ReitaxRuki 04

Następna notka będzie epilogiem, a potem biorę się za "nienawiść" :)

Tytuł: "Tomorrow never dies"

Paring: Reita x Ruki (The GazettE)

Typ: oneshoot

Gatunek: obyczajowe, romans, angst przeradzający się w słodką lolitkę xD

Beta: -

Jak zwykle przyszedłem późno do domu. Cały przemoknięty i zziębnięty zrzuciłem buty w przedpokoju i podążyłem do sypialni, gdzie czekałeś na mnie Ty. Siedziałeś na łóżku wśród niezliczonej ilości kartek i czegoś szukałeś. Kląłeś pod nosem, że też nigdy wcześniej nie wpadłeś na tak genialny pomysł, aby zrobić porządek w szufladach biurka, przez co teraz musiałeś borykać się z całą tą białą falą makulatury, chcąc znaleźć jedną głupią kartkę. Gdy tylko wszedłem, podniosłeś na mnie wzrok i uśmiechnąłeś się ciepło. Wstałeś i podszedłeś do mnie, mocno przytulając.

- Czekałem na ciebie - mruknąłeś, wtulając twarz w mój tors.

 Objąłem Cię i pocałowałem w czoło. Wtedy spojrzałeś na mnie z tymi iskierkami radości w oczach, dla których żyłem przez ostatnie miesiące, przedłużając swoją bezsensowną egzystencję na tym padole łez. Uśmiechnąłem się kącikami ust, a Ty stanąłeś na palcach i pocałowałeś mnie w czoło.

- Tęskniłem - wyszeptałeś, a ja zacząłem gładzić Cię po włosach.

 - Ja też - odpowiedziałem. - Kocham cię, wiesz? Nawet po śmierci będę Cię kochać – powiedziałem, bardziej kierując to do siebie niżby do Ciebie, myśląc o tym, co zaraz miałem zamiar zrobić.

- Wiem. Ja ciebie też kocham - uśmiechnąłeś się szeroko. - Ale nie mów o śmierci, bo robi mi się przykro… - posmutniałeś, a ja pocałowałem Cię w policzek.

- Przepraszam - musnąłem Twoje wargi i wyswobodziłem się z uścisku. - Idę wziąć prysznic - oznajmiłem.

- Dobrze - kiwnąłeś głową i wróciłeś do swojego małego, białego tsunami.

Spojrzałem jeszcze raz na Ciebie i Twoją radosną buźkę… Będzie mi cię brakować, Ruki…

Dla niepoznaki wyjąłem z szafy piżamę i wszedłem do łazienki. Rzuciłem ciuchy gdzieś w kąt i nachyliłem się nad umywalką, biorąc głęboki oddech. "Spokojnie Reita, spokojnie… Już dawno powinieneś to zrobić…" - powtarzałem w myślach, gdy nagle usłyszałem melodię zza drzwi, którą wygrywałeś. Zawahałem się. Rozpoznałem tę piosenkę. Często ćwiczyłeś w domu. Ciekawe, co wybrałeś na dzisiejszy recital. Mimowolnie uśmiechnąłem się smutno… Będzie brakować mi twojego wieczornego brzdąkania na gitarze i śpiewu, który zawsze utulał mnie do snu.

- „Rzecz, którą zrealizowałem jedynie Cię potem skrzywdziła. Szukałem liczby wad w Tobie, kiedy powinienem opiekować się Tobą. Nasze dni zostały pogrzebane w małych kłamstwach, dlatego wciąż możemy walczyć z wątpliwościami. Nasze serca znają znaczenie wzajemnej zguby…” - rozległ się Twój głos, który był dobrze słyszalny nawet w łazience. Czy musiałeś wybrać akurat TAKĄ piosenkę, kiedy chciałem zrobić coś TAKIEGO? Westchnąłem, starając się nie słuchać Twojego głosu. – „Jesteś zgubiona, bo nie możesz ujrzeć jutra; Twój podniosły głos, kiedy płakałaś. Nie byłem w stanie znaleźć słów, ścierając Twoje łzy. Otulone samotnością dni, przesiąknięte Nami. Wielokrotnie szukaliśmy zrozumienia; dziś mogę czuć to równie głęboko. Nie było kłamstwa w tym, kiedy powiedziałem, że czuję wieczność. Na pewno będę przy tobie. Nie potrzebuję więcej „Kocham Cię”, jeśli zostaniesz ze mną na zawsze…”*

„Nie! Ty robisz to specjalnie!” – pomyślałem. Nie wytrzymałem i uchyliłem drzwi łazienki.

- Takanori, skarbie, czy mógłbyś zagrać coś innego? - zapytałem.

- Oczywiście - uśmiechnąłeś się i posłałeś mi całusa, a ja zniknąłem za drzwiami.

Znów rozległa się melodia, tym razem inna. Przymknąłem oczy i wyobraziłem sobie Twoją beztroską minę, kiedy szarpiesz za kolejne struny, przesuwając wzrokiem po pięcioliniach. Zawsze byłeś dla mnie taki dobry, a ja zamierzałem zrobić Ci coś takiego… Nie zasługiwałem na Ciebie…

Kucnąłem przed umywalką i otworzyłem ostatnią szufladę mieszczącą się w szafce pod nią. Nigdy tam nie zaglądałeś, a ja to wykorzystałem. Wyciągnąłem ze skrytki broń i wyprostowałem się. Spojrzałem na swoje marne odbicie, przykładające lufę pistoletu do skroni. Odblokowałem broń i zacisnąłem mocno oczy, mając zamiar nacisnąć spust, gdy usłyszałem twój głos.

- „ Wizje znikają. To miejsce jest piekłem na Ziemi. Czułem chłód. Rozczarowanie, które wciąż narasta. Nikt nie może cofnąć czasu. Nie odwracaj wzroku. Cyrk samobójców”** - śpiewałeś, a ja otworzyłem oczy. Sapnąłem i odłożyłem pistolet na brzeg umywalki.

„Czy Ty nie pozwolisz mi odejść w spokoju? Nie dasz mi się tak po prostu zabić? Musisz mi to utrudniać? Robić wyrzuty sumienia? Wzbudzać poczucie winy? I tak już jestem zdesperowany!” – zirytowałem się. Znów wychyliłem się z łazienki i spojrzałem na Ciebie szklistymi oczami.

- Proszę… Zagraj coś innego… Mniej dołującego… - poprosiłem.

 - Coś szybkiego? - zapytałeś.

- Na przykład… - mruknąłem i zanurzyłem się w czeluściach łazienki.

Niepewnie spojrzałem na broń. Musiałem to w końcu zrobić. Tak będzie lepiej - dla mnie, dla Ciebie, dla wszystkich… Miałem tylko nadzieję, że szybko znajdziecie zastępcę na miejsce basisty w zespole, ale to już nie była najważniejsza sprawa. Tym razem melodia była znacznie szybsza. Zacząłeś śpiewać, choć naprawdę starałam się nie słuchać. Przemyłem twarz zimną wodą i odetchnąłem. Ponownie chwyciłem pistolet, a twoje słowa znów uderzyły do mojej głowy, mimo iż za wszelką cenę starałem się do tego nie dopuścić.

- „Wypluj ten ból, wymarz wahanie. Czy możesz to usłyszeć? Do dnia dzisiejszego… Ile razy myślałeś o śmierci na tym małym świecie? Śmierć nie da Ci wolności, nawet jeśli uczucia znikną. Jak wiele razy myślałeś o śmierci na tym zniszczonym świecie? Jeśli możesz w nic nie wierzyć, wypluj tu swój ból. Zanim zdecydujesz, że to koniec, odpowiedz mi na pytanie: jaka jest wartość Ciebie, będącego wciąż żywym przed walką, wartość nonsensu odcinania się od jutra, wartość jutra, o które ktoś błaga…”***

            „NIE!” – krzyknąłem w mylach. Teraz już byłem pewien, że robiłeś to specjalnie. Zablokowałem broń i odrzuciłem ją gdzieś daleko, wychodząc z łazienki. Wyrwałem Ci gitarę z rąk i rzuciłem się na Ciebie, mocno całując. Byłeś zszokowany, ale odwzajemniałeś pocałunki. Wręcz wepchnąłem język do twoich ust, przewracając Cię na łóżko. Założyłeś mi ręce na szyję i wplotłeś palce w moje włosy. Zwolniłem nieco tempo i zacząłem rozkoszować się smakiem twoich słodkich ust, które jeszcze przed chwilą miałem zamiar osierocić. Odsunęliśmy się od siebie dopiero wtedy, kiedy zabrakło nam już tchu. Spojrzałeś na mnie i wydąłeś seksownie wargi.

- A to za co? - zaszczebiotałeś.

- Za to, że nie pozwalasz mi ze sobą skończyć - mruknąłem, całując Twoją szyję.

- Nie rozumiem… - zacząłeś gładzić mnie po plecach.

 - I może niech tak zostanie - uśmiechnąłem się szczerze, chyba pierwszy raz od kilku miesięcy.

Tak, Ruki, dziękuję Ci. Dziękuję za wszystko, bo właśnie tym dla mnie jesteś. Nie mogę bez Ciebie żyć… ani tym bardziej umrzeć. Mam nadzieję, że kiedyś zmądrzeję i już nigdy nie popełnię żadnych głupot tego typu. I mam nadzieję, że nigdy mnie nie opuścisz… bo ja bynajmniej już nie zamierzam Cię zostawiać.

*tekst piosenki "Pledge" ze strony tekstowo.pl

** tekst piosenki "The suicide circus" ze strony tekstowo.pl

*** tekst piosenki "Tomorrow never dies" ze strony tekstowo.pl