Bóg chcąc nas ukarać, spełnia nasze marzenia cz.2

Serio byłam pewna, że już dawno to wstawiłam... ;_; Ale cóż, pomyliłam się; ja-lama x.x'' 

Przepraszam...

Bóg chcąc nas ukarać, spełnia nasze marzenia cz.2

Do końca zajęć szkolnych nie mogłem uwolnić się od Aoia. Z tego właśnie powodu ledwo powstrzymałem się od krzyknięcia zwycięsko: „Victoria!”, kiedy kończąc dziś zaskakująco szybko, bo zaledwie po sześciu lekcjach, wyszedłem przed budynek szkoły. Kierowałem się w stronę głównej bramy, skąd następnie chciałem dojść do stacji metra i wrócić do domu, jednak ktoś zaczepił mnie. W duchu modliłem się, żeby to nie był Yuu i powoli odwróciłem w stronę owej osoby.

- Cześć Kiyoko! – przywitała się Yui, jedna z milszych dziewczyn z mojej klasy. – Um… Mimo iż wygląda na to, że jesteśmy razem w klasie drugi rok to… jakoś nie miałam okazji dobrze cię poznać – uśmiechnęła się, co trochę dodało mi sił. Odpowiedziałem jej tym samym gestem. – Jako że nauczyciel fizyki jest nieobecny i skończyłyśmy lekcje wcześniej, to… może zechciałabyś pójść ze mną na pizzę? – zaproponowała, a ja zdziwiłem się.

W tym momencie odezwała się we mnie ta męska strona, która podpowiadała mi, że to ja powinienem zaprosić dziewczynę na wspólny wypad na miasto a nie odwrotnie. Chwilę potem zorientowałem się, że przecież wciąż jestem dziewczyną! Więc… w sumie to, co powinienem zrobić? Nigdy jak do tej pory nie byłem na randce – może to kogoś zdziwi, ale naprawdę nie czułem potrzeby umawiania się z kimś. Miałem jednego przyjaciela o imieniu Takanori Matsumoto i przezwisku Ruki, i spotkania z nim mi wystarczały. Nie to, że chodziłem z nim na randki! Nie! Po prostu przyjaźniliśmy się i tyle. Obaj zaliczaliśmy się do grupy „tych na nie” – to znaczy tych, którymi dziewczyny się nie interesowały. Przedstawicielki płci pięknej z mojej szkoły zdecydowanie wolały sportowca, kapitana drużyny koszykarskiej, o lśniących włosach i powalającym uśmiechu Yuu Shiroyamę niż wątłego, malującego się Kouyou Takashimę o przezwisku „modelka”. W tym momencie zdałem sobie sprawę, że przez ignorowanie płci przeciwnej, teraz kompletnie nie wiedziałbym, jak zachować się na spotkaniu z dziewczyną… ale zaraz, zaraz… Spotkania dziewczyna-chłopak i dziewczyna-dziewczyna wyglądają całkiem inaczej, nie? Poza tym tak właściwie to byłem chłopakiem w damskim ciele, więc nasze spotkanie było czymś w rodzaju dziewczyna/chłopak-dziewczyna – a więc można powiedzieć, że była to taka „pół-randka”, „pół-spotkanie przyjacielskie”. Trochę dziwna sprawa… i niezręczna…

W sumie… Raz kozie śmierć! Yui naprawdę wydawała się być miłą osobą w porównaniu do tej bandy tlenionych plastików, które przedefilowały koło nas kołysząc się przy tym na stanowczo za wysokich obcasach. Jeśli zbłaźnić się to tylko przy Yui – ona z pewnością nauczyłaby mnie, jak zachowywać się dziewczęco i stać się dziewczyną. Z kolei jeśli wyciąłbym jakiś głupi numer przy tej obślizgłej blondynce z kilogramami gładzi szpachlowej na twarzy, zapewne zostałbym wyśmiany… a tego raczej bym nie chciał… No co? W końcu musiałem przyzwyczaić się do bycia w tym ciele, nie? Bo nie wiadomo, jak długo jeszcze mogę być w nim uwięziony… a może już nie wrócę do swojej męskiej postaci? I co wtedy? Przecież muszę się jakoś wpasować w społeczeństwo!

- Jasne. Z przyjemnością – zgodziłem się w końcu.

Razem poszliśmy do mieszczącej się niedaleko pizzerii, którą lubiła dziewczyna. Po drodze rozmawialiśmy o kosmetykach, których używałyśmy. Temat zaczęła moja towarzyszka, która zachwycała się moją cerą. Co, jak co, ale w istocie nawet jako chłopak byłem zadbany i nigdy nie miałem problemów z cerą; z kolei na twarzy dziewczyny nieraz było widać małe blizny na czole i policzkach po trądziku, które próbowała ukryć pod warstwą pudru. Yui miała czarne włosy sięgające do ramion i takowego koloru, duże oczy. Usta miała dość wąskie, jednak bezbarwny błyszczyk optycznie je powiększał. Nos miała mały i szczupły, lekko zadarty;  miała przeciętną urodę, ale resztę nadrabiała charakterem.

W knajpie zamówiliśmy jedną pizzę, która postanowiłyśmy zjeść razem. Tematy płynnie przechodziły z jednego w drugi, przez co przestałem się już tak stresować. Początkowo myślałem, że rozmowa będzie wyglądała na zasadzie „wsłuchaj się w ciszę, a usłyszysz mój głos”, jednak spotkała mnie miła niespodzianka. Podczas jedzenia zaczęliśmy rozmawiać o chłopakach.

- Zdaje mi się, że wpadłaś w oko Shiroyamie Yuu – stwierdziła, biorąc pierwszy kawałek pizzy do ręki.

- Naprawdę? Nie zauważyłam… - mruknąłem nieco speszony.

- Oj nie udawaj! I nie wstydź się! To powód do radości!

- Myślisz? Ja raczej tak nie uważam… - westchnąłem.

- Dlaczego? – dociekała. – Aoi jest fajny. Miły, pomocny, żartobliwy… przystojny – rozmarzyła się, a ja w tym momencie miałem wielką ochotę walnąć głową w tą pizzę. Naprawdę nie mam pojęcia dlaczego, ale strasznie mnie podkusiło… - Bylibyście ładną parą!

- CO?! – aż zakrztusiłem się kawałkiem, który właśnie przełykałem.

- Czemu się tak oburzyłaś? Masz już jakiegoś innego chłopaka, że Yuu ci tak nie pasuje? – dociekała.

- Nie, nie mam nikogo, ale… po prostu jakoś nie mogę wyobrazić sobie nas razem – „bo w gruncie rzeczy obaj jesteśmy facetami”, dodałem w myślach.

Naprawdę… jak mógłbym mieć faceta skoro sam nim jestem? No… znaczy teoretycznie nim jestem, bo praktycznie zawartość mojej bielizny mówi co innego, ale… Czułbym się wtedy tak, jakbym go oszukiwał; albo lepiej – jakbym był transwestytą. Dobra, może mam ciało dziewczyny, ale to nie zmienia faktu, że wciąż myślę jak chłopak i doskonale pamiętam siebie… w tamtej formie? Jak to inaczej ująć? Zresztą… skoro zamieniłem się w dziewczynę wczorajszej nocy to możliwe, że dzisiejszej znów powrócę do bycia chłopakiem. Wszystko jest możliwe… Dzisiaj umówiłbym się z nim jaka Kiyoko, a na randkę przyszedłby Kouyou? Mógłby pomyśleć, że dziewczyna sobie z niego zadrwiła… Ale dobra; inny scenariusz: powiedzmy, że nawet bylibyśmy parą, a ja przyzwyczaiłbym się do bycia dziewczyną. Bylibyśmy ze sobą tak długo, że chcielibyśmy przeżyć nasz pierwszy raz, a tu nagle ~puf!~ i zamiast seksownej dziewczyny w koronkowej bieliźnie wychodzi facet w bokserkach? W takim momencie na miejscu Shiro dostałbym zawału na miejscu… A potem weź się wytłumacz! „Skarbie, naprawdę nie wiem jak to się stało, że ZNÓW stałem się mężczyzną”…

- Ale on się do ciebie kleił! Choćby na przerwie obiadowej! – zapiszczała cieniutkim głosikiem. – Nie odstępował cię na krok! I wypytywał o ciebie; to znaczy, że chciał się dowiedzieć czegoś więcej o tobie, więc musi mu na tobie zależeć! – szczebiotała.

- Nie pleć bzdur… Auu… - zawyłem zwijając się z bólu.

- Coś się stało? – zmartwiła się.

- Brzuch mnie rozbolał… Od końca lekcji mnie bolał, ale teraz to już przesada… - westchnąłem.

- Może z przejedzenia? Albo odwrotnie; z głodu? Albo ze stresu? – wymyślała.

- Nie; to nic związanego z żołądkiem… Bardziej boli mnie podbrzusze… - przyznałem. Jeszcze nigdy nie bolał mnie tak brzuch! Cholera, co się dzieje?

- Aaa… - mruknęła ze zrozumieniem. – Więc może chodzi o… - przybliżyła się do mnie i szepnęła mi na ucho - …kobiece sprawy? – a następnie wcisnęła mi coś do torby z książkami. – Idź do łazienki. Poczekam tu na ciebie.

Niezbyt zrozumiałem, o co chodzi, ale mimo wszystko posłuchałem. Przynajmniej mogłem się odświeżyć. Wszedłem do jednej z kabin razem z torbą i wyciągnąłem to „coś”, co wcisnęła mi Yui. Zrobiła to bardzo dyskretnie, więc domyślałem się, że nie była to żadna rzecz, którą można byłoby publicznie się popisać. Okazało się, że była to… podpaska. Nie no… poważnie? Marząc o tym, że jestem dziewczyną jakoś nigdy nie uwzględniałem okresu – i bólu brzucha, jaki przy tym towarzyszył. Przeżegnałem się, licząc, że ten ból naprawdę będzie spowodowany stresem, jednak… jednak moje modły nie zostały tym razem wysłuchane.

- Pięknie… - syknąłem.

I co ja mam teraz zrobić? A, chwila, przecież czarnowłosa dała mi podpaskę… No to chyba dziewczyny używają tego w takich sytuacjach, o ile się nie mylę, nie? Tylko… Był kolejny problem, bo nie wiedziałem, jak się to zakłada – niestety nie miałem przy sobie laptopa ani nawet Internetu w telefonie, żeby douczyć się w zakresie czarnej magii, jak w przypadku biustonosza. Kuźwa, skąd ja mam takie rzeczy wiedzieć? Spodziewałem się, że to będzie… Dobra, sam nie wiedziałem, czego się spodziewać, ale na pewno nie różowych, szeleszczących kwadratów (Always xD od aut.), w których w środku coś było! Co ja mam z tym, do cholery, zrobić?! Mam coś wyjąć, pociągnąć, narysować, włożyć, wypowiedzieć zaklęcie? „Hokus pokus…” i co dalej? Wymierzyłem sobie cios z otwartej dłoni w czoło, po czym jeszcze raz przyjrzałem się opakowaniu, w którym podpaski się znajdowały. Tak! Dobra Kannon mnie jednak nie opuściła! Znajdowała się tam instrukcja – i to jeszcze z obrazkami!

1.       Rozerwać to różowe, szeleszczące coś i jak mniemam, pozbyć się tego. W moich rękach zostało takie coś białego złożone na trzy i obklejone długimi karteczkami z dwóch stron. Przez chwilę zastanawiałem się czy na pewno dobrze odczytałem instrukcję obrazkową zrywając to szeleszczące różowe, ale mimo wszystko postanowiłem brnąć w to dalej.

2.      To białe coś trzeba było rozłożyć i nagle zrobiło się dużo dłuższe… Normalnie magia!

3.      Zerwać te dwie szeleszczące karteczki… czy co to tam było; dla mnie to wyglądało jak szeleszcząca kartka, więc tego się trzymałem. Z jednej strony pojawiły się na białym, niemalże ceratowym materiale ładne niebieskie szlaczki. Ledwo powstrzymałem się od mruknięcia „kawaii”. Z drugą karteczką było gorzej, bo jak się okazało druga strona była wysmarowana klejem. Podpaska przyklejała mi się do rąk i niezbyt potrafiłem sobie z tym poradzić, jednak w końcu odniosłem sukces.

4.      Och, słodka Glorio i Victorio, chciałoby się krzyknąć! Udało mi się to umieścić odpowiednio ( tak przynajmniej mi się zdawało) w bieliźnie. Zwycięsko opuściłem toaletę, będąc zadowolonym, że na moich czerwonych rurkach nie powstaną już żadna ciemniejsze plamy, które mogłyby mnie zdradzić.

Wróciłem do Yui i równie dyskretnie jak ona podała mi podpaski, tak ja jej je teraz oddałem.

- Dziękuję – szepnąłem, nieco speszony.

- Nie ma za co – uśmiechnęła się i mówiła głośno, tak, jakby to nie był temat tabu. A może nie był? No bo… gdyby to było jakieś dziwne czy niedozwolone to nie dałaby mi podpaski, nie? – Masz – wręczyła mi również tabletki. – Weź dwie, bo widzę jak się kulisz z bólu. Nie są zbyt mocne, ale zawsze lepiej wziąć cokolwiek przeciwbólowego niż nic – wzruszyła ramionami. Podziękowałem jej skinieniem głową i popiłem tabletki colą, którą zamówiliśmy do pizzy. - A…. wracając do poprzedniego tematu – nawiązała. – Dlaczego uważasz, że nie możesz związać się z Yuu?

- To nie mój poziom – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Jako chłopak nawet nie pomarzyłbym o rozmowie z nim, bo to był szkolny „celebryta”. – Zawsze wokół sportowców kręci się dużo tych sztucznych, dmuchanych lal… Ja nie jestem taka; nie stać mnie, żeby co tydzień chodzić na solarium i co dwa tygodnie tlenić włosy, a rodzicie nie daliby mi na to pieniędzy. Nie pozwoliliby mi tak wyglądać… Zresztą, ja nawet nie chcę. Nie lubię butów na obcasach ani malować powieki aż po same brwi na różowo… Mam zupełnie inny styl. Mnie się to nie podoba…

- Ale właśnie o to chodzi, że nie masz taka być – wyjaśniła spokojnie. – Chodziłam z Yuu do gimnazjum i wierz mi, on zawsze miał takie powodzenie u dziewczyn; niestety u tych pustych. Zakochać się w takiej skwarce to ostatnie, co mógłby zrobić. Dla niego liczy się charakter, a nie wygląd. Zresztą… jesteś naprawdę ładna Kiyoko – uśmiechnęła się i chciała powiedzieć coś jeszcze, jednak przeszkodził jej w tym telefon, który nagle zaczął wygrywać słodziutką melodyjkę, która jak na mój gust brzmiała jak ending do bajki dla najmłodszych i brzmiała mniej więcej: „Tiri-tiri-tata! Titi-tiri-tutu!”. Czy to dziwne, że ja, nawet jako dziewczyna, miałem ustawioną jako dzwonek piosenkę Dir en grey – „Agitated screams of maggots”?

Właśnie… a tak propos to, co wypada dziewczynie? Czy mogę słuchać dalej j-rocka? A co z mangą i anime? Wiedziałem, że dziewczyny oglądają anime i czytają mangi, ale czy dziwne będzie jeśli pochwalę się kolekcją „D.gray-man” (ja się zakochałam w tym <3 od aut.), a niektóre kwestie z „Another” znam już na pamięć?

W czasie, kiedy ja intensywnie rozmyślałem, dziewczyna skończyła rozmowę telefoniczną. Spojrzała na mnie przepraszająco i skinęła głową.

- Wybacz, ale muszę już wracać…

- Nie szkodzi. Ja też będę się już zbierać – uśmiechnąłem się. – A mogę jeszcze zapytać jakie jest twoje ulubione anime czy manga?

- K-on (anime o dziewczynach, które założyły swój zespół muzyczny – typowo babskie… od aut.) – odpowiedziała radośnie. – Też to lubisz?

- Em… Tak, tak, oczywiście… - skłamałem.

- Super! Dzięki, że ze mną wyszłaś! Do zobaczenia jutro! – rachunek podzieliłyśmy na pół i zapłaciłyśmy, po czym każda ruszyła w swoją stronę.

***

Kiedy tylko przyszedłem do domu, pierwsze co zrobiłem to położyłem się na łóżku. Rzuciłem torbę w kąt i padłem na materac. Zwinąłem się w kulkę, oddając bezgranicznemu cierpieniu. Proszki od Yui powoli przestawały działać… Zaczynałem przysypiać, kiedy nagle jedna myśl otrzeźwiła mnie do końca. Szybko wstałem i pobiegłem do łazienki. Otworzyłem szafkę pod lustrem i… uff, jak dobrze mieć dwie starsze siostry, które robią zapas podpasek. Wstając, przez przypadek zrzuciłem krem do rąk mamy, dlatego musiałem ponownie się schylić, żeby go podnieść. W tym momencie kątem oka zauważyłem, że… na moim tyłku i tak rozkwitły ciemnoczerwone plamy. Cholera! Czy to dopiero teraz się stało, czy miałem już tak w metrze? Ponownie uderzyłem się otwartą dłonią w twarz – dziewczyny mają przekichane z tym okresem, ale jak dotąd to chyba jedyny minus zmiany w płeć piękną (jeszcze ci dam popalić, Uru xD Od aut.).

Zamknąłem drzwi do łazienki i zacząłem się przebierać.

- To te podpaski trzeba wymieniać tak często? Myślałem, że to jedna na cały dzień… - mruknąłem pod nosem, wrzucając brudne spodnie do kosza na pranie.

Kiedy już się przebrałem w wygodne dresy, wróciłem do swojego pokoju i ponownie położyłem na łóżku, próbując zasnąć. Musiałem jeszcze odrobić pracę domową, ale w tym stanie? Nie ma mowy! Najwyżej jutro rano przed lekcją od kogoś przepiszę…

- Dzień dobry, czy jest Kouyou? – rozpoznałem głos Rukiego. Zaraz, zaraz… Czy on mnie nazwał Kouyou?!

- Słucham? – zdziwiła się moja matka. – Takanori, czy to nie jest przypadkiem męskie imię? Przecież wiesz, że mam trzy córki.

- Trzy? – zdziwił się chłopak.

- Tak, trzy: Jyou, Miko i Kiyoko.

- Kiyoko? – nasłuchiwałem z coraz większym napięciem.

- Dlaczego jesteś taki zdziwiony? Przecież jesteś przyjacielem Kiyoko, prawda? Skoro już przyszedłeś, to możesz ją odwiedzić.

Słyszałem jak chłopak wszedł do domu i ściągnął buty, a następnie szybko wbiegł po schodach i skierował się do mojego pokoju. Zapukał do drzwi, po czym wszedł. Odwróciłem się w jego stronę, a on…

- Oj, przepraszam panią… Chyba pomyliłem pokoje…

- Takanori, idioto, to ja! – krzyknąłem na niego. Blondynek spojrzał na mnie tak, jakbym był z Marsa i zamrugał kilkakrotnie z niezrozumieniem wypisanym na twarzy.

- Z całym szacunkiem, ale jaki „ja”? – zapytał zmieszany.

Westchnąłem cierpiętniczo i niechętnie wstałem. Zamknąłem za nim drzwi i pociągnąłem go za rękę, zmuszając, aby usiadł na łóżku. Sam natomiast zająłem miejsce obok niego.

- To ja, Kouyou – szepnąłem.

- Czy w tym domu robi się ze mnie wariata? Najpierw pani domu mówi mi, że ma trzy córki,  potem jedna z nich podaje się za mojego najlepszego przyjaciela, który jest CHŁOPAKIEM! – złapał się za głowę.

- To nie tak! – usadziłem go z powrotem, kiedy chciał wstać. – Nie rozumiesz… Ja też tego nie rozumiem, ale… Wczoraj położyłem się jeszcze jako chłopak, a dziś jestem już dziewczyną i wszyscy nazywają mnie Kiyoko. Traktują mnie w domu tak, jakbym był tu od zawsze i nic się nie zmieniło. W szkole teoretycznie wszyscy wiedzą o kogo chodzi, ale nikt mnie za dobrze nie zna…

- To naprawdę ty Kouyou? – Maleństwo spojrzało na mnie zdumione. – To nie jest śmieszne! Przebrałeś się?!

- Nie wrzeszcz! – uciszyłem go. – Wygląda na to, że tylko ty pamiętasz mnie jako chłopaka… Co więcej dziś rano znalazłem w szafie same damskie ubrania i… - wstałem i otworzyłem szufladę, gdzie znajdowały się staniki.

- Nie pokazuj mi tego, bo wyjdę na zboczeńca! – zasłonił dłonią oczy, a ja zamknąłem szufladę.

- Takanori, pomóż mi… - jęknąłem błagalnie. – Ja nie wiem jak mam się zachować…

- Nabierasz mnie! Nie możesz być Kouyou!

- Niby dlaczego?

- Bo masz cycki!

- I okres, i co z tego? To naprawdę ja! – otworzyłem ponownie szafę, na co Matsumoto odruchowo zasłonił oczy.  – Patrz! – podstawiłem mu jedną z koszulek pod sam nos. – Pamiętasz to? Kupiłeś mi kiedyś bluzkę z Luna See na urodziny; czytaj, co tu jest napisane! – pokazałem mu metkę.

- „Woman’s t-shirt” – przeczytał na głos.

- No właśnie! – jęknąłem załamany.

- Kyou… Co ci się stało? – zmarszczył brwi.

- Żebym jeszcze wiedział! Wczoraj przyniosłem kolejną jedynkę z w-f’u, naganę za podrobienie podpisu mamy na lewym zwolnieniu i pomyślałem, że łatwiej byłoby być dziewczyną, a rano… no samo jakoś tak wyszło…

- Zrobili ci operację plastyczną czy jak?

- Nie ironizuj!

- Nie ironizuję tylko głośno myślę! Przecież chciałeś pomocy! – oburzył się.

- Ta, zrobili mi operację plastyczną jak spałem i wyprali mózgi wszystkim, których znałem oprócz ciebie – fuknąłem.

- To rzeczywiście dziwne… - pokiwał głową i zamyślił się.

- Dziwne to jest to, że podrywał mnie chłopak z naszej szkoły! – wyrzuciłem ręce w powietrze.

- Kto? – zainteresował się.

- Shiroyama Yuu… - przyznałem, spuszczając głowę.

- No, no, no… - mruknął, po czym zagwizdał, uśmiechając się półgębkiem. – Niezłe masz branie, Kiyoko – specjalnie zaakcentował moje damskie imię.

- Nie śmiej się! To nie jest śmieszne! – warknąłem. – Ja się załamię…

- Ej, czekaj, czekaj… Czy powiedziałeś… Znaczy, powiedziałaś, że masz okres?

- No, a co? Chyba nie chcesz mnie przelecieć, nie? – prychnąłem. Ruki zamachnął się, żeby uderzyć mnie w głowę tak, jak to zwykle robił, kiedy gadałem głupoty. Zacisnąłem oczy, czekając na cios, jednak jak się okazało, nie nadszedł.

- Zapomniałem, że dziewczyn nie wolno bić… - westchnął ciężko. – A co do tego okresu to ci współczuję…

- Przyjmuję kondolencję… Czuję, że mój koniec jest bliski… - położyłem się na łóżku, a chłopak spojrzał na mnie z niezrozumieniem. – Boooli…. – zawyłem.

- Aaa… - mruknął. – Ale ja nie dlatego ci współczuję.

- A to niby dlaczego?

- Bo jutro są na zaliczenie biegi przełajowe!

- Zabij mnie! – wrzasnąłem, zakrywając twarz poduszką.

- Ej, Kiyoko… - zagadnął, a ja odsłoniłem twarz. – Jak to w ogóle jest mieć okres? – zapytał ciekawsko, za co zrugałem go spojrzeniem. – No co? Przecież ja nigdy nie miałem okresu!

- To się ciesz… - syknąłem.

- A jak to jest mieć cycki?

- Przeginasz… - zmarszczyłem brwi.

- No chcę wiedzieć! – podskoczył z rozpierających go emocji i ciekawości. – Powiedz! Powiedz! Powiedz!

- Ech… Ciężko jest mieć cycki… Kręgosłup mnie boli od tego…

- No fakt, masz co dźwigać – uśmiechnął się, za co dostał poduszką w łeb.

- Ej, to nie fair! Ty możesz mnie bić, a ja cię nie!

- Plus bycia dziewczyną – wystawiłem mu język i odwróciłem się do niego tyłem.

- A… Jak to jest mieć… No wiesz… No bo wnioskuję, że skoro masz okres to już nie możesz mieć…

- RUKI! – wrzasnąłem, przerywając mu.