Kita-pon Maniac station "un-live" broadcast - "wywiad" z Kitą-pon

Ohayo! Dziś ku połechtaniu swojego ego i podkreśleniu swojego skrajnego egocentryzmu przeprowadzę „wywiad” sama ze sobą, odpowiadając, mam nadzieję, dość wyczerpująco na wasze pytania, aby nikt nie czuł się pokrzywdzony (zażalenia proszę pisać w komentarzach, jeśli takowe by się pojawiły) oraz utwierdzeniu Was w tym, że pisanie komentarzy ma sens, bo rzeczywiście je czytam i biorę sobie wasze opnie do serca.

Szczerze powiedziawszy notka ta ma zachęcić Was do czytania moich czasem niezbyt optymistycznych wywodów, które mogą wydawać się komuś zbędne, ale to właśnie w nich zawieram najczęściej odpowiedzi na Wasze pytania – nie odpowiadam pod komentarzami, gdyż to zafałszowuje ich faktyczną ilość.

Ważne rzeczy, że tak powiem, do informacji ogólnej, czyli do często powtarzających się pytań, będę zaznaczała kursywą, więc proszę, zwróćcie na nie szczególną uwagę.

A więc, zacznijmy "wywiad" z Kitą-pon!

Jedziemy z tymi odpowiedziami:

Kulushka: Ilość demonów w „Hayakki-yokō” miała być specjalnie przytłaczająca, aby czytelnik poczuł się podobnie jak i główny bohater – osaczony przez dziwne stwory, których nie bardzo od siebie odróżnia i nie wie, czym one są w istocie.

A co do opowiadań „autorskich” – cóż, szczerze powiedziawszy piszę nie tylko z gwiazdami j-rocka, mam swoje własne opowiadania, ale ich nie publikuję. Utrzymuje je głównie w klimatach fantasy/horroru. Z doświadczenia wiem (gdyż już wcześniej próbowałam i znam trochę swoją szanowną osobę), że jednak nie ma zbytniego sensu ich publikować, gdyż wypromowanie bloga o takich treściach trwa, a ja nie myślę, żebym była na tyle uparta i zacietrzewiona w tym, aby pisać w takich klimatach tak regularnie jak bloga yaoi i w dodatku wciąż wymyślać nowe historie. Muszę przyznać też, że wciąż opłakuję mojego sformatowanego pendrive, na którym było multum takich opowiadań, a w tym jedno ponad 100-stronicowe, którego końca nie było jeszcze ani widu, ani słychu. Chyba po prostu brak mi motywacji i świeżości pomysłu… Nigdy nie uważałam, żebym była na tyle kreatywna, aby wymyślić coś takiego… Choć szczerze powiedziawszy to zaczęłam nowy twór nie-fanfickowy, który intryguje nawet mnie swoją niezrozumiałością i nieklarownością pomysłu xD Po prostu nie mam jeszcze na niego jasnej wizji xp W każdym razie jeszcze zobaczymy, co z tego wyjdzie… Nie to, że coś, ale myślę też, że zbyt wiele rzeczy ma na mnie wpływ, od których nie potrafię się odciąć, aby pisać, nazwijmy to tak, „całkiem samodzielnie”. A to jakaś książka mnie zainspiruje, wiersz, tekst piosenki, jakaś postać – sama zdaję sobie z tego sprawę, że za bardzo się na tym wzoruję i opieram się na schemacie, „szkielecie”, który stworzył już ktoś inny… Jestem za mało „samodzielna” – może też dlatego tak bardzo podziwiam osoby, które umiały się nauczyć tej „samodzielności”. W gruncie rzeczy, jeśli chodzi o świat „pisarki”, wciąż jestem smarkatym dzieciakiem, które zbyt wiele czerpie z innych, a za mało samo myśli – mam nadzieję, że kiedyś to się zmieni, ale słowem nie mogę za to poręczyć, kiedy i czy w ogóle to się stanie. Może moja jakaś przemiana nastąpi po przeprowadzce do Anglii, gdzie będę miała znacznie więcej czasu na pisanie, choć przyznam, że pierwsze miesiące tam będą dla mnie zapewne trudne pod względem organizacji czegokolwiek, będę zagubiona i skołowana, co też może odbić się na moich „tekstach”…

Gall Anonim: Coś z Meto, powiadasz? Cóż, szczerze powiedziawszy to raczej nie nastawiałabym się na Twoim miejscu na wiele. Prawda jest taka, że Meto lubię z Mejibray najmniej. Nie to, że go nie lubię, ale po prostu… oczywiście nie mam nic przeciwko niemu, wykorzystuję go jako postać do kolejnych fanficków, ale nie robię z niego raczej głównego bohatera. Po prostu w pewnych zespołach jest postać, która do jakiegokolwiek by to paringu pasuje mi jak świni siodło – w D’espairsRay jest to Karyu, w Nocturnal Bloodlust Cazqui, w Mejibray Meto… Nie pasuje mi on na główną postać. Nie umiałabym raczej napisać nic z jego perspektywy, gdyż zwyczajnie go nie ogarniam… Jako figura jest rewelacyjny, ale kiedy próbuję umieścić go w jakiejś życiowej sytuacji, tym bardziej dopasować do niego jakąś historię miłosną, to czuję się, jakbym skakała po trampolinie, drąc się, że jestem astronautą – głupio, z każdej strony źle i niedobrze. Coś wiecznie mi nie pasuje do niego. Nie mówię, że nie napiszę nigdy nic z Meto, ale raczej nie nastawiałabym się na wiele. Pewnego dnia może dobry Budda mnie oświeci i w swojej łasce ześle mi jakiś wspaniały pomysł, ale to raczej bardzo mało prawdopodobne – niemniej, niewykluczone. Nie mówię nie ani tak.

Maria Hosu: Moje serce krwawi ;_; Jesteś jedną z moich czytelniczek, które często się wypowiadały, co było dla mnie motywujące, wiem też, że nie czytasz mojego bloga od wczoraj… a teraz tak mnie shejtowałaś… (właściwie jak to się pisze?... T.T) Nie no, dobra, wiem, że to nie był taki typowy hejt (nie, prawda?), a i przyjmuję twoje skargi, choć moje serce płacze i krwawi przy tym x.x’’ Pisałaś, że rzygać ci się chce ze śmiechu czytając „Księcia z bajki”… cóż, wnioskuję, że to chyba niezbyt dobrze, bo choć czarny to czarny humor, ale do wymiotów raczej nie powinien wywoływać (if ju noł łot aj min ;p); no cóż, szczerze powiedziawszy to Hiro w tej serii jest bardzo dobrym odwzorowaniem mnie, więc może dlatego tak sobie teraz płakusiam. Oczywiście nie zachowuję się tak dokładnie, ale to jest mój czarny humor, moja głupia postawa człowieka stawiającego się wszystkim i wszystkiemu… Choć po chwili zastanowienia może i nie odwzorowuje mnie w stu procentach, gdyż bardziej opisuje tę „gorszą” stronę mojego „ja”, ale faktem jest, że w charakterze wokalisty NB w tym opowiadaniu jest naprawdę dużo ze mnie (nie chcecie się ze mną zadawać…). Drugim takim opowiadaniem, które raczej opisuje moje bardziej „nostalgiczne ja”, które ujawnia się podczas doła czy zbyt dogłębnego i długiego rozmyślania na temat problemów egzystencjonalnych, takich jak, co to też może zrobić serek, który zalega od kilku dni na lodówce (ktoś to jeszcze pamięta?) jest „Closer to Ideal”. Jeśli w proporcjach 45:55 w stosunkach Hiro („Książę z bajki”) – Hizumi („Closer to Ideal”) wymieszacie te dwie postacie, to właśnie otrzymacie mój charakter… Tak, paskudny ze mnie typ x.x’’…

Cieszę się, że podobał Ci się wygląd Shoyi opisany w „Hayakki-yokō”, choć mentalistą nie jestem i nie wiem, o jaki Ci dokładnie chodziło. Możemy mieć tylko nadzieję, że nasze wyobrażenia były w jakimś stopniu podobne. Ale co więcej o tym opowiadaniu - tytuł kolejnym japońskim gównem, powiadasz? Och, nie, myślę, że nikogo nie uraziłaś, tylko sobie jeszcze troszkę popłakusiałam – ale tak to jest, jak jest się Polką, mieszka się w Anglii (dobra, za niecały miesiąc mam wylot, no), a myślami jest się cały czas w Japonii. No nie da się ukryć, że jestem maniakiem. Ale za to co do wampirów to możemy sobie podać ręce, bo też ich nie lubię, choć już inne twory jak demony są już bliskie mojemu krwawiącemu i płakusiającemu sercu. Cóż, nie stąpam tak twardo po ziemi jak ty – raczej jestem typem, który tylko powierzchniowo zdaje się być do bólu racjonalistą, gdyż na ogół raczej uciekam od przyziemnego świata, kreując swoje własne. Lubię bawić się w boga i władcę absolutnego, rysując słowem swoje własne wszechświaty, ustanawiając prawa i porządki, tworzyć postacie i nadawać im pozornemu istnieniu sens lub go odbierając.

Płakusiam sobie dalej. No, dobra, może trochę przesadziłam z tym dramatyzmem. Niemniej naprawdę nie lubię rozczarowywać ludzi, więc mam nadzieję, że nie rozczarowałam cię aż tak bardzo. Bądź co bądź, w mniejszym lub większym stopniu staram się spełniać wasze życzenia.

(PS. Sama za Yo-ką jako wokalistą również nie przepadam, ale do yaoiców nadaje się on idealnie – ciii, nikt nie widział tego dopisku! Bo coś czuję, że mogłoby mi się za to oberwać…)

Lady Kira: W ogóle to muszę Ci podziękować za te wszystkie lata (bo to już będzie w latach, nie?) czytania, aktywnego komentowania i motywacji ♥ Co do „Hayakki-yokō” to… ten rozdział miał 13 stron xD Był jednym z najdłuższych, jaki napisałam w ostatnim czasie xp A ty mówisz, że krótko… cóż, następnym razem postaram się bardziej! ☺

A co do „Closer to Ideal”, na które czekasz (i Dziewczyna Znikąd też) to… doczekasz się, obiecuję. Wstawię to, choć pewnie większość tego nie przeczyta – ale wstawię ze względu głównie na Ciebie i moją powinność wobec Hizumiego, który jest tam tak wspaniale depresyjny jak i ja C: Nie mogę mu tego zrobić i tego nie zakończyć, mimo iż wiem, że obydwoje długo już na to czekacie, za co naprawdę bardzo przepraszam *kłania się w pas*

Liv: Cieszę się, że „Hayakki-yokō”  tak bardzo przypadło Ci do gustu c; Szczerze powiedziawszy to jestem fanem nie tylko kultury czy muzyki japońskiej, ale właśnie, między innymi, legend i religii. Interesuję się też filozofią, przez co w mojej głowie powstaje wiele podobnych światów do tego, który wybrałam jako „scenę” dla tej serii, jednak tak szybko jak się pojawiają, tak szybko także często znikają. Przyznam się też, że początkowo „Hayakki-yokō” miało być takim sobie opowiadaniem, które miało zalegać w czeluściach mojego dysku „bo tak” i miało się głównie skupiać na postaci hanyo, naszego półdemona, ale jako że tak dużo osób chciało yaoi-fantasy, a przy tym w pewnym momencie się zacięłam i nie wiedziałam jak to „zwykłe”, nie-yaoicowate opowiadanie kontynuować, toteż postanowiłam namieszać tam trochę J

A co do „Księcia z bajki” to mogę cię z góry zapewnić, że Crena i Hiro nigdy nie będą gruchającymi wesoło gołąbkami – to jest po prostu niemożliwe, więc nie musisz się o to martwić. Aby stała się jakaś podobna anarchia w tym opowiadaniu, ktoś chyba musiałby mnie naćpać albo nagle musiałabym się zmienić w Tęczowego Kucyka Pony, zmieniając swoją osobowość i charakter, ale tego jednak w najbliższym czasie się nie spodziewam xD

Akai World: Ty zbereźnico jedna, ty! xD Tylko jej seksy w głowie, no… xp Cóż, szczerze powiedziawszy to nie pasowały mi tam sceny +18 akurat w tym momencie w „Księciu z bajki” – ale spokojnie, spokojnie. Kita-pon niczym dobra, choć może nieco sadystyczna wróżka spełnia życzenia! Ale wszystko po kolei! Kiedy nadejdzie odpowiedni czas, wszystko się wydarzy i potoczy tak, jak potoczyć się ma xp Nic więcej nie zdradzę ;D

Alex Shinigami: Co ja Ci mogę powiedzieć, co wyjaśnić, jak Ty wszystko wiesz, co? Ty to taka dobra dusza i, ot co, dostaniesz ode mnie jeszcze ten soczek, sama Ci poleję, a nawet z Tobą wypiję, jak mi pozwolisz, tylko powiedz, w jakich odległych krainach zamieszkujesz (a może wcale nie tak dalekich od Gdańska, co?). Cóż, Tobie to ja mogę tylko podziękować za czytanie i komentowanie. Zdaje mi się, że mamy podobne gusta, więc, że tak zabłysnę znajomościami języków obcych i moimi „nieprzeciętnymi” zdolnościami lingwistycznymi, fivety-fivety się rozumiemy C; Mam nadzieję, że mnie nie opuścisz i uda mi się Cię nie rozczarować w najbliższym (i bardziej odległym też) czasie :D

Rukisiowa Kotałka: Cóż, z Tobą też czuję czerwoną nić połączenia (jak to śpiewał Yuuki w „Anemone” xD), więc chciałam Ci głównie też podziękować, podobnie jak i Alex Shinigami. Pamiętam o Twoich „mało-mało znanych” zespołach, jak to sama określiłaś, i paringach, które zaproponowałaś – Kyouki x Roku (Grieva), Koyomi (Kuroyuri to Kage) x Yo-ka (DIAURA) – ja to wszystko pamiętam i mam pięknie wynotowane w moim „Wenowym zeszyciku”, bo takowy sobie założyłam; między innymi po to, żeby pamiętać. Tak, kiedy mnie nagle Wen najdzie, żeby szybko zapisać i nie zapomnieć, gdyż moja pamięć jest dobra, ale krótka i bardzo wybiórcza… Cóż zrobić, SKS, SKS…

Mam nadzieję, że na razie tyle starczy. Do napisania czegoś podobnego zainspirował mnie filmik (a właściwie jego trzy części) D'espairsRay Maniac station live broadcast (11.09.2009), gdzie Despy odpowiadali na pytania fanów podczas audycji radiowej.

A – i żeby nie było paniki – dzisiaj wieczorem wstawię notkę „do poczytania”, tzn. jakieś opoko, więc bądźcie spokojne ;)