mini-seria „Long, long time ago” - Official yaoi diary cz.2 Mitsuki (Delacroix) x KON (CelL)

Tytuł: „Long, long time ago” - Official yaoi diary cz.2

Paring: Mitsuki (Delacroix) x KON (CelL)

Gatunek: obyczajowe romansidło, mam nadzieję, że nie wyjdzie smutne

Typ: mini-seria cz.2/3

Beta: -

Delacroix                                                 CelL 

Mitsuki – wokalista                                   KON – wokalista

Saya – gitarzysta                                       NAO - gitarzysta

Rei – basista                                               SIN - gitarzysta

Tomo – perkusista                                    YUKI- basista

(perkusista jako tako nie należy do zespołu; nie widnieje nawet na zdjęciach grupowych, dlatego go pomijam)

Przez długi czas sprawa z Kon (dziwnie to brzmiało, kiedy odmieniałam ten pseudonim przez przypadki np. „Przez długi czas sprawa z Konem (…)”, dlatego zdecydowałam pominąć naszą kochaną, ojczystą deklinację od aut.) nie dawała mi spokoju. Punktem zaczepienia były dla mnie jego słowa: „Zawsze cię podziwiałem, nawet w szkole”. Pytanie tylko, jakiej? Co prawda nie zmieniałem szkół wraz z kolejnymi semestrami, ale powiedział, że nasze spotkanie było już tak dawno… Więc kiedy mogliśmy się spotkać? W szkole podstawowej? Gimnazjum? Liceum? Studiach?, tak, tak wyobraźcie sobie, że byłem na studiach. Caluśkie dwa semestry; potem udało nam się wybić i zostałem muzykiem „pełnoetatowym”, że tak powiem…

Po przeprowadzeniu eliminacji drogą dedukcji postawiłem na dwie szkoły – gimnazjum bądź liceum. Studia za późno; podstawówka za wcześnie –  właśnie tak proste było moje myślenie.

Wyciągnąłem stare albumy, które kurzyły się na dnie jednej z szaf w mojej sypialni. Sam zdumiałem się, ile radości przyniosło mi oglądanie zdjęć i przez chwilę zastanawiałem się czy dla poprawy nastroju nie zrobić sobie takiej wystawki, jak w mieszkaniu u Kon na parapecie, ale jako żem jest leniwy cieć malinowy (teksty menagera wymiatają) [haha, nie menagera, bo moje xD od aut.] to nie chciało mi się tego robić; za dużo zachodu. W każdym razie odnalazłem w końcu fotografie, które  mnie interesowały – zdjęcia klasowe. Chyba nikt w szkole ich nie lubi, jednak teraz były naprawdę pomocne. Przyglądałem się uważnie każdej z twarzy na zdjęciu z trzech lat gimnazjum i liceum, liczyłem uczniów aby upewnić się czy na pewno wszyscy byli obecni podczas zdjęć, jednak wszystko się zgadzało, a żaden z nich nie przypominał czerwonowłosego. Chociaż w sumie… Ciężko było mi wyobrazić sobie, jak wokalista mógł wyglądać w latach szkolnych, gdyż podczas tego niedługiego czasu, kiedy miałem okazję przyjrzeć mu się, miał wykonany pełen makijaż, kolorowe soczewki i farbowane włosy – w szkole żadna z tych rzeczy nie była dopuszczalna, więc mógł się zmienić, jednak… czy aby na pewno? Wciąż dręczyło mnie to, że ten chłopak może być zwykłym oszustem. Już nie raz wielu próbowało mnie sobie zjednać, aby zyskać jakieś chody w wytwórni, jednak ja byłem nieugięty. Nie działały na mnie prośby, słodkie słówka, płacze, groźby czy przekupstwo – no, na zapłatę w naturze kilka razy dałem się nabrać, ale skończyło się tylko na szybkim numerku w toalecie. Nikomu nigdy nie udostępniłem drogi do sławy „na skróty” czy „po znajomości”. Raziło i gorszyło mnie coś podobnego…

Zazwyczaj łatwo było dostrzec, że ktoś zwyczajnie próbuje mnie podejść, gdyż kłamstwa i obietnice, którymi się posługiwali początkujący muzycy były łatwe do przejrzenia; ich motywy były banalne. A co jeśli Kon posunął się nieco dalej? Przypadkiem na siebie wpadliśmy, rozpoznał mnie i postanowił wykorzystać sytuację – widział dokąd pobiegłem, mieszkał w pobliżu, znał okolicę – wyprzedził mnie i pomógł w ucieczce przed fanami, a potem na szybko sklecił historyjkę o tym, że się znamy, ale ja go nie pamiętam, zrobił smutną minkę i na koniec postawił wisienkę na torcie; żebym poczuł się dobity, pokazał bliznę. Może ta blizna nie miała nic wspólnego ze mną; może kiedyś ktoś go napadł albo jakoś nieszczęśliwie upadł po pijaku… kto go tam wie?

Najgorsza w tym wszystkim była niepewność, bo jeśli w rzeczywistości był oszustem, to okazałby się świetnym aktorem – ja... naprawdę poczułem się w jakiś niewytłumaczalny sposób związany z tym chłopakiem... a może to jakaś sztuczka? Uległem jakiejś sugestii?

Nie podał mi swojego prawdziwego imienia, więc, prawdę mówiąc, byłem bezradny. Gdybym dysponował choćby jego nazwiskiem mógłbym przecież zadzwonić do szkoły, do której uczęszczałem i zapytać się czy kiedykolwiek ktoś taki chodził tam w tym samym przedziale czasowym, co ja; a tak, co mogłem zrobić? Nic…

Wciąż pogrążony we własnych myślach poszedłem na próbę. Miałem szczęście, gdyż dzisiaj Saya się spóźniał, a więc zyskałem chwilę na uporządkowanie myśli. Przez czas, w którym Rei stroił gitarę, Tomo rozstawiał bębny, a ostatni z muzyków wciąż pozostawał nieobecny, poszukiwałem informacji na temat Kon w internecie. Byłem pewien, że miał zespół, jednak nic o nim nie znalazłem. Nie wiedziałem nawet jaką nazwę nosi się jego grupa – wiedziałem tylko, jak wyglądają i jak teoretycznie nazywa się ich wokalista. Żebym chociaż tytuł jakiejś piosenki znał!... Ech…

- Mitsuki, znów się obijasz? – zawisł nade mną menager.

Nasz menager to Soichiro Koruba – wysoki mężczyzna o postawie kija od miotły oraz kościstych dłoniach, ale za to bardzo boleśnie bijących niewinnych wokalistów, takich jak ja. Soichiro był już po czterdziestce i często zwykł mówić, że to przez nas tak szybko siwieje – w istocie, tuż przy skroniach oraz nad czołem z czasem pojawiało się coraz więcej włosów przyprószonych siwizną. Mimo to nie wyglądał staro. Jego twarz nie była poznaczona głębokimi zmarszczkami, a spojrzenie było drapieżne niczym u młodego człowieka, który chce zdobywać świat, więc nie wyglądał źle. Jego oblicze zazwyczaj miało dość surowy wyraz, choć Koruba sam w sobie nie był jakim gburem; jedynie cenił dokładność i punktualność, a jako że nie posiadałem nadmiaru tych cech, to właśnie z tego powodu byłem tak często ganiony.

Menager poprawił kwadratowe okulary w czarnych oprawkach na nosie i usiadł koło mnie na kanapie. Rzucił okiem na hasło, które wpisałem w wyszukiwarce i wyniki poniżej.

- Ja się nigdy nie obijam – prychnąłem.

- Teraz też pracujesz? – zaśmiał się pod nosem.

- No ba! Szukam takiego jednego zespołu, ale nie wiem, jak on się nazywa…

- A wiesz o nim cokolwiek innego? Jakieś single, członkowie zespołu albo coś? – dopytywał.

- Wokalistą jest Kon. Singli nie znam, ale wiem, że mieli taki krwisty image. Wiesz, cali ubrani na biało i jakby zakrwawieni – próbowałem jak najkrócej i najbardziej zrozumiale streścić ubiór zespołu chłopaka. – O! I wszyscy mieli taki sam kolor włosów; czerwone! To jakiś początkujący zespół…

- Niech będzie, że poszukam ich dla ciebie, ale w zamian ty musisz w końcu wziąć się do roboty – ponownie wstał i spojrzał na mnie z góry.

- A co ja mam niby robić, skoro Sayi nie ma? – spojrzałem na niego jak na idiotę.

- Napisz coś w końcu – rzucił mi notatnik i długopis ze stołu, który znajdował się przed sofą. – Myślisz, że cały czas będziecie mogli opierać się na sukcesie singla „Mugen Kairou” (swoją drogą fantastyczna piosenka! od aut.)?

W odpowiedzi jedynie prychnąłem. Przez aferę z czerwonowłosym nie miałem weny. Nie mogłem myśleć o niczym innym, jak o nim…

***

- O dobry Buddo… - jęknąłem. – Nareszcie koniec… - mruknąłem do siebie wychodząc z sali.

- Coś ty taki dzisiaj rozkojarzony, co Mitsuki? – zapytał Saya.

- Skończylibyśmy wcześniej, gdybyśmy nie musieli powtarzać za każdym razem, kiedy ty myliłeś tekst albo za późno wszedłeś w rytm – Rei spojrzał na mnie karcąco.

- Dobra, macie racje; moja wina – przyłożyłem rękę do serca w akcie skruchy. – Możecie mnie zlinczować.

- Jakoś nie mam ochoty – odparł beznamiętnie perkusista.

- Moje szczęście? – bardziej zapytałem niż stwierdziłem.

- Nie, ręce mnie bolą od całodziennego nawalania po perkusji – minął mnie w drzwiach. – To na razie! Muszę trochę odpocząć, jeśli następna próba ma wyglądać tak samo przez Mitsukiego…

- No ej, przecież przeprosiłem! – zbulwersowałem się.

- Przyznaj się, co ci tak zaprzątnęło głowę, co? – dociekał gitarzysta z diabelskim uśmieszkiem.

- Jest taka pewna sprawa, która nie daje mi spokoju… i muszę ją rozwiązać sam – zreflektowałem się szybko zanim zdążyłem powiedzieć o słowo za dużo, widząc, że gitarzysta już szykuje się do „pomocy”.

- Mitsuki! – z korytarza dobiegł mnie głos menagera. – Znalazłem ten zespół, który cię interesował – w tym momencie byłem pewien, że oczy zaświeciły mi się niczym dwie małe pochodnie. W trybie natychmiastowym dopadłem Soichiro, by pociągnąć go w stronę jego gabinetu. Mężczyzna odwrócił ekran komputera w moją stronę. Na monitorze widniało zdjęcie zespołu. Od razu rozpoznałem Kon, który stał na środku w wyzywającej pozie. – Zespół nazywa się CelL i, rzeczywiście, działa od niedawna.

- To on… - mruknąłem do siebie. – Masz o nich więcej informacji?

- Jedynie imiona pozostałych muzyków i tytuły singli. Nie ma żadnych informacji odnoście członków zespołu; kompletnie nic.

- Szlag! – krzyknąłem poirytowany.

- Chciałeś dowiedzieć się czegoś konkretnego?

- Chcę znać jego tożsamość – wymierzyłem palcem w wokalistę, który patrzył na mnie wciąż w ten sam wyzywając sposób, jednak teraz wydawało mi się, że odnajdywałem w nim pewną dozę drwiny… - Chwila… - nagle mnie olśniło. – Chwila! A wiesz może, gdzie mają mieć następny występ?

Koruba wzruszył ramionami, po czym zasiadł za biurkiem. Przez moment stukał w klawiaturę, przeglądał strony, aż w końcu znalazł to, o co go prosiłem.

- Następny piątek. Klub „Noroi” (jap. klątwa – jakże mrocznie xD wiem od aut.) w Tomigaya niedaleko Uniwersytetu Tōkai – rzucił. – Wejściówka 1500¥ (45zł w obecnym kursie walut, ale bierzcie poprawkę na to, że obecnie kurs jena podskoczył o 50% od aut.). Zarezerwować ci bilet? – uśmiechnął się drapieżnie.

- Nie.

- Zamierzasz wbić się tam jako gość specjalny? – popatrzył na mnie z powątpiewaniem. – Wielki Mitsuki promuje nieznany nikomu zespół? To byłaby dla nich dobra reklama – jego spojrzenie stało się jadowite. - Jeśli to zrobisz, urwę ci jaja i…

- Nie, mam inny plan – zdusiłem jego tyradę w zalążku. – Nie chcę w ogóle iść na koncert. Chcę tylko zamienić parę słów z muzykami – oświadczyłem spokojnie. – Dzięki za pomoc, Koruba-san – uśmiechnąłem się do niego promiennie. – Jestem twoim dłużnikiem – gdyby był młodszy i nie miał żony oraz dwójki dzieci prawdopodobnie cmoknąłbym go w policzek. – Jak w ogóle ich znalazłeś dysponując tak małym zasobem informacji? – zaciekawiłem się.

- Mitsuki, siedzę w tej branży prawie trzydzieści lat – zaśmiał się. – Umiem szukać i mam swoje znajomości – uśmiechnął się przebiegle.

- To znaczy, że niedługo stuknie ci pięćdziesiątka?! – wykrzyknąłem.

- Zdziwiony?

- Kurna, trzeba ci jakieś urodziny zorganizować… - mruknąłem.

- Dzięki, że mnie uprzedzasz – ponownie się zaśmiał.

- Cii… - syknąłem na niego i posłałem mu spojrzenie z jasnym przekazem: „Ty o niczym, kurwa, nie wiesz, czaisz?”.

***

Klub „Noroi” nie był jakiś okazały ani w środku, ani na zewnątrz. Przyjechałem przedwcześnie, aż półtorej godziny, gdyż chciałem mieć pewność, że zdążę przed muzykami; niemniej, siedzenie na schodkach prowadzących do tylnego wejścia dla personelu było cholernie nudne. W trakcie zdążyłem szybko skoczyć po drinka, żeby umilić sobie czekanie, jednak okazało się to złym pomysłem – zamówiłem shota, który nosił dumną nazwę „blue revolution”, przez co rzeczywiście miałem wrażenie, że w moim żołądku rozgrywa się jakaś rewolucja… Obawiałem się, że mogło to się skończyć tak jak za dawnych czasów, a więc kolorowym pawiem na asfalcie, jednak teraz przecież mi nie wypadało. W końcu byłem sławny – jeśli miałem już rzygać to pod jakimś drogim klubem i w towarzystwie sławnych znajomych, a nie pod podrzędną knajpą i w dodatku sam, skrzętnie ukrywający swoją tożsamość. Nie daj Buddo jeszcze trafię na jakiegoś paparazzi…

W chwili, kiedy miałem wrażenie, że mój tyłek zaczyna już zespalać się z betonowym schodkiem w jednolitą całość, doszły mnie odgłosy nadchodzącej grupy chłopców. Szczęście mi najwyraźniej sprzyjało, gdyż szło ich jedynie trzech, a w dodatku wśród nich nie zauważyłem wokalisty. Zwolnili kroku, kiedy tylko mnie spostrzegli i przybrali niepewne miny. Wstałem, otrzepałem tyłek z niewidzialnego kurzu i podszedłem do trzy czwarte CelL.

- Cześć – przywitałem się luźno. – Wybaczcie, że przeszkadzam w przygotowaniach do występu, ale mam jedno bardzo ważne pytanie – muzycy popatrzyli po sobie nietęgo. Możliwe, że w panującym półmroku nie poznali mnie. – Interesuje mnie prawdziwe nazwisko waszego wokalisty.

- Jeśli będzie chciał, to sam ci powie, jak się nazywa – odparł najwyższy z grupy.

- Problem w tym, że nieco się… pokłóciliśmy… - westchnąłem.

- Po co ci jego nazwisko? – zapytał szorstko najniższy. – Chcesz w coś wrobić Kon? – łypnął na mnie złowrogo.

- W nic nie chcę go wrabiać – wywróciłem oczyma. – Chcę jedynie sprawdzić czy uczęszczał do tej samej szkoły, co ja, jednak do tego potrzebuję jego prawdziwego nazwiska – wyznałem prawdę.

- Nie, Kon nie chodził do szkoły dla ćwierćinteligentów, jeśli o to pytasz – burknął ten najbardziej gburowaty.

- Słabe kłamstewko – wzruszył ramionami najwyższy. – Mógłbyś się choćby postarać trochę bardziej, żebyśmy zechcieli ci uwierzyć.

Bez słowa pożegnania minęli mnie i weszli po schodkach prowadzących do tylnego wejścia. Jeden z nich już sięgał klamki, kiedy rozległo się wołanie:

- Nao! Sin! Yuki! – zza zakrętu wyleciał zdyszany wokalista.

Momentalnie odskoczyłem w tył kryjąc się w najgęstszych cieniach, aby mnie nie dostrzegł; pomińmy ten małoistotny fakt, że znalazłem się między workami ze śmieciami okalającymi kontener, do którego te się już nie mieściły. Skryłem się za śmietnikiem. Za ten nieziemski smród i odruch wymiotny oraz dodatkowe pobudzenie rewolucji w moim żołądu zamierzałem policzyć się z czerwonowłosym później. – Sorry za spóźnienie – dopadł pozostałych członków grupy. – Nie mogłem wcześniej wyjść z pracy – wydyszał.

- Wcale się nie spóźniłeś – uspokoił go wysoki.

- Sami dopiero przyjechaliśmy – dodał gbur.

- Jakiś gość o ciebie wypytywał.

- Co? Niby kto? – zdziwił się wokalista.

- Nie wiem. Ciemno było, a ten w dodatku zakapturzony jak jakiś asasyn czy coś no i nosił maseczkę – wzruszył bezradnie ramionami średniego wzrostu chłopak.

Weszli do środka. Nie poznali mnie, wiec jest dobrze. Gdyby mnie rozpoznali i donieśli o pojawieniu się nadmiernie ciekawskiego Mitsukiego z Delacroix Kon, mój plan ległby w gruzach. Nie chciałem, żeby chłopak wiedział o tym, że próbuję dowiedzieć się czegoś na jego temat. Jeśli jest oszustem, mógłby jakoś wykorzystać moje zainteresowanie jego osobą na swoją korzyść; choćby donosząc o tym gazetom lub ciągnąc swoją farsę z „zapomnianym przyjacielem” dalej, widząc, że połknąłem haczyk.

Wylazłem ze śmieci. Odetchnąłem głębiej świeżym powietrzem. Poczułem kwas w gardle, jednak udało mi się stłumić odruch wymiotny i nie zwrócić mojej wątpliwej treści żołądkowej. Poczekałem jeszcze kilka chwil, dopóki z budynku nie rozległy się odgłosy przytłumionej muzyki. Wtedy byłem już pewien, że zajęli się koncertem lub przynajmniej próbą generalną do niego. Niezauważony wślizgnąłem się do budynku i przemknąłem do miejsca, w którym muzycy zostawili swoje prywatne rzeczy – nie musiałem szukać długo, gdyż zaplecze składało się tylko z jednego, choć dość obszernego pomieszczenia. Znajdowała się tutaj rozpadająca się sofa przykryta kocem w kolorową kratkę podziurawionym przez żar niedopałków papierosów, obdrapany stolik oraz kilka prostych szafek BHP z odpadającą turkusową farbą. Przez wywietrzniki w górnej części drzwiczek mogłem zorientować się w których szafkach znajdują się ubrania, a w których nie. Otworzyłem pierwszą z nich, która była zajęta – oczywiście była zamknięta, jednak miałem doświadczenie w walkach z takimi szafkami. Sam nieraz zostawiałem rzeczy w takowych i doskonale wiedziałem, że ich zamki miały to do siebie, że lubiły się zacinać; w takim wypadku, aby otworzyć metalowego złośnika należało odgiąć górną krawędź drzwiczek, a dolną docisnąć nogą i mocno szarpnąć (sprawdzony sposób z gimbazy xD od aut.). Rozległ się szczęk metalu, jednak nikogo to nie skłoniło do odwiedzenia zaplecza. Skoro CelL nie miało jeszcze podpisanego kontraktu z żadną z wytwórni, to z pewnością nie mieli jeszcze sztabu fryzjerów i wizażystów oraz ekipy technicznej, a więc właściwie nie miał, kto tu przyjść. Pospiesznie zacząłem przeglądać prywatne rzeczy jednego z muzyków. W końcu trafiłem na indeks z uczelni ze zdjęciem; szlag! To nie ten! To ten gbur! Zabrałem się za drugą szafkę w ten sam sposób. Znów rozległ się jęk metalu, jednak tym razem nie przejąłem się tym zbytnio. Przeszukałem torbę drugiego z muzyków, aż w końcu znalazłem portfel, a w nim dowód osobisty.

- Shirai Takano… (jest to oczywiście zmyślone imię; w rzeczywistości personalia KON’a nie są ujawnione od aut.) - mruknąłem do siebie, po czym usatysfakcjonowany zwycięstwem czym prędzej opuściłem klub „Noroi”.

***

- Dzień dobry – przywitałem się grzecznościowo. - Czy dodzwoniłem się do sekretariatu Liceum nr 3 w Imaichi (Imaichi to miasto położone na północ od Tokio o 164 kilometry od aut.)?

- Tak – przytaknęła kobieta po drugiej stronie linii.

- Przepraszam, że dzwonię z tak nietypową sprawą, jednak muszę zdobyć pewne potwierdzenie. Widzi pani, jestem byłym uczniem tej szkoły i chciałbym się dowiedzieć czy w latach, w których do niej uczęszczałem chodził do tej palcówki także niejaki Shirai Takano. Czy jest taka możliwość, abym uzyskał taką informację?

- Shirai Takano, zgadza się? – upewniła się sekretarka.

- Tak – przytaknąłem.

- Pana godność?

- Mitsuki Tsukada (nazwisko Mitsukiego również jest zmyślone ze względu na to, że jego personalia również nie zostały ujawnione od aut.) – przedstawiłem się.

- W jakich latach uczęszczał pan do tej szkoły?

- 2005-2008 (akcja opowiadania toczy się w roku dzisiejszym, a więc 2014. Skoro Mitsuki skończył liceum w 2008 to wychodzi na to, że od tego czasu minęło sześć lat, więc wszystkie jego dane są wciąż przechowywane w szkole. Jednocześnie świadczy to o tym, że w chwili obecnej Mitsuki ma dwadzieścia cztery lata – jest to wiek zmyślony przeze mnie. Jego wiek również nie został ujawniony od aut.).

- Zobaczę, co da się zrobić w tej sprawie i z pewnością jeszcze dziś otrzyma pan informację zwrotną – obiecała.

- Dziękuję bardzo. Do usłyszenia – rozłączyłem się.

Podobną rozmowę odbyłem raz jeszcze podczas rozmowy z sekretarką z gimnazjum, do którego uczęszczałem. Tak jak kobiety obiecały, odpowiedzi dostałem jeszcze tego samego dnia – i były one negatywne w obu przypadkach. Nikt o takim nazwisku nie uczył się w tych samych latach, co ja w tych samych szkołach. Dlaczego więc powiedział, że podziwiał mnie już w szkole? Kłamał… Był oszustem.

…

Ale czy aby na pewno?