Monsters cz.9

xMidziak, wybacz, że cię pominęłam! Jesteś tutaj stałą bywalczynią i przede wszystkim komentatorką, a twoje wypowiedzi są naprawdę długie i konstruktywne, za co kłaniam ci się w pas i mówię wielkie "Arigatoooooo!!!" Mam nadzieję, że wybaczysz mi tą zniewagę; ale spokojnie, mam coś na przeprosiny (nie wypada być gołosłowym):

Z dedykiem dla xMidziak:

MONSTERS CZ.9

- Przed chwilą dostałem informację, że zostałeś zgłoszony przez dwa zespoły; przez nas i przez „Monsters”. Zostałeś przez to zdyskwalifikowany, a my mamy znaleźć sobie innego basistę – szczęka opadła mi do podłogi, mocno w nią uderzając i wbijając się w dół na dobre kilka centymetrów.

Jak to…

… zdyskwalifikowany?

Tak oto mój świat został złamany – dosłownie, przełamany na pół. Absolutnie nie wiedziałem, jak miałem się zachować. W myślach wciąż pytałem siebie, co JESZCZE może pójść nie tak i jak długo JESZCZE wytrzymam w tym pasie nieszczęść… Najpierw ręce, a zaraz potem całe moje ciało zaczęło drżeć. Czułem się taki… kompletnie niepotrzebny, nigdzie niepasujący… Ogarnęła mnie przejmująca pustka i zimno, którego źródło było jakby wewnątrz mnie.

- A… A… Aha… - mruknąłem po dłuższej chwili, nie wiedząc co innego mógłbym powiedzieć.

Przepchnąłem się między pozostałymi z powrotem do pokoju, chwyciłem swoją torbę, która wciąż nienaruszona leżała pod ścianą i wyszedłem, cicho zamykając za sobą drzwi. Nie należałem już do zespołu, więc z jakiej racji miałem dzielić z nimi pokój? I tak było tam tylko pięć łóżek, więc nie chciałem im wadzić jeszcze dotkliwiej niż wcześniej. Pierwszy raz w życiu poczułem się bezradny i rozbity. Zawsze szukałem pozytywnej strony, próbowałem odbić się od dna, nie pozwalałem na użalanie się nad sobą… a kiedy nie radziłem sobie z jakimiś problemami uciekałem w świat muzyki – w bezpieczny kąt, gdzie mogłem bezkarnie wyrazić każdą tłumioną emocję; począwszy od płaczu, a skończywszy na krzyku. Tworząc muzykę czułem się wolny, nie byłem oceniany, nie musiałem się nikomu podporządkowywać, nie wpasowywałem się w żadne „klucze”… byłem sobą… a teraz nawet z tego przewrotny los mnie ograbił. Nie miałem nic. Nie miałem przyjaciół, którzy odrzucili mnie ze względu na moją niepewną orientację, dachu nad głową, z racji tego, że znajdowałem się w Nowym Jorku, którego absolutnie nie znałem, a zostałem zdyskwalifikowany z konkursu, którego organizatorzy załatwiali uczestnikom miejsca w hotelu; jako że od tego momentu nie byłem już jego uczestnikiem, nie mogłem upominać się o dodatkowe miejsce; to, które było pierwotnie przeznaczone dla mnie, zajęła Ashley. Nie miałem żadnego zajęcia ani choćby pomysłu na to, czym mógłbym się zająć… straciłem tożsamość. Pozbawiając mnie możliwości wyrażenia się, jaką była dla mnie muzyka, nie byłem już tym samym człowiekiem. Nie byłem już Yoshidą Hiroshi… Wtopiłem się w bezimienny, szary tłum ludzi, który kiedyś tak bardzo mnie przerażał; nigdy nie chciałem, żeby do tego doszło. Wypowiadałem się, wykrzykiwałem swoje myśli tylko po to, aby być tą wybijającą się jednostką, aby szary tłum wskazywał mnie palcem… po to, aby mieć własną tożsamość, aby nie wpasowywać się w ogólnie przyjęte zasady i normy. Każdy człowiek jest inny, więc z jakiej racji pięćdziesięciu mężczyzn nosi ten sam garnitur, kiedy tak naprawdę podoba się on jednemu? Jak można zmuszać się do czegoś, tylko po to, aby wbić się w ten bezimienny tłum? Teraz to zrozumiałem: nie robi się tego z wyboru. Tłum jest pozbawiony własnego zdania, a może i rozumu. Zawsze ktoś stoi „ponad” i to właśnie ten ktoś wymaga, aby jego podwładni wbili się w te normy, aby nie wyróżniali się i po prostu ciężko dla niego pracowali. Tych pięćdziesięciu mężczyzn do założenia identycznego garnituru zmusił szef, bo gdyby tego nie zrobił, jeden z pracowników przyszedłby do pracy w dresie, drugi w brudnym podkoszulku… więc lepiej wszystko trzymać w ryzach; wiadomo, że co za dużo to niezdrowo – ale co z tego, że wiadomo, skoro nikt nie chce tego zauważyć? Ja zauważyłem i zacząłem o tym mówić, pisać o tym piosenki (w zespole to ja pisałem teksty dla wokalisty), dlatego byłem wytykany palcami. Byłem z tego dumny, cieszyłem się, że nie należę do tej szarej masy… ale wszystko można zepsuć, sprawić, by przestało działać… Kiedy odetniesz dopływ prądu, lampa przestanie świecić; kiedy zabierzesz muzykowi sposobność do komponowania i demotywujesz go, przestanie grać. Taka prosta zależność… Zaczynałem powoli czuć, jak ten bezimienny tłum upomina się o mnie; spojrzeniami przechodniów bez wyrazu, dotknięciem dłoni, szturchnięciem, które poganiało mnie w stronę tego, czego zawsze chciałem uniknąć…

Stojąc między tysiącami przewijających się koło mnie nowojorczyków, czułem się strasznie samotny. Nie czułem się już nawet formą osobową – raczej rzeczą, która była niczyją własnością w obcym mieście, wśród nieznanych ludzi, którzy za nic w świecie nie wyciągną do mnie pomocnej dłoni, załamany i zniechęcony…

Skręciłem z głównej ulicy w jakąś boczną odnogę i ruszyłem przed siebie w ciemność. Zdawało mi się, że słyszałem za sobą kroki, ale nawet nie odwróciłem się. Nie miałem ochoty oglądać kolejnego składnika bezimiennego tłumu… tam wszyscy są tacy sami, a ja jeszcze zdążę się na nich napatrzeć… aż będę rzygał tym widokiem.

Powoli szorowałem nogami po chodniku z głową nisko zwieszoną między ramionami. Miałem ochotę ukryć się gdzieś… ale gdzie? Mój bezpieczny kąt został odebrany… Nie miałem już zespołu; czułem się fatalnie.

Skończył się kolejny długi blok z czerwonej cegły, identyczny jak poprzednie sześć, które już minąłem.Jednak teraz było trochę inaczej. Nagle zderzyłem się ze ścianą lodowatego wiatru. Niechętnie podniosłem głowę i zorientowałem się, że zabudowania się skończyły. Wszędzie rozlegała się równina, po której beztrosko hulał wiatr.Na owej równinie niedługo miały powstać kolejne bloki z czerwonej cegły, o czym świadczyły ogrodzone wysoką siatką place budowy. Fundamenty zostały dopiero wylane, dlatego już żadna ściana nie chroniła mnie przed bezlitosnymi podmuchami. Zszedłem z równiutkiego chodnika wyłożonego kostką brukową i wstąpiłem na ulicę. Przez jakieś kolejne sto metrów wciąż szorowałem nogami po asfalcie, a następnie rozpoczęła się przede mną piaszczysta, nieutwardzona droga, po której jeździły tylko maszyny budowlane. „Najbardziej surowa faza powstawania kolejnej szarej dzielnicy” – pomyślałem, jednak w jakiś irracjonalny sposób ta myśl mnie pocieszyła, mimo że nie dało się tego wyczytać z mojej twarzy. To było po prostu przyjemne. Coś innego. Dobrze jest czasem poczuć chłodny, nocny wiatr w betonowej dżungli, w której wszystko gnije.

Zatrzymałem się na środku piaszczystej drogi, wciągając zimne, orzeźwiające powietrze. Spojrzałem w niebo, na którym nie chciała zaświecić nawet jedna gwiazdka. Miałem teraz ochotę pozostać w tych ciemnościach do końca życia, ukrywając się przed spojrzeniami tłumu…

 Nagle ktoś mocno objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Poczułem przyjemne ciepło bijące od tej osoby. Nawet nie krzyknąłem; chyba nie miałem na to siły, a może podświadomie już wiedziałem, że składnikowi bezimiennego tłumu nie wypada krzyczeć? Bo krzycząc, wybijasz się, a tego właśnie masz nie robić, jeśli należysz do szarej masy.

Stalowy uścisk w pewnym sensie był wyrazem motywacji, którą musiałem w sobie znaleźć. Był takim przypomnieniem, że życie nie jest bajką. Poczułem jakby ten uścisk był rozmową z przyjacielem, bardzo bliską mi osobą, która doradzała mi właśnie w taki sposób; posługując się identycznymi argumentami. Miałem takie wrażenie, mimo że żadne słowo nie padło, a osoba za mną mogła być mi całkiem obca… ale nie była. Przesunąłem zmarzniętymi palcami po szczupłych dłoniach, które splotły się na moim brzuchu. Znałem je. Znałem aż za dobrze. Odchyliłem głowę do tyłu, układając ją na ramieniu tej osoby. Zaciągnąłem się charakterystyczny zapachem i spróbowałem dostrzec twarz.

- Zero… - szepnąłem, na co chłopak drgnął. –Źle się czuję… - wyznałem.

Taka była prawda; łeb pękał mi w szwach, w skroniach nieprzyjemnie dudniło, oczy piekły i było mi zimno, ale najgorsze było wewnętrzne zimno, przez co czułem się tak, jakby ktoś wbił we mnie sopel, który teraz topniał , oddając niską temperaturę mojemu ciału.

Michi przekręcił mnie w swoich objęciach tak, że teraz stałem do niego przodem. Uśmiechnął się słabo, po czym jeszcze mocniej zacieśnił uścisk, jednocześnie zmuszając mnie, abym przylgnął do niego całym ciałem. Wtuliłem się w niego i objąłem za szyję, układając głowę na jego barku. Ukryłem twarz w jego włosach i znów zacząłem drżeć… co wcale nie było spowodowane chłodem. Drżałem z nerwów i emocji, które teraz ze mnie uchodziły. Po mojej twarzy spłynęły pierwsze łzy. Zacząłem cicho łkać, a on niewzruszenie obejmował mnie. Dzięki swojej stabilności stał się moją podporą – nie tylko w sensie fizycznym. Nie mając siły utrzymać się dłużej na nogach, uwiesiłem się na nim.

Nie wiem, czy staliśmy tak kilka minut, czy może kilka godzin, ale było mi to potrzebne. Kiedy w końcu opanowałem się, odsunąłem się delikatnie od niego i ze spuszczoną głową wyszeptałem:

- Przepraszam…

Shimizu grzbietem dłoni otarł ostatnie łzy z moich policzków, po czym chwycił mnie za podbródek i zmusił, abym na niego spojrzał. Nie uśmiechnął się, ani nie skrzywił. Z pozoru miał obojętny wyraz twarzy, ale w jego oczach zobaczyłem tyle ciepła, że aż nie mogłem uwierzyć, że chłopak, który uchodził za potwora i mima potrafił zawrzeć tyle uczuć w krótkim spojrzeniu. Podejrzewałem, że nie umiałby wyrazić słowami tych emocji, zwłaszcza, że był słabym mówcą… Zamiast mówić, przyciągnął mnie do siebie i ucałował moje drżące usta. Następnie w czułym geście przeczesał moje włosy i złapał mnie za rękę, splatając nasze palce. Pociągnął mnie w stronę, z której przyszedłem, nie odzywając się przy tym ani razu.

***

Zero zaprowadził mnie z powrotem do hotelu, jednak innego pokoju. Do pokoju swojego zespołu. Dwie trzecie „Monsters” siedziało na jednym łóżku i rozmawiało o czymś przyciszonymi głosami. Michi zdjął z ramienia moją torbę, którą ode mnie przejął i położył na jednym z wolnych łóżek. Tak, mieściły się tutaj cztery łóżka, bo przecież tyle liczył skład „Monsters”… kiedyś.

Następnie basista puścił moją dłoń i zostawiając mnie na środku pokoju, wyszedł na balkon. Spojrzałem na Tsukasę i Karyu, którzy uśmiechnęli się do mnie ciepło.

- Cześć – powiedział cicho rudzielec. – Dawno się nie widzieliśmy – przywitał mnie jak starego przyjaciela, a następnie poklepał miejsce na łóżku obok siebie w zapraszającym geście. Posłusznie usiadłem koło niego.

Zrobiło się dość niezręcznie… Wbiłem wzrok w podłogę, nie wiedząc zbytnio co zrobić. Kiedy Shimizu wyszedł, znów poczułem się gorzej. Pragnąłem teraz jego bliskości i ciepła, a on po prostu wyszedł sobie zapalić.

- Wiesz… - odezwał się perkusista. – Chcieliśmy cię przeprosić za sytuację, która miała teraz miejsce…

- Znów się nie odzywa? – zapytałem, przerywając Tsu i spoglądając tęskno za szatynem w stronę szklanych drzwi.

- Tak – mruknął Tyczka.

- A już było tak dobrze… - westchnąłem przypominając sobie nasze coraz dłuższe rozmowy w jego mieszkaniu oraz wymiany smsów. – Dlaczego znów tak się w sobie zamknął?

- Nie zamknął się w sobie – ciągnął lider. – Czuje się winny, bo to był jego pomysł, aby zapisać cię w składzie „Monsters”. Również zostaliśmy poinformowani o tym, że zostałeś zdyskwalifikowany, co łączy się z tym, że już nie należysz, bynajmniej w tym konkursie, ani do „Le’veil” ani„Monsters”. Zero widział, jak wychodziłeś z hotelu z torbą, jak byłeś przybity tą wiadomością, że przez nasz głupi błąd pozbawiliśmy cię sposobności wzięcia udziału w konkursie. Próbowałem przemówić mu do rozsądku, uświadomić, że to wina całej naszej trójki, ale obwinia tylko i wyłącznie siebie – wyjaśnił.

- Przecież chciał dobrze… - pociągnąłem nosem. – Chyba…

- Chciał, żebyś z nami zagrał; chciał ponownie cię spotkać i być blisko ciebie, to wszystko – wzruszył ramionami. – Chciał dobrze – potwierdził. – Wszyscy chcieliśmy… ale on nie może sobie tego wybaczyć.

- Przecież… w sumie nic takiego się nie stało – próbowałem mówić obojętnym tonem.

- Stało się i wszyscy to wiemy, więc nie rób z nas idiotów, Hizu. Gdyby nic się nie stało, nie miałbyś takiej zbolałej miny; i tego właśnie Zero nie może znieść. Uważa, iż to jego wina, że jesteś teraz przygnębiony i smutny… - przeciągnął kciukiem po moim policzku – że płakałeś… W jego mniemaniu, on doprowadził cię do płaczu, więc nie wybaczy sobie tego przez bardzo długi czas…

Spojrzałem zdziwiony na Karyu, po czym zamrugałem kilkakrotnie. Shimizu… aż tak mnie kochał? To było takie… dziwne. Takie ciepłe i mocne uczucie w świecie bez wyrazu…

Wstałem i skierowałem się na balkon. Michi z pewnością usłyszał, że wszedłem, ale nawet nie drgnął. Stanąłem obok niego. Chłopak opierał przedramiona o barierkę balkonu i palił papierosa, zgadywałem, że już nie pierwszego.

- Zero… – odezwałem się cicho, jednak nie zareagował. – Zero… - powtórzyłem, myśląc, że może niedosłyszał. – Shimizu – odezwałem się głośniej, jednak nadal nie reagował. Zastygł w swojej pozycji jak kamienny posąg. – Shimizu, proszę, spójrz na mnie – poprosiłem, jednak nie kwapił się do wykonania mojej prośmy. – Michi, do cholery! – zdenerwowała mnie jego lekceważąca postawa.

Basista w końcu podniósł głowę i spojrzał na mnie przez ułamek sekundy, a następnie znów opuścił wzrok. W tym momencie zdałem sobie sprawę, że wcale mnie nie lekceważy, tylko wstydzi się spojrzeć mi w twarz. Ale… na tym placu budowy sam kazał mi na siebie spojrzeć, a teraz?

- Obwiniasz się za to, co się stało? – zapytałem, a jego odpowiedzią było tylko kiwnięcie głową. – Ech… Idioto – westchnąłem, po czym przytuliłem się do niego. – Przecież nic nie zrobiłeś… - próbowałem go pocieszyć. Nie chciałem, żeby się zamartwiał; już jednym zdołowanym byłem ja, dziękujemy, drugiego nie potrzebujemy. Zero objął mnie o wiele delikatniej niż poprzednio, uprzednio wyrzucając papierosa za barierkę.

- Masz rację, jestem idiotą – szepnął mi na ucho zachrypniętym głosem. – Zacząłem robić zanim pomyślałem i doprowadziłem cię tym do łez – na oślep dotknął mojego policzka. – Nigdy nie zapomnę widoku twojej zapłakanej twarzy. Nigdy nie powinienem był do tego dopuścić, a tym bardziej doprowadzić. Zraniłem cię. Przeze mnie straciłeś szansę na wygraną, przyjaciół, zespół, to ja namieszałem w twoim życiu i zniszczyłem jego sielankowy obraz… Utknąłeś w obcym mieście bez możliwości powrotu… Wybacz, ale nie mam nawet prawa na ciebie patrzeć. Nazwałbym cię moim skarbem, ale nie należysz do mnie; nie możesz być z kimś, kto tak cię zranił. Widok twoich łez wrył się w moją pamięć i nigdy jej nie opuści… Nie potrafię… spojrzeć ci w oczy – dokończył drżącym głosem. – W oczy, które wypełniały łzy smutku i rozpaczy… - odepchnął mnie i zamierzał odejść, ale chwyciłem go za bluzę, którą miał na sobie.

- Nie odchodź! – warknąłem. Ponownie przylgnąłem do niego, przytulając się do jego pleców i splatając dłonie na jego brzuchu tak, jak zrobił wcześniej on.

- Wybacz… Naprawdę… wybacz mi, bo nie potrafię wybaczyć sobie twoich łez… – szepnął łamiącym się głosem i uwolnił się z mojego uścisku. Ostatni raz odwrócił się do mnie przodem i pocałował mnie w czoło - …aniołku – pogładził mnie po włosach, przy czym ani razu na mnie nie zerknął. Następnie… odszedł. Wszedł do pokoju, a potem bez słowa go opuścił, zamykając za sobą cicho drzwi.

Jeszcze przez długi czas wpatrywałem się w zamknięte drzwi oczami rozszerzonymi w bezbrzeżnym zdumieniu. Czy on nie rozumiał, że takim zachowaniem sprawił, że to ja zacząłem się obwiniać? Cholera, gdybym nie przyjechał na ten pieprzony konkurs, nie byłoby takiego problemu! Przeze mnie Zero znów stał się nieszczęśliwy i zimny… Nie, to nie był jakiś tam sobie Zero! To był Shimizu! Zero był basistą grającym ze swoim zespołem w klubach – Shimizu był moim przyjacielem, który przeze mnie znów stał się tak odległy i nieprzyjemny… Co tam konkurs; konkurs odbyłby się normalnie i obaj wzięlibyśmy w nim udział, gdybym tylko go nie poznał, gdyby nie zebrało mi się na wycieczki krajoznawcze po ojczyźnie! Gdyby nie to wszystko, byłoby dobrze… ale z drugiej strony, nigdy ponownie nie spotkałbym Michiego, a teraz już nie potrafiłem wyobrazić sobie bez niego życia. Uzależnił mnie od siebie.

- Co za głupoty wygadujesz, Michi? – warknąłem pod nosem, ale było już za późno…

   … a może i nie?

Wróciłem do pokoju i spojrzałem na pozostałych dwóch muzyków, którzy, jak na zawołanie, ciężko westchnęli.

- Nie wiedziałem, że jest taki ckliwy… - prychnął Tsu, za co zrugałem go spojrzeniem. – No co? Przesadza – wzruszył ramionami. – Zresztą… ty też – powiedział dobitnie. – Dobra, nawaliliśmy, zdyskwalifikowali cię z konkursu, ale to chyba jeszcze nie jest powód do lamentów, płaczów i dramatycznych rozstań, co? – prychnął.

- Jeśli nie wiesz, o co chodzi, to się nie udzielaj, a przede wszystkim nie komentuj… - syknąłem wściekle.

- Słuchaj, Hizu, nie chcę cię zdenerwować, bo widzę, że emocje w tobie jeszcze nie opadły. Może miałeś gorszy dzień, może coś ci się przytrafiło i podszedłeś do tej sprawy za bardzo „na serio”. W końcu to tylko konkurs – wywrócił oczyma. – Świat się nie zawali, jeśli nie weźmiesz w nim udziału – nie w tym, to w następnym.

- Oota Kenji, radzę ci się zamknąć w tej chwili… – zgrzytnąłem zębami. Rudzielec biernie obserwował naszą dyskusję, nie udzielając się.

- To może ty się zamkniesz, księżniczko na ziarnku grochu? – wstał i podszedł do mnie, a następnie popchnął mnie na ścianę. – Jak ci coś nie pasuje, zawsze możesz wyjść! – wskazał drzwi. – Kurwa, księżniczko, Zero napije się i wróci jutro pijany, wytrzeźwieje, a my wrócimy do domu, tak samo jak i ty; nad czym tu płakać? Nie udawaj już, że jesteś taki delikatny i przede wszystkim nie mieszaj do tego Shimizu, bo potrzebujemy go! Mamy problem ze znalezieniem wokalisty, nie potrzeba nam jeszcze, żeby odszedł od nas basista!

- Ja jestem księżniczką na ziarnku grochu?! – krzyknąłem oburzony. – Wasz problem z wokalistą jest dla mnie niczym! Mam to gdzieś! Uważasz to, że moja matka przez kilkanaście lat okłamywała mnie, perfidnie wykorzystując moją amnezję, wmawiała mi, że jestem Amerykaninem, odizolowała mnie od Shimizu, z którym prawdopodobnie wcześniej się znałem i całkowicie zmieniła moją historię, nie jest problemem?! To, że Michi próbuje mi wmówić, że jestem gejem, a ja już sam nie wiem, jakiej jestem orientacji, przez co straciłem przyjaciół według ciebie również nie jest problemem?!  To, że osoba, której teraz najbardziej ufałem, którą był Zero, wypięła się na mnie i wyszła sobie, dlatego że miała poczucie winy także jest mało istotne, prawda?! Teraz zostałem całkowicie sam; nie mogę ufać ani własnej matce, ani „przyjaciołom”, ani osobie, którą możliwe, że kocham, bo jej tu, do kurwy nędzy, nie ma! Ten konkurs był po prostu ostatnim gwoździem do trumny, bo przez niego straciłem zespół, na który przez lata wykładałem ostatnie pieniądze i używając nadludzkiej siły starałem się nie dopuścić do jego rozpadu! Oota, jeśli uważasz, że do takiego stanu doprowadziła mnie jakaś durna dyskwalifikacja, to jesteś kretynem! Do takiego stanu doprowadziły mnie jej przyczyny oraz skutki! – wydarłem się na chłopaka, który zaniemówił. Wpatrywał się we mnie okrągłymi oczami, otwierając i zamykając usta, z których nie wydobywał się żaden dźwięk.

- Ja… Ja nie wiedziałem… - pisnął w końcu.

- Dlatego kazałem ci się zamknąć – warknąłem, a następnie idąc w ślady Zero, wyszedłem z pokoju, trzaskając drzwiami. Przymknąłem powieki i wciągnąłem głośno powietrze, próbując się uspokoić.

- Wiedziałem o tym wszystkim – usłyszałem znajomy głos, na którego brzmienie szybko otworzyłem oczy i skierowałem wzrok w stronę mówcy. – Ale obwiniałem się, że przyczyniłem się do tej sytuacji, która stała się twoim „ostatnim gwoździem” – wyznał Shimizu, który stał pod ścianą i opierał się o nią plecami. – W sumie… to wszystko przeze mnie… Cały ten bajzel w twoim życiu wywołałem ja; gdybym siedział cicho, tak jak należy, nie uważałbyś matki za kłamcę, nie straciłbyś przyjaciół, zespołu…

- Przecież mówiłem, że to nie twoja wina… - westchnąłem i podszedłem do niego. Rozłożył ramiona w zapraszającym geście, a ja wtuliłem się w niego ufnie. – Shimizu… nie odchodź. Jesteś mi teraz potrzebny – szepnąłem. – A jeśli już tak bardzo chcesz odchodzić, to przynajmniej weź mnie ze sobą – położyłem głowę na jego torsie i wsłuchiwałem się w rytmiczne bicie serca.

- No… zobaczymy jak z tym będzie… - zachichotał pod nosem.

- I jeszcze jedno…

- Co takiego? – dociekał.

- Masz się znów odzywać. Tak normalnie… Chcę z tobą rozmawiać. Możesz mi to obiecać?

- Obiecuję – uśmiechnął się delikatnie, a ja wyprostowałem się i mniej więcej zrównałem nasze twarze.

- Mam jeszcze jedno życzenie… - przygryzłem dolną wargę.

- Jakie? – objął mnie ciaśniej.

- Wiesz… Ja… Ja chcę ci wierzyć… W tą historię, jak wcześniej się poznaliśmy, jak się we mnie zakochałeś… jak ja zakochałem się w tobie … - spuściłem na chwilę wzrok, ale zaraz znów utkwiłem go w pięknej twarzy chłopaka.

- Cieszy mnie to – pogłębił uśmiech.

- Jesteś mi naprawdę bliski – mówiłem coraz ciszej, mimo iż wcale nie tak miało być. Speszyłem się i poczułem jak na moich policzkach wykwitają dorodne rumieńce. – I… I ja… ja chcę to kontynuować… i pogłębić… - uśmiechnąłem się delikatnie, a chłopak zamrugał kilkakrotnie nie rozumiejąc, o co mi chodzi. – Chcę pogłębić nasze stosunki… - Zero zachłysnął się powietrzem i odkaszlnął kilkakrotnie, patrząc na mnie jak na kosmitę.

- Chyba źle to ubrałeś w słowa… - podniósł jedną brew.

- Nie – pokręciłem głową. – Dobrze. Po prostu… pocałuj mnie – wydusiłem z siebie.

Michi spojrzał na mnie zaskoczony, jednak nie protestował (jeszcze by się ośmielił!). Zamienił nas miejscami tak, że teraz on przyciskał mnie do ściany. Objął mnie mocno w pasie, a następnie przyciągnął do siebie. Nachylił się i złożył delikatny pocałunek na moich ustach. Zadrżałem z podniecenia i zaplotłem mu ręce na szyi, chcąc znaleźć się jeszcze bliżej. Miałem ochotę kontynuować, jednak odsunął się ode mnie, na co skrzywiłem się.

- Jeszcze… - tupnąłem niezadowolony nogą. W tym momencie obok nas przebiegła w niemalże rekordowym tempie wystraszona pokojówka ze swoim wózkiem z detergentami, jedną ręką zasłaniając sobie oczy.

- Chyba publika nas nie lubi – zaśmiał się, po czym rozejrzał, czy nikogo nie ma w pobliżu. Kiedy upewnił się, że jesteśmy sami, ponownie mnie pocałował.

Tym razem mocniej przylgnął do moich warg. Smakował ich w drobnych całusach, a kiedy mu się to znudziło, chwycił mnie za kark i przyciągnął jeszcze bliżej siebie. Polizał moje usta, które rozchyliłem pod wpływem chwili. Wsunął w nie swój zwinny język, a mnie przeszły dreszcze przyjemności. Jednocześnie jego ręka zjechała z dolnych partii moich pleców na pośladki. Klepnął mnie dość mocno w tyłek, zahaczając językiem o mój, pieszcząc nim moje podniebienie… Zrobiło mi się gorąco, a sopel, który wcześniej tkwił we mnie, roztopił się pod wpływem przyjemnych doznań, jakie sprawiał mi Shimizu. Odsunęliśmy się od siebie dopiero, kiedy zabrakło nam tchu. Spojrzeliśmy sobie w oczy i uśmiechnęliśmy się. Zero jeszcze raz musnął moje usta, po czym osunął się odrobinę.

- Przepraszam za moje głupie zachowanie… - westchnął. – Wiedziałem, że potrzebujesz mojego wsparcia, ale nie mogłem znieść widoku twojej zapłakanej twarzy, aniołku – pogładził mnie po włosach, co ostatnio weszło mu w nawyk.

- Dlaczego nazywasz mnie „aniołkiem”?  - zmieniłem temat, nie chcąc kontynuować tego przygnębiającego, z którego nie wynikało nic dobrego.

- Bo jesteś taki niewinny i słodki – uśmiechnął się, po czym złapał mnie za rękę i splótł nasze palce. – Chodź, aniołku, polatamy trochę – zaśmiał się. – Idziemy się przejść – pociągnął mnie w stronę windy.

Byłem zmęczony po locie, wszystkich przeżyciach i wybuchach emocji, ale nie odmówiłem. Byłem gotów zgodzić się na wszystko, byleby tylko być bliżej Zero, którego teraz naprawdę potrzebowałem. Nie chciałem, żeby znów strzeliło mu coś do łba z „dramatycznymi rozstaniami”, jak to ujął Tsukasa.

Kiwnąłem głową i dałem mu się poprowadzić.

***

Siedzieliśmy z Zero pod drzewem w wyludnionym o tej porze parku. Chłopak opierał się plecami o pień, a ja, usadowiony miedzy jego rozchylonymi nogami, półleżałem na nim, trzymając głowę na jego torsie. Shimizu chwycił moje dłonie i bawiąc się moimi palcami, ułożył je na moim brzuchu.

- Jest jeszcze jedna rzecz, która mnie martwi… - wyznałem po dłuższej chwili.

- Jaka? – zapytał przejęty.

- Nie mam jak wrócić do domu… Organizatorzy konkursu załatwiali nam bilet tylko w jedną stronę i hotel tutaj. Bilet powrotny mieliśmy zorganizować sobie sami…

- Nie pomyślałeś o tym? – zdziwił się. – Yoshi-chan, gdzie ty miałeś głowę? – zmarszczył brwi.

- Już nawet nie chodzi o to, że nie pomyślałem o powrocie… bardziej martwi mnie, że nie chcę wracać do domu – westchnąłem. – Nie chcę wracać do matki, która jest większym despotą niż Stalin i cały czas mnie oszukuje! Nie umiem spojrzeć jej w twarz… Nie chcę i nie umiem – pokręciłem głową załamany. – Poza tym… chcę być blisko ciebie. Tylko przy tobie czuję się dobrze i bezpiecznie, ale ty mieszkasz na drugim końcu świata! – jęknąłem żałośnie. – Nie wiem już, co robić…

Michi przez chwilę nie odzywał się i ścisnął mocniej moje dłonie. Pocałował mnie w czubek głowy, a następnie oparł na niej brodę.

- Ja też nie wiem, co masz zrobić… co mamy zrobić – poprawił się. – Coś… Coś wymyślimy – westchnął, zdając sobie sprawę, w jak patowej sytuacji się znaleźliśmy…