Oneshoot Koich (Mejibray) x Ryoga (BORN)

To jest co najmniej dziwne... Ostrzegam już na wstępie, żeby nie było!

Do napisania tego zainspirowało mnie poniższe zdjęcie i strój Ryogi (BORN), w którym występował w teledysku do "Red Desire".

Z dedykacją dla wszystkich nolife’ów z całego świata xD

Tytuł:Dzień nolife’ów

Paring: Koichi (Mejibray) x Ryoga (BORN)

Typ: oneshoot

Gatunek:shounen-ai

Beta: Hoshii.

- Koichi! Wyłaź z tej łazienki, bo chcę ci w końcu opowiedzieć, co się działo podczas wyjazdu! – krzyknął Ryoga, czekając na mnie pod drzwiami.

Ryoga przez trzy miesiące był w trasie koncertowej ze swoim zespołem. Próbowałem namówić Tsuzuku, żebyśmy połączyli siły, ale niestety Mejibray nie wyrobili się na czas z nowym albumem, więc nie mogłem pojechać w trasę z moim kochankiem; bo niby co mój zespół miałby zagrać? Ano właśnie…

Ale na całe szczęście mój blondyn wrócił wczoraj w nocy. Był zmordowany po prawie ośmiogodzinnym locie, jednak wystarczyło mu sił, żeby okazać mi, jak bardzo za mną tęsknił – ślady po tym czyściłem w tym momencie mokrymi chusteczkami.

- Mów! Słyszę cię! – odkrzyknąłem, wyrzucając ostatnią chusteczkę i upewniając się, że jestem już czysty, przystąpiłem do nakładania podkładu.

- Nie będę przecież mówił do drzwi! – burknął.

- Mów! Zaraz wyjdę tylko muszę zrobić makijaż!

- Wychodzisz gdzieś? – zdziwił się.

- Nie, ale nie chcę, żeby ci oczy spłonęły w oczodołach – zaśmiałem się niewesoło. Naprawdę nie lubiłem pokazywać się komukolwiek bez choćby podkreślonych oczu tuszem do rzęs oraz czarną kredką.

- Ale masz poczucie humoru… - prychnął. – Przecież dla mnie jesteś najpiękniejszy, wiesz o tym.

- Wiem, ale i tak wolę nie narażać twojego zdrowia! Dobra, nieważne… Mów, co się działo podczas trasy! – zażądałem.

- Ech, no dobrze… - usłyszałem jak usiadł pod drzwiami. Kiedy upewniłem się, że dobrze rozprowadziłem fluid, sięgnąłem po czarną kredkę, którą obrysowałem kontur oka. Kochanek zawsze śmiał się ze mnie, bo wykonując to, otwierałem usta. To był jakiś odruch bezwarunkowy. Nie umiałem inaczej, przez co Ryoga twierdził, że zachowuję się jak baba… i chyba właśnie dlatego to ja zostałem tę bardziej kobiecą częścią naszego związku. – Wiesz, to było duże przedsięwzięcie…

- I długie… stanowczo za długie… - mruknąłem pod nosem, ale zdawało się, że tego nie usłyszał, gdyż niezrażony kontynuował wywód.

- Przygotowywaliśmy się do tego przez ponad miesiąc! Mieliśmy w zanadrzu plany B, C, a nawet i D! Zdawało się, że byliśmy przygotowani na wszystkie ewentualności… - urwał.

- A jednak okazało się, że nie byliście? – uśmiechnąłem się pod nosem. – Skąd ja to znam… Złośliwość rzeczy martwych – sięgnąłem po tusz do rzęs.

- Dokładnie!

- Co poszło nie tak? – zapytałem, po czym stanąłem dwa kroki dalej i przejrzałem się w lustrze, obrzucając swoje odbicie surowym spojrzeniem. Dla Ryogi chciałem wyglądać jak najlepiej. Założyłem włosy za ucho, po czym poprawiłem marynarkę, którą miałem na sobie. Niebieskie jeansy, czarna bluzka bez jakichkolwiek napisów i marynarka w panterkę do siebie pasują, prawda? (jak na zdjęciu wyżej od aut.)

- Nie uwierzysz! – krzyknął muzyk zza drzwi. – Sam do tej pory nie mogę w to uwierzyć…! – urwał, gdy wyszedłem z łazienki. Wbił we mnie wzrok i zamarł w bezruchu. Po chwili zrobiło się naprawdę niezręcznie, a ja zacząłem zastanawiać się, czy coś się stało. Odwróciłem się za siebie, upewniając, że nic, ani nikt za mną nie stoi, że nie wysadziłem umywalki (raz rozsadziłem rury, bo wylałem tajemniczy specyfik na kaca domowej roboty Meto do odpływu zamiast go wypić; do dziś twierdzę, że otarłem się o śmierć), ani nic nie zniszczyłem. Nie zauważając nic podejrzanego, zacząłem przyglądać się sobie – założyłem bluzkę na lewą stronę? Niemożliwe! Ubrudziłem się?

- Co się stało? –nie wytrzymałem i w końcu zapytałem prosto z mostu. Ryoga wskazał palcem na marynarkę, po czym uderzyłsię otwartą dłonią w czoło, załamując się.

- Złośliwość rzeczy martwych, mówisz… - westchnął cierpiętniczo.

- Nie rozumiem o co ci chodzi – wzruszyłem ramionami. – Co jest z tą marynarką nie tak?

- To, że jest częścią mojego stroju scenicznego! – spojrzał na mnie jak na kretyna. – Koichi, występowałem w tym stroju w klipie do piosenki „Red Desire”, która była gwoździem naszych występów. Cała trasa miała właśnie taką nazwę!

- Dalej nie rozumiem… - zrobiłem głupią minę.

- Tym jedynym problemem, z którym się spotkaliśmy, był pewien brak w moim stroju scenicznym! Brakowało właśnie marynarki, przez co na początku występowałem w samych jeansach i t-shircie z logo zespołu, a potem zamówili coś na szybko i wychodziłem na scenę w tym, co po prostu wcisnęli mi w ręce! – dalej nie rozumiałem jak to się miało do tego, w co dzisiaj byłem ubrany. – Koichi! Pamiętasz w ogóle jak wyglądał ten strój?

- No właśnie... Ee… Nie – przyznałem w końcu.

- W panterkę. Był w panterkę – wyjaśnił. – Już coś świta w tej różowej główce?

- Nie – pokręciłem głową. Najwidoczniej miałem dziś zatwardzenie mózgu, gdyż nadal nie mogłem pojąć, o co mu chodzi.

- Ta marynarka to część mojego stroju scenicznego! To ty narobiłeś nam tyle problemów! – potrzebowałem chwili na „przetrawienie” jego słów. Dopiero potem do mnie trafiły.

- A… Aha – mruknąłem mało inteligentnie. – Ja… Ja przepraszam… - szepnąłem speszony. – Naprawdę przepraszam, Ryoga! Ja nie chciałem… nie wiedziałem… - zacząłem dukać i jąkać się. – Po prostu… chciałem mieć blisko siebie coś, co należałoby do ciebie… a ta marynarka pachniała twoimi perfumami i… i… leżała na krześle w studiu, więc po prostu ją wziąłem… myślałem, że mogę… - spuściłem głowę, nie mając odwagi utrzymywać z nim kontaktu wzrokowego.

Blondyn westchnął cierpiętniczo, po czym podszedł do mnie i pogłaskał po głowie, wplatając palce w moje włosy. Złapał mnie za kark, a następnie zmusił, żebym przysunął się do niego. Musnął kilkakrotnie moje usta, patrząc mi w oczy.

- Czyli uważasz, że mój złośliwy Kucyk Pony jest „martwy”? – spojrzał na mnie rozbawiony.

- Tylko nie Kucyk Pony! – burknąłem, zakładając ręce na piersi. Naprawdę nie lubiłem, kiedy mnie tak nazywał; przecież wcale nie byłem słodki i nie hasałem po łąkach! To, że miałem różowe włosy i lubiłem, trzymając wokalistę ze rękę podczas spaceru podskakiwać, niczego jeszcze nie dowodziło i nie dawało kochankowi prawa mówienia tak na mnie! – O co ci teraz chodzi? – zamrugałem kilkakrotnie.

- Koichi, czy ty wiesz, jak się nazywasz? – zaśmiał się. – Mam wrażenie, że nie żyjemy na tej samej planecie – zaczął delikatnie masować palcami mój kark.

- Nie jestem nolife’m, jeśli o to ci chodziło – skrzywiłem brzydko usta. – Zresztą… Ryoga, jest dopiero ósma rano!

- Wiem, że mój Kucyk Pony budzi się dopiero po dziesiątej, ale to nie zwalnia cię z myślenia – pokręcił głową, uśmiechając się pod nosem. – Naprawdę mój Kucyk jest „martwy”! – udał, że przeraził się.

- Ryoga! – pisnąłem, tupiąc nogą ze złości. Blondyn stłumił napad śmiechu; zawsze bawiły go moje reakcje, można by powiedzieć, na wszystko. Kiedy się śmiałem; on też się śmiał, kiedy się złościłem; on się śmiał, kiedy byłem zmęczony; on się śmiał… Powtarzał, że byłem komiczny – przez to moje tupanie nogą, „zapowietrzanie” się podczas śmiechu, przez co praktycznie dławiłem się własnym śmiechem, miną nieprzytomnego cierpiętnika, gdy chciałem spać… - Nie dość, że wyzywasz mnie od jakiś bajkowych stworzeń, to jeszcze gadasz, że jestem martwy! Czy ty piłeś? Dobrze się czujesz? – obrzuciłem go krytycznym spojrzeniem.

- Czuję się wyśmienicie – zachichotał. – Sam powiedziałeś, że to była „złośliwość rzeczy martwych”, a przecież to ty zabrałeś moją marynarkę – wyszczerzył się. – Więc stąd moje pytanie; mój Kucyk uważa się za „martwego”? A tak na marginesie… nie wyzywam cię, tylko się z tobą droczę! – wytknął mi język. Potrzebowałem kolejnej chwili na to, aby jego słowa do mnie dotarły.

- Przecież nie zrobiłem tego złośliwie! – broniłem się. – I nie, wcale nie uważam się za martwego! To ty jakoś dziwnie odbierasz moje słowa! Nie wiedziałem, że ta marynarka będzie ci potrzebna i że jest częścią twojego stroju scenicznego; dlatego nie mogłem zrobić tego złośliwie! Zresztą… „Złośliwość rzeczy martwych” to tylko głupie powiedzenie, które pozwoliłem sobie zacytować, a ty… ty… skończ już z tymi głupimi żarcikami, bo wcale nie jesteś zabawny! – prychnąłem, obrażony i zdjąłem marynarkę, którą następnie wcisnąłem mu w ręce. – Weź to sobie, jeśli ten głupi ciuch ma być powodem twoich irytujących docinków! – odwróciłem się na pięcie i zamierzałem ponownie zamknąć się w łazience, kiedy niespodziewanie wokalista złapał mnie za rękę i jednym, zwinnym ruchem przycisnął do swojego torsu.

- Koichi, spokojnie! – objął mnie w pasie. – Przecież nie chciałem cię obrazić! – narzucił mi marynarkę na ramiona. – Na razie nie jest mi do niczego potrzebna… Wiem, że to tylko głupie powiedzenie, ale dzisiaj naprawdę kiepsko ci idzie kojarzenie faktów, co mnie rozbawiło; to dlatego zacząłem z ciebie żartować, że uznałeś, iż jesteś „martwy” – wytłumaczył się. – Przepraszam. Nie chciałem cię zdenerwować. Nie kłóćmy się… w dodatku o takie głupoty – uśmiechnął się delikatnie. – Wiesz, że cię kocham… - szepnął i objął mnie mocniej, po czym pocałował w czoło… a następnie zaczął niemal pluć! Wytarł język o wierzch swojej dłoni, przez co spojrzałem na niego jak na idiotę.

- I kto tu zachowuje się jak zombie z innej planety? – prychnąłem.

- Najadłem się twojego podkładu! – skrzywił się. – Goorzkie… - jęknął, a ja nie wytrzymałem i zacząłem się głośno śmiać. – Chyba dzisiaj jakiś dzień nolife’ów! – zaśmiał się blondyn.

- Ej! Przypominam ci, że ja, w porównaniu do ciebie, nie zachowuję się jak zombie z innej planety! Mów za siebie! Ja jestem bardzo żywotny! – podkreśliłem.

- Tak? – zapytał cwaniacko.

- Tak! – odpowiedziałem szybko, nie wiedząc, czym to może grozić.

Ryoga złapał mnie za pośladki, a następnie podniósł. Pisnąłem wystraszony, odruchowo oplatając go nogami w pasie i rękami za szyję. Chłopak zaśmiał się, po czym rzucił mnie na łóżko.

- Uch! Ciężki jesteś! – jęknąłem, kiedy usiadł na mnie okrakiem.

- Nie narzekaj – zaśmiał się i zaczął całować mnie po szyi, którą mu wyeksponowałem, odchylając głowę do tyłu.

Pozostawił kilka malinek, a następnie podążył w dół. Kiedy dotarł do bluzki, która zaczęła mu przeszkadzać, pociągnął za jej materiał, odkrywając mój tors. Mógł to zrobić, bo była rozciągliwa; mimo to usłyszałem charakterystyczny dźwięk pękających włókien. Wokalista skupił się na prawym sutku. Zaczął go drażnić językiem i delikatnie przygryzać, na co reagowałem mruczeniem i cichymi, urwanymi jęknięciami.

- W takim razie pokaż mi, jaki jesteś żywotny – zachichotał, spoglądając mi prosto w oczy.

- Z chęcią! – przyciągnąłem go do namiętnego pocałunku, podczas którego jednocześnie zacząłem go rozbierać, a on dotykać mojego krocza przez materiał spodni…

Ha, ha jestem wredna małpa i skończę w takim momencie xD