Yo-ka x Ruki 4

Opierniczam się i nie mam wam nic więcej do powiedzenia x.x Jakoś w ostatnim czasie nie mam ochoty na yaoi, więc wciąż czytam książki (pokaźny stos wciąż widnieje na mojej szafce nocnej), oglądam anime i czytam mangi. W najbliższym czasie możecie się spodziewać jakiegoś shot'a z Nezumim i Shionem z No.6.

Przez kolejne kilka dni wciąż leżałem w łóżku, wracając do zdrowia. Yo-ka przychodził codziennie i przypisywał mi zeszyty, a ja czytałem jego notatki. Muszę przyznać, że spodziewałem się po nim zobaczyć w moich zeszytach jakieś szlaczki podobne do pisma arabskiego, może ptaszki, oczy i słoneczka z egipskich hieroglifów lub ewentualnie kropki i kreski z alfabetu Morse’a, jednak okazało się, że miał naprawdę piękny charakter pisma. Bez trudu się rozczytałem, notatki były rzetelne i wszystko było wyjaśnione, przysłowiowo, jak chłop krowie na rowie.

- Chyba nigdy w życiu tyle nie notowałem – zaśmiał się, kiedy przyszedł do mnie któregoś z kolei dnia.

- Przepraszam, że sprawiam ci taki kłopot – spuściłem głowę.

- Takanori – zawołał mnie, więc ponownie podniosłem głowę, a on ujął mój podbródek w dwa palce. – To żaden problem. Cieszę się, że mogę ci pomóc – uśmiechnął się i wrócił do przepisywania.

Moje serce biło nienaturalnie szybko. Wystraszył mnie. Cholernie mnie wystraszył; znowu – tak, jak wtedy, kiedy przyszedł oddać mi torbę; myślałem, że chce mnie pocałować. Spojrzałem niepewnie na chłopaka siedzącego przy biurku, który właśnie przerysowywał schemat z biologii. Sam chwyciłem pierwszy lepszy zeszyt i również zacząłem przepisywać, aby odsunąć od siebie niewygodne myśli.

-  A tak w ogóle… - mruknął po jakimś czasie. – To chyba powoli wracasz do zdrowia, prawda?

- Tak. Dzisiaj już chciałem iść do szkoły, ale pielęgniarka powiedziała, że dopiero od poniedziałku mogę ponownie zacząć uczęszczać na zajęcia – odpowiedziałem chyba jednym z najdłuższych zdań, jakie kiedykolwiek skierowałem pod jego adresem.

- Dobrze, że dzisiaj cię nie puściła. Piątek to najcięższy dzień dla naszej klasy; uważam, że to naprawdę niesprawiedliwe, że w ostatni dzień roboczy mamy aż osiem lekcji! – pokręcił głową. – Ale ciesz się; ominęła cię kartkówka z chemii – uśmiechnął się.

- Ech, wcale się nie cieszę, bo zapewne na najbliższej lekcji nauczyciel mnie zapyta i, i tak dostanę jedynkę, i tak… - westchnąłem.

- W takim razie, jeśli masz problem z chemią, dlaczego nie poprosisz o pomoc w nauce? – odłożył pióro i odchylił się na krześle, spoglądając na mnie ciekawsko.

- Prosiłem już Kaia nie raz i nie dwa, ale nie chcę nadużywać naszej przyjaźni do takich błahych spraw…

- Jak będziesz miał test komisyjny z chemii, to też powiesz, że to „błaha sprawa”? – podniósł jedną brew.

- No nie… Ale… Nie uważam, że nauka to błaha sprawa, ale zdaję sobie sprawę, że Kai ma ciekawsze zajęcia niż tłumaczenie chemii takiemu tłumokowi, jak mi. Nie chcę, żeby pomyślał, iż uważam go za darmowego korepetytora, którego mogę wykorzystywać, kiedy mi się podoba – przeczesałem palcami włosy.

- A czy w tej szkole jedyny Kai rozumie chemię i tylko on jest cito w stanie wytłumaczyć? Hm? Jest tutaj wielu innych uczniów dobrych z tego przedmiotu… - w tym momencie przypomniałem sobie, jak Yo-ka odpowiadał ze mną pod tablicą… znaczy ja miałem odpowiadać pod tablicą w ramach kary za spóźnienie, a po chwili dołączył do mnie, bo stanął w mojej obronie. W sumie, nie można powiedzieć, że odpowiadałem, gdyż nie odezwałem się ani razu. Blondyn pomylił się tylko w jednym pytaniu i to ze względu na pośpiech, jednak ten stary belfer i tak wyrzucił nas z klasy i postawił oceny niedostateczne. – Nie chcę się chwalić, ale nieraz wygrywałem olimpiady z chemii, a jeśli nie zawsze, to przynajmniej jestem laureatem – bawił się swoimi włosami, kręcąc jeden kosmyk na palcu.

- Więc… Rozumiem. Pomożesz mi w zamian… właśnie: w zamian za co?

- Słucham? – spojrzał na mnie zdziwiony.

- Za przepisywanie zeszytów dałem ci moje słowo i możesz żądać ode mnie jednej, dowolnej rzeczy. Więc czego chcesz w zamian za pomoc w nauce?

- Niczego – chłopak zaśmiał się wracając do pracy. – To tak nie działa. Pomogę ci w zamian za nic. To właśnie jest bezinteresownapomoc.

- Więcdlaczego za przepisywanie zeszytów chciałeś moje słowo? – nie rozumiałem; jak bezinteresowna pomoc, to chyba bezinteresowna, nie? A może to tylko taki kaprys? Może dzisiaj mówi, że niczego nie będzie żądałw zamian, a jutro już wymyśli sobie Bóg wie co?

- Bo… - uśmiechnął się pod nosem. – Wszystko w swoim czasie – zachichotał.

- Coś uknułeś – stwierdziłem. – Skłamałeś, kiedy mówiłeś, że jeszcze nie wiesz, czego możesz ode mnie chcieć. Mogłem się tego spodziewać…

- Ej, nie obrażaj się – przysunął się do mojego łóżka na krześle obrotowym. – Czujesz się oszukany? Masz rację, wiem, o co chcę cię poprosić, ale jeszcze na to nieczas. Obiecałem, że nie zmuszę cię do zabijania, gwałcenia ani brania udziału w orgiach i zamierzam tej obietnicy dotrzymać. Nie bój się, nie ucierpisz na tym – chciał pogłaskać mnie po głowie, jednak odtrąciłem jego dłoń. Uśmiech zniknął z jego ust. – Przepraszam, jeśli w jakikolwiek sposób moje zachowanie cię ubodło – spuścił głowę, a ja oddałem mu zeszyt, który właśnie skończyłem przepisywać. – Będziesz się teraz na mnie boczył? Mam wyjść?

- Zostań, jeśli chcesz – wzruszyłem ramionami. – I nie boczę się na ciebie, tylko próbuję zgadnąć, czego mógłbyś ode mnie chcieć.

- Powiedziałem, że na tym nie ucierpisz, więc…

- Nie mam żadnych wpływów w tej szkole, a ty i tak nie potrzebujesz naciągania ocen, bo uczysz się bardzo dobrze. Nie jestem bogaty, ani lubiany; zresztą, jakbyś potrzebował, żeby ktoś załatwił ci coś po znajomości, zwróciłbyś się do swoich znajomych, bo znasz pięć razy więcej osób niż ja… Nie, co ja gadam, przecież zna cię cała szkoła! W sumie… znajomość ze mną nie daje ci żadnych korzyści, a jedynie same minusy – dygasz z moją torbą z książkami, którą zostawiłem w stołówce, bronisz mnie, pomagasz nadrabiać zaległości…

Blondyn bez słowa przysunął się z powrotem do biurka i znów zaczął przepisywać, przesadnie się garbiąc. Spochmurniał… Czyżbym go czymś uraził? Ech, nieważne… Zacząłem zastanawiać się nad tym, co kiedyś powiedział mi Kai – czy to możliwe, żeby TAKI chłopak się we mnie zakochał? Nie… Oczywiście, że nie! Jest wysportowany, przystojny, bogaty, kocha się w nim połowa naszej męskiej szkoły, a druga połowa jedynie go podziwia, ma świetne oceny, dużo znajomych… po co mu taki ciężar jak ja? Czyli moje obawy były uzasadnione… Jednak chce mnie wykorzystać… Tylko w jaki sposób? Najpierw zamierzał zdobyć moje zaufanie, a potem zrobić ze mnie swojego kundelka i chłopca na posyłki? A może po prostu chciał się ze mnie pośmiać?

Nagle Yo-ka rzucił pióro, które odbiło się od blatu biurka i wylądowało na podłodze. Wstał z krzesła i szybko do mnie podszedł, łapiąc mocno za ramiona. Wcisnął mnie w poduszkę, równając nasze twarze i spoglądając mi prosto w oczy.

- Jeśli myślisz, że chcę cię wykorzystać, to naprawdę grubo się mylisz! – powiedział nieprzyjemnie, twardo. – Przestań w końcu myśleć o mnie jak o zagrożeniu! Chcę ci po prostu pomóc, poznać cię… a ty mi w tym nie chcesz pomóc, dlatego uciekam się do wszelkich sposobów; nawet takich, jakie ty nazywasz oszustwem! – puścił mnie i ponownie usiadł na krześle. Podniósł pióro i wznowił przepisywanie.

Nie wiedziałem jak się zachować… Nigdy wcześniej się tak nie zachowywał, dlatego byłem totalnie zaskoczony. Spoglądałem na niego przez chwilę, jednak starał się to ignorować. Stwierdziłem, że nie mam nic mądrego do powiedzenia, więc również zacząłem przepisywać notatki.

Po kolejnych trzydziestu minutach, niczym niezmącona cisza panująca między nami, zaczęła mi doskwierać. Zacząłem co i rusz rzucać mu krótkie, ukradkowe spojrzenia. Zdałem sobie sprawę, że nie minęła nawet godzina, a ja już tęskniłem za jego głosem i uśmiechem. Świadomość, że tu jest, ale nie odzywa się i nie uśmiecha, była dla mnie bardzo nieprzyjemna; paradoksalna. Yo-ka = gadulstwo + uśmiech; takie równanie powstało w mojej głowie, a w tym momencie zostało złamane. To tak jakby ktoś na siłę próbował mi wmówić, że dwa plus dwa to pięć. To było takie… nielogiczne, niemal głupie...

- Jeśli nie chcesz tutaj siedzieć, to możesz wyjść – mruknąłem cicho. Nie chciałem, żeby siedział tu na siłę i się męczył.

- Czy to była delikatna sugestia, że mam wypierdalać? – uśmiechnął się jadowicie, co mnie zabolało. Spojrzałem na niego wystraszony, a następnie spuściłem głowę w pokorze.

- Przepraszam… ja… - dukałem, a w moich oczach zaczęły gromadzić się łzy.

- Nie, to ja przepraszam – westchnął i usiadł obok mnie, obejmując jedną ręką. – Poniosło mnie… Przepraszam. Uwierz, że jesteś dla mnie bardzo ważny – uśmiechnął się ciepło, a mi kamień spadł z serca. Ponownie poczułem się bezpiecznie przy jego boku i – tak jak w parku – jego bliskość nie przeszkadzała mi. Oparłem głowę na jego torsie, a chłopak objął mnie ciaśniej. – Zróbmy sobie przerwę od tego przepisywania, co? – zaproponował.

- Dobry pomysł – zgodziłem się.

- Tyle dni leżysz w łóżku, przydałoby się przewietrzyć, nieprawdaż? – pogłaskał mnie po głowie. – Przejdziemy się? – chwilę nad tym myślałem, jednak moja odpowiedź…

- Nie - …była przecząca. Yo-ka westchnął zawiedziony.

- W takim razie pójdę już. Robi się ciemno – wyjrzał przez okno i wstał. – Do zobaczenia jutro – rzucił i wyszedł, zostawiając mi zeszyty.

Przez chwilę siedziałem tak w ciszy i zastanawiałem się, czy aby na pewno dobrze zrobiłem. Dziś blondyn zachowywał się nieco inaczej niż zawsze… Czy zacząłem go irytować? A może ma jakiś problem, o którym nie chce mówić? Zacząłem przebierać nogami i przygryzać nerwowo wargi, aż w końcu nie wytrzymałem i szybko wyciągnąłem jakieś ciuchy z szafy. Założyłem pierwsze lepsze rzeczy, które nawinęły mi się pod rękę – trafiło na podarte jeansy i czarną bokserkę. Wypadłem z pokoju jak burza jednocześnie czesząc włosy. Kiedy mniej więcej doprowadziłem niesforne kosmyki do ładu schowałem składaną szczotkę z małym lusterkiem do tylnej kieszeni spodni. Zacząłem rozglądać się po korytarzu, ale chłopaka nie było już w pobliżu. Pobiegłem na główny hol, gdzie mieściły się czerwone kanapy, telewizor oraz schody prowadzące na pierwsze i drugie piętro akademika. Z oddali usłyszałem jego głos. Wbiegłem po schodach na drugie piętro, kierując się za jego głosem. Stojąc u szczytu schodów zobaczyłem powoli oddalającą się postać. Podbiegłem do niej i prawie złapałem ją za rękę. Cofnąłem dłoń w ostatnim momencie.

- Więc jednak czujesz się na tyle dobrze, żeby biegać? – dobiegł mnie głos blondyna z lewej strony. Zobaczyłem jak Yo-ka opiera się o futrynę drzwi swojego pokoju. Chłopak, którego chciałem zaczepić okazał się być jakimś innym pierwszoroczniakiem, którego nie znałem.

- Jak widzisz… - uśmiechnąłem się pod nosem. Odpowiedział mi tym samym gestem, po czym ruchem ręki nakazał mi podążać za sobą.

- W takim razie chodźmy…

***

Spacerowaliśmy po parku w nie za wielkiej, ale także nie minimalnej odległości od siebie. Yo-ka oddał mi swoją bluzę, gdyż zrobiło się już zimno, a ja wypadłem z pokoju w samej podkoszulce. W jego, za dużej na mnie, sportowej bluzie, musiałem wyglądać dość śmiesznie, ale nie przeszkadzało mi to. Podobało mi się, jak ta bluza pachniała – chciałbym ją zachować, ale wiedziałem, że to niemożliwe.

- Więc kiedy chciałbyś, żebym przyszedł i wytłumaczył ci chemię? – zapytał.

- Nie wiem… Może być jutro?

- Jutro jest impreza w szkole… Właśnie, miałem przekazać ci tą wiadomość! Chciałbyś może pójść?

- Wiesz, że ja… niezbyt lubię zatłoczone miejsca – wykręciłem się.

- A ze mną? Poszedłbyś, gdybym obiecał ci, że będziesz tylko przy mnie?

- Przecież to niemożliwe. Twoi koledzy nie dadzą ci spokoju… - wiatr delikatnie targał naszymi włosami. Spacerując z tym chłopakiem po oświetlonejalejce wyłożonej kostką brukową,między drzewami parku, czułem się… na swoim miejscu?

- O to się nie martw. Już dam im powód, żeby nie zawracali nam głowy – uśmiechnął się zachęcająco.

- Nawet gdyby to było możliwe, nawet twoja bliskość nie zmieni tego, że wciąż będzie tam dużo osób, co mnie krępuje…

- Też racja… Ale… ale myślałem, że kiedy pójdziesz z przyjacielem, skupisz się głównie na nim, ignorując otoczenie. Wiesz, ja tak właśnie robię, kiedy spotykam się z tobą.

- Uważasz mnie za przyjaciela? – zdziwiłem się.

- A ty mnie nie?

- No wiesz… W sumie to krótko się znamy…

- Tak, ale… Nieważne – machnął ręką. – Więc pójdę sam. W takim razie mógłbym przyjść do ciebie w niedzielę?

- Jasne. Byłoby miło – uśmiechnąłem się delikatnie.

Nawet nie zauważyłem, kiedy weszliśmy do akademika, a tym bardziej, kiedy doszliśmy pod mój pokój. Zdumiony rozejrzałem się po korytarzu. Byłem tak skupiony na chłopaku, że zignorowałem otoczenie… więc jednak też tak potrafię…

- W takim razie do niedzieli – pomachał mi i odszedł w swoją stronę.

- Yo-ka! Twoja bluza! – krzyknąłem, a on zareagował cichym śmiechem i machnięciem ręki.

- Zatrzymaj ją! – odkrzyknął.

Więc jednak niemożliwe czasem staje się możliwe… Dał mi bluzę, uświadomił, że potrafię ignorować otoczenie skupiając się tylko i wyłącznie na nim… to znaczy, że jesteśmy przyjaciółmi? Cholera…

Skoro niemożliwe jest możliwe,to dlaczego by nie…?

Ech, raz kozie śmierć; muszę spróbować!

Jeśli on mnie nie złamie, nie zrobi tego nikt inny…

„Złam mnie, Yo-ka – pomyślałem – bo mam już dość tej nieśmiałości. Mam dość czołgania się na dnie mojej cholernej nieśmiałości.”*

*wers piosenki „Without a Trace”