Liceum cz.1

Co do serii "Co by było gdyby" i "Serii specialnej" to się jeszcze zobaczy. Nie mam pomysłu, jak kontynuować "co by było gdyby", a seira specialna to... w każdym razie co się odwlecze to nie uciecze i jeszcze zdążę to napisać, spokojnie. Jak na razie zaczynam nową serię (no właśnie tą) (kurde, myślałam, że to komentowanie dłużej wam zajmnie, a tu już 11 komentarzy i dodawać nowy wpis trzeba! A Hoshii nie ma i nie ma kto betować... :( ) Mam jeszcze jeden shot z Aoihą i jeden z innym paringiem nie dotyczący gazeciaków- ktoś w ogóle będzie czytał? To takie ckliwe jest (chyba) więc ostrzegam xD Jak to już wszystko dodam i skończę serię liceum, która będzie na pewno długa, chyba wyjdzie więcej niż 7 odcinków, ale jak na razie nic nie obiecuję, to będę zastanawiać się co dodać, ok? Ale spokojnie, pamiętam ok tym :) i dziękuję za pamieć z waszej strony ;]

Tytuł: „Liceum”

Paring: Reita x Ruki, Aoi x Uruha  (The GazettE)

Gatunek: romans, (chyba) opera mydlana, obyczajowe, szkolne

Beta: -

Nowa szkoła… Huh… Jak ja nienawidzę zmieniać szkoły i tych wszystkich formalności, całej tej w gruncie rzeczy zbędnej „papierologii” i sztucznych uśmieszków… Czy ja nie mogę w końcu zamieszkać z rodzicami w jedynym miejscu jak inni, normalni ludzie, a nie wiecznie się zmieniać miejsce zamieszkania?

Wyszedłem z sekretariatu, a za mną w towarzystwie starszej kobiety pełniącej roli sekretarki. Odprowadziła mnie ona pod klasę, w której zaraz miałem mieć lekcje. No tak, zapomniałem wspomnieć wcześniej, że w końcu był środek roku szkolnego, więc nie mogłem sobie od tak wrócić do domu po złożeniu formularza zgłoszeniowego. Na korytarzu było pusto. Pod klasą siedział tylko jeden chłopak. Miał tlenione blond włosy i mocny, ciemny makijaż, którym prawdopodobnie chciał nadać „pazura” swoim anielsko delikatnym rysom twarzy. Był ubrany w czarne, dopasowane spodnie i granatową koszulę, której rękawy miał podwinięte aż po same łokcie. Na jego przegubach zauważyłem masę bransoletek, a na kciuku prawej dłoni ciężki, srebrny sygnet. Nastolatek siedział skulony i zajęty był skrobaniem w zeszycie.

- Och, Matsumoto-kun, czy mógłbyś oprowadzić nowego kolegę po szkole? - zapytała uprzejmie sekretarka. - Do dzwonka jeszcze dużo czasu. Może poznasz go z jakimiś swoimi znajomymi? - zaproponowała.

- Taa… - mruknął niezadowolony chłopak wstając z ociąganiem z podłogi i otrzepując tyłek z niewidzialnego kurzu.

- Jestem Yuu - przedstawiłem się i wyciągnąłem dłoń w jego stronę. Matsumoto dziwnie się na nią spojrzał. Odczytałem z jego wyrazu twarzy, że nie zamierza się ze mną przywitać, toteż opuściłem w końcu wyciągniętą rękę. - Yuu Shiroyama.

- Świetnie. Mów mi Ruki – odparł oschle i ruszył przed siebie, a ja wiernie podążyłem za nim.

Chłopak na pierwszy rzut oka wydał mi się być mało przyjazny. Drugą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy (i tu akurat słowo „rzuciła” pasuje idealnie) był fakt, iż mój towarzysz był niski. Niższy ode mnie o głowę, choć miał buty na koturnach. Co prawda niskich, zapewne dlatego, żeby nauczyciele się go nie czepiali, jednak obcas to zawsze obcas i wzrostu dodaje…

Przeszliśmy korytarz w milczeniu i zatrzymaliśmy się pod niebieskimi, dwuskrzydłowymi drzwiami.

- Zakładam, że umiesz czyta ć- mruknął zatrzymując się przed nimi - i rozszyfrowałeś ten napis - wskazał na tabliczkę na ścianie - przez co dowiedziałeś się, że idziemy do stołówki - pchnął drzwi. – Trwa właśnie przerwa obiadowa i wszyscy tam siedzą.

- Prawie wszyscy - poprawiłem go. - Ty nie. Dlaczego? – dociekałem.

- Bo nie - wzruszył ramionami. - Bo nie mam, z kim tam siedzieć. Pewnie nasza „kochana” sekretarka i „wyrozumiały” dyrektor zdążyli ci już wcisnąć kit, że jest tu bosko, pejzaż istnie z sielankowej krainy, niestety muszę zburzyć twój wyimaginowany światek i zastąpić go twardymi realiami życia codziennego w tej szkole. Tutaj każdy ma swoje miejsce. Społeczeństwo uczniowskie dzieli się na grupy. Tam - wskazał na stolik mieszczący się pod oknem.- Siedzą „celebry ci”. Aby zostać uznanym przez ich grupę musisz być bogaty i piękny albo obrzydliwie bogaty; wtedy uroda nie jest wymagana. Pozwolisz, że przedstawię ci tylko liderów grup, a nie wszystkich… Gardło mnie boli - usprawiedliwił się, a ja kiwnąłem głową, na znak, że się zgadzam. - Widzisz tego chłopaka o rudych, półdługich włosach?

-Tak.

-To Kouyou Takashima, ale wszyscy na niego mówią Uruha.

-„Śliczny”?- zdziwiłem się.

-Tak. Warto pamiętać, że tutaj większość osób ma jakiś przezwisko. Tylko nauczyciele zwracają się do uczniów po imieniu, choć i to nie zawsze – wywrócił oczyma. –Z kolei tam - wskazał na stolik przy bufecie - to kujony albo geniusze. W różnych grupach różnie ich nazywają. Żeby się tam dostać, musisz się po prostu dobrze uczyć. Ten brunet siedzący na środku to Kai, ale naprawdę nazywa się Tanabe Yutaka. Miły gość - podsumował.

- A co sądzisz o Kouyou? – zapytałem ciekawsko.

- Naprawdę interesuje cię moje zdanie? - zdziwił się, na co ja przytaknąłem. - Nie znam go. Nie zadaję się z celebrytami. Nie zadaję się z nikim. Ze mną nie można się zadawać i jak już skończę gadać, kto jest kto, to też radzę ci oddalić się ode mnie, bo będziesz miał trudny start.

- Znasz wszystkich w szkole? – zasypywałem go gradem pytań.

- Znam ich z nazwiska i wiem, do jakiej grupy należą. To wszystko; więc nie licz, że cię z kimś zapoznam – prychnął. - Dalej, tam - wskazał na stolik pod ścianą, przy którym nawet lampy nie pracowały jak należy, przez co był on zaciemniony - siedzi „gang sta”. Wiesz, taka szkolna yakuza. Ten blondyn z irokezem to Reita, choć naprawdę ma na imię Akira Suzuki. Nie radzę ci się zadawać ani z nim, ani z nikim z jego paczki, bo możesz za to oberwać. No chyba, że planujesz wstąpić do „gang sty”, to inna sprawa, choć mogę zagwarantować, że nie będzie łatwo. Acha, i nie waż się mówić do Reity po imieniu, jeśli nie chcesz żeby zafundował ci operację plastyczną, choć uwierz mi, nie będziesz po niej lepiej wyglądał… - mruknął, krzywiąc się. – Tam z kolei - wskazał na stolik mieszczący się zaraz przy drzwiach wyjściowych ze stołówki -  siedzą artyści. Dziwni ludzie, zachowują się, jakby wiecznie byli na haju. Ten blondyn z czarnymi pasemkami to Yune. Żeby do nich dołączyć, musisz malować, rysować, śpiewać, grać na czymś albo pisać wiersze i oczywiście być wrażliwym na piękno, które nas otacza - westchnął teatralnie i odwrócił się, chcąc wyjść ze stołówki.

- A ty do jakiej grupy należysz? - złapałem go za nadgarstek, zatrzymując.

- Do… do żadnej. Jestem outsiderem. Wszyscy uważają mnie za dziwaka - wzruszył ramionami.

- Dlaczego? – wciąż pytałem.

- Hm… Może dlatego, że żadna grupa mnie nie usidliła i nie zmieniłem się w żaden sposób, żeby do jakiejkolwiek z nich należeć. Mam w poszanowaniu to, co inni o mnie myślą…

- Ale ich nieprzychylna opinia cię boli – zauważyłem. Po jego twarzy przebiegło zdziwienie pomieszane z lekką dozą strachu, które szybko ukrył pod maską obojętności. Miałem wrażenie, że jego oczy wrzeszczały do mnie: „Jak się domyśliłeś?!”, ale usta powiedziały zupełnie coś innego:

- Zdaje ci się - mruknął i wyszedł.

- Ej, czekaj! - chciałem go jeszcze złapać, ale w tym momencie zabrzmiał dzwonek na lekcje i wszyscy podnieśli się ze swoich siedzeń, kierując do wyjścia ze stołówki. W tłumie zgubiłem Rukiego.

***

Wczorajszego dnia nie było mi już dane spotkać się z Rukim. Dzień zleciał mi na zapoznawaniu się z kryteriami ocen, nauczycielami i uczniami z mojej klasy. Na lekcji matematyki w jednej z ławek dostrzegłem tego bruneta, Kaia, o którym mówił mi blondyn. Zachęcony pochlebną opinią, jaką wygłosił o nim Matsumoto, dosiadłem się do niego. W istocie chłopak okazał się być bardzo miły, cierpliwy, a przede wszystkim mądry czy może nawet raczej genialny. Całą lekcję przegadaliśmy. Brunet wytłumaczył mi algebrę podczas niepełnej godziny zegarowej, podczas gdy różni nauczyciele z różnych szkół, miast i regionów kraju nie potrafili tego zrobić przez siedemnaście lat, jakie spotykałem się na tym świecie z matematyką.

Na przerwach szukałem wzrokiem Rukiego, ale nigdzie go nie zauważyłem. W dodatku ta szkoła była naprawdę ogromna - miała kilka poziomów i kilkanaście klas od tego samego przedmiotu, więc nie wiedziałem, gdzie go szukać. Znalazłem go dopiero na długiej przerwie na głównym holu przy tablicy informacyjnej. Stał z otwartymi ustami i wpatrywał się niczym zahipnotyzowany w z kartek wiszących na tablicy. Po chwili zerwał ją i wyjął z kieszeni zapalniczkę, aby ją spalić. Szybko do niego podbiegłem, chcąc dowiedzieć się, co go tak zdenerwowało. Położyłem dłoń na jego ramieniu, na co chłopak aż podskoczył.

- Yuu… - spojrzał na mnie zdziwiony. - Czego chcesz? - ściągnął brwi, chowając kartkę i zapalniczkę za plecy.

- Co się stało? Co to za kartka? - zapytałem.

- Nie wiem, o czym mówisz – warknął, próbując mnie zbyć tanią wymówką. Chciał uciec w korytarz po lewej, ale stamtąd nagle wyłonił się ten blondyn… no… jak on się nazywał?

- I co, Maleństwo? Znalazłeś informację, którą dla ciebie zostawiliśmy? - zaśmiał się wrednie lider grupy… no jak on się zwał? Nie mogłem sobie za nic przypomnieć… Czy to już ten wiek, żebym borykał się ze sklerozą starczą? Jakoś nie wydaje mi się… Niestety, częste zmienianie miejsca zamieszkania wiązało się z regularnym poznawaniem nowych osób, przez co z czasem uzbierało się ich tak wiele, iż miałem problemy z zapamiętaniem, jak kto się nazywa.

Z bezpiecznej odległości obserwowałem całe zajście. Niższy chłopak aż cały trząsł się ze złości. Chciałem mu pomóc, jednak nie zamierzałem się wtrącać, póki nie wiedziałem, o co tak naprawdę im poszło.

- Tak - burknął Ruki. - Reita, ty świnio! - pchnął blondyna. No tak, Reita! Przypomniało mi się… zaraz, zaraz… Reita?! Czy to nie ten ze szkolnej yakuzy, od której Ruki kazał mi trzymać z daleka?! Czy on jest samobójcą, zadając się z takimi osobami?!

Akira nawet nie cofnął się o krok pod wpływem pchnięcia Matsumoto. Spojrzał na niego z wyższością i prychnął.

- Pamiętaj… Na godzinę dziewiątą i się nie spóźnij - zaśmiał się donośnie i pchnął Rukiego z takim impetem, że ten uderzył w ścianę.

- Nigdzie nie idę! - krzyknął buńczucznie za oddalającą się bandą ciemiężycieli.

- No trudno… w takim razie pochowamy twojego kota - blondyn wzruszył ramionami. – Tak czy siak rozmiary się zgadzają - cała grupa roześmiała się ohydnie, a ja poczułem, że i we mnie zaczął wzbierać gniew.

- Raczej nie… - warknął Ruki, mrużąc przy tym groźnie oczy.

- Nie? - zdziwił się Suzuki, ponownie podchodząc do niższego. – Mam cię przekonać do swoich racji? - zapytał nad wyraz spokojnie, jednak łatwo było przejrzeć, że jego spokój był w istocie wyłącznie fałszywą maską, którą przybrał. Tak naprawdę cały wrzał ze złości.

- Spróbuj jeszcze raz zrobić coś takiego, a przypomnę ci czasy z podstawówki i gimnazjum - syknął wściekle mniejszy blondyn.

Po grupie Suzukiego rozeszły się szmery. Dało się słyszeć urywane, pełne niedowierzania pytania: „Maleństwo ma na niego haka?!”. Cała uwaga ponownie skupiła się na Rukim. Reicie najwyraźniej puściły nerwy, bo złapał niższego chłopaka za bluzkę i przycisnął go do ściany, przy okazji mocno nim potrząsając.

- Tylko spróbuj pisnąć słówko, a osobiście pochowam cię w sobotę - warknął, po czym puścił Rukiego, przez co ten spadł na podłogę.

Wkurzony nie na żarty Akira odszedł, zostawiając chłopaka samego. Wtedy do niego podbiegłem i pomogłem mu wstać.

- Co to była za akcja? - zdziwiłem się. - O co chodziło z tym pogrzebem, z tą sobotą i kotem? – spojrzałem na niego żądny wyjaśnień.

Ruki nie odpowiedział, tylko wcisnął mi w rękę zgniecioną kartkę, którą wcześniej chciał spalić. Rozwinąłem ją i zobaczyłem…

- Nekrolog? – zdziwiłem się. - …Takanori Matsumoto?- przeczytałem imię „zmarłego”.

- To ja - odpowiedział posępnie. - To miał być taki ich głupi żart - burknął i otrzepał się.

- Często ci dokuczają? – zmartwiłem się.

- Phi! Codziennie - wywrócił oczyma.

- Nikomu tego nie zgłosiłeś?

- A niby komu? Nauczycielom? Oni nic mu nie zrobią! - zaśmiał się gorzko. – Pozwalają mu panoszyć się i robić, na co ma żywnie ochotę – fuknął. – Kto wie, może nawet sami się go boją… - westchnął.

- A rodzicom? – dopytywałem.

- Ja… - zaciął się. - Ja nie mam rodziców… Mieszkam z babcią… - wyznał smutno, jednak chwilę potem znów przybrał neutralny wyraz twarzy, chowając swoje prawdziwe uczucia. - Ten nekrolog to tylko podpucha… w ten sposób chcą mnie wkurzyć - westchnął.

- Współczuję ci - przyznałem szczerze.

Nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak można znosić coś podobnego. Idziesz sobie spokojnie po korytarzu, patrzysz na tablicę informacyjną, a tam wisi twój nekrolog! Tym bardziej nie potrafiłem zrozumieć, jak można być takim chamem! To zupełnie tak, jakby ta grupka życzyła śmierci Takanoriemu!

- A o co chodziło z sobotą i godziną dziewiątą?

- Że chcą mi nakopać - powiedział cicho i wyrwał mi kartkę z ręki, po czym w końcu ją spalił. Rzucił palący się papier na podłogę i przydepnął go nogą. - Że o dziewiątej w sobotę mam być na cmentarzu… - kontynuował.

- A z kotem? - zaciekawiłem się.

- To była tylko prowokacja. Mam w domu kota, którego Reita nie cierpi, dlatego chciał mi dogryźć, że mi go zabierze - westchnął.

- Dlaczego nie cierpi twojego kota? Przecież nie nosisz go do szkoły, nie? - zauważyłem. – Co mu przeszkadza zwierzak, którego trzymasz w domu?

- Niby nie powinien… - kiwnął głową i uśmiechnął się słabo. - Ale… ten… - zająknął się. - Nieważne – w końcu jednak zrezygnował z tego, co chciał powiedzieć. Wyminął mnie i chciał odejść, jednak nie pozwoliłem mu na to.

- Mówiłeś coś o podstawówce i gimnazjum… o co chodziło? - spojrzałem na niego wyczekująco.

Przez chwilę trwaliśmy w ciszy. Ruki przyglądał mi się, jakby szukał w moim wyglądzie potwierdzenia, że go nie zdradzę i nie wydam. W końcu kiwnął głową, jakby sam się w tym utwierdzając i pociągnął mnie za rękę w stronę wyjścia ze szkoły.

- Powiem ci, ale nie tutaj - mruknął.

Wyszliśmy z posesji szkoły i skierowaliśmy się w stronę starego parku. Usiedliśmy na murku przed jego bramą. Chłopak wyciągnął nogi przed siebie i westchnął ciężko.

- Dobra, wytłumaczę ci wszystko, ale obiecaj mi, że nikomu tego nie powtórzysz, jasne? – upewnił się. W odpowiedzi kiwnąłem głową. - Okej... No to… Tak naprawdę to znam Uruhę, Kaia i Reitę już od podstawówki, a Akirę to nawet jeszcze dłużej. Mieszkamy w jednym bloku na różnych piętrach i kiedyś byliśmy przyjaciółmi; wszyscy. Byliśmy zgraną paczką i zawsze trzymaliśmy się razem. Pod koniec trzeciej klasy gimnazjum obiecaliśmy sobie, że w liceum nic się nie zmieni i nadal będziemy przyjaciółmi… niestety nie wyszło… - sposępniał. - Każdy znalazł sobie nowych znajomych. Kiedyś mieliśmy nawet własny zespół. Uruha grał na gitarze, Reita na basie, Kai na perkusji, a ja śpiewałem i grałem, ale wszystko to posypało się w liceum. Teraz oni udają kogoś, kim tak naprawdę nie są. Kouyou nie odzywa się do mnie, bo jest na to „za bogaty” – fuknął, przewracając oczyma - i nie wypada mu zadawać się z „plebsem”, bo on w końcu należy do „celebrytów”. Tak samo nawet nie spojrzy już na gitarę, bo według jego nowych przyjaciół, nie powinien grać, a jedynie mieć kogoś, kto by dla niego grał. Po co się uczyć i szkolić w jakiejś umiejętności, kiedy można kogoś opłacił, żeby fundował ci zabawę, przy której ty nie musisz pracować - parsknął.- Kai zajął się nauką i jakoś nie miał czasu na grę na perkusji. Czasem z nim gadam, ale jest wiecznie zajęty, bo musi przygotowywać się do wielu konkursów na raz. Poza tym to już nawet nie mamy za bardzo o czym rozmawiać. Jego nowi kumple też odcisnęli na nim swoje piętno… - westchnął. - No i Reita… Jego zachowanie boli mnie najbardziej – przyznał cicho, a jego oczy zaszkliły się. - Kiedyś byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Odwiedzaliśmy się codziennie, ba, spędzaliśmy u siebie całe dnie i gadaliśmy o pierdołach. Z tego właśnie powodu wspomniał o moim kocie. Nigdy go nie lubił, kiedy do mnie przychodził. Znamy się od bardzo dawna i Akira zawsze mnie bronił, zawsze pomagał, a ja starałem mu się odwdzięczać - urwał, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale tego zaniechał. - A teraz przyszło to nieszczęsne liceum… Reita udaje pana na swoich włościach czy początkującego mafioso, ale tak naprawdę widzę, że to nie sprawia mu przyjemności…

- Czegoś mi nie mówisz - zauważyłem i objąłem go po przyjacielsku. - Możesz mi powiedzieć - uśmiechnąłem się zachęcająco.

- Boli mnie to, że tylko ja się nie zmieniłem, a przez to wyszedłem na idiotę… - szepnął.

- Coś jeszcze chciałeś powiedzieć - drążyłem.- Zdaje mi się, że coś o Reicie…

Takanori spojrzał na mnie zszokowany. Chwilę potem po jego policzku spłynęła pojedyncza łza. Wtulił się we mnie i zaczął cicho płakać. Przytuliłem go i głaskałem po plecach uspakajająco, pozwalając mu wypłakać się i tym samym zrzucić z siebie ten ciężar, który, jak się zdawało, nosił samotnie na swoich barkach od dłuższego czasu.

- Bo… Bo jeszcze był… taki jeden incydent – wydusił z trudem.

- Jaki?

- Po zakończeniu trzecich klas, wszyscy poszliśmy na imprezę - przełknął głośno ślinę. - Upiliśmy się… i… i ja nie wiem, jak to się stało, ale… jakimś cudem ja i… Reita… znaczy… - dukał, odsuwając się ode mnie.

- Wylądowaliście razem w łóżku? - zgadłem, a chłopak przytaknął. - Nie bój się, nie brzydzi mnie to. Sam jestem Bi - pogłaskałem go po natapirowanych włosach. - I co dalej?

- Ja… ja już od dłuższego czasu… coś do… no wiesz… - zarumienił się obficie.

- Czułeś coś do niego – dokończyłem za niego, gdyż miał wielki problem, żeby przyznać się do tego głośno.

- No właśnie - kiwnął głową. - I zaczęło nam się układać… Już było dobrze, zachowywaliśmy się jak para zakochanych, kiedy wakacje się skończyły i po zakończeniu ceremonii rozpoczęcia roku szkolnego Reita zrobił się taki … Najpierw udawał, że mnie nie zna, a potem zaczęły się te głupie żarciki i groźby…

- Pobił cię? – podniosłem głos.

- Nie… Nigdy nie zrobił mi krzywdy… Gdy już jego koledzy chcieli mi coś zrobić, zawsze ich odciągał pod pretekstem, że przecież mogą zrobić coś fajniejszego, ale jego zachowanie i tak nie jest przyjemne… - pociągnął nosem.

- A próbowałeś z nim kiedyś pogadać? Tak w cztery oczy? – dopytywałem.

- Nie… On zawsze chodzi z tą swoją grupką… a jak już nawet jest sam, to unika mnie, jak może… - westchnął, wczepiając się w moją koszulkę.

[Reita]

- Na razie! - machnąłem do reszty, wychodząc ze szkoły.

- Nara, szczęściarzu - odpowiedzieli mi i weszli do klasy, gdzie mieli zostać po godzinach za karę.

W sumie cieszyłem się, że choć raz w życiu wrócę o normalnej porze do domu. Zrzuciłem torbę na ramię i wyszedłem ze szkoły energicznym krokiem. Uśmiech sam cisnął mi się na usta. Postanowiłem iść dłuższą drogą, przez park, gdyż była sprzyjająca pogoda. Tak… ten październik był wyjątkowo piękny i ciepły. Już kierowałem się w stronę parku, gdy nagle coś przykuło moją uwagę. Poprawka - ktoś, nie coś; dokładniej - Ruki! Matsumoto tulący się do tego nowego! W trybie natychmiastowym mój dobry humor wyparował i zastąpiły go niezliczone pokłady gniewu i furii. Miałem wielką ochotę skopać bruneta, zabrać stąd Takę i powiedzieć, że nadal coś do niego czuję, ale… nie mogłem. Nie mogłem przecież zepsuć sobie opinii w szkole; nie mogłem „stracić twarzy”.

Zaraz, chwila, moment… czy Ruki płakał? Przyjrzałem się im z bezpiecznej odległości. Tak, Takanori… płakał… Ale dlaczego? Co się stało? Już chciałem tam iść i zapytać o to, ale zatrzymałem się w pół kroku i zawróciłem, wybierając tradycyjną drogę, którą wracałem do domu. Do końca dnia targały mną wyrzuty sumienia… Pewnie Matsumoto mnie znienawidził… Nie dziwiłem mu się. Może chodziło o ten nekrolog? Sam uważałem ten pomysł za straszny, ale Tetsu uparł się, że musimy to zrobić, bo to zabawne. Mnie bynajmniej do śmiechu nie było. W dodatku obawiałem się soboty- nie chciałem, żeby ktokolwiek zrobił krzywdę mojemu Rukiemu… Wróć! To już nie jest mój Ruki… I nigdy nie był… Będę musiał coś wymyślić, żeby ochronić Takę…