Oneshot "Karma - człowiek, którego bożek miłości ukochał bardziej niż innych" Karma (AvelCain) x Yuuki (Initial L [ex Lycaon])

Jestem zbyt zmęczona, żeby się dzisiaj rozpisywać. Wyspowiadam się przed następnym postem xD

Tytuł: „Karma – człowiek, którego bożek miłości ukochał bardziej niż innych”

Paring: Karma (AvelCain) x Yuuki (Initial L [ex Lycaon])

Typ: oneshot

Gatunek: obyczajowe, szkolne, komedia (?)

Beta: -

Ostrzeżenia: „makaronizowanie” w kwestii narracji

Głośny gwizd robotników naprawiających nawierzchnię chodnika doszedł moich uszu. Uch… czy to kiedyś się skończy? Czy naprawdę wszyscy robotnicy musieli zachowywać się jak ostatnie, zboczone chamy? A może tylko tacy pojawiali się na mojej drodze?... Albo ta kiecka faktycznie była trochę przy krótka…?

Materiał sukienki co chwila podjeżdżał do góry przy każdym moim większym kroku, podniesieniu wyżej nogi, aby pokonać krawężnik lub po prostu za sprawą torby szkolnej, która bujała mi się na ramieniu i przez którą co chwila było widać mi tyłek. Albo przynajmniej takie było moje wrażenie… Z moich ust wydostało się ciężkie westchnięcie towarzyszące cichemu przeklinaniu tego dnia. Serio, że też do tego wszystkiego doszło…

„Mam jeszcze dużo do zrobienia…” – przeszło mi przez myśl. – „Muszę odrobić prace domowe, przygotować się na jutrzejszy dzień, zrobić kolację, nakarmić kota, wstawić pranie, wypisać lewe zwolnienie z wychowania fizycznego… Ech, i pewnie jeszcze dużo więcej…” – moje usta skrzywiły się właściwie mimowolnie na wydźwięk mojego wyimaginowanego głosu w głowie. – „Ale nie… po co zajmować się obowiązkami i rzeczami ważnymi? Lepiej wszystko to olać i iść na grupową randkę (w Japonii jest to dość popularne. Nastolatki po prostu spotykają się w mieszanym towarzystwie [damsko-męskim] i zapoznają się, próbując znaleźć dla siebie drugą połówkę od aut.). A co! W dodatku w takim stroju! A wszystko to przez Ichiro, który mnie w to wrobił!” – mój wewnętrzny monolog zakończył się wraz z dotarciem przeze mnie do celu. Za mną rozległ się jeszcze klakson samochodowy. Kierowca mijającego mnie samochodu gapił się na mnie obleśnie.

Cholera…

Karma siedział znudzony na kanapie i bez zainteresowania wpatrywał się w swój napój ze słomką. Dziewczyny jak zwykle zwracały uwagę tylko na niego, jednak on nie robił sobie z tego wiele. Zbywał je półsłówkami lub głębokimi pomrukami, które w gruncie rzeczy nie oznaczały nic. Całą swoją postawą pokazywał, jak bardzo nie chciał tu być. Tym razem jednak nie miała to być zwyczajna, grupowa randka. Planowałem dla niego coś innego. W pewien sposób chciałem się na nim odegrać za to, że wzbudzał takie zainteresowanie u płci przeciwnej, przez co żaden inny chłopak z naszej grupy nie mógł sobie znaleźć dziewczyny. Wszystkie trajkotały jak najęte i przylepiały się do bruneta jak do lepu na muchy. Irytowało mnie to. Byłem zazdrosny. Oczywiście nie mogłem być na niego zły za mój brak powodzenia u dziewczyn, ale dzisiaj po prostu chciałem dać mu wyzwanie i odgryźć się w jednym. Dzisiaj chciałem mu przedstawić kogoś, kogo z pewnością nie zaczaruje swoim urokiem osobistym… którego, swoją drogą, ja nie dostrzegałem… Karma był mrukiem i nie rozumiałem, co widzą w nim te wszystkie, zafascynowane nim dziewczyny… cóż, może nie rozumiałem tego, bo sam byłem chłopakiem. Zdawało się, że on też tego nie rozumiał. I raczej nie starał się tego zmienić. W ogóle się nie starał. Był znudzony. Znudzony tym, że dziewczyny na niego leciały, mimo iż ten nawet nie kiwnął palcem. Dziś miało być jednak inaczej. Chciałem skonfrontować go z osobą, która z pewnością się nim nie zainteresuje. Chciałem, żeby choć raz teraz to on o kogoś zabiegał, żeby przekonał się, jak to jest być „zwyczajnym” chłopakiem – a więc kiedy biegasz za swoją wybranką, która nie daje ci w ogóle szans – a nie Karmą, człowiekiem, którego bożek miłości z jakiś względów ukochał bardziej niż innych. Chciałem mieć z niego ubaw, widząc, jak na próżno wypruwa sobie żyły.

Taak, w zasadzie to byłem złym człowiekiem…

- Długo jeszcze? – burknął brunet.

- Jeszcze nie przyszła dziewczyna, z którą chciałem cię dzisiaj zapoznać – oświadczyłem.

- Spóźnia się – skwitował. – Nie lubię osób, które się spóźniają. Wiesz o tym, Ichiro.

- Nie spóźnia się. To my przyszliśmy zbyt szybko – zaoponowałem. Chłopak tylko prychnął.

Wtem drzwi otworzyły się, a w nich stanęła urocza blondynka w kusej sukience – tej, którą sam wybrałem na tę okazję. Na ramieniu wciąż miała szkolną torbę, co wskazywało na to, iż przyszła tu zaraz po zajęciach i zapewne zmuszona była do przebierania się z mundurka w wyzywający strój w szkolnej toalecie lub tej publicznej w metrze. Wyglądała na zawstydzoną. Jej policzki były lekko różowe, mimo iż przecież spotkanie nawet jeszcze się nie zaczęło.

Była naprawdę śliczna. Szczupła, dobrze ubrana… za moją sprawą, ale już nawet mniejsza o to. Sukienka eksponowała jej zgrabne nogi. Włosy sięgające ramion zostały ładnie upięte w niskiego koka na karku. Poprawiła ubranie w nerwowym geście. Chyba nie czuła się zbyt pewnie ani zbyt komfortowo. Na pierwszy rzut oka można było już stwierdzić, że nie była przyzwyczajona do takich, powiedzmy sobie szczerze, nieco przykrótkich strojów. Wszystkie spojrzenia zatrzymały się na niej. Dziewczyny z miejsca spochmurniały, trafnie oceniając, że nie mogły równać się z jej urodą. Wyczuwały zagrożenie. Chłopcy z kolei wyszczerzyli się na jej widok. Nawet Karma zwrócił na nią uwagę. A to był dobry znak. Bardzo dobry.

Blondynka posłała mi krzywe, jakby urażone spojrzenie. Oprócz mnie nie znała tutaj nikogo. Zapewne tak jak i brunet chciała jak najszybciej wrócić do domu. Nie oznaczało to jednak, że zamierzałem jej na to pozwolić. Na przekór jej niepewnej minie, uśmiechnąłem się szeroko, przywołując ją do siebie gestem dłoni.

- To właśnie Yuuki, którą chciałem ci przedstawić – odezwałem się do chłopaka siedzącego obok. – Yuuki, to jest Karma. Karma to Yuuki – zapoznałem ich ze sobą pobieżnie.

Dziewczyna niechętnie wyciągnęła dłoń do mojego znajomego, którą on zamiast standardowo uścisnąć, ucałował. Yuuki spłoszyła się i wyrwała dłoń z jego uścisku, momentalnie rumieniąc się. Zaśmiałem się na tę scenkę.

- Nie bądź taka wstydliwa, Yuuki – parsknąłem. – Proszę, usiądź – zwolniłem jej miejsce. – Porozmawiajcie w spokoju – ulotniłem się.

Karma wpatrywał się w nowoprzybyłą niczym w obrazek. Nie odrywał od niej spojrzenia. Nie umknęło to uwadze innych dziewczyn. Kiedy ich bożyszcze było zainteresowane kimś innym, siadły w ciasnej grupie obrażone, z rękami założonymi na piersiach. To był wręcz idealny moment na wkroczenie do akcji. Pozostali chłopcy również zwietrzyli okazję do działania. Z miejsca przysiedli się do dziewczyn i zaczęli je pocieszać, wmawiając im, że nie warto przejmować się brunetem. W końcu udało im się zyskać jakąś uwagę płci przeciwnej. Grając dobrego księcia-pocieszyciela zwiększali swoje szanse na znalezienie sobie dziewczyny. W tym czasie Karma próbował zbliżyć się do Yuuki, jednak ta uparcie od niego uciekała i z czasem jedynie rumieniła się coraz mocniej. Mój plan działał wręcz idealnie na obu frontach. Ja i moi koledzy w końcu mogliśmy zająć się podrywaniem dziewczyn, gdyż te dostrzegły naszą obecność. Przestały wpatrywać się w bruneta maślanymi oczami. Ten z kolei w końcu się kimś zainteresował – kimś, kto dla odmiany nie bardzo chciał się z nim bratać. Miał nauczkę… właściwie chyba za swoje szczęście w miłości, za co winić go jednak nie można było, ale i tak miał nauczkę. Pozwoliłem sobie zażartować z niego i nieco zabawić się jego kosztem. Wykorzystywałem też przy tym nieco Yuukiego, który miał dług do spłacenia względem mnie, ale cóż… w końcu cel uświęca środki, nie? Poza tym wizja wygranej była naprawdę kusząca i obiecująca. A ja serio chciałem w końcu znaleźć sobie dziewczynę, a nie tylko oglądać jak wszystkie przedstawicielki płci pięknej wzdychają do Karmy. Irytowało mnie to już od dłuższego czasu.

Tak też ostatecznie upiekłem dwie pieczenie na jednym ogniu. Byłem genialny! Po prostu genialny!

- Musimy to koniecznie powtórzyć! – wykrzyknął rozradowany Ichiro, odprowadzając mnie do domu. Stwierdził, że w tej kiecce wyglądałem naprawdę ponętnie, przez co mogłem mieć pewne nieprzyjemności z racji późnej godziny… - Przyjdziesz też na następne spotkanie, prawda? – zapytał z nadzieją.

- Co?! – wrzasnąłem. – Chyba cię pogięło! – prychnąłem wściekły. – Kazałeś mi udawać dziewczynę, założyć sukienkę i dać się podrywać jednemu z twoich znajomych! A teraz jeszcze masz czelność wymagać ode mnie, żebym to powtórzył?! – trzasnąłem go w ramię torbą z książkami. – Nie ma mowy! Ja będę miał po tym jakąś traumę! – zawołałem zrozpaczony i zażenowany do granic możliwości.

- No weź! – jęknął. – Dzisiaj już prawie udało mi się umówić z Yuko na randkę tylko we dwoje! – spojrzał na mnie błagalnie. – Tylko jeszcze jeden raz! Proszę, Yuuki, zgódź się! – zaczął się płaszczyć.

- Prędzej umrę w męczarniach… - syknąłem. Ichiro był moim wieloletnim, sprawdzonym, choć nieco niecodziennym przyjacielem. W przeszłości jednak zaciągnąłem u niego spory dług wdzięczności, dlatego teraz musiałem tak cierpieć… - Nie możesz po prostu nie zapraszać tego całego Karmy na te randki grupowe? Wtedy twój problem rozwiązałby się sam, bez mojego zbędnego poniżenia – wytknąłem mu.

- Ale dziewczyny chcą się spotykać tylko jak on jest! – chłopak wyrzucił ręce w powietrze w akcie desperacji. – Interesują się tylko nim… - spochmurniał. – Ale teraz było inaczej! Kiedy poświęcił ci całą swoją uwagę, dziewczyny w końcu zaczęły ze mną rozmawiać! – na powrót odzyskał dobry humor.

- No właśnie, i w tym jest problem – warknąłem. – On się mną interesował! – sapnąłem ciężko. – Nie chcę robić mu nadziei, a potem musieć mu tłumaczyć, że jestem facetem… - speszyłem się.

Kiedy próbowałem wyobrazić sobie tę sytuację, czułem się bardzo niezręcznie. Chyba spłonąłbym ze wstydu, gdyby do czegoś podobnego doszło.

- Tylko jeszcze jeden raz! – jęknął Ichiro.

- Nie ma mowy! – nie zamierzałem się zgodzić. – I tak już wystarczająco mnie upokorzyłeś! – zirytowałem się. – Poza tym, jeśli komukolwiek o tym kiedykolwiek powiesz, to nogi z dupy powyrywam! – wycelowałem w niego oskarżycielsko palcem. – W ogóle nie powinienem się na to zgadzać! Czemu ja to dla ciebie zrobiłem?! – zacząłem głośno myśleć.

- Bo jesteśmy przyjaciółmi – zastąpił mi drogę i złapał mnie za ramiona, spoglądając mi prosto w oczy. – Yuuki, proszę cię… Naprawdę mi na tym zależy – spojrzał na mnie przeraźliwie poważnie.

Cholera, chyba teraz już wiedziałem, dlaczego poprzednio zgodziłem się na coś tak absurdalnego… Zawsze ulegałem Ichiro, kiedy spoglądał na mnie w ten sposób. Na ogół był kompletnie zwariowany, więc jeśli nagle tak drastycznie się zmieniał, mogłem zrozumieć, że naprawdę mu na czymś zależało…

- Wystawiasz naszą przyjaźń na bardzo trudną próbę – burknąłem. – Skąd wiesz, że po czymś takim będę chciał cię jeszcze kiedykolwiek widzieć? – fuknąłem śmiertelnie obrażony.

- Bo mnie kochasz – uśmiechnął się. – A ja ciebie – dodał. – Jak brata – sprostował, widząc moją niepewność malującą się na twarzy. – Poza tym nie będziesz musiał z niczego tłumaczyć się Karmie. Po prostu zmienisz ciuchy, zmyjesz makijaż i z seksownej laski Yuuki znów staniesz się zwykłym nastolatkiem-chłopakiem Yuuki – wzruszył ramionami. – Po następnym spotkaniu po prostu znikniesz z jego życia, a on nie będzie nawet wiedział, gdzie cię szukać. Nikt mu nie pomoże w jego poszukiwaniach, bo przecież ta urocza blondyneczka tak naprawdę nie istnieje, prawda? – jego uśmiech nabrał cwaniackiego wyrazu. – Ale o tym wiemy tylko my dwoje – poklepał mnie pokrzepiająco po plecach.

- Jesteś okropny – syknąłem. – Dla niego i dla mnie – skrzywiłem się.

- Więc jak będzie? – nie ustępował. Z obrażoną miną wyminąłem go, szukając kluczy w torbie.

- Zobaczymy… - burknąłem, przekręcając klucz w zamku.

Całe szczęście w mieszkaniu było ciemno, co oznaczało, że nikogo oprócz mnie jeszcze nie było. Dzięki temu rodzice nie musieli oglądać ich syna paradującego w sukience starszej córki. Poza tym mogłem też w spokoju przebrać się i oddać siostrzaną część garderoby prawowitej właścicielce bez wzbudzania podejrzeń. Mogłem także zbyć makijaż i wziąć długą, gorącą kąpiel, która miała zmyć ze mnie zmęczenie i poniżenie dzisiejszego dnia…

Wszystko znów szło jak po maśle. Karma siedział zauroczony Yuukim, a dziewczyny przestały zwracać uwagę na bruneta. W końcu dotarło do nich, że ten najprawdopodobniej zakochał się w naszej uroczej „blondyneczce”. Z tej racji każda z nich musiała znaleźć sobie inny obiekt westchnień, gdyż w przeciwnym razie czekała je nieszczęśliwa, nieodwzajemniona miłość. A przecież nikt nie chciał, żeby takie ładne dziewczyny wypłakiwały sobie oczy przez takiego buca, prawda? No właśnie. Od tego, żeby je pocieszać, byłem tu ja.

Zgarniałem niemałe zainteresowanie. Cieszyłem się nim póki mogłem. W głębi duszy wciąż obawiałem się, że lada chwila sytuacja znów się odmieni i Karma wróci na swoje dawne „stanowisko” głównego punktu zainteresowań płci przeciwnej. Nie było ku temu żadnych podstaw, gdyż ten zdawał się nie widzieć świata poza Yuukim, ale cóż… wciąż się bałem.

W tym wszystkim szkoda mi było Yuukiego, bo kiedy ja zyskiwałem, to mój przyjaciel był tym poszkodowanym. Na jego twarzy jasno malowało się zażenowanie, kiedy brunet starał się utrzymać między nimi jak najmniejszą odległość, kiedy sięgał po jego dłoń, kładł rękę na kolanie… w skrócie mówiąc, ewidentnie się przystawiał. Możliwe, że blondyn był tym też w jakiś sposób zniesmaczony. W końcu, jakby nie patrzeć, przeze mnie przywalał się do niego drugi facet…

Dopiero w tej chwili zdałem sobie sprawę, że mój genialny plan postawił nas w nieco dziwnej i mocno niezręcznej sytuacji. Miał on swoje plusy i minusy, ale był także mocno pokręcony. Wymusiłem na Yuukim, żeby przebrał się za dziewczynę, przez co postawiłem go niejako w niezbyt przyjemnej sytuacji. Ponad to przeze mnie zarywał do niego chłopak, który był święcie przekonany, że Yuuki był dziewczyną. Karma zarywał do chłopaka i nie był nawet tego świadom. W pewnym sensie wychodziło na to, że był homoseksualistą… albo przynajmniej zdradzał przejawy homoseksualizmu… nieświadomie, ale jednak. Niemniej, brunet wychodził na tym wszystkim na plus chociażby ze względu na to, że w końcu kimś się zainteresował. Nie siedział już skwaszony i burkliwy. Był szczęśliwy, zajęty i zainteresowany. Pobudziłem jego ludzkie odruchy, zasadzając w nim ziarenko uczucia do mojego przyjaciela… ziarenko, które w krótkim czasie musiałem zniszczyć. Bo przecież urocza Yuuki w istocie nie istniała. Była to tylko rola, w którą wcielał się Yuuki. Karma tak naprawdę zakochał się w jego grze aktorskiej i wyglądzie. Oszukałem go. Zdawałem sobie sprawę, że przez moje krętactwo będzie przez jakiś czas cierpiał po tajemniczym zniknięciu jego ulubienicy… Cóż, nie mogłem powiedzieć, jakobym był z tego dumny… No i na końcu pozostawałem ja. Łamiąc serca „fankom” bruneta zyskałem ich upragnione zainteresowanie. W końcu byłem popularny wśród płci przeciwnej. Byłem z tego powodu szczęśliwy, jednak moją radość tonizowała świadomość, że osiągnąłem swój cel podstępem okupionym poniżeniem mojego przyjaciela, oszukaniem Karmy i zranieniem uczuć dziewczyn, z którymi próbowałem się umówić. Koniec końców jednak wychodziło na to, że mój plan wcale nie był taki genialny, jak na początku myślałem…

Zrobiło mi się głupio. Chyba cel nie zawsze jednak uświęcał środki… Poza tym zdałem sobie sprawę, że to, co osiągnąłem nie było chyba warte poświęceń, na które się zdecydowałem… szczególnie, że owe poświęcenia dotyczyły innych osób niżby mnie. Westchnąłem ciężko, orientując się, że jednak niekoniecznie mogłem zostawić tę sprawę samą sobie, tak, jak to początkowo chciałem zrobić. Narobiłem bajzlu, więc teraz musiałem go posprzątać – a więc oznaczało to, że w gruncie rzeczy jednak musiałem wytłumaczyć to wszystko Karmie. Jakoś musiałem… pytanie tylko jak to zrobić?

- Ichiro – odezwała się Yuko, dziewczyna, którą interesowałem się od pewnego czasu. – Mam wolny piątkowy wieczór, gdybyś chciał się spotkać – uśmiechnęła się.

- J-jasne… - zająknąłem się, wyrwany z własnych rozmyślań. – Z przyjemnością – odpowiedziałem jej fałszywym uśmiechem.

Po ostatnim spotkaniu na grupowej randce nie widziałem już Yuuki ani razu. Byłem z tego powodu zawiedziony. Naprawdę ją polubiłem i chciałem, żeby coś z tego wyszło. Wypytywałem o nią Ichiro, ale ten uparcie twierdził, że nie miał już z nią kontaktu i nie wiedział, co się z nią stało ani gdzie mieszkała. Ponoć nie miał także jej numeru telefonu ani żadnych innych dróg, którymi mógłby się z nią skontaktować… Nie wierzyłem mu. Coś mi podpowiadało, że dziewczyna po prostu nie chciała się już więcej ze mną widzieć. Pewnie zabroniła mu dawać mi do siebie jakichkolwiek kontaktów. Byłem przez to jeszcze bardziej dobity. Może byłem zbyt nachalny?

Rozmyślając tak szedłem po korytarzu, kierując się w stronę wyjścia ze szkoły. Zamyślony nawet nie zauważyłem, że ktoś szedł z przeciwnej strony. Ocknąłem się dopiero w momencie, kiedy wpadłem na ową osobę.

- Och, przepraszam! – wydusił z siebie drobny chłopak, który nie zdołał utrzymać się na nogach i wylądował na podłodze.

- Nie, to ja przepraszam… - mruknąłem, podając mu rękę w geście pomocy. Przyjrzałem mu się.

Blond włosy sięgające ramion. Duże, migdałowe, brązowe oczy. Pełne usta. Drobny nos. Niski. Szczupłe, delikatne dłonie. Aż do złudzenia przypominał mi moją Yuuki… wyglądał jak jej brat bliźniak albo co…

- Wszystko w porządk…? - urwałem, kiedy chłopak nagle odskoczył ode mnie na dobre kilka metrów jak oparzony. Spojrzał na mnie ze strachem w oczach i pobladł. Zdziwiłem się na tę nagłą reakcję. – Spokojnie – uniosłem dłonie w obronnym geście. Schyliłem się i podniosłem z podłogi książki, które upuścił. – Zdaje się, że to twoje – wyciągnąłem jego własność w jego kierunku.

Blondyn szybko sięgnął po podręczniki i wręcz wyrwał mi je z dłoni. Mając już w garści książki, cofnął się o następne dwa kroki, zupełnie tak, jakby bał się, że coś mu zrobię. Przekrzywiłem głowę, przyglądając mu się ciekawsko.

- D-dziękuję… - mruknął cicho.

W normalnej sytuacji zapewne uznałbym go za dziwaka i przeszedł koło niego obojętnie, ale coś nie pozwalało mi zachować się tak jak normalnie. Z niezrozumiałych dla mnie powodów gapiłem się na niego z zainteresowaniem. Było w nim coś magnetycznego… znajomego?... czy o zgrozo, pociągającego?!...

Nie rozumiałem, o co w tym wszystkim chodziło. Na przekór postąpiłem w jego stronę kilka kroków. Chłopak zaczął się cofać, aż w końcu uderzył plecami o ścianę i nie miał już żadnej drogi ucieczki. Spoglądał na mnie spanikowany. Jego oddech przyspieszył, a policzki delikatnie zaróżowiły się.

- Jak masz na imię? – zapytałem.

Nie odpowiedział. Speszony, rumieniąc się obficie, odwrócił wzrok. Zagryzł wargi. Coś tu było nie halo…

Wtem moją uwagę zwrócił drobny, srebrny naszyjnik, który ukrywał pod koszulą mundurka. Podważyłem palcem łańcuszek i wysunąłem zawieszkę spod poły ubrania. Naszyjnik miał kształt mandali z misternymi zdobieniami w środku. Od razu go poznałem. Yuuki nosiła identyczny.

Moja Yuuki.

Która była dziewczyną.

Zawstydzony i zażenowany do granic możliwości siedziałem w mieszkaniu Karmy i miałem ochotę walić głową w stół. Nie przeszkadzało mi nawet to, że stał na nim kubek z zieloną herbatą. Właściwie to mógłbym się nią poparzyć. Wszystko, byleby tylko uciec stąd jak najszybciej i jak najdalej…

Zabiję Ichiro… Zabiję go, cholera!

Musiałem wyjaśnić całą sytuację brunetowi. Chłopak z początku nie chciał uwierzyć, ale ostatecznie chyba nie miał innego wyboru. Moja reakcja była  najlepszym potwierdzeniem mojej prawdomówności…

Spodziewałem się, że się wścieknie, że zacznie krzyczeć i koniec końców wyrzuci mnie za drzwi, zastrzegając, że nie chce mnie widzieć więcej na oczy. Domniemałem nawet, że kierowany złością mógł rozpowiedzieć całą tą historię w szkole, tym samym robiąc ze mnie pośmiewisko. Ten jednak siedział sztywno na krześle i zdawał się to wszystko analizować, przyglądając mi się uważnie.

- Przepraszam… - mruknąłem cicho po raz nie wiem już który.

- Co się stało, to już się nie odstanie – wzruszył ramionami w końcu. – Nic już nie da się z tym zrobić – pokręcił głową. Spojrzałem na niego z niezrozumieniem.

- Zrobić… z czym? – ściągnąłem brwi.

- Z tym, co do ciebie czuję – ponownie wzruszył ramionami. – Nieważne czy jesteś chłopakiem, czy dziewczyną. Dalej cię lubię – oświadczył rozbrajająco, na co ja jedynie zamrugałem kilkakrotnie w niedowierzaniu.

- Chwila… - wydusiłem z siebie z trudem. – Co proszę? – byłem niemal pewny, że musiałem się przesłyszeć albo przynajmniej nie zrozumiałem tego, co miał na myśli.

- Lubię cię – powtórzył i obszedł dookoła stół, nachylając się nade mną. – Naprawdę cię lubię – podkreślił i oparł się jedną ręką o blat stołu, a drugą położył na moim ramieniu. Uśmiechnął się delikatnie i musnął moje usta.

Właśnie pocałował mnie facet.

Mój pierwszy pocałunek należał do faceta.

FACETA!

- Więc… Yyy… Wy teraz… - dukałem nieskładnie, nie mogąc przyjąć do wiadomości tego, co właśnie oświadczyła mi dwójka siedząca przede mną.

- Jesteśmy parą – powtórzył Karma, na pokaz mocniej obejmując Yuukiego, który wtulił się w jego bok.

- Aha… - mruknąłem jedynie, gdyż nie wiedziałem, jak inaczej mógłbym zareagować na tę wiadomość. Byłem totalnie zszokowany. – W takim razie… szczęścia… życzę… - podrapałem się zafrasowany po karku.

- Dziękujemy – odparł brunet za ich dwójkę. – Ale na tym nie koniec – zaznaczył. – Nie przyszliśmy tutaj, żeby cię tylko o tym poinformować – uśmiechnął się diabolicznie, na co mnie aż przeszły dreszcze.

- To znaczy? – podniosłem jedną brew, spoglądając niepewnie na dwójkę cieszącą się nowym związkiem.

- Mamy dla ciebie prezent – odezwał się blondyn. Wygrzebał ze swojej torby niewielki skrawek papieru, który wyglądał jak wejściówka lub bilet. – Będziesz zajęty w piątkowy wieczór, więc lepiej się nie umawiaj – zaśmiał się okrutnie.

- Chwila, ale ja już mam randkę z Yuko! – zaoponowałem i obrzuciłem spojrzeniem zaproszenie. – Klub dla gejów…? – wydusiłem z siebie z niedowierzaniem. – No chyba sobie żartujecie… - byłem pewny, że pobladłem.

- Absolutnie nie – odezwał się Karma. Sięgnął po torbę, którą ze sobą przyniósł i wyjął z niej coś szeleszczącego… a dokładniej to plisowany strój francuskiej pokojówki! – A ponad to pójdziesz ubrany w to – wyszczerzył się szeroko. – Osobiście dopilnujemy, żebyś dotarł na miejsce na czas – zaznaczył.

- No co wy, chłopacy! – zakrzyknąłem przerażony wizją upokorzenia, jakie musiałem odebrać. – Nie zrobicie mi tego! – zamachałem rękami w powietrzu w akcie desperacji. – Mam randkę z Yuko! – oponowałem.

- Było z nami nie zadzierać! – parsknął Yuuki.

Jęknąłem żałośnie i załamany ukryłem twarz w dłoniach. Po minach chłopców mogłem być pewien, że ci nie odpuszczą. Byli zdeterminowani, żeby się na mnie odegrać. Przez rozczapierzone palce widziałem, jak brunet czule całuje w usta swojego nowego chłopaka.