Oneshoot Tsukasa (ex. D'espairsRay, TMH4N'S) x Tsuzuku (Mejibray)

No tak, co prawda ten paring nie wygrał w ankiecie (spokojnie MiA x Tsuzuku jest już gotowy i wysłany do bety), ale na specjalną prośbę Amidamaru napisałam również coś z tym paringiem - a zresztą miał dużo głosów, więc można powiedzieć, że to był mój obowiązek xD

Z dedykiem dla Amidamaru ;p

Tytuł: To więcej niż mógłbym chcieć

Paring: Tsukasa (ex. D’espairsRay, The Micro Head 4N’S) x Tsuzuku (Mejibray)

Typ: oneshoot

Gatunek: ?

Beta: Hoshii.

Z Tsuzuku znałem się jeszcze ze szkolnych lat. Zdawało mi się,że poznałem go w gimnazjum, ale już dokładnie nie pamiętałem – to wspomnienie przykrył ogrom przedziwnych przeżyć, których przysporzył mi wokalista Mejibray.

Zazwyczaj to on wracał wcześniej do domu, dlatego gotował. Drugim powodem był fakt, że po skończonej próbie zawsze zajeżdżałem do sklepu, aby uzupełnić zapasy, które uszczuplał Tsuzu, przygotowując obiad. Tak było i teraz; stanąłem przed drzwiami mieszkania z dwoma wielkimi siatami zakupów i nasłuchiwałem. Zawsze wolałem upewnić się, że w przedpokoju nic na mnie nie czyha. Po pięciu minutach czekania, w końcu się odważyłem i nacisnąłem klamkę. Wszedłem do naszego wspólnego mieszkania. Nie wspomniałem, że mieszkamy razem? Ach, pewnie i tak można się było tego domyślić po przeczytaniu powyższego tekstu; mieszkałem z Tsuzuku od kilku lat. Nasze dziewczyny utrzymywały, że dziwnie to wygląda, a jakby fanki się dowiedziały, z pewnością zaczęłyby wymyślać jakieś yaoi z naszym udziałem (czego chciałem za wszelką cenę uniknąć!), ale cóż… mimo rewelacji, których dostarczał mi drugi muzyk, mieszkanie z nim było całkiem wygodne. Choćby ze względu na to, że gotował obiady i kiedy przychodziłem, dostawałem talerz z ciepłym jedzeniem pod nos, zamiast stać przy garach i bawić się w kuchmistrza, którym, notabene, byłem marnym – Tsuzuku nie był wiele lepszym kucharzem, ale cóż… nie mogłem wybrzydzać.

Ściągnąłem buty, po czym wszedłem do kuchni, gdzie poczułem swąd spalenizny, który wzbudził we mnie pewne podejrzenia. Podszedłem do wokalisty i zajrzałem mu przez ramię.

- Znów smażysz? Ostatnim razem nie skończyło się to najlepiej… - przypomniałem usłużnie.

- Tsukasa! – krzyknął przestraszony i odwrócił się w moją stronę, upuszczając drewnianą łyżkę. – Wystraszyłeś mnie! – podniósł ową łyżkę z podłogi i nawet nie obmywając jej, znów zaczął przewracać coś na patelni.

- Smażysz używając do tego łyżki? – podniosłem jedną brew, kręcąc głową z politowaniem.

- Nie mogłem znaleźć łopatki – wzruszył ramionami. Spojrzałem na podłogę, uznając, że znów będzie obiad z piachem… Może w końcu któryś z nas nauczy się sprzątać choćby w kuchni? Raczej wątpię… - Siadaj do stołu. Zaraz podam obiad – oświadczył, po czym zaczął wyjmować talerze z szafki.

Zrobiłem tak, jak mi kazał. W istocie po chwili dostałem danie złożone z poczernionych prostokątów, które zapewne miały być rybą i duszonych warzyw (które także nie zostały przygotowane po mistrzowsku, ani choćby w stopniu poprawnym, ale cóż…). Tknąłem ów przypalony prostokąt pałeczką, krzywiąc się.

- Czego się krzywisz? – prychnął, lekko naburmuszony. – Nie wybrzydzaj!

- Nie wybrzydzam!

- Wczoraj nawet chciałeś dokładkę! – założył ręce na piersi.

- Wczoraj była pizza, którą znalazłeś w zamrażalniku – zaśmiałem się.

- Nie!... – krzyknął, po czym zaciął się. Przyłożył palec do brody, zamyślając się. – Jednak… No tak, masz racje – pokiwał głową, spuszczając ją w pokorze.

Zjedliśmy, rozmawiając o tym, co działo się na naszych próbach. Tsuzuku, jako lider, ustalił te same godziny dla jego zespołu, na które również ja miałem pojawić się w studiu – dzięki temu kończyliśmy o tej samej porze i mogliśmy wspólnie zjeść obiad. Chwilę po tym, jak odłożyłem pałeczki, rozległ się huk, podobny do tego, który towarzyszy wystrzałowi z pistoletu. Spojrzałem okrągłymi oczami na współlokatora, który zdawał się być tak samo wystraszony jak ja.

- Co… Co to było? – wydukałem.

- Nie wiem… To dobiegało jakby… z kuchni? – spojrzał na mnie niepewnie, wiedząc, o czym myślę. Minęła dość długa chwila zanim wypowiedziałem to na głos.

- Co znów wrzuciłeś do odpływu?

- Nic… - wyszeptał, ale zagłuszył go dźwięk dzwonka do drzwi.

Westchnąłem ciężko i wstałem, a następnie skierowałem się do przedpokoju. Otworzyłem drzwi, w których stanęło dwóch funkcjonariuszy.

- Dostaliśmy zgłoszenie, że ktoś słyszał strzały padające w tym mieszkaniu – odepchnął mnie od drzwi, przycisnął do ściany, po czym skuł mi ręce, wykręcając je do tyłu.

***

Areszt tymczasowy.

Ponownie westchnąłem ciężko i ulokowałem się wygodniej na pryczy, starając się nie przejmować tym, że dzisiejszą noc spędzimy w tymczasowym areszcie. W duchu modliłem się, aby ta sprawa nie została nagłośniona, bo inaczej paparazzi i dziennikarze nie dadzą nam już spokoju... tym bardziej, kiedy dowiedzą się, że mieszkamy razem.

Tsuzu przysunął się do mnie i spojrzał na mnie z bólem w oczach.

- Przepraszam… - szepnął.

- Ech… Nic się nie stało – uśmiechnąłem się do niego pokrzepiająco. – Przecież w rzeczywistości nie padły żadne strzały. Kiedy tylko to się wyjaśni, wypuszczą nas stąd – położyłem się na czymś, czego łóżkiem, czy nawet materacem nazwać nie było można.

W sumie, nie byłem nawet zły. Mieszkając z wokalistą Mejibray, nauczyłem się, że wszystko jest możliwe – a przede wszystkim to, co wydaje się niemożliwe. Z Tsuzukim mieliśmy na koncie naprawdę sporo podobnych akcji; może niekoniecznie wszystkie kończyły się w areszcie tymczasowym, tak jak teraz, ale były podobnie zakręcone.

Pewnego pięknego dnia, brunet stwierdził, iż ma serdecznie dość, że w dni wolne, kiedy pracuję przy komputerze, nie słyszę, kiedy woła mnie z salonu czy kuchni; jednak najbardziej irytowało go to, że zanim się zebrałem i doszedłem do niego, film, który chciał ze mną obejrzeć był już w punkcie kulminacyjnym, a obiad musiał podgrzewać w mikrofali drugi raz. Postanowił to zmienić – a zrobił to mocując dwie gaśnice do mojego krzesła obrotowego. Miało to nadać prędkości mojemu siedzisku, co wiązało się z tym, że ja sam miałem szybciej się przemieszczać, ale skończyło się na tym, że cały salon był biały i zadymiony przez gaśnicę, a ja spadłem na podłogę i obiłem sobie tyłek, przez co chodziłem przez tydzień jak kaleka. To z kolei skutkowało tym, że do tej pory chłopcy z mojego zespołu uważają, że jestem w związku z Tsuzuku, ale boję się do tego przyznać.

Tak jak powiedziałem, takich akcji było naprawdę sporo, więc pewnie niektórych nawet już nie pamiętałem… Z zamyślenia wyrwał mnie głos współwięźnia.

- Tsu…?

- Tak? – spojrzałem na niego.

- Mogę…? – wskazał na moje ramię. Od razu zrozumiałem, o co mu chodzi.

Kiwnąłem głową, a chłopak ułożył się obok mnie. Położył głowę na moim torsie i delikatnie mnie objął. Zrobiłem to samo – objąłem go po przyjacielsku. Brunet wtulił się we mnie ufnie i zamknął oczy. Po chwili poczułem, jak jego dłonie wsuwają się pod moją bluzę i zastygają w bezruchu na moim podbrzuszu. Wcale nie zareagowałem na to tak, jak ktoś mógłby pomyśleć. W sumie, nie zwróciłbym na to szczególnej uwagi, gdyby nie to, że jego dłonie od mojej nagiej skóry oddzielał już tylko materiał cienkiej bluzki, a ja poczułem chłód jego zmarzniętych palców. Dopiero w tym momencie uświadomiłem sobie, że podczas gdy ja mam na sobie bluzę, on ma tylko podkoszulkę. Spojrzałem na niego z troską, a on, jakby to wyczuwając (mimo, że miał zamknięte oczy i nie mógł zauważyć, że właśnie w tym momencie na niego spojrzałem) zadrżał, jakby na potwierdzenie moich domysłów.

- Zimno ci? – zapytałem głupio, chyba dla utwierdzenia.

- Troszkę… - przyznał.

Zdjąłem bluzę i choć nie miałem na to najmniejszej ochoty, oddałem mu ją. Tsuzu przyjął ją z wdzięcznością. Włożył jedną rękę do rękawa, kiedy nagle zamarł w pół ruchu i spojrzał na mnie.

- Tobie też jest zimno – dotknął mojego przedramienia, na którym pojawiła się gęsia skórka.

Wokalista ponownie ułożył się na moim torsie, przy czym przykrył nas oboje bluzą, rozkładając ją niczym kołdrę. Ponownie go objąłem, zamykając w objęciach.

***

Z rana wypuścili nas, informując przy okazji, że wypadałoby wezwać hydraulika, bo moje przypuszczenia się sprawdziły i Tsuzu ZNÓW rozsadził rury i ZNÓW nie wiedział czym.

Gdy wyszliśmy z budynku, zderzyliśmy się z niewidzialną, lodowatą ścianą wiatru, przez który oboje zaczęliśmy dygotać i niemalże szczękać zębami. Podszedłem do Tsuzuki’ego i ponownie objąłem go po przyjacielsku, abyśmy mogli się rozgrzać. Brunet ułożył głowę na moim barku.

- To więcej niż mógłbym chcieć…  - szepnął, uśmiechając się pod nosem.

- Słucham? – spojrzałem na niego ciekawsko, pragnąc, aby rozwinął tę myśl.

- Muszę zerwać z Misą – powiedział obojętnie, zmieniając temat.

- Dlaczego? – zdziwiłem się; Misa była jego dziewczyną od dwóch lat!

- Bo mnie rozpieściłeś – zaśmiał się pod nosem. – Nie mogę już dłużej udawać, że ją kocham i przede wszystkim wmawiać sobie tego… Naprawdę chciałem w to uwierzyć, ale… od początku kiepsko mi szło. Nie umiałem się w niej zakochać. Ani w niej, ani w żadnej innej dziewczynie. Po prostu… nie umiałem… A teraz, kiedy dostałem więcej niż mógłbym chcieć, to stało się dla mnie jak cierń; niewygodne i przeszkadzające. Przez to, jak w ostatnim czasie mnie traktowałeś, jeszcze dobitniej zdałem sobie sprawę, że kocham tylko i wyłącznie jedną osobę na świecie – uśmiechnął się rozmarzony. Wolnym krokiem ruszyliśmy przed siebie.

- Matkę? – palnąłem, nie mogąc powstrzymać się od wypowiedzenia tego na głos.

- Mówię o innej miłości! – uderzył mnie lekko w ramie, na co ja zachichotałem. – Mówię o miłości, jaka rodzi się między kochankami! – wymachiwał jedną ręką, gdyż drugą obejmował mnie w pasie.

- Mimo wszystko nie rozumiem, w jaki niby sposób moje zachowanie uświadomiło ci, że nie kochasz Misy. Wiesz… jeśli tak na ciebie wpływam, wcale nie jestem z tego zadowolony – przyznałem zgodnie z prawdą. W żaden sposób nie chciałem sugerować mu, że ma się rozstać z tą dziewczyną!

- Ale ja jej nigdy nie kochałem! – zaśmiał się. – Po prostu nie chciałem przyznać się sam przed sobą, kim tak naprawdę się interesuję.

- Aaa… - mruknąłem mało inteligentnie. – A kim się interesujesz? – zapytałem z czystej ciekawości. Tsuzu zatrzymał się na pustej, bocznej uliczne, którą wracaliśmy do domu. Wybraliśmy taką drogę, aby nikt nas nie rozpoznał, tym bardziej, kiedy się obściskiwaliśmy.

- Tsukasa – westchnął – nadal nie rozumiesz? – spojrzał na mnie rozbawiony. – Przecież powiedziałem, że nie interesuję się ani Misą, ani ŻADNĄ inną dziewczyną – rzucił mi wyczekujące spojrzenie. Chyba myślał, że to rozjaśni mi coś w głowie… Zasępiłem się i po chwili doszedłem do pewnego wniosku.

- To znaczy, że… że nie interesują cię kobiety, tak?

- Ciepło – zaśmiał się.

- Interesujesz się tą samą płcią?

- Cieplej – wyszczerzył się.

- I to tego się wstydziłeś?

- Zimno – ponownie westchnął. – Zawsze uważałem się za biseksualnego. Otwarcie przyznawałem się do tego, że interesowały mnie tak samo kobiety, jak i mężczyźni, ale nie mogłem pogodzić się z tym, w kim się zakochałem – powiedział „otwarcie”, jednak nadal nie rozumiałem z tego zbyt wiele. Nadal nie dostałem odpowiedzi na pytanie, które zadałem. – Tsu! Powiedziałem, że uświadomiłem to sobie przez zmianę w TWOIM zachowaniu, więc to TY byłeś czynnikiem, który na mnie wpłynął. W ostatnim czasie obejmowałeś mnie, przychodziłeś do domu z zakupami, a ja czekałem na ciebie z obiadem; rozmyślając nad tym doszedłem do wniosku, że zachowujemy się jak małżeństwo! – zaśmiał się, a ja znów zacząłem intensywnie myśleć, jednak na nic się to zdało. – Aż tak idealnie być nie mogło… - pokręcił głową. – Mieszkamy razem, mamy wspólną sypialnię i śpimy w jednym łóżku, mimo że TY nadal uważasz mnie TYLKO za przyjaciela, czekam na ciebie z obiadem i piorę twoje brudne rzeczy niczym wzorowa żona, a ty, niczym mój mąż, przynosisz mi zakupy, żebym znów mógł wysadzić rury w kuchni i zawsze pozwalasz wypłakać mi się w swój rękaw, przytulasz i obejmujesz mnie… ale nie możesz się tego domyślić – wywrócił oczyma. – To ciebie kocham! – wykrzyknął, a ja stanąłem jak wryty. Uśmiech przez chwilę figurował na jego ustach, ale widząc moją minę, która nie wyrażała zachwytu, w końcu spełzł z jego twarzy. Tsuzu pochylił głowę i sposępniał. – Przepraszam… - szepnął. Głos mu zadrżał, co znaczyło, że był bliski łez. – To więcej, niż mógłbym chcieć… - powiedział jeszcze ciszej.

Odwrócił się do mnie tyłem i zamierzał szybko odejść, ale w ostatniej chwili złapałem go za rękę, nie pozwalając mu na to.

- Nie – powiedziałem twardo. – To wcale nie jest więcej, niż mógłbyś chcieć. Wręcz przeciwnie. Możesz mnie mieć; pytanie tylko, jak rozdasz karty – spojrzałem mu głęboko w oczy. – Pamiętaj, że możesz mieć wszystko, czego chcesz… Ale jak na razie, daj mi trochę czasu – puściłem go i sam ruszyłem przed siebie. Po kilkunastu krokach odwróciłem się ponownie do niego. – Idziesz? – zapytałem z uśmiechem. Chłopak przez chwilę się wahał, jednak ostatecznie odwzajemnił gest i podbiegł do mnie. Złapał mnie za rękę i splótł nasze palce. Mocno ścisnąłem jego dłoń

„Wszystko jest w twoim zasięgu, Tsuzu-chan” – pomyślałem spoglądając na jego rozpromieniony profil.