Ruki x Yo-ka "Jesteśmy przyjaciółmi"

„Jesteśmy przyjaciółmi”

Pierwszy rok w nowej szkole zawsze jest trudny… przynajmniej dla mnie. Zawsze zdawało mi się, że moi rówieśnicy zawierają przyjaźnie bez najmniejszego trudu, podczas gdy mnie przerażała choćby wizja tego, że ktoś miałby się do mnie zbliżyć. Zawsze byłem outsiderem. Jedni mówili, że byłem dziwakiem, inni, że po prostu miałem ciężki charakter… Ale to wszystko już się zmieniło – zmienił to on. To dzięki niemu pozbyłem się mojej fobii, z której nigdy wcześniej nie zdawałem sobie sprawy. Ale…

Ależ nie, nie będę uprzedzał wypadków. Czym byłaby niesamowita opowieść bez tej tajemnicy, która do końca, do ostatniego słowa gęstnieje, mrocznieje, napawa lękiem? Jesteśmy w ciemnym pokoju i pobądźmy w nim chwilę, zanim ktoś zapali światło… Zdradzę tylko, że tym kimś w moim życiu był Yo-ka.

***

Liceum.

Od zawsze bałem się ludzi. Po prostu w pewien irracjonalny sposób przerażali mnie. Nie chciałem, żeby na mnie patrzyli, a tym bardziej, żeby mnie dotykali. Moja rodzina starała się być dla mnie wyrozumiała na tym punkcie, jednak i ich cierpliwość miała pewne granice. Matka, będąc pewna, że nie wyrośnie ze mnie już nic „normalnego”, odesłała mnie z tak dobrze znanej mi Kanagawy do szkoły mieszczącej się w górach. Było to męskie liceum o rygorystycznych zasadach. Z pewnej strony podobało mi się zorganizowanie i harmonia panująca tutaj, jednak z drugiej… jak zwykle przerażali mnie ludzie.

Teren szkoły można było opuszczać jedynie podczas weekendów i to w dodatku za pozwoleniem nauczyciela. Do starszych uczniów trzeba było mieć należyty szacunek (i okazywać go na każdym kroku), a jego brak był surowo karany. Mundurek, składający się z szarych spodni, białej koszuli, ciemnoniebieskiego krawatu oraz błękitnej marynarki, można było zdjąć dopiero po lekcjach, w swoim pokoju w akademiku – za wcześniejsze pozbycie się go czy choćby rozwiązanie krawatu, również groziły kary. Dodatkowo podczas lekcji, kiedy uczniowie nosili mundurki, nie można było zakładać żadnych rzucających się w oczy drobiazgów. Broszki, kolczyki, naszyjniki, bransoletki, kolorowe soczewki… makijaż również był zakazany, choć akurat pod tym względem nauczyciele zawsze przymykali oko. Kiedy któryś z uczniów miał pomalowane rzęsy czy oczy podkreślone czarną kredką, nic nie mówili. Niemniej kiedy makijaż był zbyt widoczny, kazali go po prostu zmyć. Na szczęście nie przyczepili się do moich tlenionych włosów, gdyż jakoś nie miałem zamiaru powracać do swojego naturalnego, czarnego koloru.

Nazywam się Takanori Matsumoto, ale wszyscy mówią na mnie Ruki. Byłem jednym z najniższych i najbardziej nieśmiałych chłopców w całej szkole.

Właśnie wychodziłem z mojego pokoju, który dzieliłem z jedynym człowiekiem, Tanabe Yutaką, który jeszcze nie stracił do mnie cierpliwości i szanował to, że nie lubię zbyt bliskiej konfrontacji z kimkolwiek. Minąłem kilka osób siedzących na dużych, czerwonych sofach, mieszczących się w holu akademika i wyszedłem. Dróżką wyłożoną kostką brukową, ciągnącą się przez park, doszedłem do kamiennych schodów, po których wspiąłem się, by po chwili ujrzeć budynek szkoły, który przypominał mi średniowieczny zamek. Przed jej wielkimi wrotami stał pomnik Murasaki Shikibu, poetki, której dzieła niedługo miałem omawiać na lekcji historii literatury pięknej. Nie tylko zewnętrzny, ale i wewnętrzny wystrój utwierdzał mnie w przekonaniu, że ta szkoła wygląda niczym rezydencja jakiegoś możnowładcy. Wszedłem po kolejnych schodach, tym razem drewnianych, wielkich i solidnych na piętro, gdzie podłoga wyłożona była białym, gładkim kamieniem… marmurem? Chyba nie… chociaż może? Kto wie.

Doszedłem pod odpowiednią klasę. W środku było już kilku uczniów, którzy rozmawiali ze sobą, żywo gestykulując. Ciężkie ławki wykonane z ciemnego drewna, podobnego do tego, z którego zostały zrobione schody stały ustawione w trzech rzędach. Przy każdej z nich stały dwa krzesła, których siedziska i oparcia były obciągnięte ni to bordową, ni to brunatną skórą. Usiadłem w ostatniej ławce, na moim stałym już miejscu i wyjąłem książki oraz zeszyty z torby, po czym zacząłem przeglądać notatki z języka angielskiego, gdyż takowa lekcja zaraz miała się zacząć.

Nawet, kiedy przyjechałem tutaj z rodzicami po raz pierwszy, ta szkoła zrobiła na mnie wrażenie. Nie tylko sam jej ogromny budynek, który, jak już wspomniałem, przypominał mi zamek, ale również olbrzymia posesja, która do niej przynależała. Mieściły się tutaj trzy budynki akademickie, z których każdy jeden przypisany był odpowiedniemu rocznikowi. Uczęszczały tutaj rzesze młodzieży – czasem zastanawiałem się czy choćby w Tokio jest gdzieś większa szkoła… zdawało mi się, że nie. Oprócz akademików były również wydzielone dwa budynki stołówki, gdzie od godziny siódmej rano do ósmej wieczorem można było zawsze przyjść i zjeść coś o każdej porze. Nie było tutaj jak w zwykłej stołówce szkolnej, gdzie jest jedna przerwa obiadowa.

Poza tym ten park – park, przez który musiałem przejść, żeby dotrzeć na lekcje - był doprawdy intrygujący. Zadbany, rozległy i urzekający, wręcz błagający, żeby wieczorem, tuż po odrobieniu nieszczęsnej pracy domowej z znienawidzonej przeze mnie matematyki, przejść się po nim na spacer. Było tutaj kilka ścieżek – krętych, pagórkowatych i cholernie długich – którymi niemal codziennie biegali najlepsi biegacze ze szkoły, przygotowujący się do olimpiady sportowej, która podobno niebawem miała się zacząć.

Moje rozmyślenia na temat kolosalności szkoły przerwała wchodząca do klasy równo z dzwonkiem dwójka chłopaków oraz trzeci, przewodzący pozostałej dwójce blondyn. Nie znałem go, ale słyszałem nieco na jego temat. Miał ksywkę Yo-ka i mimo iż podobno oboje jego rodzice byli Japończykami, ich syn urodził się w Ameryce. Jego ojciec miał tam firmę komputerową, a Yo-ka był jego najstarszym dzieckiem, co wiązało się z tym, że miał kiedyś przejąć rodzinny interes. Był jednym z najpopularniejszych dzieciaków w szkole. Był przystojny, a jego wyraz twarzy nakierowywał na to, że jest raczej miłą i serdeczną osobą, jednak jego oczy patrzyły przenikliwie, wręcz przeszywająco. W pewnym momencie zdawało mi się, że Yo-ka zmierza właśnie w moim kierunku, ale nagle zatrzymał się, kiedy podszedł do mnie Takumi Gichii – najlepszy szkolny sportowiec oraz kapitan drużyny koszykarskiej.

- Cześć – przywitał się. – Wolne? – wskazał na miejsce obok mnie.

Kiwnąłem głową. Bo cóż innego mogłem zrobić? Nie wypadało mi skłamać, zresztą nie byłem dobrym kłamcą. Fakt, nie chciałem, żeby obok mnie usiadł, ale… po prostu czasami trzeba się poświęcić i skinąć głową, kiedy tak naprawdę ma się ochotę kręcić nią aż skręcisz sobie kark, a potem wybiec z pomieszczenia, w którym się znajdujesz, trzasnąć drzwiami i schować się przed złem całego świata.

Yo-ka zajął miejsce w ławce, przy której się zatrzymał i bez słowa wypakował swoje rzeczy. Po chwili do klasy wszedł nauczyciel dzierżący pod pachą opasłe tomiszcza słowników oraz dziennik lekcyjny. Przywitał się z uczniami, po czym zapisał temat na tablicy.

- Czy mógłbyś mi pożyczyć długopis? – zapytał Takumi. – Mój najwyraźniej się wypisał…

Znów kiwnąłem głową i podałem mu to, o co prosił. Chwycił długopis, przy czym dotknął mojej dłoni… po czym wyrwał mi pisak z dłoni, splótł nasze palce i jakoś nie wyglądało, żeby zamierzał przestać to robić! Szarpnąłem się, aby wyrwać rękę z jego uścisku, ale to nic mi nie pomogło. Moje wszystkie mięśnie spięły się, zupełnie tak jakbym przygotowywał się do ucieczki.

- Spokojnie – szepnął konspiracyjnym szeptem. – Chcę cię tylko zaprosić – uśmiechnął się i drugą, wolną ręką wyjął z kieszeni jakieś dwa bilety. – Dasz się zaprosić na randkę czy mam się za tobą uganiać i błagać? – uśmiech nie schodził z jego ust.

Zarumieniłem się i wbiłem wzrok w swój zeszyt. Jeszcze raz spróbowałem uwolnić dłoń z jego stalowego uścisku, jednak tym razem poskutkowało to tym, że długie palce sportowca jeszcze mocniej zacisnęły się wokół moich. Oblizałem w nerwowym geście usta, które nagle stały się spierzchnięte.

- Nie jestem zainteresowany… - wydukałem, będąc oszołomiony jego dotykiem. Teraz zrozumiałem reakcję mojego ciała; ja naprawdę w tym momencie miałem ochotę uciec!

- Daj spokój… Słyszałem, że wszystkich odtrącasz… wiesz, wzbudzasz dość duże zainteresowanie wśród uczniów – uśmiechnął się, a ja zacząłem mieć problemy z oddychaniem. „Że niby ja?... Zainteresowanie… Budzić w… uczniach?” – Ale żeby mnie odrzucić? Musiałbyś być głupi – prychnął, szczerząc się.

- Ostatnia ławka! Co to za rozmowy?! – krzyknął anglista, po czym utkwił wzrok we mnie. – Chłopcze… - powiedział z troską w głosie. – Nic ci nie jest? Jesteś blady jak kartka papieru… Dobrze się czujesz?

- Taak… Ja… Ja tylko… Czy mógłbym się przesiąść? – wypaliłem jak z procy.

- Oczywiście – zezwolił, a ja odetchnąłem z ulgą i szybko zebrałem swoje rzeczy, po czym rzuciłem się do pierwszej lepszej wolnej ławki.

***

Było około godziny czternastej. O tej właśnie porze najwięcej uczniów wybierało się do stołówki, by zjeść obiad. Ja nie miałem ochoty jeść. Miałem tak ściśnięte gardło, iż czułem, że gdybym tylko spróbował przełknąć jakiś kęs, mógłbym się nim zadławić. Nadal byłem zestresowany po tym incydencie na lekcji języka angielskiego. Chociaż minęło już tyle godzin, ja nadal czułem się niekomfortowo i byłem podenerwowany. Niemniej poziom adrenaliny w mojej krwi stopniowo malał, a ja wyciszałem się, jednak wiązało to się z tym, że stawałem się także coraz bardziej senny. Z tego powodu zamówiłem sobie jedynie kawę i wyszukałem na półpiętrze, w ustronnym miejscu wolny stolik z czterema krzesłami. Na jedno zarzuciłem marynarkę i torbę z książkami, a na następnym sam się uwaliłem i powoli zacząłem sączyć napój. Westchnąłem cicho, przymknąłem oczy i rozmasowałem obolałe skronie, a kiedy ponownie, niechętnie podniosłem powieki przede mną stał lider jakiejś grupki chłopaków, a za nim jego „wyznawcy”. „Jak ja kocham te kółeczka wzajemnej adoracji…” – jęknąłem w myślach.

- To ty jesteś ten Matsumoto? – zapytał, a ja skinąłem głową. – Jestem Akira Yoshizawa i dobrze ci radzę, trzymaj się od Yo-ka z daleka – warknął, a ja zmarszczyłem brwi w niezrozumieniu.

- Nawet go nie znam – wzruszyłem ramionami. – Nigdy z nim nie rozmawiałem.

- To, że ty go nie znasz, nie oznacza, że on nie zna ciebie – wywrócił oczyma. – W każdym razie, ostrzegam cię, bo on jest mój – powiedział z wyższością.

- Szczerze zapewniam cię, że nie zamierzam ci go w jakikolwiek zabierać – dałem słowo.

- Yoshizawa, zostaw go w spokoju – usłyszałem znajomy głos, za którym nadal nie zdążyłem się stęsknić. Na jego dźwięk przeszedł mnie dreszcz. – Ty zabierz się za swojego Yo-ka, a mnie zostaw Takanoriego – spojrzałem w bok i zobaczyłem uśmiechniętego Takumiego.

- Nie będziesz mi rozkazywał, Gichii – warknął Akira, mierząc chłopaka nienawistnym spojrzeniem.

- Ależ oczywiście, że będę i właśnie to robię – sportowiec niczym niezrażony, najwyraźniej świetnie się bawił, gdyż uśmiech jakby na stałe został przyklejony do jego ust.

- Nawet jeśli Yo-ka będzie już mój, to nie zmienia tego, że nadal będę mógł pastwić się nad twoim chłoptasiem. Nic mnie przed tym nie powstrzymuje – prychnął. Takumi, kompletnie go lekceważąc, podszedł do mnie i wyciągnął te sam bilety co wcześniej.

- Weekend. Wieczorem kino i długi spacer, co ty na to? – zapytał, zawisając nade mną. Odruchowo odsunąłem się i odwróciłem głowę, by nie patrzeć mu w oczy.

- Mówiłem już, że nie jestem zainteresowany – powiedziałem cichutko.

- Oho, widać, że szczęście w miłości ci nie dopisuje – Yoshizawa zdobył się na sarkazm i spojrzał na mnie nieprzyjaźnie. – Doprawdy, nie żebym cię lubił Gichii, ale mógłbyś celować nieco wyżej, a nie… zadajesz się z tym czymś. Widać, że nie masz gustu – chcąc podkreślić to, jak bardzo mną gardzi, podszedł do mojego stolika i potrząsnął nim, zrzucając z niego sportowca, który na nim siedział oraz filiżankę z kawą, której zawartość z pewnością wylądowałaby na moich spodniach, gdyby ktoś mnie momentalnie nie odsunął. Ten owy ktoś szarpnął za oparcie krzesła, na którym siedziałem i odciągnął mnie od stolika oraz beżowej stróżki, która teraz po nim spływała. Odwróciłem się i zobaczyłem za sobą blondyna. Yo-ka. Z bliska jego uroda była wręcz hipnotyzująca.

- Ja zadaję się z „tym czymś” – odezwał się mój „wybawiciel”, którego rękaw błękitnej marynarki był teraz ubrudzony kawą. Widocznie musiała na niego chlusnąć, kiedy filiżanka została przewrócona przez Akirę. – Uważasz więc, że nie mam gustu? – Yoshizawa zaniemówił i z otwartymi ustami wpatrywał się w blondyna.

- No, tłumacz się przed swoim „panem” – zaśmiał się Takumi i na powrót znalazł się przy mnie, by następnie objąć mnie ramieniem.

- Nie, nie, Yo-ka, to nie tak! – zaczął protestować Akira.

Yo-ka rzucił wściekłe spojrzenie sportowcowi, ale ten urządzał sobie z tego kpiny. Odniosłem jakieś dziwne wrażenie, że wcale nie chodziło mu o to, że Gichii nazwał go „panem Yoshizawy”. Wyrwałem się z objęć Takumiego i jakimś dziwnym trafem znalazłem się bliżej blondyna, którego wyraz twarzy nagle stał się o wiele bardziej przyjazny.

- Jesteśmy przyjaciółmi – spojrzał na mnie i uśmiechnął się życzliwie, a ja zgłupiałem, nie wiedząc już, o co tak na dobrą sprawę chodzi. – A teraz… Yoshizawa, co zamierzasz zrobić z moją marynarką? – zapytał retorycznie. Akira przez chwilę spoglądał na niego, jakby zobaczył go po raz pierwszy, zamrugał kilkakrotnie, po czym podbiegł do blondyna i wziął od niego wspomnianą część garderoby.

- Ja… Ja przepraszam Yo-ka-kun! – wykrzyknął, kłaniając się w pas.

- Wyczyść ją – polecił.

Sportowiec znów znalazł się obok mnie. Pomachał mi biletami przed oczyma.

- Więc jak będzie? – uśmiechnął się, ponownie odzyskując humor. Chciał objąć mnie w pasie, ale Yo-ka, stojący obok mnie, nie pozwolił mu na to. Złapał jego przedramię i wykonał obrót niczym zawodowy tancerz, wykręcając rękę Takumiego na plecy. Gichii jęknął żałośnie i skrzywił się boleśnie.

- Nie rozumiesz, co się do ciebie mówi? – zapytał bardzo spokojnie blondyn. – Takanori powiedział, że nie jest zainteresowany, a zgaduję, że nie lubi się powtarzać, prawda? – spojrzał na mnie, a ja przytaknąłem. – Widzisz? W takim razie teraz zostaw naszego uroczego Matsumoto-kun, dobrze?

- Odwal się… - syknął sportowiec. Yo-ka mocniej przycisnął jego rękę do pleców, aż pod chłopakiem ugięły się nogi. Takumi zagryzł wargi z bólu.

- Dobrze? – zapytał ponownie blondyn. Gichii w końcu skinął głową, a jego „oprawca” uwolnił go i odprowadził wzrokiem, dopóki ten nie wyszedł ze stołówki. Ja wykorzystałem ten moment i powoli zacząłem się cofać w stronę pobliskiego korytarza. W końcu odwrócił się i spojrzał na mnie, uśmiechając promieniście. – Dobrze się czujesz? – zadał pytanie, na które ja odpowiedziałem jedynie kiwnięciem głowy. – Ej, zaczekaj na mnie – poszerzył uśmiech i zrobił zaledwie kilka kroków w moją stronę, a ja spanikowałem. Po prostu odwróciłem się i zacząłem biec przed siebie. – Zaczekaj, Takanori! – krzyknął za mną, jednak nie posłuchałem go.

Korytarz, którym biegłem prowadził do pomieszczeń przeznaczonych dla personelu, przez co zgadywałem, że są to chłodnie albo jakieś magazyny z jedzeniem. Domyślałem się również, że są to zamknięte pokoje, z których nie ma już żadnego wyjścia. Gorączkowo zastanawiałem się nad tym, gdzie mogłem się ukryć. Cholera, przecież nie mogę tak biec bez końca – ten korytarz na pewno zaraz się skończy!

Wykrakałem. Właśnie dobiegłem do jego końca. Nadal słyszałem za sobą nawoływania Yo-ka i tupot jego butów na drewnianej podłodze. Nie namyślając się wiele, wpadłem do pierwszego lepszego pokoju, który okazał się być… klatką schodową! O dobra Kannon! Dzięki ci za ten cud! Szybko zbiegłem po metalowych schodach, którymi zapewne wchodzili jedynie dostawcy. W duchu modliłem się, żeby blondyn mnie zgubił, żeby nie zauważył, przez które drzwi przeszedłem… jednak limit cudów na dziś został wyczerpany.

- Taka, stój! Czekaj! – krzyknął ze szczytu schodów, kiedy ja byłem już prawie na samym dole.

Jeszcze tylko trzy stopnie i… ja i moje parszywe szczęście! Wyrżnąłem się i wylądowałem na podłodze jak długi. Nie zwracając na nic uwagi, szybko podniosłem się i wypadłem na dwór. Przebiegłem przez park najszybciej jak potrafiłem i potrącając przy tym kilku innych uczniów, wparowałem do akademika, a następnie do swojego pokoju. Zatrzasnąłem za sobą drzwi i oparłem się o nie plecami, dysząc ciężko.

- Ruki, już wróciłeś? – Tanabe spojrzał na mnie sponad książki, którą właśnie czytał. – Myślałem, że na ostatniej lekcji masz jeszcze w-f…

Uświadamiając sobie, że właśnie uciekłem z jednej lekcji, doszedłem do wniosku, jaki jestem głupi. Pacnąłem się otwartą dłonią w czoło. Nadal opierając się plecami o drzwi, zsunąłem się na podłogę i usiadłem na niej, obejmując kolana rękami. Ukryłem twarz między nogami i rozpłakałem się jak małe dziecko. Nie przywykłem do takich akcji. To było dla mnie zbyt wiele. Zbyt wiele spojrzeń skierowanych na mnie, zbyt wiele rąk chcących mnie dotknąć… i jeszcze tak istna pogoń. Czułem się jak jakiś zbieg… którym w pewnym sensie byłem. Kiedy nauczyciel zorientuje się, że nie ma mnie na lekcji, z pewnością nie ominie mnie sroga kara…

- Co się stało? – Kai przykucnął przy mnie, ale mnie nie dotknął. Widział, że to byłaby teraz najgorsza rzecz, jaką mógłby zrobić.

Yutaka był moim najlepszym przyjacielem. Zdążyliśmy się już trochę poznać, a on nauczył się, co ma robić w takich sytuacjach. Widział, że bałem się ludzi… jakiś irracjonalny strach przed tym, że mogą mnie skrzywdzić kazał mi od nich uciekać jak najdalej.

- Chcesz o tym porozmawiać? – zapytał, a ja pokręciłem głową. Tanabe wstał, zajął na powrót swoje miejsce i wrócił do lektury.

Nie byliśmy z Kaim takimi „normalnymi” przyjaciółmi. Owszem, rozmawialiśmy, a czasem nawet i żartowaliśmy, jednak nawet jemu nie pozwalałem się do siebie zanadto zbliżyć. Czasami zwierzałem mu się z moich problemów, dlatego wiedział o moich strachu oraz widział, jak ma się zachować, kiedy dostanę napadu takiej histerii – to był najwyższy wyraz mojego zaufania do niego. Tylko tyle mogłem mu dać; dla mnie to i tak było bardzo wiele. Nie lubiłem i nie pozwalałem mu się dotykać, jak każdemu innemu, ale z nim czasem miałem nawet ochotę porozmawiać, nie uciekałem przed nim… przynajmniej nie za każdym razem.

Yutaka zdawał sobie sprawę, że jeśli nie chcę z nim rozmawiać, to nie ma sensu na mnie naciskać ani do niczego zmuszać, bo tym mógłby jedynie pogorszyć moją sytuację. Szczerze, byłem mu wdzięczny za to, że po prostu dał mi się wypłakać i nie zadawał żadnych zbędnych pytań, nie próbował mnie pocieszyć ani tym bardziej przytulić.

Kiedy w końcu się uspokoiłem, wstałem chwiejnie i ruszyłem do swojej małej szafy. Pokój umeblowany był dość skromnie – dwa pojedyncze łóżka, dwie szafki nocne, dwa małe biureczka, dwa krzesła i dwie małe szafy. Wyciągnąłem z niej moje „cywilne” ubranie i odwiesiłem mundurek na swoje miejsce. Potem rzuciłem się na łóżko i przytuliłem do zimnej poduszki.

- Przepraszam… - szepnąłem cicho. Głowa mnie bolała.

- Nie masz za co – uśmiechnął się słabo. Był niepocieszony. Zapewne zastanawiał się, co było powodem mojego płaczu, ale nie zapytał o to. – Ja teraz muszę wyjść. Daję korepetycję Aoiemu.

- Chwila… Czy on nie jest w drugiej klasie? – tknęło mnie.

- Ano jest – przytaknął i uśmiechnął się jednoznacznie.

- Aaa… - mruknąłem ze zrozumieniem. – W takim razie życzę powodzenia w podboju serc – zaśmiałem się słabo.

Kai zebrał potrzebne mu rzeczy do plecaka i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Ja wciąż leżałem w tej samej pozycji, oddychając głęboko i spokojnie, starając się nie myśleć o przeżyciach dzisiejszego dnia. Byłem zmęczony i zaczynałem już przysypiać, kiedy przypomniało mi się, że w końcu przydałoby się zrobić lekcje. Usiadłem na łóżku i rozejrzałem się po pokoju w poszukiwaniu mojej torby, kiedy nagle uświadomiłem sobie, że… została w stołówce razem z marynarką, która wisiała na krześle!

- Szlag by to… - mruknąłem pod nosem i wstałem, mając zamiar wrócić do stołówki, kiedy nagle rozległo się pukanie.

Zdziwiłem się i spojrzałem na zegarek stojący na mojej szafce nocnej. W sumie nie było jeszcze tak późno, ale kto mógł przyjść o tej porze do Kaia? Z góry zakładałem, że przecież nikt nie przyszedł do mnie. Pukanie powtórzyło się. Powoli podszedłem do drzwi i otworzyłem je, mając zamiar powiedzieć nieproszonemu gościowi, że Tanabe wyszedł, gdy nagle zamurowało mnie… Yo-ka! Przede mną stał Yo-ka! Co on tu robił?!

- Cześć – zaczął niezgrabnie. – Ja… Przyniosłem twoje rzeczy – pokazał na torbę z książkami i marynarkę, którą trzymał w ręku. – Mogę wejść?

Przepuściłem go w drzwiach. Chłopak położył moje rzeczy na łóżku, na którym jeszcze chwilę temu się wylegiwałem i omiótł wzrokiem pomieszczenie.

- Ładnie… tu – próbował jakoś zacząć rozmowę, ale ja uparcie milczałem. Kiedy spojrzał na mnie, zarumieniłem się. Zrobiło mi się głupio z tego powodu, że uciekłem przed nim. – Rozmawiałem z nauczycielem i powiedziałem, że źle się czułeś, dlatego nie było cię na lekcji. Dobrze zrobiłem? – upewnił się. Kiwnąłem głową, co poskutkowało jak zapalnik. Blondyn zacisnął dłonie w pięści i w dwóch susach pokonał długość pokoju, momentalnie znajdując się tuż przy mnie. – Nic ci nie zrobię – zapewnił, a ja cofałem się do tyłu, dopóki nie natrafiłem na ścianę. – Proszę, nie uciekaj przede mną – znajdował się tak blisko, że czułem jego oddech na ustach. Znów cały się spiąłem. Yo-ka podniósł dłoń, przez co myślałem, że zamierza mnie uderzyć w twarz. Zacisnąłem powieki, ale… o jakież było moje zdziwienie, kiedy zamiast uderzania poczułem jak jego opuszki palców delikatnie suną po moim policzku. Niepewnie otworzyłem oczy i spojrzałem na niego. Chłopak wpatrywał się we mnie jak w ósmy cud świata. – Chcę być po prostu blisko ciebie. Czy to aż tak wiele? – chciałem kiwnąć głową, a nawet powiedzieć, że tak, ale nie mogłem się ruszyć ani wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

Zamarłem pod jego dotykiem, zupełnie jakby ktoś nagle zatopił mnie w olbrzymiej bryle lodu. Obserwowałem jak jego oczy suną wzrokiem zaraz za palcami, lustrując dokładnie moją twarz. W końcu nasze spojrzenia skrzyżowały się. Yo-ka uśmiechnął się delikatnie i przysunął się jeszcze bliżej, wciskając mnie w ścianę. Czułem jego szybko, boleśnie łomoczące o żebra serce. Przez chwilę jeszcze przypatrywał mi się, po czym nachylił się nade mną zupełnie tak, jakby chciał mnie pocałować…

…zaraz, zaraz! On chciał mnie pocałować! Cały czas uważnie mnie obserwował, nie zamykał oczu. Kiedy przysuwał się do mnie coraz bardziej, mnie ogarniał coraz większy strach. Dzieliły nas już tylko milimetry. Już prawie musnął moje wargi, a ja wpatrywałem się w niego szeroko otwartymi ze zdziwienia i przerażenia oczyma. ON CHCE MNIE POCAŁOWAĆ?! Nie wiedziałem, jak miałem się zachować, co zrobić, kiedy nagle… on odsunął się ode mnie.

- Przepraszam… - wyszeptał. – Ja… Zapomniałem, że ty… nie lubisz zbytniej bliskości… To już się więcej nie powtórzy. Przepraszam – w pokorze spuścił głowę.

- Skąd o tym wiesz? – odezwałem się po raz pierwszy, a blondyn z wrażenia aż uniósł głowę i spojrzał na mnie.

- O czym? – dopytywał.

- O tym, że nie lubię… zbytniej bliskości, jak to ująłeś? – wyjaśniłem.

- Ja… Wiem o tobie znacznie więcej niż ci się może wydawać – uśmiechnął się. – Wiem, bo zainteresowałeś mnie i chciałem się o tobie dowiedzieć czegoś więcej… Wyjaśniłbym ci dlaczego, ale nie chcę jeszcze bardziej namieszać ci w główce – pogłaskał mnie po głowie. – Myślę, że dzisiejsze wrażenia ci wystarczą, prawda? – kiwnąłem głową. – No właśnie. Wszystko w swoim czasie – pogłębił uśmiech. – Ale jak na razie… po prostu przede mną nie uciekaj, dobrze? – musnął moją dłoń palcami i… wyszedł.

Tak po prostu – wyszedł.