Miniaturka "W poszukiwaniu weny" Zero x Hizumi (D'espairsRay)

Cieszę się, że seria "Bóg chcąc nas ukarać, spełnia nasze marzenia" odniosła taki sukces - na poprawę humoru powiem wam, że mam już kolejną część, w której zamierzam nieźle namącić xD 

Jednocześnie jestem niezadowolona, że shot z Lycaon okazał się kompletną klapą, ale cóż... No trudno. Mam z nimi napisanego jeszcze jednego shota (18 stron), ale w takim razie nie wiem czy go wstawię...

No i jeszcze BARDZO WAŻNE:

Mam uwagę do Was, Czytelniczek - na litość boską, słów mi brak! Zrobiłam głosowanie, gdzie podawałyście własne paringi, była dogrywka... I co czytam pod shotem Aoi x Reita, na który tak znaczna większość głosowała? "Dziwny paring", "Seme z seme? Jak to tak?" - głosujecie na coś, a potem jesteście z tego powodu niezadowolone? No to ja już chyba nie rozumiem...

Sama napisałam ten shot z opóźnieniem, bo niezbyt pasował mi ten paring i przyznam to bez bicia, ale mój głos nie ma w tym momencie znaczenia - chodzi o Was. Proszę uprzejmie, niech mi ktoś wyjaśni, dlaczego narzekacie na paring, który jako jeden z naprawdę wielu (ponad trzydziestu pozycji!) zdobył naprawdę dużą ilość głosów? Bodajże zdobył dwadzieścia siedem czy coś w ten deseń - to jest naprawdę dużo! Więc, gdzie, do licha, jest te dwadzieścia parę osób? 

Co jest nie tak, bo nie rozumiem?

Bez dalszych wstępów:

Tytuł: „W poszukiwaniu weny”

Paring: Hizumi x Zero (D’espairsRay)

Typ: miniaturka

Gatunek: komedia

Beta: -

- Nie mam weny – poskarżył się znów Hizumi.

To nie był zwykły „dołek” weny, który zdarza się każdemu artyście od czasu do czasu; prawda była taka, że młody pisarz przechodził istny kryzys, a terminy nieubłaganie goniły.

Yoshida wpieprzył się w to, za przeproszeniem, gówno przez przypadek. Od tak napisał sobie kiedyś krótki romans pod wpływem chwili, jednak to właśnie to ścierwo przypadło najbardziej do gustu czytelnikom. Mało tego – dzięki tej książce stał się niemalże sławny! Romans miał ledwo ponad sto stron, ale sprzedał się w pokaźnym nakładzie, co rzecz jasna cieszyło Hiroshiego, nawet jeśli teraz siedział przybity w salonie nie mogąc wymyślić absolutnie nic, co mogłoby się wydarzyć w kontynuacji książki.

- Nie zmuszaj się do pisania – poradził mu Zero, który opadł na miejsce obok niego i pocałował go w policzek. – Dobrze wiesz, że każda czynność wykonywana pod presją jest do kitu – wzruszył ramionami, po czym włączył telewizor i zaczął przeskakiwać po kanałach.

Hizumi doskonale zdawał sobie sprawę, że jego ukochany miał rację, ale nie mógł przecież siedzieć bezczynnie i czekać aż wena sama do niego przyjdzie – tym bardziej, iż przewidywał, że jeśli znów przyjdzie, to da mu natchnienie do napisania czegoś mrocznego, zagadkowego, z dużą ilością krwi i ostrych narzędzi, a tego, rzecz jasna, kawaii dziewczynki nie czytały.

Wiadomości – nie, mecz siatkówki – nie, teleturniej – nie… do ciężkiej cholery, czy w tej telewizji nie nadają nic dla normalnych ludzi? – irytował się Shimizu, aż w końcu znalazł program z porno nadawanym przez dwadzieścia cztery godziny. Uśmiechnął się do siebie triumfalnie i rozsiadł wygodnie, jednak w tej samej chwili Hizumi wyrwał mu pilota z ręki i przełączył na przypadkową stację. Brunet zmroził go spojrzeniem, na co Michi wzruszył niewinnie ramionami.

- To i tak była powtórka – machnął ręką, za co został brutalnie skopany z kanapy i wylądował na twardej podłodze. Jego tyłek bliżej zaznajomił się z panelami podłogowymi… a w sumie to z kotem, bo to właśnie na niego spadł szatyn.

Po pokoju rozniósł się nieziemski wrzask składający się z wycia bólu Zero oraz żałosnego miauknięcia zwierzęcia, które uciekło z prędkością światła do sypialni, kiedy tylko zdołało się wyswobodzić spod swojego właściciela.

Hiroshi uśmiechnął się zadowolony widząc, jak jego kochanek powstrzymuje się od rzucania wiązkami przekleństw na prawo i lewo. Kiedy już upoił się widokiem ukaranego Shimizu, skupił uwagę na telewizorze. Właśnie leciała jedna z tak licznych i dennych telenowel. Yoshida postanowił obejrzeć ją, poświęcając się w poszukiwaniu weny.

***

Michi wciąż był nieco zły na swojego chłopaka za tak brutalne potraktowanie jego szanownego zakończenia pleców, jednak serce mu się krajało, kiedy widział, jak jego ukochany czwartą godzinę ogląda jeden z tych seriali gatunku „never ending story”. Hizumi zdawał się przez te kilka godzin znacznie postarzeć – jego skóra poszarzała, wokół opuchniętych powiek pojawiły się cienie, zmarszczki wokół ust i oczu stały się nagle bardzo widoczne, a sam pisarz wyglądał, jakby ktoś wyssał z niego całe życie.

Szatyn westchnął ciężko i usiadł przy biurku. Złapał pierwszą lepszą kartkę, która zaścielała jego blat, pióro i zaczął pisać to, co jego zdaniem mogłyby kupić nastolatki rządne miłości i przystojnych chłopaków. Zmienił nieco swój charakter pisma, aby Hiroshi nie rozpoznał go – przede wszystkim między znaki wciskał gwiazdki i serduszka chcąc, aby tekst wyglądał na napisany przez jedną z potencjalnych czytelniczek poprzedniego romansu.

Męczył się z tym pisaniem długo, ale opłacało się. Czternaście stron ręcznie zapisanych drobnymi znaczkami – miał nadzieję, że to jakoś pomorze jego kochankowi, który wyglądał jak swój własny cień, kiedy przywlókł się do łóżka i zasnął, tak, jak na nie padł.

Shimizu włożył swoją pracę do koperty, po czym zjechał windą na parter i umieścił list w skrzynce pocztowej, aby wyglądało to przekonująco. Odetchnął głęboko, po czym uśmiechnął się zadowolony z własnych rezultatów, po czym wrócił do Yoshidy padając na miejsce obok niego i również od razu zasypiając.

***

Rano Hiroshi znalazł list. Przyniósł go do mieszkania i poinformował ukochanego o znalezisku, a szatyn udawał, że o niczym nie wie. Hizumi usiadł przy stole w kuchni i szybko przesuwał wzrokiem po kolejnych linijkach, podczas gdy Michi krzątał się po kuchni przygotowując śniadanie. Shimizu czekał na reakcję pisarza. Oczekiwał czegoś w rodzaju wrzasku: „Eureka!” albo nagłego zerwania się z krzesła i rzucenia do klawiatury laptopa, ale nic takiego się nie wydarzyło. Zdziwiony spojrzał na bruneta, który z krzywą miną czytał jego wypociny, aż w końcu rzucił kartki na stół i pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Kurwa, jak można rozpisać się na pięć stron o zastawie, którą podano w restauracji podczas romantycznej kolacji? Na litość boską, mnie interesują relacje między bohaterami, a nie to, jaki kolor miała porcelana; czy „przechodziła z błękitu czystego letniego nieba przy krawędziach do turkusu głębokiego jeziora podobnego do koloru jej oczu na środku mając jednocześnie biały, delikatny wzorek, który nadawał wrażenia, iż obłoki nieba przeglądają się w nieskazitelnej tafli jeziora”, czy „jej złote, ogniste kolory przywodziły na myśl wrzące wnętrze gwiazdy z wyraźnymi jaśniejszymi refleksami pomarańczu, przez co przypominała barwną mozaikę ciepłych barw, taką samą, jaką on nosił w sercu, kiedy widział ją za każdym razem; zdawało się, że od samego patrzenia można było się poparzyć”. Poważnie? – podniósł jedną brew w wyrazie dezaprobaty. – Kto to niby ma kupić? – prychnął.

- Nie wiem – wzruszył ramionami Shimizu. – Pewnie jakiś imbecyl – odpowiedział słodko, jednocześnie tak mocno ściskając w dłoni drewnianą łopatkę, że ta pękła na dwie części.

- Ja tam jestem zwolennikiem białych talerzy – mruknął Yoshida, machając lekceważąco ręką.

A morał z tego taki – w poszukiwaniu weny trzeba być cierpliwym; a mimo wszystko ona sama nas odnajdzie wtedy, kiedy będzie miała na to ochotę.