Monsters cz.12

Dziś zanudzę was trochę medycyną... Wiem, jestem taka "oryginalna"... aż żal mi samej siebie (/.-)'' Gomene...

Mam dla was w zanadrzu jeszcze: oneshoota Kanda x Allen (D.gray-man), oneshoota Nezumi x Shion (No.6), część drugą "Horror a'la Hizumi", część drugą oneshoota "Perfekcyjny" Tsuzuku x MiA (Mejibray), część piątą "Closer to Ideal" oraz pierwszą część kolejnej serii x D'Ray (choć nie wiem czy powinnam ją publikować, bo mam zaczętych tyle serii... x.x)

W każdym razie... co sobie życzycie? A może macie zamówienia specjalne na jakieś paringi? ostatnio rozmyślam nad napisaniem kolejnego oneshoota z Matenrou Opera lub Lynch., ale nie mam jeszcze pomysłu. Co o tym sądzicie?

MONSTERS CZ.12

Do czasu następnego etapu konkursu Karyu trzymał mnie, przysłowiowo, na muszce. Za cholerę nie dał mi nawet chwili spokoju. Wciąż ślęczał nade mną i pilnował, abym tym razem wyrobił się na czas z napisaniem tekstów piosenek. Średnio co trzydzieści minut zaglądał mi przez ramię na zeszyt, w którym pisałem i rzucał któreś z utartych pytań: „Skończyłeś już?”, „Jak ci idzie?”, „Może mógłbyś się pospieszyć, panie poeto?”, „Długo jeszcze będziemy czekać na twoje wypociny?”.

Docinki słowne były wkurzające, mogę to powiedzieć z czystym sumieniem, jednak najgorszy był nadzór jaki mi nałożył. Łaził za mną krok w krok dosłownie wszędzie! Rudzielec był niezadowolony, kiedy opuszczałem nasz pokój hotelowy, więc za wszelką cenę próbował mnie tam zatrzymać, jednak nie zawsze mu się to udawało – w końcu ja również musiałem jeść i schodzić na posiłki do restauracji lub zwyczajnie chciałem się przejść, gdyż po dłuższym czasie nawet bogato zdobiona hotelowa tapeta o kolorze brzoskwiniowym przyprawiała mnie o mdłości, a tyłek zaczynał mnie boleć od nieustannego siedzenia na łóżku. Kiedy stało się już to „nieszczęście”, a lider musiał w końcu wywlec się z pokoju zaraz za mną dopiero wtedy rozpoczynał się prawdziwy Armagedon. Nie dość, że zasypywał mnie w krótkich odstępach czasowych wciąż tymi samymi pytaniami to w dodatku uczepił się mnie, jak rzep psiego ogona. W dodatku za każdym razem robił mi awanturę, kiedy tylko odłożyłem zeszyt na bok. Gdy wychodziłem zeszyt był pierwszą rzeczą, jaką bezpardonowo wciskał mi w ręce, abym, broń Boże, go nie zapomniał ze sobą wziąć!

Karyu zaczął przeszkadzać nie tylko mi, ale także Zero. Shimizu denerwował się, kiedy Tyczka odsuwał go ode mnie na siłę, twierdząc, że marnuję swój czas na „kizianie się” zamiast na coś kreatywnego; co rzecz jasna jednoznacznie oznaczało, że mam znów zająć się pisaniem.

- No, starczy tej rozpusty. Jeszcze będziecie mieć czas na przytulanie się i całowanie – machnął ręką gitarzysta, stając pomiędzy mną a basistą. – Hizu, czas do roboty – spojrzał na mnie dość groźnie. Chyba wciąż nie wybaczył mi poprzedniej improwizacji.

- Jak Boga kocham, zaraz zrobię ci krzywdę… - warknął Michi na najwyższego z naszej trójki.

- Zero, nie obnażaj tak zębów, spoglądając na mnie  w ten dziwny sposób, bo wyglądasz jak dzikie zwierzę – mruknął znudzony rudzielec.

- Do cholery, to jest mój chłopak! – zbulwersował się szatyn. Na potwierdzenie swoich słów przyciągnął mnie do siebie i mocno objął w pasie. – Nie będziesz wyliczał, ile możemy spędzić wspólnie czasu.

- Ja tylko dbam o to, aby twój chłopak – w tym momencie wywrócił oczyma – znów nie dał plamy – prychnął. Shimizu przez chwilę milczał mierząc się wzrokiem z Matsumurą, po czym wybuchnął jeszcze głośniej niż poprzednio, kiedy Yoshitaka zamierzał złapać mnie za ramię i odciągnąć od szatyna.

- Łapy precz! – wrzasnął. – Nie wiem, co ty kombinujesz, ale nie oddam ci go!

Razem z liderem popatrzyliśmy na basistę, jak na człowieka niespełna rozumu. Matsumura zrobił minę, jakby chciał powiedzieć: „Ty to tak na poważnie?”, a ja odchrząknąłem znacząco, przypominając dwóm obecnym, że ja również tutaj jestem.

- Zero, chyba nieco się zapędziłeś… - odezwałem się cicho.

- A ja wiem, jakie mu chodzą kosmate myśli po tym rudym łbie?! – oburzył się mój ukochany.

- Wiesz… Mimo wszystko myślę, że to nie tak jak myślisz – kontynuowałem. – Karyu, jesteś świetnym liderem i naprawdę należy ci się jakaś nagroda za to nadzorowanie mnie, ale zrozum, że tak na zawołanie nic nie wymyślę. W dodatku te twoje ciągłe pytania i docinki rozpraszają mnie. No i w istocie Zero ma rację, nie możesz ograniczać nam naszego wspólnego czasu…

- Ty i ryby głosu nie mają – warknął rudzielec. – Raz nawaliłeś, wystarczy. Odsuń się Zero, a ty, panie poeta, siadaj na dupie i zacznij w końcu pisać, bo czas ucieka!

- Nie ma mowy! – Michi mocniej mnie do siebie przycisnął. – Nie będziesz traktował go jak jakiegoś niewolnika! Nie będziesz mu rozkazywał, a tym bardziej już ja go nie zostawię w spokoju!

Znów zmierzyli się spojrzeniami. Gdyby wzrok mógł zabijać, obaj padliby martwi. Zapadła niespodziewana cisza, która wydała mi się być niemalże nienaturalną, gdyż jeszcze chwilę temu darli się na siebie nawzajem. Matsumura sapnął wściekle, Shimizu zgrzytnął zębami, a Tsukasa ziewnął rozdzierająco i przewrócił kolejną stronę książki, którą aktualnie czytał. Perkusista zdawał się być niczym niewzruszony i miał nas w głębokim poszanowaniu. Przewrócił się z pleców na brzuch i przeczesał palcami włosy, odgarniając przydługie kosmyki, które wpadały mu do oczu. To się nazywa „zamknąć się w swoim świecie”.

- Siad – warknął Karyu, kierując ten rozkaz do mnie.

- Stój – odpowiedział równie nieprzyjemnie Michi.

Kolejna chwila ciężkiej ciszy wypełniona gromami, jakimi traktowali się lider i basista oraz ziewaniem Ooty. Przez chwilę stałem jak słup soli nie wiedząc jak się zachować, jednak oprzytomniałem w chwili, kiedy obaj otwierali usta, aby wydać mi sprzeczne względem siebie komendy.

- Zamknąć się! Obaj! – wrzasnąłem. – Do cholery, nie jestem jakimś pieprzonym psem, żeby tak się do mnie zwracać! – oburzyłem się. – Michi, cieszę się, że o mnie dbasz, ale to już podchodzi pod nadopiekuńczość. Cieszę się również, że się mną interesujesz i ci na mnie zależy, dlatego stałeś się zazdrosny, ale naprawdę dałeś porwać się swojej fantazji. Karyu jedynie wypełnia swoje obowiązki, jako lider zespołu, jednak również nieco zbyt nadgorliwie – obrzuciłem lodowatym spojrzeniem gitarzystę. – Jeśli chcesz, żebym coś napisał to musisz mi dać wolną rękę! Nie jestem robotem! Nie mam przycisku „napisz piosenkę” ani opcji „drukuj” czy coś w tym stylu… Rozumiem, ostatnio nawaliłem i masz podstawy, aby obawiać się, że i tym razem nie pójdzie mi lepiej, ale jeśli mam coś napisać to nie możesz wciąż zaglądać mi przez ramię i mnie popędzać, jasne? – westchnąłem, po czym wywinąłem się z objęć Zero i chwyciłem zeszyt, który leżał na łóżku. Bez słowa skierowałem się do drzwi. Zanim jeszcze przekroczyłem ich próg Tsu rzucił mi na pożegnanie:

- Bye, bye! – i pomachał mi, po czym wrócił do swojej przerwanej lektury.

Uśmiechnąłem się słabo pod nosem, po czym wyszedłem. Cicho zamykając za sobą drzwi i pozostawiając lidera oraz basistę w bezbrzeżnym zdziwieniu.

***

Nie wiem jakim cudem, ale udało mi się zawędrować pod zupełnie inny hotel. Cholera, chyba pomyliłem drogi... W sumie to chyba na pewno pomyliłem drogi… Rozejrzałem się dookoła, jednak nic z otoczenia nie wydało mi się być znajome. Przekląłem w myślach, ale postanowiłem nie panikować. Wziąłem głębszy oddech i przysiadłem na najbliższej ławeczce, aby dokładnie zastanowić się, gdzie popełniłem błąd, wybierając drogę powrotną, kiedy nagle ktoś mnie zaczepił. Poczułem delikatny dotyk na ramieniu, a zaraz potem ów osoba, która mnie zaczepiła, przysiadła się.

- Hiroshi, musimy poważnie porozmawiać…

- Mama? – zdziwiłem się widząc moją rodzicielkę. – Co ty tu robisz?

- Przyjechałam, aby sprawdzić, jak mój syn sobie radzi – uśmiechnęła się, jednak nie był to zbyt wesoły uśmiech. – I… Przy okazji chciałabym z tobą coś wyjaśnić…

- Co takiego?

- Ulica to nie jest dobre miejsce na takie rozmowy…

Pociągnęła mnie za rękę, czym nakazała mi podążać za sobą. Przeszliśmy przez ulicę, a następnie udaliśmy się do małej kafejki, w której było niewiele osób. Moja mama wybrała ustronny stolik w rogu lokalu. Zasiedliśmy na głębokich, granatowych fotelach. Matka oparła smukłe dłonie o kościstych palcach na kremowym blacie małego stolika. Podeszła do nas kelnerka, u której złożyliśmy zamówienie na dwa espresso.

- W sumie… Nie wiem od czego zacząć – wbiła wzrok w cukiernicę, która stała na środku stolika. – Chciałam ci już dawno o tym powiedzieć, jednak… Bałam się twojej reakcji…

- Reakcji na co? – drążyłem temat.

- W końcu uznałam, że jeśli nie będzie to koniczne to nie wyjawię ci tego nigdy, gdyż uważałam, że i tak przeszedłeś już w życiu przez wiele… jednak od pewnego czasu, dokładnie to odkąd wróciłeś z Japonii, zachowywałeś się dość dziwnie… Wypytywałeś mnie o jakiegoś Shimizu Michi, jednak ja nikogo takiego nie znam… Nie wiem czy to twój dawny kolega, nauczyciel czy ktoś zupełnie inny, bo… nie było mnie przy tobie w tamtych czasach…

- W tamtych czasach? – powtórzyłem nic z tego nie rozumiejąc. – Czyli… dokładnie kiedy?

- Hiroshi, ja… nie znałam cię przed wypadkiem samochodowym, przez który doznałeś amnezji, a bynajmniej nie znałam cię tak jak teraz. Nasze relacje nie opierały się na płaszczyźnie syn-matka.

- Co…? – spojrzałem na kobietę tak, jakby kaktus wyrósł jej na środku czoła. – Ale mamo…

- No właśnie nie jestem pewna czy powinieneś nazywać  mnie „mamą”… - westchnęła, a w jej oczach pojawiły się łzy. – Uwierz, że dla mnie to też jest bardzo trudne… Zawsze traktowałam cię jak syna, więc twoje zachowanie naprawdę dało mi do myślenia, dlatego zaczęłam zastanawiać się czy… czy będąc w Japonii nie spotkałeś jej…

- Jakiej znowu „jej’? – totalnie zgłupiałem.

- Twojej prawdziwej matki. Prawda jest taka, że cię adoptowałam. Byłam przyjaciółką twojej matki i zawsze zazdrościłam jej tak utalentowanego i mądrego syna. Ja… ja nie mogę mieć dzieci, mimo iż bardzo tego pragnęłam. Traktowałam cię jak własnego syna. Często zostawałeś pod moją opieką po śmierci twojego ojca, kiedy twoja matka nie mogła się tobą zająć, jednak… Trzy miesiące przed twoim wypadkiem u twojej matki stwierdzono chorobę prionową – jego przyczyną jest zmutowana postać prionu (kodowanego genetycznie czynnika białkowego od aut.). Choroba prionowa przyjmuje przeróżne postacie: począwszy od Kuru (choroba głównie dotycząca mieszkańców Ameryki Południowej i Afryki, gdzie w praktykach religijnych podczas pogrzebu zmarłego zjadało się jego mózg. Tak, dosłownie zjadało. Spożycie mózgu zainfekowanego prowadziło do tego, że kolejny kanibal również się zarażał i tak to popadło w błędne koło od aut.) po śmiertelną bezsenność rodzinną (bardzo rzadka i nieuleczalna choroba przekazywana genetycznie. Przyczyną są mutacje w genie PRNP. Śmierć następuje w czasie 7-36 miesięcy. Objawy są takie jak przy zaawansowanej bezsenności: napady paniki, demencja, odizolowanie się od społeczeństwa, utrata wagi, często towarzyszy temu również choroby psychiczne, które spowodowane są przez bezsenność i napady lękowe od aut). U twojej matki dopatrzono się zespołu Gerstmanna-Strauslera-Scheinkera (GSS), który objawia postępującym otępieniem oraz ataksją, gąbczastymi zwyrodnieniami w korze, móżdżku i jądrach podkorowych, zaburzeniami równowagi oraz kłopotami z koordynacją, a także problemami z pamięcią. Choroba rozwijała się u niej latami, ale objawiła się w poważnym stadium. Na początku objawy były niegroźne, ale z czasem nasilały się i twoja matka obawiała się, że wkrótce może nie być już w stanie opiekować się tobą; a nawet może stać się dla ciebie ciężarem. W tym samym czasie ja dostałam propozycję przeniesienia się do Ameryki, co wiązało się z lepszą płacą, podczas gdy ze względu na stan zdrowia twoja matka została zwolniona. Dostawała rentę dla inwalidów, jednak to nie były pieniądze, za które mogłaby utrzymać standard życia do jakiego cię przyzwyczaiła. Wkrótce potem nastąpił twój wypadek, a utrata pamięci, brzydko mówiąc, była dla ciebie szansą na powrót do normalnego życia. Twoja matka zrzekła się praw rodzicielskich i przekazała mi je. Stałam się twoim opiekunem prawnym i zabrałam cię ze sobą do Ameryki, gdzie starałam się dać ci wszystko, co tylko mogłam. Co prawda umowa między mną, a twoją matką była taka, że miałam powiedzieć ci prawdę, jednak… było mi cię szkoda. Hiroshi, proszę zrozum mnie; jedynie próbowałam cię chronić. Tak jak już mówiłam, wiele przeszedłeś w życiu, więc nie chciałam cię „dobijać” prawdą…

- Ja… Tkwiłem w kłamstwie… przez tyle lat? – otworzyłem szerzej oczy w bezbrzeżnym zdziwieniu.

- Chciałam dla ciebie jak najlepiej! Zresztą… tak bardzo chciałam mieć syna… Zawsze chciałam mieć synka… - po jej policzkach spłynęły łzy. – po wyjeździe do Ameryki straciłam kontakt z twoją matką. Możliwe, że już nie żyje…

- Więc dlatego że chciałaś mieć bachora, postanowiłaś podszywać się pod moją matkę?! – wrzasnąłem, gwałtownie wstając od stołu.

- Dałam ci wszystko, co mogłam…

- Okłamałaś mnie! Okłamywałaś mnie przez tyle lat! Okłamałaś mnie i moją matkę, rzekomo twoją przyjaciółkę!

- Ty… więc ty jednak się z nią nie widziałeś…- chlipnęła.

- Gdybyś o tym wiedziała pozwoliłabyś mi dalej trwać w kłamstwie?! – zapytałem, mimo iż już znałem odpowiedź.

- Tak – szepnęła tak cicho, że ledwo ją usłyszałem.

Zerwałem się z miejsca, jak oparzony i wybiegłem z kafejki. Po moich policzkach spłynęły gorzkie łzy. Przez tyle lat żyłem w kłamstwie! Zwracałem się „mamo” do zupełnie obcej mi kobiety, z którą nie miałem żadnych więzów krwi; do kłamczyni! Oszukała mnie i moją prawdziwą matkę… Nie zamierzała mi nigdy wyjawić prawdy… To dlatego zawsze miałem problem z dokumentami, ścigały mnie nieścisłości z formalnościami… Zwyczajnie nie byłem świadom tego… Teoria „spisku” pierwszego, która zakładała, że moja matka wywiozła mnie ze względu na Michiego, który zmienił moją orientację seksualną to przy tym naprawdę nic… Dopiero teraz zrozumiałem, co to znaczy zrobić komuś „wodę z mózgu”.

Ta kobieta, która podawała się za moją matkę, najzwyczajniej w świecie przywłaszczyła mnie sobie, a jako usprawiedliwienie podała to, ze nie może mieć dzieci, a bardzo tego chciała?! Do cholery, czy to jakaś kiepska telenowela?!

Parłem naprzód, idąc szybkim krokiem, nie zważając na to dokąd tak naprawdę zmierzam. Przeciskałem się między ludźmi, a moje myśli skotłowały się i splątały jak nigdy dotąd. Z moich oczu wylewały się kolejne łzy. Byłem zmęczony; zmęczony psychicznie. Ile jeszcze będę musiał przejść zanim w końcu będę mógł chwilę odpocząć; mieć chwilę spokoju?

Szedłem tuż przy ścianach budynków, niekiedy nawet ocierałem się ramieniem o szyby witryn sklepowych. Nagle poczułem mocne szarpnięcie za ramię, które ściągnęło mnie w jedną z bocznych uliczek. Następnie czyjaś ręka zakryła mi usta.

- Tylko mi tu nie piszcz jak jakaś spanikowana panienka – rozpoznałem ten kpiący głos, jednak… teraz było w nim trochę więcej… współczucia niż cynizmu? Odepchnąłem kościstą dłoń od ust i odwróciłem się spoglądając na rudzielca.

- Śledziłeś mnie? – zapytałem cicho.

- Nie schlebiaj sobie – powiedział niby niezbyt miło, jednak jego mina wcale nie wskazywała na to, że się ze mną droczy czy mnie wyśmiewa. W jego oczach mogłem znaleźć niewypowiedziany żal.

- Ty… Słyszałeś to wszystko? – zapytałem z lekkim przestrachem.

- Tak - odpowiedział bez skrupułów.

- Ale… jak?

- Nie trudno cię znaleźć… Dość… Rzucasz się w oczy – wzruszył ramionami i pociągnął mnie za rękę w przeciwnym kierunku niż ten, w którym zmierzałem. – Wystarczyło, że zapytałem kilka osób czy cię widziało i zaraz wskazali mi kierunek, w którym się udałeś. Przechodząc ulicą zauważyłem cię z jakąś kobietą w kafejce, więc usiadłem niedaleko i pozwoliłem sobie podsłuchać waszą rozmowę… Wybiegłem zaraz za tobą i wyprzedziłem cię, a następnie tutaj ściągnąłem, aby… - zaciął się.

- Powiedzieć, że idę nie w tą stronę?

- Zostańmy przy tej wygodnej wersji – uśmiechnął się kwaśno.

- Dlaczego podsłuchiwałeś?! – uderzyłem go w ramię, wypowiadając te słowa z wyrzutem.

- Szczerze? Byłem ciekawy, co to za kobieta…

Resztę drogi przebyliśmy w ciszy. Karyu wciąż trzymał mnie za nadgarstek i ciągnął za sobą. Przystanęliśmy dopiero przed wejściem do hotelu. Wtedy właśnie zrównałem krok z Karyu i spojrzałem na niego śmiertelnie poważnie.

- Nie mów nic o tym, co słyszałeś Michiemu.

- Nie chcesz, aby się o tym dowiedział? – zdziwił się. – Dlaczego?

- Mam dość tego, że Michi dzieli ze mną wszelkie problemy. Zarzucam go moimi sprawami… I tak już mi wystarczająco pomógł, a ja wystarczająco go zmartwiłem i wylałem wystarczająco dużo łez w jego koszulkę. Chcę, żeby miał choć raz… wolne od nieswoich problemów

- Jak… litościwie – prychnął. – Jesteś głupi – uderzył mnie z otwartej dłoni w głowę. – Ale uszanuję twoją decyzję, mimo iż myślałem, że zaraz po powrocie do hotelu rzucisz się na Zero i wszystko mu opowiesz.

- To nie jest sprawa, w której Shimizu mógłby mi pomóc. Są pewne sprawy, które należy zakończyć samemu – powiedziałem ostro.

- Czy mi się tylko zdaje, czy ty masz jakiś plan? – Matsumura podniósł jedną brew.

- Powiedzmy. Ten plan obejmuje to, że masz siedzieć z gębą na kłódkę, jasne?

- Jak słońce, mój panie i władco – ukłonił się, kpiąc ze mnie.

- Świetnie – puściłem mimo uszu jego zniewagę. – Jako zespół musimy zająć się konkursem. Teraz to jest najważniejsze.

- Czy twój genialny plan obejmuje także to, że zamierzasz udawać, że nic się nie stało i wmieszając się w wir codziennych zajęć, będziesz próbował o tym najzwyczajniej w świecie zapomnieć?

- Nie twój interes. Ty masz po prostu siedzieć cicho – warknąłem, choć nie wiem skąd nagle wziął się we mnie ten gniew. Tyle emocji i odczuć się teraz we mnie kotłowało…

- Tylko ostrzegam, ale uwierz mi, że to nie jest rzecz, o której będziesz mógł kiedykolwiek zapomnieć…

- Zamiast bawić się w psychologa może już lepiej zaczniesz mnie pilnować, abym napisał piosenkę, co? – prychnąłem w końcu decydując się by przekroczyć próg hotelu.

- Rozgryzłem cię! – wykrzyknął triumfalnie.

- Chciałbyś – wywróciłem oczyma i skierowałem się w stronę wind.

***

Po kolejnych dwóch godzinach, zjedzonym litrowym sorbecie czekoladowym i pół litrze sorbetu cytrynowego skończyłem w końcu piosenkę. Walczyłem  z odruchem wymiotnym, gdyż jeszcze w życiu chyba nie zjadłem tyle na raz, ale powiedzmy, że dzięki temu czułem się nieco lepiej. Tak, postanowiłem zjeść ten stres. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że to rozwiązanie na dłuższą metę w istocie nie jest żadnym rozwiązaniem, ale cóż… obecnie myślałem jak przeżyć „teraz”, ten moment.

Aby odgrodzić się od pozostałych wyszedłem na balkon. Kilka samotnych łez jeszcze spłynęło po mojej twarzy, jednak nie poddałem się szlochowi. Było ciężko, ale ostatecznie przelałem swoje myśli na papier, co również w nieznacznym stopniu mi pomogło. Miałem wrażenie, że w obecnych czasach słowo „prawda” straciło swoją wartość. Czułem się źle z myślą, którą podsunął mi Zero; że moja matka wykorzystała moją amnezję, aby odsunąć nas od siebie. Wtedy czułem się oszukany, ale teraz? Nie umiem nawet sprecyzować, jak się czułem… Okazało się, że moja matka to tak naprawdę nie moja matka! Kiedy w końcu dowiedziałem się prawdy myśl, że moja prawdziwa matka lub ta kobieta, która podawała się przez tyle lat za moją matkę mogłaby mnie wywieźć z Japonii do Ameryki ze względu na mój homoseksualny związek z Shimizu wydawała mi się wręcz głupia i błaha. Michi był przekonany przez wiele lat, że to przez niego opuściłem swoją ojczyznę nawet nie wiedząc o tym; ale to było wytłumaczenie, które on sam sobie znalazł. Nic nie zostało mu wyjaśnione, po prostu nagle zniknąłem z jego życia, więc patrząc z jego punktu widzenia to rzeczywiście było jedyne wyjaśnienie, jakie nasuwa się na myśl, jednak teraz kiedy wszystko przeanalizowałem, doszedłem do wniosku, że ani moja prawdziwa matka, ani ta obca mi kobieta nie brały go pod uwagę. Nasz młodzieńczy związek był dla nich może nieco niewygodnym, ale w istocie nic nieznaczącym epizodem – to tak jakbym zobaczył człowieka z podobizną Boba Marleya na bluzce; nie lubię reagge, ale to, że ten dany człowiek słucha tego gatunku muzyki nie ma żadnego wpływu na moje myślenie, poglądy, zachowanie… życie.

Piosenka, którą napisałem nosiła nazwę „Trickster” (ang. oszust od aut.). Patrzyłem z wysokością balkonu na przewijających się niczym film na szpuli ludzi na chodniku i krzywiłem się. Zdałem sobie sprawę, że mimo iż ich nie znam, to już ich nie lubię. Ot tak po prostu. Nie ufałem im, a co ważniejsze nawet nie chciałem spróbować. Straciłem wiarę w ludzi.

Ta kobieta chciała mnie chronić, a tak naprawdę wyrządziła mi jeszcze większą krzywdę. Gdyby o wszystkim powiedziała mi wcześniej… może bym to zaakceptował. Może nauczyłbym się z tym żyć. Może przyswoiłbym to na swój sposób… Zrozumiałbym, że matka, prawdziwa matka była chora i niezdolna do opiekowania się mną; chcąc mojego dobra oddała mnie pod opiekę przyjaciółki, która zapewniła mi rozwój, dach nad głową i spełniała większość moich zachcianek. Może podświadomie tęskniłbym za prawdziwą rodzicielką, może snułbym wyobrażenia, jak mogłoby wyglądać nasze życie gdyby mnie nie oddała… ale uważam, że w końcu i tak doszedłbym do wniosku, że oddanie własnego dziecka pod cudzą opiekę z pewnością nie przyszło jej łatwo, a zrobiła to wszystko, bo mnie kochała. Teraz ta myśl do mnie nie docierała. Nie wiem czy to dlatego, że negatywne emocje stanowiły w mojej głowie pewien mur, przez który nie mogła się przebić ów myśl czy to dlatego, że nie chciałem wierzyć… w nic. Ani w Boga, ani w lepsze jutro, a tym bardziej w takie wytłumaczenie, mimo iż było ono logiczne – jednak logiczne wydawało się dopiero wtedy, kiedy przeprowadziło się zimna kalkulację nad tą sprawą, a ja jeszcze nie potrafiłem przeprowadzić ów kalkulacji. Zbyt wiele gorących myśli i uczuć przelewało się we mnie – były tak gorące, że nawet półtora litra lodów i temperatura piętnastu stopni powietrza nie zdołały ich ostudzić.

Złapałem klasycznego doła.

Czułem się nie dość, że oszukany przez tą kobietę to w dodatku porzucony przez matkę. Ot, kiedy natrafiła się okazja zostałem przekazany z rąk do rąk – a bynajmniej ja widziałem tak czarno tą sytuację w danej chwili.

Byłem tak pochłonięty myślami, że nawet nie zauważyłem, kiedy Zero wślizgnął się na balkon i usiadł obok mnie, obejmując jedną ręką. Spojrzałem na niego przelotem, a on uśmiechnął się delikatnie, pięknie, tak jak to miał w zwyczaju.

- Przepraszam za tamto – szepnął w moje włosy, a następnie je ucałował.

- Mhm… - mruknąłem mało wyraźnie.

- Wciąż jesteś zły? – objął mnie ciaśniej.

- Nie, tylko, na litość Boską, nie ściskaj mnie tak mocno! – odepchnąłem jego rękę od siebie. Szatyn poluzował uścisk i spojrzał ponad moim ramieniem na opakowania po sorbetach, które stały za mną.

- Zjadłeś to wszystko w tak krótkim czasie? – zdziwił się.

- Mhm…

- I jeszcze nie zwymiotowałeś? Podziwiam cię… - zaśmiał się.

- Spokojnie, chyba zaraz właśnie się zrzygam – przytknąłem sobie dłoń do ust. Niezrażony moimi słowami chłopak i tak jeszcze bardziej przysunął się do mnie i ułożył moją głowę na swoim barku.

- Nie wiedziałem, że masz taki pociąg do słodyczy.

- Szczerze powiedziawszy to ja też nie… - oparłem się o niego wygodnie, a Michi sięgnął mojej dłoni i splótł nasze palce.

Więcej już nie powiedział nic, a ja byłem mu za to wdzięczny. Odetchnąłem głęboko i ścisnąłem delikatnie jego rękę. Co jak co, ale w niego wiary nie straciłem. Basista był indywiduą, która wypracowała sobie moje zaufanie.

Po dość długiej chwili milczenia dotarła do mnie pewna myśl, przez którą aż poderwałem się z miejsca – po takich przeżyciach i z takim nastawieniem idealnie pasowałem do „Monsters”… Tylko problem polegał na tym, że „Monsters” już nie ma. Teraz jest „D’espairsRay” – dobra, jest ta desperacja, ale gdzie ten promień? (ang. ray – promień)