"Nowy Świat" cz.8

Kurde, komentowanie idzie wam teraz jak burza xD To jest już mój ostatni tekst pisany "na zapas", więc będę musiała siąść nad klawiaturą i coś naskrobać dla fana Alexa ^^ Cieszy mnie to, bo wasze uznanie naprawdę dużo dla mnie znaczy C:

No... może przydałoby się też porwać na coś innego niż historia Alexa, co? W końcu muszę dokończyć shota z Hiro x Crena, "Vampire Depression" cz.3 i "Dorośnij!"... no i "Monsters" by się przydało, ale na to naprawdę nie mam weny, a myślę o tym codziennie... no i jeszcze mam shota Zero x Hizumi, którego nie skończyłam od jakiegoś pół roku... no tak, trochę tego jest... i dlaczego każde zdanie zaczynam od "no"? Ale wieśniak ze mnie... =.=''

A, a tak w ogóle to jeszcze 73 komentarze i na tym blogu ogólnie będzie ich opublikowanych 2000~! ♥ Ktoś ma pomysł, jak można to uczcić? ~(^-^~)~(^-^)~(~^-^)~

Dobra, a teraz wyznanie:

Kurde, źle się czuję pisząc o Crenie… Wpisując jego imię i nazwisko w google od razu znalazłam link do swojego bloga i to mnie trochę niepokoi… Dlaczego? Ano dlatego, że z nim piszę (ma się te znajomości na fb), wiem, że on ma dzieci (dwie córki - jedna ma 3 lata, a druga kilka miesięcy), a ja tu robię z niego homoseksualistę… To trochę takie… nie na miejscu, nie uważacie? No i już to widzę, jak może (mam nadzieję, że jednak nie), ogarnie, że jakaś nie do końca normalna dziewczyna pisze o nim yaoi w dodatku w paringu z nieistniejącą postacią… Chyba nieźle mi odpierdzieliło… (/.-)’’ Już widzę tego maila ze skargą…

Crena: „Bitch, why are you writting about me yaoi?!”

Kita: „Cause I can. U’re public person and u must be ready for more text like this…”

 C: „Fuck…”

K: „Don’t use this word…”

C: „Why?”

K: „Cause… U musn’t use this word and dot, ok.? I know, u don’t like me now but I really please u, don’t use this word cause it isn’t good for you. Fangirls associate it with… u know what I mean?”

C: „$%^&*(„

K: „Yeah, yaoi everywhere.”

Chyba nie czuję się ostatnio za dobrze… (/.-)’’

No dobra, to jeszcze z innej beczki; oj już obiecuję, że nie będę bardziej zniewieściała (istnieje takie słowo? O.o'') Alexa, ale już nie narzekajcie proszę. Kto wie, może zrobię go trochę bardziej męskiego?...

Alex i tak jest lepszy od Shindi'ego z Anli Pollicino, przy którym nawet ja, która od co najmniej 5 lat jest zapoznana z wyglądem japońskich muzyków sceny visual-kei musiałam zastanawiać się czy to nie jest dziewczyna...

„Nowy świat” cz. 8

Ziewnąłem rozdzierająco i przeczesałem palcami włosy. Zamknąłem książkę i odłożyłem ją na biurko. Skończyłem – książkę, rzecz jasna, nie godziny pracy. Spojrzałem na zegar na monitorze laptopa i westchnąłem ciężko. Pięknie, po prostu pięknie. Czekają mnie dwie godziny nic nie robienia i gapienia się w sufit; była dopiero piąta, a moja zmiana kończyła się o godzinie siódmej. Cudnie…

***

Głowa strasznie mi ciążyła na ręce, którą ją podpierałem. Miałem wrażenie, że łokieć owej ręki niedługo zespoli się z plastikowym oparciem krzesła w jednolitą całość, jeśli nie zmienię pozycji, jednak moje ciało było tak ociężałe, a ja sam tak ospały, że zwyczajnie nie miałem na to siły. Właściwie to już zaczynałem przysypiać, kiedy z odrętwienia, które zawsze poprzedza zapadnięcie w sen, wyrwał mnie ten charakterystyczny odgłos otwieranych drzwi. Zmusiłem swoje zdrętwiałe mięśnie do nadludzkiego wysiłku, dzięki czemu udało mi się usiąść prosto. Jeśli to potencjalny klient, należy się jakoś prezentować, nie?

Wychyliłem się zza kamiennego blatu, przywołując na usta kolejny sztuczny uśmiech.

- Dzień dobry – przywitałem się pogodnie.

Do hallu wszedł mężczyzna; w zasadnie to chłopak, zapewne niewiele starszy ode mnie. Był dość niski, albowiem mierząc go na oko, stwierdziłem, że jest mniej więcej mojego wzrostu. Ubrany był w długi granatowy płaszcz, którego poły ciągnęły się za nim niczym ciemne smugi, kiedy ten kroczył sprężystym i energicznym krokiem w moją stronę. Moją uwagę zwróciło jego obuwie - glany sięgające do kolan. Elegancki płaszcz i glany? – cóż, najwidoczniej kolejny awangardzista na mojej drodze; choć w zasadzie muszę przyznać, że wyglądało to całkiem nieźle.

Z jednego z korytarzy, zapewne zwabiony odgłosem otwieranych drzwi, wyłonił się Fujimaru, host. Już chciał się witać z gościem, już przywołał na usta ten sam sztuczny uśmiech, co ja, kiedy nagle zatrzymał się w pół kroku i zamarł; jakby się w sobie skulił.

- Genshō… - wyszeptał, patrząc na zmierzającego w stronę recepcji chłopaka.

Czyżby jakiś stały bywalec? – zastanawiałem się. W tej samej chwili chłopak podszedł do kontuaru. Przyglądał mi się uważnie, ciekawsko, podobnie jak i ja jemu. Chciałem wyjechać ze standardowym tekstem dotyczącym oferty hotelu, jednak pod naciskiem jego spojrzenia głos jakby uwiązł mi w gardle; mrożącego krew w żyłach spojrzenia. Potrafiłem jedynie stać i z uchylonymi ustami bezmyślnie wpatrywać się w niego.

Genshō miał jasne, niemalże białe włosy sięgające łopatek. Miał jasną, cerę, powiedziałbym, że pergaminową, gdyż spod niej prześwitywała drobna, sina siateczka naczyń krwionośnych. Drobny, lekko zadarty nos znaczyła na nasadzie niewielka blizna, jednak tym, co najbardziej rzucało się w oczy… były właśnie jego oczy. Były… niepokojące. Źrenice były jakby nienaturalnie zwężone, przez co wyglądały niczym ziarenko piasku otoczone z każdej strony przez intensywnie niebieskie bezdenne jeziora. Błękit jego oczu był zimny niczym wszystkie lodowce Antarktydy; wydawał się wręcz fluorescencyjny ze względu na to, że białka jego oczu nie były wcale białe a czarne. Nie ulegało wątpliwości, że to tylko soczewki, jednak… Dobra, przyznam się otwarcie, że nieco się przestraszyłem. Spojrzenie jego oczu było twarde, zimne niczym zamieć śnieżna, podczas gdy antagonistycznie jego usta rozciągnięte były w delikatnym uśmiechu, przez co wyraz jego twarzy wydawał się być dość pogodny. Niestety, nie był to wcale przyjemny uśmiech; nie był nawet prześmiewczy czy wyzywający… tylko niepokojący – jak i sam jego właściciel.

Świdrował mnie spojrzeniem, którym, miałem wrażenie, że bezpośrednio może dotknąć mojej duszy. Zadrżałem. Przeszły mnie nieprzyjemne dreszcze.

Chłopak już szykował się, aby coś powiedzieć, już rozchylił wargi, kiedy nagle z głębi korytarza doszedł nas kobiecy głos.

- Genshō! Nareszcie jesteś! – wykrzyknęła pani Yukimoto.

Blondyn odwrócił się w jej stronę. Rzucił mi ostatnie spojrzenie przez ramię, po czym bez słowa ruszył do gabinetu właścicielki hotelu. Kiedy zniknął z mojego pola widzenia, odetchnąłem z niewyobrażalną ulgą. Opadłem ciężko na krzesło i przywołałem do siebie gestem ręki Takarę.

- Kto to jest? – zapytałem szeptem; tak na wszelki wypadek.

- Jak to, nie wiesz? – zdziwił się. – To Genshō Ryūdōin, bratanek pani Yukimoto i twój zmiennik – wyjaśnił.

- Mój zmiennik? – powtórzyłem. No tak… dopiero teraz dotarło do mnie, jak dziwnym jest to, że aż do tej pory nie widziałem mojego zmiennika. – On jest… niepokojący… - mruknąłem.

- To mało powiedziane – skwitował host. Było to niespotykanym zjawiskiem, gdyż Fujimaru był miłym chłopakiem i nigdy wcześniej nie słyszałem, aby wypowiadał się na czyjkolwiek temat niepochlebnie.

- Pani Yukimoto nie ma żadnych obiekcji odnośnie jego wyglądu? – dopytywałem. – Wiesz, te oczy…

- Może ma, może nie ma – brunet wzruszył ramionami. – Ale to w końcu rodzina, nie? A rodzinie zawsze więcej się wybacza. Zresztą… Postaw się na jej miejscu. Nawet jeśli byłbyś jego ciotką, pracodawcą, powiedziałbyś mu, że ma zmienić swój image choćby na czas pracy?

- Pewnie nie… - przyznałem. – On mnie… przestraszył… - wyznałem.

- Nie ciebie pierwszego i nie ostatniego – prychnął host. Pierwszy raz widziałem, żeby był taki oschły. – Widzisz, zatrudnianie rodziny w spółce ma swoje plusy i minusy. Plusem dla Genshō jest to, że może sobie na więcej pozwolić, ale minusem dla pani Yukimoto jest z kolei to, że najzwyczajniej w świecie głupio jest jej porosić bratanka o zmianę wyglądu czy, nie wspominając już o sytuacji, gdyby chciała go zwolnić… Wiesz, to mogłoby wpłynąć na jej relacje z rodziną; i z pewnością nie byłby to dobry wpływ. A po co się kłócić? – rozłożył ręce. – Z tego właśnie powodu, zdaje mi się czasem, że to Ryūdōin dyktuje tu warunki, a nie pani Yukimoto…

- Mówisz, jakby była to jakaś mafia… - zauważyłem.

- W każdym razie coś na podobieństwo – chłopak wzruszył ramionami, po czym odszedł w swoim kierunku, zostawiając mnie ponownie samego.

Mimo iż moje godziny pracy dobiegły już końca, to nie mogłem zostawić stanowiska pustego. Musiałem czekać kolejne półgodziny zanim Genshō łaskaw był ponownie się pojawić. Wszedł na recepcję już w uniformie i spojrzał na mnie przepraszająco – aż dziw, że te lodowate oczy mogą mieć taki wyraz! Delikatny uśmiech wciąż błąkał się na jego ustach, choć wcale nie był przyjemny. Przez moment przeszło mi przez myśl, że możliwym jest to, iż zbyt szybko, zbyt powierzchownie go oceniłem. Może on po prostu wygląda… średnio przyjaźnie, powiedziałbym delikatnie, a w rzeczywistości jest to miły chłopak?

- Cześć – ustąpiłem mu miejsca, uprzednio zabierając książkę z biurka. – Nie mieliśmy okazji wcześniej się poznać. Jestem Alexander Wright – przedstawiłem się i wyciągnąłem rękę w jego stronę, którą on uścisnął. Skinął mi głową, a uśmiech na jego ustach na chwilę pogłębił się, jednak blondyn nie odezwał się.

Najwidoczniej małomówny z niego typ… ale w takim razie, dlaczego pracuje na recepcji?

***

- Wróciłem… (chodziło mi o to charakterystyczne japońskie „Tadaima” od aut.) – mruknąłem, jednocześnie serdecznym kopniakiem zamykając za sobą drzwi.

Zrzuciłem z siebie kurtkę i buty, po czym wszedłem do kuchni, gdzie krzątali się Saitou i Daisuke, którzy dopiero szykowali się do wyjścia do pracy i szkoły.

- Jak tam w pracy? – zainteresował się blondyn.

- Tak sobie – przyznałem, nalewając sobie do szklanki soku. – Skończyłem czytać książkę i dwie godziny siedziałem bezczynnie – wyznałem.

- Ależ ty masz w tej pracy urwanie głowy – prychnął Ochida. – Żebyś się tylko nie przepracował – fuknął.

- Dai! – skarcił go Ito. – Co ty się tak czepiasz Alexa, co? Nie pracuje – źle, pracuje – też źle. Skoro nie musi się przemęczać, to niby dlaczego miałby to robić? – zapytał,  jednocześnie napychając usta płatkami z mlekiem.

Nie odpowiedziałem na zaczepkę bruneta. Już nawet nie chodziło o to, że coś do niego czuję. Nie mogłem przestać myśleć o Ryūdōinie… Dziwny z niego chłopak… Trochę się go bałem…

Usiadłem przy stole z tą nieszczęsną szklanką, która zdradzała, jak bardzo trzęsą mi się ręce. Im więcej myślałem o Genshō, tym bardziej drżały mi dłonie i przechodziły mnie dreszcze. Moja siostra zapewne powiedziałaby, że ten chłopak wysyła jakieś złe fluidy…

Wokalista Kagerou odłożył pałeczki i spojrzał na mnie uważnie. Podparł dłońmi głowę, przekrzywiając ją odrobinę w prawo, jakby oglądał ciekawe zwierzę w klatce w zoo, a nie współlokatora w rozsypce.

Zakochałem się w cholernym tetryku, a we mnie z kolei, żeby było śmieszniej, zakochał się szczery aż do bólu dziwak, no i na dokładkę teraz pojawił się on – Genshō Ryūdōin, który zamrażał wszystko spojrzeniem i już przy pierwszym naszym spotkaniu potrafił sprawić, że mój żołądek skurczył się do minimalnych rozmiarów, fikał koziołki, przy okazji przybijając „piątki” ze zdjętym trwogą sercem, które zachowywało się jakby dostało arytmii, chcąc wysłać mnie do Krainy Wiecznego Uśmiechu za sprawą zejścia na zawał.

Cudnie.

Po prostu zajebiście.

Co za chora sytuacja… Czy to jakieś cholerne opowiadanie dla nastolatek?!

- Jesteś blady i masz dreszcze – zauważył muzyk. – Ostatnio miałeś też gorączkę. Zdaję mi się, że jesteś chory. Powinieneś pójść do lekarza.

- Nic mi nie jest… - mruknąłem.

- No pewnie, że nie! – prychnął. – Posłuchaj, Alex, możesz starać się otrzymać tę prestiżową plakietkę pracownika miesiąca – wywrócił oczyma – ale nie polecam ci przy tym ignorować własnego zdrowia. Odbije się to na tobie, zobaczysz. Pamiętaj, że wszystkie poważne choroby zaczynają się od zwykłego przeziębienia. A! No i jeszcze jedno, ja do ciebie z kwiatkami do szpitala jeździć nie będę, wybij to sobie z głowy! – zastrzegł. – A twój pogrzeb biorę na siebie tylko jeśli zejdziesz na zawał, tak jak rozmawialiśmy o tym wcześniej, jasne?

Spojrzałem na niego zdziwiony. W jednej chwili przypomniałem sobie naszą niecodzienną rozmowę w łazience… Cóż, w każdym razie, dobrze jest czasem wysłuchać takich motywujących słów, prawda?

- Normalnie zaraz pomyślę, że się o mnie martwisz… - uniosłem nonszalancko jedną brew.

- Śnij dalej – Daisuke prychnął, po czym podniósł się od stołu i skierował do przedpokoju. Jego miejsce momentalnie zajął Saitou.

- Stało się coś? – zainteresował się.

- Nie nic – machnąłem lekceważąco ręką. – Tylko spotkałem dzisiaj wcielenie diabła i dowiedziałem się, że jest on moim zmiennikiem – zaśmiałem się nerwowo.

- Serio? Jest aż tak źle? – zdziwił się, jednocześnie wymownie wskazując kciukiem za siebie kierunek, w którym udał się Dai.

- Uwierz mi, Daisuke to przy nim naprawdę miły człowiek – skwitowałem, nie martwiąc się tym czy wokalista Kagerou może to usłyszeć, czy też nie.

Z przedpokoju odpowiedziało mi jedynie głośne prychnięcie, a chwilę potem jeszcze głośniejsze trzaśnięcie drzwiami.

***

Ochida usadził mnie na kanapie. Niepewnym spojrzeniem omiotłem to, co stało na stoliku przede mną. Brunet bez skrępowania sięgnął po jedną ze szklanek, a drugą wcisnął mi w ręce.

- No nie patrz się na to jak na jakiś kwas – wywrócił oczyma. – Chociaż… chwila. W zasadzie to jest kwas… - spojrzał, jakby dla upewnienia się czy mówi prawdę, na zawartość swojej szklanki; a na nią składała się, rzecz jasna, wódka i cola.

-A myślałem, że Japończycy preferują słabsze alkohole, takie jak sake czy wino śliwkowe… - mruknąłem do siebie.

- Ta, jasne. Bo my wszyscy jak jeden mąż; gustujemy w tym samym, ba!, nawet sramy tym samym! Jesteśmy jak z taśmowej produkcji! – sarknął, łypiąc na mnie nieprzychylnie. – Weź ty użyj czasem tej mózgownicy, co Alex? Każdy człowiek jest inny, więc każdy może gustować w czym innym. Ja akurat lubię mocne alkohole… ale skoro ty jesteś gaijinem, to powinieneś mieć mocną głowę, nie? – prześmiewczo naśladował ton, którym wypowiedziałem wcześniejsze pytanie.

- Niekoniecznie… - przyznałem z niechęcią.

- Abstynent? – zdziwił się.

- No nie, no… Aż tak źle nie jest – westchnąłem.

Nigdy przesadnie nie ciągnęło mnie do alkoholu. Możliwe, że przyczyną tego było to, że po każdej libacji alkoholowej na następny dzień umierałem na kaca-giganta. Raz zdarzyło się nawet, że targały mną torsje i migreny przez dwa dni (to było po tym, jak mieszałem i nieco eksperymentowałem, co oczywiście nie mogło skończyć się dobrze…); wtedy myślałem, że zwrócę nie tylko treść żołądkową, ale i sam żołądek. No i królowa Bon ze swoją migreną mogła się schować, bo mnie głowa po prostu napierdalała, jakby ktoś mi wewnątrz czaszki umieścił tę cholerną, irytującą małpę, która bezlitośnie nawala talerzami, a sam łeb miałem 3:8 (skala od aut.) i naprawdę obawiałem się, że szwy mi pękną…

- A mogę dowiedzieć się, cóż to za święto, że postanowiłeś się ze mną napić? – zapytałem, upijając pierwszy łyk.

Lód. Zdecydowanie przydałby się lód.

- To nie ja piję z tobą, tylko ty ze mną.

- Co? – spojrzałem na niego z niezrozumieniem wypisanym na twarzy.

- Po ciężkim dniu w pracy przyda ci się coś, co pomoże ci się odstresować – rozsiadł się wygodniej. – No, ale picie w samotności nie jest jednak dobrze postrzegane; kojarzy się raczej z desperacją niż odpoczynkiem – rzucił mi głębokie spojrzenie, od którego przeszły mnie dreszcze. – Dlatego jesteś skazany na mnie. Saitou jest niepełnoletni – przypomniał.

- Gdybyś jeszcze nie był taki despotyczny, to uznałbym, że to miły gest z twojej strony…

W odpowiedzi zostałem potraktowany morderczym spojrzeniem. Już otwierałem usta, aby ponownie się odezwać, jednak szybko przekalkulowałem, że nie opłaca mi się. Kurde, znów coś chlapnę i Dai gotów jeszcze się na mnie obrazić…

To ja może pójdę po ten lód…

***

Ogromna piłka na przemian odbijała się od sufitu i podłogi. Skakała tak po całym pokoju, aż w końcu zaczęła zbliżać się w moim kierunku. Chciałem się odsunąć, żeby mnie nie trafiła, jednak ona wtedy jakby ominęła łóżko i trzasnęła tuż przed drzwiami szafy, które jak na komendę, rozsunęły się. Zza połyskującego szkła w chabrowym kolorze wyłonił się krowi łeb. Zwierzę postąpiło kilka kroków do przodu, stukając racicami o drewniany parkiet. Wyszło z szafy mniej więcej do połowy, by zaraz potem zamuczeć przeraźliwie głośno. Krówsko wlepiło we mnie spojrzenie tępych ślepi, które w dodatku mrugały niezależnie od siebie (krowy naprawdę tak mają od aut.).

Środek Tokio.

Blok.

Trzecie piętro.

Krowa.

Skąd tu się, kurwa, wzięła krowa?!

Taa, to nie jest możliwe… To zapewne jedno z moich pijackich urojeń. Ciekawe, co Daisuke dosypał mi do tych drinków? Kuźwa, wiedziałem, żeby tego nie pić… Śmierdziało od tego podstępem na kilometr!

***

Przeczesałem palcami włosy, które opadały mi na twarz. Chwyciłem się mocniej futryny drzwi, kiedy świat zawirował mi przed oczami. Chwiejnie ruszyłem do przodu.

- Jak się spało, śpiący królewiczu? – doszedł mnie złośliwy komentarz z kuchni.

Niechętnie oderwałem spojrzenie od własnych stóp, co stawiało mnie w sytuacji zwiększonego ryzyka upadku, ale przecież nie mogłem kontemplować własnych nóg podczas rozmowy z wokalistą Kagerou. Jeszcze gotów pomyśleć, że stałem się pokorny! Spojrzałem na niego nienawistnie, jednak mój wzrok szybko stał się pobłażliwy, kiedy dostrzegłem jak brunet nieudolnie próbuje ukryć przede mną opakowanie leków przeciwbólowych za cukierniczką. Więc on też miał porządnego kaca – pomyślałem niemalże triumfalnie, co, o dziwo, poprawiło mi nieco humor.

- To wszystko twoja wina – warknąłem.

- Jak zwykle – wzruszył ramionami. – Kogoś musi być, nie? – zgarnął z kuchennego blatu kubek, z którego uprzednio dopił kawę i wstawił naczynie do zmywarki.

- Zrobiłeś to specjalnie – syknąłem.

- Niby co?

- Upiłeś mnie!  - wycelowałem w niego oskarżycielsko palcem. – Nie poszedłem do pracy – zorientowałem się, że moja dzisiejsza zmiana już dawno się zaczęła, spoglądając na cyfrowy zegarek wbudowany w piekarnik. – Chcesz, żebym stracił robotę?! Najpierw ględzisz, że jestem nierobem, a teraz chcesz, żeby wyrzucili mnie z pracy?! – byłem wściekły.

Wymowna cisza.

Sapnąłem ciężko.

- A co jeśli powiem, że w rzeczywistości zrobiłem to celowo? – spojrzał na mnie zagadkowo. – Alex, przecież wiem, że uwielbiasz narzekać i zrzucać winę za wszelkie zło tego świata na mnie – przysunął się tak blisko, że czułem zapach jego mocnych perfum i słabo wyczuwalną nutę przetrawionego alkoholu, którym wciąż od niego trąciło; zapewne za sprawą wczorajszych ubrań... – Wiem, że tak naprawdę o nic mnie nie obwiniasz. Po prostu dajesz ujście swojej frustracji, wyładowując się na mnie – spoglądałem na niego zszokowany. – Chcesz wiedzieć, dlaczego to zrobiłem? Och, oczywiście, że chcesz – zachichotał. Nachylił się nade mną i zaczął mi szeptać do ucha. – Chciałem cię mieć dziś dla siebie – powiedział wprost, po czym pocałował mnie za uchem, wyprostował się i bez słowa skierował do salonu.

Stałem skołowany i nie bardzo wiedziałem, co mam myśleć, a co dopiero mówić o jakimkolwiek działaniu. Czyżbym znów wybiegł zbyt daleko myślami? Nie… Sięgnąłem do miejsca, które ucałował mężczyzna i przesunąłem po nim opuszkami palców.

On naprawdę mnie pocałował.

Daisuke mnie pocałował…

Poczułem nagły napad mdłości. Cóż, pech chciał, że bliżej miałem do kosza na śmieci, który mieścił się pod ścianą niż do zlewu, jaki znajdował się w przeciwległym kącie kuchni. Nachyliłem się nad śmietnikiem, jednak nie zwymiotowałem. Czułem w gardle palący kwas, łzy zebrały mi się w kącikach oczu, ale udało mi się opanować torsje. Odetchnąłem z ulgą.

Tym, co zwróciło moją uwagę była zawartość kosza. Nic ciekawego, można by powiedzieć, ani tym bardziej godnego opisywania, jednak uwzględnię, że pojemnik był pusty i znajdował się w nim czysty worek. No… pojemnik był prawie pusty. Na jego dnie dostrzegłem podarty arkusz papieru, a z jednego ze strzępów odczytałem: „Wrig…”. To było coś adresowanego do mnie? Jakim cudem znalazło się to w śmietniku? Nie przypominam sobie, żebym coś podobnego wyrzucał… Chociaż z drugiej strony mogę wiele rzeczy nie pamiętać…

Sięgnąłem po owy papier. Maiłem szczęście, że został porwany jedynie na czworo, przez co łatwo mogłem go złożyć w spójną całość. Rozłożyłem skrawki na blacie i dopasowałem je do siebie. Udało mi się złożyć kopertę, która niezaprzeczalnie była zaadresowana do mnie oraz krótki list, który się w niej znajdował:

„Dawno się już nie wiedzieliśmy, prawda? Myślę, że dobrze byłoby to w końcu zmienić, bo liczę, że propozycja Naszego spotkania wciąż jest aktualna. Przyjeżdżam dzisiaj około godziny jedenastej, więc mam nadzieję, że uda mi się złapać Cię jeszcze dziś. Mam Ci wiele do powiedzenia, ale na rozmowie skupimy się, kiedy już się spotkamy. Tymczasem przesyłam Ci pały prezent. Mam nadzieję, że Ci się spodoba.

PS. Przez pewne „nieścisłości” mój poprzedni numer telefonu trafił do sieci i musiałem go zmienić. Zadzwoń do mnie, kiedy znajdziesz czas: 555 462 122 (wpiszcie sobie tu swój numer, licząc, że Alex zadzwoni xD A tak serio to potraktowałam was trochę jak idiotów, to znaczy jak Amerykanów, bo tam w filmach wszelkie numery zaczynają się od „555”, żeby nikt na nie nie dzwonił ;p od aut.)”

Nadawca nie podpisał się, jednak nie ulegało wątpliwościom, że tylko jedna osoba mogła zaadresować do mnie podobny list – Crena. Swoją drogą, ciekawe cóż to za „nieścisłości, jak to nazwał…?

Zajrzałem jeszcze raz do śmietnika. Wygrzebałem z jego dna dość masywny pierścień fikuśnie wijący się srebrnymi ramionami wokół palca. Jego zwieńczeniem było duże, szafirowe oko pośrodku jego długości, które… nie wiem jak to opisać, ale wydawało mi się być tak pogodne jak i sam jego nadawca. Jego błękit kojarzył mi się z uśmiechem Ketsuekiego i budził we mnie jakieś bliżej nieokreślone pozytywne uczucia, których nie umiałem nazwać…

Kurde, mam nadzieję, że to nie jest kamień szlachetny!... Gdyby Dai go wyrzucił, byłoby szkoda…

Właśnie, Daisuke. Tylko on był w domu. Ito dawno temu wyszedł do szkoły, biorąc pod uwagę, że dochodziła dwunasta. Zresztą blondyn nie znał Creny. Tylko Ochida go widział i od początku dawał mi do zrozumienia, że go nie lubi. Kazał mi się trzymać od niego z daleka. To z pewnością musiała być jego sprawka…

Spojrzałem w stronę, w którą udał się muzyk, jakby stamtąd miała nadejść odpowiedź – ale, rzecz jasna, nie nadchodziła. Przezornie z powrotem wrzuciłem podarte kartki do śmietnika, ale pierścień zachowałem.

Jaki był jego cel? Dai powiedział kiedyś, że mimo iż nie jestem jego protegowanym, to martwi się o mnie tak samo jak i o Saitou. Czy kierowało nim coś na kształt troski rodzicielskiej, poczucia odpowiedzialności za mnie? Wokalista Kagerou widział Ketusekiego raz i od tamtego momentu usilnie próbuje namówić mnie do zerwania z nim wszelkich kontaktów. To nieco… nie na miejscu. Tak jakby… przemawiała przez niego zazdrość? Nie – pokręciłem głową – chyba znów zbyt wiele sobie wyobrażam…

Przesunąłem palcem wskazującym po pierścieniu, który wsunąłem na palec serdeczny drugiej ręki. W takim stanie wątpię, aby dobrze przyjęto mnie w pracy… Cóż, skoro Ochida chciał nie dopuścić do mojego spotkania z Creną, będzie musiał za to zapłacić. Nie chciał, żebym się z nim spotykał? – no to teraz w dodatku będzie go znosił we własnym domu. Wygrzebałem telefon z kieszeni (bo oczywiście po pijaku nie pomyślałem o tym, aby pozbyć się jeansów) i napisałem do niego krótkiego sms’a na nowy numer z prośbą o spotkanie u mnie. Mam nadzieję, że trafi bez problemu…

Zauważyłem, że mam nieodebraną wiadomość. Wszedłem w skrzyknę odbiorczą. Od Fujimaru? Dziwne… Jego akurat spodziewałbym się w tej chwili najmniej…

„Wziąłem twoją zmianę. Nie wiem, gdzie jesteś ani co robisz, ale jesteś moim dłużnikiem.”

Oj, z pewnością – uśmiechnąłem się do siebie. O dzięki ci Buddo, że na tym świecie są jeszcze tacy dobrzy ludzie jak ten host!