Monsters cz.14

Matko, to już czternasta część~! @.@

Szczerze powiedziawszy nie wiem, jak minęła mi droga na lotnisko, lot czy w końcu podróż taksówką z powrotem do mieszkania Zero. Wiem tylko, że raz chyba zasnąłem w samolocie i cały czas ściskałem palce basisty, który gładził nimi wnętrze mojej dłoni. Ten drobny gest dawał mi poczucie bezpieczeństwa, nawet nie wyobrażacie sobie, jak bardzo było mi to potrzebne w tamtej chwili. Co jakiś czas także sprawdzałem czy telefon jest na swoim miejscu w kieszeni – wcale nie bałem się, że ktoś mi go ukradł, ale po prostu chciałem mieć pewność, że jeśli ta kobieta zadzwoni lub odpowie na moją wiadomość, nie przegapię tego. Robiłem tak nawet podczas lotu, mimo iż wtedy komórka była wyłączona. Owszem, chciałem zakończyć wszelki kontakt z „matką”, która mnie okłamywała przez te wszystkie lata, jednak myślałem, że przynajmniej pokwapi się o jakąś odpowiedź…

Z amoku ocknąłem się dopiero, kiedy moja dłoń automatycznie sama przesunęła się po kieszeni, a Michi westchnął ciężko. Zorientował się, czego oczekuję, już dawno. W sumie nie trudno było się domyślić…

Aby mnie rozproszyć Shimizu rzucił nasze torby w kąt, a następnie popchnął mnie na ścianę, po czym naparł na mnie ciężarem swojego ciała. Czułem jego oszołamiający zapach, a mój wzrok utknął w delikatnym uśmiechu, który figurował na jego pięknych ustach. Przesunął dłonią po moim policzku, a następnie gładził mnie po szyi i dekolcie. Jego dłoń zsunęła się przez mój tors i zatrzymała się na brzuchu, by z kolei przesunąć na biodro. Objął mnie mocno i pocałował z pasją. Nie opierałem się; jakbym mógł! Splotłem ręce na jego karku, rozchylając wargi, pozwalając, aby pogłębił pocałunek. Całował mnie gorąco i namiętnie, a ja nie pozostawałem mu dłużny. Złapałem jego dolną wargę zębami i delikatnie pociągnąłem, na co on się uśmiechnął głębiej, a następnie złapał mnie za tyłek i podniósł, biorąc na ręce. Spojrzałem na niego zaskoczony, na co on jedynie zachichotał.

- Cieszę się, że znów kontaktujesz z rzeczywistością – powiedział rozbawiony.

- Jeśli tak ma wyglądać moja rzeczywistość to kontaktowanie z nią to dla mnie czysta przyjemność – posłałem mu ciepły uśmiech, choć nie byłem do końca pewny czy to, co mówiłem było prawdą. Fakt, teraz było naprawdę przyjemnie, jednak to tylko chwila namiętności i zapomnienia w niekończącej się stagnacji rzeczywistości, z którą radziłem sobie coraz gorzej…

Szatyn zaniósł mnie do sypialni i rzucił na łóżko, po czym zawisł nade mną i ponownie mnie pocałował. Znów objąłem go za szyję, tym razem zakładając jeszcze nogę na jego biodro. Przesuwałem dłońmi po jego plecach, starając się nie myśleć o niczym i oddać chwili. Zero skutecznie mi w tym pomagał, tłumiąc nieprzyjemne myśli salwą gorących pocałunków.

Nagle zrobił coś, czego się nie spodziewałem. Wsunął dłoń pod moją bluzkę i zaczął dotykać mojego brzucha i podbrzusza. Nie zastopowałem go, gdyż wiedziałem, że kiedyś będziemy musieli postąpić krok dalej w naszym związku, a poza tym to było naprawdę przyjemne. Ciche westchnienie, które z siebie wydałem zatonęło w jego ustach. Czując się nieco pewniej, również wsunąłem dłonie pod jego koszulkę, wciąż gładząc jego plecy. Dotyk jego ciepłej, aksamitnej skóry był dla mnie niczym lek na najgorsze obawy i lęki. Zsunąłem dłonie na jego klatkę piersiową. Pod palcami czułem jego szczupłe ramiona, obojczyki, mostek oraz płaski brzuch, a w mojej głowie świetlistymi kreskami rysowała się mapa tego cudownego ciała. Uśmiechnąłem się sam do siebie pod nosem, oddając kolejne pocałunki. W końcu jednak nie wytrzymałem i stanowczo szarpnąłem za materiał jego górnej części garderoby. Chłopak pomógł mi nieco i wspólnie pozbyliśmy się jego bluzki. Spojrzałem na niego zadowolony, orientując się, że wygląda zupełnie tak, jak to sobie wyobraziłem… a może jedynie naniosłem pewne poprawki na mapie jego ciała, którą gdzieś głęboko w podświadomości miałem zakopaną jako wspomnienie sprzed wypadku?

Możliwe…

Uśmiechnąłem się szeroko i przesunąłem ręką po jego torsie. Michi posłał mi zawadiacki uśmieszek, po czym przyciągnął mnie do siebie, windując do siadu. Zerwał ubranie również ze mnie. Znów wylądowałem pod nim, z tą małą różnicą, że szatyn tym razem całował moją szyję. Schodził z pocałunkami coraz niżej, obdarzając ich salwą mój tors. Zatrzymał się przy sutkach. Jeden z nich drażnił i podszczypywał dłonią, a wokół drugiego zatoczył językiem koło. Przeszedł mnie elektryzujący dreszcz, a z moich ust wydobył się cichy jęk. Oblałem się rumieńcem i zatkałem sobie usta dłonią, jednak Zero zaraz odwiódł moją rękę patrząc na mnie z naganą i jednocześnie rozbawieniem. Zacisnąłem dłonie na jego ramionach, wyginając się, kiedy Michi drażnił językiem mój sutek. Zdawał się być tym zachęcony, gdyż wzmocnił natężenie pieszczoty. Zadrżałem z przyjemności i ponownie jęknąłem. Zrobiło mi się strasznie gorąco, świat zawirował mi przed oczyma, a otaczająca nas ciemność zamigotała. Ulicą, przy której mieścił się blok Shimizu przejechał samochód, a światła jego reflektorów wpadły do sypialni przez niezasłonięte okna. Na ścianie widziałem przez moment nasz spleciony cień i uśmiechnąłem się. Wplotłem palce w jego włosy i odchyliłem głowę do tyłu, kiedy poczułem zęby na skórze.

Kiedy ta zabawa już się mu znudziła spojrzał na mnie z cwaniackim wyrazem twarzy. Wyglądał niemalże przebiegle, doskonale wiedział jak mnie zmanipulować, aby do tego doszło, a ja nie byłem za to na niego zły. Wręcz przeciwnie; wdzięczny. Ciepło, które teraz wręcz rozsadzało moje ciało było naprawdę miłą odmianą, gdyż zazwyczaj spowijał mnie chłód.

Szatyn wyglądał naprawdę ponętnie. Nie mogłem oderwać od niego wzroku, nawet kiedy straciłem z nim już kontakt wzrokowy, gdyż chłopak na powrót zajął się moim ciałem. Całował mnie po brzuchu, aż dotarł do pępka, w który wsunął język. Mruknąłem, przymykając oczy i oczekując pocałunku, który został złożony na moich ustach chwilę później. Michi musnął moje wargi, po czym wtulił twarz w zagłębienie mojej szyi, zaciągając się moim zapachem. Zrobił mi malinkę sporych rozmiarów tuż nad obojczykiem, po czym ponownie się podniósł i spojrzał mi w twarz.

- Zobaczysz, kiedyś cię do tego nakłonię – zaśmiał się cicho.

- Z pewnością – wzruszyłem ramionami, uśmiechając się i przewalając go.

Shimizu położył się na plecach, a ja ułożyłem głowę na jego torsie, wsłuchując się w rytmiczne bicie jego serca. Chłopak gładził mnie po głownie i karku, przez co po chwili powieki zaczęły mi ciążyć.

Tej nocy nie doszło do niczego więcej między nami. Zdziwieni? Od początku wiedziałem, że to skończy się jedynie niewinną zabawą; byłem tego pewien, że basista nie szarpnie się tak szybko na „głęboką wodę”, nie chcąc mnie wystraszyć. Nie chciał mnie skrzywdzić.

***

Po obfitym śniadaniu, na które składały się dwie pizze (tak to się pisze? O.o’’ od aut.), gdyż w lodówce po tak długiej nieobecności niewiele było produktów zdatnych do spożycia, zajęliśmy się tymi wszystkimi czynnościami, przez które trzeba przebrnąć po wyjeździe – pranie, zakupy, wyrzucanie przeterminowanej żywności, sprzątanie… Żaden z tych obowiązków nie należał do moich hobby, więc nie tryskałem energią i werwą, jednak muszę przyznać, że razem z moim chłopakiem pracowało się znacznie lepiej niż samemu. Zaczepki takie jak ocieranie się dłoni, całusy w policzek oraz klepnięcia w tyłek były naprawdę przyjemnymi przerywnikami.

Kiedy się ze wszystkim uporaliśmy na zewnątrz zaczynało się już robić szaro, ale biorąc poprawkę na porę roku, mogłem zgadywać, że dochodziła godzina szesnasta.

- Zapomniałem czegoś ze sklepu – oświadczyłem ukochanemu, który opadł na kanapę z westchnieniem, rozmasowując dłonie i nadgarstki.

- Niby czego? – podniósł jedną brew, wyczuwając, że kłamię.

- Czegoś – mruknąłem wymijająco, uśmiechając się pod nosem.

- Czego? – powtórzył. – Przyznaj, chcesz ode mnie uciec! – założył ręce na piersi i zrobił obrażoną minę, co widziałem u niego… chyba pierwszy raz.

- Przecież wiesz, że nie – pokręciłem głową z politowaniem  i podszedłem do niego. Nachyliłem się nad szatynem i pocałowałem go w czoło. – Kochanie… - spojrzał na mnie z kwaśną miną. – Obiecuję, że jak wrócę to zrobię ci masaż – próbowałem go przekupić.

- Dlaczego próbowałeś mnie okłamać? – zapytał z wyrzutem. – A teraz próbujesz mnie przekupić!

- Bo chcę iść sam.

- Dlaczego? – dociekał. Nie odpowiedziałem i spojrzałem na niego wymownie. – Nie lubię, kiedy masz przede mną jakieś tajemnice. Im dłużej ze sobą przebywamy, na powrót uczę się coraz lepiej odgadywać twoje myśli i uczucia, więc wiem, że nie mówisz mi jeszcze o wielu istotnych rzeczach… - przerwałem mu pocałunkiem, widząc, że dopiero się rozkręca.

- Kocham cię – szepnąłem mu na ucho. – Po prostu chcę się przejść – spojrzałem mu w oczy. Prychnął.

- A nie możesz ze mną? – założył także nogę na nogę.

- Chcę ułożyć myśli.

- Więc ja cię rozpraszam? – zaciął usta, jednak nie był zły, a bardziej niepocieszony.

- Oczywiście – uśmiechnąłem się szerzej i usiadłem okrakiem na jego kolanach. – Cały czas mnie rozpraszasz… - przesunąłem dłońmi po jego ramionach, a następnie delikatnie zacząłem masować jego kark. Ledwo powstrzymał mruknięcie.

- A tak w gwoli ścisłości, czym cię rozpraszam? – wciąż udawał obrażonego, jednak jego maska powoli opadała.

- Swoją osobą – zaśmiałem się. – Kiedy jestem przy tobie nie potrafię się na niczym innym skupić – zamilkłem na chwilę. – Potrzebuję jeszcze chwili dla siebie… - powiedziałem znacznie ciszej.

- Ale nie znasz okolicy – wciąż ripostował. Objął mnie w pasie, przyciągając, czym wyraźnie zaznaczył, że nie ma już ochoty dłużej bawić się w obrażonego księcia, jednocześnie podkreślając, że chce mieć mnie przy sobie.

- Znam – skłamałem. – Poprzednio kiedy zniknąłeś, szukałem cię i wałęsałem się tu, i tam. „Wycieczka krajoznawcza” do Enyii też poszerzyła moje horyzonty – uśmiechnąłem się dla potwierdzenia swoich słów. Chłopak w końcu skapitulował i mnie puścił, ponownie wzdychając. – Dziękuję – cmoknąłem go jeszcze raz, po czym wstałem i skierowałem się do przedpokoju.

- Tylko wróć szybko, bo zadzwonię na policję! – krzyknął za mną niczym nadopiekuńcza matka, na co ponownie się zaśmiałem.

Ubrałem buty i kurtkę, po czym wyszedłem z mieszkania. Zjechałem na parter, by następnie opuścić budynek.

Dałem ponieść się błędnemu krokowi. Brnąłem przed siebie, a mróz szczypał mnie w policzki i nos, ale nie przeszkadzało mi to. Wręcz przeciwnie, dawało chwilę wytchnienia odwracając uwagę od nieprzyjemnych rozmyślań. Wiatr chłostał mnie niemiłosiernie, czułam jak jest silny, jak powoli spycha mnie w bok. Śniegu było naprawdę dużo, jeśli wziąć pod uwagę, że jeszcze niecały dzień temu znajdowałem się w Ameryce, gdzie ulice Nowego Yorku były pokryte ledwie cienką warstewką białego puchu.

Wiatr przybrał na sile. Podniosłem zaczerwienioną twarz, którą jak do tej pory trzymałem spuszczoną, naciągając niemal na same oczy kaptur, aby chronić się przed zimnem, do którego niezbyt byłem przyzwyczajony. Zorientowałem się, że musiałem znajdować się niedaleko portu. Stałem właśnie na brzegu jednej z dość cienkich rzeczek uwięzionych w betonowym korycie. Po drugiej stronie stały stare, wysokie, teraz bezlistne i nagie sakury, a na łokciach ich gałęzi spoczywał śnieg. Ciemne konary drzew niemal brutalnie odcinały się od białej, wszechobecnej pokrywy, przez co wyglądały niczym las Weirm Edgara Allana Poe. Dość… przerażająco, rzekłbym.

Wystarczyło, żebym się wychylił, a spomiędzy bloków, które stały tuż nad rzeczką wyłaniał się obraz Zatoki Tokijskiej i jej spokojnych, ospale falujących, ciemnych wód.

Przez chwilę rozglądałem się w niemym zachwycie przyprószonym smakiem jakiejś dziwnej i niezrozumiałej obawy, kiedy nagle uświadomiłem sobie, że kompletnie nie wiem, gdzie jestem ani tym bardziej, jak mam wrócić do mieszkania Shimizu. Cóż, wcześniej jakoś nie przerażała mnie wizja zagubienia się; bo wcześniej miałem przy sobie Zero. Przy nim czułem się bezpiecznie, a teraz to uczucie pękło jak bańka mydlana.

- Tokio to wielkie miasto. Nie bój się, że się zgubisz; nie myśl o tym, bo inaczej to naprawdę to się stanie. Zamiast „zgubiłem się”, pomyśl „znalazłem się w nieznanym mi miejscu”. Zgubić można długopis; człowiek dochodzi po prostu do miejsca, w którym wcześniej nie był. Ja się nie gubię, ja po prostu odkrywam nowe piękne miejsca w tym mieście – usłyszałem za sobą delikatny kobiecy głos.

Odwróciłem się i spojrzałem na szczupłą dziewczynę po dwudziestce w fioletowej, pikowanej kurtce, ciemnych spodniach i wysokich kozakach z futerkiem, przez co początkowo skojarzyła mi się z zaprzęgiem reniferów Świętego Mikołaja… naprawdę nie wiem dlaczego…

Kilka brązowych pasm włosów wysunęło jej się spod czapki. Wiatr bawił się nimi, a jej widocznie to nie przeszkadzało. Uśmiechała się delikatnie i wpatrywała we mnie uporczywie dużymi, również brązowymi oczyma.

- Aż tak widać moją nieporadność? – zaśmiałem się, choć sam nie wiem dlaczego. Chyba z własnej głupoty…

- Nie, po prostu się za dużo rozglądasz – odparła, wzruszając ramionami. – Osoba, która znałaby to otoczenie przeszłaby obok nie zwracając uwagi na to, co jest obok. Nazywam to syndromem znieczulenia na codzienne piękno. Człowiek chce otaczać się pięknymi rzeczami, jednocześnie wciąż nowymi, aby przykuwały jego uwagę.

- Słusznie… - mruknąłem. – W sumie… Jak się nazywasz?

- Mów mi Aimer.

- Pseudonim? – zdziwiłem się.

- Artystyczny – dopowiedziała z uśmiechem.

Spojrzała w niebo, które szybko robiło się coraz ciemniejsze. Niektóre latarnie uliczne już się zapaliły, rzucając złoty blask światła oraz jednocześnie długie, czarne cienie na śnieg. Pogłębiła uśmiech, znów zwracając uwagę na mnie.

- A ty jak masz na imię?

- Hizumi.

- Pseudonim?

- Artystyczny – odparłem i oboje się zaśmialiśmy.

- Słyszałam kiedyś, że jeśli dwoje artystów się spotka, to zawsze razem coś stworzą i ich spotkanie będzie dla nich natchnieniem. Chyba jest w tym trochę prawdy, nie uważasz? – kiwnąłem głową. – W każdym razie miło było cię spotkać, Hizumi – pomachała mi na odchodne i odwróciła w swoją stronę. Odchodząc zaczęła śpiewać, a jej głos rozniósł się dookoła niczym magiczne zaklęcie, która sprawiło, że przez chwilę miałem rażenie, iż w całym mieście jesteśmy tylko my dwoje. Tokio wydawało się być teraz takie wyludnione… A może po prostu nie zwracałem uwagi na ludzi, którzy przemijali koło mnie jak cienie?

- „Gdy czuję delikatny uścisk twojej dłoni, wiem, że przetrwam te bezsenne noce.

Sama twoja obecność pomagała mi się szczerze uśmiechnąć pomimo wszelkich ran.

Proszę cię jedynie o odwagę, bym mogła stanąć na nogach o własnych siłach.

Nie usłyszysz słów kłębiących się w mojej głowie i nie zmieni tego czas.

Samotnie spaceruję ulicami tego zimnego miasta.

Zapomniałam już która droga prowadzi do domu.

W tę niekończącą się noc mam tylko jedno życzenie:

Na tym bezgwiezdnym niebie pragnę ujrzeć promień światła.

Zostawiłam za sobą przeszłość i wiem, że już nigdy do niej nie wrócę.

Jutro nadejdzie dzień pełen słońca, w którym się odrodzę.

Zawsze byłeś u mojego boku i z uśmiechem opatrywałeś moje rany.

Twoje uczucia się poza moim zasięgiem i nie zmieni tego czas.

Drżę z zimna i samotności.

I choć blask tej przyćmionej gwiazdy wydaje się być tak odległy, jutro też nastanie noc i odrodzi się na tym niebie.

Próżno szukam śladów naszego spotkania wśród gwiezdnego pyłu.

Przedzieram się przez tłum, lecz nie potrafię już ich dostrzec.

Pod światłem księżyca uronię morze łez, tęskniąc za przeszłością.

Wiem jednak, że to pożegnanie zwiastuje lepsze jutro.

Jestem jedynie drobną konstelacją, dlatego pragnę podziękować ci za to, że mnie dostrzegłeś.”

(~Aimer – Rokutosei no Yoru)

Słowa tej piosenki uderzyły we mnie z siłą rozpędzonej ciężarówki. Ledwo utrzymałem się na słabnących nogach, kiedy doszedłem do wniosku, że ta piosenka jest kwintesencją moich myśli, zachowania, wyborów, tego, co już zrobiłem i tego, co muszę jeszcze zrobić.

Prawda jest taka, że będę nieco tęsknił za spokojną przeszłością, kiedy byłem wszystkiego nieświadomy, jednak faktem jest również, że ani chwili nie wątpiłem w to, że przyszłość z Michim jest o wiele bardziej świetlista, lepsza. Wciąż toczę wojnę sam ze sobą, z własnymi myślami, budując mur wokół samego siebie; utrudniając tym samym dostęp do siebie szatynowi – biada mojej głupocie! Chcę ujrzeć ten promień światła na tym bezgwiezdnym niebie – chcę! Chcę w końcu się cieszyć!... jednak największą przeszkodą do tego, jestem dla siebie ja sam.

Idiota.

Jednak tym, co najbardziej do mnie trafiło to to, że nie podziękowałem Shimizu. Przecież „jestem jedynie drobną konstelacją” podobną do miliona innych – basista już dawno mógł ze mnie zrezygnować i być z kimś innym. Ale on wciąż tkwi przy moim boku, „opatrując moje rany”; zrezygnował ze szczęścia z kimś innym, by cierpieć wraz ze mną. Z pewnością zdawał sobie sprawę, że nie będzie ze mną tak łatwo, a mimo to ze mnie nie skreślił – w przeciwieństwie do tych, których kiedyś uważałem za przyjaciół. Znosił wszystkie moje humory, wybuchy, lamenty…

Niewdzięcznik.

Po mojej twarzy popłynęły łzy; sam nie wiem kiedy. Stałem sztywno analizując wszystko jeszcze raz. Podniosłem dłoń do twarzy, aby obetrzeć ją z łez, kiedy nagle poczułem na policzku ciepłe opuszki palców. Ktoś mnie zwyczajnie uprzedził. Podniosłem wzrok i spojrzałem na zmartwionego szatyna, który stał przede mną. Zmaterializował się niczym duch!; w każdym razie, w jak najlepszym momencie!

Przytuliłem się do niego, obejmując go rękami za szyję. Shimizu był spięty, gotowy znów stać się dla mnie oparciem i pozwolić wypłakać mi się w swoje ramię, kiedy ja niespodziewanie wybuchłem niekontrolowanym śmiechem.

Szczęściarz.

Cholerny ze mnie szczęściarz.

- Dziękuję – szepnąłem mu do ucha, owiewając je ciepłym oddechem. – Dziękuję ci za to, że przy mnie jesteś, zawsze, kiedy cię potrzebuję. Dziękuję, że mnie dostrzegłeś i… przepraszam za to, że wciąż cię ranię – pocałowałem go w zimny policzek, po czym ułożyłem głowę na jego barku, zwracając twarz w jego stronę. Ukryty za zasłoną jego włosów byłem dla niego niewidoczny, jednak ja mogłem obserwować profil jego twarzy. Zdawało się, że początkowo był zdziwiony, jednak zaraz potem uśmiechnął się ciepło, a jego mina zdradzała, że poczuł ulgę. – „W trakcie tej nieskończonej podróży, zawsze, gdy chce się nam już zawrócić, obydwoje głęboko wzdychaliśmy na to pragnienie.

Niby niebo bliżej celu, a znów nam ucieka, lecz teraz żadne z nas nie ma zamiaru porzucić go ani na chwilę.

Nasze serca łączy więź silniejsza niż stal i z pewnością nierozerwalna.

Miejsce, do którego tak dążyliśmy przez wiele lat… Zostaniemy tam na dłuższy czas.

Ciepło wypełnione miłością.

Nie mogę pozwolić tym wspomnieniom, aby zniknęły. (…)

Zbłąkane (marzenia) życzenia (spełnij je)

Wszystkie głoszą w swej pieśni:

Nie odwracamy wzroku od rzeczywistości, bo mamy odwagę stawić jej czoła.

Smutek oraz złość obrócimy w siłę.

Przeznaczenie jest po naszej stronie.

Ponad nami jest niebo;

Rozświetlony jasno świat.

W miejscu, w którym pozostaniemy na dłuższy czas; mając prawdę na wyciągnięcie ręki.”

(~Chemistry – Period)

- szeptałem mu na ucho słowa, które przychodziły mi na myśl.

Moje ciało stopniowo robiło się coraz cięższe, jednak wciąż miałem dobry nastrój. Ostatni raz zaciągnąłem się zapachem ukochanego i z uśmiechem na ustach zdawałoby się, że zamknąłem oczy tylko na chwilkę…