Oneshoot "Miłość od pierwszego potrącenia" Yuuki (Lycaon) x Karma (AvelCain)

Tytuł: „Miłość od pierwszego potrącenia”

Paring: Karma (AvelCain) x Yuuki (Lycaon)

Gatunek: ?

Typ: oneshoot

Beta: -

Jechałem szybko, spiesząc się, aby zdążyć przed zamknięciem zakładu. Co prawda jego właścicielem był dobry znajomy mojego ojca, który, ze względu właśnie na tę znajomość, obiecał mi wstrzymać się godzinę z pójściem do domu, jednak nie chciałem nadużywać jego życzliwości i kazać mu czekać na siebie w nieskończoność.

Ale od początku – o co właściwie chodzi? Cóż, dziś nie był mój najszczęśliwszy dzień, gdyż wszędzie się spóźniałem. Zaspałem, przez co gnałem na złamanie karku do studia – z tej racji z kolei zostałem zatrzymany przez policję. Nie dość, że musiałem zabulić za mandat za przekroczenie prędkości, to także karę za jazdę bez ważnego przeglądu technicznego. A mógłbym przysiąc na wszystkie szesnaście buddyjskich piekieł, że miałem go zrobić dopiero za miesiąc…

W każdym razie, jako że dotarłem, mimo wszelkich usilnych starań, do studia spóźniony, to wyszedłem z pracy również później niż zwykle, co przekładało się na to, że nie zdążyłbym już dotrzeć na stację diagnostyczną na czas, aby zrobić przegląd – a chciałem załatwić to jeszcze dzisiaj, aby powtórnie nie płacić za to samo. Całe szczęście pan Saiki był na tyle miły, żeby wstrzymać się z zamknięciem zakładu, aby mnie przyjąć po wysłuchaniu mojej opowieści, którą uraczyłem go niemal płaczliwym głosem przez telefon.

Także to naprawdę nie był mój szczęśliwy dzień.

Ale najgorsze w tym wszystkim, że się jeszcze nie skończył – a to oznaczało, że pasmo nieszczęść, jakie za sobą ciągnął owy dzień, również jeszcze się nie zakończyło.

Licho nie śpi. Zaryzykowałbym nawet stwierdzeniem, że po zmroku jego aktywność się wzmaga.

Nagle coś wyskoczyło mi przed maskę – a właściwie ktoś. Ostro wcisnąłem hamulec, z żalem wsłuchując się w wysoki pisk opon. Zatrzymałem się tuż przed blondwłosym chłopakiem, który właśnie wszedł na pasy jakby nigdy nic. Przewrócił się, gdyż chyba nogi odmówiły mu posłuszeństwa ze strachu, albowiem udało mi się wyhamować na czas i nie uderzyć go. Otworzyłem drzwi, wyskakując z auta niczym z procy. W powietrzu unosił się nieprzyjemny zapach palonej gumy, a na odcinku kilkudziesięciu metrów ciągnęły się teraz czarne ślady świadczące o moim nagłym hamowaniu. Chłopak wyjął słuchawki z uszu, spoglądając na mnie przerażony.

- Co ty sobie, do cholery, wyobrażasz?! – ryknąłem na niego wściekle, a jako że byłem przecież wokalistą w metalowym zespole, to mój wrzask przypominał nieco growlowanie. – Myślisz trochę?! – skarciłem go. – Nie wiesz, że się, kurwa, rozgląda przed wejściem na pasy? – normalnie zapewne podbiegłbym do niego, pytając czy nic mu się nie stało, ale dziś byłem naprawdę rozwścieczony do granic możliwości i nie myślałem racjonalnie.

- A ty nie wiesz, że w terenie zabudowanym nie jeździ się z taką prędkością?! – odkrzyknął, z trudem z powrotem windując się do pozycji stojącej. – Poza tym piesi mają pierwszeństwo!

- Może i tak – prychnąłem – ale nie wtedy, kiedy nadjeżdżający samochód jest już praktycznie na tych pasach! Jeśli jesteś jakimś samobójcą, to błagam, wybierz sobie kogoś innego na twojego zabójcę, co? Mnie się jakoś nie widzi iść do pierdla ze to, żeś mi wlazł pod maskę! – sapnąłem wściekle. – A jeśli nie zamierzałeś robić tego specjalnie, to proponuję następnym razem dla odmiany wyjąć słuchawki z uszu – uśmiechnąłem się złośliwie.

- Jakim znowu samobójcą? – spojrzał na mnie jak na idiotę, marszcząc groźnie brwi. – A ja z kolei proponowałbym tobie zacząć używać oczu, do cholery! Kto dał ci prawo jazdy? Masz ty je w ogóle? – fuknął.

Westchnąłem ciężko, kręcąc głową – nie było sensu się z nim kłócić. Traciłem tu tylko niepotrzebnie czas. Ta akcja była zarówno moją jak i jego winą, jednak w napadzie złości niepotrzebnie zacząłem się od razu na niego drzeć, sprowadzając naszą dwójkę na wojenną ścieżkę.

Wiedziałem, że zachowuję się nieodpowiedzialnie, ale w tym momencie naprawdę niewiele mnie to obchodziło. Bez słowa z powrotem wsiadłem do auta i odjechałem, przezornie spoglądając jeszcze w lusterko wsteczne, aby ujrzeć jak chłopak pokazuje mi środkowy palec. Niby przecież nic się nie stało, ale nie powinienem od tak się zabrać. Mogłem mu chociaż zaoferować podwózkę na przeprosiny, ale naprawdę się spieszyłem; no i byłem wkurwiony do tego stopnia, iż nie wiedziałem czy w przypływie „rzeźnickiej weny” nie rozbiłbym mu głowy o kokpit, gdyby znów wypowiedział coś, co mogłoby mi się nie spodobać.

Ale w końcu udało mi się dotrzeć na miejsce. Z rezygnacją stwierdziłem, iż mimo pośpiechu spóźniłem się aż o pół godziny.

- Bardzo pana przepraszam – zacząłem, wysiadając z samochodu i witając się z właścicielem stacji diagnostycznej oraz warsztatu w jednym. – Wiem, że miałem być wcześniej, ale jakiś imbecyl wyskoczył mi tuż przed maskę i mało jeszcze nie miałem wypadku… - westchnąłem ciężko.

- Nic się nie stało, Karma – starszy mężczyzna o miłym uśmiechu machnął lekceważąco ręką. – Grunt, że dojechałeś szczęśliwie cały i zdrowy, i bezwypadkowo – pokiwał głową, jakby na znak, że zgadza się z własnymi słowami. – Ale teraz z kolei to ja muszę cię przeprosić, gdyż odesłałem już pracowników do domu, nie chcąc ich dłużej zatrzymywać, a mój syn jeszcze nie wrócił – wyjaśnił. – Obiecał mi pomóc. Wiesz, ja już stary jestem… Nie znam się na tych nowych samochodach – rozłożył bezradnie ręce. – Na tej elektronice, na tym wszystkim… Ja to pamiętam jeszcze auta o konstrukcji ramowej! – zawołał z dumą. – Kto to widział, żeby teraz głównym elementem nośnym samochodu było nadwozie? – oburzył się.

Skinąłem mu głową, gdyż nic innego nie mogłem zrobić. Nie byłem jakimś wybitnym znawcą samochodów, więc wolałem nie zagłębiać się w ten temat. Pan Saiki chyba to zauważył, gdyż uciął swój monolog w zalążku. Uruchomił podnośnik, windując auto niemal pod sam dach warsztatu i przyglądając się krytycznie, choć dość pobieżnie podwoziu.

- Pana syn tutaj nie pracuje, a mimo wszystko jest mechanikiem? – zacząłem nieco inny temat, żeby nie trwać w ciszy.

- A kto powiedział, że jest mechanikiem? – zdziwił się staruszek.

- A nie jest? – teraz to ja się zdziwiłem. – No skoro ma zająć się przeglądem, to myślałem, że…

- Ach! – przerwał mi. – Nic się nie bój. Mój syn jest bardzo zdolny. Nie jest mechanikiem tak dosłownie, ale zna się na tym bardzo dobrze – jego słowa wzbudziły we mnie niepokój. – Chciałem, żeby przejął po mnie zakład, bo to moje jedyne dziecko, ale samochody nigdy nie pasjonowały go tak jak mnie. Jest technikiem awionikiem. Zajmuje się maszynami latającymi wszelkiej maści, gdzie potrzeba dużo większej precyzji i wiedzy, więc naprawdę możesz czuć się spokojny – rzeczywiście nieco mi ulżyło, że nie jest to jedynie jakiś domorosły kadet, którego wiedza opierała się na toturial’ach z youtube.

Po chwili usłyszałem trzask zamykanych drzwi.

- Wróciłem! – odezwał się głos z tej części warsztatu, która była czymś w rodzaju łącznika między domostwem a halą zakładu.

- Co tak długo, Yuuki? – zapytał ojciec chłopaka.

- Jakiś idiota mało mnie nie zabił, kiedy przechodziłem przez pasy – głos aż mu zadrżał ze złości. – I jeszcze dostałem za to opiernicz, rozumiesz? Co za kretyn! – i właśnie w tym momencie wyszedł.

To jakiś głupi żart, tak?

Cała siódemka bogów szczęścia postanowiła sobie ze mnie zadrwić, czy co?

Bo w progu stacji diagnostycznej stał właśnie on – blondwłosy chłopak, który niemal rzucił mi się pod maskę. Stanął jak wryty i wpatrywał się we mnie na wpół oszołomiony, na wpół wciąż wściekły.

- Widzę, że dziś wam obojgu szczęście na drodze nie dopisywało – skwitował pan Saiki. – Cóż, pozwolicie, że was już zostawię. Przyszły dziś nowe części zamienne dla tego klienta z zeszłego tygodnia i muszę je w końcu rozpakować. Yuuki, resztę zostawiam w twoich rękach – i po tych słowach wyszedł, naprawdę zostawiając nas samych sobie.

Naprawdę to zrobił.

Naprawdę…

Przez moją głowę przewinęło się w tej chwili wiele czarnych scenariuszy, wedle których to spotkanie nie mogło zakończyć się dobrze. Najbardziej realistyczny z nich wszystkich wydał mi się ten, w którym owy Yuuki w „zadośćuczynieniu” zaraz miał przywalić mi jakimś kluczem francuskim czy czymkolwiek innym posiadającym sporą masę w głowę, a następnie zapakować mnie do bagażnika mojego własnego samochodu i wywieźć do jakiegoś ciemnego lasu, gdzie dokończyłby „dzieła”, a następnie zakopałby mnie gdzieś pod jakąś beziglastą sosenką.

Tak, nawet sosenka będzie właściwie bez igliwia.

To takie smutne.

Cholera, skąd mi się wzięła ta sosenka?

Blondyn narzucił na ramiona koszulę flanelową w czerwoną kratę, którą znaczyło kilka plam, których pewnie nie dało się już sprać, a która była odpowiednikiem jego uniformu, jak mniemałem. Ruszył niepewnym, sztywnym krokiem pod podnośnik, próbując mnie ignorować.

Minęło kilka naprawdę długich chwil wypełnionych ciszą, przerywaną jedynie cichym brzdękiem towarzyszącym poszukiwaniem różnych przyrządów przez chłopaka. W końcu westchnąłem ciężko, stwierdzając, że nie ma sensu w tym, abym zachowywał się jak dziecko z podstawówki.

- Przepraszam – wydusiłem.

- Co proszę? – młody Saiki (jest to rzecz jasna wymyślone nazwisko, gdyż personalia Yuukiego nie są ujawnione od aut.) spojrzał na mnie zdziwiony.

- Przepraszam za to, co się stało i za moje zachowanie. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, więc twój gniew jest absolutnie na miejscu – przyznałem.

- Ach… - mruknął pod nosem.

- Wcale nie chodzi mi o to, że robisz mi przegląd auta! Nie próbuję się podlizać! – zaoponowałem, domyślając się, co może mu chodzić po głowie.

- Nie, wcale… - uśmiechnął się krzywo.

- Słuchaj, naprawdę mi przykro… - wziąłem głębszy oddech. – Normalnie się tak nie zachowuję, ale dzisiaj to nie jest mój dzień i wszystko idzie nie tak. Byłem wściekły i niesłusznie wyżyłem się na tobie.

- A gdybyś mnie potrącił, to co? – spojrzał na mnie z naganą. – Też byś mnie tak zostawił, bo miałeś zły humor? – prychnął. Spuściłem wzrok w akcie skruchy.

- Tak jak mówiłem, nie mam nic na swoje usprawiedliwienie – rozłożyłem bezradnie ręce. – Mogę się jedynie cieszyć z tego, że jednak cię nie potrąciłem. Miałeś rację, że jechałem stanowczo zbyt szybko, ale, jak widzisz, spieszyłem się, żeby zdążyć tutaj na czas… co i tak mi nie wyszło – westchnąłem. – Jeszcze raz wybacz – skłoniłem się w geście przeprosin. Chłopak obrzucił mnie niepewnym spojrzeniem. – Szczerze to już wolałem jak byłeś na mnie po prostu wściekły niż jak teraz spoglądasz na mnie z tą rezerwą, myśląc, że podlizuję ci się, żebyś umyślnie czegoś nie zepsuł, na przykład, przecinając przewody hamulcowe w ramach „rekompensaty”… - odezwałem się burkliwie.

- Bez przesady – prychnął. – Nie jestem taki.

- Wiem – odparłem. – Dlatego próbuję ci też uświadomić, że ja niekoniecznie jestem taki, jaki myślisz, że jestem… znaczy jak mnie oceniłeś. Na ogół nie jestem niedoszłym mordercą, a potem żałosnym lizusem…

- Cóż… Powiedzmy, że jestem skłonny w to uwierzyć – zaśmiał się pod nosem. – Choć twój image może sugerować coś innego – zamrugałem kilkakrotnie, nie rozumiejąc o co mu chodzi. – Mam na myśli twój sceniczny image; ten stały rekwizyt w postaci noża czy zwyczaj chodzenia umazanym substancją krwio-podobną – uśmiechnął się. – Znam twój zespół.

- Och… - wyrwało mi się. – Um… - zafrasowałem się.

Świetnie! Po prostu świetnie! W dodatku mnie rozpoznał! Już to widzę, jak sprzedaje relacje z wydarzenia, w którym mało go nie przejechałem, do jakiejś plotkarskiej gazety, rujnując mi i mojemu zespołowi opinię. Cudnie! Zen i Kaede zabiją mnie jak nic!

 - Spokojnie – rzucił, wyrywając mnie z wiru własnych myśli. – „Niekoniecznie jestem taki, jaki myślisz, że jestem” – zacytował moje słowa. – Założę się, że pomyślałeś, iż pójdę z tym newsem do jakiegoś szmatławca, co? – cisza z mojej strony była bardzo wymowna. – To ci teraz gwarantuję, że nie pójdę, okej? – spojrzał na mnie już w zdecydowanie lepszym humorze. – Zapomnijmy o tej sprawie, co? To nie była tylko twoja wina. Miałeś rację, nie rozejrzałem się, a ponad to powinienem wyciągnąć wcześniej słuchawki z uszu, więc można powiedzieć, że jesteśmy tak samo winni – wzruszył ramionami. – W sumie oprócz tego, że obiłem sobie tyłek, a ty zdarłeś opony, to nic się nie stało, więc nie ma co tego dłużej roztrząsać – spojrzałem na niego zdziwiony. Szczerze to nie przypuszczałem, że tak szybko odpuści.

- To… miłe z twojej strony – wydukałem. – A więc… Yuuki, tak? - chłopak skinął głową. – Twój ojciec wspomniał, że interesują cię bardziej maszyny latające niż pojazdy poruszające się po ziemi, tak? (pomysł ten wziął mi się stąd, iż Yuuki w jednym z wywiadów wspominał, że zanim spróbował sił w muzyce pasjonował się właśnie awioniką oraz, a może przede wszystkim, statkami kosmicznymi, jednak to muzykę [całe szczęście] ukochał bardziej i postanowił się temu poświęcić od aut.) – próbowałem podtrzymać rozmowę, aby nie było tak sztywno.

- Owszem – przytaknął.

- W takim razie co tu robisz? – dociekałem.

- Dorabiam sobie po godzinach – wyznał. – Wiesz, biedny student wiecznie spłukany – zaśmiał się.

- A co cię bardziej pociąga; lotnictwo czy mechanika? Wolałbyś zostać w przyszłości pilotem czy mechanikiem pracującym przy maszynach latających? – drążyłem.

- Raczej mechanikiem – odparł po chwili namysłu. – Może wstąpiłbym do wojska, żeby tam zająć się maszynami bojowymi? A może zostałbym w cywilu i zatrudnił w jakimś lotnisku? – zastanowił się, przykładając w zadumie do brody brudną część wskaźnika poziomu oleju, który zostawił ciemną smugę na jego jasnej skórze. Orientując się, że się ubrudził, wierzchem dłoni starł plamę, którą następnie przyozdobił koszulę. – Jeszcze nie zdecydowałem…

Przyjrzałem mu się uważnie. Blondyn był niski i cechował się drobną budową ciała; był szczupły, żeby nie powiedzieć po prostu chudy. Jego jasne, farbowane włosy miękko opadały mu na ramiona i plecy. Nieskazitelna, jasna cera oraz delikatny, podkreślający jego urodę makijaż sprawiały, że nijak nie pasował do otoczenia takiego jak warsztat samochodowy ani hangar lotniczy. Wyglądał jak wyciągnięty z obrazka, z plakatu, jakby dopiero co zszedł z wybiegu dla modelek, więc nietrudno się dziwić, że nie mogłem go sobie wyobrazić jako mechanika. Był bardzo przystojny, młody, atrakcyjny… Moim zdaniem lepiej nadawał się na fotomodela czy hosta w klubie, ale nie mnie o tym decydować. Był zniewieściały, ale za to bardzo piękny – właśnie przez to tak bardzo nie pasował mi do tego jednego z najbardziej męskich zawodów. Kiedy już rzucamy hasło „seksownego mechanika” to raczej na ogół w większości głów pojawia się wyobrażenie „amerykańskiego ideału faceta”, wysokiego, umięśnionego, często spoconego faceta w krótkich włosach, a nierzadko też z kilkudniowym zarostem, a nie bisha rodem wyciągniętego z anime dla dziewczyn, na którego widok przedstawicielki płci pięknej dostają masowego i zbiorowego krwotoku z nosa.

Yuuki zatrzasnął maskę samochodu i podszedł do mnie uśmiechnięty.

- Wszystko w porządku – oświadczył. – Wymieniłem płyny i to w zasadzie byłoby na tyle – podał mi rękę, którą dość niedokładnie oczyścił ze smaru, niemniej nie zawahałem się jej uścisnąć.

- Wielkie dzięki – również uśmiechnąłem się do niego. – Ile jestem ci krewny?

- Co łaska – zaśmiał się. – Warsztat jest już teoretycznie nieczynny, więc robię to na własną rękę i nie muszę się za to z nikim rozliczać.

- Ach tak… - mruknąłem, nie przestając się uśmiechać. – Właściwie to… Wiem, że nie zrobiłem na tobie dziś zbyt dobrego pierwszego wrażenia… delikatnie rzecz ujmując – potarłem kark w nerwowym geście. – Ale… ale czy dałbyś mi może szansę, żebym mógł to naprawić?

- Co masz na myśli? – spojrzał na mnie z niezrozumieniem.

- Może spotkalibyśmy się jeszcze; co ty na to? – zaproponowałem.

***

- Karma, nie powinniśmy – wydyszał chłopak, próbując odtrącić od siebie moje ręce.

- Daj spokój – mruknąłem mu do ucha, całując go po linii szczęki. – Połóż się – próbowałem zmusić go do tego, aby w końcu położył się na tylnej kanapie samochodu, ale on wciąż był oporny.

- Tata zostawił nam otwarty warsztat tylko po to, żebym zrobił ci przegląd – syknął.

- No to co? – rzuciłem się na niego, przewalając go. – Najpierw ja zrobię ci przegląd (przypominam, że przegląd samochodu robi się raz na rok, więc wychodzi na to, że przeniosłyśmy się w czasie właśnie o rok kalendarzowy od aut.) – zaśmiałem się – a potem ty zrobisz przegląd mojemu samochodowi; co nie pasuje ci w tym układzie? – uśmiechnąłem się, obsypując jego szyję pocałunkami.

- A jak ktoś usłyszy? – panikował. – Karma, proszę, potem pojedziemy do ciebie i będziesz mógł już zrobić ze mną wszystk… ACH! – jęknął, kiedy zacisnąłem dłoń na jego erekcji, wsuwając rękę pod linię spodni i bielizny chłopaka.

- Chyba sam widzisz, że ani ja, ani ty już dłużej nie wytrzymamy – przesunąłem językiem po jego mostku, odsłaniając jego tors, rozsuwając przy tym poły flanelowej koszuli. – Yuuki… - jęknąłem błagalnie. Blondyn dyszał coraz ciężej.

- Och, niech będzie! – sapnął, unosząc biodra, aby ułatwić mi pozbawienie go zbędnej odzieży. Prężył się rozkosznie, kiedy go onanizowałem. – Um, Karma? – wydusił.

- Słucham cię, skarbie – zatoczyłem koło językiem wokół jego sutka, owiewając jego wrażliwą w tym miejscu skórę ciepłym oddechem.

- Nie uważasz, że to dość wymowne? – zaśmiał się i jęknął głośno, kiedy przyspieszyłem ruchy ręki.

- Co takiego, kochanie? – dociekałem.

- Rok temu… tym samym autem mało mnie nie potrąciłeś – wydyszał – a dziś… chcesz się w nim ze mną kochać – zagryzł wargi, kiedy zacząłem pocierać kciukiem jego żołądź.

- Masz rację – zgodziłem się i zaśmiałem się krótko, gdyż przerwał mi mój ukochany, zamykając mi usta długim i namiętnym pocałunkiem.