Burdel, nie zycie cz.3

I | II

Dałem zaciągnąć się do domu Kaia, który znajdował się niedaleko. Zwykły, jednopiętrowy domek z garażem- szczerze spodziewałem się czegoś więcej.

-Twojej żony albo dziewczyny nie ma?- zapytałem wchodząc do środka.

-Nani o*?- zdziwił się.- Ja nie mam ani żony ani dziewczyny- wyjaśnił.

-Iie?- teraz to ja się zdziwiłem.- Taki sławny, bogaty i… samotny?- prychnąłem z pogardą.

-Jak widać- uśmiechnął się, nie przejmując się moją wcześniejszą gadką.

Zaprosił mnie do salonu. Salonu? Myślałem, że od razu przejdziemy do sypialni, ale skoro woli salon… W końcu on płaci, on wymaga. Klienci mają różne upodobania, na które ja muszę się bezzwłocznie zgadzać, żeby zarobić choćby na tę paczkę obrzydliwych papierosów. Usiedliśmy na kanapie. Od razu się do niego przysunąłem i położyłem mu rękę na kolanie. Chłopak w ogóle na to nie zareagował.

-Napijesz się czegoś?- zapytał, a ja spojrzałem na niego jak na idiotę.

-Baka**! Jestem kurwą! Nigdy nie byłeś w łóżku z dziwką?

-Byłem, a co to ma do rzeczy?- zapytał, jakby był ułomny. Popatrzyłem na niego z politowaniem. Sławny, bogaty i… głupi.

-To, że powiedziałeś, że mi zapłacisz- wyjaśniłem, ale z jego miny wywnioskowałem, że tym stwierdzeniem tylko jeszcze bardziej zbiłem go z tropu.

-No tak, ale myślałem, że to już przy wyjściu- wzruszył ramionami i wyjął gruby portfel. Podał mi kilka, a nawet kilkanaście banknotów, a mi aż zaświeciły się oczy, kiedy przeliczyłem sumę.

-Wow- westchnąłem.- Nie wiedziałem, że u ciebie tyle zarabiają kurwy. Chyba będę cię częściej odwiedzał- powiedziałem z uśmiechem i schowałem pieniądze do tylniej kieszeni.

Przejechałem dłonią po całej długości jego uda, następnie zatrzymując się na wewnętrznej jego stronie, blisko krocza. I znów zero reakcji. Czy on w coś ze mną pogrywa? A może chce żebym się bardziej postarał? Szczerze, nie miałem na to ochoty- nie byłem jakąś „egzotyczną” dziwką, która zna całą Kamasutrę na pamięć. O nie, ja wolałem odbębnić swoje, wziąć pieniądze i wyjść, a najlepiej nigdy nie wrócić. Usiadłem na nim okrakiem i lekko się o niego otarłem. Tym razem zareagował- spojrzał na mnie zaskoczony.

-Yune… Powiedz mi łaskawie, co ty robisz?- zapytał spokojnie.

-No zapłaciłeś mi, nie?- wzruszyłem ramionami.

-I co w związku z tym?- nie rozumiał Jego debilowatość, którą większość może i by wzięła za słodką, mnie zaczęła już irytować. Boże, Yutaka użyj mózgu…

-Zapłaciłeś, więc możesz mnie przelecieć już? Naprawdę chce mieć to już za sobą… Hai, nie szczędź sobie potem obelg i śmiechów- kiwnąłem głową i wywróciłem oczyma. Tanabe chwilę usilnie myślał, aż mu chyba jakaś zębatka w głowie przeskoczyła, bo usłyszałem takie głośne „chrup!”. Po chwili odezwał się:

-A… Źle mnie zrozumiałeś- uśmiechnął się i mimo wszystko objął mnie w pasie.

-Ja ciebie? To chyba ty mnie źle zrozumiałeś?- oburzyłem się.

-Iie, iie- pokręcił głową.- Zachęciłem cię pieniędzmi, żebyś w ogóle do mnie poszedł i dlatego, że mówiłeś, że ich potrzebujesz. Nie chciałem cię przelecieć- zaśmiał się, a ja poczułem się jak kompletny debil. Najpierw wyzywałem go od półmózgowców, a potem okazało się, że on jest po prostu dobry i chciał mi pomóc. Moje dziesięcioletnie wizje Kaia, jako tyrana odbierającego wszystkim marzenia i szansę na zaistnienie w jakiejś branży, upadły.- Z resztą nie wpadłem na inny pomysł, żeby cię zatrzymać. Już chciałeś odejść, a ja nie chciałem ci na to pozwolić- dokończył.

-Ee…- zaciąłem się. Nie rozumiałem, jak ktoś może być dla mnie miły. Przyzwyczaiłem się, że wszyscy mną gardzą, a nie troszczą się o mnie. Długo patrzyłem mu w oczy, nie mogąc zrozumieć zaistniałej sytuacji.- Żartujesz, prawda?

-Iie- pokręcił głową.- Ale jeśli chcesz, to możemy…- otarł się o mnie delikatnie, a ja (chyba pierwszy raz w życiu) poczułem, że się czerwienię. Czułem się taki zażenowany…

-Nie wierzę- brnąłem dalej.

-Nikt cię do tego nie zmusza- wzruszył ramionami.- Ale wiedz, że taka jest prawda- powiedział i spojrzał mi w oczy.

Już tak dawno nie mierzyłem się z kimś wzrokiem. Kai był chyba pierwszą osobą od jakiś trzynastu lat, która spojrzała mi w oczy, a nie na dupę. Przyzwyczaiłem się, że klientów interesuje moje ciało, nie uczucia ani myśli, a wszelką rozmowę uważałem za zbyteczną, więc… muszę przyznać, że ten dzień był naprawdę wyjątkowy. Przy Tanabe znów czułem się, jak człowiek, a nie jak zwykła szmata. Było to tak piękne, że aż nierealne, dlatego też znając swoją przyszłość, tak na marginesie, która wyglądała identycznie jak przeszłość, nie chciało mi się w to wierzyć.

-Więc co robimy?- zapytał, po chwili ciszy.

-Jeśli nie chcesz mnie przelecieć, to po co mnie tu zaciągnąłeś? I dlaczego dałeś mi pieniądze?- zszedłem z niego i usiadłem obok.

-Opowiedz mi, co działo się… wiesz… po tamtym wieczorze- zażądał.

Opowiedziałem, tak jak chciał. Wydawało mi się, że moja historia naprawdę go interesuje i wsłuchuje się w moje słowa, jednak mogła to być jedynie moja iluzja. Kai od czasu do czasu przerywał mój monolog jakimiś pytaniami dotyczącymi szczegółów. Pomyślałem, że niesłusznie obwiniałem go przez te wszystkie lata- cała uraza jaką żywiłem do niego w jednej chwili wyparowała. Zdawał się być taki miły i troskliwy… jak nikt inny dla mnie. Pożałowałem, że nie spotkaliśmy się wcześniej. Pozostawała mi tylko jedna myśl- że to ja sam spaprałem sobie życie. Ciężko było mi pogodzić się z nią, jednak mając przy boku tego bruneta… było mi jakoś lżej. Przez te wszystkie trzynaście lat, przez jakie się kurwiłem, nie miałem żadnego przyjaciela. Nie miałem żadnej bliskiej osoby. Nie miałem nawet znajomych- miałem jedynie klientów. Każdego człowieka traktowałem, jak klienta, taki spaczenie „zawodowe”. Tanabe był pierwszą osobą, jakiej wylałem wszystkie smutki. Oczywiście nie popłakałem się, choć niekiedy miałem na to wielką ochotę, bo kurwom nie wypada płakać. Ja w końcu nie mam uczuć- jedynie dupę do ruchania.

Skończyłem swoją opowieść i spuściłem głowę. Spod długiej grzywki spojrzałem na właściciela domu. Perkusista milczał w zamyśleniu.

-To musi być dla ciebie trudne- podsumował, po czym odwrócił się i wyjrzał przez okno.- Jest już późno. Chcesz zostać na noc?- zaproponował, a mnie wmurowało.

-Iie. Arigato***. Nie chcę nadużywać twojej gościnności- powiedziałem i wstałem, po czym skierowałem się do wyjścia. Kai odprowadził mnie do drzwi.

-Musimy się jeszcze kiedyś spotkać- uśmiechnął się.- Co powiesz na piątek wieczór? Może poszlibyśmy do jakiegoś klubu na imprezę?- zaproponował.

-Wiesz, oferta kusząca, ale chyba jednak spasuję…

-To może zwykłe spotkanie, tak jak dziś? Albo spacer po mieście?

-Może…- mruknąłem.- Nie chciałbym ci zabierać wolnego czasu…

-Daj spokój- podszedł do mnie i pocałował w policzek.- To co? O dziewiętnastej w piątek u mnie?- zapytał i nie dał mi nawet czasu na odpowiedź.- No to świetnie- uśmiechnął się.

-Nawet nie odpowiedziałem- zauważyłem.

-Kudasai****- jęknął błagalnie.

-Ech… No dobrze- powiedziałem i pożegnawszy się z Kaim, wróciłem do siebie.

***

[Reita]

Kai przyszedł dziś na próbę w świetnym humorze. Opowiedział nam o spotkaniu z Yune i o jego niecnym planie, który zakładał, że najpierw zbuduje iluzję, tak aby chłopak myślał, że Yutaka jest dla niego dobry, miły itp., a potem zamierza go wykorzystać i odepchnąć, śmiejąc się z niego. Szczerze, nie podobał mi się ten plan.

-Wiesz Kai… to trochę chamskie…- mruknął Ruki, któremu jak widać, również niezbyt przypadł do gustu plan lidera.

-Oj dajcie spokój! Chcę się pobawić!- zaśmiał się.

-To idź do klubu i poderwij jakąś laskę- burknąłem.- Albo wracaj do tego swojego Toshiya z Dir en Grey i z nim się zabaw- powiedziałem głosem, wypranym z emocji.

-A coś ty się nagle stał taki obrońca Yune, co? Z tego co mi wiadomo, to ty najbardziej za nim nie przepadałeś- syknął perkusista.

-No i dobrze, może go nie lubiłem, ale nie lubię również, kiedy ktoś bawi się czyimś kosztem- powiedziałem spokojnie.

-Kai… jakby ci to powiedzieć…- zaczął Aoi.

-Od kąt zacząłeś się zadawać z chłopakami z Dir en Grey zupełnie cię nie poznajemy- dokończył za niego twardo Uruha.

-Zmieniłeś się… I to na gorsze. Od kiedy ty lubisz wykorzystywać innych? Tanabe, ocknij się!- dołączył do dyskusji wokalista.

-Phh…- prychnął lider i wywrócił oczyma.- Nie znacie się na żartach. Z resztą, od kąt zadaję się z Toshi’m i całą bandą z DeG, wiedzie mi się o wiele lepiej. A tak na marginesie to był pomysł Die- wzruszył ramionami.

-Acha, czyli jak guru-Die coś powie, to wierny piesek Kai wykonuje jego wszelkie zachcianki?- prychnąłem.- Wiesz, co? W tym momencie to ty jesteś żałosny, nie Yune- warknąłem i wyszedłem, uprzednio zabierając ze sobą gitarę. Nie miałem zamiaru zostawać na próbie, podczas gdy panowała taka atmosfera. Z resztą i tak nic by z tego nie wyszło- Uruha był wkurwiony, Aoi zagubiony, Ruki zdegustowany, a ja… A ja sam nie wiem, co było ze mną. Nie wiem w sumie czemu stanąłem w obronie Yune- fakt nie lubiłem go i pewnie nigdy nie polubię, a co do wykorzystywania innych… w szkole byłem od tego mistrzem, więc ta sztuka nie była mi obca, a obecnie po prostu nie obchodziły mnie związki międzyludzkie, które jakoś nie wypływały lub nie dotyczyły mojej osoby. Sam nie wiem… Po tylu latach odezwało się we mnie sumienie?

Wyszedłem na parking i zapaliłem papierosa. Spaliłem go w oka mgnieniu, krzywiąc się. Fuj, ale on niedobry… Spojrzałem na opakowanie- no tak. Kasjerka znów się pomyliła i zamiast moich ulubionych fajek, sprzedała mi te obrzydliwe, najtańsze szlugi, których nawet nie można nazwać mianem szlugów. Westchnąłem i wyrzuciłem całe opakowanie do kosza na śmieci, stojącego przy chodniku, po czym skierowałem się do swojego auta. Przez całą drogę do domu myślałem o Yune i o moim dzisiejszym zachowaniu… W sumie, za co ja go tak nie lubiłem?

*Nani o?- co?

**Baka- idiota, tutaj w kontekście idioto- japońskie rzeczowniki się nie odmieniają.

***Arigato- dziękuję

****Kudasai- proszę (prosząc o coś), proszę podając coś to dozo

CDN