"Nowy Świat" cz.10

Wybaczcie, że tak długo nie dodawałam tego opowiadania, ale najzwyczajniej w świecie zajęłam się "Geisha no Furin" tak bardzo, że... troszkę mi się o nim zapomniało... Poza tym ze względu na utraconego pendrive straciłam aż trzy części "Nowego Świata", a jak już wiecie nienawidzę pisać dwa razy tego samego, więc...
A zresztą co się będę żalić - grunt, że jest nowa część i tyle :) Na specjalne życzenie anonima...

„Nowy Świat” cz.10

Długie przypomnienie:

Nadawca nie podpisał się, jednak nie ulegało wątpliwościom, że tylko jedna osoba mogła zaadresować do mnie podobny list – Crena. (…)

Przesunąłem palcem wskazującym po pierścieniu, który wsunąłem na palec serdeczny drugiej ręki. (…) Cóż, skoro Ochida chciał nie dopuścić do mojego spotkania z Creną, będzie musiał za to zapłacić. Nie chciał, żebym się z nim spotykał? – no to teraz w dodatku będzie go znosił we własnym domu. (…)

Stałem osłupiały w drzwiach własnego mieszkania i nie mogłem uwierzyć w to, kto stoi po drugiej stronie ich progu.

- A więc ten prezent był od ciebie, Hiro? – wydusiłem z siebie niepewnie, spoglądając na wokalistę Nocturnal Bloodlust, jakby był z innej planety.

- Spodziewałeś się kogoś innego? – próbował się uśmiechnąć, choć i tak łatwo dało się zauważyć, że poczuł się niezręcznie. (…)

- Nie zamykasz oczu podczas pocałunku? – [Hiro] zapytał szeptem, uśmiechając się delikatnie.

- Zamykam… - odpowiedziałem równie cicho i pozwoliłem sobie przymknąć powieki. (…)

Daisuke odpowiedział mi złowieszczym uśmiechem; sam diabeł w tej chwili mógłby się go przestraszyć, ale nie ja. To wszystko zabrnęło już znacznie za daleko.

- W takim razie… – wzmocnił uścisk na mojej koszulce, jednocześni łapiąc za ubranie także drugiego muzyka, który jak do tej pory skołowany jedynie przyglądał się naszej kłótni. Używając nadludzkiej siły, której dostał w napadzie furii, wywlekł nas z pokoju, a następnie z mieszkania - …to ja cię pożegnam – na odchodnym uśmiechnął się przesłodko, by chwilę potem trzasnąć mi drzwiami tuż przed nosem, tak mocno, aż futryna zadrżała. Usłyszałem ten charakterystyczny dźwięk przekręcanego klucza w zamku. Cholera… a ja akurat tych pieprzonych kluczy przy sobie nie miałem… (…)

Wszedłem do już tak dobrze mi znanego obszernego hallu urządzonego w kiczowatym stylu. Szklane drzwi kłapnęły za mną głośno. Na ten dźwięk Genshō wychylił się zza zielonkawego kontuaru. Spojrzał na mnie ciekawsko.

- Nie, nie, ja nie do pracy – pokręciłem głową, podchodząc do niego. – Właściwie to mam do ciebie pewną prośbę – blondyn spojrzał na mnie wyczekująco, jak zwykle milcząc uparcie. (…) – Czy możesz sprawdzić, w którym pokoju zatrzymał się niejaki Crena Ketsueki? I czy już się zameldował? (…)

- Dwadzieścia trzy – mruknął cicho.

- Dzięki – posłałem mu słaby uśmiech. – Jestem twoim dłużnikiem. (…)

- Wiem, że to może nie jest najodpowiedniejszy moment, ale pamiętasz o tym, co mi obiecałeś? – [Crena] uśmiechnął się delikatnie.

Skinąłem głową. Wyprany z wszelkich emocji przysunąłem się do niego jeszcze bliżej i nachyliłem się nad nim, by złożyć na jego ustach delikatny pocałunek. Brunet pozostawał bierny, czekając, aż zrobię coś więcej. Z czasem zaczynałem całować go coraz namiętniej, łączyłem nasze wargi w coraz dłuższych pocałunkach, które stawały się również coraz bardziej pewne. W końcu przesunąłem językiem po jego ustach, na co chłopak uchylił je w zapraszającym geście. Nasze języki splotły się na pograniczu naszych ust, a mnie zalała dziwna fala ulgi i rozkoszy, którą przyniosła ze sobą świadomość, że Crena w końcu się zaangażował. To było naprawdę trudne całować kogoś, kiedy ten zdaje się cię ignorować… Jest to bardziej bolesne niż to, gdyby odtrącił mnie w otwarty sposób… (…)

[Daisuke]

- Lubiłem go? - odezwałem się w końcu, kiedy blondyn był już na korytarzu. – Tak, masz rację… I chyba to przeraziło mnie najbardziej… - uśmiechnąłem się do siebie niewesoło.

- Jesteś moim dłużnikiem, tak? – odezwał się Genshō w ten charakterystyczny dla siebie, nieprzyjemny sposób. – Sam tak powiedziałeś.

- Prawda, przecież nie przeczę, jednak… - zająknąłem się. – Nie wiem czy dobrze się zrozumieliśmy… Owszem, jestem ci wdzięczny za to, że powiedziałeś mi, w którym pokoju zatrzymał się Crena, mimo iż jest to w praktyce informacja poufna, jednak…

- Jednak? – naciskał.

- …jednak nie myślę, żebyś ze względu na to mógł wymagać ode mnie czegoś takiego – dokończyłem niepewnie.

Ryūdōin usiadł na blacie szafki naprzeciw mnie i wbił we mnie miażdżące spojrzenie błękitnych oczu o czarnych białkach. Wpatrywał się we mnie tak uporczywie, przy czym miałem nieprzyjemne wrażenie, że w jakiś niewyjaśniony sposób molestuje moją duszę…

Sprawa miała się tak – Daisuke wyrzucił mnie z domu tak jak stałem, więc nie miałem przy sobie właściwie nic. Hiro proponował mi, abym zatrzymał się u niego, ale… zwyczajnie nie mogłem. Nie obwiniałem go o to, że to przez niego Ochida mnie wyrzucił To nie była jego wina. Dai jest po prostu niezrównoważony – po dłuższym zastanowieniu doszedłem nawet do wniosku, że może to i lepiej, że nasze drogi się rozeszły. Nie wiadomo na co jeszcze „wspaniałomyślnie” ten choleryk mógłby wpaść, a ja wolałem raczej zachować pełnię zdrowia fizycznego jak i zarówno psychicznego, co przy nim mogłoby się okazać zadaniem niemożliwym do wykonania. Kiedy spoglądałem w te smutne oczy wokalisty Nocturnal Bloodlust ściskało mnie za serce; źle się czułem… Zawiodłem go już na samym początku, kiedy tylko się zjawił, gdyż uznałem, że adresatem anonimowego listu wraz z podarunkiem, którym był pierścień z topazem, jest Crena, co niestety łatwo było wywnioskować po moich zachowaniu. Brunet pewnie teraz obwiniał się za to, co się stało… Mało tego nawet nie chcę zgadywać, co sobie o mnie pomyślał, gdyż kiedy mnie całował tuż nad prawym obojczykiem zauważył malinkę, którą zostawił mi Hideto Takarai (Hyde), u którego pracowałem „aż” cały jeden dzień jako prywatna niańka do dzieci… i erotyczna zabawka… No i jeszcze to, kiedy Daisuke wspomniał o tych moich rzekomych „seks-przyjaciołach”… Boję się, że Hiro naprawdę mógł pomyśleć, że jestem łatwy…

Ostatnią noc spędziłem u Creny, który zatrzymał się w hotelu, w którym pracowałem. Chłopak pozwolił mi zostać u siebie tak długo, jak długo zamierzał zostać w Tokio – jednak było to tylko półtora tygodnia. Na półtora tygodnia miałem zapewniony dach nad głową; ale co dalej? Co miałem zrobić po upływie tego czasu? Ketsueki proponował mi, żebym wyjechał razem z nim do Fukanaki, jednak ja nie chciałem opuszczać stolicy. Niby nic mnie tu nie trzymało, a jednak…

No i w tym właśnie oto momencie pojawia się Genshō, mój przerażający współpracownik i zmiennik na recepcji, ze swoją wspaniałą propozycją. Rano zszedłem do recepcji, gdzie zająłem swoje stałe miejsce za kontuarem, gdyż mimo iż znów byłem bezdomny, to wciąż miałem pracę, której nie mogłem porzucić (dobrze, że chociaż uniform zostawiłem na zapleczu, więc mogłem się przebrać). Wtem blondyn wyskoczył niczym diabeł z pudełka nakłaniając mnie, a właściwie wyrażając swoją despotyczną chęć przyjęcia mnie pod swój dach. Twierdził, że mieszka z dwoma współlokatorami, jednak jeden z nich postanowił wrócić do domu i zostawił pozostałych dwóch na lodzie, przez co chłopcy szukają ponownie trzeciego towarzysza, który mógłby płacić swoją część czynszu i rachunków. Jakby nie patrzeć, można by powiedzieć, że Ryūdōin ze swoją propozycją przyszedł mi niczym zbawienie, jednak… mieszkanie z Genshō… Na samą myśl aż się wzdrygnąłem. Ten chłopak był naprawdę specyficzny, dziwaczny, nawet przerażający momentami… a ja miałbym go znosić siedem dni w tygodniu i to w dodatku non stop? – nie dość, że w pracy, to także w domu? To chyba lekkie przegięcie… W dodatku skłamałbym, gdybym powiedział, że nie obawiałem się także tegoż drugiego współlokatora. Cóż, zapewne musiał być podobnie szurnięty, skoro znosił blondyna i  w dodatku z nim mieszkał. Co prawda nie usłyszałem o nim jeszcze ani słowa, ale opierając się na prostej dedukcji mogłem wywnioskować, że pod wpływem chwili i nierozważnie wypowiedzianych kilku słów mogłem zapisać się na własne życzenie do domu wariatów, co mogło się skończyć dla mnie niekoniecznie optymistycznie…

Life is brutal…

- Genshō, proszę, daj mi się jeszcze nad tym zastanowić, dobrze? – spojrzałem na niego błagalnie.

- Nie. Chcę wiedzieć teraz -  wycharczał.

- Genshō… - jęknąłem, jednak nie ośmieliłem się kontynuować pod naciskiem jego miażdżącego spojrzenia, które zdawało się wbijać mnie w obrotowy fotel. Wpatrywał się tak we mnie niemal bez mrugnięcia okiem. Nie wiem dlaczego, ale w tej chwili aż do złudzenia przypominał mi drapieżnika czatującego na swoją ofiarę… Przełknąłem głośno ślinę.

Westchnąłem ciężko.

***

- I „wyślij”… - mruczałem pod nosem, wypełniając kolejny formularz.

Cóż, postanowiłem na wszelki wypadek zablokować swoje karty płatnicze i kredytowe oraz czekać na wydanie nowych niż pozostawić je na pastwę Ochidy. Może to już lekka przesada, gdyż sam wątpiłem, żeby muzyk znał piny do moich kart, ale… ale nigdy nic nie wiadomo. To jest Daisuke – po nim nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać, więc lepiej się zabezpieczyć. Tak, wiem, zabrzmiało to nieco dwuznacznie… ale co, czy odnośnie spraw seksualnych nie jest podobnie? Nawet w związku homoseksualnym lepiej się zabezpieczyć; tak żeby mieć pewność…

Tak, troszkę odbiegłem od tematu…

A więc zastrzegłem karty, a teraz właśnie zabrałem się za wypełnianie zgłoszenia, na podstawie którego mieliby mi wydać nowe dokumenty, kiedy nagle usłyszałem to charakterystyczne, głośne kłapnięcie szklanych drzwi i szybkie kroki. Wychyliłem się zza zielonkawego kontuaru recepcji, aby powitać gościa, kiedy wtem zorientowałem się, kim był nowoprzybyły.

- Saitou? – zdziwiłem się. – Co ty tu robisz?

- Alex! – krzyknął płaczliwie, podbiegając do mnie. Gdyby nie kamienny blat, który nas dzielił, z pewnością rzuciłby się na mnie. – Bałem się, że cię tu nie znajdę! – odetchnął z ulgą, kładąc na kontuarze sportową torbę. – To twoje rzeczy, które udało mi się zabrać – wyjaśnił. – Ładowarki, laptop, dokumenty, pieniądze, parę ubrań, które były w suszarce i których Dai nie zdążył jeszcze wyrzucić… - znacząco ściszył głos. – Wiem, że to stosunkowo niewiele, ale…

- Dziękuję – przerwałem mu, uśmiechając się promiennie. – Naprawdę dziękuję – zgarnąłem torbę, jednocześnie zamykając stronę z nieukończonym formularzem. – Nawet nie wiesz jak mi to w tej chwili pomogło – nachyliłem się nad blatem, chcąc go objąć po przyjacielsku, ale ten się odsunął. Przebierał nerwowo w miejscu, co chwila rzucając niepewne spojrzenie w stronę wejścia.

- Ja… - zająknął się. – Ja tak bardzo cię przepraszam! – wykrzyknął, kłaniając się głęboko. – Tak mi przykro! Nawet nie umiem wyrazić tego, jak bardzo mi cię teraz szkoda! – ciągał płaczliwie nosem. – Wybacz mi za to, że nawet nie potrafię cię godnie przeprosić, ale muszę się spieszyć – ciągnął pospiesznie. – Daisuke co wieczór kręci się w tych okolicach i jak mnie złapie… - jęknął. – Zabronił mi się z tobą spotykać, ale przecież nie mogłem cię tak bez niczego zostawić!

- Uspokój się, Saitou, przecież to nie twoja wina. To nie od ciebie oczekuję przeprosin – wtrąciłem.

- Ale… - zagryzł wargi. Widać było, że ledwo powstrzymuje się przed wybuchnięciem płaczem. – Masz chociaż gdzie się podziać?

- Znajomy zaproponował mi, żebym się u niego zatrzymał – mruknąłem niechętnie. – Nie martw się o mnie. Jakoś sobie poradzę… - zmusiłem się do uśmiechu, jednak po minie nastolatka wnioskowałem, że nie dał się na to nabrać i nie wierzył w moje słowa tak samo jak i ja sam.

- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy… Wybaczysz mi kiedyś? – jęknął żałośnie.

- Nie jestem na ciebie zły – pacnąłem go po głowie. – Nie na ciebie – zaśmiałem się pod nosem. – Lubię cię, Saitou – wyznałem. – Też mam nadzieję, że jeszcze będziemy się widywać. Blondyn znów obrócił się w stronę drzwi.

- Ulżyło mi, słysząc te słowa z twoich ust – jego kąciki ust delikatnie uniosły się w bladym półuśmiechu. – Muszę już iść. Nie chcę natknąć się na Daisuke – spojrzał na mnie badawczo.

Skinąłem głową, pozwalając mu odejść. Doskonale rozumiałem jego sytuację i strach. Ochida pewnie w ostatnim czasie zachowuje się niczym burza gradowa, którą nieszczęsny Ito musi przeczekać. Byłem mu bardzo wdzięczny za to, że przyniósł mi moje rzeczy, przy czym przecież i tak wystarczająco ryzykował na narażenie się na gniew tego cholernego tetryka – przynajmniej dzięki temu zaoszczędzę na wydatkach i będę mógł jako-tako normalnie znów funkcjonować.

Uśmiechnąłem się pod nosem. Naprawdę dobry był z niego dzieciak… Szkoda, że trafił mu się taki paskudny opiekun.

Niemniej bardzo zainteresowało, a właściwie zaniepokoiło mnie to, co powiedział Saitou o wokaliście Kagerou – to, że kręci się wieczorami w pobliżu mojego miejsca pracy. Czyżby specjalnie szukał zwady? Krążył po okolicy, szukając mnie, aby następnie udać, że to jedynie „niefortunny przypadek”, iż się spotkaliśmy i rozpocząć nową kłótnię? Czy ten człowiek naprawdę nie potrafi żyć w spokoju; wiecznie musi siać chaos, terror i niezgodę? Jakieś dziwne hobby czy jak?

Nim zdążyłem znaleźć odpowiedzi na te pytania, drzwi otworzyły się raz jeszcze, a chwilę potem w hallu pojawił się władca ciemności, a teraz także mój nowy współlokator. Genshō w swoim czarnym, gotyckim płaszczu i ciemnych okularach przeciwsłoneczny, które wciąż figurowały na jego nosie, pomimo późnej już pory, wyglądał niczym kiepski aktor grający wampira w niskobudżetowym filmie, jednak prawdziwie mroczna aura, którą rozsiewał wokół siebie i ostre spojrzenie jego przenikliwych oczu zza przyciemnianych szkieł powstrzymywało mnie od wyśmiania go, gdyż domniemałem, że mogłoby się to dla mnie skończyć niefortunnie… na przykład utratą głowy, do której, jakby nie patrzeć, jestem przywiązany i jednak chciałbym, aby została na swoim aktualnym miejscu.

Ryūdōin spojrzał na mnie wymownie, jak zwykle unikając rozmowy, kiedy tylko jest to możliwe. Z trudem podniosłem się z wysłużonego fotela obrotowego i chwyciłem torbę przyniesioną przez nastolatka.

- Daj mi chwilę. Tylko się przebiorę – mruknąłem, kierując się w stronę zaplecza. Blondyn skinął głową, równie wymownie wskazując na swój zegarek na przegubie. Czy on mi wyznaczał jakiś deadline, czy jak?

Przebrałem się z uniformu w swoje zwyczajne ubrania i podszedłem do mojego współpracownika, równając z nim krok.

- Więc gdzie jedziemy? Właściwie to jeszcze nic mi nie powiedziałeś o tym mieszkaniu… - zauważyłem.

- Uchi-Kanda – rzucił zwięźle i tyle było naszej rozmowy.

Czasem to, że się nie odzywał było istnym zbawieniem, jednak o wiele częściej było to zwyczajnie irytujące. Zdawało mi się nieraz, że Genshō robi to specjalnie, żeby mnie zdenerwować – co nie powiem, wychodziło mu perfekcyjnie.

Na tym świecie nie ma dobrych Samarytan. Właśnie jechałem z władcą Mordoru do jego „siedziby zła”, jak określałem jego mieszkanie w myślach, właściwie nie wiedząc nawet, czego się spodziewać. Nie miałem, gdzie się podziać. Byłem pod kreską, o czym mój nowy współlokator doskonale wiedział i zdawał się to po mistrzowsku wykorzystywać. Na własne życzenie jechałem teraz do domu wariatów. Spekulowałem, że Ryūdōin doskonale wiedział, że nigdy nie zgodziłbym się z nim zamieszkać, gdybym nie był do tego zmuszony. Cóż, mogłem z nim pracować, mogłem go tolerować, ale tym, co zawsze mnie pocieszało, kiedy wkurzał mnie już do granic możliwości było to, że zaraz wrócę do domu i nie będę musiał go oglądać – tym razem zostałem pozbawiony tej pociesznej myśli. Odnosiłem dziwne wrażenie, że blondyn znęca się nade mną psychicznie podobnie jak i Daisuke, jednak robił to w bardziej dyskretny, wysublimowany sposób, jeśli mogę się tak wyrazić.

Podpisałem cyrograf z diabłem, za co z pewnością przyjdzie mi srogo zapłacić – ach, przewrotny losie, nic mnie nie oszczędzasz! Jak tak dalej pójdzie to wywiozą mnie w białym kaftanie stąd…

…gdziekolwiek to „stąd” miałoby się mieścić…

Oprócz ogólnej lokalizacji, którą rzucił mi chłopak dopiero przed chwilą, nie wiedziałem o jego „siedzibie zła” nic konkretnego. Ile ma pokoi? Czy będę musiał z kimś dzielić sypialnię? Jaki jest ten drugi współlokator? To, że nie jest normalny, to już wywnioskowałem, ale co dalej? Jakie są jego odchyły od normy? Czy w ogóle został poinformowany o tym, że będę z nimi mieszkał? A nawet jeśli już o tym wiedział, to jak był do tego ustosunkowany?

Całą drogę spędziłem na podobnych rozmyślaniach, taszcząc na jednym ramieniu mój znacznie uszczuplony dobytek. Dodam, że droga była naprawdę długa i obejmowała wiele przesiadek, co było już dla mnie dużym uniedogodnieniem, ale wolałem o tym nie wspominać chłopakowi. Przezorny, zawsze ubezpieczony… Im mniej się skarżysz, tym lepiej ludzie cię postrzegają.

W końcu dotarliśmy do dość dużego blokowiska, które nie wyróżniało się od wszystkich innym osiedli niczym nadzwyczajnym. Weszliśmy na klatkę schodową, przy czym Genshō podyktował mi kod policyjny do domofonu i zaprowadził pod odpowiednie drzwi.

Spodziewałem się zobaczyć wszystko – od zwłok zalegających w przedpokoju po wielki kocioł wiszący nad paleniskiem w kuchni, z którego wyglądałaby na mnie dziwna mieszanina rodem z opisu z „Makbeta” – tu jakieś skrzydełko nietoperza, tam udko żabki, oko tarantuli… Ale ku mojemu zdziwieniu niczego podobnego nie zastałem. Ot po prostu weszliśmy do wąskiego korytarza, w którym mieścił się jedynie wieszak na kurtki i półki na buty. Blondyn oprowadził mi po swojej „siedzibie zła”, która wcale w żaden sposób „siedziby zła” nie przypominała. Nie była to ciasna klitka z jednym małym okienkiem niczym szczelina strzelnicza w bunkrze, ale za to ładne, dość sporych rozmiarów mieszkanie. Wszędzie było jasno i czysto, nawet nie dało się nic wyczuć aury „mroku”. Mało tego, Ryūdōin w jednej chwili przestał wydawać się tak straszny i mroczny w tym przyjaznym otoczeniu.

Jak się okazało, na całe szczęście, znów dostałem własną sypialnię. Był to nieco mniejszy pokój niż ten, który zajmowałem u Daisuke, ale wciąż nie mogłem powiedzieć, żeby był ciasny. Mieściło się tu proste, dwuosobowe łóżko z jasną, kremową pościelą, która ładnie komponowała się z jasnożółtymi ścianami. Pod dużym, kwadratowym oknem, które stanowiło większą część ściany naprzeciw wejścia stało biurko wykonane z jasnego drewna, a do kompletu tuż obok pusty regał, komoda i szafa. Na podłodze wyłożonej również jasnymi panelami podłogowymi leżał mały, jasnozielony dywan, a na nim z kolei biały, puszysty kociak. Wszystko tu było jasne, wręcz słoneczne. Ten pokój był dużo jaśniejszy od tego, który został mi przydzielony ostatnio.

- Och… - wyrwało mi się, kiedy rozglądałem się po pokoju z zachwytem. Było tu tak jakoś… ciepło? Ale nie w sensie takowym, że panowała tu wysoka temperatura; było tu po prostu… przytulnie. Choć po chwili zastanowienia dochodzę do wniosku, że nawet samą „siedzibę zła” mógłbym nazwać przytulnym miejscem, o ile nie będzie tam Ochidy. – Naprawdę tu ładnie – skwitowałem z uśmiechem, odkładając torbę na łóżko i zgarniając z podłogi kota, który spojrzał na mnie nienawistnie zaspanymi ślepiami.

- Cieszę się, że ci się tu podoba – chłopak podszedł do mnie i odebrał mi zwierzę. – To kot naszego byłego lokatora. Wabi się Noroi – wyjaśnił. – Szczególnie upodobał sobie ten pokój, więc pewnie często będzie tu przesiadywał. Nie przeszkadza ci to? Nie jesteś uczulony na koty? – upewnił się.

- Nie, nie jestem – pogłaskałem kota raz jeszcze. – Ale… dlaczego Noroi (jap. klątwa od aut.)? – wydawało mi się być to trochę dziwne imię dla pupila…

- Nie wiem – wzruszył ramionami. – Nie ja wybierałem mu imię – wypuścił kota na korytarz. – Rozpakuj się w spokoju i… czuj się jak u siebie – rozłożył ręce. – W końcu od dzisiaj jesteś u siebie.

Uśmiechnąłem się pod nosem słysząc te słowa. W jakiś niezrozumiały dla mnie sposób, podbudowały mnie, mimo iż w istocie były jedynie stwierdzeniem oczywistego faktu.

- Dziękuję – uśmiechnąłem się szerzej. Chłopak skierował się do wyjścia. – A, Genshō? – blondyn raz jeszcze spojrzał w moim kierunku. – Co z tym drugim lokatorem? – zapytałem dość niepewnie.

- Z Karmą? – wydawało się, jakby całkiem o nim zapomniał. – Nie przejmuj się nim. Karma jeszcze nie wrócił, więc poznacie się dopiero później.

- Ach… - odetchnąłem z ulgą. – Um… Genshō…?

- Tak? – sapnął, widocznie poirytowany ciągnięciem tak długiej dla niego rozmowy.

- Dlaczego zaproponowałeś właśnie mi, abym się tutaj wprowadził? To ładne mieszkanie, ładna okolica… pewnie byłoby dużo chętnych… - Ryūdōin spoglądał na mnie zdziwiony przez dłuższą chwilę. Zamrugał kilkakrotnie, jakby ocknął się z letargu i spuścił wzrok na podłogę, po czym nie odpowiadając mi w żaden werbalny ani niewerbalny sposób po prostu wyszedł, zamykając za sobą cicho drzwi. – Dziwne… - mruknąłem do siebie. Z tego wszystkiego wydawało mi się, że to pytanie będzie dla niego najłatwiejsze…

***

Pierwsza noc spędzona w nowym miejscu nigdy nie należała dla mnie do łatwych. Czułem się nieswojo i jakoś nie na miejscu, mimo iż łóżko było wygodne, a zapach drewna, unoszący się w powietrzu za sprawą wciąż nowych mebli, należał do jednych z tych przyjemniejszych. Nawet Noroi ułożył się w tak odpowiedni sposób, że swoim drobnym ciałkiem grzał moje zmarznięte stopy.

Nie mogłem zasnąć, mimo iż byłem już naprawdę zmęczony. Leżałem więc i wpatrywałem się w światła reflektorów samochodowych, które ślizgały się po ścianach mojego nowego pokoju, wpadając do niego przez niedokładnie zaciągnięte zasłony. Czas dłużył mi się niemiłosiernie, a kiedy już w końcu zdawało mi się, że zaczynam zapadać w sen, czemu towarzyszyło błogie odrętwienie i spokój, po mieszkaniu rozległ się nieprzyjemny, głośny dźwięk. Brzmiało to tak, jakby ktoś ciągnął łańcuchy po ziemi… Drgnąłem na tę myśl, zdjęty nieprzyjemnym, elektryzującym dreszczem.

Nie to, żebym naprawdę podejrzewał mojego współpracownika czy jego znajomego o jakieś niemoralne czyny rodem z horroru, jednak ten przenikliwy dźwięk roznoszący się w środku nocy był po prostu na tyle sam w sobie nieprzyjemny, że moją skórę pokrył gęsia skórka. Z początku próbowałem to zignorować, jednak było to trudne, szczególnie ze względu na to, że dźwięk stawał się coraz wyraźniejszy, co wiązało się z tym, że jego źródło zbliżało się do drzwi mojego pokoju. Poczułem się niczym jak w filmie – zdjęta strachem dziewica czekająca w łóżku na seryjnego mordercę – nie, to wcale nie jest śmieszne; w tamtym momencie naprawdę nie było mi ani trochę do śmiechu!

Owe źródło tegoż dźwięku zatrzymało się na chwilę przed moimi drzwiami, a następnie znów ruszyło korytarzem, oddalając się. Przełknąłem głośno ślinę, biorąc głębszy oddech.

Leżałem tak kolejną długą chwilę, nim w końcu odważyłem się wstać i sprawdzić, co wydawało z siebie ten okropny dźwięk. Kiedy się podnosiłem ponownie zostałem obrzucony spojrzeniem pełnym dezaprobaty ze strony kota, którego obudziłem, zabierając mu poduszkę w postaci moich własnych stóp. Niepewnie ruszyłem w kierunku drzwi, a następnie salonu, z którego dochodził blask światła. Zajrzałem do pomieszczenia, jednak było ono puste.

- Obudziłem cię? – nagle doszedł mnie głos zza moich pleców. Drgnąłem wystraszony, momentalnie się obracając. – Wybacz, że cię wystraszyłem – za mną stał niski chłopak o czarnych, asymetrycznie ściętych włosach. Miał mocny makijaż wokół jednego oka, w którym znajdowała się kolorowa soczewka o różowej tęczówce. Drugie oko przysłonięte miał przepaską. Ubrany był w typowo visualowy strój pełen pasków, sprzączek, koronek i dodatkowych materiałów, które wyglądały jakby zostały porwane. W ręku trzymał szklankę z wodą. – Jestem Karma – przedstawił się.

- Alex – wyciągnąłem rękę w jego stronę. – Miło mi cię poznać – przeczesałem palcami włosy w nerwowym geście.

- Więc to ty jesteś tym nowym współlokatorem… - mruknął niskim, nieco nosowym głosem. – Miło, że zgodziłeś się z nami zamieszkać – skinął mi głową i wyminął mnie, kierując się w stronę kanapy. – Wybacz, że cię obudziłem. Zapewniam, że nie zrobiłem tego celowo. Mam za długie nogawki spodni – wskazał na własne spodnie, których końce w istocie przydeptywał. Zwieńczone były metalowymi łańcuszkami i klamrami – dlatego kiedy chodzę, jestem dość głośny.

- Właściwie to… dlaczego jeszcze nie śpisz? Jest już bardzo późno – zauważyłem.

- Cierpię na bezsenność – wyznał. – Nocami podkradam Genshō tomy poezji i czytam książki.

- Genshō… i tomy poezji? – zdziwiłem się.

- Nie wiedziałeś? Genshō bardzo lubuje się w haiku – wyjaśnił. – Też lubię je czytać. Czasem się nimi wzoruję.

- Jesteś poetą? – dociekałem, dosiadając się do niego.

- Nie, muzykiem – sprostował.

- Grasz w zespole?

- Owszem.

- Jak się nazywa twój zespół?

- AvelCain.

- Um… Wybacz, nie słyszałem nigdy tej nazwy… - spojrzałem na niego niepewnie.

- Nie musisz mnie za to przepraszać – odparł niewzruszony.

Zgarnął ze stolika lekturę i ponownie zaczął wodzić wzrokiem po tekście. Ja w tym samym czasie zwróciłem uwagę na lalkę, która zajmowała miejsce obok niego. Była dość zniszczona, jednak nie wyglądała, jakby mogła być zabawką kota…

- Co to jest? – wskazałem na interesujący mnie przedmiot.

- Seiko – odparł zwięźle.

- Seiko? To jej imię? – chłopak skinął głową. Nie wiem nawet dlaczego, ale coś mi podpowiadało, żeby tego tematu nie kontynuować. Wyraz twarzy Karmy nie zmienił się ani odrobinę, jednak jakiś wewnętrzny głos rozsądku wrzeszczał gdzieś w mojej głowie, żeby skończyć to, kiedy jest ku temu jeszcze okazja. Tym razem postanowiłem nie ryzykować i go posłuchać. Najwyżej następnym razem zapytam blondyna o co chodzi z tą lalką… - W zasadzie to ja też nie mogłem dziś zasnąć. Nie będzie ci przeszkadzać, jeśli tu z tobą posiedzę?

- Jeśli i tak nie zamierzasz iść już spać, to miło byłoby się poznać – uśmiechnął się do mnie przyjaźnie, jednak jego oczy pozostały wciąż tak samo niewzruszone. Odpowiedziałem mu tym samym gestem.

- Więc, Karma, powiedz mi…

I tak właśnie poznałem kolejną tajemniczą osobistość podczas mojej przygody w Kraju Kwitnącej Wiśni…