Oneshoot (paring nie okreslony)

Teraz będę was napastować jakimiś dziwnymi shotami, które Hoshii zdążyła sbetować, ale ich nie stawiłam xD Przeszukałam cały dysk i znalazłam takie cuś...

Tytuł: -

Paring: Nieokreślony (do wyboru)

Typ: oneshoot

Gatunek: romans, dramat        

Czasami zastanawiam się nad swoim życiem i zawsze dochodzę do jednego wniosku- Ty. To Ty mnie tak zmieniłeś. Nie wiem czy to dobrze, czy źle, bo… no właśnie, bo co?

Czasami mam wrażenie, że kontrolujesz mój umysł i nie pozwalasz mi myśleć na różne tematy, które Tobie mogłyby się nie spodobać. Albo to ja podświadomie sobie tego zabraniam. Nie wiem czy to dobrze, czy źle, bo… bo co?

Czasami patrzę na Ciebie i robi mi się smutno, bo wiem, że to tylko iluzja, że tak naprawdę Tobie nie zależy. Jestem tylko Twoją zabawką. Kiedy już nacieszysz się mną wracasz do domu, gdzie czekają na Ciebie żona i dziecko, które podbiega do ciebie, śmiejąc się przy tym radośnie i wręcza laurkę na Dzień Ojca. Też bym tak chciał- być taki beztroski, jak Ty; nie przejmować się niczym, jak Ty. Ale taki nie jestem. Nie wiem czy to dobrze czy nie, bo…

Dziś zastanawiałem się na rzeczywistością- właśnie, czym ona jest? Stwierdziłem, że jest teraźniejszością. A czym jest teraźniejszość? Pisarze twierdzą, że jest ulotną chwilą; filozofowie mówią, że jest to ten moment, w którym zdajemy sobie sprawę z Naszej egzystencji i trwa on już do śmierci. Podobno niektórzy nigdy tego nie doświadczają… Pospolici ludzie uważają, że jest to zwykłe „tu i teraz”. Ja nie wiem, co mam o tym myśleć. Wypowiadając „teraźniejszość”, część tego słowa odchodzi już w przeszłość, więc to oznacza, że teraźniejszość jest przeszłością? Po co w takim razie wymyślać dwie nazwy dla jednego zjawiska? A skoro teraźniejszość jest przeszłością to nie mogę zrobić czegoś w czasie przeszłym- nie mogę zdać sobie sprawę z własnej egzystencji, więc jestem taki jak Ty. Chyba zostanę pisarzem…

Jesteś specyficzną osobą- wiedziałem to już w momencie, gdy zobaczyłem Cię po raz pierwszy. Nazwałeś mnie swoim „motylem”. Wcześniej nie przeszkadzało mi to, myślałem, że po prostu wymyśliłeś dla mnie słodkie przezwisko, ale teraz zaczęło mi to uwierać. Motyle są bardzo delikatne. Kiedy złapiesz któregoś z nich w dłonie z łatwością, a nawet nieświadomością, możesz go zabić. Jest taki kruchy- chciałeś żebym i ja taki był. Sprawiłeś, że uzależniłem się od Twojego dotyku i bliskości, która powoli przyczynia się do mojego rozpadu. Uwięziłeś mnie w ciasnej klatce- niczym motyla zamkniętego w twoich dłoniach. Moja motyla kruchość Cię przyciąga, bo masz świadomość, że możesz ze mną zrobić, co tylko zechcesz. Ja też mam tą świadomość… ale dla mnie nie jest ona już tak przyjemna…

Kiedyś chciałem odejść, za co zostałem surowo ukarany przez Ciebie. Uśmiechnąłem się gorzko, spoglądając na swoje odbicie w oknie i przyglądając się dokładniej małej bliźnie pod lewym okiem. Nie chciałeś żebym odszedł- to było dla Ciebie niewybaczalne. Mimo bólu, jaki mi wtedy sprawiłeś, cieszyłem się, jak dziecko z Twojej reakcji. Oszukiwałem się, że zależy Ci na mnie i w ten sposób to okazujesz… Jak cholernie się myliłem…

Siedzę tak na tym oknie już dłuższy czas i obserwuję niebo, które zasnuło się popielatymi chmurami, które przysłoniły słońce. Mam nadzieję, że kiedyś wyjdzie i rzuci nieco światła na Nas… na Ciebie. Zrozumiesz, co mi zrobiłeś…

Zaczął padać deszcz. Westchnąłem i chwyciłem kubek z zimną już herbatą, upijając spory łyk. Miała być dla Ciebie, bo zadzwoniłeś, że przyjdziesz… nie przyszedłeś… jak zawsze. Również jak zawsze wierzyłem, że ten dzień będzie przełomem. Jak zawsze teraz cierpię w teraźniejszości, która jest tak naprawdę przeszłością… bynajmniej w moim przypadku. Całe moje życie przypomina jedno wielkie deja vu. Kiedyś spytałeś czy mi się to nie nudzi, czy w końcu zmądrzeję, pojmę jak jest naprawdę- odpowiedziałem, że nie. Nigdy nie znudzi mi się wiara w to, że kiedyś zza chmur wyjdzie słońce i będzie lepiej. Nazwałeś mnie niepoprawnym optymistą… szkoda, że mnie nie znasz…

Lubię zimną herbatę. Ma cierpki, gorzki smak- jak ty. Mimo tego, jak smakujesz, ciągle Cię łaknę i ciągle mi mało. Jestem dziwną osobą i dlatego się na to godzę; na bycie Twoją zabawką i irracjonalne myślenie, będące świadectwem mojej ułomności. Może kiedyś to skończę? Nie, na pewno nie…

Czasami myślę, że mnie zostawiłeś, a Ty, jakby słysząc moje myśli, właśnie wtedy wchodzisz do mieszkania. Zjawiasz się dopiero wtedy. Dlaczego nie wcześniej? Nie możesz choć raz być trochę szybciej? Kiedy jeszcze nie będę stał nad krawędzią przepaści, na której dnie leżę ja i przypatruję się własnemu, martwemu ciału? Ale może właśnie dla tego nie odszedłem, bo czekam aż przyjdziesz... Nie wiem czy to dobrze, czy źle, bo… właśnie, bo co?

Czasami tęsknię za Tobą, czasami nie chcę Cię widzieć na oczy. Kiedyś Ci to powiedziałem, a Ty bez słowa wyszedłeś z mieszkania. Bo niby, po co miałbyś ze mną siedzieć? Przecież w domu czekają na Ciebie osoby, które zawsze tęsknią i zawsze powitają Cię z otwartymi ramionami. Wtedy bardzo żałowałem swoich słów… i nauczyłem się więcej nie mówić o swoich uczuciach. Nie wiem czy to dobrze, czy źle, bo… bo co?

Czasami to nie zawsze. Tego też nie wiem czy to dobrze, czy źle…

Wypiłem herbatę do końca i obserwowałem, jak krople wody spływają po szybie. Już całkiem straciłem nadzieję, że przyjdziesz… kiedykolwiek… Wyrwałeś mi skrzydła i uwięziłeś- dopiąłeś swego, więc teraz nie jestem Ci już do niczego potrzebny. Nie mam do Ciebie żalu… Nigdy nie miałem… od początku dobrze wiedziałem, na co się godzę, sam zgotowałem sobie taki los.

I nagle rozległ się głuchy huk za drzwiami. Wyrwany z zamyślenia odwróciłem głowę w tamtą stronę, gdy nagle Ty wleciałeś do mieszkania. Cały przemoczony i zdyszany. Spojrzałem na Ciebie, a moje oczy zaszkliły się łzami szczęścia. Szybko podbiegłem do Ciebie i rzuciłem Ci się na szyję. Pocałowałem mocno, po czym przylgnąłem do Twojego mokrego torsu.

A jednak… przyszedłeś…

Mimo niezliczonej ilości wad w Tobie…

…kocham Cię…