Horror a'la Hizumi cz.3

Dlaczego? No dlaczego wy nie czytacie tego, co piszę na samym początku? Przecież zaznaczałam w "Vampire depression", że seria jeszcze nie została ukierunkowana ani na typowo obyczajową serię, ani na typowo fikcyjną. Mówiłam, żeby się nie sugerować - a wy nie czytacie! Jak czytam komentarze typu: "myślałam, że jesteś za dobra na wampiry" ect. to nie wiem czy mam się śmiać, czy płakać. No przecież piszę, powtarzam, że sama jeszcze nie wiem, jak potoczy się dalej ta seria! ;-; Niby Hyde pasuje mi do wampirów, ale szczerze powiedziawszy to nie przepadam za nimi, bo jak dla mnie są zbyt przereklamowane, a nie chciałabym stworzyć czegoś banalnego jak "Zmierzch" w wersji yaoi... =.=''

A tak z innej baczki to powiem, że mam już prolog tego "półautorskiego" opowiadania i nawet narysowałam główną postać. Może podzielę się z wami moimi gryzmołami, chociaż niczego nie obiecuję, bo za pękające ekrany komputerów nie chcę odpowiadać, a poza tym skaner mi nawalił i do dyspozycji pozostał mi jedynie lustrzanka (rozładowana, a jej ładowanie trwa około dwóch godzin...) lub aparat w telefonie - no i rzecz jasna ja-leniwiec zapewne porwałabym się na tę drugą wersję -.-'' Chociaż niczego nie obiecuję, bo ostatnio jakoś strasznie ciężko jest mi się określić w jakiejkolwiek kwestii (/.-)''

Ponad to napisałam już pierwszą część, chociaż... prawdę mówiąc ma ona dwie wersje. Nie wiem, na którą się porwać - tym bardziej, że druga dopiero istnieje w mojej głowie. Przewiduję, że wstawię dwie wersje i dam wam do oceny, która wam się bardziej spodoba. Początek zapewne będzie bardzo podobny lub niemalże identyczny.

Bez dalszych wstępów: Endżoj!

Horror a’la Hizumi cz.3

- Nie zastanawiało was nigdy, dlaczego w opowiadaniach fanek główną postacią jest zazwyczaj wokalista? W tych ich hetero-wymysłach fanka spotyka wokalistę i oboje się w sobie zakochują, a w yaoi wokalista jest z kimś spiknięty – zagadnął Karyu.

- Bo wokalista w ich wyobrażeniu jest uczuciowym typem, który przelewa swoje emocje na papier, a potem je wyśpiewuje na scenie – wyjaśnił basista.

- Zero, coś bardzo dużo wiesz na temat fanek… - mruknął nieco zaniepokojony Tsukasa. – Poza tym… Karyu, co cię to interesuje? Znów masz jakiś stan depresyjny wywołany za niskim poziomem uznania wśród fanek? – spojrzał sceptycznie na gitarzystę.

- Za spostrzegawczość dam ci +5 do fejmu (nie ma to jak spalszczać angielskie słowa xD Cóż za słeg (/.-)’’ Zabijcie mnie… od aut.) – zaoferował Shimizu. – Już ci lepiej?

- Nie – prychnął naburmuszony rudzielec. Nie spodobało mu się to, że został tak szybko przejrzany przez kolegów z zespołu. – Znaczy… Wcale nie chodzi o moje uznanie wśród kobiet! Tak… Tak po prostu mnie to zainteresowało – wzruszył ramionami.

- Jasne… – Kenji wywrócił oczyma.

- To są fanki, niekiedy psycho-fanki; tego nie ogarniesz – Michi machnął lekceważąco ręką.

- Ale to głupie; zakładać, że idol jest koniecznie uczuciowy – wydął usta. – Spójrzcie choćby na takiego Hizumiego; czy on wygląda na jakiegoś romantyka?

- Nigdy nie wiadomo, co mu tam siedzi w głowie – basista wzruszył ramionami. - To są fanki, niekiedy psycho-fanki; tego nie ogarniesz; kuźwa, ile razy jeszcze będę musiał powtórzyć to zdanie w tym opowiadaniu? – westchnął ciężko.

- Poza tym Hizumi ma coś w sobie z romantyka; tylko takiego ponurego – zauważył Tsu. – Zero ma rację, nie wiadomo, co siedzi mu w głowie, a ponad to nie wiadomo, przez co przeszedł. Możliwe, że kiedyś był bardzo zakochany, ale został odrzucony i to jakoś na niego wpłynęło…

- Wpłynęło na niego w ten sposób, że sam Hanibal uciekłby z krzykiem niczym mała dziewczynka, gdyby zobaczył Hiroshiego w ciemnej uliczce po zmroku? – sarknął Matsumura.

- Daj spokój, Karyu – zaoponował szatyn zanim Yoshitaka rozkręcił się na dobre. – Szukaj pozytywów. Przynajmniej możesz czuć się bardzo bezpiecznie w towarzystwie Yoshidy i zwiedzać z nim nawet najciemniejsze zakamarki Tokio, bo nikt cię nie napadnie! – klasnął w dłonie.

- Jest tylko jeden mały problem; sam się go boję! – wrzasnął gitarzysta, wyrzucając ręce w powietrze.

- Nieważne – uciął perkusista. – Wracając do poprzedniego tematu; fakt, Hizu nie jest zbyt wylewny, ale możliwe, że to tylko powierzchowna powłoka. Zresztą, to tylko marzenia fanek, którym muszą dać w jakiś sposób upust. Ty oglądasz porno, one piszą – proste – wzruszył ramionami.

- Skoro Kyo z Dir en Grey może być dla nich kawaii, to Hizumi może być uczuciowy – dodał Michi. – To tylko fikcja i wymysły; nie ma się czym przejmować.

- Zrozum, im nie przeszkadzają nawet zęby Toshiyi – wzruszył ramionami Oota.

- Ta, a Mana-sama jest męski – dodał szatyn.

- Sugizo ma wiecznie dwadzieścia lat…

- Hide żyje…

- Kurde… W takim razie fanki naprawdę potrafią skutecznie wyeliminować to, czego nie chcą widzieć – pokiwał z uznaniem głową gitarzysta.

- Tak, można powiedzieć, że są w tym specjalistkami – przyznał Tsukasa.

- Pisząc fanficki po prostu przedstawiają wizję świata, w jakim zapewne same chciałyby żyć. Ponad to jest jeszcze coś takiego jak „kompleks boga”; to znaczy, że satysfakcjonuje cię to, że masz nad kimś absolutną władzę – w tym wypadku nad postaciami z opowiadania – wyjaśnił basista.

- Zero, twoja wiedza na temat fanek jest naprawdę niepokojąca… - zauważył Karyu.

- Można powiedzieć, że w tym ficku jestem kimś w rodzaju encyklopedii – wzruszył ramionami.

- Raczej kimś w rodzaju „Google” – poprawił go Tsu.

- Jak kto woli – powiedział obojętnie Michi.

- Ale wracając do poprzedniego tematu – wtrącił się rudzielec. – Nie interesuje was to choćby w jakimś stopniu, jak fanki nas widzą? – zagadnął.

- Skoczyć ci do apteki po jakieś antydepresanty? – zaproponował Shimizu.

- Tu nie chodzi o mnie! – zbulwersował się Yoshitaka. – Myślałem bardziej o Hizumim…

Pozostali dwaj muzycy wzruszyli ramionami, co Matsumura przyjął za zgodę. Sięgnął po laptopa i jak zwykle zaczął wyszukiwać „mądrości” w przepastnej wyszukiwarce. Cała trójka nachyliła się nad ekranem i śledziła kolejne wersy tekstu na stronie, która właśnie się załadowała.

„Hizumi uśmiechnął się przepięknie, a moje serce zabiło mocniej. Jego oczy błyszczały radośnie; ich wejrzenie było tak głębokie, jak nigdy dotąd. W otaczającym nas mroku, który mącony był jedynie przez słabe światło latarni ulicznej jego tęczówki wydawały się być czarne i bezdenne; topiłem się w nich, a co najdziwniejsze, nie chciałem, żeby ktoś mnie ratował. Chciałem się w nim zatracić. Chciałem patrzeć w te oczy do końca moich dni…

Jego ciemne włosy mokre od mżącego deszczu, przyklejające się do wilgotnych skroni, czoła oraz karku wręcz prosiły się o to, żeby wplątać w nie palce i przeczesać nie nimi. Jego gładka, delikatna, niemalże alabastrowa skóra wręcz korciła, żeby przesunąć po niej opuszkami palców, a usta… Och, jego wspaniałe usta, zdawało się, że krzyczały do mnie, żebym przysunął się do niego i złożył na nich pocałunek! Lustrując uważnie jego przystojną twarz biłem się z własnymi myślami. W końcu, wciąż pełen obaw, niepewnie postąpiłem krok w jego stronę i chciałem zrobić to, czego tak bardzo chciały i moje, i jego usta, kiedy nagle…

- Hizumi! Tsukasa! – usłyszeliśmy krzyk Karyu. – Wreszcie was znalazłem!

W tym momencie miałem ochotę go zamordować…”

- Czemu?! Czemu to zawsze mnie chcą wszyscy zamordować?! – żalił się rudzielec.

- Bo jesteś irytujący – odparł z uśmiechem basista.

Teraz z kolei przyszła pora na zgryźliwy tekst perkusisty. Wszyscy czekali, aż Kenji odezwie się, jednak ten uparcie milczał. W końcu obaj muzycy uważniej przyjrzeli się brunetowi, który krył się za długimi pasmami swoich włosów. Mimo jego starań i tak było widać, że… zarumienił się.

- Boże, z kim ja pracuję?... – westchnął ciężko Michi. – Gitarzysta ma kompleksy, bo fanki nie rzucają mu się na szyję i na co drugiej stronie nie wypisują o swoich erotycznych fantazjach z nim, a perkusista zawstydza się po przeczytaniu nic nie znaczącego opowiadania yaoi ze sobą w roli głównego bohatera… Coś czuję, że w następnym odcinku albo wezmą mnie żywcem do nieba za tą anielską cierpliwość, którą do was przejawiam, albo zaciągną mnie na oddział zamknięty…

- Łatwo ci mówić – burknął Karyu. – Ty jesteś rozchwytywany – prychnął.

- Poza tym paring Zero x Hizumi jest rzadki w fandomie yaoi – dodał naburmuszony Tsu (taka jest prawda – wśród zagranicznych ficków dominuje paring Zero x Karyu, rzadziej zdarza się Hizumi x Tsukasa, jednak Zero x Hizumi jest prawdziwym białym krukiem; w sumie, to chyba dlatego zaczynałam o nich pisać od aut.).

- Ta, mnie łączą z nim – pokazał palcem za siebie, gdzie siedział Matsumura. – Kto ma gorzej?

- Przypominam, że wciąż tu jestem! – obraził się Yoshitaka.

- No nikt z nas nie ma różowo… - mruknął po chwili zastanowienia Oota. – Choć uważam, że między tymi dwoma paringami nie da się ustalić skali porównawczej, która pokazałaby, kto ma gorzej – wydedukował.

- W sumie, racja – zgodził się Zero. – Ja jestem z idiotą, a ty z Władcą Ciemności – wywrócił oczyma.

- Odezwał się Pan Wszechwiedzący – fuknął urażony gitarzysta. – Założyłeś koalicję względem mnie i Hizu z tym cynikiem? – wskazał na Kenjego. – Pamiętajcie, że nawet jeśli dojdzie między nami do starcia, to ja mam po swojej stronie Hiroshiego, co jest adekwatne z tym, że z góry wygrałem – wystawił im język i uśmiechnął się triumfalnie.

Perkusista wymamrotał coś niezrozumiale pod nosem, co mogło brzmieć jak: „Cholera, ma rację…”.

- Nieważne – Shimizu machnął ręką, pasując. – Znajdź coś innego, bo nam się Tsusiek znowu zarumieni.

Karyu posłuchał. Znalazł innego bloga. Otworzył kartę z jednym z najnowszych wpisów i zaczął czytać gdzieś w połowie.

„Hizumi przeciągnął się rozkosznie, moszcząc się wygodniej na Zero. Wtulił twarz w jego tors, zaciągając się oszałamiającym zapachem basisty. Był wyczerpany, ale szczęśliwy. Cieszył się, że w końcu znaleźli dla siebie chwilę czasu, gdyż ostatnio brakło go nawet na drobne, czułe gesty, takie jak całus w policzek czy otarcie dłoni. Teraz jednak nadrobili wszelkie zaległości z nawiązką. Wokalista uśmiechnął się pod nosem, kiedy szatyn zaczął głaskać go w okolicach lędźwi. Jego ręka powoli zsuwała się na pośladki, by następnie zacisnąć się na nich w zaczepnym geście. Hiroshi zachichotał i podniósł głowę, spoglądając w roześmiane oczy Shimizu.

- Masz ochotę na powtórkę, skarbie? – zaproponował, jednocześnie zamieniając się miejscami z kochankiem, tak, że teraz to Hizu znów był na dole. Delikatnie gładził jego uda po wewnętrznych stronach, jednocześnie rozsuwając jego nogi, między którymi się ułożył.

- Oczywiście – zgodził się Yoshida, a chwilę potem wydał z siebie przeciągły jęk przyjemności…”

- To było dość… pikantne – podsumował perkusista, spoglądając znacząco na Michiego, który za wszelką cenę starał się wyglądać na niewzruszonego. Karyu zaśmiał się cicho.

- Pikantne? – ktoś prychnął nad ich głowami. – Zrąbała całą akcję! – oburzył się Hizumi, który nachylał się nad struchlałą trójką muzyków. – Znacznie za szybko się pogodzili! – fuknął. – Muszę obsmarować tę autorkę w komentarzu! Przecież to dopiero dwudziesty szósty rozdział! – krzyknął i wyszedł z pokoju, zapewne w poszukiwaniu swojego laptopa lub telefonu.

Między muzykami przez długi czas panowała cisza. Pierwszym, który wrócił do rzeczywistości był Tsukasa.

- On cały czas tu stał? – zapytał ze zgrozą w głosie.

- Mnie tam bardziej dziwi to, że Hizumi czyta yaoi… o sobie i naszym basiście – odezwał się Karyu.

- Mówiłem przecież, że nie wiadomo, co mu tam w głowie siedzi… - mruknął cicho szatyn.

- No… to dowodzi na to, że w jakimś stopniu Yoshida rzeczywiście jest romantykiem – podsumował Oota.

- Ty się lepiej pilnuj – rudzielec poklepał Shimizu po ramieniu – i unikaj ciemnych uliczek. Wiesz, w końcu to jest Hiroshi… Po nim nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać, a nuż może jeszcze będzie chciał to yaoi urzeczywistnić?

Zero zbladł, a pozostała dwójka postanowiła zostawić go samego na jakiś czas, aby mógł oswoić się z tą niewygodną myślą i ewentualnie obmyślić jakąś taktykę obronną przed wokalistą.