Liceum cz.9

No tak... Miały być Despy, ale trzecia część się jeszcze pisze, więc jak na razie wrzucam wam to :) To jest wersja druga, bo pierwszą zjebałam, najnormalniej w świecie zjebałam... Pisane o 5:50 nad ranem (o 6:50 wstaję do szkoły ^^), więc wybaczcie, ale właśnie o tej porze mój mózg jest najbardziej spaczony - oto tego efekty.

Endżoj!

Liceum cz.9”

[Ruki]

Kilka kolejnych dni Akira spędził u mnie. Powoli dochodził do siebie, jednak po bójce z Sakim zostały mu wyraźnie odznaczające się sińce i zadrapania. Chłopak był cichy i spokojny… jeszcze nigdy w życiu nie widziałem Reity w takim stanie. Wyglądał, jakby ktoś wymordował mu połowę rodziny! Chodził jak struty i w pewnym momencie zrobiło mi się go nawet żal. Ten moment miał miejsce w moim pokoju, kiedy zaledwie wyszedłem spod prysznica i ubrany jedynie w niezapięte spodnie stałem przed biurkiem  wycierając mokre włosy ręcznikiem, jednocześnie czytając sms’a, którego właśnie dostałem. Znowu te wiadomości sieciowe…

Byliśmy sami w mieszkaniu, gdyż moja babcia poszła załatwić coś w urzędzie. Stałem tyłem do drzwi, dlatego nie zauważyłem, kiedy blondyn bezszelestnie wszedł do mojego pokoju. Przesunął palcami wzdłuż mojego kręgosłupa, na co podskoczyłem jak oparzony i momentalnie obróciłem się w jego stronę.

- Wystraszyłeś mnie! – odetchnąłem głębiej, widząc, że to tylko on.

- Takanori… ja… - zacinał się niczym porysowana płyta. – Chciałem ci podziękować i przeprosić. Już dawno powinienem był to zrobić – spuścił głowę, jednak kątem oka dostrzegł, jak ściągam brwi w niezrozumieniu, dlatego kontynuował, ponownie podnosząc wzrok na mnie. – Dziękuję, że przekonałeś swoją babcię, żebym mógł tutaj zostać… gdyby nie ty pewnie teraz wałęsałbym się po ulicach, nie mając nawet dokąd pójść. Dziękuję, że nie zostawiłeś mnie na lodzie… chociaż powinieneś był tak postąpić. Za to całe ubliżanie z mojej strony w szkole, powinieneś jeszcze śmiać się z mojej patowej sytuacji, jednak ty postanowiłeś mi pomóc. Właśnie za to przepraszam; za moje zachowanie – mówił cicho i powoli, jakby ważył wartość każdego słowa. Jego twarz była ściągnięta wyrazem bólu i skruchy. – Jesteś prawdziwym aniołem… - szepnął, uśmiechając się blado. – Chcę żebyś wiedział, że wszystko, co wcześniej mówiłem o tobie i do ciebie, było jednym, wielkim kłamstwem. Taka… Jesteś dla mnie bardzo ważny – nachylił się nade mną. Wciąż przybliżał się do mnie, nie zamykając oczu i przyglądając mi się uważnie. Stałem jak słup soli i nie wiedziałem, co mam zrobić, ani tym bardziej nie wiedziałem, co on chce zrobić… kiedy nagle mnie olśniło! On chciał mnie pocałować! Spanikowałem. Moje ciało nie reagowało na żadne impulsy z mózgu, dlatego też nie poruszyłem się choćby o milimetr, jednak serce ścisnęło mi się boleśnie, przestając bić; zupełnie tak, jakbym zaraz miał mieć zawał. W moich oczach widniało bezbrzeżne przerażenie; doskonale o tym wiedziałem, musiało tak być. Kiedy Akira miał już mnie pocałować, a jego usta znajdowały się zaledwie milimetry od moich, chłopak zatrzymał się. Spojrzał mi w oczy i odsunął się. – Przepraszam… - wyszeptał, odskakując na drugi koniec pokoju. – Ja… Znaczy… Przepraszam!... To, co chciałem zrobić jest niewybaczalne! Ale… Proszę, wybacz mi… To nie tak miało wyglądać… Takanori, zrozum… - gubił się i plątał we własnych słowach.

Kiedy się odsunął, serce znów zaczęło bić, a wszystkie mięśnie rozluźniły się. Zadrżałem mimowolnie i chwyciłem wilgotny ręcznik, który spadł na podłogę. Odwróciłem się i ruszyłem ku drzwiom.

- Proszę – powiedziałem, kierując się z powrotem do łazienki, by kompletnie się ubrać.

[Aoi]

- I? – zapytałem, zakładając nogę na nogę i rozsiadając się wygodniej na ławce w parku.

- I nie zamierzam ci go oddać – warknął Saki, taksując mnie spojrzeniem.

- Suga… Weź mu coś powiedz – machnąłem ręką, będąc znudzonym tym całym przedstawieniem.

Saki zakochał się w MOIM Takanorim… Doprawdy… żałosne. Przecież od początku było ustalone, że blondyn będzie należał tylko i wyłącznie do mnie. Nie wiem, co strzeliło ciemnowłosemu do łba, ale zamierzałem mu to wybić. Że niby ma jakiś bunt przeciwko mnie powstawać? O dobra Kannon… Jaki Saki jest tępy… Przecież doskonale wiedział, że ze mną nie wygra. Poza tym, mam po swojej stronie jego brata.

- Wiesz, Aoi… - mrugnął Suga, rzucając niedopałek na ziemię i przydeptując go butem. – Znamy się już kilka ładnych lat i szczerze powiedziawszy, to nawet cię lubię… ale Saki to mój brat, i wybacz, ale jestem zmuszony stanąć po jego stronie. Rozumiesz, więzy krwi do czegoś zobowiązują – zaśmiał się. Spojrzałem na niego zszokowany.

- Że co?! – wrzasnąłem.

- No właśnie to; zostajesz sam – syknął brunet i spojrzał na mnie wyzywająco. Poderwałem się z ławki na równe nogi.

- Jaja sobie ze mnie robicie?! Nie dam się na to nabrać!

- Aoi, to nie są żarty… - powiedział niepokojąco poważnie szatyn.

Saki wyłamał sobie palce ze stawów, przez co rozniósł się charakterystyczny trzask chrząstek. Bracia zbliżyli się do mnie o krok, zaciskając dłonie w pięści. Dwaj na jednego? Niech będzie i tak…

[Uruha]

Ogólnie to nienawidziłem poniedziałków. Są straszne, a w dodatku mam wtedy najwięcej lekcji. Dziś jednak zapowiadało się bardzo ciekawie, gdyż miałem zamiar dotrzymać słowa danego Yuu i zniszczyć jego reputację w szkole. Shiro był uważany za supermana, bo miał odwagę postawić się Reicie, ale odkąd  nie chodził do szkoły, nie wykazał się w żadnej innej dziedzinie. Postanowiłem pobawić się w taką „przekupę na targu” i rozgadać parę niemiłych słów na jego temat. Co jak co, ale akurat fantazji do takich rzeczy, to ja miałem aż nadto, dlatego nim skończyła się piąta lekcja, wszyscy wiernie powtarzali między sobą moje kłamstwa i plotkowali o nich. Idąc środkiem korytarza, przyglądałem się grupkom uczniów stojących pod ścianą i rozmawiających przyciszonymi głosami. Słyszałem jedynie strzępki zdań, ale to wystarczyło, aby na moich ustach pojawił się triumfalny uśmiech.

Tak, panie Shiroyama, jest pan oficjalnie skończony…

[Ruki]

- Jutro pewnie babcia nie pozwoli ci zostać w domu i będziesz musiał iść do szkoły, co? – zagadnął Reita, kiedy wspinaliśmy się po schodach na punkt widokowy.

- Nie wiem… Może coś wymyślę, żeby jednak zostać. Jakoś nie widzi mi się konfrontacja z którymś z tych psychopatów w szkole… szczególnie, że ciebie tam nie będzie… - dodałem ciszej.

- Tak, mnie też się to nie podoba. Najwyżej dorysuję ci czerwonym mazakiem parę kropek na twarzy i powiemy, że masz ospę wietrzną – uśmiechnął się.

- Ach, nie ma to jak pomysły rodem z przedszkola – zaśmiałem się.

Doszliśmy na kraniec punktu widokowego, gdzie dalej rozciągała się tylko przepaść. Oparliśmy się o barierkę. Spojrzałem w niebo – było już ciemno, gwiazdy lśniły dziś mocniej niż kiedykolwiek… albo to tylko mi się zdawało… już sam nie wiedziałem. Czasami myślałem, że wszystko jest snem… Tyle nierealnych wydarzeń miało miejsce w tak krótkim czasie, że aż ciężko objąć to rozumem…

- Zostało ci to – zauważył Akira.

- Co takiego mi zostało? – ściągnąłem brwi w niezrozumieniu.

- Wpatrywanie się w gwiazdy. Zawsze lubiłeś obserwować nocne niebo. Pamiętam – pokiwał głową, wracając do wspomnień. – Czasami, nawet kiedy już zacząłem zachowywać się jak skończony idiota, kiedy wracałem w nocy do domu, widziałem słaby blask lampki nocnej z okna twojego pokoju i zarys twojej postaci siedzącej na parapecie z zeszytem na kolanach. Zawsze pisałeś wtedy piosenki i wiersze - zatkało mnie. Nie wiedziałem, że Akiego nadal w pewnym stopniu interesowało to, co robiłem. – Ty lubisz obserwować gwiazdy, a ja ciebie. Pamiętasz, jak często tu razem przychodziliśmy i rozmawialiśmy o wszystkim i niczym, podziwiając to, co według nas najpiękniejsze… ty gwiazdy, ja ciebie – uśmiechnął się, a ja poczułem, że się rumienię. Uważał, że jestem piękny?

- Pamiętam – przytaknąłem.

- Nigdy nie przestałem cię obserwować. Nawet, kiedy widziałem cię tylko w oknie, lubiłem siadać na krawężniku czy na ławce i przyglądać się, jak szybko notujesz kolejne pomysły, aby te ci nie uciekły… ten nikły uśmieszek, którego mimo iż nie mogłem zobaczyć, zawsze byłem pewien, że widnieje na twoich ustach… ten niepocieszony gest, kiedy przeczesywałeś dłonią włosy, spoglądając na zegarek i stwierdzając, że jest już po drugiej w nocy, a ty jeszcze musisz wziąć prysznic i przygotować się do lekcji… - jego uśmiech pogłębił się, a ja wytrzeszczyłem oczy. On… znał te wszystkie szczegóły? Widział mnie? Obserwował? Lubił to robić?

- Jak… Znaczy… Skąd ty to wszystko wiesz?

- Jesteś dla mnie ważny. Obojętnie, co mówiłem wcześniej i jak bardzo broniłem się przed tą myślą; wiedz, że nadal jesteś dla mnie ważny – przysunął się do mnie i zaczął gładzić wierzch mojej dłoni, zaciśniętej na zimnej barierce.

Rozprostowałem palce, które on momentalnie pochwycił i splótł nasze dłonie. Zalała mnie fala gorąca… ten niewinny gest wstrząsnął mną od góry do dołu. Znów poczułem, że się rumienię. Reita przyglądał się naszym dłonią z uwagą, jakby to był ostatni raz, kiedy mógł mnie dotknąć. Czy… Czy on chciał wykonać pierwszy ruch? Pierwszy krok ku zmianie naszych nastawień do siebie? Zachęcony tą myślą, tym razem to ja przysunąłem się do niego. Nasze ramiona stykały się. Chłopak spojrzał na mnie z sielankowym wyrazem twarzy; to było coś pięknego. Chciałem oglądać go zawsze w takim stanie. Uśmiechnąłem się ciepło i stanąłem na palcach, by zbliżyć się do jego ust. Uświadomiłem sobie, że wcześniej w pokoju również tego chciałem; chciałem żeby mnie pocałował, ale w ten czas wciąż jeszcze byłem pełen obaw. Teraz, widząc ten spokój wymalowany na jego obliczu, wszystkie niepewności zniknęły jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. Blondyn, widząc co chcę zrobić, pochylił się nade mną i już niemal musnął moje wargi, kiedy znów pocałunek nie dopełnił się.

- Akira Suzuki? – rozległ się donośny głos za nami. Obaj obróciliśmy się. Za nami stał policjant w pełnym umundurowaniu i niezwiastującą niczego dobrego miną.

- Tak – odpowiedział chłopak.

- Pojedziesz ze mną na komisariat, twój kolega także – zawyrokował.

[Uruha]

Wychodziłem właśnie z publicznej biblioteki. Oddałem książki, które ostatnio przeczytałem i teraz kierowałem się do auta. Musiałem jedynie przejść przez park. Był już wieczór, właściwie to prawie noc i było tu pusto i cicho. Nie lubiłem, kiedy panował tu taki spokój; w horrorach właśnie w takich momentach, kiedy piękna dziewczyna jest zupełnie sama i bezbronna, zza drzewa wyskakuje jakiś czub z piłą mechaniczną albo tasakiem i ją zabija… Brr… Wzdrygnąłem się.

Została mi ostatnia alejka do przejścia. Z daleka już widziałem bramę. Obok niej dostrzegłem również jakiś czarny zarys. Przez chwilę wydawało mi się, że to tylko cień rzucany przez drzewo, ale po chwili zdałem sobie sprawę, że jest to człowiek. Nie jakiś pijak, czy żebrak… nie. Jakaś młoda osoba. Przyspieszyłem kroku, zastanawiając się czy przypadkiem tej osobie nic się nie stało. Kiedy do niej doszedłem zorientowałem się, że to… Aoi!

- Co ty tu, u diabła, robisz? – zdziwiłem się.

Chłopak nie odpowiedział. Siedział skulony, trzymając głowę między kolanami. Wyglądał mizernie, jego ubranie było podarte i brudne. Miał bluzkę z krótkim rękawem, a bluzę trzymał na kolanach. Wiał przeszywający wiatr. Zacząłem zastanawiać się czy nie jest mu zimno… Drżał. Przykucnąłem przy nim i położyłem mu rękę na ramieniu. Wiem, że powinienem nadal być na niego wściekły i najlepiej zostawić go tu w takim stanie, jednak… co ja poradzę, że mam miękkie serce i zaraz robi mi się wszystkiego żal? Jak tak dalej pójdzie, to zacznę zbawiać świat…

- Coś się stało? – zapytałem niepewnie.

Brunet podniósł głowę. Z jego włosów spadło kilka małych listków. Oczy miał zaczerwienione i szkliste, wyglądał, jakby powstrzymywał się od wybuchnięcia płaczem. Lewe oko miał podbite, wargę w pobliżu kolczyka pękniętą, na policzku rysowała się długa, czerwona pręga, która zaczynała się tuż pod nosem, a kończyła dopiero na skroni.

- Kto cię pobił?

- Nieważne… - wyszeptał, spuszczając wzrok na trawę, na której siedział.

Wyciągnąłem rękę w jego stronę, którą on w jednej chwili złapał. Uwięził mój nadgarstek w stalowym uścisku, po czym znów spojrzał na mnie. Widząc, że nie chcę zrobić mu krzywdy, puścił moją rękę. Przeczesałem palcami jego włosy, wyplątując z nich listki. Były zadbane i jedwabiste w dotyku.

- Kto ci to zrobił? – powtórzyłem pytanie.

- To… nieważne – pokręcił głową. – Niedługo codziennie będę tak wyglądał…

- Co? O czym ty mówisz? – ściągnąłem brwi w niezrozumieniu.

Yuu opowiedział mi w skrócie historię z braćmi SS i streścił przebieg spotkania z grupą uczniów z naszej szkoły, która dokończyła dzieło Sakiego i Sugi. Chłopak nie miał żądnych szans na wygraną; co prawda na początku był tylko szatyn i ciemnowłosy, ale Saki potrafił się bić jak mało kto, może poziomem nawet dorównywał Reicie czy Kyo. Grupka nastolatków, na którą się natknął na pewno nie była jakimiś wyszkolonymi bokserami, ale było ich siedmiu… a Aoi był sam i w dodatku już po jednej bójce. Kiedy zrozumiałem, że uczniowie zaatakowali go ze względu na plotki, jakie dzisiaj rozpuściłem w szkole, zrobiło mi się głupio. W sumie… dostał od Sugi i Sakiego to, na co już zasłużył, więc ta druga walka mogła zostać pominięta… ale nie została. I to była moja wina, o czym oczywiście mu nie powiedziałem.

- Dlaczego nie pójdziesz do domu? Mogę cię odwieść, jeśli chcesz – zaoferowałem się, czując wyrzuty sumienia.

- I co mi to da, że wrócę do domu? Matka jeszcze na mnie naskoczy, a ojciec wyrzuci z domu za to, że znów się biłem… - powiedział cicho. – I jeszcze każą mi iść jutro do szkoły, na co nie mam najmniejszej ochoty…

- Zamierzasz ukrywać się przed nimi? Szlajać po mieście, dopóki plotki nie ucichną?

- Na przykład… - zgodził się.

- To bez sensu! – wyrzuciłem ręce w powietrze. – Musisz to przemyśleć i…

- Przemyślałem i doszedłem do wniosku, że nie chcę wracać ani do domu, ani do szkoły – powiedział twardo, a ja westchnąłem i wstałem. – Uruha?

- Tak? – spojrzałem na niego i wyciągnąłem rękę w jego stronę, w geście pomocy. Wstał.

- Dziękuję – szepnął.

- Za co? – zdziwiłem się.

- Za to, że w ogóle się mną zainteresowałeś. I przepraszam za… wszystko. Za całą akcję z Rukim, Sugą i Sakim… Dostałem już za swoje… - spuścił głowę w pokorze. – Ja… Nigdy nie miałem na celu obrażenia ciebie. I nigdy nie uważałem cię za głupiego…

- Taa… - mruknąłem, niezbyt przekonany.

- Naprawdę! – postąpił krok w moją stronę i spojrzał na mnie. Jego oczy lśniły.

- No tak… Wierzę ci – chciałem mu wierzyć, ale jakoś nie mogłem się przemóc. – Co zamierzasz teraz zrobić?

- Nie wiem… Przejdę się albo… no nie wiem… Nie mam tu żadnych przyjaciół, u których mógłbym się zatrzymać…

- Chodź – pociągnąłem go za rękę i poprowadziłem w stronę samochodu.

- Dokąd?

- Pokażę ci pewne miejsce za miastem, które lubię odwiedzać, kiedy nie mam się, gdzie podziać. Może tobie również się spodoba. Jakoś łatwiej mi się tam myśli nad sprawami, które pozornie wydają się beznadziejne… Może doznasz tam jakiegoś olśnienia, co robić dalej – uśmiechnąłem się do niego pocieszająco.

Obaj wsiedliśmy. Włączyłem silnik i wyjechałem z parkingu, po czym skręciłem na wylotówkę z miasta. Jechaliśmy w ciszy. Brunet wyglądał przez okno. Był zmęczony, ledwo powstrzymywał ziewnięcia. Wyglądał jak płochliwe, małe zwierzątko, które może uciec przy każdym twoim podejrzanym ruchu. Pierwszy raz widziałem go w takim stanie. Zawsze roześmiany, odważny i pewny siebie, a teraz… cichy, zagubiony, bezbronny…

Droga nie była daleka. Zaraz za miastem odbiłem w lewo i znaleźliśmy się zamiast na autostradzie na dość wąskiej, jednopasmowej ulicy. Po jakiś dziesięciu minutach zatrzymałem się przed szlabanem i wjazdem do lasu. Wysiedliśmy. Chłopak był totalnie zagubiony, nie wiedział, jak ma się zachować, ani czego może się spodziewać. Ponownie ująłem jego nadgarstek i pociągnąłem go za rękę. Yuu szedł za mną, a ja cały czas go trzymałem. Jakoś tak… nie mogłem go puścić… Zresztą, wydawało mi się, że on teraz potrzebuje choćby tego głupiego uścisku dłoni.

- Uruha?

- Tak?

- Jesteś jeszcze na mnie zły? Bo w tym centrum handlowym… byłeś na mnie wściekły… - zapytał cicho.

- Byłem zły, ale… już mi przeszło – palnąłem.

Chciałem powiedzieć: „Byłem zły, ale widzę, że skrzywdziłem cię równie mocno jak ty mnie, więc chyba mamy wyrównane rachunki. Poza tym wyglądasz tak słodko, kiedy okazujesz skruchę, że nie mogę się na ciebie napatrzeć” – jednak w porę powstrzymałem się, zanim zdążyłem wygadać zbyt dużo.

- Jesteś bardzo wyrozumiały… Mimo to… Jeszcze raz bardzo przepraszam.

- Zapomnijmy o tym, okej? – zaproponowałem. Ciemnowłosy spojrzał na mnie zdziwiony.

- Dobrze – uśmiechnął się słabo. W jego oczach nadal czaiły się łzy.

Doszliśmy do wielkiej, prostokątnej polany w środku lasu. Polana tak naprawdę była niezalesioną częścią skarpy, na której zasadzony został las. Z czasem, zamiast mchów, których szczerze nienawidziłem ze względu na obrzydliwe robale, które w nich żyły, polanka stałą się łąką. Usiedliśmy mniej więcej na jej środku, blisko siebie. Spojrzałem w ciemne niebo, na którym radośnie migotały gwiazdy.

- Kouyou? – drgnąłem, kiedy wypowiedział moje imię, a nie przezwisko. – Nie jest ci chłodno? Masz zimne dłonie… - dopiero teraz zauważyłem, że Aoi trzyma mnie za rękę.

- No… Zrobiło się już zimno – przyznałem. Chłopak podał mi bluzę, którą cały czas miał przewieszoną przez rękę. – Dzięki – uśmiechnąłem się i ubrałem ją. Ponownie ujął moją dłoń, przysuwając się jeszcze bliżej.

- Wiem, że to głupie, ale… Ech… Nieważne – machnął ręką i odsunął się ode mnie.

- Co nieważne? Nie ma takiej sprawy, która byłaby nieważna! O co chodzi, Shiro?

- Ja… Em… Nigdy nie przejmowałem się ludźmi, ani ich opinią… Zadawałem się jedynie z tymi, którzy mogli mi coś dać… coś materialnego… Nie rozumiałem, dlaczego ludzie przyjaźnią się… ot tak sobie. Teraz rozumiem, że to nie było żadne „ot tak sobie”. Oni, kiedy potrzebowali wsparcia, dostawali je od przyjaciół, a ja… Potrzebuję dzisiaj kogoś takiego. Kogoś, na kim mógłbym się wesprzeć. Czyjejś bliskości i… - przerwałem mu, widząc jak się męczy.

- Chodź tu – poleciłem.

Na powrót przysunął się do mnie i oparł czoło na moim barku. Ułożyłem brodę na jego głowie. Po chwili poczułem, jak ukrywa w twarz w zagłębieniu mojej szyi i… jego łzy spływają po mojej skórze, pod koszulkę, wsiąkając w jej materiał. Objąłem go ciasno ramionami i szeptałem uspakajające słowa.

- Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy… - powiedział cicho.

- Wiem. Dokładnie tyle, ile dla mnie – uśmiechnąłem się ciepło i położyłem rękę na jego torsie, po czym pchnąłem go do tyłu. Chłopak położył się na trawie, a ja ułożyłem się na nim. Objąłem go za szyję, a on mnie na wysokości żeber. Przymknąłem powieki. Przez chwilę trwaliśmy w ciszy. Oblizałem spierzchnięte usta, przy czym przez przypadek musnąłem koniuszkiem języka jego szyję. Kiedy otworzyłem oczy i zamrugałem kilkakrotnie, łaskocząc go rzęsami, zadrżał. Reagował na każdy mój najmniejszy ruch. Przesunął ręką po moich plecach.

- Wiesz… Czasami mam wrażenie, że patrzyłem nie tam, gdzie trzeba.

- To znaczy? – nie zrozumiałem go.

- Chyba byłem zbyt zapatrzony w Takanoriego, żeby… - podniosłem głowę, aby spojrzeć mu w oczy. - … żeby dostrzec ciebie – szepnął i pocałował mnie czule w usta.

W pierwszym momencie byłem zaskoczony, do tego stopnia, iż zapomniałem, jak się oddycha. Chłopak odsunął się ode mnie, nie widząc żadnej inicjatywy z mojej strony i już chciał zacząć przepraszać, kiedy ja uśmiechnąłem się promiennie i pocałowałem go mocno. Zaczęliśmy się turlać po trawie i obsypywać pocałunkami. W pewnym momencie, kolano Yuu jakimś dziwnym trafem wylądowało między moimi nogami, przez co jęknąłem. Brunet wykorzystał tę chwilę słabości i przewrócił mnie na plecy, siadając na mnie okrakiem. Następnie pochylił się nade mną i zaczął całować. Oddawałem wszystkie pocałunki. Zaplotłem ręce na jego szyi, podczas gdy on trzymał dłonie na moich biodrach. Polizał moją dolną wargę, a ja uchyliłem usta. Chętnie z tego skorzystał i wsunął język do moich ust. Jęknąłem zadowolony, obejmując go mocniej.

Kto spodziewałby się, że…

[Ruki]

Policjant zawiózł nas na komisariat radiowozem. Wrzucili nas do jakiejś małej klitki, gdzie stał stół z dwoma krzesłami i mieściło się jedno okno. „Full service” – pomyślałem sarkastycznie. Usiedliśmy z Reitą pod ścianą naprzeciwko drzwi, gdyż nie byliśmy pewni czy krzesła wytrzymają pod naszym ciężarem. Byłem cholernie zdenerwowany – do tego stopnia, że trzęsły mi się ręce tak, jakbym był na Syberii w samych bokserkach.

- Spokojnie – Akira złapał mnie za rękę. – Wszystko, co może się wydarzyć, z pewnością będzie dotyczyć mnie. Nie bój się. Nic ci się nie stanie – mówił łagodnym tonem.

- Ale ja boję się o ciebie… - szepnąłem, a blondyn spojrzał na mnie… z czułością?

Nachylił się nade mną i w końcu udało nam się pocałować, tym razem nikt ani nic nam nie przeszkodziło. Od razu rozchyliłem wargi, czując ciepłe i miękkie usta chłopaka na swoich. Zaczęliśmy się namiętnie całować. Objąłem go za szyję, a on mnie w pasie. Aki posadził mnie sobie na kolanach. Jedną rękę zsunąłem na jego tors, a później na brzuch i zacząłem go dotykać. Kręciło mi się w głowie i czułem, że zaraz odlecę, jednak wypełniało mnie od środka tak wspaniałe uczucie, że nie mogłem tego przerwać… Ja nie mogłem, ale ktoś inny już tak.

- Akira! – usłyszeliśmy za sobą krzyk i jak oparzeni odkleiliśmy się od siebie. Obejrzałem się za siebie i zobaczyłem, że w drzwiach stoi matka Reity…