Nawet śmierć nas nie rozłączy... cz.6

Ja nie wiem... Zresztą róbcie, co chcecie. Nie chcecie czytać to ja was przecież nie zmuszam, ot co. Ale tak na marginesie - nie możecie tego ptraktować jako zwykłe opowiadanie o jakiś zwykłych chłopakach, którzy mają zespół? No na przykład (teraz sobie wymyślam, każdy może inaczej to interpretować) Taki Gara to bęzie jakiś tam Sebastian, a Tetsu to jakiś Tomek se na przykład i mają taki początkujący zespół o nazwie Merry? Nie, to nie ja już się nie udzielam...

-Przepraszam! – wydarłem się na całe gardło.

Nagle Uru pojawił się w odległości jakiś trzydziestu pięciu metrów ode mnie. Odwrócił się powoli i spojrzał na mnie oczami wielkimi jak dwie piłki do tenisa ziemnego. Zdawało mi się, że pobladł jeszcze bardziej.

- Co ty powiedziałeś? – zapytał akcentując każde słowo osobno.

Zamarłem. Przełknąłem głośno ślinę i spiąłem się, bojąc się jakiejś nagłej reakcji z jego strony. Wampir jednak nie poruszył się i przypatrywał mi się usilnie w taki sposób, jakbym to ja był jakimś wybrykiem natury, a nie on.

- Ja… Przepraszam… - wyszeptałem i spuściłem głowę, pozwalając, aby za długa grzywka zasłoniła moją twarz. Po długiej chwili spojrzałem przez włosy, szukając wzrokiem sylwetki bruneta. – No i znów wszystko spieprzyłem… - szepnąłem do siebie i pociągnąłem nosem, zdając sobie sprawę, że Uruha zniknął.

-Właśnie tym razem nie – usłyszałem głos za sobą. Mało nie dostałem zawału! Odwróciłem się szybko, omal znów nie lądując na dupie i spojrzałem zaskoczony na Uru. Jak on tu…? Że ja go nie zauważyłem, ale…?

- Kouyou! – ryknąłem płaczem i rzuciłem się na niego. Objąłem go i ukryłem twarz w zagłębieniu jego szyi. – Nie zostawiaj mnie już… Ja cię nie zostawię! Błagam… Proszę… - nogi same się pode mną ugięły, przez co upadłem na kolana. Zakryłem twarz dłońmi, jeszcze bardziej zanosząc się płaczem. Szatyn przyklęknął nade mną i odsunął moje ręce od twarzy, następnie muskając wargami kącik moich ust.

- Przecież wiesz, że nie mogę… - wyszeptał. – Musimy się rozstać… na zawsze – dodał znacząco i rzucił mi spojrzenie przepełnione powagą. – Nawet nie wiesz ile czekałem, aby usłyszeć to jedno durne słowo z twoich ust – uśmiechnął się gorzko i westchnął. – To już koniec… Muszę odejść. Przestanę zabijać, a ty – wierzchem dłoni pogładził mnie po policzku – przestaniesz mnie szukać.

- Nie! Kyou-chan! Nie! – złapałem go za nadgarstek, kiedy chciał już wstać i odejść.

- Właśnie tak, Yuu – wyrwał rękę z mojego uścisku. – Nie mam do ciebie żalu, ale nie mogę żyć w pobliżu ciebie… - spojrzałem na niego z niezrozumieniem wymalowanym na twarzy. – Oj, nie udawaj. Dobrze wiesz, o co mi chodzi – pokręcił głową i zaśmiał się smutno, po czym odwrócił się do mnie tyłem i zaczął się oddalać w tempie normalnym dla przeciętnego człowieka.

- Nie! – szarpnąłem go za bark, momentalnie podrywając się z ziemi. – Nie możesz! Nie możesz mi tak wybaczyć! Nie masz do mnie żalu? Masz być na mnie wściekły! Masz mi grozić! Mam o ciebie zabiegać! Mam się starać! – uwiesiłem się na jego ramieniu. – Zmienić się! Daj mi szansę! – kolejne potoki popłynęły po moich policzkach.

- Rozstajemy się we względnej zgodzie – odpowiedział beznamiętnie. – Usłyszałem to, co chciałem. Jestem z tego zadowolony. Mogę odejść – odpowiedział niewyraźnie i odepchnął mnie, przez co zatoczyłem się do tyłu. Chłopak zniknął.

***

- Nie, nie, nie! Nie, kurwa, nie! – wrzeszczałem, będąc już w domu i rzucając wszystkim, co nawinęło mi się pod rękę.

Zrobiłem w mieszkaniu istne pobojowisko. Zniszczyłem wszystkie obrazy, jakie wisiały na ścianach, porozbijałem wazony i wszystko, co było wykonane z jakiegoś kruchego materiału. Rzeczami, które nie kruszyły się, typu plastik i tym podobne, rzucałem o ściany, dopóki nie rozpadły się na części pierwsze. Zerwałem telewizor ze ściany i cisnąłem nim w stronę szklanych drzwi balkonowych, które rozsypały się na tysiące małych, lśniących odłamków. Upadłem na kolana i znów zacząłem płakać, zaciskając dłonie w pięści, tym samym raniąc je drobinami, jakie zostały ze szklanego stolika z salonu, który rozbiłem. Lodowaty wiatr wpadł do mieszkania przez wybitą szybę, rozwiał mi włosy i sprawił, że zacząłem drżeć jeszcze bardziej. Ciężko dyszałem, zmęczony po przeprowadzonej demolce. Z mojego mieszkania zostały jedynie gruzy – tak samo jak i z mojego życia, w którym sam już się nie orientowałem. Zaczerpnąłem zimnego powietrza, biorąc głęboki oddech. Wtem, doznałem olśnienia. Wróciłem do sypialni, a raczej tego, co z niej zostało i wygrzebałem kilka albumów spod przewróconej meblościanki, po czym rzuciłem je na łóżko, uprzednio zdzierając z niego kołdrę z narzutą. Sypialnia była chyba jedynym pomieszczeniem, w którym okna nie ucierpiały, za co szczerze dziękowałem… sobie? Sam nie wiem komu… Zamknąłem drzwi i upchnąłem pod nimi pościel, nie chcąc, aby gdziekolwiek wdarła się choć odrobina świeżego powietrza. Wróciłem do łóżka i zacząłem wyjmować wszelkie zdjęcia, nawet ich nie oglądając. To tylko jeszcze bardziej utwierdziłoby mnie w przekonaniu, że to, co chcę zrobić, jest dobre. Spojrzałem posępnie na pokaźny stos fotografii i westchnąłem, szukając zapalniczki po kieszeniach. Gdy w końcu ją znalazłem wziąłem jedno ze zdjęć, na którym Uruha całował mnie w policzek, a ja obejmowałem go w pasie i podpaliłem je. Rzuciłem płonącą fotografię na resztę pamiątek i przez chwilę oglądałem jak papier zwija się i zwęgla. Po chwili szary dym zaczął gryźć mnie w oczy i przyczyniał się do tego, iż było mi coraz ciężej oddychać. Podziwiałem tańczące ogniki, kiedy zaczęło mi kręcić się w głowie. Zakaszlałem i usiadłem na podłodze, przyglądając się, jak alarm przeciwpożarowy zaczyna walkę o moje życie. Uśmiechnąłem się krzywo i podniosłem kilka książek z podłogi, zastawiając ognisko tak, aby nie wygasło. Po chwili zajęły się i książki, a płomień był tak wielki, że woda nie mogła go ugasić. Nadomiar złego, podrzucałem do strawienia wesołemu żywiołowi coraz to nowe książki, teksty piosenek, nuty, pojedyncze kartki, które powyrywałem będąc w furii i resztę wszelakich rzeczy, które mogły ulec spaleniu. Nie mogłem powstrzymać kaszlu. Zacząłem się dusić. Muszę przyznać, że mogłem wybrać łatwiejszą formę samobójstwa – na przykład mógłbym strzelić sobie w łeb, ale chyba taka śmierć bardziej mi się podobała. Upadłem na podłogę, nie mając siły już wstać. Oczy łzawiły niemiłosiernie, a obraz przed nimi tracił ostrość. Powieki ciążyły, jakbym był cholernie zmęczony. Ostatni raz zaciągnąłem się siwym dymem unoszącym się wokół mnie i zamknąłem oczy…

***

Ocuciło mnie coś zimnego, co oblało mnie od stóp do głów. Powoli otworzyłem oczy i ujrzałem nad sobą mozaikę kolorów, zlewającą się w jedną wielką plamę, której koloru za nic nie mogłem określić. Obraz zawirował, ale zaraz potem stanął w miejscu i ujrzałem nad sobą Uruhę, który trzymał w dłoniach metalowe wiadro z wodą.

- Umarłem? – zapytałem z nadzieją.

 - Nie! – krzyknął, przez co w mojej głowie wybuchła mała rewolucja.

- Szkoda… a tak się starałem… - wybełkotałem niezrozumiale.

- Czy ci do reszty rozum odjęło?! – darł się nadal wampir, wściekły jak nigdy. Dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę, że jestem tutaj z Uruhą! Z moim Uruhą! Zaraz… Nie moim…

- Kouyou… - mruknąłem, a oczy ponownie zaszkliły mi się; ze szczęścia i podrażnienia, jakie wywołał dym. Zerwałem się do pozycji siedzącej, co poskutkowało ogłuszającym bólem głowy. Szatyn pchnął mnie tak, że znów leżałem na plecach. Zorientowałem się, że znajduję się w jakimś obcym, mokrym łóżku, w jakimś nieznanym mi pokoju, w którym nigdy wcześniej nie byłem. Gdzie ja jestem?

- Czemu chciałeś się zabić?! Przecież wszystko miało być już dobrze! Czemu ty to „wszystko” zawsze musisz psuć?! – lamentował młodszy.

- Kouyou, ja… - zdążyłem jedynie wydusić, kiedy chłopak brutalnie mi przerwał kolejnym potokiem słów, przy czym bardzo żywo gestykulował… żywo? W każdym razie jak na kogoś, kto zmarł i został wskrzeszony, ale formalnie nadal jest martwy…

- Co ty sobie myślałeś?! Nie możesz zająć się własnym życiem?! Zamknąć pewien rozdział i żyć dalej?! Choć raz nie doprowadzać mnie do białej gorączki?! Musisz się z tym pogodzić! Życie nie jest łatwe, ale nie możesz tego zakończyć! Nie tak! Nie w ten ośmieszający sposób! – Uru chodził po całym pokoju, a ja w końcu nie zdzierżyłem i kiedy był przy krawędzi łóżka, na którym leżałem, przyciągnąłem niczego niespodziewającego się wampira i zmusiłem go, aby się na mnie położył. Nasze twarze dzieliły zaledwie milimetry, kiedy zdecydowałem się i namiętnie wpiłem w jego usta. Pierwszy raz od dłuższego czasu opuścił mnie strach i nie bałem się, co będzie zaraz… w tym momencie było mi to obojętne. Całowałem się z moim ukochanym i za tą chwilę przyjemności byłem gotów choćby i zginąć od tych wspaniałych ust, a raczej kłów, które tak starannie ukrywały…

Sorry, że tak krótko, ale nie wyobrażałam sobie, żeby móc zakończyć to w innym momencie. xD