Pierdolnik codzienny, czyli pitolenie o niczym

Ostatnim czasy dość dużo pisałam o niczym, toteż i tym razem inaczej nie będzie. Czy dopadła mnie już tęsknota za naszym wspaniałym Krajem Cebuli? No cóż, wciąż upierałabym się przy tym, że nie, ale jednakowoż faktem jest też to, że narzekać mi się chce – ludzki odruch, kiedy idzie źle, nie? (choć będziemy mogły na ten temat polemizować, kiedy przeczytacie kolejną część „Horror a’la Hizumi”)

Niemniej tym razem jednak zaczniemy od bardziej pocieszającej wiadomości, a więc takowej, że znów zaczęłam pisać, mimo iż wciąż nie mam biurka (ale nie zaprzestaję polowań na nie). Niestety faktem, który może nieco tonizować wasz entuzjazm będzie to, że piszę, ale głównie rzeczy, które zapewne nie ujrzą światła dziennego – ale ficki też się staram! Serio! Mam nawet od dłuższego czasu pomysł na nową serię, za sprawą której mogłybyście zostać odciążone od mojego narzekania. Tak, wyżywałabym się na głównych postaciach. Nie, nie byłoby to nic w rodzaju sado-maso ani żadnych traumatycznych wypadków, po prostu opisywałabym w tym zdarzenia, które w większej mierze przytrafiły się mojej nieskromnej osobie w prawdziwym życiu. W pierwotnym zamyśle paring miał obejmować Chizuru x Minpha z Pentagon, ale obecnie uznałam, że lepiej nadawaliby się do tego Takashi x Yoshiatsu z DADAROMA. Konkretnych informacji nie chcę zdradzać, gdyż chcę aby to pozostało niespodzianką; mimo wszystko ktoś by się na to pisał? Tak z ciekawości się pytam… (tak, zdaję sobie sprawę z tego, że mam pierdyriald niedokończonych serii… Ale co ja zrobię, że jestem takim typem człowieka, który zbyt dużo myśli, a przede wszystkim zbyt dużo wymyśla? Poza tym tak oprócz pisanego lata świetlne temu „Liceum” to nie pamiętam, żeby jakaś seria miała podobną [a więc znaczącą] „rzeszę fanów”, toteż czekam na wasze życzenia w komentarzach, co chciałybyście abym pisała z większą częstotliwością/wznowiła [opowiadania z The GazettE odpadają, przypominam]).

Moje plecy protestują, ale próbuję pisać na łóżku.

Obecnie staram się też o staż jako dziennikarka w polskiej gazecie wydawanej w Anglii, toteż mój krzyż będzie obciążony dwukrotnie, ale się nie poddam. Prędzej dostanę garbu od notorycznego garbienia się.

A tak już z mniej optymistycznych rzeczy to pluskwy pogryzły mnie do tego stopnia, iż, jak to określił malowniczo mój tata, wyglądam jakbym była parchata. W końcu jedynak zaaplikowałam specjalne środki na to dziadostwo (dwa psikacze, dwie bomby dymne, proszek), przy czym przy sprzątaniu tegoż proszku nawdychałam się tych pestycydów (gdyż mój mądry ojciec zasypał nim też odkurzacz, który potem rozpylił to wszystko pięknie na moją twarz). Z tej racji nabawiłam się kaszlu niczym wieloletni palacz, przy czym zdarza mi się także krwawić twarzą (notorycznie krew leci mi z nosa lub odkasłuję krwią). A jakby tego było mało, kiedy dopadł mnie atak kaszlu akurat, kiedy wychodziłam z domu, moja sąsiadka, przerażona moim stanem, niemal wezwała ambulans, od czego odwieść mi się udało ją jedynie cudem – a wierzcie mi lub nie, ale ciężko jest kaszleć i mówić jednocześnie w dodatku w innym języku.

Ale mam nadzieję, że przynajmniej teraz będzie lepiej. Albo te gnidy wymrą od tych środków, albo ja. To jest wojna!

A tak poza tym z takich rozterek bardziej codziennych to przyznam się, że dopadła mnie jakaś nostalgia. Na jakiejś stronie znalazłam takie zdjęcie, gdzie był spis obecnie już starych piosenek i podpis, iż jeśli je pamiętasz to jesteś dinozaurem dla nowych pokoleń Internetów xD Oczywiście nie mam się za dinozaura, ale dzięki temu uświadomiłam sobie, że ja serio utknęłam gdzieś między 2008 a 2010 rokiem. Wtedy, przyznam, byłam najbardziej na bieżąco z wiadomościami, jeśli chodzi o j-rock, a także, zdaje mi się, najbardziej aktywna społecznościowo. Wtedy miałam kontakty z różnymi ludźmi, po których obecnie nie został ślad w bezkresie Internetów. Większość z nich zniknęła, „wyrosła” (o ile można „wyrosnąć” z jakiejś muzyki). A co w tym wszystkim najstraszniejsze (?) to, to że wszyscy oni (z wyłączeniem mojej osoby) są już dawno na studiach lub przynajmniej zaczynają je wraz z nowym rokiem szkolnym/studenckim. Z jednej strony czuję się zacofana, a z drugiej „nieprzyzwoicie młoda” (tak, zdaję sobie sprawę, jak absurdalnie brzmi to określenie).  Co więcej, kiedy teraz przeglądam stare fora, na które kiedyś wchodziłam regularnie (kto obecnie używa jakiś forum w dobie facebooka?), zdawało mi się, że fandom był kiedyś bardziej rozbudowany i zróżnicowany. Kiedyś The GazettE było jednym z wielu tematów, dziś jest to niemal religia (tak, to mój ulubiony temat, który uwielbiam poruszać). Obecnie właściwie jedyną stałą jest Gazetto, podczas gdy pozostałe zespoły są trendem jednego-dwóch wpisów bądź też „fazą” lubianego admina/blogerki – oczywiście w tym momencie nie mówię o całej scenie Visual-kei, ale jedynie o strefie polskiego VK. Tak samo oczywistym jest, że ktoś się ze mną nie zgodzi, co przyjmuję do wiadomości. Niemniej, jeśli jest tu ktoś, kto nie zamyka się w jednym temacie, a rozszerza swoje zainteresowanie japońską muzyką, prowadząc własnej „wojaże”, to proszę, błagam o pozostawienie jakiegoś widocznego znaku – bo może jest tak, że istnieje nawet dość liczna grupa osób, która interesuje się czymś ponad, ale po prostu… niewystarczająco głośno manifestujemy swoje zdanie i odmienność gustu.

Rozszerzając jeszcze wątek „pisarski” – zdawałam sobie sprawę, że chyba trochę próbowałam zrobić z siebie maszynę. Pisać co tydzień. Nowa notka zawsze w niedzielę, a pierdoły w środę. Miało to na celu zwiększenie liczby komentarzy, ale… jak wyszło? No nie wyszło, szczerze powiedziawszy albo przynajmniej zaczęło dość szybko obumierać. Zauważyłam, że moje inne teksty, które przeszły dłuższy okres „kwarantanny”, a więc zostały pozostawione same sobie na pewien czas, abym potem mogła do nich powrócić ze świeżym podejściem i poprawić błędy, były bardziej logiczne, przemyślane… (dopiszcie w tym miejscu inne synonimy tych wyrazów). Niemniej nie uważam, aby powrót do starego, chaotycznego trybu był lepszy. Może to sprawdza się przy blogerkach, które wstawiają coś raz na miesiąc lub rzadziej – wtedy ta notka jest bardziej wyczekiwana, wzbudza większy zachwyt… niemniej ja tak nie potrafię. Nie potrafię pisać tak mało czy powstrzymywać się. Nie lubię też „chomikować” zbyt dużej ilości tekstu, który mogłabym wstawić na bloga, ale nie wstawię… bo nie i już. Z chęcią od razu podzieliłabym się z wami wszystkim, co dopiero skończyłam pisać, ale to nie byłby najlepszy pomysł. Tak więc… póki co wszystko zostaje po staremu, gdyż nie obmyśliłam żadnej lepszej strategii.

Dobra, co ja jeszcze chciałam napisać?… Bo napisać chciałam dużo, to pewne.

Zapomniałam.

Skleroza nie boli.

Ech, niech będzie, że na odchodnym powiem, że kolejna część „Closer to Ideal” jest gotowa. I tym optymistycznym akcentem pożegnam się z wami na dziś.