Nawet smierc nas nie rozlaczy cz.3

Podaruję wam te trzy komentarze, bo wiem, że tamta część była conajmniej głupia...
A teraz spóźnione wyniki ankiety: Kótry z paringów, z którymi pojawiały się wpisy na tym blogu, podoba ci się nahbardziej?
Aoi x Uruha - 44% 30 głosów
Reita x Ruki - 39% 24 głosów
Reita x Yune - 8% 6 głosów
Reita x Aoi / Ruki x Uruha - 11% 8 głosów
No... wow! Łącznie 68 głosów; tak dużej liczby się nie spodziewałam, ale dziękuję :) Jestem zdumiona tym, że ktoś zaznaczył Reita x Yune i podobała mu się najbardziej seria "Burdel nie życie". Dziękuję za wszystkie głosy. Zwyciężyła Aoiha - spodziewałam się tego, choć muszę przyznać, że przez pewien czas to Reituki prowadziło, co mnie zaskoczyło, gdyż mało serii z tym paringiem napisałam. Już bez dalszych wstępów, część 3:

Ocknąłem się jeszcze przed świtem. Byłem sparaliżowany strachem i miałem wrażenie, że moje ciało powoli się rozpada. Nagle ogarnęła mnie dziwna myśl- co mogłoby się stać, gdybym ze sobą skończył? Wtedy Uruha przestałby zabijać, żeby się na mnie zemścić i niewinni ludzie przestaliby ginąć; może w końcu poczułbym ukojenie? Moje zszarpane nerwy i napięte do granic możliwości mięśnie, stanowczo tego potrzebowały, jednak… czy byłbym na tyle odważny, bądź zdesperowany, żeby posunąć się do czegoś takiego jak samobójstwo? A może jedynie wystarczyłoby upić się, wsiąść w samochód i czekać na dalszy ciąg wydarzeń? Są dwie opcje: albo złapałaby mnie policja i zawiozła do izby wytrzeźwień, albo rozbiłbym się… Odsunąłem od siebie te niedorzeczne myśli i wystrzeliłem z łóżka jak z procy, gdyż doznałem olśnienia. „Czy Kuba Rozpruwacz przeprowadził się z Londynu do Tokio?” Przypomniał mu się jeden wers tekstu, który przeczytałem wczoraj. Podobno angielski morderca chciał coś przekazać za pomocą miejsc zabójstw- może Uru chce zrobić coś podobnego?

Wygrzebałem z dna szafy mapę Tokio i rozwiesiłem ją na ścianie. Włączyłem laptopa i wyszukałem w Internecie dokładny opis miejsca zbrodni Ooty Terei. Zaznaczyłem to miejsce czerwonym punktem na mapie i oznaczyłem je inicjałami ofiary. Znów wróciłem przed monitor komputera i wyszukałem informację o kolejnym zabójstwie, o którym uprzedził go Kouyou. Kolejnym nieszczęśnikiem była Rikka Iroshi. Drugą czerwoną kropką oznaczyłem miejsce, gdzie zginęła dziewczyna. Połączyłem dwa punkty linią, myśląc, że wampir może mi coś przekazać w postaci graficznej. Przez kilka kolejnych dni nie jadłem i nie spałem. Wyszukiwałem kolejnych artykułów o ofiarach, które stawały się mi się coraz bliższe. W przestrachu zadzwoniłem do rodziców i nakazałem im szczególną ostrożność, bojąc się, że Uruha może zabić i ich. Co prawda moi rodzice mieszkali w Mie, ale nigdy nic nie wiadomo, a ostrożności nigdy za wiele, szczególnie, gdy chodzi o ludzkie życie.

Morderstwa były coraz brutalniejsze i było ich coraz więcej- zdarzało się, że jednej nocy szatyn pozbawiał życia aż trzy osoby. Zaczęło się robić głośno o dziwnych zabójstwach w Japonii. Sprawą zaczęły interesować się media z innych krajów, co niepokoiło mnie. Kreślił kolejne linie czerwonym markerem na mapie, jednak nic z tego nie rozumiałem. Na planie miasta powstał jakiś wielki bazgroł, który nic nie ujawniał. Usilnie próbowałem doszukać się w tym jakiegoś sensu, ale odniosłem sromotną klęskę.

Spróbowałem innego systemu. Kiedyś widziałem go w jednym z horrorów, na którym byłem razem z szatynem w kinie. Spisałem na kartce nazwy dzielnic i ulic, w których doszło do nieszczęść. Próbowałem złożyć pierwsze i ostatnie znaki w jakąś logiczną całość, jednak nic z tego nie wyszło. Przez przeszło sześć godzin ślęczałem nad tą zagadką, próbując coś zrozumieć, jednak w końcu poddałem się i uznałem, że muszą być to przypadkowe ofiary. Dałem sobie z tym spokój i włączyłem telewizor. Jak zawsze był ustawiony na kanał informacyjny, na którym nadawali wiadomość o zabójstwie Matsumury Hiroshi. Moje podkrążone oczy szeroko otworzyły się, a mój oddech stał się szybki i płytki. Przecież to mój były kochanek! Matsumura rzucił mnie, kiedy dowiedział się o Kouyou! W tym momencie wszystko stało się jasne. Pobiegłem do sypialni i przyjrzałem się zdjęciom ofiar, wiszącym na ścianie obok mapy, wydrukowanym z komputera. Przypomniało mi się! Poznałem Ootę na imprezie organizowanej przez Alice Nine i przespałem się z nim, Rikka była ekspedientką w moim ulubionym sklepie z ubraniami, którą kiedyś poderwałem… Wszystkie ofiary były osobami, z którymi zdradzałem Takashimę!

Zacząłem gorączkowo myśleć, z kim byłem po Hiroshi’m… Spojrzałem panicznie na zegarek- niedługo zapadnie zmrok, więc musiałem się spieszyć, jednak za nic nie mógłem sobie przypomnieć. „Myśl, myśl, Yuu do kurwy nędzy!”- wrzasnąłem na siebie w myślach. Nigdy nie interesowałem się, jak moi kochankowie i kochanki mają na imię i gdzie mieszkają. Chodziło mi tylko o to, żeby się zaspokoić, a nie tworzyć nowy związek… Myśl, myśl, kto był po Matsumurze? Hiroshi był jedynym, którego pamiętałem, bo dobrze się znaliśmy, ale reszta? Chodziłem w kółko po pokoju intensywnie myśląc, gdy nagle ugięły się pode mną nogi. REITA!!! Spojrzałem jeszcze raz na zegarek- 20:45! Już dawno zapadł zmrok! Wyleciałem z mieszkania, jak oparzony i czym prędzej pobiegłem do mieszkania Akiry, przepychając się między tłumem ludzi, kłębiącym się o tej porze na pamiętnym moście, przez który musiałem przebiec, aby znaleźć się na osiedlu blondyna. Adrenalina buzowała we mnie, dzięki czemu nie patrzyłem na zmęczenie, ani ostre kłucie w boku. Wpadłem jak burza do bloku Suzuki’ego i wspiąłem się po schodach na czwarte piętro, przeskakując po dwa, trzy stopnie na raz. Wleciałem do odpowiedniego mieszkania w momencie, kiedy wampir przyciskał zakrwawionego basistę do ściany. Szatyn ściskał go za gardło, dusząc. Chłopak próbował rozluźnić palce Uruhy, chwytając za nie i odciągając od swojej szyi, co szło mu strasznie nieudolnie. Zaskoczony wampir spojrzał na mnie.

-Zostaw go!- krzyknąłem przerażony Aoi.

-Bo co?- wywrócił oczyma.- Choć i tak gratuluję ci sprytu, że zgadłeś, że następną ofiarą będzie on- spojrzał na blondyna, który robił się już niebieski.- Wybrałeś sobie idealny czas, żeby zobaczyć jak go rozrywam na strzępy- wyszczerzył się złowieszczo i cisnął Akirą o przeciwległą ścianę. Rozległ się głuchy huk i trzask… łamanej kości? Zacząłem drżeć, a po moich policzkach popłynęły łzy.

-Błagam cię, Kyou-chan…- upadłem na kolana.- Nie rób tego… Wyżyj się na mnie, ale oszczędź tych ludzi! To moja wina! Przestań!- krzyczałem, a mój głos łamał się.

Uruha uśmiechnął się samymi kącikami ust i powoli podszedł do mnie, kładąc dłoń na moim ramieniu ikucając obok.

-Nie wiedziałem, że jesteś taki uczuciowy- wyznał.- Szkoda, że mi nigdy nie okazywałeś tylu uczuć - syknął, a wyraz jego twarzy stał się bardzo srogi. Wampir wyprostował się i poderwał mnie z podłogi, chwytając za przód koszulki. – Po tym, co mi zrobiłeś, masz czelność rozkazywać?!- zaśmiał się wrednie.- Twoje niedoczekanie!- potrząsnął mną mocno.

-Kyou-chan, ja przepraszam!... Popełniłem wiele błędów i nie powinieneś mi wybaczać, ale…

-Właśnie- warknął, przerywając mi- nie powinienem ci wybaczać i nie zrobię tego- puścił mnie, przez co znów znalazłem się na podłodze.- I dlatego też nie posłucham cię- dodał i odwrócił się na pięcie, gdy nagle przed nim wyrósł jak z podziemi Reita.

Blondyn uderzył mocno byłego przyjaciela metalowym wieszakiem, który miał w rękach. Wampir upadł na ziemię nieprzytomny. Zaskoczony spojrzałem na Akirę, który odrzucił wieszak na bok.

-Coś ty zrobił?!- wydarłem się.

-Skurwysyn chciał mnie zabić, to co miałem, kurwa, zrobić?!- krzyknął Suzuki i wytarł krew sączącą się z rozciętego łuku brwiowego.

Przez chwilę obaj wpatrywaliśmy się w osłupieniu w nieruchome ciało nieprzytomnego szatyna, obawiając się, że ten zaraz może się ocknąć.

-I co z nim zrobimy?- zapytałem niepewnie.

-A co się zawsze robi z nieprzytomnym wampirem?

-Nie wiem…

-No, kurwa, ja też nie…