"Książę z bajki" cz.10

„Książę z bajki” cz.9

Kopnięcie.

Lewy prosty.

Prawy od dołu.

Uskok.

Nie ma ludzi „bez serca”. W jakimś stopniu wszyscy o coś dbamy i wszystkim nam na czymś zależy. Wydaje się to być rzeczą oczywistą, ale kierowani przez emocje ludzie często zapominają o oczywistych rzeczach. Z tej racji w pewnym momencie mojego życia mnie również został przypisany podobny przydomek, mimo iż nawet nie wiedziałem, dlaczego tak się stało ani kto tak właściwie to zrobił.

Lewy prosty.

Jeszcze raz.

Prawy z góry.

Czasem wydaje mi się, że ludzie nazywani w podobny sposób cierpią jeszcze bardziej niż wszyscy inni. No bo jednak coś musi być na rzeczy, skoro nie okazywali swoich uczuć i emocji tak jak cała reszta świata, prawda? Niestety, zamiast pomocy czy zainteresowania zostawali zarzuceni gradem obelg i bolesnych słów, które tylko jeszcze bardziej odwodziły ich od pomysłu zakładającego otworzenie się przed jakąkolwiek osobą postronną.

Tak było ze mną.

Kolano.

Prawy prosty.

Lewy od dołu.

Wszyscy dzielimy te same uczucia i emocje. Wszyscy czujemy radość, smutek, złość… Dlaczego więc ludzie postrzegali mnie jako osobę „bez serca” tylko ze względu na to, że mnie częściej przychodziło zmierzyć się z tymi dwoma ostatnimi uczuciami? Czy to była moja wina? Albo przynajmniej tylko i wyłącznie moja wina? Nie bardzo wiedziałem, jak cały ten system działał, ale nawet nowopoznane osoby zaledwie po kilku spojrzeniach potrafiły z kretesem stwierdzić, iż bliżej mi było do bestii niżby człowieka. Bliżej mi do potwora – do rodzaju nijakiego niżby jakiegokolwiek innego.

A to bolało.

Niestety, tylko w bajkach bestia mogła znaleźć sobie piękną księżniczkę i na końcu zamienić się w urodziwego księcia. W prawdziwym życiu potwór był szczuty przez ludzi aż oddalał się od ich siedliska, zaszywał się w najodleglejszej części lasu i wsłuchiwał się w straszne opowieści o samym diable mieszkającym w owym lesie, którymi matki i babki straszyły dzieci, podczas gdy on tylko siedział. Siedział i nic nie robił. Może czasem zdarzyło mu się westchnąć. Albo poczuć smutnym. Lub samotnym.

Następne kopnięcie wyprowadziło z równowagi sapiącego jak parowóz młodzika, który nosił dumny tytuł „asystenta trenera”. Chłopaczek odrzucił od siebie ochraniacz, w który uderzałem już od dłuższego czasu i z trudem wywindował się do pozycji siedzącej. Wyciągnąłem do niego rękę w geście pomocy, jednak ten tylko wyniośle uniósł głowę i sam dźwignął się na rozchwiane, drżące nogi.

Ale koniec końców i tak wyjdzie, że to ja jestem ten zły i niedobry, nie? Bo przecież dałem chłopakowi wycisk, za dużo od niego wymagałem, a to przecież dopiero stażysta… O tym, że wyciągnąłem do niego pomocną dłoń to już nikt nie będzie pamiętał, a nawet jeśli, to nikt nie raczy o tym wspomnieć, nie? W końcu nikt nie liczy zalet bestii. W tym wypadku wszyscy potrafią dostrzec tylko i wyłącznie wady.

Wywróciłem oczyma i ściągnąłem rękawiczki, które chroniły moje dłonie przed otarciami. Gestem ręki odprawiłem asystenta trenera i odrzuciłem ochraniacz na swoje miejsce. Rozejrzałem się po sali w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby zwrócić moją uwagę. Co by tu jeszcze zrobić?... To wszystko jeszcze wciąż za mało. Może sztanga?

Jakoś podczas edukacji w szkole średniej odkryłem, że sport był niezłym sposobem na wyładowanie złości. Od tamtej pory stałem się regularnym bywalcem siłowni. Może to kogoś zdziwi, ale nawet kiedy boksowałem worek lub ćwiczyłem z trenerem, jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się wyobrazić sobie, jakobym po prostu uderzał kogoś, kto mnie zdenerwował, kogo nie lubiłem… Nie tak to działało. Przynajmniej w moim wypadku. Ćwiczenia wymagały skupienia, a więc pozwalały oderwać się od nieprzyjemnych myśli. Ból fizyczny uwalniał od bólu psychicznego. Zmęczenie po treningu nie pozwalało na roztrząsanie przeszłości i pieklenie się w nieskończoność. Wyrzut endorfiny towarzyszący świadomości, iż podczas danej sesji udało mi się zrobić więcej i szybciej, odwracał uwagę od problemów dnia codziennego.

W ostatnim czasie musiałem przyznać, że nieco się opuściłem, gdyż ze względu na koczującą w moim mieszkaniu matkę byłem niejako uziemiony – zupełnie tak jakbym wrócił do lat nastoletnich, kiedy otrzymywałem szlabany. Teraz jednak zrehabilitowałem się i w końcu wróciłem na siłownię, co obecnie mogłem nazwać wręcz zbawczą decyzją, nawet jeśli rwanie w plecach podczas wykonywania martwego ciągu było praktycznie nie do zniesienia.

Położyłem się na drewnianym parkiecie, wlepiając ślepe spojrzenie w podwieszany sufit. Ostatni raz wypchnąłem sztangę biodrami i opadłem z głuchym hukiem na podłogę. Dyszałem ciężko, próbując uregulować oddech. Tak, czasem dobrze było o niczym nie myśleć…

***

- Ile ty jesz! – wykrzyknął oburzony Daichi. – Czy ty masz czarną dziurę zamiast żołądka? – prychnął rozgniewany. W odpowiedzi jedynie wzruszyłem ramionami. – Przy takiej ilości kalorii powinieneś przypominać zawodnika sumo! – wycelował we mnie oskarżycielsko palcem.

Ano tak, gitarzysta nigdy nie był przesadnym zwolennikiem wysiłku fizycznego, dlatego też od dłuższego już czasu liczył kalorie i odmawiał sobie wielu rzeczy, podczas gdy ja najzwyczajniej w świecie obżerałem się na jego oczach. No jak ja mogłem być tak okrutny? A pomyślał ktoś może o tym, że po prostu byłem głodny po treningu? Nie, bo po co? Przecież Dai i jego dieta opierająca się na listku sałaty i dwóch plasterkach ogórka dziennie była ważniejsza. Bo przecież on należał do tej uprzywilejowanej grupy ludzi „akceptowalnych”, podczas gdy ja zdecydowanie byłem „bestią”. Bezmózgą kreaturą, której teraz akurat włączył się tryb odkurzacza. Biedny muzyk musiał na to wszystko patrzeć i się denerwować. Skoro już chciałem się tak karygodnie obżerać, to przynajmniej powinienem się gdzież tym schować, prawda?

Powołuję się na miłość do moich dwóch kotów, więcej nie idę z nimi na obiad…

- Serio, Hiro, może powinieneś zacząć zastanawiać się nad tym, co jesz – podsunął Cazqui. – Wiesz, póki jesteś młody i masz jeszcze szybki metabolizm, to wszystko jest w porządku, ale potem będzie już tylko gorzej…

Oho, zaczyna się! Najpierw radzenie, a potem czarnowidztwo! Cholera, jak ja kocham ten świat i ludzi… A niby to ja tu jestem tym negatywnym bohaterem, nie?

- Rozważę to – mruknąłem, sięgając po napój.

Odłożyłem pałeczki, jednocześnie tłumiąc ziewnięcie. Po sytym posiłku zachciało mi się spać. Chłopcy dyskutowali o czymś zawzięcie, Daichi wciąż prawił mi jakieś wytyczne odnośnie mojej diety, a ja sobie z tego nic nie robiłem. Zastanawiałem się czy gdybym się uparł, to udałoby mi się zrobić jeszcze jedną serię pompek…

- Jesteś bez serca! – fuknął rozsierdzony gitarzysta.

- Powiedz mi coś, czego nie wiem – zaśmiałem się gardłowo.

Z jakiej racji on mógł powiedzieć, że ja jestem bez serca i nikt nie zwrócił mu przy tym najmniejszej uwagi? Gdybym ja porwał się na coś podobnego w rewanżu, nie zdziwiłbym się, gdyby Dai rozpłakałby się, a reszta zespołu w ramach kary postanowiłaby przerobić mnie na mielone. Bo w sumie dlaczego nie, prawda? Coraz częściej łapałem się na myśleniu, że tym światem rządziło mnóstwo zasad, których nie pojmowałem. Najbardziej jednak dręczył mnie fakt, iż nie każda z owych reguł działała w dwie strony, przez co czasem zdarzało mi się łamać dobry ton i wychodzić na bydlaka. Co dziwne jednak, z czasem, im starszy się stawałem, zamiast pojmować coraz więcej, ja rozumiałem z tego wszystkiego coraz mniej. Czasami wydawało mi się, że nie pasuję do otaczającej mnie rzeczywistości tak bardzo, że to aż ciężko opisać. Wyróżniałem się jak skarpetki pośród masy wspaniałych, bożonarodzeniowych i noworocznych prezentów. Sam mój widok rozczarowywał i sprawiał, że ludzie krzywili się. Może to właśnie dlatego traktowali mnie w taki, a nie inny sposób…? Ale czy to moja wina, że przyszło mi być zwykłą parą skarpet zamiast nowym laptopem czy biletem na dwutygodniowe, opłacone z góry wakacje na Karaibach? Serio, gdybym tylko mógł, to bym się zmienił… gdybym tylko wiedział jak…

Niemniej, nie da się ukryć, że nie znajdywałem się w jakiejś naprawdę podbramkowej sytuacji. Jakby nie patrzeć, dookoła mnie było mnóstwo osób, które borykały się z większymi problemami, które miały ciężej w życiu ode mnie. Przykładem takiej osoby mogłaby być choćby moja matka – wdowa z dwójką synów, którym robiła za oboje rodziców. Jakby tego mało, przynajmniej jeden z jej synów (tak, o mnie chodzi) wyrósł na godnego pożałowania dupka, za co, rzecz jasna, moja rodzicielka srogo się obwiniała. W jej własnym mniemaniu poniosła klęskę wychowawczą. To głównie z tego powodu zdecydowała się przyjechać do Tokio po telefonie od Cazquiego. Drugi syn, mój brat, może już był nieco lepszym materiałem, który także bardziej przypominał istotę ludzką, jednak z kolei jego żona była totalną porażką. Matka nie znosiła swojej synowej i z wielką chęcią z pewnością by ją zamordowała, gdyby tylko mogła… a ja w sumie z chęcią pomógłbym jej w tym zadaniu…

No, ale nie rozwodząc się dłużej nad problemem mojej rodziny samym w sobie oraz przechodząc do sedna, chciałem powiedzieć tylko, że nie miałem znowu aż tak źle. Właściwie to prowadziłem życie, jakiego wielu z pewnością mogłoby mi pozazdrościć. Niestety, moim głównym problemem był fakt, iż byłem pesymistą, który nie potrafił przejść obojętnie wobec żadnego problemu. Problemy pojawiają się na drodze każdego człowieka i nie ma w tym nic dziwnego. Jest pewien typ ludzi, którzy mają w sobie tą siłę, żeby być ponad to, co ich boli. Ja byłem ich zupełnym przeciwieństwem. Jakby na przekór sam sobie drapałem i dłubałem w każdym, nawet najmniejszym zadrapaniu, nie pozwalając zagoić się ranom powstałym po ciosach życia. W ten oto sposób zamiast z niewielkim skrzepem musiałem borykać się z niechcącą zabliźnić się, ropiejącą raną. Na własne życzenie. Od po prostu taki byłem. Czy to się nazywa masochizm?

A może zwyczajnie słabość, co?...

W takich chwilach zdawało mi się, że niechęć, która biła do mnie od innych nie była znowu taka nieuzasadniona. Może nie byłem święty, ale nie byłem też najgorszym sukinsynem na świece – niestety, zwyczajnie byłem słaby. Czy było to aż tak łatwe do zauważenia i to właśnie z tego powodu ludzie byli tak dla mnie nieprzychylni? A jeśli tak, to jak to zmienić? Siłę fizyczną można nabyć przez bywanie na siłowni. Ale jak zdobyć tę psychiczną? Są na to jakieś ćwiczenia? Zajęcia grupowe czy magiczne przyrządy? Może powinienem zacząć oglądać telezakupy, żeby się o tym przekonać…

- Hiro – odezwał się Masa, wyrywając mnie tym samym z letargu – napój… - mruknął, a ja dopiero zorientowałem się, że szklanka, która cały czas trzymałem w ręku przechyliła się, przez co na podłodze powstała już sporych rozmiarów kałuża.

Ups…

Wiedziałem, żeby nie zamyślać się w miejscu publicznym…

***

Obudził mnie powiew zimnego powietrza. Rozejrzałem się zaspany w poszukiwaniu jego źródła, którym okazało się być uchylone okno. Chciałem podnieść się z kanapy, na której najwyraźniej zasnąłem, jednak lewa ręka, na której chciałem się podeprzeć była zdrętwiała do tego stopnia, iż nie mogłem nawet nią ruszyć. Chwilę potem zorientowałem się, że nie tylko była ona zdrętwiała, ale właściwie to została unieruchomiona.

Na moim przedramieniu leżała Setsuko, która opatuliła się połami mojej rozpiętej bluzy niczym kocem. Wtuliła małą twarzyczkę w mój tors, owiewając moją skórę ciepłym oddechem oraz niemal muskając ją wciąż lepkimi, po najwidoczniej niedawno jedzonych słodyczach, ustami. Niewielkie piąstki zaciskały się na mojej koszulce. Jakoś dziwnie rozczulony wpatrywałem się w pogrążoną we śnie, rozanieloną dziewczynkę. Ta, dzieci chyba jednak nie były takie złe jak myślałem… W każdym razie z czasem powoli zaczynałem rozumieć tę chęć poświęcenia się dla drugiej osoby, którą zazwyczaj pałali rodzice do dzieci. To po prostu… naturalne, że chcesz chronić taką małą, drobną i niewinną istotkę…

Zamarłem w dość niewygodnej pozycji, żeby nie obudzić małej. Nie mogłem się jednak powstrzymać, żeby nie wyciągnąć drugiej, wolnej ręki i nie pogłaskać jej po głowie. Słysząc jej rytmiczny, głęboki oddech czułem się spokojny jak jeszcze nigdy wcześniej. Cała jej postawa zdradzała, że dziewczynka czuła się bezpiecznie w moim towarzystwie. Ta świadomość wywołała u mnie uśmiech na ustach.

Zacząłem analizować całą sytuację, w której się znaleźliśmy. Po obiedzie z zespołem rozbolała mnie głowa, dlatego postanowiłem na moment się położyć i przymknąć oczy… przy czym wyszło na to, że zasnąłem, tym samym bezczelnie obijając się w pracy. Setsuko musiała zakraść się do mnie po cichutku i wtulić we mnie, kiedy mocno już spałem. Ale co ona robiła w studiu? Daichi przyprowadził córkę do naszego miejsca pracy tylko raz, ten pamiętny raz, kiedy przedszkole na jego osiedlu było zamknięte, przez co przyszło mi wtedy bawić się w wujka po raz pierwszy. Nigdy wcześniej ani później jej nie przyprowadzał – głównie dlatego, że studio nagraniowe nie było odpowiednim miejscem dla dzieci, a poza tym mała przecież jako-tako nie miała tu prawa wstępu. Co to się stało, że ta mała, różowa księżniczka ponownie znalazła się w moich objęciach?

Nim zdążyłem chociażby zacząć zgadywać, wtem drzwi otworzyły się z hukiem. Wystraszony drgnąłem, a dziewczynka aż podskoczyła ze strachu, zaciskając spocone dłonie na moim podkoszulku jeszcze mocniej. Chwilę potem rozpłakała się rzewnie.

W progu drzwi stał Daichi w obstawie dwóch ochroniarzy budynku. Muzyk dyszał ciężko i miał zaróżowione policzki.

- Tu jest! – krzyknął, zupełnie nie zwracając uwagi na płacz przestraszonej latorośli. – Znalazłem ją!

- Czego się drzesz, idioto?! – warknąłem na niego, przygarniając do siebie dziecko. – Nie widzisz, co narobiłeś? – syknąłem.

- Setsuko! – krzyczał rozemocjonowany gitarzysta, zupełnie nie zwracając uwagi na to, co do niego mówiłem. – Postawiłem całe studio do góry nogami, żeby cię znaleźć! Nie możesz tak uciekać! – zganił ją, na co ta rozpłakała się jeszcze głośniej. – Czy ty chcesz, żebym z twoją matką zawału dostał?!

- Ucisz się wreszcie! – potraktowałem go morderczym spojrzeniem. – Nie widzisz, że tylko pogarszasz sytuację? – fuknąłem, gładząc uspakajająco małą po włosach i plecach.  Wywindowałem się z nią do pozycji siedzącej, sadzając ją sobie na kolanach. Pozwoliłem, żeby dziewczynka wtuliła się w mój bark i moczyła moje ubranie krokodylimi łzami. – Teraz jesteś z siebie zadowolony? – prychnąłem.

- Nie udzielaj się – burknął. – Nie ty jesteś jej ojcem – wypomniał mi. – Poza tym, co ty sobie myślałeś? Siedziałeś tu nic nie robiąc, a mnie stąd mało nogami do przodu nie wywieźli! – lamentował.

- To było pilnować dziecka – „zauważyłem”. W Daim aż zagotowało się ze złości na te słowa.

- Kiedy ta zwiała! – wyrzucił ręce w powietrze w akcie desperacji. – Umówiłem się z jej matką, że ta przyjedzie po małą na parking pod studiem, żeby ją ode mnie odebrać, ale kiedy tylko rozpiąłem jej pasy, ta poszła w długą! – sapał ciężko z nerwów. – Wbiegła do budynku i nie mogłem jej znaleźć! Kazałem wszystkim jej szukać! Już myślałem, że stało się coś złego! – wyjaśnił.

Setsuko cały czas pochlipywała, wycierając łzy o moją koszulkę. Demonstracyjnie odwróciła głowę w drugą stronę, tak, żeby nie patrzeć na ojca.

- To prawda? – zapytałem spokojnie. Dziewczynka nie odpowiedziała tylko mocno zacisnęła oczy, krzywiąc się w płaczliwym grymasie. – Setsuko… - westchnąłem. – Napędziłaś tacie stracha – starałem się przemawiać łagodnie, żeby dodatkowo nie pogorszyć jej stanu. – Tata zaczął krzyczeć, bo się przestraszył, a nie dlatego, że jest zły – próbowałem ją jakoś uspokoić. Dziecko niepewnie rzuciło okiem na rodzica, który cały czas ściągał brwi w gniewnym wyrazie. Na ten widok z powrotem odwróciło spojrzenie. – Brawo, Daichi – warknąłem do chłopaka, który na mój przytyk jedynie przewrócił oczyma i założył ręce na piersi. – No już, nie płacz – odsunąłem ją nieco od siebie i otarłem łzy z jej pyzatych policzków. – Dlaczego uciekłaś od taty? – zapytałem.

- Bo… bo ja n-nie chcę… być z tatą!... – wydusiła z siebie z trudem, na co oczy gitarzysty rozszerzyły się w zdumieniu. – Ani z mamą! – dodała.

- Dlaczego? – dociekałem, sam będąc niemniej zdziwionym niż chłopak.

- Bo… oni… oni nie mają czasu! – wykrzyknęła. – I nie zajmują się mną! Cały czas pracują! A ja muszę oglądać bajki! – zawyła żałośnie. – A ja nie chcę! Chcę być z wujkiem! Wujek się ze mną bawi! – znów rozpłakała się na dobre, ukrywając twarz w moim torsie. W odpowiedzi bez słowa jedynie objąłem ją ciaśniej.

***

- Myślę, że musisz porozmawiać ze swoją byłą – wyraziłem swoją opinię. – Nie chcę za bardzo się wtrącać czy cię pouczać, ale wygląda na to, że małej mocno doskwiera fakt, iż nie jesteście już razem – zauważyłem, wskazując brodą na dziewczynkę, która znów zasnęła; tym razem wyczerpana po długim płaczu.

- Może masz rację… - westchnął muzyk. – Hiro… - zająknął się widocznie zmieszany. Oderwałem spojrzenie od trzylatki, przenosząc je na jej ojca.

- Hm? – mruknąłem przenosząc ciężar ciała na drugą nogę i zakładając ręce na piersi.

- Właściwie… to jestem winny ci podziękowania… i przeprosiny – przyznał, drapiąc się po karku w nieporadnym geście. – Wiem, że sprawiłem ci dużo kłopotów z Setsuko, ale ona naprawdę się do ciebie przywiązała…

- Nawet jeśli zastanawiasz się, jak to w ogóle możliwe, bo mnie przecież nawet bakterie i wirusy się nie czepiają – prychnąłem, przerywając mu i przewracając oczyma.

Zaśmiałem się, choć jak zwykle w takich sytuacjach, nie było mi do śmiechu. Niby w jakiś sposób żartowałem sam z siebie, jednak każde podobne stwierdzenie padające z moich własnych ust było dla mnie niemalże tożsame ze smagnięciem bata. Sam zadawałem sobie rany, którym potem na domiar złego nie pozwalałem się zagoić…

Daichi nie zaśmiał się. Jemu również jakoś nie było do śmiechu. Nie puścił nawet tej uwagi mimo uszu tylko skarcił mnie spojrzeniem. Wbił we mnie morderczy wzrok, zupełnie tak jakbym obraził jego latorośl czy jego samego, a nie… siebie samego.

- Przestań – burknął. – Mówię poważnie – zagryzł wewnętrzną stronę policzka. – Przepraszam za wszelkie kłopoty i dziękuję za twoją pomoc – powiedział patrząc mi prosto w oczy. – Naprawdę bardzo mi pomogłeś – usilnie starał się utrzymać ze mną kontakt wzrokowy, co w pewnym stopniu było przejawem odwagi z jego strony.

- Nie masz, za co mi dziękować – machnąłem lekceważąco ręką. – Nic nie zrobiłem – wzruszyłem ramionami.

- No właśnie o to chodzi, że zrobiłeś – argumentował. – Setsuko nie chce zostawać z nikim innym niż z tobą. Mówi, że nie lubi Masy i Natsu, a Caza się boi… - mruknął nieco zmieszany. – Nawet prywatna opiekunka, którą opłacamy na spółę z moją byłą, jej nie odpowiada. Chętnie zostaje jedynie w przedszkolu i z tobą – wyznał. – Słuchaj… - niemal jęknął. – Wiem, że jestem upierdliwy jak wrzód na dupie i cały czas zawracam ci głowę, ale… ale chyba bez twojej pomocy się nie obędę – w końcu spuścił wzrok, uważnie lustrując czubki swoich butów. – Zdaję sobie sprawę z tego, że jestem beznadziejnym ojcem… - próbowałem zaprzeczyć, jednak gitarzysta ubiegł mnie i nie pozwolił mi się wciąć. – Nie, Hiro, serio, wiem, jak jest… Cóż, nie jest tajemnicą, że po prostu wpadliśmy z moją dziewczyną. Oboje jesteśmy za młodzi na dzieci i nie znamy się na ich wychowywaniu – rozłożył bezradnie ręce. – Jakby tego było mało ja w końcu miałem dość, doprowadziłem do którejś z rzędu kłótni i wyszedłem z trzaskiem drzwi, zostawiając ją z dzieckiem samą. Jasne, zabieram raz na jakiś czas Setsuko, kupuję jej ubrania, zabawki… ale to nie do tego sprowadza się rola rodzica – pokręcił głową z dezaprobatą dla samego siebie. – Ani ja nie jestem dobrym ojcem, ani ona dobrą matką – westchnął. – Nie potrafimy stworzyć naszej córce rodzinnej atmosfery, w której czułaby się dobrze. Potrafimy jej tylko zapewnić dobra materialne, bo to jest prostsze zadanie – cmoknął z niezadowoleniem. – Ty tymczasem dajesz jej coś, czego my nie potrafimy. Ona po prostu do ciebie lgnie – uśmiechnął się delikatnie pod nosem. – Dajesz jej to ciepło i poczucie bezpieczeństwa, którego szuka każde dziecko… którego szukamy my wszyscy – dodał nieco ciszej. – Hiro, zrozum, ona ma dopiero trzy lata, a już ode mnie zwiewa! A co będzie, kiedy będzie miała trzynaście? Albo siedemnaście? Nie chcę stale przesiadywać na komisariacie, martwiąc się czy tym razem też przyprowadzą ją w jednym kawałku lub czy w ogóle ją znajdą… - na jego twarzy malował się ucisk żalu i troski.

- Myślę, że trochę przesadzasz – próbowałem przerwać jego samonakręcający się, depresyjny monolog. – Może trochę ci nie wyszło z tą dziewczyną, ale chyba jeszcze nie jest za późno, żeby spróbować odratować waszą relację, prawda? – uśmiechnąłem się lekko na zachętę. – Poza tym Setsuko to jeszcze małe dziecko. Ani wy nie zdążyliście go jeszcze skrzywdzić, ani jej przywiązanie do mnie o niczym nie świadczy – rozłożyłem ręce. – To, że przyszła do mnie nie oznacza, że cię nie kocha, że zrobiłeś coś źle albo że stawia mnie ponad tobą – próbowałem przemówić mu do rozsądku. – Ja jestem tylko „pseudo-wujkiem”, podczas gdy ty jesteś ojcem – wycelowałem w niego palcem. – Jestem tylko przypadkową osobą, która wmieszała się w jej niedługie życie. Pewnie zniknę z niego tak samo jak i się pojawiłem – wzruszyłem ramionami. – Ale ty zostaniesz. Myślę, że nawet ona to rozumie. Jakby nie patrzeć, ojciec w życiu córki zawsze jest mężczyzną stawianym na piedestale – szturchnąłem go w bok. – Nie musisz się obawiać. To jeszcze nie jest ten czas, w którym już ją tracisz – zaśmiałem się.

- Taa, potem znajdzie sobie chłopaka, męża i to on będzie na piedestale… - mruknął niezadowolony.

- Ale to wciąż odległa przyszłość – przypomniałem mu. – Poza tym ty jesteś pierwszym facetem, który pojawił się w jej życiu – zauważyłem. – Nie masz żadnych powodów do czucia się zdetronizowanym – parsknąłem.

- Do czasu – fuknął, choć nie umknęło mojej uwadze, iż brunet odzyskał już nieco humoru. – Ja już teraz muszę wysłuchiwać o waszym ślubie – westchnął. – Wiesz, jak ona potrafi to wszystko barwnie opisać? Aż czasami jak cię widzę to mam ci ochotę nawrzucać i najlepiej jeszcze przywalić – wyszczerzył się zaczepnie.

- Co? – wydusiłem z siebie zdziwiony.

- No, szykuj się – gitarzysta zaśmiał się. – Po hucznym weselu zamieszkasz w różowym zamku z tęczową fosą – przestrzegł, po czym parsknął śmiechem.

- Nie przyznawałem się do tego otwarcie, ale zawsze o tym marzyłem – odpowiedziałem, również się śmiejąc. – Widzisz, kobiety to jednak mają jakiś taki szósty zmysł czy coś w tym rodzaju… podświadomie wyczuwają, czego tak naprawdę pragniesz – pokręciłem głowa z niedowierzaniem.

- Chcesz powiedzieć, że między tobą a moją córką wywiązała się tak silna więź, że już niemal komunikujecie się telepatycznie? – spojrzał na mnie z ukosa.

- To się nazywa miłość, „tato” – parsknąłem i zaniosłem się śmiechem. Aż zgiąłem się w pół nie mogąc nabrać tchu, podczas gdy Dai znów miażdżył mnie spojrzeniem.

- Nie pozwalaj sobie za dużo… - warknął.

***

- Nieprawda! – oburzyła się dziewczynka wciąż lekko sepleniąc. – Wujek Hilo jest mój!

- Ale on nie może zostać twoim mężem, kiedy jest już wujkiem – argumentował Crena.

- Może! – kłóciła się zaciekle. – Wujek, powiedz mu coś! – jęknęła płaczliwie, wskazując palcem na bruneta.

- Weź się nie kłóć, co? – spojrzałem z politowaniem na Ketsuekiego, który irytował dziecko od samego rana.

- Ja jej tu wykładam podstawy, na których opiera się nasza rzeczywistość – burknął chłopak, zakładając ręce na piersi.

- Nieprawda! – Setsuko ponownie krzyknęła. – Nieprawda! Prawda, że to nieprawda, wujku Hilo? To nieprawda, co on mówi, prawda? – spojrzała na mnie wielkimi oczami.

- Prawda – mruknąłem, po czym sięgnąłem po swoją kawę, nie chcąc kontynuować tej rozmowy, która prowadziła do nikąd.

- A wiesz, że żeby się z kimś ożenić to trzeba tę osobę mocno kochać? – kontynuował początkujący muzyk, za co miałem ochotę złapać go za kark i walić jego głową raz za razem o blat stołu, dopóki głupi pomysł podpuszczania trzylatki nie wypadnie mu z tej pustej mózgownicy.

- Ale ja kocham wujka! – wykrzyknęła i uśmiechnęła się szeroko.

- A on ciebie?

- Wujek też mnie kocha! – dziewczynka aż stanęła nogami na krześle. – Prawda, wujku? Kochasz mnie, prawda? – uwiesiła mi się na szyi.

- Prawda, prawda – mruknąłem, delikatnie gładząc ją po plecach. – Setsuko – odezwałem się, nim Crena zdążył wyjechać z kolejnym, genialnym tekstem – masz tu pieniążek – wcisnąłem jej w dłoń monetę. – Idź do automatu i wybierz sobie coś słodkiego – poleciłem.

Może nie było to zbyt dydaktyczne zagranie, jednak chciałem chociażby na chwilę odseparować od siebie tę dwójkę. Ucieszona latorośl Daichiego zeskoczyła z krzesła z furkotem halek różowej sukienki i radośnie skierowała się skocznym krokiem do stojącej nieopodal maszyny ze słodkościami. Trzylatka była już mistrzynią w jej obsługiwaniu…

- Czy tobie jest gorzej? – warknąłem na bruneta. – Przecież to dopiero dziecko, a ty się z nią kłócisz o jakieś pierdoły! – spojrzałem na niego ostro. – Ponoć jesteś starszy, więc bądź też mądrzejszy – poleciłem. – Daj jej spokój. Przecież za tydzień i tak nie będzie wiele z tego pamiętała… - zauważyłem.

- Serio lubisz tego dzieciaka, co? – wokalista wyszczerzył się zaczepnie. – Bronisz jej jak na prawdziwego księcia przystało – zaśmiał się.

- Po prostu walczę z ludzką głupotą, której nie toleruję – skwitowałem kwaśno. Niezrażony chłopak nie zwrócił jednak zbytniej uwagi na tą pośrednią obelgę.

- Załatwić ci miecz, żebyś mógł występować w pełnym rynsztunku podczas walki? – zachichotał. – No chyba, że zamierzasz używać tego, którym zostałeś obdarzony naturalnie… – parsknął śmiechem.

- No bardzo śmieszne – przewróciłem oczyma. – Żarty rodem z podstawówki. Masz świetne poczucie humoru – rzuciłem sarkastycznie. – Ty się chyba nie czujesz dzisiaj najlepiej, co? – uniosłem jedną brew w nonszalanckim geście.

- W istocie, niekoniecznie – przyznał, odchylając się na krześle. – Szczerze powiedziawszy to jestem trochę zazdrosny – rozłożył ręce. – Do mnie taką jawną miłością nie pałasz jak do tej małej – uśmiechnął się półgębkiem. – Co więcej, gdybym to ja zaproponowałbym ci małżeństwo, to pewnie byś mnie wyśmiał – cały czas szczerzył się jak głupi, mając ze mnie niezły ubaw.

- Cóż, może dlatego, że nie jesteś trzyletnią dziewczynką? – westchnąłem cierpiętniczo.

- A więc gustujesz w dużo młodszych, tak? – parsknął.

- Przymknij się! – kopnąłem go pod stołem, na co muzyk syknął. – Wygadujesz jakieś idiotyzmy i jesteś przy tym obrzydliwy! Weź się opanuj! – skarciłem go.

- To zostań przynajmniej moim boyguardem, jeśli możesz okupować tylko jedno stanowisko księcia! – przyłożył grzbiet dłoni do czoła w teatralnym geście.

- Zaczynasz mi poważnie działaś na nerwy… - warknąłem ostrzegawczo.

- No już, nie denerwuj się! – uniósł ręce w obronnym geście. – Nie chciałem cię rozzłościć – zapewnił i nieco spuścił z tonu. – Niemniej, nie mogę wyjść z podziwu, jak bardzo opiekuńczy się stałeś względem tej małej – wyznał. W odpowiedzi spojrzałem na niego zdziwiony. – Naprawdę o nią dbasz. Ciężko tego nie zauważyć – Ketsueki uśmiechnął się ciepło. – Rozmawiałem na ten temat z Daichim… Aż dziw bierze, że mimo tego, iż sam raczej nie zaznałeś zbyt wiele domowego ciepła, co mogę wywnioskować chociażby z twoich obecnych relacji z matką, to sam z takim powodzeniem dajesz jej wszystko to, czego sam nie miałeś – sięgnął przez stół po moją dłoń. – Traktujesz ją jak prawdziwą, małą księżniczkę. Udajesz przy tym niewzruszonego i niezainteresowanego, bo taki już jest twój styl i maska, którą przywdziałeś, ale w gruncie rzeczy troszczysz się o nią jak o największy skarb. Dajesz jej tyle ciepła, że mała nawet w wieku trzech lat jest gotowa zwiać od własnych rodziców dla ciebie – zachichotał. – Hiro, jesteś naprawdę dobrą osobą… - powiedział z jakimś ciepłym błyskiem w oku.

Nie mogłem znaleźć słów, aby mu odpowiedzieć. Szczerze powiedziawszy to nawet nie myślałem o tym w ten sposób… Czy to było możliwe? Czy naprawdę chciałem otoczyć to dziecko ciepłem, którego sam nie zaznałem? Ale z drugiej strony, skąd niby mógłbym wiedzieć, jak to zrobić? Jak mógłbym dać jej coś, czego sam nigdy nie dostałem? Czy to nie trąci lekkim paradoksem? Chociaż, jakby nie patrzeć, mówimy przecież o ludzkich uczuciach… W tej kwestii prawa fizyki niekoniecznie zawsze mają zastosowanie.

Wtem obok mnie znów pojawiła się Setsuko. Dziewczynka odtrąciła dłoń bruneta, spoglądając na niego spod byka. Z trzaskiem położyła na blacie stołu miniaturową tabliczkę czekolady. Zręcznie otworzyła opakowanie i poczęstowała mnie. W odpowiedzi na pytanie czy Crena również może się poczęstować jedynie wystawiła mu język i wtuliła się w moje ramię, zagarniając słodkości dla naszej dwójki. Chłopak znów się naburmuszył, a zaborcza trzylatka ani myślała poluźnić uścisk małych kleszczy tuż nad moim łokciem, przez co miałem wrażenie, że po pewnym czasie krew przestała mi dopływać do lewego przedramienia. Zaśmiałem się, obserwując tę dwójkę. Byli naprawdę komiczni. Kiedy tak na nich spoglądałem czułem spokój i radość. Nieprzyjemne uczucie ucisku i ciężarku w klatce piersiowej wydawało się już być dawno zapomnianym, nic nieznaczącym wspomnieniem. Czułem się wręcz błogo.

Mogłoby już tak zostać na zawsze…