Przerywnik "artystyczny" do "Nowego Świata" i żale autorki

LEKTURA OBOWIĄZKOWA

Wiem, miałam nie marudzić, ale… Jeśli to mój blog, to chyba mogę pisać na nim, co mi się rzewnie podoba, a więc zapytam raz jeszcze: Gdzie jest te ponad 100 obserwatorów? Ja nie wiem jak was zmotywować do komentowania… Może na prywatnym mailu każda z was poda mi swój adres, żebym za każdy przejaw aktywności na  Tained World mogła uhonorować ją tabliczką czekolady i orderem uśmiechu?

Dobra, czaję, że każdy autor jęczy i stęka, że jest mu źle i niedobrze. Wiem, że czytelnik jest tym znudzony i aż prosi się o to, żeby napisać, że jeśli tak bardzo mu wszystko nie odpowiada, to niech przestanie prowadzić bloga, jednak chyba same przyznacie mi rację, że wynik w ilości dwóch komentarzy na ponad sto obserwatorów i zmieniającą się niczym cień niewiadomą liczbę czytelników-ninja jest to naprawdę słaby wynik – w porównaniu choćby do starych dobrych czasów kiedy pod postem pojawiało się nawet dwadzieścia wpisów.

Za starych dobrych czasów… Ta, chyba przechodzę kryzys wieku średniego w wieku szesnastu lat; nieskończonych jeszcze, dodam.

Jeszcze tylko brakuje, żebym zaczęła ględzić, że za PRL’u było lepiej… Ta…

TŁUMACZENIA AUTORA

To teraz z innej beczki; zganię sama siebie, a przy okazji spróbuję się wytłumaczyć (chyba sama przed sobą) z własnych grzechów. Po pierwsze to ja naprawdę nie wiem, kiedy pojawi się kolejna część „Monsters”. Opowiadanie niemalże zginęło śmiercią naturalną i mimo iż naprawdę staram się napisać ten ostatni epizod w postaci rozdziału piętnastego, to mi to nie idzie. Blokada twórcza. Przez cały ten czas napisałam pięć stron w Wordzie i na tym się skończyło.

Co do zapowiadanego oneshoota z parigngiem Hiro (Nocturnal Bloodlust) x Crena, to też nie wiem jak wyjdzie, bo trochę głupio mi pisać yaoi z kimś, kto ma dwójkę dzieci (mam na myśli Crenę, co do Hiro to akurat nic nie wiem, ale to nawet dobrze; czasem niewiedza jest prawdziwym błogosławieństwem). Mimo wszystko dzisiaj jakiś ogólny zarys tego opowiadania zrodził się w mojej głowie, a więc niewykluczone, że jednak coś z tego wyjdzie. Postaram się dziś coś jeszcze sklecić z tego.

Lato, lato i po lecie, a mnie nie minęła wciąż faza na mordobicia i krwawe masakry, co wiąże się z tym, że jakoś yaoi zepchnęłam na drugi plan. W tym momencie chciałam przeprosić wszystkich „znajomych po fachu”, których blogi opuściłam, ale naprawdę w ostatnim czasie nie ciągnie mnie do tego. W ogóle ostatnio pisanie idzie mi jak krew z nosa, jak nie gram, to oglądam „Naruto”, a jak już zaczynam coś skrobać od wielkiego dzwona to są to krótkie prace, które zapewne nigdy nie doczekają się jakiejkolwiek kontynuacji i lądują w folderze o dumnej nazwie „bezsensowce”; pisane od tak pod wpływem chwili, aby dać upust moim chaotycznym myślom gnieżdżącym się i wijącym niczym jadowite węże w mojej głowie. Ostatnio naszło mnie na takie zwykłe hetero romanse, choć prawdą jest, że w tych „bezsensowcach” miłość jest wątkiem pobocznym, a tym, na czym się skupiam jest właśnie mordobicie, lejące się strumienie krwi i skrzywiona psychika głównych bohaterów. Mam jakieś dziwne upodobania do tworzenia postaci, które zamiast uczuć posiadają wszczepioną pod skórę machinę klimatyzującą. Ta…

CZĘŚĆ WŁAŚCIWA

Jak już dotarłaś tutaj, to sukces. Kolejny „artystyczny” przerywnik. Dlaczego? A bo tak i już.

Całe szczęście w ostatnim czasie zauważyłam, że coraz więcej osób przekonuje się do „Nowego Świata”. Niepewnie, bo niepewnie, ale jednak. Chwała komentującym! W każdym razie jak zostanę poinformowana o mocnym postanowieniu poprawy (czyt. Komentowaniu), to część piąta tego opowiadania zapewne pojawi się w niedługim czasie, a jeśli nie to osoby czytające będą zmuszone poczekać na to, aż w końcu przestanę grzebać jedynie w folderze „bezsensowów” i w końcu otworzę drugi folder pt. „blog – do wstawienia”.

No… to tego… na dobre i tak nieodległe rozpoczęcie roku szkolnego macie jeszcze kilka artów.

Nie chciało mi się już kolorować Saitou Ito ani Akihito Tsubakiego. Leniwiec ze mnie. Zresztą, wiecie jak dużo czasu zajmuje kolorowanie w programach do rysowania? =.=’’

A tu, proszę bardzo, macie kilka postaci z moich opowiadań, głównie nieopublikowanych w Internecie. Od prawej, Alexander Wright, którego już dobrze znacie, dalej Shizu Ichiro, dziewczyna, która spotkała Władcę Piekieł, który z kolei wybrał się na Ziemię, aby znaleźć sobie temat na pracę licencjacką z socjologii ludzkiej, od góry zwisa sobie Noroi, czyli dziecko o skrzywionej psychice, które absolutnie nie zachowuje się odpowiednio do swojego wieku no i jest sadystą oraz Hoshi Takano i Kei Umaro z jednego „bezsensowca”, z czego im oboju przyszło znaleźć się w zmilitaryzowanym świecie pełnym mordobicia (lubię to słowo, o wiele lepiej brzmi niż przemoc ^^’’), a na dodatek złego zostali postawieni przeciwko sobie – ich historia (póki co dwudziestokilkustronicowa) trąci odrobinę super natural, ale tylko odrobinę. Nie ma tam Batmana ani supermana, ani nic z tych rzeczy; na mózg mi jeszcze nie padło. Chciałam jeszcze narysować także z tego samego opowiadania Michiego Watanabe, ale skubany w skali źle wyszedł. Miała też pojawić się Kiyoshi Sora, uważam, że moja najbardziej oryginalna postać, ale ta z kolei wyszła krzywa, bo słabe zdjęcie z telefonu zrobiłam z lenistwa i w końcu ją sobie darowałam. Ta dwójka może pojawi się innym razem. Mimo wszystko Kiyo pojawiła się w jednej z moich pierwszych „książek”, gdyż praca o niej póki co ma sto dwadzieścia stron, a końca nie widać ani nie słychać. Pokrótce mówiąc, Sora ma amnezję, upominają się o nią psychopaci, a w razie potrzeby i jej „sprzymierzeńcy” mogą ją kropnąć, gdyż jest niebezpieczną bronią; tak zwanym Pożeraczem Dusz. Tym, co bardzo podoba mi się w jej wyglądzie jest to, że nie ma jednego oka – znaczy oko ma, ale ono z kolei nie ma ani źrenicy, ani tęczówki i przecina je gruba, krótka blizna.