Gara x Tetsu 1

Tytuł:
Odcinek: 1/?
Paring: Gara x Tetsu (Merry) [jeśli komuś nie pasuje to po prostu w miejscu "Gara" lub "Tetsu" możecie czytać sobie "Aoi" albo "Uruha" czy tam jak kto chce...]
Beta: Hoshii
Typ: dłuższe
Gatunek: ?

A teraz kilka słów wyjaśnień - o The Gazette piszę już bardzo długo (już wkrótce będzie rok od mojego pierwszego opowiadania z nimi), a w tym czasie napisałam jedynie 2 shoty z innymi postaciami... Wybacznie, ale trochę mi się oni już "przejedli". Oczywiście dalej będę kontynuować wszystkie serie z gazeciakami, ale kiedy indziej. Teraz zrobiłam sobie taką odskocznię z Merry. Nie słucham tego zespołu, ale bardzo podobają mi się postacie, które tutaj uwzględniałam (Gara -> wokalisa, Tetsu -> basista) Jak już wyżej wymieniłam, jak ktoś chce czytać tylko i wyłącznie o Gazetto to proszę bardzo, ale ja muszę "odpocząć". Jeżeli ktoś przełamie się i pozwoli sobie poznać nowe paringi oraz postacie i przeczyta to - wielkie arigato! W dodatku jak już wyżej napisałam, możecie sobie czytać jak chcecie - Gara -> Uruha czy tam Aoi, Tetsu -> Ruki czy tam Reita... nie ważne, tak jak wam się podoba. Nie przeciągając:

- Gara! – krzyknąłem za wokalistą i pobiegłem w jego stronę przez długi, teraz ciemny korytarz studia.

- Słucham cię, mój beznadziejny basisto, czego chcesz? – odezwał się jak zwykle szorstko i nieprzyjemnie.

- Dobra… Wiem, że zawaliłem ostatni koncert… i dzisiejszą próbę też, ale…

- Nie, Tetsu – przerwał mi w pół słowa. – Nie ma żadnego „ale”… i nigdy takowego nie było. Wiem, co chcesz powiedzieć, więc daruj sobie… - powiedział jak zawsze spokojnie i… po prostu odszedł, zostawiając mnie w ciemności.

Gara nigdy się nie zmieniał. Zawsze był tym samym chudym, chłodnym i „obcym” chłopakiem. Zimne spojrzenia, jakie potrafił nieraz posłać człowiekowi, mroziły krew w żyłach. Kiedy robił którąś ze swoich wystudiowanych min, zawsze te same mięśnie leciutko drgały i rozciągały się w pobłażliwym uśmieszku, nonszalanckim uniesieniu jednej brwi lub, jak to zwykłem określać, „marmurowej twarzy”, czyli jego najpopularniejszym grymasie. Czasami miałem wrażenie, że zmienia minę tylko dlatego, żeby pokazać, że nadal umie to robić. Zawsze robił to tak sztucznie i nienaturalnie… choć zdawało się, że tylko ja to zauważam.

Mimo, że znałem go najlepiej ze wszystkich, traktował mnie bardzo ozięble. Wiedziałem o nim więcej, niż jego matka i „przyjaciel” Die razem wzięci, jednak tylko czerwonowłosy miał do niego dostęp. Daisuke był jedynym człowiekiem, którego Gara do siebie dopuszczał. Szkoda… chociaż z drugiej strony, może właśnie dlatego zacząłem interesować się wokalistą z mojego zespołu?

Uśmiechnąłem się sam do siebie i ruszyłem samotnie w stronę wyjścia. Na klamce jak zawsze wisiały klucze, między którymi uwięziony był papieros. Na używce widniały pochyłe, napisanie w pośpiechu znaki „Nie zapomnij zamknąć”. Pokręciłem głową i poszerzyłem uśmiech, wsuwając papierosa między wargi i odpalając go. Doprawdy… Kto by pomyślał?

Wszystko zaczęło się wiele lat wstecz. Gdzieś w epoce dinozaurów, kiedy uczęszczałem do Tokijskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pierwszy raz byłem w stolicy, która wydała mi się istną dżunglą w porównaniu do mojej malutkiej prefektury. Byłem przerażony rozmiarami miasta, ilością nauki, zajęć i brakiem czasu, jednak jedyną rzeczą, która mnie tutaj zatrzymała, to piękno. Tak, Tokio jest piękne – ktoś mógłby zapytać, gdzie odnalazłem je w takiej betonowej metropolii? Otóż już wyjaśniam; w parku. Dokładniej w parku mieszczącym się dwie ulice dalej od mojego akademika. Uwielbiałem tam przychodzić i rysować, a tamtego dnia poszedłem wypróbować nową lustrzankę, którą dostałem na urodziny od rodziców. Zdjęcia wychodziły wspaniale, ale trochę znudziła mi się już przyroda, z racji tego, że po dziesięciu godzinach rysowania, malowania, podziwiania i uczenia się, odnajdowania w niej inspiracji, jednak chciałem zająć się czymś innym. Usiadłem na brzegu sztucznego stawu i rozejrzałem wokół. Otaczały mnie rozłożyste drzewa, ich soczysta zieleń i płatki kwiatów wiśni, które wiatr strącał z gałęzi. Kilku studentów siedziało na ławeczce i czytało jakieś opasłe tomy ksiąg, które zostawiały jedynie znikome ślady wiedzy w ich głowach; ptaszki śpiewały, a dzieci starały się je przekrzyczeć, drąc mordy w niebogłosy – nic ciekawego, można by powiedzieć. No i racja, gdyby pominąć jeden, mały szczegół. Przeczesałem dłonią włosy i spojrzałem w stronę małej, zaniedbanej altanki stojącej przy prawie trzymetrowym żywopłocie. W dogorywającym, drewnianym trupie siedział samotnie jakiś chłopak. Był nieprzeciętnie chudy i miał jasną cerę oraz ciemne włosy. Na nosie figurowały okulary przeciwsłoneczne, a w kąciku ust zapalony papieros. Zaciekawiła mnie jego postać, więc zwróciłem obiektyw w jego stronę, szczególnie, że półleżał we wspaniałej pozie, zupełnie jakby tylko czekał aż zacznę go fotografować. Chłopak opierał się plecami o ścianę altanki, siedząc na ziemi z jedną ugiętą w kolanie nogą, na której ułożył łokieć. Drugą ręką, co chwilę sięgał po fajkę i to wyjmował, to wkładał ją z powrotem do ust, wypuszczając siwy obłok dymu. Wstałem i zbliżyłem się do niego, stając tuż przy wejściu do altany, jednocześnie będąc zasłoniętym przez dziki bluszcz, który obrósł całą konstrukcję. Zrobiłem mu kilkanaście zdjęć w różnych ujęciach, z fleszem i bez, w kolorze i sepii. Wszystkie fotografie wykonywałem stojąc, więc wyszły „z góry”. Przykucnąłem, aby zrobić kilka zdjęć na poziomie jego twarzy, kiedy nagle rozległo się kilkukrotne piknięcie. Chłopak wyjął z kieszeni telefon i spojrzał na wyświetlacz, po czym przeniósł wzrok na mnie.

- Sorry, ale muszę już iść. Ile płacę za tę prywatną sesję? – zapytał wręcz wrednie, a jego głos przesiąknięty był ironią i kpiną.

Taak, tak to właśnie się zaczęło. Uśmiechnąłem się sam do siebie, przekręcając klucz w zamku. Kiedy tylko wyszedłem ze studia, moje rozgrzane i roznegliżowane ciało spotkało się z lodowatym podmuchem wiatru. Zakląłem siarczyście pod nosem i ruszyłem w stronę jedynego samochodu, który nadal stał na parkingu. Było już ciemno. Podejrzewałem, że zbliżała się godzina dwudziesta druga, choć może było nieco wcześniej; nie umiem sprecyzować. Wsiadłem do auta i włączyłem silnik, przez chwilę zastanawiając się, czy powinienem wracać do siebie, czy też może jechać do Gary? Po chwili uświadomiłem sobie, że… nie wiem, gdzie on mieszka… W tym momencie rozdzwoniła się moja komórka. Chwyciłem brzęczące urządzenie, które leżało na fotelu pasażera i odebrałem.

- Spieprzyłeś – usłyszałem zawistny głos, zaraz po tym jak nacisnąłem zielony klawisz. Nawet nie musiałem zastanawiać się, któż był jego właścicielem – przepalony i przesączony dymem tytoniowym głos Die’a poznałbym nawet na sądzie ostatecznym.

- Nie spieprzyłem – zaprzeczyłem.

- Właśnie, że spieprzyłeś. Spieprzyłeś całą waszą znajomość. Spieprzyłeś już na samym początku i dobrze o tym wiesz. Kurwa, Tetsu, czy ty choć raz w życiu możesz zrobić coś właściwie?

- Nie, Die, ja robię wszystko poprawnie, tylko ty próbujesz zrzucić na mnie swoje kompleksy – prychnąłem.

- Zabawny jesteś – zaśmiał się gorzko. – Powiedz mi lepiej, gdzie jest Makoto – nie odpowiedziałem, zastanawiając się, o co może mu też chodzić. – Makoto Asada – dodał, a ja nadal uporczywie milczałem jak zaklęty. – No Gara! Kurwa, Tetsu weź włącz myślenie! – huknął.

- Aa… Gara… - mruknąłem mało inteligentnie. – Nie wiem. Zbył mnie i wyszedł, zostawiając klucze do studia przy drzwiach…

- No nie mów… - załamał się.

- Co? – ściągnąłem brwi w niezrozumieniu.

- No nie mów, że znów pozwoliłem mu odejść… - jęknął żałośnie.

- A co? Miałem go zatrzymać dewiacją piechoty i oddziałem czołgów pancernych? – odruchowo przewróciłem oczyma, mimo że mój rozmówca nie mógł tego zobaczyć.

- Czy ty jesteś taki tępy, czy tylko udajesz? – fuknął. – Przez to, że pozwalasz mu odejść, tracisz go! – krzyknął. – Słuchaj… Ja nie lubię ciebie, ty nie lubisz mnie, ale pogódź się z faktem, że nie pozjadałeś wszystkich rozumów tego świata i to ja jestem przyjacielem Gary. Szczerze, to z chęcią zadbałbym, żebyś już nigdy więcej go nie zobaczył, ale on chce czegoś zupełnie odwrotnego. Rozumiesz? – nie czekając na moją odpowiedź od razu kontynuował. – A więc bierz się do roboty i nie pozwalaj mu odchodzić! – rozłączył się.

Spojrzałem na telefon z pogardą, zupełnie jakbym patrzył w twarz czerwonowłosego i prychnąłem. Wcale nie pozjadałem wszystkich rozumów tego świata, co nie zmienia faktu, że znam Garę lepiej niż ktokolwiek inny. Może i nie wiem gdzie mieszka, ani jak się naprawdę nazywa, ale znam każdy centymetr kwadratowy jego ciała i znam wszystkie jego zachowania, grymasy i humorki. Wiem o nim na tyle dużo, żeby przewidzieć, że jutro będzie zachowywał się tak jak zawsze i zapomni o tej przepaści, która powstała między nami od ostatniego koncertu.

-Gara? – zapytałem dość zmieszany.

- Hm? – mruknął zaspany wokalista, przekręcając się w moją stronę

- Mam do ciebie pewne bardzo osobliwe pytanie…

- To znaczy?

- Czemu nie zmieniasz wyrazu twarzy? Za dużo jadu kiełbasianego wstrzyknęli ci razem z botoksem i nie możesz poruszać mięśniami twarzy?

- Tetsu… - westchnął cierpiętniczo i posłał mi lodowate spojrzenie.

- No co? Po prostu chcę wiedzieć… -  wzruszyłem ramionami.

- Czy ty zawsze musisz zadawać takie głupie pytania, kiedy nawet nie mamy kaca, tylko nadal jesteśmy pijani, cztery godziny po koncercie, dwie po naszym ostrym seksie i o czwartej nad ranem? – wybełkotał, wtulając się w moje ramię. – Nie miałem nigdy wstrzykiwanego botoksu…

- Pewnie… - wywróciłem oczyma i przytuliłem go do siebie, oplatając rękami w pasie.

Zaśmiałem się na głos, na to wspomnienie, jednak uśmiech zaraz spełzł mi z twarzy, kiedy przypomniałem sobie, co było potem. Ale cóż…

„Oj Gara, Gara, dobrze wiesz, że nie ze mną te numery. Jesteś wybredny i gdybyś mnie nie chciał, to nie zaciągnąłbyś mnie do łóżka. – pomyślałem, ściągając buty w przedpokoju własnego mieszkania. – Mam nadzieję, że długo nie masz zamiaru udawać obrażonego księcia…”

Westchnąłem i wszedłem do kuchni. Odruchowo sięgnąłem po telefon, aby zadzwonić do wokalisty i zapytać się, co mam dzisiaj zjeść na kolację, ale tym razem zaniechałem tego. W tym momencie zdałem sobie sprawę jak bardzo jestem od niego uzależniony – zaczynając od tego, że dzwonię do niego z zapytaniem, co mam zjeść; kończąc na tym, że używam tego samego żelu pod prysznic, co on. Ostrożnie i bardzo powoli odłożyłem telefon na blat kuchenny, po czym oparłem się o niego rękoma, biorąc głębszy oddech. Może Die miał rację… Może spieprzyłem? „Spieprzyłem naszą znajomość, Gara?” – zapytałem siebie w myślach, ściągając brwi i analizując wszystkie lata naszej znajomości. Może wcale nie wiem o nim tak wiele, jak mi się wydaje? Może nie znam go aż tak? Może właśnie to on ma mnie w garści, a nie ja jego? Może to ja powinienem wracać do niego z podkulonym ogonem, a nie on do mnie? Może…

Ee… Głupie gadanie…