Nawet śmieć nas nie rozłączy...

Te 15 komentarzy miało was trochę uciszyć, na czas aż wróci Hoshii, a tu proszę - może dobijemy do 20 skoro wam tak dobrze idzie, co? xd Nie no żartuję, ale może kiedyś... *rozmarzona* a tak za jakieś dwa lata dojdziemy do 100, co wy na to? xp

A teraz nowa-stara seria, którą miałam wstawić jako mega długi shot, ale muszę go podzielić, bo mnie tu zaraz zjecie, jak czegoś nie wstawię xD

Tytuł: „Nawet śmierć nas nie rozłączy...”

Paring: Aoi x Uruha (The GazettE)

Gatunek: fantasy, dramat

Beta: -

Obudziłem się z krzykiem. Znów śnił mi się ten koszmar. Szybko odrzuciłem kołdrę i poszedłem do łazienki. Zapaliłem światło i odkręciłem wodę, następnie przemywając dokładnie twarz lodowatą wodą. Podniosłem głowę i spojrzałem w lustro, wiszące nad umywalką.

- Czujesz wyrzuty sumienia, skarbie? - zapytał ktoś troskliwie. – Cóż… Msz ku temu powody…- nagle delikatny i czuły głos przerodził się w jadowity syk.

Obróciłem się jak oparzony i zobaczyłem… Kouyou siedzącego na skraju wanny! Szatyn założył nogę na nogę i skrzyżował ręce na piersi.

- Nie… Ty nie jesteś prawdziwy… - pokręciłem głową, czując jak ogarnie mnie przerażenie. - To tylko sen… - powtarzałem sobie, zaciskając mocno oczy.

- To nie sen, skarbie, to rzeczywistość - Uruha uśmiechnął się wrednie.

- Nie! To nieprawda! Ty nie żyjesz! Ciebie tutaj nie ma! To tylko halucynacje! - wmawiałem sobie. - Możesz być urojeniem pijaka albo równie dobrze kawałkiem niestrawionego pokarmu… - szeptałem do siebie, kurczowo zaciskając ręce na umywalce tak mocno, że aż pobielały mi kostki.

- Więc równie dobrze mogę być prawdziwy - rzucił od niechcenia.

Usłyszałem stukanie obcasów i niepewnie otworzyłem oczy. Uruha zbliżał się do mnie. Zmienił się. Był o wiele szczuplejszy i miał zapadnięte policzki. Jego rysy stały się bardziej wyraźne, a mina sroższa. Usta były sine, a cera śnieżnobiała. Oczy czarne niczym dwa żarzące się węgle. Wyglądał jak jakiś upiór z horroru klasy B. Był ubrany w czarne, obcisłe spodnie i również takową koszulę. Nosił wysokie koturny, przez co jego nogi zdawały się być jeszcze dłuższe i jeszcze chudsze niż były naprawdę. Niczym zawodowa kokietka podszedł mnie i nachylił się nade mną, ujmując moją twarz w dłonie, a następnie muskając moje usta. Skóra Kouyou była zimna, co wywołało u mnie gęsią skórkę. Instynktownie oddałem pocałunek, na co Takashima uśmiechnął się, ukazując długie, białe kły, którymi następnie przygryzł moją dolną wargę. Kątem oka spojrzałem w lustro, które ukazywało jedynie moje odbicie, zupełnie tak, jakby Uru tutaj nie było. Próbowałem wyrwać się Shimie, jednak ten był zbyt silny.

- Ty nie żyjesz… to nie jest prawda… - wyszeptałem, powstrzymując się od łez. - Popełniłeś samobójstwo. Skoczyłeś z mostu… Ciebie tutaj nie ma…!

- Ech… I ty uwierzyłeś w tą bajeczkę policjantów? - prychnął wyższy.- To, że znaleźliście to, co nazwaliście moimi zwłokami w rzece pod mostem, nie znaczy zaraz, że popełniłem samobójstwo - oznajmił zimnym tonem. - I jestem tutaj. Pogódź się z tym. Wcale nie umarłem, tylko przechodziłem przemianę… choć wtedy modliłem się o śmierć. Ból był tak okropny, że nie mogłem się ruszyć ani oddychać. Nawet serce przestało pracować, ponieważ całe moje ciało było sparaliżowane - wyjaśnił, choć nie do końca go zrozumiałem.

- C… Co? Jaką przemianę? - wydukałem.

Uruha westchnął z pogardą i stuknął paznokciem w jeden ze swoim nienaturalnie długich i białych kłów.

-Mówi ci to coś?

- Od kiedy znów jest moda na wampiry? - zapytałem głupio, za co dostałem w twarz z taką siłą, że aż zamroczyło mnie. Uru był o wiele silniejszy niż kiedyś.

- Żadna moda, ignorancie - syknął zdenerwowany, chwytając mnie za przód koszulki i z łatwością podnosząc jedną ręką, aby następnie przycisnąć mnie do ściany. - To przez ciebie jestem… tym czymś - skrzywił się z obrzydzenia do własnej osoby.

- Czym? Wampirem? Przecież one nie istnieją!

- Chcesz się przekonać na własnej skórze, że istnieją i masz z jednym z nich do czynienia?! - warknął i mocniej wcisnął mnie w ścianę, odbierając mi tym samym oddech.

- N… Nie- wydusiłem. Uru rozluźnił nieco uścisk. - Dlaczego to moja wina?

- Bo przez ciebie poszedłem wtedy na most! - puścił mnie, przez co upadłem na podłogę z hukiem. - Byłem w tobie tak ślepo zakochany… - zmrużył groźnie oczy. - Kochałem cię, a ty mnie zdradzałeś. Udawałem, że nic o tym nie wiem, choć tak naprawdę było to dla mnie torturą… Myślisz, że nie wyczuwałem tego, kiedy przychodziłeś do domu w środku nocy i pachniałeś obcymi perfumami? Że nie widziałem tych malinek na szyi? - przesunął długim palcem po mojej grdyce. - Tego wieczora nie wróciłeś jak zawsze o trzeciej nad ranem, dlatego zacząłem się martwić. Widziałem cię kiedyś z Reitą i wiedziałem, że ostatnio często do niego chodziłeś, bo śmierdziałeś nim na kilometr! Postanowiłem do niego pójść i sprawdzić czy tam jesteś. Jak wiesz, żeby dojść z naszego mieszkania do Akiry, skarbie, trzeba przejść przez ten nieszczęsny most. Nikogo wokół nie było, choć słyszałem czyjeś kroki. Wiedziałem, że ktoś mnie śledzi, ale gdy tylko odwracałem się… nikogo nie było. Nagle coś wgryzło się w moją szyję, a ja nawet nie zdążyłem krzyknąć, gdy zostałem wrzucony do wody. Jestem niedobitkiem. Wampirem stworzonym przez przypadek. Człowiek ugryziony, który napije się choć odrobiny krwi wampira sam się nim staje i oto, voilá, jestem. Minęły trzy dni, a ty się chyba nawet nie zorientowałeś, że zniknąłem. W końcu jakaś grupka dzieciaków zauważyła mnie na brzegu i wezwała policję. Zabrali mnie do kostnicy, gdzie później miała odbyć się sekcja „zwłok” - prychnął. - Wtedy się przebudziłem. A wierz mi, że wampir po przebudzeniu jest zły… i głodny. Zabiłem lekarza sądowego i dwóch jego pomocników, po czym zaatakowałem jeszcze jakiegoś sklepikarza, żeby zdobyć te szmaty - wskazał na swoje ubrania. - Zaledwie wczoraj się obudziłem, a już do ciebie przychodzę - pokręcił głową. - Nawet po tym, co mi zrobiłeś. Sprzedawałeś się na prawo i lewo, podczas gdy ja grzecznie czekałem na ciebie w domu, aż raczysz przyjść - warknął. - Ale teraz ja ci się odpłacę… - szepnął i zniknął tak nagle, jak się pojawił.

***

Dopiero nazajutrz do mojego mieszkania, które kiedyś dzieliłem z Uruhą, przyszedł funkcjonariusz i poinformował mnie o dziwnym zniknięciu „zwłok” szatyna z kostnicy i śmierci trzech ludzi z personelu medycznego, którzy mieli przeprowadzić sekcję. Przeszedł mnie zimny dreszcz na tę wiadomość. Czyli jednak to nie był żadne sen ani halucynacja…

Bałem się wychodzić z domu, gdyż obawiałem się jak Uru może mi się „odpłacić”, jak to ujął. W ogóle bałem się, że go spotkam. A co jeśli szykuje dla mnie jakąś spektakularną śmierć? Skuliłem się na łóżku jeszcze bardziej i przycisnąłem twarz do poduszki, mimo iż była już godzina dwunasta. Z tego, co wiedziałem z filmów i książek o wampirach to, to że boją się czosnku, srebra, wody święconej, krucyfiksów i nie mogą wychodzić na światło słoneczne oraz przebywać na ziemi poświęconej. Mimo tego iż był środek dnia bałem się wyjść z domu.  Bałem się choćby poruszyć. Leżałem tak na łóżku kolejne trzy godziny, aż w końcu zdecydowałem się i wstałem.

„Miejmy nadzieję, że informacje ze „Zmierzchu” są prawdziwe…”- pomyślałem.

Wyszedłem z mieszkania nadal trzęsąc się ze strachu. Najpierw poszedłem do jubilera i kupiłem kilka pierścionków i naszyjnik z czystego srebra, za co zapłaciłem majątek, choć nie przejąłem się tym. Mimo że Tha GazettE rozpadło się, pieniądze na koncie nie zniknęły, a dodatkowo dostałem wszelkie oszczędności Uruhy, gdyż tak było zapisane w jego testamencie, albowiem wszyscy uznali go za zmarłego. Tylko ja wiedziałem, że Kouyou jest jak najbardziej żywy. Następnie skierowałem się do sklepu z różnymi podejrzanymi rzeczami, w którym można było kupić kadzidełka i dziwne stare, grube księgi oprawione w zwierzęcą skórę. W środku śmierdziało charakterystycznie „zwierzęcymi książkami”, przez co niewiele osób mogło wytrzymać tam więcej niż pięć minut. Wziąłem głębszy wdech czystego powietrza i wykupiłem większość asortymentu, który miał jakiekolwiek powiązanie z religią. Następnie odniosłem zakupy do domu i porozwieszał wszędzie krzyżyki i święte obrazki. Spojrzałem na zegarek w telefonie i stwierdziłem, że zdążę jeszcze przed zachodem słońca wstąpić do kościoła. Przy wejściu do pomieszczenia, gdzie znajdował się ołtarz, zauważyłem dużą, zdobioną misę z wodą święconą. Wyjąłem z kieszeni piersiówkę (również srebrną, żeby wampir nie mógł mi jej zabrać) i nalałem do niej wody święconej. Potem, nieco już uspokojony, zasiadłem w jednej z ławek i wyjąłem z kieszeni różaniec, który uprzednio kupiłem w dziwnym sklepie. Zacząłem się modlić, choć msza już dawno skończyła się. Nawet nie zauważyłem, kiedy przysiadł się do mnie ksiądz.

- Witaj, młody człowieku - uśmiechnął się ciepło.

Mało nie spadłem z klęcznika, kiedy usłyszałem przy sobie głos. Zaraz przypomniała mi się rozmowa z Uruhą, na której wspomnienie wzdrygnąłem się ze strachu. Skinąłem głową pomazańcowi bożemu.

- Co cię tutaj sprowadza? Msza już minęła - zauważył.

- Wiem, ale… ja chciałem tak prywatnie…- jąkałem się. Nie byłem przyzwyczajony do rozmowy z kimś takim jak kapłan.

- Ach, tak, rozumiem. Czy coś się stało? Widzę, że coś cię trapi, młody człowieku…

- Wie ksiądz… To bardzo dziwna sprawa, w którą sam nie mogę uwierzyć… - wyznałem ze skruchą .- Mój…- powiedzieć mu, że jestem gejem czy nie? W sumie to ksiądz, więc powinien zrozumieć…- Mój partner teoretycznie zginął…

- Partner? Jesteś policjantem?

- Nie… W sensie mój chłopak…- powiedziałem cichutko.

- Acha… Ale jak to „teoretycznie zginął”?

- Bo… Bo ja z nim rozmawiałem… - szepnąłem.

- Synu, każdy rozmawia ze zmarłymi podczas modlitwy…

- Nie, ksiądz nie rozumie, ja z nim rozmawiałem twarzą w twarz…

- Często śnimy o bliskiej nam osobie zmarłej…

            - To nie tak. On był u mnie w domu… znaczy u nas w domu - rozpiąłem cztery pierwsze guziki swojej koszuli ukazując wielkiego siniaka na klatce piersiowej.- On mnie uderzył…

-Chłopcze, może tak bardzo nie chcesz przyjąć do wiadomości to, co się stało, że masz halucynacje? Urojenia? Może spadłeś albo we śnie, nieświadomie sam się okaleczyłeś?

***

Kiedy wyszedłem z kościoła było już ciemno. Nawet nie zauważyłem, ile czasu zajęła mi rozmowa z księdzem. Przełknąłem głośno ślinę, rozglądając się nerwowo czy nigdzie nie widać Uru lub kogoś jego pokroju. Na szczęście nikogo na zauważyłem i  biegiem ruszyłem w stronę bloku, w którym mieszkałem. Kiedy wpadłem do mieszkania, zapaliłem światło w przedpokoju, zdjąłem buty i odetchnąłem z ulgą.

- Obnażać się przed księdzem… aż tak nisko upadłeś? - od razu poznałem ten sarkastyczny głos i odwróciłem się.

Przeszedłem powoli do salonu, z którego dochodził głos. Uruha siedział w fotelu, w tej samej pozycji, w której zobaczyłem go po raz pierwszy przy naszym spotkaniu w łazience. Zapaliłem światło, na co wampir skrzywił się i zmrużył oczy. W następnej chwili nie wiadomo w jaki sposób zgasił je, nawet nie kiwając przy tym palcem.

- Preferuję mrok, jeśli nie wiesz - syknął.

- Prze… przepraszam - wydukałem.

- Było powiedzieć to wcześniej, to by do tego wszystkiego nie doszło - warknął i dźwignął się z fotela.

Podszedł do mnie szybkim i zdecydowanym krokiem, kiedy ja czułem, jak strach paraliżuje mnie. Szatyn wręczył mi masę drobnych, metalowych odłamków.

- Tyle zostało z twojego krzyżyka. Jesteś żałosny, myśląc, że to ci coś da - prychnął. - Tak samo jak to - wskazał na srebrną biżuterię i zerwał mi naszyjnik z szyi. Następnie ujął moją dłoń i zdjął pierścionki. Ostatniemu przyjrzał się uważnie i uśmiechnął się. - Ładny. Zatrzymam go sobie - poinformował mnie, zakładając pierścionek na serdeczny palec prawej ręki… niczym obrączkę. - Szkoda, że nie złoty… - mruknął przyglądając się pierścionkowi na swoim palcu. Naprawdę mówił o nim jak o obrączce!; spanikowałem. Shima poszerzył uśmiech, widząc moją minę, po czym pchnął mnie na ścianę i pocałował mocno, wypychając język do jego ust. - Ktoś dzisiaj zginie… i to będzie twoja wina… - szepnął mi do ucha, a następnie zniknął, tak samo jak poprzednio.