Liceum cz.2

„Liceum cz.2”

[Reita]

Niechętnie otworzyłem oczy i przetarłem je dłonią. Sięgnąłem po telefon, który jak zawsze znajdował się pod poduszką. Spojrzałem na wyświetlacz. Była już godzina 10:03 i żadnych sms’ów, żadnych nieodebranych połączeń. Dziwne… W końcu była już sobota, a chłopacy chcieli nakopać Rukiemu. Zawsze dzwonili do mnie, żebym przyszedł… może mu odpuścili? Niemalże rozpromieniony tą myślą wstałem z łóżka, po czym ubrałem się. Standardowo – czarne bojówki, obcisły, szary podkoszulek i skórzana, czarna kurtka, a do tego niskie glany. W sumie byłem zadowolony z tego, że mogłem się tak ubierać, gdyż mój styl rockmana nie odbiegał wiele od stylu niegrzecznego chłopca z sąsiedztwa.

Wyszedłem ze swojego pokoju i krótko przywitałem się z rodziną, komunikując, że wychodzę, nie wiem, kiedy wrócę i kupię sobie coś w ramach śniadania. Wszedłem do windy, która zatrzymała się piętro niżej. Do kabiny weszła babcia Rukiego. Momentalnie zrobiło mi się głupio. Wbiłem wzrok w wypastowane czubki butów, nie mogąc utrzymać z nią kontaktu wzrokowego.

-  Dzień dobry pani – przywitałem się.

Lubiłem tę kobietę. Była wyrozumiała i ciepła. Czasami miałem wielką ochotę pójść do niej i jej wnuka, ale oczywiście nie mogłem, ze względu na moich nowych przyjaciół.

- Witaj, Akira – uśmiechnęła się ciepło. – Już dawno nie byłeś u Takanoriego – zauważyła. – Pokłóciliście się? – widocznie jej nie powiedział… kiedyś będę musiał mu się odwdzięczyć…

- Nie – skłamałem… choć może i nie tak do końca. W sumie to się nie pokłóciliśmy, tylko ja zachowałem się jak ostatni dupek, za co Ruki się na mnie obraził, co było logicznym zachowaniem. – Dużo zadają nam w szkole i jakoś tak wyszło, że nie miałem czasu… - wykręciłem się.

Taa… tylko żebym ja jeszcze lekcje odrabiał…

- To jak już go trochę znajdziesz, wpadnij. Upiekłam twoje ulubione ciasto czekoladowe z wiśniami! – nie mogłem uwierzyć, że pomimo upływu czasu ona wciąż pamiętała, jakie ciasto lubię. Ech, nigdy nie zapomnę tych czasów, kiedy przychodziłem do Takanoriego i razem potrafiliśmy w jeden wieczór pochłonąć dwie blachy ciasta… Heh…

- Na pewno kiedyś was jeszcze odwiedzę – skłoniłem się i szybko opuściłem windę, kiedy ta zatrzymała się na parterze. Nie lubiłem kłamać, a w szczególności takim osobom jak pani Matsumoto. Ile razy ta kobieta usprawiedliwiała mnie przed matką? Nigdy jej tego nie zapomnę i zawsze będę miał do niej wielki szacunek za to, ile dla mnie zrobiła w przeszłości.

            A teraz ja w ramach rekompensaty za jej dobroć, w taki właśnie sposób odpłacałem się jej wnukowi… Cholera, czułem się z tym naprawdę źle… Czułem się winny – bo w końcu miałem ku temu solidne powody. Ponad to nawet we własnych oczach widziałem siebie jako skończonego dupka i zdrajcę, także… Ech, może lepiej urwać ten wywód w tym miejscu.

Poszedłem na punkt widokowy. Zdziwiłem się, kiedy zastałem puste schody, na których zazwyczaj przesiadywaliśmy i spędzaliśmy wagary. Od tego miejsca do cmentarza nie było daleko. Wytężyłem wzrok i dostrzegłem grupkę chłopaków ubranych na czarno oraz niższego blondynka, nad którym się pastwili. Psia mać, Ruki…! Nagle zrobiło mi się słabo… Dlaczego, do cholery jasnej, ta banda skończonych imbecylów nie zadzwoniła do mnie, żebym wyszedł?! Zdenerwowałem się i ruszyłem biegiem w ich stronę. Zatrzymałem się na małym skrawku zielonej trawy, gdzie niedługo mieli zostać pochowani nowi „mieszkańcy” cmentarza, a teraz moja grupa okładała Takanoriego.

- Co tu się, do ciężkiej cholery, dzieje, co?! - ryknąłem.

- O… Reita… - szepnął jakiś przerażony głosik. – Mówiłem ci Mizui, żeby do niego zadzwonić!

- Oj, zamknij się – syknął do przestraszonego chłopaczka, którego imienia nawet nie znałem. – Cześć, stary – Mizui przywitał się ze mną i wyciągnął dłoń w moją stronę, którą ja uścisnąłem. – Co się tak pieklisz, co? Zaraz ci wszystko wyjaśnię…

Spojrzałem na Matsumoto, który leżał na ziemi. Jeden z „czarnej grupy” kopnął go w brzuch.

- A ty, co tu za szopki odstawiasz, kiedy ja rozmawiam?! – zganiłem go. – No słucham, słucham Mizui, jak się wytłumaczysz? – warknąłem.

- To nie tak jak myślisz… - próbował mnie udobruchać delikatnym tonem głosu. – Zawsze jak coś się dzieje, to ty chronisz nam dupy, nie? No to sobie tak wymyśliłem, że musisz być tym nadstawianiem karku strasznie zmęczony, mam rację? – spojrzał na mnie porozumiewawczo. -  Więc powiedziałem chłopakom, żeby dali ci spokój, bo przecież co to za filozofia skopać jakąś Barbie jak on? – wskazał na blondyna, który próbował się podnieść… z marnym skutkiem… - Nie raz, nie dwa, brałeś udział w bójkach, więc oglądanie tego już cię tak nie rajcuje jak kiedyś. W takim razie pomyślałem, że skoro jesteś zmęczony i nie masz nic do stracenia, to chyba możesz sobie jeden dzień odpocząć, co? – zakończył szerokim uśmiechem, który miałem wielką ochotę zetrzeć mu z twarzy pięścią.

Zmierzyłem wszystkich lodowatym wzrokiem, po czym znów skupiłem się na brunecie przede mną.

- Cholera, Mizui, czy ty myślisz, że jestem tak tępy, żeby uwierzyć w to, że się o mnie martwisz?! – zapytałem wściekle. – Czy masz mnie za skończonego idiotę?! A teraz – niemalże krzyknąłem – kto powie mi prawdę zanim poślę was wszystkich do diabła?! Kto był na tyle genialny, żeby podejmować za mnie decyzje? – rozejrzałem się. Niestety odnotowałem braki w liczbie ochotników. Wszyscy chyba przestali oddychać, bo pobledli, a niektórzy zrobili się nawet niebieskawi. – No kurwa, las rąk… - mruknąłem do siebie.

- Dobra – syknął brunet i złapał mnie mocno za ramię. – Nie wiem, ile jeszcze masz zamiar się tak wozić, ale ja mam cię już serdecznie dość! Zawsze bronisz tego dziwoląga, jak tylko możesz, a ja mam wielką ochotę mu przywalić – warknął.

Zbliżyłem się do chłopaka niebezpiecznie blisko i chwyciłem go za koszulkę. Nie złamał się i dalej twardo patrzył mi w oczy. Zdziwiłem się, gdyż zazwyczaj tyle wystarczyło, żeby przestraszyć przeciwnika, a tu proszę… nowy postrach dzielnicy wyrósł na moich oczach! Uśmiechnąłem się krzywo, powstrzymując, aby nie wybuchnąć mu niemalże obłąkańczym śmiechem prosto w twarz.

- A nie pomyślałeś, debilu, że każda wasza bójka idzie na moje konto? – zapytałem przesłodzonym głosikiem. – Że żaden belfer nie uwierzy, że mnie tutaj nie było, kiedy Maleństwo się poskarży? Że mnie wyrzucą, cholera, ze szkoły, jak jeszcze raz wmieszam się w takie gówno?! – mówiłem coraz głośniej i coraz mniej przyjemnie. Odwaga szybko opuściła Mizuiego. Pod koniec darłem się tak głośno, jak tylko mogłem. – Że nie chcę trafić do poprawczaka w innej prefekturze?! – pchnąłem go, a chłopak zatoczył się i przewrócił na jakiś nagrobek, roztrzaskując przy okazji kilka zniczów. – Ktoś jeszcze ma coś do powiedzenia? – zapytałem już spokojnie, co wypadło bardzo drastycznie, biorąc pod uwagę, że przed chwilą wrzeszczałem na całe gardło. Chłopacy popatrzyli po sobie.

- No ale jak już zaczęliśmy go okładać i nie unikniesz konsekwencji, Reita, to może dokończymy? – zaproponował Teru. Zanim jednak zdążyłem się odezwać on czy zareagować w jakikolwiek inny sposób, on i czterech stojących koło niego chłopaków rzuciło się na blondyna raz jeszcze.

W tym momencie coś przemknęło między nagrobkami i odparło oprawców Rukiego. Pięciu chłopców w mgnieniu oka znalazło się na ziemi, a ja mogłem zobaczyć, jak… zaraz, zaraz… Co tu robi ten nowy?! Chłopak z kolczykiem w wardze ostrożnie pomógł wstać poszkodowanemu i przełożył sobie jego rękę przez kark, a sam objął go w pasie. Ruki kulał i nawet nie chciałem zastanawiać się, co mu się stało. Nagle jakieś nowe, nieznane mi dotąd pokłady złości zostały we mnie uwolnione. W tej chwili mógłbym się założyć, że wyglądałem, jak wcielenie samego diabła, gdyż Mizui, który zdążył już pozbierać się i stanąć koło reszty, spojrzał na mnie okrągłymi oczami. Wszyscy cofnęli się o dwa kroki w tył. Wolnym krokiem podszedłem do bruneta i blondyna.

- A ty to kto? Superman? – zapytałem sarkastycznie nowego, kpiąc sobie z niego i dźgając go w mostek.

- Nie - syknął i wyswobodził się z objąć Takanoriego, uprzednio upewniając się, że chłopak utrzyma się o własnych siłach na nogach. – Ale mogę się w niego pobawić – zmrużył groźnie oczy i popchnął mnie.

Za moimi plecami rozeszło się głośne: „UUU!”, niestety z uznaniem dla mojego przeciwnika. Odwróciłem się, chcąc zobaczyć, kto wydał z siebie ten odgłos. Zorientowałem się, że zza siatki ogradzającej teren cmentarza całemu zajściu przypatrywała się grupka szkolnych „cele brytów”. Wypatrzyłem wśród nich Uruhę, który spojrzał na mnie ze strachem w oczach. Jego wyraz twarzy obrazował rozczarowanie moją postawą. Nie wiedziałem, jak długo tutaj stali, ale byłem pewien, że nie było ich w chwili, kiedy przybiegłem; z tej racji wnioskowałem, że Takashima musiał uznać, że to ja pobiłem Matsumoto. Nie domyślał się, że nie maczałem w tym palców i, jak zwykle z resztą, próbowałem ratować go od kłopotów, jednak tym razem nie udało mi się to. Zrobiło mi się głupio, kolejny już raz tego dnia, kiedy mocny cios w szczękę otrzeźwił mnie, wyrywając z wiru myśli. Że też zebrało mi się niemalże na wywody filozoficzne w chwili, kiedy stałem na wprost chłopaka, który bynajmniej nie przyszedł tutaj, aby porozmawiać ze mną o pogodzie ani umówić się na herbatę… Czasami sam byłem rozczarowany moim zanikającym procesem myślenia i instynktem samozachowawczym…

Zachwiałem się, jednak nie upadłem. Nowy wykorzystał moment, kiedy odwróciłem się i uderzył mnie. Teraz byłem już rozwścieczony do granic możliwości. Rzuciłem się na  bruneta i przewaliłem go. Usiadłem na nim okrakiem i zacząłem go okładać. Znowu rozległo się to: „UUU!”, tylko tym razem z większą dozą strachu i niesmaku. Na całe moje nieszczęście ciemnowłosy nie miał zamiaru poddawać się i złapał jedną z moich pięści, kiedy chciałem uderzyć go w twarz i unieruchomił moją rękę w łokciu, po czym przewalił mnie. Zaczęliśmy się turlać. Urządziliśmy sobie takie odpowiedniki zapasów, można by powiedzieć. W końcu jakoś udało mi się wyprowadzić cios z kolana w jego brzuch. Chłopak skulił się z bólu, co ja wykorzystałem i złapałem go za kark, rzucając nim w kierunku nagrobków. Chłopak uderzył plecami o grafitową płytę, czemu towarzyszył głuchy dźwięk. W tym momencie trzecie „UUU!” dobiegło moich uszu. Podszedłem do wijącego się z bólu nowego i uśmiechnąłem się krzywo. Nie dość, że przystawiał się do Rukiego, to jeszcze miał zamiar zająć moje miejsce w szkolnej yakuzie? Niedoczekanie! Nachyliłem się nad nim i szarpnąłem za włosy, chcąc pokazać, kto wygrał, kiedy ten nagle kopnął mnie w twarz, a dokładniej w nos. Cały zalałem się krwią i chyba bardziej z szoku niż od siły ciosu, zachwiałem się, a następnie usiadłem na rozmokniętej ziemi.

- Yuu, przestań! – usłyszałem płaczliwy głos Matsumoto.

Ciemnowłosy spojrzał na mnie z pogardą, splunął śliną pomieszaną z krwią pod moje nogi i wrócił do blondyna. Ponownie go objął i odszedł z nim w przeciwną stronę do tej, gdzie stała moja grupa, tym samym kierując się do odległego, zachodniego wyjścia cmentarza. Wszyscy milczeli i nie wiedzieli, jak się zachować. Wszystkie pary oczu skupiły się na mnie.

- Na co się tak gapicie?! – burknąłem, podnosząc się z ziemi.

Bogacze zza siatki szybko się zmyli, słysząc mój nadal groźny ton. Mizui szybko podbiegł do mnie i podał mi zorganizowaną w magicznych okolicznościach chusteczkę. Niedbale wytarłem twarz z krwi i syknąłem, kiedy nawet delikatnie dotknąłem nosa.

- Reita? – zapytał cicho skruszony chłopak.

- Co?- warknąłem.

- Przepraszam… - spuścił głowę.

- Ty mnie nie przepraszaj, tylko zawieź do przychodni… - westchnąłem.

[Uruha]

Byłem pod wrażeniem tego, co zrobił ten nowy. Naprawdę trzeba mieć dużo odwagi albo nieźle narąbane w głowie, żeby postawić się Reicie. Nie powiem, zaciekawiła mnie jego postawa, a zwłaszcza to, że wstawił się za Rukim, którego nikt w szkole nie lubił. Widocznie nie obchodziło go to, co mówią o nim inni; a to bardzo dobra cecha!… której niestety ja nie posiadałem…

Mimo wszystko rozpromieniłem się myślą, że w końcu może ktoś ochroni biednego Matsumoto. Kto wie, może nawet coś do niego poczuje? Hm… Fajnie by było, gdyby Taka w końcu nie był sam. Zawsze był samotnikiem, zachowywał dystans i nie pozwalał zbytnio zbliżać się ludziom do siebie – jedynym wyjątkiem byłem ja, Reita i Kai, jednak… cóż… każdy z nas wybrał swoją własną drogę…

Pod jakimś błahym pretekstem wykręciłem i odłączyłem się od swojej grupy. Widziałem, jak nowy wchodził do bloku Rukiego. Postanowiłem poczekać na niego i zagadać, kiedy będzie już wychodził. Na całe moje nieszczęście ich spotkanie trwało długo i brunet wyszedł dopiero wczesnym wieczorem. Do tego czasu kręciłem się w okolicach domu blondyna. Dopadłem ciemnowłosego na przystanku autobusowym.

- Cześć – przywitałem się dość nieśmiało.

- Eee… Cześć, Uruha, tak? – zapytał.

- Tak – przytaknąłem niezbyt zaskoczony faktem, iż mnie zna. W końcu wszyscy w szkole mnie znali. – A ty jak się nazywasz?

- Shiroyama Yuu, ale nie obraziłbym się, gdybyś mówił mi Aoi – odpowiedział i wyjął z tylniej kieszeni spodni papierosy, po czym odpalił jednego. – Palisz?

- Jako „celebryta” nie – zaśmiałem się nerwowo.

- Ale jako rockman, to już inna sprawa? – zapytał, uśmiechając się lekko i częstując mnie używką.

- Skąd wiesz?! – niemalże krzyknąłem. – Ruki ci powiedział? – po chwili uświadomiłem sobie, że to przecież całkiem możliwe.

- Zgadza się – przytaknął, zaciągając się dymem. – Więc, czym zawdzięczam sobie tę zaszczytną rozmowę? – zapytał z lekką kpiną.

- No więc… nie przyszedłem do ciebie, jako ten popularny, rozpuszczony dzieciak, tylko normalny chłopak z sąsiedztwa – zacząłem.

- Z bogatego sąsiedztwa – zachichotał, a sarkazm opływał każdą jego wypowiedź. Zmroziłem go wzrokiem.

- Słuchaj, chciałem ci powiedzieć, że nieźle sobie poradziłeś z Reitą i dobrze byłoby gdybyś przez jakiś czas zadawał się z Rukim. Dzięki temu może w końcu przestaliby go dręczyć… - zakończyłem trochę za szybko, przez co było słychać, iż denerwowałem się. Kurde, naprawdę chciałem żeby coś wyszło między nim a Rukim…

Yuu spojrzał na mnie, a jego oczy rozbłysły jakoś bardziej pogodnie. Podszedł do mnie i oparł się o przezroczystą, plastikową ścianę przystanku autobusowego.

- Będę się zadawał, z kim mi się będzie podobać – mruknął niby beznamiętnie, choć na jego usta wpłynął delikatny uśmieszek. – Choć wydaje mi się, że mimo tego, iż to właśnie Ruki ma opinię „dziwaka”, to właśnie on jest właśnie najnormalniejszy w tej szkole – rzucił niedopałek na chodnik i przydepnął go nogą.

- Możliwe… – dopiero po chwili zorientowałem się, że powiedziałem to na głos. – Eee… Znaczy… Chodziło mi o to, że…

- Nadal go lubisz, prawda? – przerwał mi.

- Możliwe… - powtórzyłem i poczułem, jak policzki zaczęły mnie piec, kiedy chłopak był już naprawdę bardzo blisko mnie. Dzieliło nas jakieś niespełna dziesięć centymetrów wolnej przestrzeni.

Shiroyama już otwierał usta, by coś powiedzieć, a właściwie szepnąć mi na ucho, gdyż nachylił się nade mną, jednak w tym właśnie momencie przyjechał autobus. Brunet spojrzał na mnie z uśmieszkiem i położył mi rękę na ramieniu, po czym wyminął mnie i wszedł do pojazdu komunikacji miejskiej.

- Do zobaczenia w szkole – rzucił przez ramię, odwracając się w moją stronę.

- Yuu, czekaj, podwiozę cię do domu. Mam niedaleko samochód…

- Aoi – poprawił mnie, przerywając mi w pół słowa.

Drzwi autobusu zasunęły się, a chłopak machnął mi jeszcze przez szybę ręką, po czym odjechał. Ja natomiast jeszcze przez dłuższą chwilę stałem w miejscu z otwartymi ustami. W jednej chwili przestało mi zależeć na tym, żeby Aoi zakochał się w Rukim… poprawka, byłem w stanie zrobić wszystko, żeby do tego nie doszło…