A więc… Cóż powinnam powiedzieć na
wstępie? Może zacznę od tego, że wykosztowałam się na bilet VIP na koncert
Versailles (70 funtów!) i… no i wciąż zastanawiam się czy było warto. Serio…
Koncert odbył się 29 styczna 2017 roku w
O2 Academy w Londynie, w dzielnicy Angel. Jest to dość popularna sala
koncertowa i niestety nie działa tam zasada: „Kto pierwszy ten ma VIPa” jak w
moim ukochanym „Underworld” na Camden. O2 Academy to sieć, nazwijmy to,
różnorakich przybytków muzycznych, w których jako-tako panują ujednolicone zasady
niezależnie od lokalizacji nieruchomości. Z tej racji, ściskając w garści VIPa,
myślałam, że poczuję się wyniesiona do chwały ołtarza, ale cóż… no było trochę
inaczej, muszę przyznać.
Organizacyjnie to była… klapa. A
właściwie to klapa z kretesem. Przyszłam z koleżanką dwie godziny przed „early
entrance” dla VIPów, które miało mieć miejsce o godzinie 18. Wtedy też
dowiedziałam się, że to nie do końca tak, że jak mam bilet VIP, to jestem VIPem.
Bo okazało się, że są VIPy i VIPy-VIPy. Tak, niezależnie od tego, jak głupio to
brzmi, mniej więcej tak właśnie rysowała się sytuacja. Bowiem audiencja została
podzielona hierarchicznie, z czego na samym czubku tejże piramidy hierarchii znajdywały
się VIPy należące do fanclubu (wydaje mi się, że to coś podobnego jak z Gazetto
– że można zapisać się do klubu [gdzie płaci się za subskrypcję], a w zamian za
to dostaje się informacje o planowanych trasach czy limitowanych dobrach
szybciej niż inni i niejako ma się do tego pierwszeństwo, ale jeżeli się mylę,
to mnie poprawcie ^^’’), potem dopiero były „normalne” VIPy (czyli ja i moja
koleżanka) i na końcu fani ze zwykłymi biletami. Zaraz po przyjściu zostałyśmy
„naznaczone” markerem permanentnym numerkiem (44! – będąc niejako cztery
godziny przed koncertem byłam 44 VIPem, gdyż „normalni” byli oznaczani
niezależnie swoją drogą) przez dziewczynę, która co chwilę zapominała, jaki
komu przypisała numerek. Oczywiście szczerze wątpiłam, żeby ktoś później ustawiał
nas w linii zgodnie z tymi numerkami, no i oczywiście miałam rację. Na początku
wszyscy staliśmy wymieszani z jednej kolejce (VIPy, super-VIPy i posiadacze
normalnych biletów), przez co jak już w końcu nas podzielili to w zawierusze
nieraz wyszło tak, że osoba, która stała na samym przedzie i kwitła na mrozie i
deszczu najdłużej wylądowała na szarym końcu. I nikt nie patrzył na numerki (a
ja wciąż nie mogę tego domyć T^T). Więc twoje poświecenie i fakt, że stałeś
kilka/kilkanaście godzin dłużej na tym przeklętym mrozie i deszczu niż ktoś
inny nie miał żadnego znaczenia w obliczu pecha, który mógł cię przypadkowo
naznaczyć.
Ze mną nie było jednak aż tak źle, bo
zdecydowanie udało mi się utrzymać mniej więcej na początku kolejki. Następna
zawierucha miała miejsce, kiedy rozdzielano VIPy i VIPy-VIPy, które, jak się
okazało, wchodziły jeszcze wcześniej, a więc już o 17. Oni weszli punktualnie.
Cały czas ściskając tego VIPa w ręce i licząc na early entrance miałam
nadzieję, że przynajmniej będziemy mieli okazję zobaczyć zespół, ale a gdzie
tam! Nie wspomnę już nawet o autografach czy czymś podobnym. Mieliśmy w teorii
dwie godziny do koncertu, ale w ostateczności stwierdzili, że nawet nie
wpuszczą nas tak wcześnie, toteż jeszcze sobie pokwitłam na deszczu dobre ponad
czterdzieści minut. Kiedy jednak już nas wpuścili, to jako VIPy dostaliśmy
jedynie pudełeczko z poduszeczką i tą „ekskluzywną, metalową bransoletką”, z
której tak się śmiałam. Muszę przyznać, że nie jest to brzydki bibelot, jednak
widziałam ładniejsze bransoletki (moja koleżanka upiera się, że ma ładniejszą
nawet z poprzedniej trasy Versailles), a ponad to ma ona beznadzieje zapięcie,
które w ogóle się nie trzyma (i sprawdzałam z innymi – to nie tak, że to ja mam
jakiś wadliwy produkt; one wszystkie są tak kijowo zaprojektowane), przez co
cały czas rozpina się i spada (i z kolei przez to rano myślałam już, że
zgubiłam ją, ale całe szczęście udało mi się ją znaleźć ^^’’).
Razem z tym dostaliśmy też miniaturowe
reklamówki Davida promowanego przez Kamijo, którym chyba będzie się warto
zainteresować (głównie dlatego, że obiecują word-wide tours, więc możliwe, że
kiedyś będziemy mogli wybrać się na koncert Suiego). Jego pierwszym singlem ma
być „Genesis” i spot, który właściwie mówi nam tyle co nic, prezentuje się tak:
Przed salą, w której miał być sam koncert
był miniaturowy sklepik. Tak jak zostało to zapowiedziane, do kupienia były
bluzy po 40 funtów, koszulki po 20, plakaty, torby i zdjęcia. Nie było jednak
żadnych płyt ani nic podobnego. Ja kupiłam koszulkę, mimo iż jej nadruk nie
jest zachwycający. Po prostu chciałam mieć jakąś pamiątkę. Pozwolę sobie jednak
uprzedzić, że koszulki są w TYPOWO japońskiej rozmiarówce, więc jeśli ktoś
wybiera się, na przykład, do Warszawy i ma ochotę kupić bluzę/koszulkę, to
radzę o tym pamiętać. Ja bez pomyślunku wzięłam rozmiar S, który wygląda jak
t-shirt dobrze zbudowanego ośmiolatka ^^’’ Nie przesadzam. Całe szczęście udało
mi się w nią wcisnąć, ale no… uprzedzam tylko :’’D
Koncert sam w sobie, kiedy już się zaczął
był… niezły. Kamijo fajnie panował nad tłumem, choć duża liczba „wrzeszczących
trzynastek”, jak to określiła moja koleżanka, dawała się we znaki.
Rozemocjonowane dziewczyny niemal posikały się tam ze szczęścia, taranując nas
przy tym i powodując większy ścisk niż było to konieczne. Zapatrywały się na
muzyków jak na istnych bogów, a ich oczy lśniły mocniej niż sceniczne
reflektory ^^’’ Mimo to mnie udało się utrzymać pozycję w środku długości rzędu
3/4/5, gdyż byłam różnie pchana i wymijana, ale ostatecznie stałam dość blisko
sceny i miałam dobry widok, w szczególności na Kamijo.
Z początku Teru trochę mnie wkurzył, bo kiedy
tylko wszedł na scenę miał minę, jakby zjadł coś naprawdę paskudnego. A ja nie
powstrzymałam się od skopiowania jego ekspresji,. Całe szczęście później
wszystko poszło już lepiej, a Hizaki i Teru raz jeszcze udowodnili mi, że
prawdopodobnie są najlepszymi gitarzystami, o jakich kiedykolwiek słyszałam w
całym moim życiu.
Z takich małych rewelacji to muszę dodać
jeszcze, że doszłam do wniosku, że Kamijo wcale nie mówi tak dobrze po
angielsku. Właściwie to nie wiem skąd wzięło się we mnie przekonanie, że ten
szprecha po engriszu jak najęty, ale na koncercie dość dobitnie dało się
odczuć, że jednak się myliłam. W pewnym momencie powiedział… coś, a zaraz potem
„repeat after me, ok.?”. Jednoznacznie chodziło mu o to, żeby powtórzyć to, co
sam powiedział wcześniej, ale problem polegał na tym, że ja nie miałam pojęcia,
co on powiedział x’’D Z dziewczyną stojącą najbliżej mnie spojrzałyśmy na
siebie skonfundowane, wymieniając się niemym pytaniem: „Ale właściwie to, co my
mamy powtórzyć? Co on powiedział?” x’’p
Muszę też przyznać, że Yuki wyglądał
dziwnie staro. Reszta zespołu prezentowała się naprawdę dobrze, ale nasz
perkusista… no po prostu wyglądał staro i już.
W ogóle chyba nigdy nie wyjdę z podziwu
dla tego, jak różnie wyglądają muzycy na zdjęciach i na żywo. Na sesjach
wyglądają na takich drobniutkich, wręcz filigranowych… dlatego, kiedy zawsze
widzę ich po raz pierwszy przeżywam szok, uświadamiając sobie, że w gruncie
rzeczy są to dorośli mężczyźni – dużo wyżsi i postawniejsi ode mnie ^^’’ Poza
tym doszłam do jakiegoś dziwnego wniosku, że Japończycy mają stosunkowo większe
od nas, okrągłe twarze, przez co na żywo wyglądają jakby byli pyzaci xD
A Kamijo ma piękny uśmiech. I właściwie
to odkryłam, że on ma ten sam problem, co ja, kiedy mocno się szczerzy – to
znaczy uśmiecha się z dziąsłami ^^’’ Miło wiedzieć, że wampiry też mogą mieć
jakieś defekty x’’p
Podobało mi się, kiedy fotograf wyskoczył
tuż przed pierwszym rzędem niczym Filip z konopi i zaczął robić zdjęcia. Zaraz
potem Kamijo przejął od niego aparat i sam zaczął strzelać fotki. To był
humorystyczny akcent występu xD
A, zapomniałam nadmienić, że podczas
koncertu obowiązywał surowy zakaz robienia zdjęć czy nagrywania video, więc
wydaje mi się, że zespół mógł wszystko filmować, żeby stworzyć profesjonalne
video z trasy koncertowej, ale znowu -
mogę się mylić. Nie upieram się przy mojej teorii spiskowej.
Suma summarum, koncert sam w sobie razem
z encore trwał około dwóch godzin. Encore było naprawdę pięknym pożegnaniem,
które bardzo mi się podobało i zapadło w pamięci ♥
No i jeśli chodzi już o takie bardziej ogólne
refleksje to muszę przyznać, że… czegoś zabrakło mi w tym koncercie. Było miło,
ale dość ubogo. Przede wszystkim brakowało mi chyba kontaktu z publicznością.
Narzekałam trochę na Nocturnal Bloodlust, że ci tylko witali się ze wszystkimi
na początku i właściwie to by było na tyle, ale z Versailles nie było kontaktu
wcale. Teraz, jak tak się zastanawiam, to Nokuruba nie była wcale taka zła
tylko ja miałam bardzo wygórowane wymagania po przecudownym koncercie DIO,
kiedy mało brakowało a muzycy pojedynczo umawialiby się z każdym z osobna na
obiad, a Mikaru mało mnie nie zmiażdżył (ach, to jego wyczucie xD). Niemniej,
zarówno z DIO czy z Nokurubą dało czuć się jakiś kontakt… w taki sposób, że nie
było tego szczebla przerwy między fanami a muzykami. Dało czuć się, że wszyscy
jesteśmy ludźmi, nikt nie jest tu wynoszony pod wyżyny nieba, więc możemy
spokojnie komunikować się na jednym poziomie, podczas gdy z Versailles ewidentnie
dało czuć się tę różnicę. Nie mówię, że była to ich wina i że to bardzo źle,
ale brakowało mi po prostu tego „ludzkiego” aspektu spotkania. Z nimi było jak
z typowymi, rozsławionymi gwiazdami, do których poziomu zwykły śmiertelnik nie
może się porównywać. Nie było nawet czasu na dawanie prezentów, przez co wiele
dziewczyn w ostatniej chwili wciskało pakunki na scenę, a te, które nie zdążyły,
ryczały potem przed venue.
Wydaje mi się, że tylko te VIPy-VIPy mogły spotkać się
z zespołem…
Podsumowując?
Ech, trochę żałuję, że wykosztowałam się aż tyle (bo wraz z dojazdem etc.,
to wydałam na ten koncert około 150 funtów) i nie czułam się wcale VIPem. VIPy
tak naprawdę to były minimalnie lepsze normalne bilety, a prawdziwymi VIPami
musiały być osoby należące do fanclubu. Organizacyjnie było naprawdę słabo,
spędziło się dużo niemal psycho-fanek, a koncert był dobry, ale nie porywający.
Nie powalił mnie na kolana (tak, przy DIO wszystko wygląda słabo ^^’’).
Niemniej, cieszę się, że miałam okazję zobaczyć ich na żywo, bo ich teatralna
aura jest unikatowa i niespotykana. No i solówki Hizakiego. One też są
unikatowe xp Nie mogę jednak przeżyć tego, że przez ten brak kontaktowości nie
miałam okazji zakosić mu sukienki ;_;
Wiem, że niektórzy mogą mieć już dość jak porównuję
wszystko (absolutnie wszystko xp) do koncertu DIO, ale cóż… Mikaru i spółka
naprawdę zrobili na mnie wrażenie. I to jest siła koncertów – dobry koncert
zawsze przyciągnie fanów. Teraz, gdyby Black Line planowaliby trasę koncertową
po Europie czy Mikaru występowałby solo, bez myślenia wydałabym fortunę tylko
po to, żeby tam być (nawet jeśli solo projekty Mikaru czy Black Line nie leżą
mi już tak dobrze jak DIO), dlatego, że jestem przeświadczona o tym, że będę
się tam świetnie bawić. Na Nocturnal też poszłabym z chęcią jeszcze raz, ale
gdyby żądali ode mnie fortuny, to możliwe, że mogłabym sobie odpuścić. Na
Versailles z kolei też mogłabym się wybrać ponownie, jednak zdecydowanie nie za
takie pieniądze. Było fajnie, ale za taką cenę zbyt ubogo. 30 funtów to
maximum, jakie wycisnęliby ze mnie następnym razem ^^’’