Miniaturka "Kagen no Tsuki" (paring nieokreślony)

Pisane pod wpływem rozżalenia (czyt. potrójnego rozryczenia się jak małe dziecko i wydarcie się niezliczoną ilość razu na laptopa, żeby główna bohaterka zachowała się inaczej) po obejrzeniu "Kagen no Tsuki".
Kurde, ale ja uwielbiam Hyde jako aktora... Nie żeby jako wokalista był gorszy! Ale szkoda, że grał tylko w dwóch filmach...
Ktoś może polecić jakiś fajny japoński film, coś z nutą fantasy albo dramatyzmu, w stylu "Kagen no Tsuki" i "MoonChild"?

Wybaczcie, pisane z potrzeby serca... Choć pozmieniane - oryginał był duuużo dłuższy i w wersji hetero, dlatego nie wstawię tu tego.

A tak btw, to polecam podczas czytania posłuchać sobie tej piosenki, jak i samej melodii:

Matko, ale ja uwielbiam głos Hyde... @.@

Tytuł: Kagen no Tsuki (ostatnia kwarta księżyca)

Paring: nieokreślony

Typ: miniaturka

Gatunek: angst (?)

Bata: -

Gdybym miał wyliczać, za co jestem Ci wdzięczny zapewne zajęłoby mi to resztę życia, a i tak nie udałoby mi się skończyć… choć po dłuższym zastanowieniu nie jest to wcale głupi pomysł.

Naprzemiennie grać na fortepianie melodię, którą dla mnie skomponowałeś i pielęgnować w umyśle Twój obraz, by znów go poprawić po spojrzeniu na Twoją idealną twarz; marzenie.

Jest tyle rzeczy, o których chcę Ci powiedzieć…

Wiesz, że to dla Ciebie zacząłem grać?

Szczerze powiedziawszy to chciałem to rzucić. Odwiodłeś mnie od tego, kiedy pojawiłeś się na mojej drodze. Sprawiłeś, że znów potrafię się uśmiechać; śmiałem się przy Tobie przez cały czas, a Ty trzymałeś mnie za rękę. Zawsze miałem wrażenie, że kiedy spoglądasz na mnie swoimi głębokimi, ciemnymi oczyma, widzisz moją duszę. Nigdy nie zdołałbym się przed Tobą ukryć – i nigdy nie chciałbym tego.

Lubiłem słuchać, kiedy powtarzałeś raz za razem, że nic nas nie rozdzieli. Wierzyłem w to nawet wtedy, kiedy moje oczy zamknęły się po raz ostatni.

Ten jeden jedyny raz okłamałeś mnie.

Dlaczego? – pytam raz za razem, powstrzymując szloch. – Dlaczego samobójstwo?

Nigdy nie byłem wierzący. Nie dopuszczałem do siebie myśli o istnieniu boga czy reinkarnacji, drugiej szansie, ponownym odrodzeniu się… do teraz.

Teraz – kiedy wiem, że Ty nie możesz wrócić tu, tak jak ja.

Wróciłem dla Ciebie; żeby to, o czym mówiłeś spełniło się – żebyśmy znów mogli być razem.

Tylko, że Ciebie nie ma tu.

Nie w takim sensie, jaki by mnie zadowalał…

Żałuję, że dowiedziałem się w tym życiu o Tobie dopiero niedawno. Możliwe, że poczułeś się zdradzony, kiedy szedłem z kimś innym, jednak dobrze wiesz, że nie da się zachować wspomnień przechodząc przez bramę, która jest dla Ciebie zamknięta – i dla mnie również.

Dla Ciebie – bo nie żyjesz, dla mnie – bo znów żyję.

Nie miej mi tego za złe. Chcę dać szansę na szczęście osobie, którą stałem się teraz.

Wciąż uwielbiam wsłuchiwać się w Twój głos, który nieprzerwanie wypływa z głośników staroświeckiego odtwarzacza na kasety. Wciąż stoi pod oknem, tak jak go tam ustawiłeś w Naszym, teraz zniszczonym już, domie. Tapeta już dawno odeszła od ścian, siedziska zmyślnych kanap przegniły, szyby zostały powybijane, na parterze stoi woda po kostki, w metalowym ogrodzeniu brakuje kilku szczebli, brama zamknięta na zardzewiałą kłódkę spadła z zawiasów… To właśnie między innymi ta brama jest dla Nas zamknięta.

Mimo iż Nasz dom jest niemalże rumowiskiem wciąż czuję się tu dobrze. W końcu to Nasz dom i nic tego nie zmieni.

To miejsce jest cmentarzem Twojej obietnicy, jak i wiecznie otwartym albumem, w którym przeglądam w głowie wspomnienia, jakie mi przywróciłeś, niczym zdjęcia.

Na poddaszu wciąż stoi fortepian, a na fotelu o zniszczonej, niegdyś pięknej, tapicerce opiera się Twoja gitara. Wciąż tam gram – wciąż tą samą melodię. Słyszę jak w całym domu roznosi się dźwięk kolejnych szarpnięć strun, a mój głos łączy się z tobą; oszalałem?

Nie.

Wiem, że nie.

Wiem też, że gdzieś za tą bramą czekasz wciąż na mnie. Grasz na gitarze, dlatego wciąż to słyszę.

Wybacz, ale musisz poczekać jeszcze kilka lat. No… kilkanaście, może nawet kilkadziesiąt.

Ciężko jest mi bez Ciebie, jednak pocieszam się myślą, że kiedy przeżyję już to życie, będziemy razem. I tym razem już naprawdę nic Nas nie rozłączy. Ty też powinieneś się tym pocieszyć.

W końcu po mojej twarzy i tak spływa kilka słonych łez. Wyciągam z paczki Twoich ulubionych papierosów jednego i odpalam go. Wciskam go w ziemię przed Twoim nagrobkiem i zostawiam całe opakowanie. Przydadzą Ci się… na otarcie łez…

Tymczasem, Dobry Boże, proszę Cię, zaprowadź duszę mojego ukochanego do najspokojniejszego miejsca w niebie. Daj mu odpocząć. Pozwól wziąć Mu ze sobą swoją gitarę i papierosy, żeby dotrzymały Mu towarzystwa, dopóki znów nie przekroczę tej bramy i będę trwał przy Jego boku.