Liceum cz.12

„Liceum cz.12”

[Ruki]

Przez całą drogę do domu kopałem jakąś puszkę, która nawinęła mi się pod nogi. Szedłem, rozmyślając o wszystkim i niczym. Teoretycznie myślałem, ale… praktycznie już nie. W sumie tylko sprawiałem wrażenie człowieka zamyślonego, gdyż w mojej głowie odbijało się jedynie echo świszczącego wiatru. Byłem niepocieszony tym, że z pewnością ponownie zostaniemy rozdzieleni z Retią… Znaczy, nigdy nie byliśmy razem! Ale... Znowu będziemy od siebie odseparowani... Nie sądziłem, że powiem to jeszcze kiedyś, ale… teraz już wiem, że będę za nim tęsknił.

Ponad to martwiła mnie kolejna sprawa – mówiąc po ludzku i wprost, zostałem pozbawiony swojego rycerza na białym koniu. I kto teraz, do cholery, miał mnie bronić przed Sakim? Przecież ja się bałem tego psychopaty! Wolałbym już wejść do klatki z lwem niżby znów znaleźć się w pokoju ciemnowłosego!

Westchnąłem ciężko i odtrąciłem nogą puszkę. Zorientowałem się, że już od dłuższego czasu stałem przed drzwiami mieszkania babci. Normalnie pewnie poszedłbym się jeszcze przejść i poudawałbym jeszcze trochę, że jestem zamyślony, ale strach przed spotkaniem z bratem Sugi skutecznie mnie demotywował. Westchnąłem jeszcze raz i wszedłem do środka.

- O dobra Kannon, dziecko, jak ty wyglądasz! – wykrzyknęła babcia, kiedy tylko mnie zobaczyła. – Czemu nie założyłeś kurtki? Chcesz się przeziębić?

- Ee… Mam to gdzieś – machnąłem ręką i odwiesiłem kurtkę na wieszak, którą w istocie, cały czas miałem jedynie przewieszoną przez przedramię.

- Jak ty się wyrażasz! Może trochę szacunku do starszych, co? – warknęła i zmierzyła mnie złowieszczym spojrzeniem pt. „Zaraz dostaniesz szlaban, gówniarzu!”, ale zaraz potem jej oblicze złagodniało. – Takanori… Co się dzieje? Od kilku dni chodzisz smutny ze zwieszoną głową między ramionami… Wyglądasz jak swój własny cień!

- No bo… wszystko się tak nawarstwiło – wydusiłem z siebie. – Długa historia…

- Zgaduję, że nie będziesz mi chciał o tym opowiedzieć, prawda?

- No... Ee… Niezbyt – ściągnąłem buty.

- A dzisiejsza historia? Co się stało dzisiaj? – dopytywała troskliwie.

- Bo… Akira tu był, w sensie u nas nocował, bo… on uciekł z domu. Błąkał się po ulicach i spotkał takiego psychopatę z mojej szkoły, który… pomagał takiemu jednemu – przecież nie mogłem powiedzieć, że Saki pomagał Yuu, bo moja babcia poznała już Aoia, kiedy ten do mnie przychodził. – Ale ten psychopata już działa na niekorzyść tego chłopaka, któremu pomagał na początku. Rozumiesz, babciu?

- Na razie jeszcze tak – pokiwała głową. – A co to ma wspólnego z tobą?

- Bo ten chłopak… nazwijmy go X, będzie łatwiej – westchnąłem. – No to ten X nie dawał mi spokoju i jak się potem okazało, chciał mnie zmusić do… do takiej jednej rzeczy, której ja nie chciałem wykonać – tak, babciu, Yuu to pederasta i chciał mnie zmusić, abym był z nim związku… Matko, jak ona by na to zareagowała?! – A teraz tak się to wszystko zagmatwało, że wyszło, iż ten psychopata chce mnie zmusić do tego samego, co ten chłopak X, któremu na początku pomagał tylko, że… w „odrobinę” brutalniejszy sposób. Ale wracając do tematu; Reita błąkał się po ulicach i zobaczył, że ten psychopata mnie zaczepia, więc się z nim pobił i obronił mnie. W ramach rekompensaty przenocowałem go. Ale to było kilka dni temu… - jednak musiałem jej to powiedzieć, żeby zrozumiała dzisiejszą historię. – No, a dzisiaj poszliśmy się z Akirą przejść i na punkcie widokowym zgarnęła nas policja – oblicze kobiety stężało. – Nic nie zrobiliśmy złego! Przysięgam! – wybroniłem się od razu. – Na początku nie wiedzieliśmy, o co chodzi, ale później wyszło, że Akiry szukała policja, bo jego mama złożyła wniosek o zaginięciu syna. I my, znaczy ja i Suzuki, trafiliśmy na komisariat. Zaczęliśmy rozmawiać i tak jakoś wyszło, że… dzięki niemu się nie bałem. Przy nim wszystko wydawało się być takie błahe. Czułem się bezpiecznie… A przez te wszystkie dni, kiedy Rei mi pomagał, zbliżyliśmy się do siebie i… jakoś tak samo wyszło… Nie no, - oświeciło mnie nagle – w sumie to on to zainicjował! – zdziwiłem się.

- Co zainicjował? – zapytała babcia.

- Ee… - zaciąłem się. Spuściłem głowę i wbiłem wzrok w podłogę, oblewając się rumieńcami. – Pocałunek – szepnąłem cicho. – No i wtedy weszła mama Akiry! I wszystko zepsuła! – aż tupnąłem nogą ze złości. – Musiałem wziąć całą winę na siebie, bo Aki i tak ma już wiele kłopotów, więc nie chciałem obarczać go jeszcze tym… więc powiedziałem, że to ja go pocałowałem, a jego matka zaczęła się na mnie drżeć, że jestem nienormalny i że już nigdy więcej nie spotkam się z Akirą – skrzywiłem się i posmutniałem. – No i… w sumie to jest mi przykro i dlatego jestem taki przybity. Bo… między nami już się układało; tak jak kiedyś i myślałem, że może… może moglibyśmy być znów przyjaciółmi… Zależałoby mi na tym… Zresztą… Aki mnie bronił. A teraz… teraz znów jestem sam, a ja po prostu boję się tego psychopaty! – wzdrygnąłem się.

Kobieta spojrzała na mnie z politowaniem i westchnęła ciężko, kręcąc głową.

- Czy poprzednie liceum nie nauczyło cię, że Akira to nie jest już grzeczny chłopiec, którybył twoim przyjacielem? – prychnęła. – On cię jedynie wykorzystał!

- Nieprawda! Aki nigdy nie był grzeczny i lubił się awanturować, ale nigdy mnie nie skrzywdził! – już chciała coś powiedzieć, ale ją uprzedziłem. – Nie wiesz, jak było naprawdę! On nigdy mnie nie uderzył! Po prostu śmiał się ze mnie, ale to było spowodowane presją, jaką wywarli na niego ludzie, z którymi zaczął się zadawać! Teraz się od nich odsunął! Znów jest dla mnie dobry!

- Takanori… Masz już szesnaście lat… Więc nie zachowuj się jak sześciolatek! Nie bądź taki naiwny!

- Ale on mnie pocałował! – nagle kobieta uspokoiła się i widać było, że już nie zamierzała krzyczeć. Chyba tym argumentem ją zaskoczyłem. – Musi mu na mnie zależeć! Gdyby tak nie było, to przecież by mnie nie pocałował! Z pewnością nie zrobił tego dla żartu czy po to, żeby wzbudzić we mnie sztuczne zaufanie! Przecież ci „normalni” chłopcy się tego brzydzą, więc musiał naprawdę się przełamać, żeby zrobić coś takiego… - dokończyłem już znacznie ciszej.

Przez chwilę między nami panowała cisza. Oboje musieliśmy „przetrawić” moje ostatnie słowa. Sam byłem zdziwiony tym, co powiedziałem. Nawet nie zastanawiałem się nad słowami, które wydostały się z moich ust jak potok. To było takie… samoistne. Takie… prawdziwe; z głębi serca. Ja… ja rzeczywiście tak myślałem… Czy on mógłby się…

- W takim razie pójdę porozmawiać z panią Suzuki, a ty idź zjedz kolację i wypij ciepłą herbatę, bo od dłuższego czasu nie widziałam, żebyś zjadł coś porządnego.

… we mnie zakochać?

[Reita]

W absolutnej ciszy dojechaliśmy do domu. To milczenie było ciężkie i przygnębiające, jednak nie chciałem się odzywać, gdyż wiedziałem, że paplaniną mógłbym tylko pogorszyć sytuację. Nastawiłem się na „co ma być, to będzie” i z założonymi rękami wpatrywałem się w widok zza szybą. Kiedy matka zaparkowała na parkingu przed blokiem, nie czekając na nią, wysiadłem z samochodu i ruszyłem w stronę budynku. Po chwili dogoniła mnie, jednak nie odezwała się i milczała z takim samym zacietrzewieniem jak ja. Wjechaliśmy windą na odpowiednie piętro, po czym weszliśmy do naszego mieszkania. Na „dzień dobry” siostra rzuciła się na mnie i zaczęła ściskać – widać ona, jako jedyna, żywiła do mnie jeszcze jakieś ciepłe uczucia. Pogłaskałem ją po plecach, po czym bez zbędnych czułości odsunąłem od siebie. Ojciec rzucił mi jedynie twarde spojrzenie znad gazety.

- Jak wycieczka krajoznawcza? – rzucił kąśliwie.

- Dobrze – uśmiechnąłem się wrednie.

- Tak? Gdzie byłeś?

- Tu i tam – machnąłem ręką. – Długo by opowiadać.

- Rzym zwiedziłeś? – parsknął.

- Tak. Do Paryża nawet dotarłem – pokiwałem głową.

- A jaką drogę wybrałeś? Przez ląd czy ocean?

- Wiesz, że zawsze lubiłem pływać – wzruszyłem ramionami.

- Prezenty dla staruszków przywiozłeś?

- Pieniądze mi zamokły, kiedy płynąłem i nic nie mogłem kupić.

- Ach tak… A gdzie cię złapali?

- Na Mount Everestcie – ojciec spojrzał na mnie zdziwiony. Chyba nie zrozumiał tej aluzji i pytał poważnie. – No na punkcie widokowym – odpowiedziałem rzeczowo.

Taka sobie miła pogawędka….

- A wiesz, z kim tam był?! – wcięła się moja matka.

- No niech zgadnę… Z jednorożcem i siedmioma krasnoludkami?

- Nie pleć bzdur i skończ z tymi durnymi gadkami! Z Takanorim Matsumoto! – wykrzyknęła oburzona.

W tym momencie odezwał się dzwonek do drzwi. Wszyscy spojrzeliśmy po sobie, po czym w końcu moja siostra, która stała najbliżej drzwi, otworzyła je.

- Dzień dobry. Słyszę, że rozmawiacie o moim wnuku, więc chyba przyszłam w odpowiednim momencie – odezwała się babcia Takanoriego, a mnie nagle zrobiło się gorąco.

- Akira, idź do swojego pokoju. Z tobą porozmawiam później – mina matki wskazywała, że to nie była pora na licytacje, dlatego też bezzwłocznie wykonałem jej polecenie.

Poszedłem do siebie i usiadłem na łóżku, po czym stwierdziłem, że nie będę tu tak sam siedział. Otworzyłem okno i wychyliłem się za nie. Jedną ręką trzymałem się parapetu, nogami zaczepiłem się o kaloryfer i zwisając tak, niczym nietoperz głową w dół, zapukałem w okno mieszczące się piętro niżej. Po chwili ktoś je otworzył.

- Matko, Akira, wystraszyłeś mnie! – krzyknął.

- Cicho! – zganiłem go. – Bo zaraz ktoś przyjdzie… Mogę do ciebie wejść?

- Em… Jasne – uśmiechnął się i odszedł od okna. – Pomóc ci?

- Nie, dzięki. Nieraz już tak robiłem.

Obiema rękami teraz chwyciłem się okna pokoju Maleństwa, po czym puściłem się nogami grzejnika i wykonując pół-salto, przykucnąłem na parapecie okna piętra niżej. Następnie elegancko wślizgnąłem się do pokoju blondynka.

- Powinieneś zostać włamywaczem – zaśmiał się i spojrzał na mnie z podziwem.

- To nic trudnego – powiedziałem pewnie. Tak naprawdę robiłem to pierwszy raz i bałem się jak cholera, że jeśli się puszczę, to spadnę z drugiego piętra na bruk, ale ciii, on o tym nie musiał wiedzieć. – Mogę zostawić otwarte okno? Chcę słyszeć, jak ktoś będzie się zbliżał do mojego pokoju, żebym zdążył jeszcze wejść z powrotem do siebie – uśmiechnąłem się.

- Nie ma problemu – pokiwał głową i usiadł na obrotowym krześle, po czym zaczął wycierać biurko. – Przez ciebie wylałem herbatę – spojrzał na mnie „zawistnie”, na co ja jedynie się uśmiechnąłem.

- Wybacz – pogładziłem go po włosach, po czym zgarnąłem jedną kanapkę z jego talerza.

- Ej! – zbulwersował się. – To ja tu jestem niedożywiony!

- A ja głodny! – zaśmiałem się. Chłopak pokręcił głową i wycelował we mnie palcem w oskarżycielskim geście.

- Ja to sobie zapamiętam! – strzelił „focha”.

- Czego się burzysz? – prychnąłem. – I tak nie przytyjesz, i tak! – zaśmiałem się.

- A kto w ogóle powiedział, że ja chcę przytyć? – zdziwił się.

- Przecież sam powiedziałeś, że jesteś niedożywiony, więc pomyślałem, że… A zresztą – złapałem go za ramię – ty masz niedowagę!

- Odwal się od mojej wagi – zaśmiał się. – Mam idealną wagę i nie zamierzam ani schudnąć, ani przytyć! Chociaż w sumie… - zamyślił się. – Zawsze lepiej za mało niż za dużo tych kilogramów, nie? – spojrzał na mnie wyczekująco, jednak w odpowiedzi tylko podniosłem jedną brew. – W takim razie masz – podsunął mi talerz kanapek. – Jedz. Ty przynajmniej to wybiegasz, a ja się nie ruszam, więc lepiej żebym na tyle sobie nie pozwalał – pokiwał głową jakby dla potwierdzenia, że zgadza się z własnymi słowami.

- No, co ty, Ruki! – krzyknąłem. –Ty ważysz stanowczo za mało! Musisz właśnie zacząć jeść, szkielecie jeden! – dźgnąłem go palcem w zapadnięty brzuch.

- „Szkielecie”? – spojrzał na mnie zdziwiony. – Bez przesady!

- Nie przesadzam!

- A kiedyś to ważyłem jeszcze mniej i ci się podobałem… - mruknął cicho.

- Co? – zmarszczyłem brwi w niezrozumieniu.

- Nic, nic – pokręcił głową i uśmiechnął się sztucznie.

- Taka – usiadłem na jego łóżku. – Nie chciałem cię obrazić… Wiesz, to, co było kiedyś…

- To, co było kiedyś, było kiedyś i nie roztrząsajmy tego, tak, wiem i rozumiem – wywrócił oczyma, przerywając mi.

- Nie! Chciałem powiedzieć coś zupełnie innego! – zaprotestowałem. – To, co było kiedyś… Może nie uda nam się odzyskać tego w stu procentach, ale… zawsze chyba możemy spróbować… Jak mylisz? – spojrzałem na niego. Blondynek siedział z otwartymi ustami i patrzył na mnie, jakby doznał objawienia pańskiego.

- Ty tak… poważnie to mówisz? – wydukał.

- Tak – kiwnąłem niepewnie głową i spojrzałem na niego spod grzywki. Maleństwo uśmiechnęło się do ucha do ucha, po czym rzuciło mi się na szyję.

- Uda nam się! Uda w stu procentach, jeśli tylko będziemy się starać! – pisnął uradowany i… pocałował mnie. Było to krótkie muśnięcie ust, jednak… - Przepraszam! – krzyknął i odskoczył ode mnie jak oparzony. – Przepraszam, ja nie chciałem! Nie wiem, co we mnie wstąpiło… jakoś tak wyszło… Chyba poczułem się zbyt swobodnie i… - próbował się tłumaczyć, jednak marnie mu to szło, dlatego pociągnąłem go za rękę i zmusiłem, aby usiadł mi na kolanach, po czym ponownie pocałowałem go w usta.

- Dobrze, że czujesz się przy mnie swobodnie – uśmiechnąłem się i musnąłem jego wargi. Chłopak zaczął angażować się w pieszczotę i wtedy, kiedy akurat chciałem ją pogłębić, rozległ się kolejny krzyk:

- ON ZNOWU UCIEKŁ! – rozpoznałem głos mojej matki. Odsunąłem się od Takanoriego i spojrzałem na niego przepraszająco.

- Wybacz, ale muszę już iść – cmoknąłem go w policzek, po czym szybko wdrapałem się na parapet, a następnie po rynnie wspiąłem się na wyższe piętro i stanąłem w oknie swojego pokoju. – Jestem! Nie rób znowu awantury! – wywróciłem oczyma.

- Gdzieś ty znowu był?! – warknęła matka, na co posłałem jej spojrzenie pt. „No zgadnij”… - Wyszedłeś z kolegami?!

- Oczywiście, że nie! Byłem u Takanoriego! – powiedziałem, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

[Aoi]

- Matko! Ty masz większą łazienkę niż ja pokój! – przeraziłem się. – Zgubię się tu! – zaśmiałem się.

- W takim razie zostanę twoim prywatnym przewodnikiem – Uruha objął mnie od tyłu i pocałował w policzek.

Jeszcze raz rozejrzałem się po pomieszczeniu. Prysznic wielkości mojej szafy, wanna z hydromasażem, wszędzie gigantyczne lustra i porozrzucane na trzech wielkich blatach kosmetyki. Mimo, że kosmetyki były porozrzucane, panował tu względny porządek, gdyż mniej więcej wiadomo było, gdzie można co znaleźć – na blacie koło umywalki (gigantycznej, jak wszystko inne tutaj) - kosmetyki do twarzy, na blacie pod prawą ścianą – kosmetyki do włosów, a na trzecim blacie – lakiery do paznokci i inne takie tam wynalazki, których z pewnością nigdy na oczy jeszcze nie widziałem i nigdy w życiu nie zgadłbym, jak się nazywają.

Z jego mokrych włosów nadal kapała woda i moczyła moją koszulkę. Uru przytulił się do mnie i wtulił twarz w moją szyję. Jego oddech łaskotał mnie.

- Pocałuj mnie – usłyszałem jego szept.

Odwróciłem się w jego objęciach i najpierw musnąłem jego wargi, by zaraz potem smakować ich z zachłannością. Kouyou oddawał pocałunki z pasją i czułością. Czułem się taki szczęśliwy, kiedy nagle... odezwał się mój telefon, cholera! Niechętnie oderwałem się od mojego chłopaka i wyciągnąłem urządzenie z kieszeni, po czym nawet nie patrząc, kto dzwoni, odebrałem.

- Moshi, moshi – odezwałem się.

- Yuu, gdzie ty się podziewasz! – matka była wściekła.

- Em… Jestem u chłopaka. Przepraszam, że nie zadzwoniłem, że zostanę u niego na noc… - zacząłem się już tłumaczyć.

- U tego Rukiego?

- Nie. U Kouyou – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Na zmiankę o blondynie wyraz twarzy Uruhy stężał. – Muszę kończyć. Obiecuję, że wrócę rano – rozłączyłem się szybko.

- Więc… Jednak zamierzasz wrócić do domu? – zapytał niby obojętnie, jednak wiedziałem, że jest podenerwowany ze względu na pytanie o Takę ze strony mojej matki. Cholera, czemu ona musi tak głośno gadać? Byłem pewien, że rudzielec to usłyszał, bo echo głosu wydobywającego się z głośnika komórki odbiło się nawet od kafelek, więc…

- Ee… W sumie, palnąłem to tak na szybko, żeby więcej nie dzwoniła – podrapałem się po głowie. – Nie przemyślałem tego. Wiesz… Emocje trochę we mnie opadły, ale to nie oznacza, że chciałbym wrócić już do domu – westchnąłem. – Ale nie mogę także u ciebie zamieszkać, więc…

- A kto powiedział, że nie możesz? – zdziwił się.

- A co na to twoi rodzice?

- Mówiłem ci, że ich praktycznie cały czas nie ma. Zresztą… jestem pewien, że nawet nie zwróciliby na ciebie uwagi – wzruszył ramionami. – Może nawet wzięliby cię za swojego drugiego syna albo za mnie… - wywrócił oczyma.

- No nie przesadzaj… Aż tacy nieczuli i obojętni wobec ciebie to chyba nie są… - spojrzałem na niego z naganą.

- Nie znasz ich – pokręcił głową – więc prosiłbym cię, abyś nie wypowiadał się na ten temat – warknął i wyszedł z łazienki. Podążyłem za nim do pokoju. Takashima usiadł na łóżku i westchnął ciężko, po czym położył się i jednoznacznie dał mi do zrozumienia, że idzie spać.

- Kyou-chan… - odezwałem się cicho i przykryłem go kołdrą. – Nie chciałem cię urazić… W istocie, nie znam twoich rodziców, ale myślę, że nikt nie potrafi być AŻ tak nieczuły względem własnego dziecka – ułożyłem się za nim i objąłem go w pasie.

- To źle myślisz – odwrócił się do mnie przodem. – Możemy zmienić temat? Nie chcę o tym rozmawiać… - skrzywił się.

- Oczywiście – zgodziłem się, jednak mimo to obiecałem sobie, że jeszcze kiedyś wrócę do tego tematu i zmuszę go do rozmowy. – O czym chciałbyś porozmawiać?

- O Rukim – odpowiedział szybko.

- Ee… - poczułem się bardzo niezręcznie. –Czemu niby chciałbyś o nim rozmawiać?

- Bo twoja matka uważa go za twojego chłopaka – powiedział niezadowolony i wtulił się w mój tors. – A ja nim jestem – burknął. – Dlaczego myśli, że jesteś z Takanorim?

- Ech… Ona zawsze tak gada. Jak przyjdzie do mnie jakiś kolega czy koleżanka, to zaraz uważa go za mojego chłopaka albo dziewczynę. A Taka był u mnie kilka razy – wzruszyłem ramionami.

- Przecież widzę, że kłamiesz – zganił mnie. – Gadaj prawdę! – zażądał.

- No… dobrze – westchnąłem. – Chociaż już wiesz… Interesowałem się Rukim, ale już mi przeszło. Teraz interesuję się tylko tobą – zapewniłem. – Saki teraz chce zdobyć Takanoriego, ale on ma Reitę jako obrońcę, więc nic mu nie grozi – machnąłem ręką. – Saki, no on może trochę rzadziej, częściej Suga, bywał u mnie i rozmawiałem z nim na temat Taki. Wtedy… mówiłem o nim tak, jakby już należał do mnie… Pewnie moja matka to usłyszała i z tego taki wniosek – wzruszyłem ramionami.

- Kto to jest Saki? – zdziwił się.

- To brat Sugi.

- Wiem, kim jest Suga– warknął. – Ten, którego podesłałeś do mojego grona, żeby mnie szpiegował – dźgnął mnie palcem w mostek. – Ale Saki? Nigdy go nie wiedziałem… - pokręcił głową.

- Widziałeś, tylko nie pamiętasz. O, wiem! Kiedy Saki kręcił się koło Akiry, podawał się za Mizui’ego. Już kojarzysz? – rudzielec zamyślił się na chwilę.

- Taki wysoki brunet, który był zawsze najbliżej Reity? – zachłysnął się powietrzem.

- Tak, to on – potwierdziłem. Uru nagle zbladł. – Co się stało, kochanie?

- To on! To jego Ruki nazywa psychopatą! – zerwał się z łóżka i stanął na materacu na równych nogach. –Yuu, on jest nienormalny! Wiesz, w co ty wpakowałeś Rukiego?! – krzyknął na mnie.

- No… tak nie do końca rozumiem, o co ci chodzi… - zrobiłem głupią minę.

- Reita nie może trzymać się blisko Rukiego! Taka przeniósł się do innej szkoły właśnie dlatego, że jego babcia dowiedziała się, że Akira nie dość, że nie jest już przyjacielem jej wnuka, to w dodatku był jego prześladowcą; wyśmiewał się i wyzywał Takę, żeby przypodobać się swoim nowy koleżkom i utrzymać swoje stanowisko najgroźniejszego w szkole! Jeżeli Akira będzie chciał chronić Takanoriego, to będzie musiał się bić z Sakim. Bo nie wyobrażam sobie, aby Suzuki znalazł inne rozwiązanie, a jeśli znów będzie się bił, może trafić do poprawczaka! Wtedy już nijak nie będzie miał jak mu pomóc, a Taka zostanie na łasce tego psychopaty! Musimy jakoś ochronić tych dwóch bęcwałów, bo sami sobie nie poradzą!

- Niech zgadnę… i przy okazji zeswatać ich ze sobą? – uśmiechnąłem się krzywo.

- Co? – zdziwił się.

- Ruki opowiadał mi kiedyś, że… przespał się z Akirą. Potem niby było wszystko pięknie, ładnie, układało im się jak w bajce, dopóki nie poszli do liceum, gdzie ich drogi się rozeszły no i… no i jest tak, jak teraz – wyjaśniłem.

- Nie wiedziałem o tym – spojrzał na mnie zainteresowany. – Będziesz mi musiał kiedyś o tym opowiedzieć, ale najpierw musimy wyciągnąć ich z tego bagna!

- Tylko jak?

- Słuchaj. Zrobimy tak…

***

Zapukałem mocno do drzwi i uśmiechnąłem się szeroko, kiedy kobieta o tlenionych włosach, tak samo jak jej syn, otworzyła mi drzwi.

- Dzień dobry, czy Akira jest w domu? – zapytałem przesłodko.

- Tak, jeszcze nie wyszedł do szkoły. A mogę wiedzieć, kim ty jesteś, chłopcze? – zapytała, a ja ledwo powstrzymałem się od parsknięcia śmiechem.

- Nazywam się Yuu Shiroyama. Czy mógłbym porozmawiać z Akirą?

W tym momencie, jak na zawołanie, w przedpokoju z torbą na ramieniu ukazał się blondyn z przepaską na nosie. Spojrzałem na niego i spróbowałem się nie skrzywić.

- Co ty tu robisz? – burknął i kiedy matka odsunęła się z przejścia, wyszedł. Drzwi zamknęły się, a ja odetchnąłem z ulgą.

- Tak, ja też nie cieszę się na to spotkanie. Ale spokojnie! – krzyknąłem, widząc jak mierzy mnie spojrzeniem spod byka. – Nie przyszedłem się tutaj z tobą bić!

- To w takim razie, po co przylazłeś?

- Uświadomić cię, w jak patowej sytuacji jesteś i powiedzieć, że mogę ci pomóc, jeśli będziesz chciał. Chodź. Porozmawiamy o tym w drodze do szkoły.

Suzuki, niechętnie, bo niechętnie, ale ruszył ze mną w drogę. Zeszliśmy po schodach i wyszliśmy z budynku. Kiedy znaleźliśmy się na ulicy, blondyn rzucił mi wyczekujące spojrzenie, abym w końcu wyjaśnił mu, o co też mi chodzi.

- Wiem, że z pewnością będziesz się bronił przed moją pomocą jak przed ogniem, ale musisz zrozumieć, że bez niej chyba się nie obejdziesz. Wiem, że zależy ci na Rukim – Reita zgrzytnął zębami i już chciał zacząć protestować, ale uprzedziłem go. – Oj, daj spokój! Doskonale o tym wiem! Taka opowiedział mi, co było kiedyś między wami, więc daruj sobie – chłopak spojrzał na mnie przerażony, dlatego dodałem dla otuchy. – Jeśli to cię pocieszy, powiem ci, że jestem z Uruhą – uśmiechnąłem się. 

- Acha… I co w związku z tym? – burknął. Jego policzki były czerwone; dostrzegłem to, mimo iż próbował ukryć się za włosami.

- Wiem także, że nie możesz się bić, bo inaczej możesz trafić do poprawczaka. Saki interesuje się Takanorim, a ty chcesz go obronić, ale nie możesz się bić. I tu jest twój problem – wskazałem na niego palcem. Zacząłem żywo gestykulować, jakbym był na jakiejś debacie. – Saki i Suga również o tym wiedzą i będą chcieli to wykorzystać. Ale tu zjawiam się ja z pomocą…

- Taa… - przerwał mi. – Gdybyś w ogóle się tu nie pojawił, nie potrzebna by mi była niczyja pomoc – wywrócił oczyma. – To twoja wina. Narobiłeś bałaganu, a teraz wszyscy musimy ponosić tego konsekwencje – poczułem się urażony.

W sumie miał rację, ale… chyba wcześniej nie do końca zdawałem sobie z tego sprawę; aż do teraz. Reita powiedział to tak ostentacyjnie. Jego słowa uderzyły we mnie z wielką siłą. Spuściłem głowę i wbiłem wzrok w chodnik.

- Wiem. przepraszam za to, ale czasu już nie cofnę. Byłem idiotą, ale chcę naprawić swoje błędy. Pozwolisz mi na to? – spojrzałem na niego spomiędzy kosmyków już trochę przydługiej grzywki.

- No więc, jaki masz ten plan awaryjny? – mruknął.

- Będę ci pomagał w nauce i ewentualnych bójkach. Będę cię odprowadzał od domu do szkoły i z powrotem. Jeżeli gdzieś w pobliżu znajdzie się Saki, a ty będziesz chciał mu przyłożyć, pozwolę, a nawet pomogę ci w tym.

- A co mi da ta twoja eskorta? Jeszcze pomoc w nauce to rozumiem, chociaż nie jestem z tego powodu szczęśliwy – prychnął. – Ale rzeczywiście, moje oceny są gorzej niż marne…

- Moja eskorta da ci to, że jeśli nawet ktoś doniósłby, że znów się biłeś, wszystko zrzucisz na mnie. Powiesz, że próbowałeś mnie odciągnąć albo coś w ten deseń…

- Myślisz, że ktoś mi uwierzy? – skrzywił się.

- Może tobie nie, ale mi tak. Jestem dobrym uczniem i nigdy nie sprawiałem przesadnych problemów, ale nie byłem też świętoszkiem. Właśnie dlatego jestem dobrym kandydatem na twoje sumienie. Wyjdzie na to, że nie dość, że się nie biłeś, to w dodatku próbowałeś odciągnąć mnie od walki; a nuż może jeszcze choćby za „chęci” ściągnięcia kolegi ze złej drogi zapunktowałbyś w oczach dyrektora? – zachęciłem go.

- Ty tak poważnie czy znowu próbujesz mnie jakoś wkręcić? – spojrzał na mnie sceptycznie. – Wiesz… nie ufam ci za grosz, ale muszę chwycić się każdej możliwej deski ratunku… A lepsza twoja propozycja niż patrzenie, jak ten psychopata znęca się nad Takanorim… Tylko jakoś ciężko mi uwierzyć, że tak sam z siebie nagle postanowiłeś mi pomóc…

- To nie był mój pomysł tylko Uruhy. W sumie nie robię tego dla ciebie, a dla niego, więc siedź cicho – wywróciłem oczyma. – Ty nie lubisz mnie, ja nie lubię ciebie, ale kocham Kouyou. On również zdaje sobie sprawę, że całe to zamieszanie to moja wina, ale mimo wszystko potrafił się we mnie zakochać i okazać mi trochę serca. Chcę mu się odwdzięczyć i pokazać, że nie jestem taki zły…

- Chcesz się wybielić w jego oczach? – zaśmiał się.

- A ty nie chciałbyś się wybielić w oczach Rukiego? – zapytałem śmiertelnie poważnie. Uśmieszek zniknął z jego ust. Chłopakowi zrobiło się głupio. Mimo wszystko, delikatnie pokiwał głową. – Plan Uruhy obejmuje również Takę. Kyou będzie codziennie odwoził i przywoził go do domu samochodem, a on sam nie będzie już mieszkał w internacie. W ten sposób zmniejszymy pole manewru dla Sakiego. Będzie mógł spotkać Rukiego jedynie w szkole na przerwach, a i o to zadbaliśmy, aby przesadnie się do niego nie zbliżał. Powiedzmy, że mam w tamtej szkole swoje znajomości i skontaktowałem się z pewnymi osobami, które będą miały oko na Sakiego i Sugę.

- Plan rodem z Matrixu. Nic, tylko jeszcze dodać muzyczkę z „Mission Impossible”!

- Mów, co chcesz, ale musisz przyznać, że Uruha ma łeb…

- Ano muszę – westchnął. – I muszę mu podziękować. Serio robisz to tylko dla niego?

- Tak – przytaknąłem.

- Dobra, ty dostaniesz w zamian wieniec laurowy od Uruhy… a co w zamian dostali od ciebie ci kolesie z twojej poprzedniej szkoły, z którymi rzekomo się dogadałeś? Skoro mają pilnować rozjuszonego lwa, to nie myślę, żeby były to jakieś ułomki, z którymi poszedłeś na ugodę, co?

- To kilku chłopaków ze szkolnego klubu zapaśniczego, koszykarskiego i strzelniczego – wyznałem.

- Więc co dałeś im w zamian? – dopytywał z chytrym uśmieszkiem.

- Bardzo atrakcyjną możliwość…

- Jaką?

- Dołożenia Sakiemu i Sudze – skrzywiłem się.

- To chyba nie wszystko, mam rację? Oj, dawaj! Powiedz! Zapłaciłeś im? – zaśmiał się.

- Nie. Dałem im bardzo atrakcyjną możliwość…

- No, ale teraz gadaj prawdę! – doszliśmy już pod szkołę.

- Dołożenia…

- To już słyszałem! – wywrócił oczyma.

- … „trzem wspaniałym”.

- Kto to są ci „trzej wspaniali”? – zdziwił się.

- Ale nie mów Uru, jasne? – rozejrzałem się czy nigdzie w pobliżu nie ma rudzielca. – „Trzej wspaniali” to trzy osoby, które najbardziej gnębiły wszystkich w szkole. Byli nietykalni… aż do teraz. Wiele osób chce się na nich zemścić… Są to: Saki, Suga i… ja – dodałem cichutko.

- Ty?! – wykrzyknął. – Za bezpieczeństwo Rukiego dasz sobie dołożyć połowie szkoły?! – wrzasnął.

- Cicho! – zganiłem go. – I uwierz mi, że jest to więcej, niż połowa szkoły… - pokręciłem głową załamany. Opadłem na schody prowadzące do wejścia do szkoły i złapałem się za głowę. – Nie miałem innej możliwości. Nie chcieli niczego innego jak zemsty. W sumie… rozumiem ich – potarłem skronie.

- Uruha o tym nie wie?!

- Oczywiście, że nie wie! Inaczej by się na to nie zgodził i szukał innego rozwiązania! Ale… Ja chcę po prostu zakończyć to najszybciej, jak się da. Próbowałem przekupić ich pieniędzmi, ale powiedzieli, że nic nie jest cenniejsze od rozłupania głowy wyzyskiwaczom…

- Oni cię zabiją! – zaczął panikować. – Jak tyle osób się na ciebie rzuci, to nawet nie będzie, co z ciebie zbierać!

- Ja… Po prostu musiałem się zgodzić… Tak przynajmniej mam pewność, że Rukiemu nic nie grozi. Są tak szczęśliwi na myśl o tym, że mi dołożą, że nawet nie pytaj… Ty też powinieneś się cieszyć…

- No patrz, a jakoś nie skaczę z radości – pokręcił głową i spojrzał na mnie z bólem. – Musi być inne rozwiązanie…

- Nie ma! – krzyknąłem. – Muszę ponieść konsekwencje swoich czynów i koniec! Nie chcę o tym myśleć! Reita, skończmy ten temat! – wstałem i zachwiałem się. – Muszę zaznać bólu, który sprawiałem innym przez wiele lat – pokręciłem głową i zacząłem wspinać się po schodach. – Zaraz zaczną się lekcje. Chodźmy – machnąłem na niego ręką i obróciłem się do niego tyłem.

Nigdy nie widziałem jeszcze wyrazu twarzy Akiry, który wyrażałby taki żal jak teraz. Kiedyś uważałem go za maszynę do rozbijania nosów – teraz przekonałem się, że to jednak przyjacielski gość, który miał po prostu trudny charakter i na pierwszym miejscu zawsze stawiał bezpieczeństwo blondyna. Miło, że i mnie okazał w minimalnym stopniu miłosierdzie, ale tym razem musiałem stawić czoła swoim problemom – bez żadnych wykrętów i taryf ulgowych. Po prostu musiałem…