Nawet smierc nas nie rozlaczy cz.5

Jestem zawiedziona... Ja tu się staram, piszę i... dupa! Nikt mnie nie kocha, nikt nie komentuje! Ech... I po co to się w ogóle trudzić? Może znów zaczę pisać do szuflady, a potem tradycyjnie co miesiąc "czyszczenie" dysku? Niegłupie... Nie jestem zawiedziona, jestem zdruzgotana tym, że tak mało osób skomentowało Gara x Tetsu... Ale boli mnie najbardziej to, że nawet nie dajecie sobie poznać nowych zespołów - sama nie przepadam za Merry, ale postacie są świetne i myślę, że ciekawe. Ech, w sumie to róbcie sobie jak chcecie - nie chcecie czytać to nie i koniec. Skończę publikować wampirki i dalej będzie tylko Gara x Tetsu, albo może opublikuję jeden mega-shot, który właśnie piszę, choć jeszcze nie jestem pewna, bo jest on z paringiem Hizumi x Zero, a zresztą trudzę się nad nim i głowię niemiłosiernie, żeby to jakoś fajnie wyszło, więc... Może opublikuję to na yaoi.pl pod swoim innym nickiem? A może nie opublikuję wcale, bo... bo jak nie chcecie czytać to będziecie dostawać takie ścierwa, albo w ogóle nic.
A ktoś w ogóle zauważył, że znów zmniejszyłam limit do 10 komentarzy? Pewnie nikt, bo nikt tu nie zagląda...

Zostań…- wyszeptałem.- I weź mnie- oblizałem się lubieżnie, a na usta szatyna wpłynął szeroki uśmiech.

-Będzie bolało- ostrzegł.

-Nieważne. Chcę żebyś mnie pieprzył, kochanie- szepnąłem mu na ucho, ciągnąc za jeden z jego kolczyków.

-Też tego chcę- zaśmiał się.

Uruha brutalnie wpił się w moje wargi, wpychając język do moich ust, które uchyliłem pod wpływem zdziwienia. Zerwał ze mnie spodnie i rozdarł je na pół, przy czym, mogę się założyć, nie użył ani odrobiny siły. Skrawkiem wytrzymałego jeansu spętał moje nadgarstki i przywiązał je do ramy łóżka. Szarpnąłem, sprawdzając, czy przypadkiem się nie uwolnię, jednak moje nadzieje były próżne. Kouyou rozerwał również moją bluzkę i odrzucił jej szczątki gdzieś poza łóżko. Przyssał się do mojej skóry na szyi. Zadrżałem ze strachu pomieszanego z przyjemnością. Czułem, jak jego długie kły naciskają na moją grdykę, jednak nie przebijają jej. Jego dłonie sunęły po wewnętrznych stronach moich ud, drapiąc je aż do krwi. Syknąłem z bólu i odruchowo chciałem złapać za bolące miejsce, jednak uniemożliwiły mi to więzy. „Będzie bolało” – przypomniały mi się jego słowa… i już wiedziałem, czemu mnie związał – żebym się nie wywinął. Tym razem przeszedł mnie całkowicie nieprzyjemny dreszcz. Uru powoli zaczął rozpinać swoją czarną koszulę, ukazując swój tors i brzuch, które zdawały się być jeszcze bielsze w kontraście z ciemnym materiałem. Był o wiele bardziej umięśniony niż kiedyś. W tym momencie zdałem sobie sprawę, że ten dobry, cichy i przede wszystkim słaby Takashima odszedł już na zawsze… i nie wróci, nie ma zamiaru tego zrobić. Wampir zjeżdżał z pocałunkami coraz niżej, jednocześnie rozpinając swoje spodnie. Wsunął język do mojego pępka, a ja jęknąłem cichutko.

- Rozluźnij się trochę… - polecił… znudzony? Ton jego głosu sprawił, że poczułem się niezręcznie. Odzywał się w taki sposób, jakby to była dla niego codzienność. A może była? W końcu nic nie stało na przeszkodzie, aby cieszył się taką rozpustą, jak ja kiedyś.

Nie zdejmując ze mnie bielizny, nachylił się nad moimi rozchylonymi nogami i zlizał krew z ran, które sam mi zadał.

- Jesteś gorzki… - mruknął. – Typowa grupa A – prychnął. – Ruki i Kai mają B… są smaczniejsi – zaśmiał się, widząc moją minę.

- Wi… Widziałeś się z nimi? – zapytałem drżącym głosem. Szatyn w odpowiedzi kiwnął głową. – Czy… Czy oni… żyją?

- Tak – zrównał nasze twarze i polizał moje usta. – Kai był tak samo bierny, jak ty, ale Ruki… - wyszczerzył się do wspomnień. – Demon seksu – zaśmiał się obrzydliwie i tak donośnie, że aż zadźwięczało mi w uszach.

- Pieprzyłeś się z nimi?! – ściągnąłem groźnie brwi.

- Pewnie – prychnął. – A z Ruki’m nie raz i nie dwa – uśmiechnął się zawadiacko. – Ty nie byłeś mi wierny, więc dlaczego ja mam być tobie, hm? – podniósł nonszalancko jedną brew.

Nie odpowiedziałem, co było przyczyną jego triumfalnej miny. Zacietrzewiłem się w sobie i obiecałem, że nie dam mu rozkoszy patrzenia, jak mnie poniża, jednocześnie wznosząc na wyżyny rozkoszy, pieprząc mnie. Znów zainicjował pocałunki na moim torsie i brzuchu, a ja zacząłem się wić, ale bynajmniej nie z przyjemności, ale chęci uwolnienia się. Teraz pożałowałem, że tak bardzo chciałem ocalić Akirę i postawiłem w zastaw swoje własne ciało… które przegrałem. W końcu, jakimś cudem, wyzwoliłem jedną rękę z pęt! Ucieszony wyplątałem jeszcze drugą i nadal trzymając je nad głową, aby szatyn nie połapał się, co udało mi się zrobić, rozmasowałem obolałe nadgarstki, które znaczyły czerwone ślady i otarcia. Kiedy uznałem, że mogę ruszać wszystkimi palcami, a krążenie w moich dłoniach na powrót uregulowało się, mocno chwyciłem wampira za ramiona i używając nadludzkiej siły, przewaliłem go na plecy.

- Uu… - zawył. – A może jednak nie jesteś taki bierny – uśmiechnął się w ten cwaniacki sposób, którego tak nienawidziłem i on doskonale o tym wiedział.

Uderzyłem go w twarz z taką siłą, że aż zabolała mnie dłoń. Mina Uruhy momentalnie zrobiła się sroga. Złapał mnie za rękę, którą wymierzyłem mu cios i wykręcił ją. Jęknąłem z bólu. Chłopak odrzucił mnie z takim impetem, że znalazłem się na podłodze.

- Nie udawaj, że masz za to do mnie jakiś żal – prychnął.

- Dobrze wiesz, że nie udaję – syknąłem wściekle.

- W takim razie, gdybym ja za każdą twoją zdradę miałbym zachowywać się jak ty przed chwilą, to już dawno byłbyś martwy, a wcześniej katowałbym cię średniowiecznymi torturami – warknął.

Wstał, zapiął spodnie i narzucił na siebie koszulę, nie zapinając jej. Podszedł do mnie i chwycił za gardło, przyciskając do ściany.

- Ty mnie torturuje… torturujesz psychicznie – wydusiłem, gdyż kończyło mi się powietrze, a ciężko było mi złapać oddech, przez zaciskające się palce napastnika.- Czasami ból psy… psychiczny jest gorszy od fizycznego… Zabijasz moich bliskich… Sprawiasz cierpienie ich rodzinom…

- Och, doprawdy? – udał, że zaskoczyło go to i rzucił mną jak szmacianą lalką na drugi koniec pokoju. – Nie uważasz, że już odcierpiałem swoje? Psychicznie i fizycznie? – znów zaczął się do mnie zbliżać. – Myślisz, że to przyjemność czekać na ciebie do trzeciej nad ranem, aż wrócisz zalany w trupa od jakiejś kolejnej dziwki, która dała ci dupy? W burdelu chyba miałeś już kartę stałego klienta, co? – zaśmiał się gorzko, stojąc nade mną i wypluwając kolejne słowa z coraz większym trudem. – Myślisz, że nie bolało, kiedy mówiłeś, że kochasz jedynie mnie, że jestem dla ciebie całym światem, a wieczorem znów szedłeś do kogoś innego? Myślisz, że nie bolało, kiedy zobaczyłem cię z Reitą? Akira był moim przyjacielem od dziecka! Ale zamiast zachować się jak przyjaciel, za którego go miałem, ściągnął przed tobą spodnie, bo przecież ja się nie liczyłem… dla nikogo… Przynajmniej Akira był na tyle przyzwoity, że potrafił przyznać się do zdrady przed Ruki’m i zakończyć to normalnie. Nie wciskał mu żadnych kitów i bajeczek, jak ty mi – to bolało, cholernie bolało! Ale Takanori też nie zachował się jak przyjaciel, nie powiedział mi o tobie i Reicie! Sam musiałem to zobaczyć, a to było chyba w tym najgorsze… - w jego oczach pojawiły się… łzy? On… zaczął płakać… - Myślisz, że nie nacierpiałem się wystarczająco podczas tych wszystkich samotnych, nieprzespanych nocy, w które modliłem się, żebyś to właśnie dziś przyszedł szybciej, żebyś zrozumiał jak mnie krzywdziłeś? – upadł na kolana. – Że, kurwa, nie bolało kiedy stałem się tym czymś? – dźgnął się palcem w mostek. – Że nie budzę się każdej nocy i nie mam ochoty tego wszystkiego zakończyć? Że nie chciałbym znów być normalny? Przytulić się do ukochanego, który będzie tylko i wyłącznie MÓJ? – podkreślił. – Jeszcze ci mało? Jak jeszcze zamierzasz mnie upokorzyć przed samym sobą? Jak jeszcze chcesz mnie poniżyć? – spojrzał na mnie z takim bólem wymalowanym na twarzy, że aż poczułem ukłucie w sercu. – No jak?! Jak, kurwa, jak?! – krzyknął przez łzy. – Odpowiedz! – ukrył twarz w dłoniach i zaczął głośno szlochać. Gdy tylko chciałem się do niego zbliżyć, od razu mnie odepchnął. – Uważasz, że zabijanie daje mi radość? To jedynie odskocznia, żeby nie popaść w depresję… żeby odgonić od siebie te wszystkie myśli, które wyciskają mi z oczu łzy… - szepnął. – Co jeszcze zamierzasz zrobić?

Wyciągnąłem do niego rękę, ale Shima momentalnie zniknął. Usłyszałem jedynie głuchy trzask drzwi i byłem już pewny, że zostałem sam w mieszkaniu.

***

Od kilku dni szlajałem się po najciemniejszych zakamarkach stolicy Japonii w poszukiwaniu Uruhy. Niestety nie znalazłem ani jego, ani nawet żadnego śladu po nim. Bałem się, co może się stać, jeśli go spotkam; bałem się, co może się stać, jeśli go nie spotkam… Czy wampir może zrobić sobie krzywdę? Kouyou zawsze był taki delikatny…

Tym razem ubrałem się bardziej drapieżnie, bo kierowałem się na obrzeża miasta do klubu dla początkującej yakuzy, miejscowych rozrabiaków i gangów motocyklowych. Ubrałem się w rockowym stylu, podejrzewając, że w takich miejscach ciuchy z Monnari raczej mi nie pomogą – nie chciałem się wyróżniać, dzięki czemu było mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś mnie zaczepi, a tym bardziej zrobi krzywdę. Postanowiłem udawać fana motocykli, więc założyłem szarą bokserkę, a na to czarny, skórzany bezrękawnik z poszarpanym kołnierzem i łańcuszkami, czarne skórzane spodnie z paskiem w czarno-białą szachownicę i wysokie glany. Nie brałem telefonu, ani pieniędzy, nie chcąc ich stracić. Postanowiłem iść pieszo, samochodem nie mogłem tam przecież pojechać, bo gdzie bym go zostawił? A jak ktoś zobaczyłby, że z niego wysiadam? To samo dotyczyło komunikacji miejskiej. Co prawda miałem motor, ale ścigacz, a to raczej nie przejdzie – musiałbym mieć harleya, a nie będę kupować motocyklu na jeden wypad, jeszcze tak mnie nie popierdoliło.

Z każdym kolejnym krokiem, z którym zbliżałem się do czeluści tokijskiej gangsty, czułem jak moje serce przyspiesza. Kurwa, to nie jakiś pierdolony „Zmierzch”! Tutaj Uruha nie uratuje mnie, gdy wpadnę w kłopoty – ba, nie zdziwię się, kiedy jeszcze pomoże mnie skopać! W sumie to należy mi się.

Zdałem sobie sprawę, że przez ostatni czas moje życie non stop wypełniał strach – pytałem siebie, kiedy czara się przeleje i nastąpi jakieś nieszczęście… właśnie, jakie? Co za nieszczęście nastąpi? Ta niewiedza była najgorsza – nie wiedziałem, czego mogę się spodziewać po Uru, czy kiedykolwiek go jeszcze spotkam, czy ktoś zrobi mi krzywdę w tym cholernym barze… Podbite oko już miałem po ostatniej wizycie w spelunie dla punków i gotów, więc…

Maszerowałem szybkim krokiem i nawet nie zorientowałem się, kiedy stanąłem przed wielkim, drewnianym budynkiem zbitym z ledwo oheblowanych desek. Bardziej przypominało to jakąś zaniedbaną, amerykańską szopę, niż bar dla twardzieli, ale w końcu nie mi oceniać, gdzie przesiadują -  grunt, że nie u mnie w domu i ten grunt bardzo mnie zadowalał. Z duszą na ramieniu pchnąłem duże, dwuskrzydłowe drzwi wykonane z pogiętej blachy, która wyglądała jakby jeszcze wczoraj robiła za dach jakiegoś przytułku albo schroniska dla bezdomnych. Mimo strachu wparowałem do środka sprężystym krokiem i omiotłem całość wzrokiem. Wszędzie było siwo od dymu tytoniowego. Rośli, brodaci mężczyźni, przy których wyglądałem jak kij od miotły, siedzieli przy rozpadających się stolikach, których brakujące nogi zastępowały parasole lub jakieś pieńki, siłowali się na ręce, pili whisky, która wyglądała jak szczyny i zapewne tak smakowała lub po prostu rozmawiali, a raczej krzyczeli na siebie, pomimo tego, że w tle nie leciała żadna muzyka, bo każdy chciał, aby wszyscy w barze usłyszeli go jak najlepiej. Kilka par oczu rzuciło mi nieprzychylne spojrzenia, inni z kolei spoglądali na mnie z rozbawieniem. No tak, przy tych kolosach wyglądałem jak jakiś anorektyk, do którego było mi już bliżej niż kiedykolwiek indziej, gdyż z tego strachu, powiedzmy sobie otwarcie, zapominałem o jedzeniu. Nie miałem czasu myśleć o tak przyziemnych sprawach, jak jedzenie, czy picie, dlatego też nie wziąłem pieniędzy Nie chciałem pić alkoholu – byłem pewien, że po dwóch łykach piwa byłym najebany w trzy dupy. Co prawda widok kogoś z gangu motocyklowego, który jest abstynentem był wręcz komiczny i wzbudzał już pewne podejrzenia, ale wolałem nie ryzykować, wiedziałem, że po pijaku mogę ocknąć się jedynie w szpitalu… albo już nie ocknąć się wcale.

Usiadłem przy jednym ze stolików w rogu baru, w najbardziej zacienionym miejscu i obserwowałem wszystkich z bezpiecznej odległości. Nawiązałem kontakt wzrokowy z jakąś nawet dość miłą z wyglądu panienką zza baru, która posłała mi uśmiech. Odpowiedziałem jej tym samym i postanowiłem zwiedzić łazienki – w końcu, gdyby Takashima miał kogoś zagryźć, to właśnie tam, nie? Tak na środku parkietu jakoś nie wypadało… Skierowałem się w stronę drzwi z napisem „WC”, które w sumie nie znajdowały się aż tak daleko ode mnie. Pchnąłem je i… jakie było moje zdziwienie, kiedy zamiast znaleźć się w pomieszczeniu z białymi kafelkami… wyszedłem na dwór… Co jest do kur…? Zobaczyłem jakiegoś zataczającego się faceta, który szczał pod ścianę budynku – to wiele wyjaśniało. Rozumiem, że to taka polowa łazienka? Czy coś…?

- Ej, piękny – usłyszałem za sobą charczący głos. Odwróciłem się, momentalnie spinając wszystkie mięśnie aż do bólu. – Coś ty za jeden, co? – jakiś facet koło czterdziestki zbliżał się do mnie w niebezpiecznie szybkim krokiem. Pchnął mnie i przycisnął do desek baru. – Jak się pytam, to kurwa, odpowiedzi oczekuję!

- A co cię to? – warknąłem.

„Dzień dobry, nazywam się Yuu Shiroyama, jestem byłym gitarzystą zespołu The GazettE i miałem ksywkę Aoi, może mnie pan kojarzy? Jestem męską dziwką i przeze mnie mój kochanek i były gitarzysta mojego zespołu, Uruha, stał się wampirem. Uwierzyłby pan? Bo do mnie do tej pory to nie trafiło…” i zakończę szerokim uśmiechem. No, może mu jeszcze numer swojego konta bankowego podam? I pin od razu, żeby się nie męczył?

- Bo jesteś cherlawy, czopku, ale wozisz się jak pan, choć jesteś tu pierwszy raz – syknął mi prosto w twarz, przez co poczułem jego obrzydliwy oddech, przesiąknięty zapachem psujących się zębów. – I jeszcze masz czelność do mojej dziewczyny zarywać, chłystku? – fuknął.

- Jakiej dziewczyny? – zmarszczyłem brwi.

- Jakiej?! Jakiej, się kurwa pytasz? – szarpnął mnie za bezrękawnik, przez co znalazłem się na glebie. – A co? Myślałeś, że nie widzę tych słodkich uśmieszków?! – zaczął mnie kopać.

Próbowałem się bronić przed kolejnymi atakami, ale szło mi to, co najmniej, mizernie. Na całe moje nieszczęście jakieś dwa metry od ściany, która robiła za jeden, wielki, zbiorowy kibel, zaczynała się przepaść. Znaczy… Widać było, że bar stoi na sztucznym usypie z piachu, który ktoś musiał tutaj nawieźć… a te dwa metry dalej się kończył i zaczynało strome zbocze prowadzące jakieś dziesięć metrów w dół przez krzaki i różne krzewy. Nawet nie chciałem zastanawiać się, co jest na samym dole… Facet wpadł w furię i kopał mnie z taką siłą, że przesuwał mnie o kilka centymetrów w stronę przepaści. Miejmy nadzieję, że tego nie przeżyję…

W tym momencie usłyszałem jakiś krzyk i ktoś nagle szarpnął mnie za włosy, zmuszając abym się podniósł. Zgiąłem się w pół, ledwo trzymając się na nogach.

- Dzi… Dziękuję – wymamrotałem, plując krwią

Po chwili podniosłem wzrok na mojego wybawcę, którym okazał się być… Shima! Właśnie odrzucał martwe ciało mojego oprawcy, którego udusił. Facet, który szczał pod ścianą, spojrzał na nas przerażony, zatoczył się i siadł na własnych szczynach, po czym na czworaka zaczął się oddalać.

- Kouyou? – spojrzałem na niego zdziwiony.

- Nie, kurwa, sierotka Marysia – prychnął i puknął mnie palcem w czoło. – Czy ty zawsze musisz pakować się w kłopoty? A ja zawsze, jak ten ostatni debil, muszę cię ratować? Chyba niczego w życiu się nie nauczyłem – mruknął do siebie. - … i nieżyciu też… - dodał znacząco.

Rzuciłem się na wampira, przytulając do niego mocno i obejmując za szyję. Szatyn nie spodziewał się tego i spojrzał na mnie zaskoczony, ale zaraz objął mnie w pasie.

- Mój ty Edwardzie – zaśmiałem się.

- Czy ty jesteś pijany? – odsunął się ode mnie i już chciał odejść, kiedy złapałem go za rękę.

- Zaczekaj! Szukałem cię! To dla ciebie szlajałem się po tych spelunach! Myślałem, że mogę cię znaleźć w takich niebezpiecznych miejscach…

- Myliłeś się… Nie zaglądam do takich miejsc – fuknął. – I już mnie nie szukaj – dodał i zniknął.

- Przepraszam! – wydarłem się na całe gardło.

Nagle Uru pojawił się w odległości jakichś trzydziestu pięciu metrów ode mnie. Odwrócił się powoli i spojrzał na mnie oczami wielkimi jak dwie piłki do tenisa ziemnego. Zdawało mi się, że pobladł jeszcze bardziej.

- Co ty powiedziałeś? – zapytał akcentując każde słowo osobno.