Bóg chcąc nas ukarać, spełnia nasze marzenia cz.1

Dobra, wstawię jakąś Aoihę, żeby poprawić sobie statystyki... Ale nie cieszcie się, do tego opowiadania zainspirował mnie Zero z D'espairsRay; powiedział w jednym z wywiadów, że dziewczyny mają lepiej i lżej w życiu, a ja mu tym fickiem udowodnię, że tak nie jest xD

Tytuł: „Bóg chcąc nas ukarać, spełnia nasze marzenia…” cz.1

Paring: Aoi x Uruha

Gatunek: romans, szkolne, science-fiction lub fantastyka – sama nie wiem jak to nazwać xp

Beta: Hoshii.

Byłem najbardziej zniewieściałym chłopakiem w całej okolicy (o ile nawet nie w skali całego kraju). Miałem długie włosy i nie przepadałem za sportem. Miałem pełne usta, duże, migdałowe oczy i drobny nos. Mogłem poszczycić się zadbaną, niepoznaczoną żadnymi niedoskonałościami skórę. Byłem szczupły i nieświadomie kręciłem biodrami, podczas chodzenia, przez co często byłem nazywany „modelką” przez znajomych. Lubiłem czytać ckliwe teksty. Czasem zdarzyło mi się także napisać coś w podobnym klimacie. Swoje wypociny publikowałem na blogu jako anonim, gdyż, rzecz jasna, nikt nie wiedział o tym, że interesują mnie romansidła. Nikomu się z tego nie zwierzyłem w obawie przed „utratą twarzy”. Bałem się, że ktoś mógłby mnie wydać i wyszedłbym na jakiegoś dziwaka czy coś…

Jakby tego wszystkiego było mało interesowałem się makijażem i nieraz to ja wykonywałem go moim starszym siostrom – szczególnie, kiedy te szły na spotkanie ze swoimi chłopakami czy na dyskotekę, kiedy chciały wyglądać świetnie.

Muszę przyznać… i muszę przyznać… Och, cholera, że strasznie mnie to irytowało!… i chyba dlatego właśnie coraz częściej zastanawiałem się nad tym, jak to jest być kobietą. Następną rzeczą kierującą moje myśli na podobne tory była kolejna ocena niedostateczna, którą zostałem „uraczony” z wychowania fizycznego. No i nie można także zapomnieć o liście do rodziców, zawiadamiający o tym, że jestem zagrożony z tegoż przedmiotu i mogę nie zdać. Ludzie, nawet z fizyki i chemii miałem lepsze oceny niż z w-f’u!

Uch, przeklęta niesprawiedliwości, dlaczego dziewczyny miały lepiej?! Miały lżej; choćby na tym nieszczęsnym w-f’ie. Biegały na krótszych dystansach, podnosiły mniejsze ciężary, wykonywały mniej powtórzeń tego samego ćwiczenia… Poza tym nauczyciele lubili je bardziej; w szczególności, kiedy te były ładne i można było się pogapić. Nie musiały być wcale mądre, żeby coś osiągnąć – wystarczyło, że miały ładną buzię, kształtne nogi i nosiły bluzki z dużymi dekoltami. Też bym tak chciał…

Westchnąłem cierpiętniczo i pokręciłem głową… Mama nie będzie zadowolona, kiedy dowie się, że znów podrobiłem jej podpis na lewym zwolnieniu…

***

Rano obudziłem się z dziwnym przeczuciem, że coś się zmieniło. Rozejrzałem się po pokoju, jednak nie zauważyłem tam żadnej zmiany. Próbując zignorować to nieprzyjemne uczucie, wygrzebałem się z łóżka i ledwo przytomny podszedłem do szafy. Dziś jakoś wyjątkowo bolały mnie plecy… tak jakbym miał jakiś ciężar przyczepiony do torsu czy szyi… Przeciągnąłem się przed lustrem, kiedy… nagle zorientowałem się, że jednak coś tu naprawdę nie gra! Spojrzałem zszokowany na niemałe wybrzuszenie na mojej klatce piersiowej i zamarłem… Niepewnie dotknąłem tego i załamałem się.

Nie no, od kiery to ja mam cycki, ja się pytam?!

Spojrzałem w lustro i zdziwiłem się jeszcze bardziej, kiedy zobaczyłem, że moja twarz stała się jeszcze bardziej dziewczęca… Następnie spojrzałem nieco niżej i utkwiłem wzrok w wiadomym miejscu. Zagryzłem wargi i zajrzałem pod własną bieliznę… o matko ty moja… zrobiło mi się słabo…

Dzwońcie po lekarza!... albo od razu po grabarza, bo coś czuję, że zaraz zejdzie mi się na zawał…

- Kiyoko, pospiesz się, bo spóźnisz się do szkoły! – usłyszałem krzyk mojej rodzicielki.

- Zaraz będę gotowa! – odkrzyknąłem.

Zaraz, zaraz… dlaczego mój głos był taki piskliwy i cienki? No dobra, to dość oczywiste, że mogło to mieć coś wspólnego z tym, że straciłem „coś” spomiędzy nóg… Ale pozostawała jeszcze jedna sprawa, mianowicie: dlaczego zareagowałem na imię Kiyoko? Przecież nazywałem się Kouyou!

Uznałem, że to musiał być sen… Bo jak to inaczej racjonalnie wytłumaczyć? Tak, to z pewnością był tylko durny sen… Niepotrzebnie najadłem się przed pójściem spać i teraz śniły mi się jakieś głupoty. To wszystko mogło być po prostu kawałkiem niestrawionego pokarmu… Ale skoro ta sytuacja była tylko wytworem mojej wyobraźni, to przecież mogłem trochę się powydurniać, nie? Zrzuciłem z siebie piżamę i stanąłem nago przed lustrem…

- Wow… - wyrwało mi się.

Przez chwilę oglądałem własne ciało, a następnie wysunąłem pierwszą szufladę, w której trzymałem bieliznę. Zdziwiłem się, kiedy zamiast bokserek zobaczyłem w niej… biustonosze… A, no tak, dziewczyny to noszą; przypomniałem sobie błyskotliwie. Chwyciłem pierwszy lepszy z nich, który nawinął mi się pod rękę i zacząłem zastanawiać się, jak to założyć. Zapięcie ma być z tyłu – tylko tyle wiedziałem. Zacząłem kombinować. Założyłem ramiączka na ramiona, a następnie z tyłu próbowałem zapiąć to cholerne zapięcie; nie udało się. Boże, jak one to zakładają?! Podrapałem się po głowie i wzruszyłem ramionami. Postanowiłem zacząć od dołu, który był prostszy do przyodziania – założyłem majtki i spodnie, a następnie (nadal bez stanika, czy choćby koszulki) usiadłem do laptopa i wpisałem w wyszukiwarce hasło: „Jak założyć stanik”. Wyskoczyło mi kilka odpowiedzi. Przeczytałem pierwszą z nich. „Aaa… To tak to się robi” – pokiwałem głową ze zrozumieniem i zastosowałem się do porad, które znalazłem w Internecie. Zapięcie zapiąłem na brzuchu, a następnie odwróciłem stanik na dobrą stronę, to znaczy tym czymś, co miało trzymać biust do przodu. Następnie ponownie założyłem ramiączka na ramiona i udało się! To jednak nie jest takie proste…

Ponownie sięgnąłem do szafy i wyjąłem czarny t-shirt, który pasował mi do czerwonych spodni. Obecność obcisłych jeansów w mojej szafie nie była dla mnie zaskoczeniem, gdyż nosiłem je również jako chłopak, ale kiedy na metce koszulki przeczytałem „woman’s t-shirt” trochę się zmieszałem. Nie komentując tego, narzuciłem na siebie bluzkę. Co dziwne wcale nie była w kwiatki, serduszka, misie, Hello Kitty czy coś podobnego… wręcz przeciwnie. Na jej środku znajdowała się gigantyczna czaszka – czyli styl Kouyou nie różnił się wiele od stylu Kiyoko; jak widać oboje gustowaliśmy w tym samym.

Przeszedłem do łazienki, gdzie zająłem się włosami i makijażem. Włosy dziewczyny były zaledwie odrobinę dłuższe niż włosy Kouyou, więc sięgały mi do łopatek. Miały taki sam kolor – były farbowane na tycjanowskie złoto (rudy, który wpada delikatnie w ciemny blond od aut.). Rozczesałem je i jak zwykle wyprostowałem. Następnie zająłem się nakładaniem kosmetyków; okazało się również, że Kiyoko używała tych samych kosmetyków, co „moje poprzednie wcielenie”. Na blacie znalazłem głównie kosmetyki marki Yoko (popularna firma kosmetyczna w Japonii. Jej kosmetyki są również dostępne w Polsce od aut.).

Kiedy w końcu się oporządziłem, chwyciłem torbę z książkami i zszedłem do kuchni. Usiadłem przy stole, koło mojej najstarszej siostry, Jyou. Po chwili dołączyła do nas także Miko, „średnia” siostra.

- Jak tam moje trzy księżniczki dzisiaj spały? – mama zaśmiała się i podała nam śniadanie.

Dziwnie się poczułem, kiedy usłyszałem określenie „trzy księżniczki”. Zazwyczaj używała określenia „książę i dwie księżniczki”…

Zaczęła się tradycyjna, zwykła rozmowa przy stole.

Po skończonym śniadaniu wyszedłem do szkoły. Skierowałem się do pobliskiej stacji metra. Gdy znalazłem się już na odpowiednim peronie, przyjechało metro. Wsiadłem do wagonu i zająłem wolne miejsce. Niedaleko mnie stała grupka chłopaków, którzy rozmawiali o czymś półszeptem, co chwila przy tym spoglądając w moją stronę i uśmiechając się pod nosem. Wśród nich zauważyłem bruneta o półdługich włosach, lśniących, czekoladowych oczach i kolczyku w wardze – same wargi miał pełne i bardzo ponętne. Był naprawdę przystojny i jako jedyny cały czas nie odrywał ode mnie wzroku. Nie udzielał się w rozmowie; był pochłonięty moim widokiem. Wpatrywał się we mnie uporczywie do tego stopnia, że speszyłem się i zarumieniłem delikatnie. Po chwili brunet przecisnął się miedzy kolegami, podczas gdy oni nadal szeptali na mój temat. Nachylił się nade mną, trzymając drążka nad moją głową. Uśmiechnął się ciepło i skinął mi głową.

- Cześć – przywitał się. – Jestem Shiroyama Yuu (przypominam, że w Japonii najpierw przedstawia się nazwiskiem, a dopiero potem imieniem od aut.), ale wszyscy mówią na mnie Aoi – przedstawił się, a następie zajął miejsce obok mnie. – A jak ty się nazywasz, śliczna? – zagaił, a ja poczułem się co najmniej głupio.

- Takashima – szepnąłem. – Takashima Kiyoko – spojrzałem na niego kątem oka.

Znałem go; i to aż za dobrze. Wiedziałem, że skądś go kojarzę! Ten chłopak grał w drużynie koszykarskiej z mojej szkoły – ba, nawet był kapitanem!

- Kiyoko – powtórzył. – Ładnie – uśmiechnął się szerzej i przysunął odrobinę bliżej mnie. – Idziesz do szkoły? – zainteresował się.

- Tak – przytaknąłem nieśmiało.

- A mogę zapytać, do której szkoły chodzisz?

- Do Kōtō gakkō dai 2-gō (dosłownie: szkoła średnia nr 2 od aut.) – odpowiedziałem. – Ty także, prawda?

- Zgadza się – pokiwał głową. – Skąd to wiesz?

- Jesteś popularny. Należysz do klubu koszykarskiego i jesteś jego kapitanem; trudno cię nie znać – zachichotałem nerwowo.

- Ach tak? – spojrzał na mnie rozbawiony. – To co ty na to, żeby ten popularny koszykarz odprowadził cię do szkoły? – zaproponował, po czym nakrył moją dłoń swoją własną.

***

Przerwę obiadową postanowiłem spędzić samotnie – chciałem poukładać myśli. Usiadłem w kącie przy małym stoliku i odpłynąłem do mojego małego światka. Myśl, że to wszystko było tylko snem coraz bardziej wydawała mi się nierealna, gdyż to wszystko trwało za długo! W dodatku czułem wszelkie bodźce zbyt wyraźnie – stres, zawstydzenie, ból… Ale jak inaczej wytłumaczyć to, co wydarzyło się dzisiejszego ranka? Wieczorem kładłem się spać jako chłopak, a obudziłem się jako dziewczyna… to niedorzeczne! A może… może po prostu wariowałem? Może cierpiałem na schizofrenię albo rozdwojenie jaźni?

- Cześć, piękna – usłyszałem już tak dobrze znany mi głos. Spojrzałem na Shiroyamę i westchnąłem. Nie miałem teraz najmniejszej ochoty go oglądać… zresztą, przyczepił się do mnie jak rzep do psiego ogona! Nie byłem przyzwyczajony do tego, że ktoś się za mną tak uganiał! Yuu stał się trochę nachalny… - Czemu siedzisz tu tak sama?

- A czemu ty znów do mnie przyszedłeś? – odpowiedziałem mu pytaniem na pytanie.

- Bo cię lubię – odpowiedział z uśmiechem.

Aoi przez cały dzień trzymał się blisko mnie. Wydawał się być bardzo przyjazny, jednak wiedziałem, że mu chodzi o coś więcej niż tylko przyjaźń… i to było dziwne. Kiedy tylko mógł, chwytał mnie za rękę, jednak robił to w bardzo swobodny sposób; robił to tak naturalnie, że wcale nie wyglądało to tak, jakbyśmy byli parą.

Yuu był miłym chłopakiem, ale jego obecność krępowała mnie. Nawet jeśli był to tylko sen, to znajdowałem się w innym ciele, którego nie znałem, przez co czułem się jak marionetka w rękach lalkarza – czułem się tak jakby… ubezwłasnowolniony. Ale dlaczego? Nie miałem bladego pojęcia…

- A… Aha – mruknąłem mało inteligentnie.

- A ty mnie nie lubisz? – zmartwił się.

- Wiesz… ledwo co się poznaliśmy dzisiaj rano – zauważyłem.

- Też prawda – zaśmiał się krótko i niedźwięcznie. – Ale nie odpowiedziałaś mi na pytanie. Dlaczego siedzisz sama? Nie masz jakiś przyjaciółek?

- Niezbyt… - odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Nie jestem zbytnio lubiana…

- A moim zdaniem nie jesteś znana – podparł głowę na dłoni i utkwił we mnie świdrujące spojrzenie. – Pozwoliłem sobie wypytać o ciebie kilka osób; w tym parę z twojej klasy; nikt nie umiał mi nic o tobie powiedzieć. Jesteś zamknięta w sobie, wiesz?

- Skoro tak uważasz – wzruszyłem ramionami i zamierzałem już wstać, kiedy on znów złapał mnie za rękę.

- Zostań ze mną jeszcze chwilę. Chciałbym cię lepiej poznać – spojrzał na mnie prosząco, a ja nie mogłem odmówić, kiedy patrzył na mnie w ten sposób.