"Nowy Świat" cz.6

Bardzo cieszy mnie rosnąca ilość komentarzy, szczególnie pod tą serią :D Dlatego właśnie "nagrodzę" was kolejną dawką przygód Alexa.

Zgodnie z życzeniem, romansik z Daim ♥ Boże, jak ja go uwielbiam~! ^^

„Nowy Świat” cz.6

Pracy, jak nie było, tak nie było, jednak postanowiłem skończyć z tym karygodnym lenistwem – głównie dlatego, że jeśli bezczynnie leżałem, to zaczynałem rozmyślać; a tym, co zajmowało mój umysł od dłuższego czasu, nie był już nawet dyrektor studia filmów erotycznych, który wydzwaniał coraz rzadziej na szczęście, a Crena. Ten chłopak totalnie zawrócił mi w głowie. Może od początku miał taki zamiar?

Aby zająć się czymkolwiek, wziąłem się za sprzątanie w mieszkaniu. Splotłem włosy w ciasny warkocz i właśnie myłem podłogi w salonie, kiedy niespodziewanie ktoś mnie zagadnął (nie słyszałem, że owy ktoś podszedł do mnie od tyłu z tej racji, że miałem słuchawki w uszach).

- Przepraszam panią… - odezwał się nieśmiało Akihito.

- Piznąć ci? – warknąłem i byłem pewien, że w moim oku pojawił się złowrogi błysk.

- Co proszę…? – zapytał skołowany.

- Jebnął ci ktoś kiedyś? – syknąłem.

- Ta… - odpowiedział po długiej chwili, podczas której miażdżyłem go spojrzeniem.

- Świetnie. Kto to był?

- Saitou…

- Dobrze. Powiem mu, żeby zrobił to jeszcze raz – uśmiechnąłem się przesłodko. – Saitou! – wrzasnąłem. Blondyn wychylił się z korytarza i spojrzał na mnie pytająco. – Jebnij mu – wskazałem na jego przyjaciela.

- Okej – nastolatek z uśmiechem podszedł do nas i strzelił bruneta po głowie. – A tak właściwie za co mu się oberwało? – zaciekawił się.

- Za… „panią”… - wydusiłem z siebie.

- Serio? – Ito podniósł jedną brew. – Aki-kun, przecież to Alex-chan! – wskazał na mnie bezceremonialnie palcem. – Przychodzisz tu od dłuższego czasu i go nie poznałeś? Przecież on ma jedynie spięte włosy!... Chociaż chwila… Alex-chan, to już drugi raz tego samego dnia, prawda? Daisuke, kiedy cię zobaczył z rana, też wpierw cię nie poznał…

- Zamilcz, dobrze ci radzę – warknąłem. – A zresztą to won mi stąd! – przegnałem ich mopem. – Łazicie mi po mokrej podłodze! – zganiłem ich. – Następnym razem, Saitou, sam będziesz sobie sprzątał ten barłóg!

- To w połowie też twój barłóg! – bronił się. – Musimy się dzielić obowiązkami!

- Jasne – przytaknąłem. – W takim razie możesz mi powiedzieć, co za obowiązki ty wypełniasz? – podniosłem jedną brew.

- Ee… - zająknął się. Myślał gorączkowo, jednak nic olśniewającego nie zagościło w jego głowie, toteż przemilczał tę kwestię. Chwycił przyjaciela za rękę i z powrotem pociągnął w stronę swojego pokoju. –Ale mogę spróbować wykopać stąd Daisuke w najbliższym czasie! – zakrzyknął stojąc już w progu drzwi.

- W cuda to ja już dawno przestałem wierzyć; razem z wróżkami i Świętym Mikołajem na czele… - prychnąłem.

- No cóż… - wzruszył ramionami. – W takim razie mogę dać ci radę – zaproponował i nie czekając na moją odpowiedź, od razu kontynuował. – Jeśli nie chcesz, żeby brano cię za kobietę, to z powrotem rozpuść włosy. Wszyscy przyzwyczailiśmy się już do tego, że chodzisz z rozwichrzoną szopą na łbie i zakodowaliśmy sobie, że mimo iż na to nie wygląda, to jesteś facetem. Z kolei teraz, kiedy masz spięte włosy, wyglądasz nieco inaczej i widać twoje delikatne rysy twarzy oraz twoją dziewczęcą urodę…

W tym momencie bez ściemniania mogę powiedzieć, że mopowi zachciało się bawić w ptaszka, a mnie w Deidarę z „Naruto”. Cholera, dlaczego mopy nie wybuchają na zawołanie?

- Nosz kuźwa, Alex! – wrzasnął blondyn ledwo unikając pocisku. – Chcesz mnie zatłuc? Jak nie kulą to mopem we mnie rzucasz! – oburzył się. – I to w dodatku jak ci komplementy prawię! – założył ręce na piersi.

- Ja go kiedyś zabiję… - mruknąłem do siebie.

- Słyszałem! – naburmuszył się. – Pieprzona perfekcyjna pani domu… - fuknął. Zląkł się nieco, widząc, że mięsień na moim policzku drga w niekontrolowanym tiku złości. – No co? Pokaż mi takiego drugiego (drugą), co sprząta wystrojony jak na dyskotekę i w dodatku w pełnym makijażu – prychnął, po czym nim cokolwiek zdążyłem odpowiedzieć, zatrzasnął drzwi.

Westchnąłem ciężko. Podszedłem do lustra, które wisiało w korytarzu i przyjrzałem się sobie. Czy naprawdę upięcie włosów zaraz zmieniało wszystko, aż do tego stopnia? Żeby zaraz pomylić mnie z kobietą…? Może gdybym ściął włosy, to by coś zmieniło? Zawinąłem luźne kosmyki włosów na palec, aby sprawdzić, jak wyglądałbym w krótszych…

Ni chuja.

Takiego wała.

Wolę być już mylony z kobietą niż ściąć włosy. Nie po to tyle je zapuszczałem! (Przypominam, że Alex ma włosy mniej więcej do połowy pleców od aut.)

***

Daisuke minął mnie bez słowa i z rozmachem otworzył lodówkę. Sięgnął po butelkę piwa. Wyciągnął z kieszeni zapalniczkę i jednym sprawnym ruchem pozbył się zbędnego kapsla. Przytknął gwint do ust i duszkiem opróżnił połowę butelki.

- Gdzie mi w butach wlazł, a? – warknąłem.

Kuźwa, czy w tym domu nikt nie ma poszanowania dla pracy drugiej osoby? Toć nie po to ja sprzątałem, żeby on mi na tych swoich zajebiście drogich najeczkach (tak potoczne słowa w zapisie fonetycznym rządzą ;_; od aut.) wnosił mi do domu pół kilo błota, a może nawet i gówna. Z niepokojem stwierdziłem, że zaczynam ględzić jak własna matka…

- Nie denerwuj mnie, dzieciaku – odburknął brunet.

- Dzieciaku? – prychnąłem. – Mam dwadzieścia jeden lat!

- Oj, zamknij się! Dla mnie jesteś dzieciakiem! Gdybym się postarał to twoim ojcem też mógłbym zosta… - urwał. – Nie, no w sumie twoim do nie… W wieku szesnastu lat przy okazji jakieś imprezy mógłbym spłodzić Saoitu, ale ciebie mając dwanaście lat? To już chyba lekka przesada… - mruknął sam do siebie.

- Trąci patologią – odezwałem się znudzonym tonem głosu.

- No – przytaknął. – W każdym razie nie irytuj mnie jeszcze bardziej, jasne? – syknął.

- A co? Książę Ciemności ma zły humor? – fuknąłem. Sam byłem wytrącony z równowagi.

Kiedy siedzisz na dupie w domu i nie robisz nic, zaczynasz się nudzić. Otaczają cię wciąż ci sami ludzie, więc zaczynasz się z nimi kłócić, chyba tylko dla „rozrywki”, żeby w twoim życiu, które co dnia zaczyna wyglądać tak samo, zmieniło się cokolwiek. Nie wspomnę już o tym, że cztery ściany, w których przebywasz zaczynają działać jak katalizator gniewu – świadomość, że nie masz jakiegoś zajęcia jest przytłaczająca, gdyż z czasem zaczynasz czuć się niepotrzebny. Masz pracę – narzekasz, że za ciężko; nie masz pracy – narzekasz, że nie masz, co robić – i tak źle, i tak niedobrze…

- Jesteś o sto lat za młody, żeby się tak do mnie odzywać – warknął.

- O proszę, znalazł się mędrzec, starowinka w wieku trzydziestu trzech lat! – prychnąłem.

Ochida zacisnął szczęki. Zgrzytnął zębami ze złości i zmierzył mnie nienawistnym spojrzeniem. W normalnej sytuacji zapewne bym się wycofał, uciekł z podkulonym ogonem, prosząc o wybaczenie i unikałbym jego wzroku przez kolejne dwa dni, ale teraz gniew pchał mnie w oko cyklonu – dosłownie. Jakiś cienki głosik racjonalnego myślenia podpowiadał mi, że przez takie zachowanie mogę dużo stracić, że mogę pokłócić się z muzykiem nie na żarty, co może się dla mnie skończyć tym, że znów stanę się bezdomnym; niestety, ryk towarzyszący zbliżaniu się do serca wściekłości absolutnie zagłuszał racjonalne myślenie. Teraz liczyło się tylko to, aby dać upust swojej złości.

Przez to, że byłem tak zaślepiony chęcią wyładowania się na jakiejkolwiek żywej istocie, nie zwróciłem uwagę na Daiego. Nie chciałem dostrzec, że dziś był bledszy niż zwykle, mizerny, pod oczami malowały się fioletowe cienie, a on sam wspierał się na blacie kuchennym, zaciskając na jego krawędzi dłonie tak mocno, jakby bał się, że zaraz upadnie.

Po raz kolejny tego dnia zza drzwi swojego pokoju wychylił się Ito. Rzucił kilka niepewnych spojrzeń, aby rozeznać się w sytuacji, by zaraz potem doskoczyć do mnie i nim zdążyłem palnąć kolejne obelgi, zakrył mi dłonią usta.

- Daj spokój, Dai-chan – zaczął przesłodzonym głosikiem. – Alex dzisiaj źle spał i jest rozdrażniony – machnął wolną ręką, po czym  wykonał gest, który miał ukazać, że mam nierówno pod sufitem. Szarpnąłem się i miażdżyłem go spojrzeniem, jednak to niewiele dało. – Odpocznij sobie, dobrze? Ja zabiorę tego ćwoka stąd, żeby ci nie przeszkadzał – zaczął się cofać, ciągnąc mnie za sobą.

Brunet wziął głębszy oddech i przymknął powieki, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał lub próbował uspokoić. W końcu skinął głową, a blondyn, uradowany faktem, że wokalista nie zamierza powyrywać mi nóg z tyłka i puścił mi płazem moje przewinienia, momentalnie wepchnął mnie do swojego pokoju i zamknął drzwi.

- Co ty sobie wyobrażasz?! – wrzasnąłem na niego. – Jak ja ci zaraz dam ćwoka…! – pogroziłem mu pięścią.

- Alex, uspokój się – chłopak opadł ciężko na łóżko. Wyglądał na zmartwionego. Posłałem mu pytające spojrzenie. – Dai źle się czuje; to widać na pierwszy rzut oka…

- No i co z tego? – założyłem ręce na piersi. – Co mnie obchodzi, że królowa Bon ma migrenę? – fuknąłem.

- Nie rozumiesz – pokręcił głową. – On ma problemy ze zdrowiem.

- Jak my wszyscy – trwałem uparcie przy swoim.

- Ale on ma problemy z sercem (przypominam, że Daiemu zeszło się prawdopodobnie na zawał… od aut. ;_;) – spojrzał na mnie z naganą. – Już kiedyś taka sytuacja miała miejsce… Wyglądał wtedy tak samo; jakby zaraz miał zejść z tego świata… Wtedy też byłem zły, tak jak ty, i wyładowałem na nim całą swoją złość. Może tego nie okazuje, ale Dai naprawdę bierze do siebie to, co się do niego mówi. Ta jego oschłość i cynizm to jedynie skorupa, w której się zamknął…

- Czekam na zakończenie tej fascynującej opowieści – prychnąłem.

- Weź ty też już nie zgrywaj obrażonego księcia, co? – syknął. – Daisuke nie jest idealny, wiem. Ma swoje wady, jak my wszyscy, ale zrozum, że się o niego martwię… Już raz miał zapaść. Nie chcę, żeby to się powtórzyło kolejny raz. Daj mu spokój – posłał mi błagalne spojrzenie, a ja poczułem jakby dźgnął mnie w brzuch.

Ups…

***

Gdyby Ochida zszedł z tego świata przeze mnie na zawał, Saitou prawdopodobnie znienawidził  by mnie i w odwecie również mnie ukatrupił. A po co ryzykować własnym życiem? No właśnie, nie ma ku temu żadnego powodu. Dlatego, aby uniknąć przedwczesnej śmierci z rąk czy to rozsierdzonego bruneta czy rozgoryczonego blondyna, zacząłem poruszać się po mieszkaniu niczym duch. Normalnie fantom. Czułem się nieco dziwnie, wychylając się zza drzwi najpierw kontrolnie, aby upewnić się, że nikogo nie ma na horyzoncie, nim zdecydowałem się wyjść z własnego pokoju, no ale cóż… Środki bezpieczeństwa przede wszystkim.

Dai wiecznie miał zły humor, ale Ito rozgniewał się na mnie po raz pierwszy. Ze strony wokalisty wiedziałem, czego mniej więcej mogłem się spodziewać, a więc kiedy jakimś niefartem dane byłoby mi go spotkać podczas jego niekończącej się nerwicy, wiedziałem, że muszę uciekać gdzie pieprz rośnie, gdyż była to jedyna opcja, dzięki której mogłem zachować swój marny żywot. Gorzej było z nastolatkiem… Jeśli podda się już tym rzeźnickim zapędom i zachce mu się urządzić jakiś satanistyczny, czarnomagiczny obrzęd na mojej skromnej osobie, to miałem uciekać, tak jak w przypadku Daisuke czy może lepiej przeczekać w ukryciu? Bądź co bądź, jak już raz ucieknę, to już raczej tu nie wrócę…

Wciąż pozostając czujnym, przemykałem w stronę kuchni. Było już ciemno; mrok rozpraszany punktowo przez sztuczne światła spowijające stolicę zaglądały do mieszkania przez niezasłonięte okna. Akurat u nas wszędzie światła pogaszone. Czyżby muzyk i jego podopieczny gdzieś wyszli? Serio się obrazili? Gdybym wciąż nie był świadom, jaka duża różnica wieku ich dzieli, pomyślałbym, że poszli na randkę…

Tak, tak, mam tendencje do przeinaczania swojego życia w „Modę na sukces”. Wszyscy ze wszystkimi chodzą na randki, sypiają i się zdradzają. No cóż, taka moja pokręcona logika…

Właściwie to nie zamierzałem wyściubiać nosa spoza mojego sanctrum, dopóki wrzące emocje w obu moich współlokatorach nie opadną, jednak chęć wzięcia prysznica czy głód były silniejsze ode mnie.

Wszedłem do kuchni, w której również panował mrok. Sięgnąłem w kąt, w którym kłębiły się najgłębsze cienie, na oślep szukając czajnika elektrycznego. Nalałem wody i nastawiłem go. Wysunąłem szufladę, z której mieściły się kubki, czemu towarzyszył dźwięk obijającej się o siebie porcelany.

- Mógłbyś mi zrobić herbatę – dobiegł mnie głos z salonu. Tak się wystraszyłem, że niemalże upuściłem naczynie, które trzymałem w rękach. – Coś ty taki strachliwy? W burzę robiony?

Wytężyłem wzrok, aby dostrzec postać Ochidy zajmującą fotel. Siedział sztywno, z dłońmi kurczowo zaciskającymi się na podłokietnikach. Słabo go widziałem, gdyż jego również szczelnie owinęła czerń nocy, jednak mimo wszystko dostrzegłem, że blady owal jego twarzy nie wygląda już tak mizernie. Nie był już tak napięty, choć cienie pod oczami wciąż pozostawały obecne, przez co z tej odległości wydawało się, że jego oczodoły są pustymi jamami.

- Um… - zająknąłem się. – Jasne – skinąłem głową. – Zieloną? – upewniłem się.

- Zgodziłeś się? – zdziwił się. – Byłem pewien, że odpyskujesz jakimś kąśliwym tekstem, a tu proszę… od tak sobie wykonujesz nagle moje polecenia? – liczył na jakąkolwiek reakcję z mojej strony, jednak ja wolałem milczeć. – Tak, poproszę zieloną.

Kiedy woda się zagotowała, wypełniłem dwa kubki wrzątkiem i skierowałem się w stronę bruneta. Usiadłem na kanapie, a herbatę postawiłem na niskim stoliku tuż przed nim.

- Saitou… - zacząłem niepewnie. – Saitou mówił mi, że masz problemy ze zdrowiem.

- Aaa… - mruknął ze zrozumieniem. – To dlatego jesteś taki grzeczny? Wziął cię na litość? – zaśmiał się niewesoło.

- Nie o to chodzi – pokręciłem głową. – Sam doszedłem do wniosku, że bezpodstawnie wszcząłem kłótnię. Kiedy tak siedzę w domu i nic nie robię, zaczyna mi odbijać… - wyznałem szczerze.

- To miały być przeprosiny? – prychnął i sięgnął po kubek z gorącym naparem.

- Pół na pół – odparłem po chwili namysłu. Daisuke zaśmiał się.

- Całe szczęście – błysnął zębami w uśmiechu. – Gdybyś jeszcze wyjechał mi tu z formalnymi przeprosinami, pomyślałbym, że Ito podmienił cię albo przeprowadził na tobie w domowych warunkach lobotomię – zachichotał.

- Oho, chyba zdrowiejesz – upiłem łyk herbaty. – A już się zaczynałem martwić…

- Więc jednak wziął cię na litość?

- Jaja sobie robisz? – prychnąłem. – Mnie? – Dai w odpowiedzi zaśmiał się raz jeszcze. – Ale tak serio… Rzeczywiście coś ci jest czy Saitou zmyślał?

- Mam problemy z sercem. Nadciśnienie tętnicze i miażdżycę; co prawda jeszcze nie spieszno mi wyemigrować do Krainy Wiecznego Uśmiechu, ale jednak… - westchnął. Przysunąłem się na skraj sofy i sięgnąłem jego zaciśniętej na podłokietniku dłoni, którą nakryłem własną.

- Nie wiedziałem…

W jakiś niewytłumaczalny sposób zrobiło mi się głupio i smutno. Mój ojciec też miał problemy z sercem, jednak kiedy dowiedziałem się o tym, nie wywarło to na mnie wrażenia. Właściwie byłem wtedy jeszcze nastolatkiem i w ogóle się tym nie przejąłem. Przechodziłem okres buntu, dlatego w tamtym momencie wszyscy byli dla mnie źli, niedobrzy i przede wszystkim obojętni… A teraz? Pomimo tego, jak potraktował mnie Ochida czy to podczas naszego pierwszego spotkania, czy afery z Hyde, czy tego jak w ogóle się do mnie odnosił na co dzień i zachowywał… gdybym tylko mógł, pomógłbym mu bez namysłu – niestety, znachorem ani lekarzem nie byłem, więc pozostawałem bierny.

- Jasne, że nie wiedziałeś, bo ci o tym nie powiedziałem – fuknął i strącił moją dłoń. Założył ręce na piersi. Przyjął swoją standardową pozycję „władcy świata i okolic”, jak zwykłem to określać. Przez chwilę siedział jakby naburmuszony, po czym zmierzył mnie badawczym spojrzeniem. – Alex… Ty się naprawdę martwisz? – wydawał się być zdziwiony nie na żarty.

- Może nie jestem aż takim bezdusznym sukinsynem, za jakiego mnie miałeś, co? – rzuciłem kwaśno.

- Nie to miałem na myśli… - zaoponował. – Wiesz… Nie byłem dla ciebie zbyt miły…

- Prawda – zgodziłem się. Ochida skrzywił się nieznacznie. – No co? Myślałeś, że z grzeczności zaprzeczę?

- No nie… Akurat po tobie bym się tego nie spodziewał, jednak dzisiaj zaskoczyłeś mnie do tego stopnia, że jestem w stanie uwierzyć w cuda z wróżkami i Świętym Mikołajem na czele – wzruszył ramionami, a ja obdarowałem go miażdżącym spojrzeniem.

- Dzięki – syknąłem. – A tak w ogóle to nie kradnij moich tekstów, co? – warknąłem.

- W pewnym sensie to był komplement.

- Dobrze wiedzieć – uśmiechnąłem się jadowicie.

Dai ponownie zaśmiał się, tym razem krócej. Mimo panującej ciemności z łatwością mogłem dostrzec, jak ciekawsko mi się przygląda.

- Jak się czujesz? – zapytałem po chwili.

- Lepiej. Leki zaczęły działać – pokiwał głową, jakby chciał podkreślić, że zgadza się z własnymi słowami. – Jestem meteopatą, dlatego czułem się dzisiaj dość słabo.

- Dość słabo? Wyglądałeś jakbyś zaczął szukać tego przeklętego garnka złota leprechana po drugiej stronie tęczy już teraz! – wyrzuciłem ręce w powietrze, aby podkreślić dramatyzm mojej wypowiedzi. – No a tak swoją drogą, to rzeczywiście pogoda dzisiaj była paskudna…

- Nie znoszę, kiedy pada – wyznał. – Często dostaję wtedy arytmii…

- Och… - wyrwało mi się.

Wokalista spojrzał na mnie, jakby zdziwiony moją reakcją. Wydawało się, że naprawdę dziwi go fakt, że w jakimś stopniu obchodzi mnie jego stan zdrowia i w jakimś stopniu mu współczuję i żałuję go, bo tylko tyle mogę zrobić.

W jakimś stopniu.

Brunet podniósł się z fotela i przesiadł. Zajął miejsce obok mnie. Usiadł tak blisko, że nasze ramiona, biodra oraz uda stykały się. Czułem ciepło bijące od jego ciała.

- Wiesz… - zacząłem. – Znaczy, może od razu podkreślę, że nie chcę tym stwierdzeniem wszczynać nowej kłótni, więc się nie wściekaj – uniosłem dłonie w obronnym geście. Mężczyzna skinął głową, dając mi znak, że przyjął do wiadomości moje słowa. Wziąłem głębszy oddech. – Jesteś nerwowym typem, a bynajmniej takie odnoszę wrażenie. Powiedziałbym nawet, że jesteś cholerykiem… - urwałem na moment, aby upewnić się, co do jego reakcji. Całe szczęście na jego twarzy nie drgnął nawet jeden mięsień. - …co oczywiście nie wpływa dobrze na twoje i tak pozostawiające wiele do życzenia zdrowie. Może zacząłbyś się nieco oszczędzać? – zaproponowałem.

- Co masz na myśli? Emeryturę? – spojrzał na mnie z politowaniem.

- Nie. Ale może przestalibyśmy się kłócić? – wysunąłem propozycję. – Wiesz, mniej stresu, złości; lepiej dla serca – rozłożyłem ręce. – W każdym razie, można by było przynajmniej spróbować…

- Prawdziwy dzień cudów… - skwitował, za co zrugałem go spojrzeniem. – Dobra, dobra, rozumiem, żadnych takich zgryźliwych tekstów – uniósł dłonie. – Już będę grzeczny – zapewnił.

- Acha, jasne… - mruknąłem nieprzekonany.

- Skoro żądasz ode mnie niemożliwego, to chyba ja mogę wcisnąć ci w takim razie obietnicę bez pokrycia, co? – uśmiechnął się pod nosem. – Dobry pomysł, wzniosłe słowa, ale gorzej z wykonaniem…

- Ale dlaczego mielibyśmy niby nie spróbować? Może a nuż się uda? – próbowałem go przekonać.

- Nie no, jasne; spróbować zawsze można – przytaknął.

- Więc? Masz jakiś pomysł, jak zacząć wcielać w życie tan nasz chlubny plan? – zainteresowałem się.

- No… - zamyślił się. – To może zacznijmy od tego, że nie będziesz przyprowadzać do mieszkania swoich seks-przyjaciół, okej?

- Co?! – wrzasnąłem. – Ja nie mam żadnych seks-przyjaciół! – zaprotestowałem ostro. –Crena to po prostu chłopak, którego poznałem w parku!

- Aaa… Rozumiem – pokiwał głową. – No jak w parku, to wszystko jasne. Bo przecież z ludźmi poznanymi w parku od razu leci się w ślinę, nie? To jest logiczne – spojrzał na mnie z naganą.

- A co ci do tego, z kim się spotykam? – fuknąłem. – Nie twój interes, z kim lecę w ślinę, a z kim nie!

- Mój interes, bo mieszkasz z moim podopiecznym, a ja nie chcę, żeby pod moją nieobecność odbywały się tu jakieś orgie!

- Odwal się od moich znajomych!

- Alex! – huknął na mnie. – Przed chwilą chciałeś raz na zawsze przestać się ze mną kłócić, a teraz znów zaczynasz! – zamilkłem. Daisuke westchnął ciężko.

- Przepraszam… - mruknąłem niewyraźnie.

- Mogę liczyć na to, że nie zobaczę tego podejrzanego typa nigdy więcej? – odezwał się po chwili. – Słuchaj, Alex… Wiem, że może mi nie uwierzysz, ale mimo iż nad tobą nie sprawuję opieki, to nie zmienia faktu, że o ciebie też się martwię. Jakkolwiek banalnie to zabrzmi, nie chcę, żeby ktoś narobił ci przykrości…

- To znaczy, że…

- Tak, lubię cię – skinął głową i uśmiechnął się delikatnie.

W świetle tych przyjaznych słów spojrzałem na niego jakoś inaczej. W jednej chwili z intryganta, na którego kląłem siarczyście i przeklinałem w duchu, stał się zwykłym człowiekiem, z którym można było porozmawiać, pośmiać się i dojść do jakiegoś porozumienia. Dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę z tego, jaki Dai jest przystojny. Zajebiście przystojny. Czułem jego gorący oddech na szyi, głębokie spojrzenie, którym jakby gładził całe moje ciało; słyszałem przyspieszone bicie własnego serca, elektryzujące dreszcze w okolicach lędźwi, jakbym się ekscytował. Tylko dlaczego? Dlaczego tak zareagowałem? Skąd u mnie taka reakcja? Czemu serce wali mi jak młotem?

- Nie chcę, żeby ktokolwiek inny cię całował… - szepnął.

Nachylił się nade mną. Widziałem jeszcze przez moment, jak ten drapieżny błysk w jego oczach gaśnie, zastępowany przez niepewność przed tym, czy nie zostanie odtrącony, nim zamknął oczy. Chwilę później poczułem jego gorące usta na moich. Jego wargi były lekko spierzchnięte, ale za to wręcz idealne do pocałunków. Ochida złożył na moich ustach kilka czułych całusów. Poczułem, jak przesuwa dłonią po moim policzku. Instynktownie objąłem go za szyję i pociągnąłem w swoją stronę, tym samym zmieniając naszą pozycję. Położyłem się na sofie, a on zawisł nade mną, wciąż nie przestając czule mnie całować. Rozsunął moje wargi językiem, a następnie wsunął go w moje usta. Jęknąłem z podniecenia. Jeszcze nigdy nie ekscytowałem się tak samym pocałunkiem. Założyłem mu jedną nogę na biodro, którą on przytrzymał, a następnie przesunął po niej aż do pośladka i sunął nią dalej. Jego dłoń zatrzymała się dopiero na boku mojego ciała. Nie spieszył się. Nie był zachłanny jak Hideto. Przeszło mi przez myśl, że sam się powstrzymuje, aby doznać jeszcze więcej przyjemności ze słodkich katuszy, po których pieszczoty zawsze stają się jeszcze bardziej intensywne. Wiedział, że pośpiech nie jest wskazany. Przecież na co dzień mieszkamy pod jednym dachem; mógł się mną nacieszyć do woli.

Daisuke przesuwał językiem po moim podniebieniu, zębach, zahaczał o mój język, który był skory do zabawy. Oddawałem z pasją wszystkie pocałunki. Zawładnęła mną chora obsesja, pragnienie dotyku.

Chciałem, żeby mnie dotykał.

Chciałem znaleźć się jeszcze bliżej niego.

Chciałem czuć jego ciepło.

Chciałem mieć go tylko dla siebie.

Zawładnęło mną pożądanie.

Chciałem się z nim kochać.

Tu i teraz; choćby i nawet miało boleć jak cholera – teraz liczyła się dla mnie jedynie jego obecność i dotyk, który jednocześnie łagodził wszelkie bóle i odbierał jasność myślenia.

Ale w tej chwili nie chciałem jasno myśleć.

Nie chciałem myśleć o niczym, gdyż wiedziałem, że mogłoby się to skończyć źle – na przykład zwycięstwem rozumu nad pożądaniem i odtrąceniem bruneta.

Wyginałem się w jego stronę, pragnąc go na wszelkie możliwe sposoby. Muzyk widział moje starania, stan, do którego mnie doprowadził – był zadowolony, choć on również nie pozostawał gorszy. Przesunął dłonią po moim brzuchu, na co odpowiedziałem mu cichym jękiem. Matko, to dopiero brzuch, a ja już jęczę!

Nasze języki splatały się na pograniczu naszych ust. Podwinąłem jego t-shirt, mając zamiar pozbyć się go, kiedy nagle usłyszałem ciche kliknięcie, a chwilę potem charakterystyczny odgłos otwieranych drzwi. Moment po tym światło w kuchni zapaliło się, a jako że kuchnia była połączona bezpośrednio z salonem, jasność wyłoniła z cieni nasze splecione postacie. Saitou stanął w progu pokoju jak wryty.

- Co… Jak wy…? – wydukał, spoglądając na nas oczami wielkimi jak monety 2€.

…

-Oj! (wiecie, to taki niby japoński odpowiednik polskiego „hej”, ale jakoś to nasze „hej” strasznie mi tu nie pasowało, dlatego zostanie tak o, właśnie o… od aut.) Oj! – skołowany podniosłem wzrok na Ochidę. – Co ty masz za manię odlatywania, kiedy do ciebie mówię? – jęknął. – Zupełnie jak Saitou… Ty se mów, a ja zdrów… - przewrócił oczyma.

Spojrzałem na niego zdezorientowany. Wciąż czułem dreszcze podniecenia, Daisuke nadal wydawał mi się być bardziej atrakcyjny niż kiedykolwiek wcześniej, jednak świadomość, że po prostu za daleko wybiegłem myślami nieco mnie peszyła i żenowała. Do niczego nie doszło. To moja chora wyobraźnia. Podświadome pragnienia.

Przełknąłem z trudem ślinę i sztywnym ruchem poprawiłem się na siedzeniu, jednocześnie przysuwając się do muzyka. Niby przypadkiem moja ręka wylądowała na jego kolanie. No co? Dlaczego niby nie urzeczywistnić moich myśli, szczególnie, kiedy były tak przyjemne?

- Nie pozwalaj sobie, dzieciaku – spojrzał na mnie z czymś pomiędzy rozbawieniem a politowaniem, jakim obdarza się przygłupiego szczeniaka, który próbuje zjeść muchę. – Na to akurat jesteś za młody o dwieście lat – parsknął, po czym podniósł się z kanapy. Zakląłem pod nosem w ojczystym języku, tak, aby mnie nie zrozumiał. Mężczyzna zaśmiał się pod nosem.

***

- Alex! – usłyszałem wołanie z łazienki. – Jak ci zaraz jebnę, to się nogami nakryjesz!

- Co znowu? – jęknąłem, zaglądając do zaparowanego pomieszczenia przez uchylone drzwi.

- Pozabierałeś wszystkie ręczniki do prania, to teraz przynieś czyste!

- To ja tu się staram i jeszcze zjebki za to dostaję? – prychnąłem pod nosem, kierując się w stronę szafy, która mieściła się na korytarzu. Wyciągnąłem z niej błękitny ręcznik, którym następnie cisnąłem w bruneta.

Nie, zboczuchy jedne, Dai wcale nie stał goły i wesoły; jedynie półnagi, bo miał na sobie tylko czarne długi dresy, które służyły mu najwidoczniej za piżamę. Owy ręcznik pełnił funkcję ogólną, że tak powiem; wisiał na wieszaku koło umywalki i służył do wycierania rąk.

- Uwielbiam, kiedy się dąsasz – zaśmiał się pod nosem, widząc moją kwaśną minę.

- A więc dlatego zawsze się ze mną kłócisz? – prychnąłem. – Dostaję przez ciebie nerwicy, bo ty lubisz kiedy się dąsam?! – syknąłem. – W takim tempie to ja pierwszy zejdę tu na zawał! I zapamiętaj sobie, jak kopnę w kalendarz, to będzie twoja wina! I ty będziesz płacił za transport moich zwłok do mojego kraju! – wycelowałem w niego oskarżycielsko palcem.

- Hę? Nie chciałbyś być pochowany w Japonii? – zdziwił się.

- C… Co?  - jego pytanie wydało mi się być strasznie nie na miejscu; tym bardziej, że mówił o tym z taką poważną miną. – A co cię to interesuje? Zresztą… pewnie i tak taka właśnie byłaby wola mojej rodziny, więc… - zająknąłem się. – O czym my w ogóle gadamy? – zreflektowałem się, a w moim głosie znów słychać było dozę irytacji.

- No dobra, już – uniósł dłonie w obronnym geście. – Spokój – przytknął mi palec do ust, widząc, że już szykuję się do odpowiedzi. W jakiś niezrozumiały dla mnie sposób świadomość, że dotyka moich ust unieruchomiła mnie i odebrała mi głos. – Naprawdę zamilkłeś? – zdziwił się. – Coś mi dzisiaj nie pasuje w twoim zachowaniu… - mruknął bardziej do siebie i przyłożył rękę do mojego czoła.

Nagle zdałem sobie z czegoś sprawę.

Jesteśmy razem w łazience, co już samo w sobie jest dość wymowne.

Przede mną stoi półnagi Ochida i mnie dotyka.

Daisuke ma zajebisty brzuch…

…

Chyba jestem niewyżyty…

To zaczyna mnie z lekka przerażać.

Momentalnie poczułem, jak policzki zaczynają mnie piec. Znów poczułem się spięty, skołowany. Spojrzałem na wokalistę, którzy obdarzył mnie badawczym spojrzeniem.

- Masz gorące czoło – w jego głosie odbił się niepokój.

- Dlaczego was znowu naszło na romantyczne kąpiele? – do towarzystwa dołączył również Ito, którego zwabiły zapewne nasze głosy. – Już drugi raz nakrywam was wspólnie w łazience i nie powiem, żebym był z tego zadowolony… - mruknął nieco speszony. – Czy nie możecie robić takich rzeczy w twoim mieszkaniu, Dai-chan?

- Alex ma gorączkę – odezwał się wokalista, całkowicie ignorując wcześniejsze słowa swojego podopiecznego.

– Przeziębiłeś się? – zapytał Saitou, przekrzywiając przy tym ciekawsko głowę.

 - Nie, nie; nic mi nie jest – czym prędzej odwróciłem się i machając lekceważąco ręką na sztywnych nogach, niemalże nie uginając kolan wymaszerowałem z łazienki. Byłem pewien, że jeśli stawy ugną się, to już nie utrzymają dłużej mojego ciężaru ciała. Wpadłem do swojego pokoju i zamknąłem drzwi. Oparłem się o nie plecami, ciężko oddychając.

Co się ze mną dzieje?