Closer to Ideal cz.3

Closer to Ideal cz.3

Zjadając czwarty ołówek z rzędu, przekreśliłem kolejną pięciolinię. Chwilę uporczywie wpatrywałem się w kartkę z nutami i tekstem pod nimi zapisanym, po czym zorientowałem się, że przekreśliłem nie to, co trzeba!

- Cholera! – warknąłem wściekły, sięgając po raz wtóry po szklankę z alkoholem.

Ogółem stroniłem od alkoholu. Nie lubiłem pić; nie ciągnęło mnie do tego, mimo iż byłem zapraszany na rozmaite imprezy, gdzie napoje wysokoprocentowe lały się strumieniami – wtedy jedynie udawałem, że piję, wylewając alkohol za kołnierz, a następnie odstawiałem grę pt. „potrafię obić się o wszystkie ściany, a ty nie” przy publiczności, a gdy ona już zniknęła za zakrętem, drzwiami czy tego podobnym przeszkodom, prostowałem się i szybkim krokiem kierowałem się do swojego mieszkania. Teraz natomiast piłem, pisząc piosenkę; dwoiło mi się już w oczach, dlatego przekreśliłem nie tę pięciolinię, co powinienem.

Pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się uciekać przed problemami w taki sposób. Byłem zażenowany swoją postawą, ale nie umiałem inaczej. To wszystko było winą tego pieprzonego Osamu i Shimizu! Tak mnie zdenerwowali! Ale Tsukasa nie był lepszy; jego podejście do sprawy wyrzucenia mnie z zespołu było tak lekceważące, że aż trudno opisać to słowami! Jego postawa, która jednoznacznie wyrażała: „Tak, Hizumi, mam cię kompletnie w dupie.” podziałała na mnie jak czerwona płachta na, zaznaczę, rozjuszonego już byka. Karyu też nie był święty; udawał, że nic się nie stało i świetnie się bawił, podczas gdy ja traciłem ostatnie nerwy.

Wszyscy mieli coś na sumieniu… a najgorsze z tego wszystkiego, że ja również…

Westchnąłem ciężko i oparłem się na oparciu kanapy, stwierdzając, że w takim stanie jestem zdolny jedynie zjeść kolejne ołówki, ale na pewno nie napisać coś sensownego. Rzuciłem kartki na niski stolik mieszczący się przed sofą i upiłem kolejny łuk alkoholu. Chyba się pogrążam…

***

Coś nagle spadło mi na głowę. Po chwili zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę nic nie spadło, a po prostu zostałem uderzony. Z gniewnym wyrazem twarzy odwróciłem się i zobaczyłem za sobą…

- Co ty tu, do cholery, robisz? – burknąłem na chłopaka, który obszedł dookoła kanapę i stanął naprzeciw mnie. Następnie wyrwał mi szklankę z ręki i odstawił ją.

- Co TY robisz, Hizu… - westchnął rozżalony Zero. – Nie tak to miało się potoczyć… - pokręcił głową.

- Weź się zamknij i wypierdalaj z mojego mieszkania! – krzyknąłem. – Nie mam ochoty oglądać mojego ostatniego gwoździa do trumny przed śmiercią – skrzywiłem się i próbowałem sięgnąć po szklankę, jednak on mnie uprzedził i zdzielił po palcach.

- Zostaw! – pogroził mi palcem. – Hizumi…

- Mówiłem, że masz się zamknąć! – przerwałem mu. - Nie chcę, żebyś mnie dobijał we własnym domu!

- Człowieku, weź się uspokój! – nie wytrzymał i w końcu krzyknął na mnie. Mimo moich protestów usiadł obok mnie na kanapie i uwięził moją dłoń w uścisku. Obejmował ją obiema rękami i palcami delikatnie gładził jej grzbiet oraz wewnętrzną stronę. – Wcale nie chcę dla ciebie źle…

- Nie, wcale! – wywróciłem oczyma, ponownie mu przerywając. – Właśnie dlatego, że chcesz dla mnie jak najlepiej, sprowadziłeś tego przygłupa i wystawiasz na ciężką próbę moje nerwy, z których niedługo nie zostaną nawet strzępy! Dziękuję za taką troskę! – prychnąłem.

- Uspokój się… - wziął głębszy wdech. – Nie chcę dla ciebie źle, naprawdę. Musisz mi uwierzyć. To wszystko, czego ci przysporzyłem, a i owszem, było celowe, abyś w końcu zrozumiał, że nie możesz wiecznie oszukiwać siebie i innych – ścisnął moją dłoń i spojrzał na mnie z bólem. – Nie mogę dłużej oglądać jak doprowadzasz do własnej autodestrukcji…

- Oszukiwać? – zaśmiałem się. – Czy ja cię kiedykolwiek okłamałem? Jestem szczery aż do bólu!

- Cały czas mnie oszukujesz! Nawet teraz! Udajesz, że nic się nie stało, że wszystko jest w porządku… kiedy tak naprawdę doskonale zdajesz sobie z tego sprawę, że tak nie jest. Męczysz się z tym; widzę to. Wystarczy chwilę dłużej cię poobserwować, aby zauważyć, że twój uśmiech wcale nie jest szczery; nigdy. Nawet kiedy spotykasz się ze swoimi „przyjaciółmi” i wychodzisz z nimi na piwo, nie bawisz się tak jak oni. Odliczasz sekundy do momentu, aż będziesz mógł zakończyć to żałosne przedstawienie i będziesz mógł uciec do swoich bezpiecznych czterech ścian, gdzie ukrywasz się przed złem całego świata. Nie jesteś awanturnikiem; wręcz przeciwnie, jesteś przygnębiony i sam sobie szkodzisz. Zamykasz się w jakiś dziwnych, wyimaginowanych przez siebie ideałach gwiazdy rocka i osoby towarzyskiej, zmuszając się do czegoś, czego nie lubisz robić. Męczysz siebie i osoby, którym na tobie zależy. W ten dość drastyczny sposób, którego się podjąłem, chcę ci pokazać, jak twoje zachowanie jest dla mnie, Tsukasy i Karyu niewygodne; uświadomić ci, że nie jesteś wszystko lekceważącym narcyzem-pijakiem – przysunął się do mnie i delikatnie przygarnął do siebie. – Wyrażasz się jedynie w muzyce, dlatego jesteś wspaniałym wokalistą. Gdyby nie muzyka, która daje ci pełne pole do popisu, już dawno załamałbyś się. Więc na szali stawiam coś bardzo ważnego dla ciebie i daję ci ultimatum; albo zrozumiesz, że wyniszczasz sam siebie i przestaniesz to robić, albo pożegnasz się z muzyką i będziesz musiał radzić sobie ze swoim problemem sam. Pamiętaj, że masz przyjaciół… ale takich prawdziwych, a nie takich, którzy od czasu do czasu wyciągną cię tylko na bilard i piwo – spojrzał mi głęboko w oczy, a mi zakręciło się w głowie. Sam już nie wiem czy to przez to jego głębokie wejrzenie, którym zdawało mi się, że lustruje moją duszę, czy przez zbyt dużą dawkę alkoholu.

- Shimizu… - chłopak słuchał mnie z uwagą napiętą jak struna - … pierdolisz jakieś kacabaje – wybełkotałem.

- Mam nadzieję, że obudzisz się w porę i naprawdę nie będziemy musieli wyrzucić cię z zespołu; uwierz, że tego nie chcę – pokręcił głową.

- Chcesz, chcesz! – zaśmiałem się gorzko. – Chcesz mnie wyrzucić z zespołu i lizać się na koncertach ze swoją Żyrafą, ot co!

- Nie masz pojęcia, co wygadujesz – powiedział smutno i wstał, ciągnąc mnie za sobą. Zatoczyłem się i ponownie usiadłem na tyłku na kanapie. Zero przerzucił sobie moją rękę przez barki i pomógł mi utrzymać się w pozycji pionowej. – Położę cię w sypialni… - mruknął cicho.

***

Obudziłem się w nocy nie dość, że z potwornym bólem głowy to w dodatku zlany zimnym potem. W mojej głowie, wciąż odbijały się słowa basisty, choć… nie wiedziałem czy nasze spotkanie było prawdziwe, czy było jedynie moim pijackim urojeniem.

Zapaliłem nocną lampkę, która stała na stoliku koło łóżka, czego zaraz pożałowałem. Zakląłem cicho pod nosem i zacząłem wściekle mrugać, aby przyzwyczaić się do panującej jasności. Kiedy w końcu udało mi się to zrobić, obok lampki dostrzegłem tabletki i szklankę z wodą. Do szklanki przyczepiona była mała, żółta karteczka z napisem „przeciwbólowe” i narysowana strzałka w dół, wskazująca leki. Nigdy nie byłem aż tak przezorny, dlatego zdziwiło mnie to, co zobaczyłem. Uniosłem wysoko brwi, zastanawiając się, skąd to się mogło tutaj wziąć. Po zaledwie niepełnej minucie zrezygnowałem z tak intensywnego myślenia, gdyż ból głowy wzmógł się. Bez zastanowienia łyknąłem tabletki, po czym ponownie opadłem na poduszki, a po kolejnych kilku minutach, zasnąłem.

***

Po godzinie dwunastej, czterech mocnych kawach, z okularami na nosie i gryząc już szósty ołówek, ponownie przybrałem się do komponowania piosenki. Siedziałem na podłodze przed stolikiem w salonie, podczas gdy gitara akustyczna leżała na kanapie. Uderzałem pogryzionym ołówkiem w kant blatu, wystukując rytm i próbując dobrać do niego słowa. Niestety na moje nieszczęście nic, tak jak wczoraj, nie szło po mojej myśli. Nawet mój ojczysty język sprzeciwił się przeciwko mnie, gdyż słowa piosenki, które co i rusz powstawały w mojej głowie, okazywały się albo zbyt długie, albo zbyt krótkie, aby równomiernie i z sensem rozłożyć je pod nutami.

Piosenka, którą zamierzałem stworzyć, choć marnie mi to szło (miałem dopiero zapisane dwie pięciolinie i trzy linijki tekstu), miała nosić nazwę „R.E.M. -Fuyu no genchou”. Skrót „R.E.M.” wziął się od fazy snu, a pomysł na wykorzystanie akurat tego słowa w tytule podsunął mi mój wyimaginowany basista – tak, uznałem, że nasze spotkanie nie mogło być realne ze względu na to, że Zero nigdy się tak nie zachowywał. Był tak samo wredny, zgryźliwy i nie do wytrzymania jak ja. Nie umiałby być troskliwy w żaden sposób – tym bardziej w tak pogmatwany, jakim był ten, który wymyślił sobie mój senny Michi; karząc mnie chciał udowodnić mi, że udawałem kogoś innego, dobijając tym samego siebie. Zresztą… ten plan Shimizu z mojego snu był niezrozumiały nawet dla mnie, więc z jakiej racji niby basista miałby zrozumieć moje sny? I przede wszystkim, wiedzieć o nich?

Nie umiałby być troskliwy względem mnie.

Nie umiałby.

I kropka.

Ten sen był dziwny, dlatego zainspirował mnie. Chciałem przedstawić swój punkt widzenia, który obejmował to, że wszystko, co się wokół nas dzieje jest jak ten sen – ulotne i przede wszystkim dziwne; i trzeba być dziwnym, żeby utrzymać się na powierzchni, żeby coś osiągnąć, coś mieć… żeby umieć w tym świecie żyć.

Tylko szkoda, że tak marnie mi to szło… Czy to wina tego, że zżerała mnie niepewność? Po części na pewno, choć nie chciałem się do tego przyznać. Bałem się, że Osamu, mimo moich złorzeczeń i zapewnień samego siebie, że w praktyce to ja okażę się lepszy, będzie górą, a ja znów się zbłaźnię. Cholera, nie dość, że do napisania piosenki do pomocy miał Shimizu, to w dodatku Michi był w „jurach”, przez co z pewnością wesprze swojego chłopaka! Ech, życie jest niesprawiedliwe… O, kolejny wers do teksu piosenki! A… a może jednak nie? Przecież to takie płytkie… Muszę wymyślić jakieś lepsze sformułowanie… ale co ma „niesprawiedliwość” do „dziwności” i „snu”?

Czemu pisanie piosenek na „zamówienie” jest takie trudne?

Wsunąłem ołówek między zęby i znów zacząłem go gryźć. Po chwili zacząłem pluć drewnem, krzywiąc się. W końcu doszedłem do wniosku, że przydałoby się zjeść coś pożywniejszego niż drzazgi, którymi żywiłem się od rana. Z ciężkim westchnieniem dźwignąłem się z podłogi i udałem się do kuchni. Otworzyłem lodówkę, gdzie wiał halny, albowiem nic jadalnego tam się nie znajdowało. Nie licząc dwóch przeterminowanych jogurtów, kilku czarnych lakierów do paznokci, widelca (?), który nie wiem, jak się tam znalazł oraz ogryzka nie było tam kompletnie nic. No i jak ja mam niby przybrać na wadze?

Wzruszyłem ramionami i zamknąłem z powrotem lodówkę, po czym odwróciłem się w stronę okna. Wyjrzałem przez nie… kiedy nagle poczułem się zupełnie tak, jakby kopnął mnie prąd! Wzdrygnąłem się, a w mojej głowie znów zahuczało, jednak tym razem z pewnością nie była to wina alkoholu.

„Miałem sen... Zachowałem profil twojej twarzy.”

(D’espairsRay – R.E.M -Fuyu no genchou)*

„Obejmuję mój ambitny sen, śpiąc ostrożnie… obudzony przez czyjeś słowa, w intrygach losu (…) Ulotne, usychające myśli… Skoro masz otwarte oczy, jakie sny śnisz?” (D’espairsRay – Tsuki no Kioku –fallen-)*

Powtarzałem te wersy uparcie w myślach, dochodząc do wniosku, że sen jest tym samym, co marzenie; z tą malutką różnicą, że do marzenia ludzie potrafią się przyznać, a sen to marzenie umysłu, do którego człowiek nie chce się już przyznać.

„Przytrzymany siłą, okradziony nawet z marzeń, wznoszę ręce do nieba”

(D’espairsRay – Hai to Ame)*

„Gdziekolwiek jestem, gonię za tym życzeniem…. Tonę… Nawet jeśli to nie przybliży prawdy, wciąż będę jej szukał”

(D’espairsRay – Tsuki no Kioku –fallen-)*

Zdałem sobie również sprawę, że życzenie i sen to wiara. Marzenia i sny nie miałby racji bytu w naszym umyśle, gdybyśmy w nie nie wierzyli. Człowiek najpierw śni, wmawiając sobie, że to, co wyśnił, jest niemożliwe, potem, zdawałoby się, że na przekór samemu sobie, zaczyna wierzyć i robić pierwsze kroki w stronę spełnienia ów snu – aż w końcu go osiąga. Ale czy zawsze? Czasami ograniczamy się jedynie do wiary…

„Chcę wierzyć, że nawet z poszarpanymi skrzydłami, lecąc pod wiatr, możesz iść na koniec świata”

(D’espairsRay – Brillant)*

Przeróżne, nieskładne zdania, słowa i sentencje dryfowały na powierzchni mojego umysłu. Nie mogłem zrozumieć ich głębszego sensu, ale zdawało mi się, że go posiadają. Nie wiedziałem już czy sam je wymyśliłem; teraz, czy wcześniej; czy może zasłyszałem je gdzieś, może przeczytałem…?

Wiara i marzenia są również wspomnieniami. Człowiek jest sentymentalny. Nie uwierzę nikomu, kto powiedziałby mi, że nigdy nie oglądał się za siebie. Ludzie tak po prostu mają, że rozpamiętują – ale przez to uczymy się na własnych błędach… czasami. Spoglądając wstecz zauważamy także swoje postępy. Dostrzegamy to, że rozwijamy swoje umiejętności; dzięki temu z kolei potrafimy wierzyć w siebie i wyznaczać sobie coraz to trudniejsze cele, do których droga jest bardziej wyboista i usłana przeszkodami. Spoglądając na kolejny problem, myślimy: „Skoro wcześniej udało mi się pokonać coś większego, to teraz to wyzwanie nie będzie to dla mnie problemem!”. Więc wspomnienia też mają tu dużo do „powiedzenia”.

„Moje wspomnienia spłukane letnim deszczem (…)”

(D’espairsrRay – Squall)*

Ale z tymi wspomnieniami, życzeniami, marzeniami i snami trzeba uważać – jak ze wszystkim. Trzeba zawsze liczyć się z ryzykiem, że sen może przerodzić się w koszmar…

„Koszmar o niekończącym się wydźwięku (…)”

(D’espairsRay – Screen)*

Trzeba także wziąć poprawkę na to, że to wszystko może być iluzją – i w rzeczywistości zapewne nią jest. Te wszystkie wyobrażenia są iluzjami dopóki człowiek nie zacznie wprowadzać ich w życie. Dopóki nie podejmę trudu osiągnięcia swojego marzenia, to marzenie jest tylko iluzją – tak samo jak koszmar, którym w przypadku niepowodzenia, może okazać się ów marzeniem…

„Muszę porzucić niezłamane iluzje, spalić na proch wszystko, co widzę”

(D’espairsRay – Maze)*

… dlatego zawsze dobrze jest mieć coś trwałego, czego zawsze można się złapać i wyrwać z iluzji i koszmarów, wrócić do rzeczywistości, która mimo iż nie zawsze jest różowa, to zawsze prawdziwa i pewna. Dobrze jest mieć taką „linę bezpieczeństwa” w razie niebezpieczeństwa.

Przezorny zawsze ostrożny…

„Jedynie twój głos jest do mnie przywiązany, dlatego go szukam (…) Nie potrzebuję już tej szarady, zatarłem kłamstwa (…) Dalej gubię się, więc chwytam twoje ręce. Szukam ich po omacku; myśli, które wyślizgnęły się by igrać z ciemnością”

(D’espairsRay – Maze)*

…

Zaskakujące, jak wszystko jest ze sobą powiązane.

Wszystko ma swoją przyczynę i skutek.

Nic nie jest bezsensowne, choć z pozoru mogłoby się tak wydawać.

I ja wymyśliłem to na kacu?

______________________________

*Wszystkie tłumaczenia zapożyczyłam ze strony tekstowo.pl; Hoshii. nie podjęła się tłumaczeń tych piosenek.