Burdel nie zycie cz.6

I | II | III | IV | V |

[Kai]
Wróciłem do domu w średnim humorze. Chyba zbyt ostro potraktowałem Yune i teraz miałem wyrzuty sumienia… Ale cóż, raz się żyje, nie? Nie zawsze można być miłym i dobrym dla wszystkich i wszystkiego. Zresztą chłopaki z DeG uważają to za świetną zabawę, a ja za wszelką cenę chciałem się im przypodobać. A w szczególności Die’owi, dlatego przed wejściem do domu zmusiłem się do sztucznego uśmiechu. Wszedłem do salonu, gdzie urzędowali muzycy. Już od progu drzwi powitało mnie głośne beknięcie Kyo.
-Świnia- Shinya szturchnął wokalistę łokciem.
-Siła wyższa- wzruszył ramionami najniższy z towarzystwa.
-Cześć- rzuciłem krótko od razu zasiadając na jedynym wolnym fotelu.
-Hej- przywitali się.
Daisuke uśmiechał się złowieszczo, jakby coś knuł… Nie podobała mi się ta mina, jednak musiałem przyznać, że fakt, że nie wiem o czym myśli i jest teraz taki nieprzewidywalny, dodawał mu w moich oczach jakiegoś tajemniczego seksapilu, przez co jego wszystkie ruchy stawały się bardziej zwinne, kocie, kokieteryjne.
-I jak z Yune?- zapytał Toshiya.
-Pytasz o seks, czy jego reakcję po?- założyłem nogę na nogę i spróbowałem podrobić wyraz twarzy czerwonowłosego.
-I to i to.
-No więc w łóżku to powalający nie był, a poranna reakcja na wagę złota- zaśmiałem się wrednie, co nie przyszło mi łatwo.- Normalnie lepiej niż w jakiejś operze mydlanej!
-Uciekł z płaczem?- wtrącił się Kaoru, który dotychczas był zajęty oglądaniem swoich paznokci i przeklinaniem, na czym świat stoi, bo mu lakier odprysnął
-Taa- przytaknąłem.- Nawet nie myślałem, że tak szybko biega- wyszczerzyłem się.
-Kurwa, sprinter, a to dobre- zarechotał wokalista zapadając się głębiej w fotelu i wygodnie przerzucając nogi przez jego oparcie.
-Urządzimy wyścig ze skokami przez płotki dla szmat, co wy na to?- mruknął Shin.
-Pewnie Yune będzie pierwszy- odezwałem się.
-Nie, bo go pewnie dupa boli- wtrącił lider zespołu.
-Ej, odkryłem chyba nową zasadę fizyczną!- wykrzyknął uradowany Toshi.- Z tego, co ja rozumiem…
-…a rozumiesz bardzo mało…- mruknął Kyo, przez co został zmrożony wzrokiem przez basistę.
-Więc z tego, co ja rozumiem- kontynuował- im większa kurwa, tym szybciej biega. Może w reprezentacji Japonii we wszelkich sportach powinniśmy wystawiać same dziwki i alfonsów?
-Niegłupie- mruknął perkusista z uznaniem.- Zgłoś ten pomysł do parlamentu! Niech go refundują z kasy państwa!
-Nie, bo mi jeszcze basistę zabiorą i zrobią z niego ciecia w garniturku- jęknął ciemnowłosy gitarzysta.
-W sensie urzędnika?- zapytałem.
-Nom- kiwnął głową.
Rozmowa na ten i jeszcze parę innych tematów, których już przybliżać nie będę ze względu na zdrowie, a nawet życie niektórych czytelników, trwała jeszcze dwie godziny. Przez cały ten czas Die się nie odzywał. Zdziwiło mnie to, bo on zazwyczaj ma właśnie najwięcej do powiedzenia. A teraz? Wsłuchaj się w ciszę, a usłyszysz mój głos… Non stop go obserwowałem, nie spuszczając z niego oka, co widocznie gitarzysta zauważył, lecz nie przeszkadzało mu to, gdyż posłał mi chytry uśmieszek. Chwilę po tym, jak to zrobił, wstał, podszedł do drzwi i otworzył je. Wszyscy grzecznie wyszli, a ja siedziałem jak ten kołek i patrzyłem tępo na czerwonowłosego. W końcu dźwignąłem swoje cztery litery, a wtedy chłopak podszedł do mnie i z powrotem pchnął na fotel.
-Ty nie idziesz- odezwał się po raz pierwszy tego dnia.
Usiadł mi na kolanach i przez chwilę przyglądał się z delikatnym uśmieszkiem, po czym znów przyjął ten tajemniczy wyraz twarzy i przesunął dłonią po moim policzku, następnie kierując swoje palce na moją szyję i tors oraz brzuch. Podwinął moją bluzkę i wsunął pod nią rękę, a ja mało nie dostałem palpitacji serca.
-C… Co ty robisz?- zdziwiłem się.
-Ciii… Wiem, że tego chcesz- przybliżył się i pocałował mnie mocno.
Przez chwilę nie wiedziałem, co się dzieje, ale zaraz się zreflektowałem i oddałem pocałunek. Zdałem sobie sprawę, że już nigdy więcej mogę go do tego nie nakłonić, a skoro to on zaczyna i ewidentnie daje mi znać, że ma ochotę, to niby dlaczego miałbym tego nie wykorzystać?

[Yune]
Reita nie przestawał mnie tulić nawet, kiedy już się uspokoiłem. Chłopak był zmęczony, z pewnością nie wyspał się na tym parapecie. Ułożyłem wygodniej głowę na jego barku i przymknąłem na chwilę oczy, a kiedy znów je otworzyłem znajdowałem się w swojej sypialni. Zmarszczyłem brwi i spojrzałem w bok. Obok mnie spał Akira… Szybko zerwałem się do siadu i spojrzałem na siebie. Uff… Byłem ubrany, więc z pewnością do niczego nie doszło. Oczywiście tak nagły ruch spowodował niemiłosierny ból w szanownym dole moich pleców, przez co skrzywiłem się. Rei niechętnie otworzył oczy i spojrzał na mnie zaspany. Również wywindował się do siadu i objął mnie ramionami.
-Koszmar?- zapytał.
-Eem… Tak- skłamałem. Przecież nie mogłem mu powiedzieć, że bałem się, że i on mnie wykorzystał.- A… Znaczy… Czemu jesteśmy w mojej sypialni, kiedy przed chwilą byliśmy na korytarzu?
Blondyn uśmiechnął się ciepło i pogłaskał mnie po włosach.
-Zasnąłeś na moim ramieniu, więc pozwoliłem sobie wyciągnąć ci klucze z kieszeni i zanieść do łóżka. Siedziałem przy tobie, ale jakoś sam też zasnąłem- wyjaśnił.
-A… Acha…- mruknąłem, a on oparł czoło o moje ramię, przez co jego ciepły oddech owiewał moją szyję. Przeszedł mnie dreszcz; sam nie wiem czy przyjemny, czy też nie.- Mam jeszcze jedno pytanie…
-Hm?
-Dlaczego zostałeś? Przecież nie musiałeś. Mogłeś iść do domu i zapomnieć o tym wszystkim, co się stało. W dodatku po tym, jak cię potraktowałem i wyrzuciłem z mieszkania, ty czekałeś na mnie, a kiedy w końcu się pojawiłem, a to przed czym próbowałeś mnie uchronić stało się prawdą, zamiast prawić mi jakiś kazań, po prostu przytuliłeś mnie i pocieszałeś… Dlaczego?
-A co by to dało, gdybym prawił ci kazania?- odpowiedział pytaniem na pytanie.
-Pewnie nic…
-No właśnie. A poza tym, nie potrafiłem wyjść i o tym wszystkim zapomnieć. Zresztą to jest niemożliwe. Kai jest liderem i perkusistą zespołu, więc będę się z nim musiał widywać, czy tego chcę, czy nie chcę, a to oznacza, że zawsze będzie mi się przypominała ta sprawa. I… I jakoś nie umiem trzasnąć drzwiami, kiedy ktoś płacze i cierpi. Szczególnie, kiedy jest to osoba, która przeszła już tak dużo, jak ty…- wyszeptał mi na ucho, a mi momentalnie zrobiło się ciepło na sercu. Troszczył się o mnie? To takie… takie… sam nie wiem jak to nazwać. Nigdy nie doświadczyłem czegoś podobnego. I nagle ogarnęła mnie myśl, która zburzyła to miłe uczucie… A jeśli on też chce mnie tylko wykorzystać? Może to jakiś głupi żart całego Gazetto? Wczorajszej nocy Kai, dzisiejszej Reita, jutro Ruki, a pojutrze Aoi z Uruhą? Po moich policzkach znów popłynęły łzy…
-Yune… Co się stało?- zapytał cicho, przytulając mnie.
Przez chwilę nie byłem w stanie mu odpowiedzieć. Zacząłem głośno szlochać, wczepiając się w niego. Był taki ciepły… Właśnie tego teraz najbardziej potrzebowałem- ciepła drugiej osoby.
-Powiedz mi, że to nie jest żart…- wychlipałem.
-Jaki żart? O co chodzi?
-Powiedz, że nie jesteś taki jak Kai! Że nie zrobisz mi tego!
Akira odsunął się ode mnie i spojrzał mi w oczy ze zdziwieniem.
-Oczywiście, że nie jestem taki, jak on! Za to, co zrobił, to jeszcze ode mnie dostanie, nie bój się- pokręcił głową i przeczesał dłonią moje włosy.- Dlaczego o tym pomyślałeś?
-Bo… Bo on, znaczy… Tanabe za… zachowywał się tak… tak samo i ja myślałem, że ty… ty… no wiesz- zacząłem się jąkać i zrobiło mi się strasznie głupio. Przecież on od samego początku chciał dla mnie dobrze, więc jak mogłem go o coś podobnego posądzać? W każdym razie czułem się nieco pewniej, kiedy usłyszałem z jego ust taką właśnie odpowiedź. To chciałem właśnie usłyszeć. Chciałem się upewnić, że on nie zrobi mi krzywdy, że przy nim mogę czuć się bezpiecznie.
Wtuliłem się w chłopaka i nagle znów ogarnęła mnie senność. Byłem kompletnie wykończony płaczem i ciągłym przeżywaniem. Suzuki objął mnie ciaśniej i głaskał uspakajająco po plecach. Prężyłem się pod jego dotykiem, jak kot, co nie umknęło jego uwadze i wywołało na jego wąskich wargach nikły uśmieszek.
-Jestem śpiący…- mruknąłem, a blondyn ułożył mnie z powrotem na łóżku.
-Chyba będę się już zbierać…
-Co? Nie idź- chwyciłem go za rękę, kiedy chciał już wstać.- Nie zostawiaj mnie. Proszę…- spojrzałem na niego błagalnie.
Reita znów przysunął się do mnie, a ja dłonią nacisnąłem na jego tors, tym samym zmuszając go, żeby się położył. Kiedy już to zrobił, ułożyłem głowę na jego klatce piersiowej i wsłuchiwałem się w rytmiczne bicie jego serca, który mnie powoli usypiał. Niespodziewanie coś mi się przypomniało i podniosłem się na łokciach, spoglądając na twarz basisty.
-Nawet ci nie podziękowałem…
-Nie musisz- uśmiechnął się.- Nie ma za co.
-Jest, oj, jest za co- również uśmiechnąłem się i nawet sam nie wiedzieć kiedy, przysunąłem się do niego.
Blondyn spojrzał na mnie wyczekującym wzrokiem, tak jakby czekał na kontynuację mojej wypowiedzi, a następnie uśmiechnął się delikatnie, kiedy zrozumiał, co mam zamiar zrobić, choć się nie kontrolowałem. Podniósł się delikatnie i złączył nasze usta, kiedy ja zamarłem ze strachu, że może mnie odrzucić. W końcu miał do tego miliony powodów, ale tego nie zrobił. Pocałował mnie namiętnie i czule. Położyłem się na nim całkowicie, a on objął mnie w pasie. Akira miał o wiele bardziej miękkie i słodsze usta od Yutaki. Basista całował mnie spokojniej i wkładał to więcej pasji. Nie poruszał dłońmi, nie rozbierał mnie, nie chciał więcej, jak tylko pocałunku. Wkładał w to więcej… uczucia?

[Kai]
Do niczego z Die’em nie doszło. Chłopak zaczął ze mnie szydzić i wyśmiewać się. Powiedział, że to wcale nie Yune jest głupi, tylko ja, bo jego bynajmniej należałoby pocieszyć, ale od tego ma już Reitę. Nie zrozumiałem, o co chodziło mu z Akirą, ale nie wnikałem, gdyż byłem zbyt zajęty użalaniem się nad sobą i płakaniem.
-Myślałeś, że robienie komuś krzywdy jest fajne?! Czy tobie padło na mózg?!- wydarł się.
-Sa… Sami tak mówiliście…
-To był tylko sprawdzian. Nie zadajemy się z ludźmi, którzy nie mają charakteru i jedynie udają takich fajnych, żeby nam się przypodobać. Kai, to było żałosne… Współczuję Yune, że musiał przez ciebie przejść przez coś takiego…- pokręcił głową i wyszedł.
Pięknie… Straciłem wszelkich przyjaciół. GazettE nie chcieli się ze mną zadawać, gdyż uważali, że odkąd zacząłem kumplować się z Dir en grey, stałem się bardzo opryskliwy i nie jestem już tym samym lider-samą, co wcześniej. Mówili, że mnie nie poznają. Chłopacy z DeG również nie chcą mnie znać, bo uważają, że nie mam własnego charakteru, że jestem za słaby. Popadałem w depresję, a to wszystko potęgowała jeszcze świadomość, że zraniłem Yune… i to mocno… Nie powinienem bawić się jego uczuciami, nawet jeśli to oznaczałoby, że Die w jakiś magiczny sposób miał mnie pokochać. Zresztą on jest z Kaoru… Przynajmniej tak mi powiedział. Czułem się głupio, bo rzeczywiście się zmieniłem… i to na gorsze- dużo gorsze. A wszystko tylko dlatego, żeby w końcu Daisuke zwrócił na mnie uwagę… „Wiesz, może nie jesteś taki zły, ale nie toleruję ludzi, którzy rzucą się dla mnie w ogień. Chcę otaczać się takimi osobami, którym będę ufał i będę mieć ten komfort świadomości, że w razie problemów będę się mógł do nich zwrócić o pomoc, ale w razie, kiedy już zacznę przesadzać, przywalą mi w ryj i dadzą do zrozumienia, że zaczyna mi odpierdalać. Mają dać mi znać, że mam przestać, a nie cieszyć się i przez całe życie mi poklaskiwać i mnie chwalić. Chcę zadawać się z ludźmi, nie z marionetkami, którą jesteś ty…”- w głowie dźwięczały mi jego słowa.
Miłość jest do dupy… Już nigdy więcej się nie zakocham- bynajmniej nie w Die’u.