Miniaturka "Oryginalność to podstawa" (Tsuzuku x Koichi [Mejibray])

Tytuł: „Oryginalność to podstawa”

Paring: Tsuzuku x Koichi (Mejibray)

Gatunek: obyczajowe

Typ: miniaturka

Beta: -

- Dzięki, że zgodziłeś mi się pomóc – Tsuzuku powitał mnie promiennym uśmiechem już od progu drzwi.

- Nie ma sprawy – odparłem obojętnie.

Wokaliście mojego zespołu zachciało się zmian, a więc przemalował swoje mieszkanie. Oczywiście wynajął do tego grupę fachowców, żeby się nie namęczyć. Niestety pomysł, aby zamienić jedną ścianę w kuchni na gigantyczną tablicę magnetyczną przyszedł nieco za późno, kiedy ekipa już dawno się zwinęła, a przecież nie będzie jeszcze raz wynajmował tych samych ludzi tylko po to, aby pomalować jedną ścianę farbą magnetyczną (farba z metalicznym pyłem, dzięki któremu m.in. magnesy przyczepiają się do powierzchni, która została nią pomalowana – to dlatego napisałam, że Tsu chciał zrobić z jednej ściany tablicę od aut.). Postanowił zrobić to sam, jednak jak przyznał, nie pogardziłby przy tym pomocą, więc dobrodusznie zgodziłem zgłosić na ochotnika.

- A jak tam udały się zakupy? – zapytał.

- Beznadzieje –prychnąłem, łapiąc za wałek do malowania ścian i podwijając rękawy znoszonej bluzy, której nie byłoby mi żal, nawet gdybym ją ubrudził. – Nic w tych sklepach nie ma oryginalnego – zacząłem narzekać. – Wszędzie produkcje taśmowe, wszystko do siebie podobne… - przewróciłem oczyma. – Nawet małe butiki próbują teraz kopiować asortyment ze znanych sieciowych sklepów – fuknąłem.

- No cóż… - westchnął Tsuzu, otwierając czarną farbę (o ile wiem, kiedyś magnetyczna farba była dostępna tylko w kolorze czarnym… teraz nie jestem pewna czy jest dostępna w innych od aut.). – Skutki globalizacji, nie? – rozłożył bezradnie ręce.

- Och, nie denerwuj mnie – skrzywiłem się, na co brunet zaśmiał się.

- Może ty powinieneś zostać projektantem mody a nie muzykiem, co, Koichi? – spojrzał na mnie rozbawiony.

- Może i tak – sapnąłem. – Jeszcze trochę i niedługo będę musiał sam zacząć szyć sobie ubrania… - burknąłem pod nosem, wdrapując się na niewysoką drabinę, aby sięgnąć najwyższych partii ściany.

- To ty umiesz szyć? – zdziwił się chłopak.

- Wyobraź sobie – niepewnie wykonałem pierwsze pociągnięcie wałkiem, zostawiając czarną smugę na, jak dotąd, kremowej ścianie.

- To dlaczego ja nic o tym nie wiem? – zaśmiał się. – Tam – wskazał w kierunku swojej sypialni – leży cała sterta moich rzeczy do zacerowania – parsknął. – Chyba muszę cię wynająć do tej roboty, skoro potrafisz szyć – szturchnął mnie delikatnie w biodro, tak, żebym nie zleciał z drabiny.

- Jasne, już lecę – spojrzałem na niego kwaśno.

- Oj, co ty taki nie w humorze? – spojrzał na mnie nieco zaniepokojony. – Nieudane zakupy naprawdę aż tak cię zirytowały? – dopytywał.

- I to jeszcze jak! – wykrzyknąłem.

Ja malowałem górę, podczas gdy Tsuzuku pokrywał farbą dolne partie ściany, dokańczając jakby moje pociągnięcia wałka. Przez dłuższą chwilę wykonywaliśmy naszą pracę, rozmawiając przy tym o wszystkim i o niczym. Szło nam to szybko i sprawnie, gdyż wiadomo, że we dwójkę każdą pracę wykona się szybciej niż samemu – niestety prace zespołowe mają też to do siebie, że wymagają skupienia obu osób. Kiedy jedna się zagapi, oboje mogą przypłacić za to konsekwencjami – tak było i w naszym wypadku.

Stałem na najwyższym stopniu drabiny, między stopami mając tackę z farbą. Pech chciał, że gdy chciałem już zejść, nadepnąłem na brzeg owej tacki, która wywróciła się i spadła wprost na klęczącego muzyka, który zamalowywał ostatnie, jasne połacie ściany.

- Oj… - wyrwało mi się.

- Koichi! – wściekły Tsu ryknął na mnie i wstał z klęczek, spoglądając na mnie nienawistnie.

Teraz wokalista ociekał cały czarną farbą. Całe szczęście, że tacka przynajmniej nie wylądowała mu na głowie, bo wtedy to już niechybnie by mnie zabił. Niemniej, jego jasna koszula oraz jaskrawoczerwone spodnie pokrywała czarna, gęsta ciecz, która powoli z niego spływała, tworząc kałużę na podłodze. Farba zakryła jego tatuaże, przez co wyglądało, jakby te w jednej chwili po prostu znikły.

- Przepraszam, przepraszam, przepraszam! – zeskoczyłem z drabiny, pokornie gnąc się w ukłonach.

- Zatłukę cię, baranie jeden! – pieklił się. – Ty mi tu teraz nie ćwicz gimnastyki w tych ukłonach, tylko pomóż mi zdjąć ubrania!

Czarna maź spływała po jego odsłoniętych rękach, co nie wyglądało ładnie i nie kojarzyło się dobrze. Niemniej, bez wahania przyskoczyłem do niego i próbowałem rozpiąć jego koszulę, przy okazji starając się wybierać miejsca, w których materiał nie został poznaczony farbą, aby samemu również nie ubrudzić się więcej niż musiałem.

Mokry ochłap ubrania z plaskiem wylądował na podłodze. Całe szczęście materiał nie zdążył przesiąknąć, jednak jego przedramiona i dłonie były teraz niemal jednolicie czarne, gdyż, podobnie jak i ja, Tsuzuku podwinął rękawy do malowania. Brunet stał nieruchomo, wpatrując się we mnie niezadowolony. Odruchowo oparłem dłonie na jego ciepłym torsie.

- Przepraszam! – pisnąłem. – To przez nieuwagę!

- Domyślam się… - westchnął ciężko.

- Chyba przydałoby się, żebyś się teraz wykąpał… - pozwoliłem sobie zauważyć.

- Doprawdy? – udawał zdziwionego. – No co ty nie powiesz? – sapnął. – Chociaż… w zasadzie to nie – zaraz odzyskał dobry humor i posłał mi szelmowski uśmieszek. – Najpierw ci się odpłacę – przycisnął dłoń do mojego uda, zostawiając na moich niebieskich spodniach odcisk swojej dłoni.

-Tsuzuku! – jęknąłem, gdyż naprawdę lubiłem te spodnie. – Co ty wyprawiasz?!

- No co? – wzruszył ramionami. – Nie widzisz, jak teraz artystycznie wyglądasz? – zaśmiał się.

Przejrzałem się w lustrze, które wisiało na ścianie nieopodal. W zasadzie… Nie wyglądało to źle, choć brakowało trochę…

- Ej, zrób mi jeszcze kilka takich odcisków – zaśmiałem się, momentalnie zmieniając zdanie.

- Co? – teraz to muzyk się zdziwił.

- To naprawdę wygląda nieźle! – zachichotałem.

Tsuzu zrobił tak, jak go prosiłem. Zaczął dotykać moich nóg, zostawiając odciski swoich dłoni w przypadkowych miejscach. W pewnym momencie złapał mnie za tyłek, co było dla mnie nieco krępujące, choć starałem się tego nie okazywać. Brunet jednak, jakby robiąc mi na przekór, przesunął dłonie na moje krocze, zaczynając mnie najzwyczajniej w świecie obłapiać!

- Tsuzuku! – pisnąłem znowu.

- Słucham? – wokalista stanął za mną, śmiejąc się złowieszczo pod nosem i nie przestając dotykać mojego krocza.

- Przestań! Ach!... – zdradziecki jęk wydostał się z moich ust.

- Kiedy tobie się to podoba – szepnął mi na ucho, po czym je polizał. – Mnie też, dodam – zaśmiał się. – A poza tym musisz mi jakoś zrekompensować to, jak mnie potraktowałeś farbą, prawda? – rozpiął guzik moich spodni, wsuwając pod nie dłoń pokrytą zimną, gęstą cieczą. Zadrżałem, gdyż teraz tylko cienki materiał bielizny chronił mnie przed jego dotykiem… i farbą. Tsu zaczął mnie onanizować, na co ja ponownie jęknąłem.

- Tsuzu… - westchnąłem, odchylając głowę na jego bark. – Och… Nawet o tym nie myśl! – odzyskałem rezon. – Nie dam się tak ubabrać farbą! Won pod prysznic! – brunet prychnął niezadowolony.

- Ale tylko pod jednym warunkiem – zaznaczył. – Idziesz ze mną – pociągnął mnie za szlufkę od spodni – i weźmiesz odpowiedzialność za to, co zrobiłeś – otarł się o moje pośladki, przez co wyraźnie mogłem poczuć wypukłość, która się w nich pojawiła.

- Cóż… Na to mogę się zgodzić – uśmiechnąłem się, odwracając się do niego przodem i całując go namiętnie.