Monsters cz.3

Chcecie macie - nowy odcinek Monsters - zaledwie dzisiaj dostany  zwrotnie od mojej bety, więc nowiutki :) Cieszę się, że spodobała wam się ta seria ;]

MONSTERS CZ. 3

- Straciliśmy wokalistę – mruknął rudy. Basista pokiwał głową, jakby chciał powiedzieć „Wiem”.

- I co teraz zrobicie? – zaciekawiłem się.

- Poszukamy następnego… ale najpierw pójdziemy się napić – powiedział ciemnowłosy i ruszył schodami w dół. Wszyscy poszliśmy za jego przykładem.

Przebyliśmy tę samą drogę do drzwi wyjściowych i wyszliśmy z klubu. Karyu nie zamknął go – przez chwilę zastanawiałem się dlaczego, ale postanowiłem jednak o to nie pytać, widząc, że to nie jest najlepsza pora na pytania. Byliśmy podzieleni na dwie grupy. Z przodu szli, w znacznej odległości od siebie Tsukasa i Tyczka, rozmawiając o czymś półszeptem. Oboje byli spięci, a ich rozmowa wypełniona była po brzegi, wyćwiczoną przez nich, sztuczną grzecznością. Natomiast ja i Zero, jakieś dwanaście kroków za nimi, szliśmy razem w ciszy. Basista znajdował się znacznie bliżej mnie niż lider perkusisty, jednak milczeliśmy. Znaczy… Chciałem jakoś zacząć rozmowę, ale nie wiedziałem jak. Zdawałem sobie sprawę, że na każde moje pytanie chłopak jedynie pokiwa lub pokręci głową, ewentualnie wzruszy ramionami. Muzyk idący obok mnie, mimo iż nie był zbyt rozmowny, przez cały czas taksował mnie spojrzeniem, uśmiechając się pod nosem. Jego wyraz twarzy w ogóle się nie zmienił, odkąd zobaczyłem go po raz pierwszy studiu. Jego usta wciąż były rozciągnięte w delikatnym, ciepłym uśmieszku… ale coś nie pasowało mi w tym grymasie.

„Hm… Może nie daje mi spokoju to, że ludzie zmieniają wyrazy twarzy, a on nie!” – narzuciłem sobie tę myśl jako odpowiedź na moje rozterki, jednak wiedziałem, że nie tylko to jest tego przyczyną. Po prostu chciałem przestać myśleć o jego twarzy!... Dziwnie się czułem rozmyślając w ten pokręcony sposób o facecie, o którym praktycznie nic nie wiedziałem i który w dodatku nie odzywał się…

Doszliśmy pod kolejny klub, a ja zacząłem się zastanawiać, dlaczego chłopaki przyszli tu, a nie zostali w klubie, w którym występowali? Karyu miał pokaźny ten pęk kluczy… może miał w nim i te, które pasowałby do antywłamaniowych zasłon, za którymi ukryte były butelki z rozmaitymi alkoholami? Obrzuciłem wzrokiem średniej wysokości, zgniłozielony budynek jeszcze raz i zaraz zrozumiałem powód ich decyzji – obok wielkiego plakatu zawieszonego nad otwartymi na oścież drzwiami z „krzaczkami” znajdował się różowy neon, przestawiający rozbierającą się kobietę. Klub ze striptizem; mogłem się domyślić…

Weszliśmy do środka. Po ścianach głównej sali, gdzie mimo wczesnej pory znajdowało się dużo ludzi, biegały czerwone lasery. Kiedy zaledwie przekroczyłem próg, uderzył we mnie zapach tytoniu, alkoholu i potu oraz głośna muzyka, przez co zakręciło mi się w głowie. Na parkiecie szalały stada roznegliżowanych awanturników, na krzesłach ustawionych ciasnym kołem pod owalnymi podestami ze srebrnymi rurami, wokół których owijali się prawie nadzy striptizerzy i striptizerki, siedzieli nieźle wstawieni imprezowicze, rzucający pieniędzmi w tancerzy, których ciała podziwiali. Skierowaliśmy się do metalowych schodów, którymi weszliśmy na piętro. Pierwsze piętro było wąskie – w tym znaczeniu, że ciągnęło się jedynie pod ścianami, gdzie były ustawione stoliki z półkolistymi kanapami dookoła. Można było powiedzieć, że piętro było tak naprawdę czymś w rodzaju balkonu, gdyż można było stąd, z góry oglądać ludzi tańczących na parterze. Przyznam, że dawało to ciekawy efekt.

Zajęliśmy stolik, przy którym, na całe szczęście, nie było żadnych „tych od rozrywki”. W ogóle na piętrze nie było żadnych tancerzy… i dobrze, bo nawet nie miałem ochoty oglądać, jak ktoś się rozbiera.

„Moja dziewczyna zabiłaby mnie, gdyby wiedziała, że tutaj przyszedłem… Zresztą… Czego oczy nie widzą tego sercu nie żal, czy jakoś tak… W sumie to zamierzam się tylko napić, więc nic się nie stanie. Nie mam zamiaru zdradzić swojej dziewczyny, a poza tym Japonki jakoś mnie nie pociągają…” – bezwiednie wzruszyłem ramionami.

Po chwili Tsu przyniósł drinki. Napój każdego z nas miał inny kolor; mi przypadł akurat niebieski (w japońskich klubach podają tylko drinki na bazie sake plus dodatki, jak np. śliwkowe wino. Nie piją wódki, bo nie znają czegoś takiego. Amerykańskich klubów, gdzie podają kamikaze, blue heaven, blue lagoon, blue ocean itd., itp., etc jest w Japonii raptem KILKA… Tutaj zrobiłam tak na potrzeby opowiadania – wybaczcie, że nie trzymam się tak szczegółowo wytycznych co do japońskiego upodobania alkoholi -.-). Upiłem łyk. Drink był słodki i przyjemnie drażnił przełyk.

- Więc tu zbiera się wasz „sztab kryzysowy”? – zapytałem, przekrzykując muzykę. Tyczka spiorunował mnie wzrokiem.

- Jak się nie podoba, to zawsze możesz wyjść… - syknął tuż przy moim uchu.

- Ja tylko zadałem pytanie – wzruszyłem ramionami, zakładając nogę na nogę. Nadal czułem na sobie ciekawskie spojrzenie Zero i ledwo powstrzymywałem się od uderzenia go w twarz, żeby tylko przestał się gapić. - Więc jak?

- Nie kpij – rzucił nieprzyjaźnie perkusista. Zdziwił mnie u niego ten ton, z racji, że jeszcze nigdy nie odzywał się do mnie w ten sposób. - Nasz zespół się rozpada… Nikt z nas już nie wie, co ma robić… - westchnął.

- To przez to, że nie możecie znaleźć odpowiedniego wokalisty?

Basista kiwnął głową, obracają szklankę w ręku i przyglądając się jak alkohol wiruje pod wpływem tegoż ruchu, oblewając ścianki szklanki.

- Chyba czas rozwiązać działalność… - gitarzysta był wyraźnie załamany. W pewnym sensie zrobiło mi się go szkoda. Nie umiałem sobie wyobrazić, jakbym się zachował, gdyby to mój zespół miał się rozpaść… – To nie ma już sensu. Dostajemy coraz gorsze notowania, nie mamy dobrego wokalisty, nie piszemy nowych piosenek, klub ograniczył ilość naszych występów, dostajemy za nie coraz mniej pieniędzy… - oparł łokcie na stole i zgarbił się mocno, aż jego plecy wygięły się w idealny łuk; zupełnie jakby ktoś narysował jego kręgosłup używając do tego cyrkla. – Czy na tym jebanym świecie nie ma jeszcze jednej osoby, która potrafi śpiewać i zależy jej na muzyce tak samo jak nam?

- Uważasz, że im nie zależało na zespole, tak? – rudy kiwnął głową. – W jakim sensie „nie zależało”? Co takiego złego niby robili?

- Chodzi o to – wciął się Tsu – że dla wszystkich wokalistów, z którymi współpracowaliśmy nasza muzyka była jedynie odskocznią od codziennych zajęć. Coś jak książka: czytam, kiedy mam na to ochotę i chwilę czasu. Nie przywiązywali do tego żadnej wagi. Dla nich liczył się zysk i możliwość pochwalenia się znajomym, że wystąpili na scenie…

- Nie dla wszystkich wokalistów… - mruknął cicho Tyczka, a ja spojrzałem na niego pytająco. – Ech… Na samym początku mieliśmy jeszcze jednego gitarzystę i wokalistę, którzy byli naprawdę dobrzy. Im zależało na muzyce… To z nimi założyliśmy „Monsters”. Planowaliśmy wybić się i może nawet wejść na rynek muzyczny, ale… nie udało się. Oni odeszli…

- Dlaczego odeszli z zespołu? – wypaliłem.

Tsukasa i Karyu popatrzyli na siebie z bólem w oczach.

„Oj… Chyba zadałem niewłaściwe pytanie…” – pomyślałem. Nie dostałem odpowiedzi. - „Ci dwaj coś zrobili… Ciekaw jestem co.” – przeszło mi przez myśl.

Znów nastała cisza. Każdy wpatrywał się w swoją szklankę i pogrążył się we własnych myślach; ja również. Doszedłem do wniosku, że zacząłem zadawać się z psychopatami i to w dodatku z mroczną przeszłością! Narcyz oraz samozwańczy król wszystkich i wszystkiego przyczynili się do tego, że rozwój ich zespołu umarł śmiercią tragiczną w zalążku, a temu wszystkiemu przyglądał się mim, który najwyraźniej postanowił udawać, że nic się nie stało.

Kiedy o tym myślałem, Zero wstał z pustą już szklanką w ręku. Ze zdziwieniem stwierdziłem, że moja także jest już pusta. Perkusista i lider znów zaczęli o czymś rozmawiać, jednak znów nie słyszałem o czym; tym razem była to wina głośnej muzyki.

- Zero? – złapałem go za rękę. – Mógłbyś przynieść mi coś innego? Pieniądze oddam ci później.

Brunet uśmiechnął się szerzej i przytaknął, zgarniając moją szklankę. Odszedł, a pozostała dwójka muzyków zaniemówiła. Przenosili zdezorientowane spojrzenia ze mnie na oddalającą się postać basisty i z powrotem.

- Co? – zapytałem, nie wiedząc, o co chodzi.

- Zero… On… Spełnił twoją prośbę? – wydukał rudy.

- To nie może być nasz Zero! Uprowadzili biedaka i podstawili jakiegoś aktora!

Spojrzałem na nich jak na debili.

- Nie rozumiem, co jest takiego zadziwiającego w tym, że wykonał to, o co go prosiłem… To chyba normalne…

- Nie dla Zero! On robi wszystko na przekór! Jeśli powiesz mu, że ma przyjść na dziewiątą, specjalnie będzie stał pod drzwiami i wejdzie dziewiąta pięć; jeśli każesz mu zmienić dolne „e” na „f”, to on na złość naskrobie na pięciolinii „fis” (to znaczy „f” z krzyżykiem – ogólnie chodziło tutaj o nuty od aut.)! Rozumiesz? On nigdy nie wykonuje niczyich poleceń, a twoje nie dość, że wykonał, to jeszcze się uśmiechnął! – zaczął lamentować Kenji.

Poczułem się dość… niezręcznie. Nie wiedziałem, co mam na to odpowiedzieć, dlatego po cichym mruknięciu „acha”, wstałem i ruszyłem w stronę baru. Usiadłem na wysokim krześle i opierając łokcie o krawędzie baru, ukryłem twarz w dłoniach. Głowa mnie bolała – nie podobała mi się muzyka, którą tutaj puszczano…

Ktoś postawił przede mną butelkę z piwem. Podniosłem głowę i zobaczyłem, że obok mnie siedzi basista z pytaniem zaszyfrowanym na twarzy.

- Oni są dziwni… - westchnąłem, a on roześmiał się dźwięcznie i posłał mi spojrzenie, które mówiło: „Dopiero to odkryłeś? Powiedz mi coś, czego nie wiem!”.

Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy. Z twarzy chłopaka zniknął ten uśmieszek i zastąpiła go neutralny wyraz, który zdawał mi się być… bardziej prawdziwy? Bardziej odzwierciedlać jego osobowość, której w ogóle nie znałem? Jego oczy były o wiele piękniejsze od oczu perkusisty… Były wręcz hipnotyzujące, jednak miałem jakieś dziwne wrażenie, że on specjalnie nie chce mnie zahipnotyzować; chce mi dać wolny wybór, chce, żebym sam podjął decyzję czy chcę na niego patrzeć, czy też nie. Po tej chwili, speszyłem się i opuściłem wzrok, a muzyk ujął mój nadgarstek i ściągnął z krzesła, ciągnąc w tłum, a następnie do stolika. Perkusista i gitarzysta jako-tako zdążyli dojść do siebie po przeżytym szoku, jednak widząc nas razem, zaczęli coś szeptać. Skrzywiłem się – nienawidziłem tego, kiedy ktoś obgadywał innych w tak perfidny sposób… w dodatku kiedy pod słowem „innych”, kryła się moja osoba…

Wszyscy skończyliśmy to, co piliśmy – ja i Zero piwo, Karyu i Tsu dopiero pierwsze drinki. Tym razem to Tyczka pofatygował się do baru i przyniósł kolejną serię drinków. Zauważyłem, że zostawił moją pustą butelkę po piwie.

- Zagramy w butelkę – wyjaśnił, uprzedzając moje pytanie. – Jako że to twoja butelka, możesz zaczynać – zezwolił, zasiadając obok mnie.

- No… Dobra – zaniepokoił mnie jego ton. Z góry założył, że będę grał… On naprawdę lubił się rządzić! Położyłem butelkę na środku stołu i zakręciłem. Wypadło na Tsu. – Gramy na pytania i wyzwania, czy same wyzwania?

- Same wyzwania – ciemnowłosy uśmiechnął się. – Będzie ciekawiej…

- W takim razie… Ech… Co by ci tu wymyślić… Karyu, mogą być chamskie zadania? – wolałem się upewnić.

- Jeśli masz namyśli striptiz, to oczywiście, że tak – odpowiedział.

- Skąd wiedziałeś, że właśnie o tym myślę?

- A nie wiem… Tak jakoś… Ale ogólnie to mogą być chamskie zadania – zgodził się.

- Ee… Spoko, ale czy nie zauważył żaden z was, że nie ma żadnej rury do striptizu w pobliżu naszego stolika? – zagadnął perkusista.

- A co to za problem? – zdziwiłem się. – Od czego masz stół? – wzruszyłem ramionami, a lider spojrzał na mnie z uśmiechem. Jego wzrok mówił: „Dobra robota!”.

- A nie możesz wymyślić mi czegoś innego? – bąknął niezadowolony.

- Sam mówiłeś, że ma być ciekawie – wyszczerzyłem się wrednie. – I nie, nie mogę wymyślić ci czegoś innego. Hm… Chociaż możemy wprowadzić zadanie karne – zaproponowałem, a wszyscy spojrzeli na mnie zaciekawieni. – Osoba wskazana musiałaby wykonać zadanie karne, gdyby nie chciała wykonać pierwszego zadania. Oczywiście to karne byłoby znacznie gorsze i wiązałoby się z czymś nieprzyjemnym…

- Tak, myślę, że to dobry pomysł – przytaknął rudy. – Przynajmniej jest jakaś alternatywa…

- Więc jakie byłoby to moje zadanie karne? – zapytał Tsu.

- Niech pomyślę… Może by tak… albo nie. Wiem! Już wiem! Pozwolisz Karyu wprowadzić się do siebie na stałe i przepiszesz mieszkanie na niego, czyli to on ma zostać jego właścicielem – uśmiechnąłem się, a Tsukasa spojrzał na mnie przerażony.

- Boże, Hizumi, nie myślałem, że potrafisz być taki okrutny… - spojrzał na mnie wzrokiem zbitego szczeniaka, jednak ja uparcie trwałem przy swoim. W końcu westchnął cierpiętniczo i polecił. – Weźcie szklanki ze stołu…

Wszedł na stół i kilkoma łykami dopił swojego drinka, chyba po to, by dodać sobie odwagi. Uklęknął na blacie, a jego nogi rozjechały się bardzo powoli w erotycznym geście. Przesunął dłonią po swoim kroczu i przygryzł dolną wargę. Jego dłonie zsunęły się na wewnętrzną część ud. Zaczął się dotykać, odchylając głowę do tyłu.

- Hizumi, każ mu na nas patrzeć. Chcę widzieć jego twarz – odezwał się gitarzysta.

Perkusista zamarł i spojrzał na mnie, a ja kiwnąłem głową, na znak, że ma wykonać polecenie Karyu. Tsu spojrzał na mnie kwaśno i wsunął sobie rękę pod koszulkę, wbijając wzrok w Tyczkę, któremu zdawało się to odpowiadać. Lider oblizał spierzchnięte wargi i upił łyk alkoholu. Ciemnowłosy zdjął z siebie koszulkę i wciąż patrząc na rudego, rzucił górną częścią garderoby w Zero, który zręcznie ją złapał. Zrozumiałem, że Karyu i Kenji prowadzili jakiś dziwny pojedynek, którego stałem się narzędziem…

Tsukasa oblizał palec wskazujący i przejechał nim od mostka, aż po dolne partie brzucha. Wsunął dłoń pod materiał spodni. Położył się na stole i zaczął poruszać ręką. Karyu wydał zduszony jęk, przygryzając momentalnie wargi, żeby żaden kolejny, niepożądany dźwięk nie wydostał się spomiędzy nich. Perkusista drażniąco wolnym ruchem rozpiął swój rozporek i zaczął powoli zsuwać z siebie dolną część ubrania. Wydawało mi się, że jeżeli jeszcze chwilę się tak pobawi, Tyczka rzuci się na niego i mu pomoże w rozbieraniu się.

W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że mi się to podoba… w sensie ten cały striptiz Tsukasy. Ale przecież to był mężczyzna! Chociaż… On sam był homoseksualistą, podobnie jak mój najlepszy przyjaciel z Ameryki, więc… może mieli na mnie jakiś wpływ? To jak mój kolega za każdym razem dotykał mnie i na powitanie całował w policzek; to jak miałem u niego zostać na noc i za każdym razem nalegał żebyśmy spali w jednym łóżku; to jak uwielbiał się na mnie kłaść i niekiedy nawet zasypiać, kiedy oglądaliśmy wspólnie filmy… To jak Tsu po akcji z brakiem wolnych pokoi w hotelu zaproponował, że przenocuje mnie, choć w ogóle się nie znaliśmy (i notabene nadal nie znamy); to jak klepnął mnie w tyłek i powiedział, że chętnie by mnie przeleciał… Hm… Tak, to mogło mieć na mnie jakiś wpływ.

Spojrzałem kątem oka na basistę, który siedział niewzruszony. Tak naprawdę, to szybko przeniósł wzrok na rozbierającego się kolegę na stole, kiedy zauważył, że na niego patrzę. Przez cały czas obserwował mnie i zupełnie nie przejmował się Tsukasą – traktował go jak powietrze. Ten facet zaczyna mnie przerażać…

Perkusista zdjął w końcu spodnie, które wylądowały pod stołem. Zawisł nad blatem, opierając się na kolanach i dłoniach. Przeszedł niczym seksowna kocica niemalże na samą krawędź stołu i uśmiechnął się zawadiacko.

- Wystarczy. Wykonałem swoje zadanie.

- Jeszcze bokserki, skarbie… - zauważył rudy.

- Hizu, mam się dalej rozbierać? – zapytał.

Spojrzałem na czarną, obcisłą bieliznę chłopaka, której w istocie się nie pozbył. Poczułem gulę w gardle. Z jednej strony wiedziałem, że gdybym powiedział „tak”, to byłoby bardzo niestosowne, a poza tym Tsu mógłby się na mnie obrazić… Jednak z drugiej strony, sam chciałem, aby kontynuował. W dodatku palące spojrzenie Karyu było pewnego rodzaju motywatorem…

- Nie zmuszam cię, ale jeśli masz ochotę… - uśmiechnąłem się niby cwaniacko.

- Nie mam ochoty – odpowiedział beznamiętnie, wpatrując się w Tyczkę. – I tego nie zrobię. Teraz moja kolej by zakręcić butelką.

Błyskawicznie się ubrał i zakręcił. Wypadło na lidera zespołu, który głośno przełknął ślinę. Na jego szczęście, perkusista był łaskawy – uniósł pustą szklankę w jednoznacznym geście.

- Stawiasz kolejkę – zawyrokował.

Rudy znów poszedł do baru i przyniósł kolejne procenty. Kiedy każdy miał już swojego drinka, chłopak chwycił butelkę i zakręcił. Butelka wykonała sześć bardzo, ale to bardzo powolnych okręgów – zupełnie jakby było to wszystko w zwolnionym tempie; a może to tylko mnie się tak wydawało, gdyż podświadomie przewidywałem, co się za chwilę stanie?

- Zero! Świetnie! – Karyu klasnął w dłonie. – To będzie zemsta, Hizumi – spojrzał na mnie jadowicie, choć na dnie jego źrenic nie dostrzegłem furii, a może jedynie nienasycenie. – Zero, pocałuj go! – wskazał na mnie, a ja drgnąłem.

- A jakie jest karne zadanie? – zapytałem z paniką wyraźnie zaznaczoną w głosie.

- Ale ja nie chcę karnego zadania – po raz pierwszy basista odezwał się.

Spojrzałem na niego zaskoczony. Jego głos był głęboki i melodyjny. Był symfonią najpiękniejszych dźwięków, jakie kiedykolwiek słyszałem. Chciałem słuchać jego głosu w nieskończoność, jednak chłopak najwyraźniej nie zamierzał jakoś rozwijać tej wypowiedzi. Kiedy ja zachwycałem się tym, w jaki cudowny sposób się odezwał, on przysunął się do mnie i musnął moje usta.

– Nie zamykasz oczu podczas pocałunku? – zapytał, owiewając moje wargi ciepłym oddechem, przez co na moment zapomniałem, jak się oddycha.

Zamrugałem kilkakrotnie zanim sens jego słów do mnie dotarł. Był tak blisko mnie… Znaczy… Cały czas siedział lub szedł koło mnie, ale teraz… ta bliskość była jakaś inna. Zero pachniał czekoladą; takiej też właśnie barwy były jego włosy i tęczówki – czekoladowej.

- Zamykam… - wyszeptałem i zamknąłem oczy, a on ponownie mnie pocałował.

To był pierwszy raz, kiedy całowałem się z chłopakiem. Jego dłoń wylądowała na moim kolanie, na co zadrżałem. Całował delikatnie i zmysłowo, zupełnie jakby bał się, że zaraz mogę się rozpaść, zepsuć. Objąłem go jedną ręką za szyję, a drugą położyłem na jego biodrze – zrobiłem to całkowicie instynktownie. Wyłączyłem myślenie, poddając się impulsom, emocjom, chwili… Skubnął zębami moją dolną wargę – otworzyłem oczy; on również. Przez moment wpatrywaliśmy się w siebie, po czym uśmiechnęliśmy się delikatnie i znów zaczęliśmy się całować. Jego druga ręka znalazła się na moich plecach. Przesunął językiem po mojej dolnej wardze, a ja uchyliłem usta, dzięki czemu po chwili wsunął w nie język. Zadrżałem i jęknąłem wprost w jego rozchylone wargi. Jego dłoń zaczęła sunąć w górę moich pleców aż złapał mnie za kark i przysunął bliżej siebie. Zatopił palce w moich włosach. Oddawałem pocałunki z pasją, drżąc – nie mogłem tego opanować! Trząsłem się, jakbym dostał jakiegoś wstrząsu anafilaktycznego, jednak kiedy chłopak objął mnie ciaśniej, zniwelował te moje mini-wstrząsy. Nasze koniuszki języka stykały się i bawiły razem. Całowaliśmy się, zdawało się, całe wieki. Odsunęliśmy się od siebie dopiero, kiedy zabrało nam tchu. Nasze usta połączył cieniutki „mościk” ze zmieszanej śliny. Zero pocałował mnie ponownie, niszcząc ten „mościk” – ten ostatni pocałunek był już krótki i o wiele mniej pasjonujący od poprzedniego.

Spojrzeliśmy na resztę. Patrzyli na nas wytrzeszczonymi gałami z szczękami na podłodze. Właśnie w tym momencie uświadomiłem sobie, co zrobiłem – całowałem się z facetem! I w dodatku zachwycałem się tym! Jego miękkimi ustami i sposobem, w jaki całował… Nie! Co to miało być, do cholery?!

- Ja już nie gram – oświadczył brunet i odsunął się nieznacznie, zabierając rękę z moich pleców. W tym miejscu, gdzie trzymał dłoń, poczułem teraz nieprzyjemny chłód. – Będę tylko obserwował.

- No dobra… Więc zadanie przechodzi na ciebie, Hizumi – powiedział Tsukasa, starając się zachowywać normalnie, choć widać, że nadal był wstrząśnięty… i to mocno.

- Dlaczego na mnie? Nie powinieneś zakręcił butelką jeszcze raz? – próbowałem się wymigać.

- Nie. To byłoby niesprawiedliwe, bo ja i Karyu już odbębniliśmy swoje. Teraz czas na ciebie… - uśmiechnął się wrednie. – Hm… Lubisz śpiewać?

- Nie – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

- Świetnie! W takim razie idziesz na karaoke! – wykrzyknął roześmiany.

- Co?! W życiu! Zresztą… gdzie ty tu widzisz karaoke, w barze ze striptizem? – spojrzałem na niego jak na człowieka niespełna rozumu.

- To jest Japonia. W każdym klubie jest karaoke – wskazał na wyznaczony kąt, gdzie na ścianie na interaktywnej tablicy był wyświetlany tekst jakiejś piosenki. Młoda dziewczyna stała przy mikrofonie i bujając się w rytm, śpiewała, choć mało kto ją słyszał ze względu na to, że muzyka, do której tańczyli imprezowicze na parkiecie, zagłuszała ją. – Tam jest. Idź. My zaraz do ciebie dołączymy… żeby posłuchać, oczywiście.

- Zadanie karne! – jęknąłem.

- Pieprz się z Zero – wyszczerzył się nienaturalnie… myślałem, że nie można uśmiechnąć się aż tak szeroko… - Tu i teraz. Na stole. Chcę to oglądać. A ty masz być na dole – spojrzałem na niego błagalnie, a on przybrał triumfalny wyraz. – I nawet nie proś, żebym wymyślił ci coś innego. Więc co wybierasz?

- Przez ciebie się skompromituję… - warknąłem.

- Nie bój się, seks z Zero nie jest aż tak wielką porażką. Można upaść niżej – zaśmiał się Karyu. Zrugałem go spojrzeniem, choć basista nie przejął się docinkami lidera. Na powrót utkwił spojrzenie we mnie.

- Nie to miałem namyśli… - wstałem i powoli, niczym skazaniec na egzekucję, powlokłem się w stronę „kącika karaoke”.

Zanim zdążyłem tam dojść, dziewczyna, którą widziałem, zdążyła już zejść ze sceny i dołączyć do swoich piszczących koleżanek. Odwróciłem się, mając nadzieję, że chłopaki nadal siedzą jeszcze przy stoliku, a mi uda się jakoś wtopić w tłum ludzi i przebrnąć do wyjścia – niestety; stolik był już pusty. Chwilę po tym, zauważyłem rudą czuprynę Tyczki, która górowała nad innymi niczym wieżowiec wśród domków jednorodzinnych.

„Kurwa, Hizumi, skąd ty bierzesz takie porównania?” – zadziwiłem sam siebie.

Gitarzysta dostrzegł mnie i szepnął coś na ucho Tsukasie i Zero, a następnie machnął na mnie ręką w ponaglającym geście. Westchnąłem, krzywiąc się i podszedłem do kogoś w rodzaju DJ’a, który siedział za małym stolikiem z komputerem i plątaniną kabli. Miał znużony wyraz twarzy i słuchawki na uszach. Podszedłem do niego i szturchnąłem w ramię. Chłopak niechętnie oderwał wzrok od monitora, gdyż przerwałem mu jakże pasjonującą grę w pasjansa.

- Co chcesz zaśpiewać? – zapytał po japońsku.

- No właśnie sęk w tym, że nie chcę w ogóle śpiewać – odpowiedziałem po angielsku i spojrzałem na niego, licząc, że zrozumie. - Przegrałem zakład – skłamałem - i teraz muszę zaśpiewać, a chodzi o to, że kompletnie tego nie potrafię. Moi kumple stoją gdzieś tam – wskazałem palcem miejsce, gdzie niedawno widziałem lidera – więc mam nadzieję, że nie zorientują się, kiedy trochę bym ich oszukał…

- Co chcesz w takim razie zrobić? – odezwał się po angielsku. Amen! Czyli jednak nie muszę się męczyć! Kumaty facet…

- Pomyślałem, że zapewne będą chcieli posłuchać jak się upokarzam, więc może po prostu mógłbyś puścić jakąś piosenkę razem z oryginalnym wokalem, a ja bym tylko poudawał, że śpiewam? – chłopak spojrzał na mnie z politowaniem. – Tak, wiem, że to głupi pomysł, ale z pewnością lepszy od tego, który zakłada, że miałbym naprawdę sam śpiewać…

- Nie mam tu oryginalnych piosenek, a jedynie same podkłady do karaoke. Sorry – wzruszył ramionami.

- A nie masz może nagrane jak ktoś śpiewał? – zapytałem z nadzieją. To była moja ostatnia deska ratunku…

- Nie - … która, kurwa, złamała się, przy czym dała mi w pysk i pociągnęła ze sobą na dno. Jestem w dupie! – Ale mogę dać ci coś łatwego… Na przykład jakąś balladę, w której musiałbyś jedynie przeciągać słowa, a tak naprawdę więcej byś tam mówił, niż śpiewał. Co ty na to?

- Ech… Niech będzie… Chyba nic innego nie wymyślę… - poddałem się.

- To idź na scenę i ustaw sobie mikrofon, a ja zaraz włączę podkład i napisy…

- Acha! I daj coś po angielsku z łaski swojej… - dodałem szybko.

- Taa, jasne… Domyśliłem się, że będzie u ciebie ciężko z japońskim – zaśmiał się wrednie, a ja przewróciłem oczyma.

Wszedłem na scenę i z szybko bijącym sercem zacząłem ustawiać mikrofon. Wzrokiem wyszukałem dwójkę moich oprawców i ich milczącego kolegę. Tsu posłał mi rozbawione spojrzenie, a ja skrzywiłem się i zrobiłem minę pod tytułem: „Poczekaj na swoją kolej… Odpłacę ci się…”. Po chwili zaczęła lecieć rockowa muzyka. Zdziwiłem się i spojrzałem na chłopaka za komputerem, który rozłożył bezradnie ręce. Uderzył pięścią w klawiaturę laptopa i zaczął nim potrząsać, jednak muzyka nie chciała się wyłączyć.

„No bez jaj… Zacięło się?” – pomyślałem załamany. Karyu wybuchnął śmiechem, który przebił się przez kakofonię panującą w klubie.

Na tablicy interaktywnej pojawiły się pierwsze… „krzaczki”?!

„Zginę!” – jęknąłem w myślach.

Spojrzałem jeszcze raz na „Dj’a”, jednak on odpowiedział mi gestem, który nakazywał mi śpiewanie. Spóźniłem się z kilkoma pierwszymi słowami, które ledwo skleciłem. Kilka osób stanęło pod sceną, a ja poczułem, że się rumienię. Uwielbiałem grać na gitarze przed publicznością, a im była liczniejsza tym wspanialej się czułem, jednak… śpiewać? Nawet kiedy w szkole miałem zaśpiewać coś na zaliczenie na lekcji muzyki, odwlekałem to jak tylko się dało i wymyślałem najdziwniejsze wymówki, paplając wszystko, co mi ślina na język przyniosła…

Byłem gadułą, ale z pewnością nie śpiewakiem, więc po zaledwie połowie pierwszej zwrotki, zachrypłem. Szczerze mówiąc, mój głos lepiej brzmiał z tą chrypą… Uśmiech z twarzy perkusisty i gitarzysty spełzł smętnie, a kąciki ust Zero powędrowały ku górze – nie wiem dlaczego, ale ten jego gest pokrzepił mnie. Przez chwilę miałem wrażenie, że od początku we mnie wierzył… co za niedorzeczność!

Pod sceną zebrało się więcej gapiów, a ja spiąłem się pod ich ciekawskimi spojrzeniami. Czułem się niekomfortowo i mimo iż wszystkie moje mięśnie były napięte, gardło rozluźniło się i wydobywały się z niego coraz czystsze dźwięki. Nie znałem tej piosenki i nawet nie wiedziałem czy czytałem wszystko poprawnie, ale mniejsza z tym – coraz więcej ludzi schodziło się, żeby mi się przyjrzeć. Uśmiechnąłem się nieśmiało i zacząłem śpiewać głośniej. Kiedy nadszedł czas na refren poczułem przemożną chęć growlowania… pomińmy to, że growlowałem zaledwie dwa razy w życiu, kiedy wokalista mojego zespołu uparł się, że muszę się tego nauczyć. Pomińmy też to, że podczas tych ćwiczeń efekty mojej pracy były niezbyt zadawalające…

„A co mi tam! W końcu nie ma tu żadnych zawodowców, a to nie jest żaden konkurs i większość mnie nie usłyszy – mogę spróbować!” – jak pomyślałem, tak też zrobiłem. Byłem zszokowany, kiedy z mojego gardła wydał się charkot, w którym ukryte były słowa piosenki. - „Udało mi się? Udało mi się!” – cieszyłem się jak małe dziecko i poczułem się jak w domu. Usłyszałem, że muzyka staje się głośniejsza, więc i ja zacząłem jeszcze głośniej śpiewać. Coraz bardziej mi się podobało.

Muzyka, do której ludzie piętro niżej tańczyli, przycichła i stała się jedynie tłem. Nagle zrobiło się strasznie cicho i słychać było jedynie mój głos i podkład piosenki, który już się kończył. Tekst skończył się, a ja na sam koniec wydarłem się… bo taki miałem kaprys; bo uznałem to za słuszne.

            Koniec. Piosenka skończyła się i dopiero wtedy zorientowałem się, że wszyscy się na mnie patrzą. Dosłownie wszyscy; nawet ci z parkietu pięto niżej, spoglądali w moją stronę. Zapadła kompletna cisza, a ja poczułem się niezręcznie… i to cholernie! Miałem ochotę stamtąd uciec! Jeszcze nigdy nie byłem w takiej sytuacji…

Aż w końcu Zero wstał i zaczął klaskać, uśmiechając się od ucha do ucha. Wszyscy poszli za jego przykładem i po całym klubie rozniosły się głośne oklaski, gwizdy i piski pochwały. Stanąłem jak wryty i przez chwilę nie ruszałem się, po czym uśmiechnąłem się szeroko i ukłoniłem, następnie schodząc ze sceny. Ruszyłem w stronę muzyków, z którymi tutaj przyszedłem i wcisnąłem się na czerwoną kanapę między Zero i Karyu.

- Więc nie umiesz śpiewać, tak? – zagadnął basista, a wszyscy roześmiali się jednocześnie. Nie wiedziałem, o co im chodzi, co ich tak rozbawiło. Widząc moje zdezorientowanie, Tsu wyjaśnił:

- To chyba dość oczywiste, że teraz tak łatwo się od nas nie uwolnisz, prawda Karyu?

Gitarzysta był wpatrzony we mnie jak w obrazek. Wolno pokiwał głową.

- Nie sądziłem, że neandertalczyk potrafi śpiewać… - poklepał mnie po ramieniu. – Koniec picia panowie. Jutro próba! Na dziesiątą! Z nowym wokalistą!