Closer to Ideal cz.1

Tytuł: „Closer to Ideal”

Paring: Hizumi x Zero (D’espairsRay)

Gatunek: obyczajowe

Typ: seria

Beta: Hoshii.

Nie wiem, a może raczej nie pamiętam, jak dokładnie się stało, że Zero znalazł się w moim zespole. Po prostu przyjechaliśmy do Tokio, pokłóciłem się z byłym basistą, doprowadzając niemalże do rozpadu zespołu, gdyż nie chciałem przeprosić tego bęcwała. Przez kilka dni piłem, w końcu dopadł mnie kac, a zaraz po nim Karyu, dzięki któremu wytrzeźwiałem… a Zero już był. Był w studiu, a lider i perkusista traktowali go jak starego przyjaciela, jakby to on był z nami od powstania zespołu. Nie przejąłem się tym zbytnio i traktowałem go jako zastępstwo, jako basistę – ale nigdy jako muzyka. Dlaczego? Może brakowało mi pokory, by przyznać, że Michi był naprawdę dobry, a może po prostu miałem go gdzieś.

Westchnąłem i podparłem głowę na dłoni, robiąc przy tym minę cierpiętnika. Gitarzysta spóźniał się już dwanaście minut! Nie do pomyślenia! Ludzie, przecież tylko ja mam tutaj prawo przyjechać do studia na godzinę dwunastą, kiedy próba jest ustalona na dziewiątą! Tylko ja mam prawo bezczelnie spóźniony wejść do sali i nie szepnąć nawet kurtuazyjnego „przepraszam”! Spojrzałem na zegar, wiszący na ścianie – dwunasta trzynaście. Spóźniał się już trzynaście minut…

Zdawało się, że moja irytacja nie udzielała się pozostałym członkom zespołu. Tsukasa z nudów przysypiał na kanapie, a Zero bawił się telefonem. Perkusista po raz setny ziewnął rozdzierająco i ułożył się wygodniej, przekręcając na drugi bok, co łączyło się z tym, że teraz zamiast jego twarzy mogłem podziwiać jego plecy i tyłek. Swoją drogą… ładny tyłek… Wiele razy próbowałem poderwać Tsu, ale on zawsze mnie odpychał, twierdząc, że nie interesują go chłopcy, mimo iż doskonale wiedziałem, że podkochiwał się w Karyu. To, jak wpatrywał się maślanymi oczyma w lidera, było nie do przeoczenia. Zresztą pozostawała jeszcze jedna, bardzo istotna kwestia, którą przeważnie posługiwał się Kenji, gdy stawałem się zbyt nachalny – „Hizu… Nawet gdybym był homoseksualistą, to wiesz przecież, że nie interesują mnie przygody na jedną czy dwie noce.” – to był jego stały tekst. Racja, chciałem go tylko przelecieć, a nie dać mu się uwiązać na smyczy. Mimo jego kategorycznej odmowy i tak co jakiś czas próbowałem go wyrwać – bo przecież nigdy nie wiadomo, co mu się odwidzi albo przywidzi, nie? Trzeba być czujnym, żeby zdobyć taki ładny tyłek…

Czytając to, ktoś mógłby stwierdzić, że jestem okropny – i znowu racja! Miałem paskudny charakter, a co jeszcze gorsze: wiedziałem o tym i nic z tym nie robiłem. Odpowiadało mi to, jaki byłem. Ale w tym momencie muszę wtrącić kolejne kilka słów wyjaśnienia – tak w gwoli ścisłości – mianowicie: nie chodziło mi o to, żeby każdego zaciągnąć do łóżka; nie. Ja po prostu chciałem udowodnić, że mogę i potrafię… wszystko. Nie była to chęć popisania się przed kimś, bo często sam wyznaczałem sobie cele, które później osiągałem. Byłem tak okropny, że potrafiłbym spalić studio – zniszczyć cudzy dorobek życia, przy czym sam bym ucierpiał, bo przecież moja praca także poszłaby na marne – jednak byłem gotów to zrobić, żeby udowodnić, że mogę, że potrafię… że nie mam żadnych granic, że jestem bezwzględny – można by rzec, że byłem aniołem śmierci i zniszczenia XXIw. – że masz chować dzieci przede mną, masz im opowiadać bajki o złym Hizumim, który zrobi im krzywdę, jeśli nie zjedzą całego obiadu; jestem złem wcielonym.

Tak, możecie od dziś mówić mi Panie Ciemności.

Mimo mojego wręcz obrzydliwego usposobienia, które zdawałoby się, że nie ma sobie równych… to jednak miało. Był ktoś, kto mógł się ze mną równać – Shimizu Michi. Uwielbiałem się z nim kłócić, bo kiedy wygrywałem, czułem się jak niemal jak ludzkie wcielenie bóstwa… którym po części już byłem, nie? Więc może inaczej… Czułem się usatysfakcjonowany, mimo iż nie obchodził mnie ten chłopak i nie umiałem przyznać, że jest naprawdę dobrym basistą (może nawet lepszym ode mnie, ale cii…). Zero był mocnym przeciwnikiem i prowadził wspaniałe potyczki słowne, jednak wiadomo, kto był lepszy. Ach, cóż za skromność…

- Cześć! – z zamyślenia wyrwał mnie głos rudego, który dopiero co wszedł do sali. – Przepraszam za spóźnienie, ale władowałem się w niezły korek… O, Hizumi! Już dotarłeś? – był szczerze zdziwiony. – Znaczy, że jestem ostatni?

- Ta – mruknął zaspany Tsukasa i mocniej wcisnął się w oparcie kanapy, na której leżał.

- Naprawdę, jestem szczerze zdumiony, Hizu, że choć raz w życiu udało ci się przyjść na czas! – spojrzał na mnie jak na kosmitę.

- Na czas? – podniosłem nonszalancko jedną brew.

- No tak. Zawsze ci mówiłem, że próba jest na dziewiątą, żebyś przyszedł o dwunastej. My przychodziliśmy kilka minut wcześniej. Myślałeś, że naprawdę sterczymy tu już od godziny dziewiątej? – prychnął.

- W takim razie na następną próbę przyjdę na szesnastą – wzruszyłem ramionami, wcale nie czując się pokonanym.

- Więc my też – kiwnął głową lider, a ja uśmiechnąłem się jadowicie, planując pojawić się dopiero o godzinie osiemnastej.– To co? Zaczynamy? – zapytał z ciepłym uśmiechem.

- Jeszcze chwilę… - wyseplenił perkusista.

- Zaraz… - odezwał się Shimizu. – Tylko to doczytam…

- No to dam wam jeszcze pięć minu…

- Zaczynamy! – zarządziłem, podrywając się z miejsca. – Tsukasa! – podszedłem do chłopaka i zwaliłem go na podłogę. – Obudź się! – wrzasnąłem mu do ucha. – A ty – podszedłem do ciemnowłosego i wyrwałem mu komórkę z ręki, po czym wyjąłem z niej baterię i wsunąłem ją za linię spodni, a sam telefon wsadziłem do kieszeni – oddaj mi to i szoruj po swoją gitarę – uśmiechnąłem się wrednie.

Kenji zaczął na mnie wyklinać, Matsumura pokręcił głową z politowaniem, a Shimizu bez słowa wykonał moje polecenie, jednak jego postawa przekazywała jednoznaczny komunikat: „Poszedłem po tą gitarę, bo lubię grać, a nie dlatego, że mi kazałeś.”

Rozpoczęła się próba. Zagraliśmy kilka starych piosenek, by potem stopniowo przechodzić do coraz nowszych. Doszliśmy do „Going on” (to jedyna piosenka Despów, która została napisana w całości w języku angielskim od aut.), a ja trzeci raz śpiewałem dwa pierwsze wersy refrenu, kiedy znów coś poszło nie tak.

- Karyu, zwolnij trochę – powiedziałem niby obojętnie, jednak w głębi duszy byłem już lekko podenerwowany.

- Masz problem z wejściem w rytm czy po prostu twój angielski jest aż tak słaby? – zamiast gitarzysty odezwał się basista.

- Ani to, ani to – odwróciłem się do niego przodem i spojrzałem na niego znudzony, choć przewidywałem już, co się święci. – Po prostu za szybko gracie i zmieniacie rytm.

- A może to ty za wolno śpiewasz i nie wyciągasz, co? – odparował szybko. – Zarzucasz niekompetencję trzem zawodowym muzykom; wiesz, bardziej prawdopodobne jest, że wini jednostka niż AŻ trzech zawodowców.

- Zakładasz, że ja nie jestem profesjonalistą? – założyłem ręce na piersi.

- Zakładam, że nie znasz nawet rytmu piosenki, który jest ustalony na jedną ósmą, a nie jedną czwartą – prychnął i podetknął mi pod nos kartkę z nutami, wskazując palcem ułamek mieszczący się zaraz za kluczem wiolinowym.

- Rytm i wartościowość utworu zawsze można zmienić – wzruszyłem ramionami.

- Ale my trzymamy się tego, co jest – odparł hardo. – Więc albo dostosujesz się do naszej trójki, albo… - w tym momencie wyrwałem mu kartkę z ręki i wyjąłem długopis z kieszeni, po czym poprawiłem ułamek z jednej ósmej na jedną czwartą.

- Proszę – pokazałem mu nuty. – Teraz masz rytm ustalony na jedną czwartą. Pozmieniaj jeszcze sobie te szesnastki na ósemki i ósemki na ćwierćnuty. Powiedziałeś, że trzymacie się tego, co jest, więc proszę; napisane jest jedna czwarta, trzymaj się tego – uśmiechnąłem się z wyższością i wcisnąłem mu kartkę w dłoń. Michi już chciał coś odpowiedzieć, ale Karyu go uprzedził.

- Daj spokój, Shimizu. Wiesz, że z nim nie wygrasz… szczególnie, gdy włączy mu się ten tryb „boga” – szepnął mu na ucho, jednak zrobił to albo na tyle głośno, albo ja miałem tak rewelacyjny słuch, że usłyszałem to. Mój uśmiech pogłębił się.

- Zaczynamy jeszcze raz – znów zacząłem się rządzić. – Tym razem z nowym rytmem! – podkreśliłem. Zaczęli nieco wolniej…

***

Chyba nigdy w życiu nie zrozumiem ludzi z mojej branży, którzy umawiają się na próby o jakiś barbarzyńskich porach, jaką była na przykład godzina dziewiąta. Ja, jako przedstawiciel rasy lenia pospolitego, raczyłem zwlec się z łóżka dopiero po jedenastej. Normalnie o tej godzinie już kończyłem makijaż oraz śniadanie (miałem jakiś dziwny nawyk jedzenia w łazience podczas przeglądania się w lusterku) i szykowałem się do wyjścia, jednak nie dziś – skoro zamierzałem wyjść dopiero o osiemnastej, to miałem jeszcze masę czasu. Uśmiechnąłem się pod nosem dość kwaśno i w samych bokserach oraz za dużej, pogniecionej bluzce, która sięgała mi do połowy uda ruszyłem do kuchni. Nalałem wody do czajnika elektrycznego i nastawiłem wodę na kawę. Wyjąłem duży kubek i wsypałem do niego cztery czubatych łyżeczek drobno zmielonego proszku, który w połączeniu z wodą tworzył życiodajny płyn, bez którego nie umiałem już poprawnie egzystować. Taa, a ja się zastanawiałem ostatnio skąd ta arytmia i problemy z sercem…

Kiedy woda się zagotowała, zalałem kawę, a następnie wdrapałem na blat szafki kuchennej. Potem z kolei usiadłem na szerokim parapecie i ułożyłem gorący kubek na brzuchu. Oczywiście poparzyłem się przy tym, ale nie przejąłem się zbytnio. Spojrzałem na szybę, w której mogłem się przejrzeć – przesuszona i blada, wręcz pergaminowa skóra poprzecinana siną siatką żył, wory pod oczami, przebarwienia od przeróżnych kosmetyków, z których nie wszystkie działały na moją korzyść, zapadnięte policzki, wysunięta do przodu szczęka, pionowa kreska między brwiami, która nigdy nie znikała, nieuczesane włosy sterczące na wszystkie strony tego świata… no może nie do końca tak wygląda ludzkie wcielenie bożka, ale cóż…

Podciągnąłem nogi pod brodę i spojrzałem na własne kolana – byłem zaskoczony, jak bardzo widoczne są u mnie kości – jeszcze trochę a postawią mnie w klasie od biologii, gdzie będę robił za model ludzkiego szkieletu! Fakt, ostatnio regularne posiłki nie były według mnie w modzie, dlatego często o nich zapominałem, ale… żeby zaraz wyglądać AŻ tak chudo? To lekka przesada… Pogładziłem dłonią własne udo – mógłbym przysiąc, że był tu kiedyś mięsień…

Westchnąłem ciężko i upiłem pierwszy łyk napoju, odwracając wzrok od własnego ciała i utkwiwszy go w bezchmurnym niebie. Zacząłem rozmyślać; a to wcale nie był dobry znak! U mnie takie rozwodzenie się oznaczało depresyjny nastrój – co gorsza mógł on trwać od kilku minut do kilku miesięcy. Nie byłem pocieszony tym, że właśnie teraz zebrało mi się na rozpamiętywanie i analizowanie tego, co już zdążyło się wydarzyć, jednak nie mogłem z tym walczyć. Nie mogłem, a nawet nie chciałem. Nic chciałem tego wstrzymywać, gdyż zdawałem sobie sprawę, że to doprowadziłoby tylko do jeszcze gorszego skutku – im dłużej próbowałem powstrzymywać i bronić się przed tym, tym dłużej potem utrzymywał się u mnie podły nastrój.

Jak zwykle w takim humorze zgarnąłem pierwszą lepszą czystą kartkę, która nawinęła mi się pod rękę oraz ołówek i zacząłem pisać tekst kolejnej piosenki, od czasu do czasu popijając kawę. Jak zwykle także przypomniał mi się e-mail, który dostałem kiedyś od jednej z fanek jeszcze na początku swojej kariery. Dziewczyna pisała, że bardzo podobają jej się moje teksty, gdyż zawieram w nich mnóstwo uczuć, o których większość ludzi boi powiedzieć się nawet najlepszemu przyjacielowi, a ja mam odwagę wyśpiewać je publicznie. Uśmiechnąłem się delikatnie pod nosem – pamiętam, jak ucieszyłem się z tego… pamiętam również jak Zero powiedział, że to jedna wielka bzdura, gdyż nie posiadałem ludzkich uczuć, więc tym bardziej nie mogłem ich zawrzeć w czymkolwiek. Zabolało mnie to wtedy – i chyba to właśnie był powód, dlaczego stałem się tak obojętny i jeszcze bardziej oziębły względem Shimizu. Na ogół, kiedy funkcjonowałem poprawnie, te słowa nie bolały; z kolei, kiedy znów popadałem w melancholię, stara rana otwierała się ponownie, a słowa basisty odbijały się echem w mojej głowie – tak było i teraz.

Michi był jedyną osobą, której udało się tak na mnie wpłynąć – udało mu się wyryć swoje istnienie w mojej świadomości aż nadto dobrze. Nigdy nie rozpamiętywałem niczyich słów, nie zastanawiałem się nad nimi… Czasem jedynie zastanawiałem się, czy mogłem lepiej sprecyzować wypowiedź, zmienić ją nieco – ale to wszystko wciąż dotyczyło mojej narcystycznej postaci; nigdy nikogo innego… aż do tamtego momentu. Od tamtej chwili Zero utknął w mojej pamięci.

Nie wiem, ile przesiedziałem na tym oknie, jednak stwierdziłem, że musiało już minąć trochę czasu ze względu na to, że kawa zdążyła już dawno wystygnąć, a kartka została zapisana przeze mnie drobnym druczkiem z obu stron – zapewne stworzę z tego przynajmniej dwie piosenki.

Odstawiłem kubek na blat, zamierzając się z niego ześliznąć, kiedy nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Zdziwiłem się – pizzy nie zamawiałem, więc kto też mógł do mnie przyjść i w dodatku używać dzwonka? Musiał to być jakiś niecodzienny gość… co oznaczało, że nie był to Karyu. Spojrzałem na cyfrowy zegarek na piekarniku, którego chyba nigdy w życiu nie użyłem; była godzina szesnasta trzydzieści siedem. Wzruszyłem ramionami i postanowiłem udawać, że nie ma mnie w domu. Dzwonek powtórzył się kilka razy, aż potencjalny gość stracił cierpliwość i po prostu wszedł do mieszkania, o czym świadczyło ciche kliknięcie wydawane przy naciśnięciu klamki. Zakląłem pod nosem, żałując, że nigdy nie zamykałam drzwi na klucz. Po chwili w kuchni stanął…

- Co ty tutaj robisz? – zdziwiłem się na widok chłopaka.

- Ja również mógłbym zapytać, co TY jeszcze tutaj robisz – warknął Zero i założył ręce na piersi, mierząc mnie groźnym spojrzeniem. – Wystawiłeś nas!

- Co? – zdziwiłem się, ale po chwili załapałem, o co mu chodziło. – Daj spokój! Przecież czekacie na mnie dopiero pół godziny; jest jeszcze młoda godzina! – prychnąłem.

- Karyu wściekł się i odwołał próby na najbliższe trzy dni. Zamierza cię wyrzucić z zespołu, bo go olewasz – powiedział z triumfem w głosie.

- Zamierzałem przyjść na godzinę osiemnastą – wzruszyłem ramionami i przeczesałam włosy palcami, po czym stanąłem na nogach. – W sumie moje lenistwo wyszło nam na dobre; mamy przynajmniej trochę wolnego – zauważyłem.

- Poprawka: ja mam wolne przez trzy dni, ty jesteś bez pracy – uśmiechnął się jadowicie. Widać ogromną radość sprawiało mu przekazanie informacji, że nawet cierpliwość Karyu kiedyś się kończy; a w tym wypadku, skończyła się właśnie teraz.

- Zgaduję, że dobrowolnie zgłosiłeś się na ochotnika, aby przyjechać do mnie i powiedzieć, że Matsumura zamierza mnie wypieprzyć na zbity pysk, prawda? – kiwnął głową w odpowiedzi, a ja prychnąłem. – Nie ciesz się tak – machnąłem ręką. – Myślisz, że on to zrobi naprawdę? Chce mnie tylko postraszyć. Zresztą… gdzie znalazłby drugiego, równie dobrego wokalistę? – zapytałem z wyższością.

- A tak się składa, że to ja znalazłem twojego zastępcę. Tak na marginesie mówiąc, jest on o niebo lepszy od ciebie, patałachu – zaśmiał się.

- Mów, co chcesz, i tak w to nie uwierzę – postąpiłem kilka kroków w jego stronę. Zdawało się, że dopiero teraz dokładnie dostrzegł moją twarz, gdyż zląkł się.

- H-Hizumi… - zająknął się i cofnął dwa kroki. – Ty… Jak ty… wyglądasz… - szepnął.

- Po prostu nie mam makijażu – wzruszyłem ramionami.

- Wyglądasz jakbyś wyszedł z obozu koncentracyjnego! – wykrzyknął.

- Nie przesadzaj – zrobiłem sceptyczną minę. – Ty bez tony gładzi szpachlowej na twarzy zapewne nie wyglądasz dużo lepiej. Ale to nie jest ważne… Wracając do poprzedniego tematu; to ja stworzyłem D’espairsRay, więc nie ma mowy o tym, abym został wyrzucony.

- Założyłeś ten zespół razem z Tsukasą – przypomniał.

- Ech… Niech ci będzie – zatoczyłem koło dłonią. –W takim razie ustosunkuję się do Tsu. Skoro on jest współzałożycielem, ma tu dużo do powiedzenia i jego się posłucham. Jeśli on mnie wywali; odejdę. Ale powiedzmy sobie szczerze i otwarcie… naprawdę myślisz, że Kenji to zrobi? Znam się z nim od podstawówki!

- Nie ma znaczenia, jak długo się z nim znasz…

- Ma! Tsukasa jest sentymentalny; w porównaniu do mnie, czy do ciebie, więc możesz tego nie zrozumieć. Ja też tego nie rozumiem – powiedziałem obojętnie.

- Uwierz mi, to koniec twojej przygody z D’espairsRay – pokręcił głową i uśmiechnął się cwaniacko.

- Błagam cię, Shimizu, nie udawaj jeszcze głupszego niż jesteś! – wywróciłem oczyma. – Karyu i Tsu nie pozwolą ci zastąpić mnie jakimś chłystkiem, którego poznałeś wczoraj w barze! Na litość boską, może i się nie lubimy, ale to nie oznacza, że masz mi przez te całe trzy dni wmawiać, że to mój koniec! Zdarzyła się okazja, kiedy mogłeś się ze mnie pośmiać, ale nie dałem się nabrać; kiedy to do ciebie dotrze? – sapnąłem.

- Wiem, że to twój koniec, bo osobiście dopilnuję tego, abyś upadł widowiskowo i z wielkim hukiem – wyszczerzył się wrednie. – Wiem również, że nowy wokalista świetnie będzie do nas pasował i nie jest to żaden tani grajek z ulicy, za którego go uważasz, mimo że go nie znasz.

- A niby skąd to wiesz, panie mentalisto? – spojrzałem na niego z politowaniem.

- Bo to mój chłopak – powiedział dobitnie, po czym… po prostu wyszedł, trzaskając drzwiami.