Oneshoot Sono x You (Matenrou Opera)

Beta jeszcze mi tego nie odesłała, ale po prostu nie mogę powstrzymać się od wstawienia tego tutaj, z racji tego, że tego shota obiecałam Lilien już wieki temu i czuję się niesłowna... Normalnie zżerają mnie wyrzuty sumienia, że tak długo zwlekam z wstawieniem tego, mimo iż zakończyłam to już bardzo dawno temu...

Jak tylko Hoshii. przyśle mi już sprawdzoną wersję poprawię wszystkie błędy.

A! Jeszcze jedno... To było pisane w częściach, a nie tak na "jednym wydechu", jak mam w zwyczaju to robić, dlatego nie wydaje mi się być to koniecznie spójne ani tym bardziej fajne czy coś, więc... No zresztą... Ocena należy do was!

Endżoj!

Tytuł: „Idiota”

Paring: Sono x You (Matenrou Opera)

Typ: oneshoot

Gatunek ?

Beta: Hoshii. (chwilowo jeszcze nie, ale będzie)

Westchnąłem ciężko i mocniej wtuliłem się w poduszkę, próbując nie poddać się powoli ogarniającemu mnie uczuciu, że coś jest nie tak. Mruknąłem pod nosem, przekręcając się na drugi bok, jednak to owe „coś” nie dawało mi spokoju… W końcu dałem za wygraną i otworzyłem oczy. Na „dzień dobry” oślepiło mnie jasne światło (cholera, naprawdę nie wiedziałem, że światło może być tak jasne!), a zaraz potem uderzył we mnie potworny ból głowy razem z odorem przetrawionego alkoholu i tytoniu. Skrzywiłem się, a kiedy mój wzrok wyostrzył się, dostrzegłem przed sobą beżowy owal w ciemnym obramowaniu…

- Długo się budzisz… Weź już wstań, bo mi się nudzi! – do moich uszu z dużym opóźnieniem trafił tak dobrze znany mi głos, który był dla mnie niczym kabel HD; ten głos jakby wyrwał mnie z amoku, brutalnie sprowadzając do parteru rzeczywistości. Beżowy owal okazał się być twarzą basisty, a ciemnym obramowaniem jego włosy. Zamrugałem kilkakrotnie zanim dotarło do mnie, że…

- TY LEŻYSZ W MOIM ŁÓŻKU!!! – wydarłem się na całe gardło, a następnie wykopałem You z posłania, czego skutkiem było bliskie spotkanie trzeciego stopnia chłopaka z podłogą.

- Do cholery, to tak się teraz wita kochanków po upojnej nocy? – prychnął śmiertelnie obrażony, spoglądając na mnie spod byka. Zachłysnąłem się powietrzem, będąc zszokowanym.

- My… znaczy… Wiesz…? – dukałem, uporczywie wbijając wzrok w kołdrę, której krawędź skubałem nerwowo palcami.

- Czy się przespaliśmy? – spojrzał na mnie z błyskiem w oczach. – Oczywiście! – szybko ponownie znalazł się na łóżku i uklęknął obok mnie. – Nie pamiętasz? Kochaliśmy się przez całą noc! – uśmiechnął się szeroko, po czym rzucił się na mnie, przytulając do torsu. Zaciągnął się moim zapachem, a ja westchnąłem, na co on szybko odskoczył, odpychając mnie. – Kurwa, stary, ale oddechem to ty możesz zabić! Serio, i te plamy na twojej koszuli też nagietkami nie pachną… nawet nie chcę wiedzieć, czym się ubrudziłeś – machnął ręką. – Idź weź prysznic, jeśli nie chcesz szukać nowego basisty! – wskazał mi drzwi prowadzące do łazienki, a jego mina przypominała mi wyraz twarzy matki karcącej dziecko za to, że nie umyło zębów po kolacji.

Chwila, chwila… koszula…

Spojrzałem na siebie i ze zdziwieniem stwierdziłem, że jestem w pełni ubrany. Co prawda moje czerwone rurki miały teraz kilka dziur, których wcześniej nie było, a szara koszula śmierdziała nieprzeciętnie… jak i cały ja. Zdałem sobie sprawę, że smród który uderzył we mnie po przebudzeniu pochodził ode mnie.

- Jezu, czy mnie Yuu wrzucił do szamba? – ściągnąłem brwi, obrzucając wzrokiem ciemnowłosego.

- Hm… Jeśli mogę wyrazić swoje zdanie to myślę, że obrzucił cię nawozem do kwiatów i zepsutym mięsem, a następnie pozwolił zwymiotować na ciebie małpie… - przyłożył palec do brody.

You również był kompletnie ubrany, jednak jego strój był świeży i pachnący (a jeżeli nie pachnący to bynajmniej nie śmierdział na tyle, żeby przebić się przez mój fetor). Jego fryzura była ułożona po mistrzowsku, a delikatny makijaż pasujący do jego urody z pewnością nie został wykonany wczoraj, dzięki czemu nie wyglądał jak panda (zapewne w porównaniu do mnie).

Wczoraj oblewaliśmy pięciolecie naszego zespołu. Stroniłem od alkoholu, więc miałem słabą głowę, przez co stałem się obiektem żartów Yuu. Nie wątpiłem, że to właśnie to nasienie szatana spiło mnie i zostawiło na pastwę losu.

- Nie znowu na taką pastwę losu… na pastwę mnie – zaśmiał się basista. Dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę, że powiedziałem to głośno. – Ale chyba nie było tak źle, co? – puścił mi oczko i chciał mnie przytulić jednak zatrzymał się w pół ruchu. – Ale najpierw idź weź prysznic, proszę… - skrzywił się i ponownie wskazał mi łazienkę.

Po kolejnych czterdziestu minutach, kiedy byłem już wykąpany i przebrany w czyste ubrania bez zbędnych dziur niewiadomego pochodzenia i tajemniczych, śmierdzących plam, zasiadłem do stołu w jadalni, gdzie czekało już na mnie śniadanie. Chwyciłem pałeczki w dłoń i rzucając przelotne spojrzenia chłopakowi, przełykałem kolejne kęsy.

- You-kun, to co powiedziałeś było kłamstwem, prawda? – odezwałem się po chwili ciszy.

- Dlaczego tak uważasz? – ułożył głowę na splecionych dłoniach, przyglądając się mi uważnie.

- Bo nie jestem idiotą – odpowiedziałem dość zgryźliwie.

- Nigdy tak nie uważałem – uśmiechnął się słodko. – W przeciwieństwie do Yuu i reszty, prawda? – spojrzał wymownie na swój telefon, który leżał na blacie stołu.

Nie myśląc wiele wziąłem urządzenie, orientując się, że rozmowa została włączona na tryb głośnomówiący.

- Mam dość waszych głupawych żartów – odezwałem się. – Dla mnie to nie jest już śmieszne – zgrzytnąłem zębami, a następnie rozłączyłem się. Cisnąłem komórką w ciemnowłosego, który zręcznie ją złapał i wsunął do kieszeni.

Wstałem od stołu i zamierzałem skierować się do sypialni, jednak basista zatrzymał mnie stalowym uściskiem na nadgarstku.

- Oj nie gniewaj się, Sono – uśmiechnął się do mnie przymilnie. – To nie był mój pomysł – wzruszył ramionami.

- Ale mogłeś nie brać w tym udziału, kretynie! – popukałem go palcem w czoło, prychając. – Mogłeś mi powiedzieć zaraz po tym, jak się obudziłem, że to głupi żart!

- Nie mogłem.

- Mogłeś!

- Nie mogłem; przegrałem w karty z Yuu, a on mnie do tego zmusił. Wybacz, Sono, ale hazard nie jest moją mocną stroną… szczególnie poker – wywrócił oczyma, wracając do wspomnień.

- Mam już serdecznie dość Yuu! Dlaczego on chce zrobić ze mnie debila? Nudzi mu się? Na ma innych znajomych do dręczenia? – westchnąłem cierpiętniczo. – A zresztą… Zacznijmy od tego, co ty robisz w moim mieszkaniu?

- Wczoraj po imprezie zapakowałem cię w taksówkę i miałem zamiar wysłać do domu, jednak zorientowałem się, że ty nie byłeś już w stanie nawet przejść tych dwustu metrów od samochodu do wejścia twojego bloku i od wejścia kolejnych stu metrów do windy i dalej do mieszkania. Przewidywałem, że zaraz po wyjściu z samochodu poszedłbyś w siną dal, a potem ktoś musiałby cię odebrać z wytrzeźwiałki, dlatego wolałem pojechać z tobą. Ładnie utuliłem cię do snu, a następnie wróciłem do siebie. Rano przyjechałem tutaj ponownie, aby zobaczyć jak się czujesz i…

- …i zrealizować durny pomysł Yuu – dokończyłem, spoglądając na niego wściekle.

- Oj już nie przeżywaj tylko siadaj i dokończ śniadanie, bo zaraz jedziemy na próbę – westchnął.

- No chyba żartujesz! Jak niby w takim stanie mam śpiewać? – spojrzałem na niego z politowaniem. Mój głos był zachrypnięty od za dużej ilości papierosów, przez co brzmiałem co najmniej źle. Matko… próba? Chyba łeb mi pęknie…

- Nie ja ustalam terminy prób ani imprez. Także nie ja kazałem ci tyle pić i palić – wzruszył ramionami, a ja zasiadłem ponownie do stołu, wiedząc, że tej potyczki nie wygram.

- Może ty nie, ale Yuu…

- To było się go nie słuchać – przerwał mi w pół słowa.

- Kiedy on zawsze wymyśla jakieś podstępy! – krzyknąłem zrozpaczony.

- W takim razie wynajmij sobie przyzwoitkę – usiadł na swoim poprzednim miejscu.

- Niby skąd mam ją wytrzasnąć?

- Z wielką chęcią następnym razem to ja cię popilnuję. Widzisz, wystarczyło zapytać przyjaciela…

- Żeby to zawsze było takie proste! – zbulwersowałem się. – Jak miałem zapytać cię o to? Rzucić coś w rodzaju: „Hej. You, popilnujesz mnie na imprezie i dopilnujesz, żeby Yuu mnie nie spił, bo ten bęcwał knuje coś przeciwko mnie?” – wywróciłem oczyma.

- Na przykład – wzruszył ramionami.

- I zgodziłbyś się?

- Oczywiście.

- Jesteś dziwny… - pokręciłem głową.

- Jestem twoim przyjacielem – uśmiechnął się, a ja w końcu zająłem się jedzeniem. Długo jednak nie wytrzymałem w tej uciążliwej dla mnie ciszy, gdyż pewna myśl wzbudziła we mnie niepokój. Ponowie odezwałem się.

- Ne, You? Ta historia była prawdziwa, tak? – upewniłem się.

- Jaka historia? – spojrzał na mnie uważnie.

- No ta z tym powrotem z imprezy… Tak naprawdę do niczego między nami nie doszło, mam rację?

- Oczywiście.

- Czyli to wszystko było żartem Yuu?

- Tak.

- Na pewno?

- Na pewno.

- Na pewno?!

- Na pewno.

- Ale na pewno?!

- Na pewno! – krzyknął. – Sono, jeśli mówię ci, że się nie przespaliśmy to tak w istocie jest. Bądź o to spokojny, dalej jesteś dziewicą – zaśmiał się, a ja cmoknąłem niezadowolony.

Chwila ciszy.

- Ale na pewno, na pewno do niczego nie doszło? – upewniłem się po raz ostatni.

- Na pewno, na pewno – zaśmiał się, rozbawiony moją dziecinnością, a następnie potargał mi włosy w miłym geście. – Zbierajmy się już do studia, bo zaraz chłopcy zaczną wydzwaniać z pytaniem, gdzie jesteśmy – uciął rozmowę.

Pokiwałem głową, zgadzając się z nim. Szybko dokończyłem posiłek, po czym wrzuciłem brudne naczynia do zlewu. Nieprzyjemny brzdęk rozniósł się po całym mieszkaniu, jednak ja nie zwróciłem na to uwagi. You jedynie wywrócił oczyma. Obaj skierowaliśmy się do przedpokoju, gdzie założyliśmy buty i kurtki. Następnie wyszliśmy na korytarz, a ja zamknąłem drzwi na klucz.

- Wiesz… Myślę, że Yuu mnie nie lubi… - mruknąłem, kiedy staliśmy już w windzie. – Te wszystkie jego żarciki, z pozoru nikomu nie wyrządzające szkody, są naprawdę irytujące… I to już ciągnie się od dwóch miesięcy! Czy on uważa mnie za kretyna?

- Ja z kolei uważam całkiem odwrotnie; myślę, że on się w tobie zakochał, jednak nie wie jak to wyrazić ani co zrobić, więc ucieka się do metod dzieci z podstawówki. Zapewne chce, żebyś zwrócił na niego uwagę – spojrzał na mnie, ciekawy mojej reakcji.

- Daj spokój – machnąłem ręką, ale kiedy zorientowałem się, że nie żartuje, zdziwiłem się. – Ty to tak na poważnie…? Przecież gdyby się we mnie zakochał, nie kazałby wmawiać innemu chłopakowi, że się z nim przespałem, nie?

- Nie wiem jak on to sobie wyobraża… Zresztą nie wiem, czy to w ogóle prawda; ja tylko głośno myślę – poklepał mnie po ramieniu. – W każdym razie zapytać nie zaszkodzi – uśmiechnął się. – Wywiedz się, o co tak naprawdę chodzi…

- Przed chwilą zarzekałeś się, że nie uważasz mnie za idiotę, a teraz ze mnie drwisz? – prychnąłem. – Niby jak mam się wywiedzieć, o co mu tak naprawdę chodzi? Mam do niego podejść, zaczepić i walnąć tekst typu: „Hej, Yuu, nie zakochałeś się może we mnie? Bo You uświadomił mi, że twoje zachowanie przypomina zauroczonego ucznia podstawówki”? Chyba zabiłby mnie śmiechem!

- A czemu od razu tak kolokwialnie? – spojrzał na mnie z niezrozumieniem. – Ty to wszystko tak prosto z mostu, jak chłop krowie na rowie… - wywrócił oczyma. – Nie możesz po prostu podejść do niego i zapytać, dlaczego wciąż z ciebie żartuje? Powiedz, że irytuje cię to i nie życzysz sobie takiego traktowania to może w końcu coś zrozumie – wzruszył ramionami, pochmurniejąc. Założył ręce na piersi i wbił wzrok w podłogę, niewerbalnie dając znać, że ten temat nie jest mu na rękę, a to, co powiedział odnośnie domniemanych uczuć jakie Yuu kieruje pod moim adresem było jego prywatnym rozmyślaniem, które wypowiedział przez przypadek na głos.

Winda zatrzymała się; wysiedliśmy na parkingu, kierując się w stronę samochodu ciemnowłosego.

- You, dlaczego tak zamilkłeś nagle? – zapytałem, zajmując miejsce pasażera.

- Zamyśliłem się – mruknął pod nosem, przekręcając kluczyk w stacyjce.

Droga do studia upłynęła nam w ciszy. Ruch na drodze nie był duży, dlatego dotarliśmy na miejsce sprawnie i bez zbędnych rewelacji – basista jechał szybko; na tyle szybko, że udało nam się dotrzeć jeszcze dwadzieścia minut przed czasem. Odważyłem się ponownie odezwać, kiedy przekraczaliśmy próg budynku.

- Lubisz Yuu? – zagadnąłem znienacka.

- Nie – odpowiedział szczerze.

- Dlaczego? – dociekałem.

- Bo oszukuje.

- W kartach? To dlatego z nim przegrałeś?

- Yuu oszukuje nie tylko w kartach – odparł, kierując się w stronę schodów.

Wspięliśmy się na drugie piętro, a w momencie, kiedy pokonałem ostatni schodek ledwo powstrzymałem się od krzyknięcia zwycięsko: „Victoria!”. Zasapany oparłem się o ścianę i zgiąłem w pół, opierając dłonie na udach. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że…

- Po kiego grzyba wspinaliśmy się po schodach, kiedy na głównym holu jest winda? – spojrzałem wyczekująco na muzyka, który uśmiechnął się pod nosem i podał mi styropianowy kubek z zimną wodą.

- Teraz pobieżnie można mówić, że zaliczyłeś poranną gimnastykę. Poza tym chciałem sprawdzić w jakiej jesteś formie; wyszły skutki wczorajszych papierosków, co? – zaśmiał się, a ja prychnąłem.

- Piję i palę od wielkiego dzwonu, więc daj mi święty spokój! – oburzyłem się. – Nie każdy tak lubi sport, jak ty. Ktoś musi być leniwy, żeby ktoś inny mógł być pracowity – wygłosiłem swoją „myśl filozoficzną”. – A że ja jestem tą leniwą osobą to już nie moja wina… - wystawiłem mu język i niemalże dwoma łykami opróżniłem kubeczek z napoju.

- To zapewne wina twoich rodziców, że nie rozwinęli u ciebie zamiłowania do sportu? – spojrzał na mnie rozbawiony.

- Nie. To wina rządu – ironizowałem.

- Dobrze, że chociaż to nie jest winą Yuu – machnął ręką, a ja zgniotłem styropian w dłoni i wyrzuciłem go do śmietnika mieszczącego się nieopodal.

Razem ruszyliśmy do naszej sali, gdzie odbywały się próby. W środku zastaliśmy Yuu siedzącego na podłodze pod oknem, czytającego jakiś szmatławiec. Niestety nie mieliśmy tu żadnej kanapy czy choćby foteli, nie wspominając już o stoliku, który był istnym marzeniem – oprócz sprzętu muzycznego mieściło się tu jedynie pięć niewygodnych jak cholera, plastikowych stołków, od których wszyscy woleli już podłogę i dlatego to zawsze na niej siadaliśmy.

- O wilku mowa… - wymamrotałem pod nosem.

- A tu przyszedł niedźwiedź – zaśmiał się muzyk siedzący pod oknem, odkładając gazetę. – Cześć You. Cześć ćwierćinteligencie – przywitał się rozbawiony, a ja zgrzytnąłem zębami. – Jak tam po upojnej nocy?

- A przypierdolił ci ktoś kiedyś? – warknąłem, zaciskając dłonie w pięści. – W twarz? Krzesłem? – syknąłem, mrużąc wściekle oczy.

- Nie…

- Więc może czas najwyższy na ten pierwszy raz – przerwałem mu.

- Hola, nie denerwuj się znowu aż tak – podniósł ręce w obronnym geście, jednak ten durnowaty uśmieszek wciąż nie chciał spełznąć z jego ust.

- Zabiję… - ruszyłem po jeden ze złożonych stołków, który stał pod ścianą i już chciałem użyć go jako broni, kiedy niespodziewanie powstrzymał mnie You.

- Daj spokój. Szkoda stołka – mruknął, stając za mną i łapiąc mnie za ręce. Westchnąłem cierpiętniczo, posłusznie odkładając przedmiot na swoje miejsce. – Idę po coś do jedzenia. Nie zabij go – przechylając głowę, wskazał Yuu, a następnie wyszedł z sali, cicho zamykając za sobą drzwi.

- Nie wiem dlaczego mnie tak nie lubicie – wzruszył ramionami muzyk.

- Nie znoszę cię, bo robisz sobie ze mnie durne żarty i wkurwiasz mnie tym! – wyrzuciłem ręce w powietrze.

- Ale ja właśnie robię to po to, żeby cię zdenerwować! – zaśmiał się.

- Więc czego głupio się pytasz, dlaczego cię nie lubię? Robisz mi na złość, a potem dziwisz się, że chcę ci przypierdolić krzesłem… - warknąłem.

- Ale to naprawdę zabawne! Lubię cię denerwować, bo tak śmiesznie na to reagujesz i robisz z siebie kretyna – uśmiechnął się szerzej.

- CO?! – wrzasnąłem.

- No nie patrz tak na mnie z chęcią mordu – klasnął w dłonie. – Lubię robić z ciebie idiotę, bo przez to jest śmieszniej w zespole – wzruszył ramionami.

- Szkoda, że nikogo oprócz ciebie to nie bawi – prychnąłem śmiertelnie obrażony.

- Widzisz, nawet teraz jesteś ofiarą – zachichotał. – Gdybyś nie był głupi nie dawałbyś mi się zirytować; nie reagowałbyś na moje zaczepki. Swoją złością jedynie mnie bawisz, dlatego wciąż z ciebie żartuję. Jeśli przestałbyś na mnie zwracać uwagę zapewne znudziłbym się i przestałbym brnąć w to tak uparcie; a wiesz, że ja się bardzo szybko nudzę – rozłożył ręce, jakby podkreślając, że wszystko co miał mi do powiedzenia w tej sprawie, już powiedział. – Dobrze, ty nie znosisz mnie ze względu na swoją bolesną głupotę, ale You?

- Powiedział, że nie lubi cię za to, że oszukujesz; i przestań mnie w końcu obrażać! Dobrze wiesz, że mam usposobienie choleryka, więc przestań to wykorzystywać!

- Ale mnie to bawi – wzruszył ramionami. – Co ja zrobię, że mam paskudny charakter? – chwilę zamyślił się, aby zaraz potem kontynuować wypowiedź. – You myśli, że go oszukałem…? Ach, jest tak samo zabawnym idiotą, jak ty! – klasnął w dłonie, śmiejąc się w głos. – Doprawdy, będziecie do siebie pasować…

- Co? O czym ty mówisz? – nic z tego nie rozumiałem.

- Ty jesteś kretynem, a on zakochanym w kretynie! – parsknął śmiechem. – W sumie za te żarty nie powinieneś być zły na mnie, a właśnie na You – gestykulował żywo rękami. – Kiedyś, kiedyś, z jakieś dwa miesiące do tyłu, nasz kochany, ułomny basista poprosił mnie o pomoc w zdobyciu twojego serca, Sono-chan! Pewnie myślał, że dyskretnie wypytam cię o to, co o nim sądzisz i tak dalej… jednak ja postanowiłem trochę z ciebie pożartować, licząc na to, że You stanie w twojej obronie, a potem rzucicie się sobie w objęcia. On w istocie bronił cię i pocieszał, jednak ty byłeś zbyt tępy, żeby zauważyć to, że on czuje do ciebie coś więcej niż przyjaźń, a jego zachowanie wychodzi poza granice obowiązków przyjaciela. Niestety You ma na twoim punkcie obsesję, delikatnie rzecz ujmując, dlatego, kiedy ktoś choćby stanie za blisko ciebie zaraz robi się zazdrosny, a gdy ty tylko się odwrócisz bierze tą osobę „na słówko”, a potem wygłasza jej kazanie, jakiego niejeden klecha nie potrafiłby przebić – zachichotał pod nosem. – Ja znalazłem pewne korzyści w tym układzie dla siebie; rozbawiałeś mnie, dlatego, jak już wiesz, żartowałem sobie z ciebie i żartuję nadal. Naprawdę cię lubię, Sono-chan, ale chęć podpuszczenia cię jest silniejsza ode mnie – zaśmiał się. – Więc ja wciąż bawiłem się, a You musiał pomyśleć, że w ten sposób próbuję cię poderwać – rozłożył ręce. – Ubzdurał to sobie, oczywiście – podkreślił. – Doprawdy, dwa matoły z was… - prychnął. – Szczerze to niepotrzebnie wtrącaliście osoby trzecie pomiędzy siebie; w tym wypadku w postaci mojej skromnej osoby. Myślę, że dwaj idioci tacy jak wy, dogadaliby się ze sobą bez najmniejszego problemu, jeśli tylko zdobylibyście się na szczerą rozmowę.

- Zamknij się! – krzyknął basista, który nie wiadomo jak ani kiedy zjawił się ponownie w sali i tym razem to on wyskoczył z zamiarem przyłożenia Yuu złożonym stołkiem. Byłoby mu się udało gdyby Ayame i Anzi, którzy również niewiadomo jakim cudem znaleźli się w pomieszczeniu, nie zatrzymaliby go. Gitarzysta szybko wyrwał basiście „broń”, odrzucając ją w przeciwległy kąt pokoju.

 - Czy wam do reszty odpierdoliło?! – wrzasnął klawiszowiec, patrząc na naszą trójkę spod byka. – Yuu, jak ci się nudzi i chcesz się pośmiać to zapisz się do wędrownej trupy cyrkowej, a wy, Sono i You… to napięcie między wami jest nie do zniesienia! Niby jeden drugiemu pomaga i jest wszystko pięknie, ale to wy jesteście przyczyną tego całego zamieszania; prześpijcie się w końcu ze sobą, wyznajcie sobie miłość i niech wreszcie zapanuje spokój!

***

- Anzi! Wypuść nas stąd! – jęknąłem żałośnie, waląc głową w drzwi kantorka, w którym zostaliśmy uwięzieni razem z You.

- Nie ma mowy! – odkrzyknął chłopak zza drzwi. – Macie w końcu dojść do jakiegoś porozumienia! A tak w ogóle to weź się nie drzyj, bo Ayame śpi.

Yuu wszystko zostało puszczone płazem, dlatego chłopak mógł pójść do domu, mimo moich gorących sprzeciwów. Klawiszowiec i gitarzysta uważali, że problemem są moje stosunki z basistą, dlatego „wspaniałomyślnie” zamknęli nas w składziku, gdzie trzymaliśmy sprzęty muzyczne, zapasowe kable i różne elektroniczne maszyny niewiadomego pochodzenia, a tym bardziej przeznaczenia. Anzi i Ayame pilnowali nas na zmianę, abyśmy nie wyszli z naszej prowizorycznej celi przed osiągnięciem porozumienia. Co prawda drzwi zamknęli na klucz, ale woleli nas tu samych nie zostawiać, wiedząc, że zapewne udałoby nam się otworzyć zamek jakimś drucikiem albo najnormalniej w świecie wyważylibyśmy drzwi.

- Ale Anzi! – znów zacząłem lamentować. – Jest już po dwudziestej drugiej; ja chcę spać! I tu jest zimno! W dodatku tu nie ma okna!

Tak, kiedyś mieściło się tu niemalże pod samym  sufitem małe, prostokątne okienko, ale teraz go nie ma. Ktoś je, najbezczelniej w świecie, wyrwał i została po nim tylko oprawa. Nikt nie wiedział, kto to zrobił ani dlaczego, ale jak okna nie było od dwóch lat, tak wciąż go nie ma.

- Masz problem – odpowiedział okrutnie mój „kat”.

- A! Tu coś jest! – krzyknąłem przestraszony, kiedy to owe coś owinęło się wokół mojej nogi. – Anzi! Ratuj!

- Jak dla mnie to „coś” może cię nawet zeżreć – burknął, a ja zacząłem się szarpać, jednak to tylko pogorszyło sytuację. To „coś” jeszcze mocniej zacisnęło się na mojej łydce.

- To mi chce zeżreć nogę! A… Czekaj… To tylko przedłużacz – machnąłem ręką i uspokojony, wyplątałem się z czarnego kabla. You zachichotał siedząc pod przeciwną ścianą.

Składzik, jak każdy może się domyślać, był mały i zawalony kartonami. Niektóre wieże zbudowane z kartonowych pudeł groźnie przechylały się w jedną lub drugą stronę, przez co wyglądały jakby zaraz miały się zawalić; w obawie, że zawartość tych kartonów wyląduje na mojej głowie postanowiłem nie kusić losu i nie szwędać się po tym „tekturowym blokowisku”, podczas gdy basista zwinnie przeciskał się między nimi. Tak jak już mówiłem, było po godzinie dwudziestej drugiej, więc na dworze było absolutnie ciemno – tak samo jak i tu. Ciemnowłosy co prawda znalazł włącznik światła, jednak okazało się, że żarówka była zbita i byliśmy skazani na siedzenie w ciemności. Jedynym źródłem światła była dziura, jaka została po wyrwanym oknie, przez którą wdzierało się słabe, mdłe światło jednej z latarni ulicznych – niestety światło padało głównie na sufit, więc tak naprawdę nic nie dawało. You chyba z nudów zaczął szperać w szufladach starego regału stojącego pod ścianą.

- Wątpię, żebyś znalazł tam siekierę – mruknąłem.

- A na co mi siekiera?

- Żeby rozwalić te drzwi i zabić Anziego i Ayame – odpowiedziałem, kładąc się na brudnej, betonowej podłodze. – Dlaczego my tu nigdy nie sprzątamy? Teraz musimy siedzieć w syfie…

- Jak chcesz to możesz zacząć sprzątać – rzucił drwiąco, wiedząc, że tego nie zrobię.

- Ale tak po ciemku? – machnąłem ręką, wykręcając się.

- Spokojnie, właśnie szukam żarówki. Przypomniało mi się, że kiedyś gdzieś ją tutaj odkładałem… - westchnął, przetrząsając kolejną szufladę. – Mam! – krzyknął uradowany.

- I co ci to dało? Przecież nawet nie masz jak dostać się do tej cholernej lampy – zauważyłem. – Nie ma tu żadnej drabiny czy coś…

- Wystarczy, że ustawię kilka kartonów na sobie i...

- Przecież one są niestabilne! – zaprotestowałem. – Spadniesz i zrobisz sobie krzywdę!

- Dlatego ty będziesz mnie asekurował – jego białe zęby błysnęły w świetle latarni. Chłopak nie czekając na moje przyzwolenie przesunął na środek pomieszczenia dwa wielkie kartony. Ustawił je na sobie i wskoczył na górę. – Wstawaj, Sono! Podaj mi jeszcze coś na czym mógłbym stanąć – poprosił, a ja przeklinając go w myślach, niechętnie dźwignąłem się z podłogi.

Starałem się wybierać dość duże pudła, które nie były zbytnio zniszczone. Chłopak wspinał się na kolejne z nich, a gdy w końcu dosiągł lampy wykręcił to, co pozostało z poprzedniej żarówki i wkręcił nową. Podszedłem do ściany i włączyłem światło, które rozbłysnęło natychmiastowo oświetlając małe pomieszczenie.

- Matko, tu jest jeszcze brudniej niż myślałem… Lepiej zgaszę światło… – zrobiłem tak jak powiedziałem; zresztą od dłuższego czasu mrok mi już nie przeszkadzał. Mój wzrok przyzwyczaił się, więc widziałem w ciemności całkiem nieźle. – You, złaź stamtąd! – zawołałem basistę.

- No… żeby to było takie proste – syknął, kiedy w coś się uderzył.

 Z narastającym niepokojem obserwowałem jak ciemnowłosy wciska stopy między kolejne kartony, aby móc zejść. Jedno z pudeł ugięło się pod jego ciężarem, przez co zachwiał się, jednak udało mu się odzyskać równowagę. Muszę powiedzieć, że szło mu to całkiem nieźle. You schodził powoli i ostrożnie, rozważając każdy krok.

- Chyba w końcu przydało ci się na coś trenowanie wspinaczki – zaśmiałem się pod nosem.

- Co? – odwrócił w moją stronę głowę.

- Mówię, że w końcu przydało ci się… - nie dokończyłem, gdyż tym razem chłopak zleciał.

Przewidywałem, że mógłby się nieźle poobijać, gdyby upadł na podłogę, dlatego wciąż krążyłem w pobliżu wieży, po której schodził; całe szczęście, gdyż tylko dzięki temu udało mi się go złapać… chociaż, to może złe określenie. Udało mi się jedynie zamortyzować jego upadek, jako że basista spadł wprost na mnie. Runąłem do tyłu, przewalając przy okazji kilka kartonów, które przygniotły ciemnowłosego, leżącego na mnie. Chłopak zdążył osłonić dłońmi moją głowę, dlatego nie uderzyłem nią zbyt mocno o beton.

- Ał… - jęknęliśmy obaj w tym samym momencie.

Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że nasze twarze dzielą zaledwie milimetry. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Jego gorący oddech delikatnie muskał mój policzek; było niemalże jak w filmie… ale to było życie, więc takiego epickiego zakończenia być nie mogło. Chyba naprawdę jestem idiotą, jeśli liczyłem na to… Basista westchnął z ulgą, po czym opadł na mój tors, oddychając rytmicznie i głęboko.

- Po cholerę zgasiłeś to światło? Przez ciebie nic nie widziałem! To twoja wina, że spadłem! Zresztą… po co w ogóle je gasiłeś? Przecież wlazłem tam po to, żebyśmy nie musieli siedzieć w ciemnościach, a ty zrobiłeś wszystko na przekór…

- A czy ja kazałem ci tam włazić? – wzruszyłem ramionami, zrzucając go z siebie. – Boli… - syknąłem.

- Co cię boli? – zainteresował się.

- Plecy…

- Mocno się uderzyłeś? – dociekał.

- Mhm… - mruknąłem, próbując jakoś samemu rozmasować źródło bólu.

You wstał i ponownie włączył światło, po czym usiadł za mną i podwinął moją koszulkę. Wzdrygnąłem się, odsuwając od niego odrobinę.

- No nie bój się. Nic ci nie zrobię – obiecał.

Wziąłem głębszy oddech i pozwoliłem mu zdjąć z siebie bluzkę. Dziwnie się czułem, gdy rozbierał mnie mój przyjaciel, który okazał się być we mnie zakochany. To nie to, że byłem homofobem czy coś… Nie miałem nic do związków osób tej samej płci, ale po prostu jeszcze nigdy nie byłem z mężczyzną, dlatego czułem się tak dziwnie… Gdybym tylko mógł zaprzeczyć myśli, że ciemnowłosy mnie kocha; zrobiłbym to – ale nie mogłem. Jego zachowanie wobec Yuu tuż przed próbą, która się nie odbyła potwierdzało, że chłopak coś musiał do mnie czuć; coś więcej niż przyjaźń. Basista przesunął palcami wzdłuż mojego kręgosłupa, a następnie delikatnie sunął dłońmi po moich łopatkach i barkach.

- Będziesz miał siniaki – stwierdził, a następnie oparł się o ścianę i usadził mnie między swoimi rozkraczonymi nogami. Przyciągnął mnie do siebie, zmuszając, abym oparł głowę na jego torsie. On sam oparł brodę na mojej głowie i splótł palce na moim podbrzuszu. Czułem się zaskakująco dobrze czując bijące od niego ciepło. – Masz mi to za złe?

- Niby co takiego?

- Moje uczucia wobec ciebie – odpowiedział prosto z mostu. Odwróciłem głowę, aby móc na niego spojrzeć.

- Nie, nie mam ci tego za złe…

- Więc daj mi szansę – przerwał mi, a ja otworzyłem usta ze zdziwienia. Wiedziałem, że ta rozmowa kiedyś musi nastąpić, ale nie wiedziałem, że przebiegnie ona tak ostentacyjnie. Ciemnowłosy czekał na moją odpowiedź, podczas gdy ja próbowałem ułożyć myśli w głowie i ogarnąć chaos, jaki się w niej zrodził.

- Ja… Znaczy… - dukałem.

You powoli zaczął się do mnie przybliżać. Kompletnie nie wiedziałem, jak mam się zachować, co zrobić. Siedziałem sztywno w jego objęciach, dając mu sobą pokierować. Chłopak musnął delikatnie moje wargi, dotykając delikatnie mojego torsu, zahaczając o sutki. Westchnąłem wprost w jego usta, a on odsunął się minimalnie i uśmiechnął do mnie miło. Nawet nie zamknąłem oczu podczas pocałunku…

- Więc? – podniósł jedną brew, wyczekując odpowiedzi.

- Dam ci szansę… mój idioto – nieśmiało go objąłem, po czym strzeliłem w potylicę z otwartej dłoni. – Nie można było tak od razu, tylko musiałeś bawić się ze mną w jakieś podchody? – fuknąłem.

- Mój słodki Sono-chan – zaśmiał się i potargał mi włosy tak jak to miał w zwyczaju i ucałował mnie w skroń, na co ja zarumieniłem się. – Jeszcze raz? – zapytał z uśmieszkiem, jednak tym razem zrozumiałem o co mu chodzi. Pokiwałem głową, zgadzając się.

Chłopak ponownie nachylił się nade mną chcąc mnie pocałować, kiedy nagle…

- No w końcu! Cholera, myślałem, że zgnijemy już w tym studiu! – jęknął Anzi, stojąc w drzwiach.

- Zamknij się! – zganił go Ayame. – Mówiłem ci, żebyś jeszcze poczekał to mielibyśmy porno na żywo za darmo!

- Jakoś nie chciałbym oglądać kolegów z zespołu w „akcji”. Zresztą, Ayame, czy ja cię nie zaspokajam, że ty wciąż jesteś taki napalony? – ich głosy niosły się echem po pustym budynku, kiedy odchodzili w stronę windy.

- Oczywiście, że mnie nie zaspokajasz! Kto mi dzisiaj rano odmówił seksu?- niemal zaczęli się kłócić, a ja z You popatrzyliśmy po sobie zdezorientowani.

- Oni tu mają kamery? Skąd wiedzieli, w którym momencie wejść? – zdziwił się basista.

- Więc nas podglądali?! Wiedzieli, co robiliśmy? – spanikowałem, jeszcze bardziej rumieniąc się.

- Spokojnie, Sono-chan – cmoknął mnie w policzek. – Wygląda na to, że nasz gitarzysta i klawiszowiec również są razem – wzruszył ramionami i wstał, otrzepując tyłek, a następnie podał mi rękę i pomógł wstać z podłogi. Podał mi koszulkę, którą na siebie zarzuciłem.

Wyszliśmy ze składziku, a następnie z sali udając się na korytarz. Okazało się, że czekał tu na nas jeszcze jeden gość; mianowicie Yuu.

- Siedziałeś cały czas na korytarzu? – zapytałem.

- Tak. Chciałem zobaczyć jak nasze dwa, głupiutkie gołąbeczki razem wyglądają – zaśmiał się.

- I jak się prezentujemy? – basista nie dał się sprowokować, obejmując mnie jedną ręką w pasie. Zawstydzony nieco wcisnąłem się w bok jego ciała.

- Ładnie… choć nieco idiotycznie – zarechotał.

- Zazdrościsz? – fuknąłem.

- Oczywiście, że tak, Sono-chan – uśmiechnął się nieco inaczej niż poprzednio i pocałował mnie w czoło, po czym odszedł, machając nam na pożegnanie. Stanąłem w osłupieniu nie wiedząc za bardzo, jak ustosunkować się do tego, co stało się przed chwilą.

- Więc… - zacząłem, ale nie wiedziałem jak skończyć.

- Tak, Sono, on naprawdę zakochał się w tobie; to dlatego tak z ciebie żartował, ale kiedy poprosiłem go dwa miesiące temu o pomoc, zrozumiał, że nie ma szans na zdobycie ciebie. Mimo iż sam był w tobie zakochany, nie odbił mi cię; Yuu to jednak dobry przyjaciel – podsumował, splatając nasze dłonie i ciągnąc mnie w stronę windy.

Read More

Angeldust Hizumi x Zero ~pisane z Aoi Konoe~

Teoretycznie miał być mega-shot, ale nie wiem, co z tego wyszło... Chyba po prostu takie dłuższe opowiadanie, w szczególności, że ma zaledwie 40 stron w wordzie (a poprzednie moje mega-shoty miały ponad 70). Pisane razem z Aoi Konoe.

Głównie to ja nakreśliłam pomysł (w ogóle uparłam się na taką temtykę - Kita tyran-despota), więc nie wiem czy się spodoba, no ale... mimo wszystko endżoj!

Tytuł: Angeldust

Autorzy: Aoi Konoe i Kita

Paring: Zero x Hizumi (D’espairsRay)

Typ: mega-shot

Gatunek: horror, science-fiction, fantasy

            Zero odchylił się na krześle obrotowym i odrzucił akta na biurko, po czym splótł dłonie na brzuchu i uśmiechnął się kpiąco.

- Zdaje się, że to nie sprawa dla panienek – zakpił, spoglądając w stronę Hizumiego, którego aktualnie najbardziej interesował rozkręcony długopis.

- Właśnie dlatego dziwię się, że wyznaczyli cię do tego – odpowiedział również mało przyjemnie. – Do tej pory zastanawiam się, kogo musiałeś przekupić, żeby zostać śledczym… W dodatku stać na tak wysokim szczeblu, aby dawali ci sprawy związane z masowymi morderstwami – spojrzał na niego z pobłażaniem.

- Ja jestem po prostu dobry w tym, co robię w przeciwieństwie do ciebie – prychnął i wyjął z kieszeni paczkę papierosów, po czym wsunął jednego między wargi i odpalił. Dmuchnął dymem prosto w twarz chłopaka siedzącego po drugiej stronie biurka, wiedząc, jak tamten tego nienawidził. – Dobra, ale zostawmy te uprzejmości na później – zarządził. – Skoro mam już z tobą pracować, niedołęgo, to nie chcę tracić dodatkowego czasu na użeranie się z tobą i słuchanie twojego szczekania – machnął ręką w lekceważącym geście. – Ustalmy, co wiemy.

- Pięć ofiar. Zabójstwa nastąpiły w parku Ueno, Asakusie lub stacji Shinbuya, czyli w bardzo zatłoczonych miejscach, jednak mimo to żadna kamera ani przechodzień nie zauważył niczego podejrzanego. To musi być jakiś psychopata, gdyż… – wskazał na teczkę. – Sam zresztą widziałeś te zdjęcia. Totalna masakra; nie umiem tego inaczej określić – pokręcił głową.

Shimizu wszystkie informacje notował na tablicy, na której również zawiesił mapę, gdzie zaznaczył punkty, które oznaczały miejsca dokonania przestępstwa.

- Ofiarą byli tak samo mężczyźni jak i kobiety, więc raczej wątpię, żeby chodziło tu o rozżaloną żonę, czy męża, który wpadł na genialny pomysł zarżnięcia kochanków drugiej połówki – wywrócił oczyma. – Zabójstw zawsze dokonywano w nocy, między godziną pierwszą a trzecią nad ranem… - chłopak zamyślił się.

- Uważasz, że mamy do czynienia z psychopatą, który tworzy jakiś wzór? Godzinami, w które popełniono morderstwa, miejscami i samymi ofiarami chce nam coś przekazać?

- Naoglądałeś się za dużo Sherlocka Holmesa – wyśmiał go Michi. – Ogranicz wizyty w wypożyczalni płyt wideo, co? – prychnął, na co Hizumi założył ręce na piersi i naburmuszył się. W ostatniej klasie liceum miał go już dość, na studiach sam ledwo powstrzymywał się od zamordowania Shimizu, a teraz musiał jeszcze się z nim użerać w pracy. Że też musiał zostać przydzielony do tej sprawy… nie; stop. Sprawa bardzo mu odpowiadała, lubił takie łamigłówki. Tylko dlaczego Zero musiał też się tym zajmować?

- Nie nauczyłeś się, że na samym początku nie można odrzucać żadnej teorii? – zganił go Yoshida, zakładając nogę na nogę. – Na razie wzór tworzy krzywą otwartą. Założę się, że to jeszcze nie koniec – powiedział pewnie.

- Czasami myślę, że ty powinieneś grać w filmach, a nie siedzieć na komendzie – Zero był dziś nad wyraz kąśliwy. – Czy ofiary coś łączyło?

- Zdaje mi się, że nie, ale trzeba byłoby to dokładniej przestudiować – odpowiedział chłodno Hiroshi.

- W takim razie przejrzyj to dokładnie – podsunął teczkę z aktami pod nos wspólnikowi, po czym zdjął swój płaszcz z wieszaka i założył go.

- A ty gdzie? – fuknął Hizumi. – Znów się z kimś umówiłeś? – zapytał, a cynizm opływał jego wypowiedź z każdej strony.

- Taki los – zaśmiał się Zero i wzruszył ramionami. – Nie moja wina, że jestem rozrywany przez PANIE – zaznaczył i wyszedł, trzaskając drzwiami.

Yoshida wywrócił oczyma. Shimizu jak zwykle musiał podkreślić to, że interesował się tylko i wyłącznie płcią piękną. Zgadywał, że szatyn będzie mu wypominał do końca życia ten incydent z liceum, kiedy to Zero dowiedział się o tym, że Hiroshi zadurzył się w nim – oczywiście teraz już mu przeszło! Zrozumiał jaki był głupi! Michi pokazał mu się z najgorszej strony, a Hizu nie dość, że stracił nim zainteresowanie, to zaczął go nie znosić.

Brunet westchnął ciężko i otworzył ponownie teczkę. Rozłożył akta dotyczące ofiar obok siebie i zaczął je dokładnie studiować, zapisując informacje na tablicy.

Pierwszą z ofiar był: Mamoru Hashimoto, lat 32, wdowiec, bezdzietny, inżynier budowlany. Został zamordowany w parku Ueno o godzinie 01:32. Uduszono go, a następnie zmasakrowano jego zwłoki – klatka piersiowa rozerwana, jakby ktoś próbował wyrwać mu serce, ale w połowie „zabiegu” rozmyślił się. Nogi wyglądały jakby zostały odrąbane siekierą na wysokości kolan.

Drugą ofiarą była: Kumi Ito, lat 18, niezamężna, bezdzietna, uczennica szkoły fryzjerskiej. Została zamordowana w Asakusie o godzinie 03:11. Wyrwano jej kręgosłup.

Trzecią ofiarą była: Yui Arai, lat 40, zamężna, posiadająca dwójkę dzieci –córkę; Noriko Okamoto i syna; Reiji Arai, nauczycielka w prywatnej szkole muzycznej, pianistka. Została zamordowana w Asakusie o godzinie 01:49. Została przywiązana za ręce do sufitu, dotkliwe pobita, a następnie oskalpowana. Znaleziono ją w damskiej toalecie – sprzątaczka zgłosiła, że coś jest nie tak, kiedy zobaczyła, że drzwi prowadzące do łazienki zostały zabarykadowane.

Czwartą ofiarą był: Kaito Endo, lat 64, wdowiec, posiadający jedno dziecko – córkę; WakakoFukuda, inwalida – jeździł na wózku z powodu niedowładu nóg. Został zamordowany na stacji Shinbuya o godzinie 02:02. Został zatłuczony własnym wózkiem inwalidzkim. Miał rozbitą czaszkę, uszkodzony kręgosłup oraz wyłupane oczy.

Piątą ofiarą była: Chie Nakamura, lat 21, zaręczona z IsaoAoki, bezdzietna, kelnerka. Została zamordowana w parku Ueno o godzinie 2:26. Prawdopodobnie została utopiona, jednak nie zostało to jeszcze potwierdzone, gdyż znaleziono ją w parku, a w jej  płucach zalegała woda. Jako jedyna z ofiar była molestowana seksualnie. Już po śmierci skóra z jej twarzy została zerwana.

Hizumi przyjrzał się tym wszystkim informacją jeszcze raz i potarł skronie. Upił kolejny łyk kawy i odszedł dwa kroki w tył, licząc, że z daleka dostrzeże może jakiś wzór… a może Zero jednak miał rację – może ostatnio przesadził z tymi filmami wideo?

***

Michi wszedł do gabinetu i spojrzał na Yoshidę, który leżał na biurku i do góry nogami wpatrywał się przekrwionymi oczyma w tablicę, która została gęsto zapisana jego drobnym druczkiem.

- Nie mów, że siedziałeś tu całą noc… - westchnął nowoprzybyły.

- Mogę to napisać – prychnął Hiroshi, po czym ziewnął rozdzierająco.

- Znalazłeś coś przynajmniej?

- Tak; że to, ni chuja, nie ma ze sobą żadnego związku. To muszą być przypadkowe ofiary.

- Czyli twój „krąg idealny” nie wypalił? – zaśmiał się okropnie szatyn. Uwielbiał męczyć partnera… w śledztwie, rzecz jasna! Byli partnerami w śledztwie! Tylko i wyłącznie! Shimizu pomyślał o sytuacji sprzed kilku, a nawet można by już powiedzieć, kilkunastu lat i wzdrygnął się. Jak on niby miałby być z Hiroshim? Prędzej zrobiłby sobie krzywdę…

- Czy ty się w końcu zamkniesz? – warknął Hizu. – Nie dość, że ja pracuję, kiedy ty szlajasz się po burdelach i świetnie się bawisz, to jeszcze nie potrafisz wykrzesać ni krzty szacunku dla mojego poświęcenia! – zdenerwował się starszy.

- Jesteś pracoholikiem – Zero wzruszył ramionami i zasiadł na swoim stałym miejscu. – Zresztą… czy ja ci zabraniam szlajać się po burdelach? Jak masz ochotę to odwiedź „koleżanki”. Ja akurat umawiam się z kobietami na poziomie – uśmiechnął się z wyższością, po czym zwalił chłopaka z biurka, przez co ten wylądował na podłodze.

- Pożałujesz… - syknął brunet, powoli podnosząc się na nogi i sycząc z bólu.

- Już żałuję, że cię poznałem – fuknął bezlitośnie, po czym przejrzał szybko zapiski na tablicy. – W takim razie dziś zajmiemy się wywiadem z rodzinami ofiar… - mruknął i wstał, ponownie kierując się do wyjścia. – Może pojadę sam, co? Ty odstraszasz ludzi, będąc w takim stanie…

- Czy ty nie rozumiesz prostego polecenia „zamknij się”? – warknął Hizumi, szybko zakładając kurtkę i powstrzymując się od kolejnego ziewnięcia. – To, że zostaliśmy zmuszeni do współpracy nie oznacza, że mam wysłuchiwać tego jak zwalasz na mnie swoje kompleksy i wyżywasz się na mnie, rekompensując sobie w ten sposób niepowodzenia życiowe… których notabene było wiele… - powiedział i wyszedł, nie czekając na współpracownika.

Zero przez chwilę stał w osłupieniu, po czym uśmiechnął się nikle i pobiegł za Hizumim. Ten dzień zapowiadał się ciekawie…

Hizumi na pierwszy ogień postanowił wziąć narzeczonego Chie Nakamury. Z tego, co zdążył się dowiedzieć podczas bezsennej nocy, pracował jako informatyk w małej firmie elektronicznej, która dopiero co weszła na rynek. Liczył na to, że dowie się czegoś użytecznego choć z doświadczenia wiedział, że nie będzie łatwo. Lecz była jedna rzecz, która nie dawała mu spokoju.

- Dwa morderstwa w parku Ueno, dwa w Asakusie i jedno w Shinbuya. Nie wydaje ci się to trochę podejrzane? – spytał siedzącego obok niego na miejscu pasażera Zero. – Co te ofiary robiły tam nocą?

- Wybrały się na spacer – prychnął tamten w odpowiedzi. – Skąd mam to wiedzieć? Przecież właśnie w tym celu jedziemy przesłuchać ludzi, którzy je znali.

Hiroshi zacisnął mocniej palce na kierownicy. Stłumił w sobie chęć gwałtownego zahamowania i wyrzucenia Michiego z samochodu, bo mimo całej swojej niechęci, drugi detektyw mógł być całkiem przydatny.

- Nie będziesz palić w moim aucie – zastrzegł, gdy zobaczył, że Zero wyciąga paczkę papierosów i zapalniczkę. – Jak wysiądziemy to będziesz mógł do woli niszczyć sobie zdrowie, a nie moją tapicerkę.

Zatrzymali się na parkingu przed dwoma wysokimi wieżowcami i wysiedli z samochodu.

- Skąd wiesz, że Isao Aoki będzie akurat w pracy? – zapytał Zero idąc za Hizumim w stronę jednego z budynków.

- Przeczucie – odparł krótko Hiroshi, niczego nie wyjaśniając.

- Powiedz mi jeszcze, że masz szósty zmysł lub wrodzoną intuicję – sarkazm w tych słowach był aż nadto widoczny.

- Gdybyś się bardziej przykładał do śledztwa to byś wiedział, dlaczego mam podstawy by tak uważać! Jeśli nie masz ochoty pomagać, to mi nie przeszkadzaj – zdenerwowany Hizumi przyspieszył kroku zostawiając za sobą drugiego mężczyznę.

Otworzył szklane drzwi i wszedł do budynku, kierując się od razu w stronę informacji. Zauważył przez ramię, że Zero szedł za nim wolnym krokiem. Bóg jeden raczył wiedzieć, jak bardzo chciał się od niego uwolnić. Jak mógł być kiedyś taki głupi i zadurzyć się w kimś takim?

- Przepraszam, gdzie się mieści biuro firmy HighTechnology? – spytał starszą panią stojącą za blatem.

- Trzecie piętro, pokój numer 25.

- Nadal uważam, że przyjechaliśmy tu na darmo – oznajmił Zero, gdy Hizu podziękował kobiecie i poszedł w stronę windy.

- To samo byś powiedział gdybyśmy pojechali do jego domu – Hiroshi wszedł do środka i nacisnął guzik z odpowiednim numerem piętra. – Dlatego z łaski swojej, nie odzywaj się, jeśli nie masz nic mądrego do powiedzenia.

Zero uśmiechnął się krzywo. Ta osoba, którą stał się po tylu latach Hizumi, stanowczo różniła się od tej z czasów liceum. Podświadomie zadawał sobie pytanie, czy się do tego aby nie przyczynił, mimo że znał na to odpowiedź. Cóż, pomyślał Michi, nie trzeba było zostawać pedałem.

Wysiedli na odpowiednim piętrze i poszli wzdłuż korytarza aż dotarli do drzwi z numerkiem 25. Hizumi zapukał lekko do drzwi i na ciche ‘proszę’ obaj detektywi weszli do środka.

- W czym mogę pomóc? – spytał mężczyzna siedzący za biurkiem; krótkie włosy, okulary na nosie i koszula w kratkę nadawały mu wygląd typowego nerda.

- Przyszliśmy do pana Aokiego – Zero wysunął się przed Hiroshiego. – Zastaliśmy go może?

- Tak, to ja.

- Jesteśmy z policji. Detektyw Shimizui, detektyw Yoshida z wydziału zabójstw – przedstawił ich Hizumi wyciągając swoją oznakę. – Przyszliśmy zadać panu parę pytań odnośnie pańskiej narzeczonej.

- Czy coś się stało? – Isao natychmiast się zaniepokoił.

- Tak, i właśnie dlatego potrzebna nam pańska pomoc – powiedział Zero rozglądając się po pokoju.

- Bardzo mi przykro, że muszę przekazywać panu tą wieść, lecz Chie Nakamura została zamordowana zeszłej nocy – Hizumi poczuł się niezręcznie; nienawidził takich sytuacji.

- O Boże… - mężczyzna zakrył dłońmi twarz i zaczął płakać zanosząc się głośnym szlochem, na co detektywi odwrócili wzrok.

Widząc, że Zero otwiera usta by coś powiedzieć, Hiroshi szybko kopnął go w kostkę nakazując tym samym milczenie.

- Daj mu chwilę wytchnienia – szepnął. – To, że ty nie masz serca nie znaczy, że innego nie posiadają.

Michi skrzywił się nieznacznie, lecz nic nie odpowiedział czekając cierpliwie jak Isao powstrzyma ten nagły wulkan emocji. Obszedł naokoło pokój, ale gdy nie dostrzegł nic ciekawego, stanął przy oknie i wyjrzał na zewnątrz.

- Co robiła wczoraj wieczorem? – spytał Hizumi, kiedy mężczyzna się uspokoił.

Odpowiedziała mu cisza, w czasie której można było usłyszeć bicie własnego serca. Detektyw westchnął ciężko. Czemu ludzie musieli wszystko utrudniać? Przecież w ten sposób nic nie osiągną.

- Te informacje będą bardzo pomocne w śledztwie – spróbował znowu, lecz i tym razem nie otrzymał odpowiedzi.

- Do cholery jasnej! – warknął zniecierpliwiony Zero. – Chcemy złapać mordercę twojej narzeczonej. Odpowiedz nam!

- Z..z tego co wiem, nigdzie wczoraj nie wychodziła – odparł w końcu Isao roztrzęsionym głosem.

- Ktoś do niej dzwonił lub przyszedł?

- Nie…Chociaż chwila, był jeden telefon, ale nie wiem od kogo.

Detektywi zadali jeszcze parę pytań i zrobili notatki. Nie zdołali wydusić z Aokiego nic więcej, dlatego pożegnali go i wyszli z biura.

- Jesteś podłą mendą bez serca – Hizumi naskoczył na Zero, gdy tylko znaleźli się na korytarzu. – Nie widziałeś, że przechodził załamanie nerwowe?

- Nie jestem psychologiem – odparł spokojnie Michi, patrząc na drugiego mężczyznę. – Moim zadaniem jest złapanie mordercy, nieważne jakim kosztem. Dlatego ty się nie nadajesz do tej roboty – uśmiechnął się ironicznie. – Lepiej z niej zrezygnuj.

- Pierdol się – odparł grzecznie Hiroshi i poszedł przed siebie.

***

Ich praca w terenie zakończyła się dopiero późnym wieczorem. Przesłuchania nie okazały się iść tak sprawnie, jakby sobie tego życzyli. Obaj detektywi, alew szczególności Zero, przyzwyczaili się do rozmowy z zabójcami i domniemanymi zbrodniarzami, z którymi wymiana zdań była krótka, a czasem niemalże chamska, przepełniona psychologicznymi zagraniami – te stosował dziś Yoshida, jednak Michi zdawał się nie mieć cierpliwości do kolejnych zalewających się potokami łez osób, dlatego, po którejś z kolei reprymendzie od Hizu, po prostu stanął z boku i notował co ważniejsze informacje, podczas gdy samą rozmowę prowadził brunet.

- Gówno się dowiedzieliśmy – burknął Zero, opadając ciężko na swoje wysłużone krzesło w gabinecie.

- A co? Może mieliśmy nie pojechać do tych osób i czekać aż oni sami się do nas pofatygują? – prychnął. – Tak, jeśli poczekamy jeszcze trochę z pewnością i sam zabójca przyjdzie na posterunek i przyznawszy się do winy, poprosi, aby go skuć i wsadzić do pierdla na dożywocie – przewrócił oczyma.

- Boże… Ja słowo, ty pięćdziesiąt! Powiedziałem tylko, że nic istotnego nikt nam nie powiedział, więc można uznać, że nadal stoimy w miejscu…

- No nie tak do końca… Przynajmniej znaleźliśmy kilka wspólnych cech, które zawsze łączyły wszystkie ofiary i ich rodziny – zauważył optymistycznie Hizumi; zawsze potrafił znaleźć światełko w tunelu w przeciwieństwie do Zero, który światła nie widział nawet, kiedy skierowało się na niego reflektor. Dla Shimizu sukcesem było dopiero rozwiązanie sprawy; dopiero wtedy pozwalał sobie na nikły uśmiech.

- Taa… Wiemy, że w przeddzień śmierci ofiar zawsze ktoś do nich dzwonił – szatyn założył nogi na biurko.

- Ponad to dowiedzieliśmy się, że każda z ofiar należała do rodziny katolickiej i to w dodatku bardzo wierzącej. Same ofiary były bardzo aktywne w parafiach, do których przynależały i…

- No błagam cię! – Michi wybuchnął śmiechem, przerywając koledze. – Skończ z tymi filmami! – mało nie popłakał się ze śmiechu. – W jakim ty świecie żyjesz? Myślisz, że tu każdy należy do jakiejś sekty albo udaje Kubę Rozpruwacza?

- Nie – odpowiedział zimno Hiroshi, któremu za nic nie było do śmiechu. – Ale w przeciwieństwie do ciebie, ja nie ignoruję żadnych informacji. Naprawdę, nie wiem jak z takim podejściem stałeś się detektywem o tak dobrej opinii… - pokręcił głową i założył ręce na piersi, co było znakiem, że został urażony. Zero uśmiechnął się krzywo. – Jest również trzecia informacja: nikt z rodziny nie wiedział o tajemniczym, nocnym wymknięciu się ofiary, z czego wnioskuję, że mogło chodzić o narkotyki albo inne używki – wzruszył ramionami.

- Młodzież i narkotyki, to jeszcze ma sens… Myślisz, że czterdziestoletnia pianistka i sześćdziesięciocztero-letni inwalida ćpali? – spojrzał na niego z politowaniem.

- Powiedziałem także: „inne używki”. Może inwalida był zdesperowany i uzależnił się od alkoholu? A pianistka wypalała dwie paczki fajek dziennie? - wzruszył ramionami. – Nie wiadomo. Trzeba sprawdzić. Poza tym kwestia religii też nie jest zamknięta i również należałoby wywiedzieć się na ten temat czegoś więcej…

- No Agata Christi, jak nic! – parsknął Shimizu. – Wiesz, ja też lubię czytać dobre kryminały, choć spotykam się z nimi na co dzień, ale ja żyję w realnym świecie, a ty… Ty weź się lecz człowieku… - puknął się palcem w czoło, pokazując Hizu, że jest nienormalny. – To, że ty interesujesz się mistycyzmem nie oznacza, że inni też, wiesz? Myślisz, że seryjny morderca patrzy, kto w niedzielę idzie do kościoła, a kto nie? I może jeszcze, kto wpuszcza Jechowych, a kto udaje pijanego, żeby ich odstraszyć? – zakpił.

Hizumiego zaskoczył fakt, że Michi po tylu latach nadal pamiętał, czym fascynował się w liceum… i do dziś. Fakt, Yoshida lubił zagłębić się w świat religii, który był dla niego jedną wielką, interesującą niewiadomą. Zgłębiał ją samotnie, choć czasem korzystał z wiedzy i materiałów brata, który został zakonnikiem oraz zaprzyjaźnionego księdza, którego poznał przez brata.

- Myśl, co chcesz – Hiroshi był dziś nadzwyczaj oschły. – I tak to sprawdzę, i tak – powiedział obojętnie i zgarnął zeszyt szatyna, po czym zaczął go przeglądać. – No, idź już – warknął po chwili.

- Niby gdzie? – zdziwił się Zero.

- Dziś z nikim się nie umówiłeś? - cynizm sączył się z jego wypowiedzi. – No nie wierzę…

- Nie, dzisiaj z nikim się nie umówiłem – potwierdził Shimizu, zgrzytając zębami. Jak widać, Yoshida też potrafił się odgryźć. – I co ci do tego?

- Nic mi do tego – burknął, zakładając nogę na nogę i ponownie wracając do zapisków.

- Wybacz, nie umawiam się z pedałami – zaśmiał się dźwięcznie i okropnie. – Wiem, że byś chciał – wystawił mu język. Hizumi zachłysnął się powietrzem.

- No chyba żartujesz! – krzyknął oburzony. – Wypraszam sobie, ćwierćinteligencie! Ja natomiast nie umawiam się z niedorozwiniętymi formami życia!

- A kiedyś…

- Kiedyś byłem młody i głupi… i nie znałem cię – szybko odparował brunet. – Teraz cię znam i wiem, że prędzej skoczyłbym z mostu niż gdziekolwiek bym z tobą wyszedł – prychnął. – A sugerowałem ci wyjście, dlatego, że skoro masz krytykować to, iż znajduję kolejne informacje do potwierdzenia, to chyba lepiej byłoby gdybyś już sobie poszedł, co? Ja zająłbym się sprawą, a ty zebrałbyś oklaski – wywrócił oczyma. – Poza tym… kiedy cię nie ma, lepiej mi się pracuje – uśmiechnął się kwaśno.

- Znów będziesz siedział tu całą noc? Już jedną zarwałeś, więc…

- A co ci do tego?! – fuknął wściekle.

- Niby… nic – wzruszył ramionami, jednak widząc oblicze Hizu, stwierdził, że dziś trochę przeholował. Nie chciał znowu AŻ tak rozwścieczyć bruneta, który teraz wręcz trząsł się z nerwów, które nim szargały. – Jak chcesz sobie tu siedzieć kolejną noc… to siebie siedź – powiedział obojętnie, mimo że trochę bał się o Yoshidę. Druga bezsenna noc, spędzona nad tonami makulatury dotyczącej sprawy na pewno odbije swoje piętno na nim, pomyślał współczująco Zero, jednak nie mógł w żaden sposób okazać tego współczucia, bo jeszcze Hiroshi mógłby sobie coś pomyśleć; i co wtedy by było?! Dodatkowo Michi odczuwał wyrzuty sumienia ze względu na to, że on spędzał czas na randkowaniu i spokojnie się wysypiał, a Hizumi tu ślęczał i się męczył. – Spróbuję poszukać czegoś na własną rękę – mruknął cicho, wziął swój płaszcz i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Po chwili coś w nie uderzyło – chyba brunet wyładował swoją złość, rozbijając kubek o drzwi, którym z pewnością wolałby cisnąć w współpracownika.

***

Zero jak zwykle przyszedł punktualnie do pracy. Wdrapał się po schodach na drugie piętro i wszedł do gabinetu, gdzie zastał… śpiącego Yoshidę. Chłopak usnął otoczony murem pustych kubków po kawie na niewygodnym, twardym krześle. W dodatku spał w mało wygodnej pozycji – półleżał na biurku, jednocześnie siedząc na krześle, które było niebezpiecznie przechylone do przodu. Michi stwierdził, że jeszcze chwila, a Hiroshi może spaść, a do tego, znając tą siermięgę, przewidywał, że brunet przy tym mógłby sobie coś zrobić. Westchnął ciężko i pokręcił głową z politowaniem, wywracając oczyma. Mimo wszystko musiał przyznać, że ten widok był rozczulający.

Podszedł do kolegi i delikatnie wsunął ręce pod jego kolana i wygięte w łuk plecy. Shimizu zgadywał, że kiedy tylko chłopak się obudzi, będzie narzekał, że wszystko go boli. Michi wziął go na ręce i ostrożnie przeniósł go na o niebo wygodniejszy, głęboki fotel, na którym przynajmniej można było się rozłożyć. Sam szatyn nieraz na nim sypiał, kiedy był tak mocno zaaferowany jakąś sprawą, że nie wracał do domu. Powoli ułożył kolegę na plecach, po czym poprawił mu wygniecioną, popielatą koszulę, która odsłoniła mu dolne partie brzucha. W tym momencie Hizumi szarpnął się i otworzył oczy. Odtrącił rękę Zero i spojrzał na niego nieprzytomnie.

- Co ty robisz? – wybełkotał sennie.

- Nie pomyśl sobie tylko nie wiadomo czego – mruknął Michi prostując się szybko. – Zasnąłeś przy biurku więc cię przeniosłem.

- Mogłeś mnie obudzić – odparł już bardziej przytomnie Hiroshi przecierając oczy. – Która godzina?

- Dziewiąta. Ile ty w ogóle spałeś? – spytał Zero widząc cienie na twarzy drugiego detektywa, które kontrastowały z bladą cerą.

- Jakieś dwie godziny, może trzy... Przyniesiesz mi kawę? – Hizumi spojrzał z nadzieją, lecz zaraz sobie przypomniał z kim ma do czynienia i powiedział szybko: - Sam pójdę.

Michi pokręcił z politowaniem głową i podszedł do tablicy, na której były zdjęcia ofiar, miejsc zbrodni i ewentualnych podejrzanych. W przeciwieństwie do Hiroshiego, nie chciał nawet dopuścić do siebie myśli, że te morderstwa mogły być na tle religijnym. Wiarę w Boga uważał za moment słabości i zabobon; czemu miałby żyć w ciemności? Usiadł na krześle i zaczął głęboko myśleć. Co mogło łączyć ofiary oprócz wiary? Co takiego pominął? Ten telefon…Kto do nich dzwonił?

- Dasz radę zdobyć bilingi rozmów? – spytał Hizumiego, gdy ten wrócił trzymając kubek z kawą w ręce.

- Nie będzie z tym najmniejszego problemu – zabrzmiała twierdząca odpowiedź. – Poza tym myślę, że powinniśmy pójść w nocy na miejsca zbrodni – oświadczył Hiroshi, upijając trochę napoju.

- Jak na to wpadłeś geniuszu? –sarknął Zero, który już taką opcję wcześniej rozważał.

Yoshida spojrzał szeroko otwartymi oczami na mężczyznę, zdziwiony jego nagłą zmianą zachowania i zacisnął usta w cienką linię. Powinny być jakieś limity tej niekończącej się złośliwości w stosunku do jego osoby.

- Albo będziesz pracować ze mną albo sam się zajmiesz wszystkim – ostrzegł, kładąc nacisk na każde słowo tego zdania; w końcu nie będzie ciągle znosić zmian nastroju Zero.

- Naprawdę – Michi uśmiechnął się szeroko siadając na kanapie i zakładając nogę na nogę. – Wydawało mi się, że bardzo ci zależy na tej sprawie.

- Ale bardziej na moim zdrowiu psychicznym – warknął nieprzyjemnie Hiroshi. – Martwię się, że przy tobie cofnę się w rozwoju i zacznę reprezentować twój poziom inteligencji.

- Który na chwilę obecną i tak jest wyższy od twojego – odparował drugi mężczyzna. – O ile pamiętam, to wcale nie ja siedziałem w szkole podczas wakacji bo miałem braki w nauce.

Hizumi aż zachłysnął się powietrzem. Czy to jego wina, że często chorował?

- Idę stąd – warknął zły. – Nie będę tu siedział i wysłuchiwał ciągłej krytyki – z tymi słowami zatrzasnął głośno za sobą drzwi.

Zero wpatrywał się chwilę w miejsce, gdzie przed paroma sekundami stał Hiroshi, a potem westchnął ciężko i wyciągnął telefon.

- Hizumi, wracaj tu – powiedział spokojnie, gdy po drugiej stronie usłyszał „moshi, moshi”.

- Nie póki… Skąd masz mój numer telefonu?! – krzyknął zaskoczony detektyw do słuchawki, ogłuszając prawie Michiego.

- Znalazłem w papierach – odparł Zero bawiąc się kosmykiem swoich włosów. – Słuchaj, w tym mieście grasuje jakiś seryjny morderca, w każdym razie wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z jedną osobą, więc nie zachowuj się jak dziecko!

Odpowiedziała mu już tylko cisza. Zerknął na wyświetlacz i zobaczył, że Hizumi się rozłączył.

- Pięknie – walnął pięścią w oparcie kanapy; za nic by się nie przyznał, że nawalił.

Głośny sygnał powiadomił o przysłanym sms’ie. Nie spodziewał się, że to coś ważnego, więc zdziwił się widząc wiadomość od Yoshidy. „Dziś o 21 przy bramie parku Ueno.”

Zero stał w oknie i przyglądał się, jak Hizumi odchodził w stronę ulicy. Z takiej odległości wyglądał wręcz groteskowo – chudy, przygarbiony, ledwo trzymający się na nogach o własnych siłach – jednak Shimizu wcale nie było z tego powodu do śmiechu. W jakiś niezrozumiały dla niego sposób martwił się o współpracownika; może czuł wyrzuty z tego powodu, że to właśnie przez niego Yoshida miał na karku nieprzespane dwie noce i wyglądał jak swój własny cień, a może on sam po prostu dziwaczał.

Nie chciał urazić bruneta znowu AŻ tak mocno… Wiedział, że do najprzyjemniejszych typów człowieka nie należał, jednak żeby zaraz oburzać się znowu aż tak? To chyba była przesada! W końcu nie byli już dziećmi! Prychnął, jednak zaraz znów coś ścisnęło go za serce…

No dobra, mógł podarować sobie kilka uwag, ale z pewnością nie przyznałby się do tego głośno, a już tym bardziej przed Hiroshim. Postanowił, że na kolejnym spotkaniu z chłopakiem, postara się być wobec niego obojętny… mimo że wiedział, iż to nie będzie proste.

Strasznie przeszkadzała mu świadomość, że Hizumi był homoseksualistą – był konsekwentny, gody zaufania, pracowity i sumienny; był świetnym detektywem i materiałem na męża oraz ojca – więc dlaczego nim nie został? Dla Michiego było to nie do pojęcia… Słowo „gej” kojarzyło mu się z niskim chłopaczkiem z tlenionymi włoskami, który bardziej przypominał dziewczynkę niż chłopca, lubował się w różowym kolorze i uwielbiał hello kitty –Yoshida natomiast był totalnym zaprzeczeniem tego wyobrażenia. Był inteligentny, śmiało można powiedzieć, że nieco zagadkowy i tajemniczy, a w dodatku jako kolory upodobał sobie czerń i wszelkie odcienie szarości. Ale najgorsze w tym wszystkim było to, że mogliby zostać najlepszymi przyjaciółmi, że Shimizu miał cholerną ochotę zaprosić go na piwo po pracy; gdyby tylko brunet nie interesował się tą samą płcią.

Poza tym Zero miał „traumę” – zgadywał, że myśl o tym, iż Hiroshi kiedyś się w nim zakochał będzie prześladować go do końca życia. Po prostu nie mógł tego zapomnieć… i mu tego wybaczyć…

***

- Wystawił mnie, skurwysyn – warknął, czekając już dłuższy czas pod bramą na Hizumiego. – Pewnie w ten sposób chciał się odgryźć… - pociągnął nosem, przestępując z nogi na nogę i próbując się ogrzać, stojąc w przeciągu. Lodowate bicze północno-wschodniego wiatru smagały go niemiłosiernie.

Wtem jego telefon zaczął wibrować. Wyjął urządzenie z kieszeni i przeczytał sms’a, którego właśnie dostał. „Gdzie jesteś? Obiecałeś dziś do mnie przyjść!” – nieznany nadawca. Zero nawet nie musiał zastanawiać się nad tym, kto to napisał: Yuiko, kobieta, z którą ostatnio umówił się na randkę. Jak zwykle mu nie wyszło… „Jak zwykle” oznaczało, że ona zainteresowała się nim, natomiast on nie miał zamiaru widzieć jej już nigdy więcej. Z każdym kolejnym spotkaniem z jakąkolwiek kobietą, tracił nadzieję, że kiedyś znajdzie tą jedyną…

Nie odpisał.

Uznał, że skoro Yoshida nie przyszedł, to będzie musiał zacząć poszukiwania na własną rękę. Park Ueno był ogromny, więc zapewne zajmie mu to masę czasu…

Ruszył dziarskim krokiem przed siebie. Odkąd wiadomość o dziwnych morderstwach trafiła do mediów Asakusa, stacja Shinbuya oraz park Ueno odwiedzało niewiele osób – szaleńcy, a w mniemaniu Michiego idioci, szukający mocnych wrażeń, zdesperowani ludzie pragnący śmierci, jednak na tyle słabi, że nie potrafili popełnić samobójstwa oraz neandertalczycy, którzy nie oglądali telewizji, nie słuchali radia ani nie mieli dostępu do Internetu – Shimizu wątpił, czy w obecnych czasach rzeczywiście istniał ten trzeci typ ludzi w stolicy jednego z najlepiej rozwiniętych krajów na świecie, ale postanowił zastanowić się nad tym kiedy indziej.

Zboczył ze ścieżki, która była oświetlona latarniami i zaczął krążyć po bezdrożach. Wyjął z kieszeni latarkę i włączył ją. Oświetlał sobie nią drogę, jednocześnie szukając jakiś poszlak, które ktoś mógł pominąć w wąskim snopie białego światła.

- Nie, wcale nie widać, że jesteś detektywem szukającym jakiegoś tropu – usłyszał za sobą głos, na którego dźwięk aż podskoczył. Odwrócił się gwałtownie.

- Matko! Wystraszyłeś mnie! – warknął na bruneta, który był ledwo dostrzegalny w ciemnościach. – Myślałem, że mnie wystawiłeś!

- A nawet jeśli tak bym zrobił, to co z tego? – wzruszył ramionami. – Tylko ty masz prawo być dla mnie chamski? – prychnął. – Zresztą… Nie będziemy szukać żadnych poszlak, bęcwale – wyrwał mu latarkę z ręki i wyłączył ją, po czym schował do kieszeni własnej kurtki. – Myślisz, że coś tu znajdziesz? Raz: jest noc i gówno widzisz. Dwa: był już tu „batalion” policyjny, który przeszukał każdy skrawek ziemi i zakątek. Trzy: wariaci, którzy uważają morderstwa za niezłą zabawę i szukają mocnych wrażeń już byli tu przed tobą i nawet jeśli nasz oddział czegoś nie zgarnął, to zrobili to oni – pouczył współpracownika, patrząc na niego z politowaniem.

- W takim razie, po co mnie tu zaciągnąłeś?

- Będziemy potencjalnymi ofiarami – oznajmił Hiroshi jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

- Co? – zdziwił się szatyn.

- Głuchy jesteś? – Yoshida wywrócił oczyma. – Będziemy kręcić się po parku, udając przechodniów. W ten sposób staniemy się potencjalnymi ofiarami. Jeżeli dopisze nam szczęście, ten psychopata zaatakuje nas.

- Jeżeli będziemy mieć szczęście? – Zero spojrzał zszokowany na ciemnowłosego. – Hizu, czy ty się dobrze czujesz? Słyszysz, co mówisz?

- Oczywiście, że tak. Jeśli morderca nas zaatakuje to będziemy mieć szczęście, gdyż istnieje pięćdziesiąt procent szans, że go złapiemy albo przynajmniej dowiemy się z kim mamy do czynienia – dowiemy się, jakiej postury jest napastnik, ewentualnie jakiego jest koloru skóry, płci, zobaczymy jakich narzędzi używa… - wymieniał.

- A wiesz, że istnieje także dziewięćdziesiąt procent szans na to, że zginiesz? – spojrzał na niego jak na idiotę.

- Nie wiem, jak ty, ale ja zdałem kurs samoobrony – wytknął mu język. – Poza tym… nie zmuszam cię do tego. Możesz iść do domu się wyspać albo na kolejną randkę – powiedział niby obojętnie, jednak w jego głosie słychać było nutę irytacji. Hiroshi zawrócił i wrócił na oświetloną alejkę parku. – Sam mogę się tu pokręcić…

- I zarwać kolejną noc albo zginąć? – fuknął Michi, doganiając go. – Co to, to nie! Nie pozwolę ci! Yoshida, to głupi pomysł! Wracaj do domu!

- Nie ma mowy – burknął brunet i ruszył przed siebie. – Jeśli już zamierzasz zostać to trzymaj się z dala ode mnie.

- Niby dlaczego? Naprawdę AŻ tak chcesz zginąć? Ty też zaliczasz się do tych wariatów, którzy są oszołomami na punkcie śmierci?!

- Nie – odwrócił się na chwilę i przelotnie spojrzał na szatyna. –Po prostu istnieje większa szansa na to, że któryś z nas zostanie zaatakowany, jeśli się rozdzielimy – powiedział to tak, jakby mówił o zeszłorocznym śniegu. – Spacerując razem stanowimy trudniejszy cel. Zresztą wszystkie ofiary jak dotąd wychodziły na te dziwne spotkania samotnie, nikogo postronnego nie informując o tym.

- Nie pozwolę ci… - Shimizu złapał chłopaka za ramię, mocno wbijając w nie długie palce. Zdawało się , że Hizumi w ogóle nie zareagował na to.

- To ty sobie nie pozwalaj, a ja w końcu wezmę się do roboty – brunet wyrwał się z uścisku drugiego detektywa.

- Wiesz, że jeśli nawet ten psychopata gdzieś się tutaj kręci to zapewne nas słyszał? – próbował jakoś demotywować go.

- Może tak, może nie – Yoshida wydawał się przejść jakąś metamorfozę. Był oziębły i bardzo nieprzyjemny. – Przekonam się tego, jeśli mnie zaatakuje lub nie. Jeśli tego nie zrobi, możliwe jest także, że aktualnie znajduje się w innym miejscu. Zamierzam jutro odwiedzić Asakusę, a pojutrze stację Shinbuya.

- Chyba nogami do przodu! – Zero wyrzucił ręce w powietrze. – Czy ty nie rozumiesz, że narażasz własne życie?

- Najwyraźniej – wzruszył ramionami i odszedł szybkim krokiem. Michi przez chwilę stał otępiały w miejscu, aż w końcu ruszył się i pobiegł za brunetem.

- Czekaj! Idę z tobą! Nie pozwolę ci zginąć samemu!

„Nie pozwolę ci zginąć samemu!” - Idąc ciemnymi alejkami Zero pluł sobie w twarz, że nie poszedł do domu, kiedy jeszcze miał ku temu okazję. Po co poszedł za Hizumim? Chodzili już po tym parku od godziny i nie natrafili na nikogo podejrzanego, co wzmagało tylko frustrację Michiego.

Z kolei Hiroshi wydawał się być wobec tego faktu niewzruszony. Szedł spokojnie z rękoma w kieszeni i od czasu do czasu pogwizdując sobie pod nosem. Zupełnie jakby nie bał się faktu, że gdzieś w tych ciemnościach może czaić się morderca gotowy rzucić się na swoją następną potencjalną ofiarę.

- To nie ma sensu! – oświadczył Zero, stając na środku alejki.

- Masz rację – odparł Hizumi nagle czymś podekscytowany. – Mówiłem ci już na początku, że powinniśmy się rozdzielić.

Zanim Michi zdążył coś powiedzieć, drugi mężczyzna ruszył szybko przed siebie i zniknął między drzewami zostawiając detektywa samego.

- Hizumi, Hizu! – zawołał za Hiroshim. – Na Boga, to wcale nie jest śmieszne!

Odpowiedziała mu głucha cisza. Rozejrzał się wokół siebie, ale zobaczył tylko zniekształcone cienie drzew przypominające fantastyczne istoty, o których słyszał w bajkach.

Nagle coś zaszeleściło liśćmi i wiatr zadął głucho. Latarnie zaczęły migotać nienaturalnie by chwilę później zgasnąć z trzaskiem. Zero obejrzał się szybko za siebie i wydało mu się, że zobaczył ciemny kształt przemykający alejką w jego stronę.

- Hizumi? – spytał, zaczynając odczuwać panikę. – To naprawdę nie jest śmieszne...

Kształt zatrzymał się na chwilę, a później zaczął rosnąć w oczach i przybliżać się z większą prędkością. Michi chciał się cofnąć, lecz nogi odmówiły mu posłuszeństwa nie chcąc się ruszyć. Coś pędziło w jego kierunku i było coraz bliżej i bliżej…

- Zero?

- Kurwa! –wrzasnął Michi czując jak serce wyrywa mu się z piersi. – Nie strasz mnie tak! Czy ciebie popierdoliło by zakradać się do mnie w ciemnościach?!

- Jakich ciemnościach? – Hizumi spojrzał na Zero jak na idiotę. – Przecież cała droga jest oświetlona – wskazał na latarnie, które dawały ostre światło.

- Ale… przecież zgasły! – Shimizu wykonał nieokreślony ruch ręką. – Przestały świecić! Zresztą, co ci strzeliło do głowy, żeby przemykać się w moją stronę jak pierdolony ninja?! Sądziłeś, że to będzie śmieszne? Chciałeś się odegrać?

- To nie ja! Wcale nie myślałem…

- Właśnie! Tu jest twój problem. Ty nie myślisz! – warknął Zero nie dając dojść Hizumiemu do głosu. – Zajmujemy się poważną sprawą, morderca jest nadal na wolności, a ty uważasz to za świetną zabawę! Powinieneś zostać komikiem a nie detektywem. Dla świata byłoby lepiej. Jeśli ci nie zależy na zakończeniu śledztwa to powinieneś odejść od tej sprawy! Jesteś naprawdę bezużyteczny.

- Wiesz co Zero? Pierdol się – powiedział spokojnie Yoshida. – Nie martw się, już więcej mnie nie zobaczysz.

Obrócił się na pięcie i poszedł w sobie tylko znanym kierunku, zostawiając drugiego detektywa samego w środku parku.

***

Hizumi wrócił do domu zmęczony dzisiejszymi wydarzeniami i padł na łóżko jak kłoda, nawet się nie przebierając. Jednak mimo wycieńczenia nie potrafił zasnąć; przewracał się z boku na bok, a sen wcale nie przychodził. Otworzył oczy i zauważył świecącą na czerwono lampkę telefonu stacjonarnego, co oznaczało wiadomość głosową. Zaciekawiony, wstał i podszedł do urządzenia by odsłuchać nagrania.

- Hiroshi? Heh, znowu cię nie ma... Wybacz, że wcześniej nie zadzwoniłem, ale nie miałem czasu. Ojciec przełożony nałożył na mnie parę nowych obowiązków i aż do dzisiaj nie miałem wolnej chwili dla siebie. Co tam u ciebie? Jak sobie radzisz? Odwiedzasz czasem rodziców? Chciałbym do nich pojechać, ale nie mogę sobie na to teraz pozwolić. Jest zbyt wiele rzeczy do zrobienia, a zbyt mało czasu. Dzwonię też, żeby cię ostrzec. Nie wiem jeszcze przed czym, lecz mam wrażenie, że stanie się coś niedobrego. Uważaj na siebie. O, muszę już kończyć, wołają mnie. Trzymaj się i odzwoń do mnie jak będziesz mógł. Na razie!

Hiroki.. Hizumi uśmiechnął się lekko na same wspomnienie o starszym bracie. Było stanowczo zbyt późno, żeby do niego oddzwonić więc obiecał sobie, że zrobi to w dzień. Podszedł do łóżka i położył się na nim by po chwili zasnąć snem sprawiedliwego.

***

Zaraz po tym jak Hizumi odszedł, Zero stał przez parę minut na środku alejki zastanawiając się nad tym, co pominął. Drugi detektyw wyglądał na zranionego osądem Michiego, więc to może jednak nie był on. Tylko kto to w takim razie był?  I co ze światłami?

Zero przetarł dłonią twarz i ruszył z miejsca w stronę bramy parku. Jedyne o czym teraz marzył to miękkie łóżko, w którym mógłby się położyć i zasnąć. Nad całą tą sprawą mógłby się pomartwić jutro, a właściwie to dzisiaj tyle, że w dzień.

Wyszedł poza bramę i skierował się w stronę parkingu, na którym zaparkował swoje auto. Wygrzebał szybko kluczyki z kieszeni spodni i otworzył drzwi od strony kierowcy. Już miał wejść do środka, gdy ogarnęło go uczucie, że jest obserwowany. Odwrócił się szybko, lecz poza grupką nastolatków wracających najprawdopodobniej z karaoke, nie zauważył nikogo.

- Popadam w paranoję – mruknął do siebie i wsiadł do samochodu.

Włączył silnik i ruszył z parkingu uważając by w nic nie wjechać. Jadąc do domu, zatrzymał się chyba na wszystkich skrzyżowaniach, jakie tylko miał po drodze. Tak, stanowczo dzisiaj nie był jego szczęśliwy dzień.

***

Hizumiego obudziło głośne dzwonienie jego telefonu. Chciał je zignorować, ale dźwięk był tak irytujący, że sturlał się w końcu z łóżka i podszedł do krzesła by wyciągnąć komórkę z kieszeni kurtki.

- Słucham – warknął do słuchawki.

- Detektyw Yoshida?

- Tak. Z kim mam przyjemność?

- Isao Aoki.

Hiroshi, nie będąc jeszcze do końca wybudzonym, nie potrafił skojarzyć, kto to taki. Isao Aoki, Isao Aoki…

- Narzeczony Chie Nakamury – dodała po chwili osoba po drugiej stronie. – Wiadomo już coś o sprawcy?

- Niestety nie – odparł Hizumi zadając sobie pytanie, czemu jednak ludzie korzystają z wizytówek, które im daje. – Zresztą nie prowadzę już tego śledztwa.

- To kto się teraz nim zajmuje?

- Detektyw, który był ze mną u pana w biurze. Shimizu Michi – Yoshida powiedział to nazwisko tak, jakby było czymś nieprzyjemnym.

- I myśli pan, że sobie poradzi? – spytał zaniepokojony Isao.

- Najprawdopodobniej tak.

- A nie mógłby pan wrócić do tej sprawy?

- Wydaje mnie się, że raczej nie – Hizumi zaczynał być zmęczony tą rozmową.

- Mógłby pan pracować dla mnie. Zapłacę panu.

- Naprawdę uważam, że nie jestem tu potrzebny.

- Osiemset jenów za godzinę.

- Nie sądzę, żeby…

- Dziewięćset za godzinę. I nie ważne jak długo.

- Zgoda.

***

Zero wszedł do gabinetu, będąc już przyzwyczajonym do widoku śpiącego na biurku lub obstawiającego się murem pustych kubków po kawie Hizumiego, dlatego jakież było jego zdziwienie, kiedy nie zastał Yoshidy w pomieszczeniu. W pierwszym momencie zamrugał kilkakrotnie i przetarł oczy, myśląc, że może to coś pomoże. Następnie zaczął rozglądać się po biurze, głupio licząc, że po prostu nie zauważył Hiroshiego. Zajrzał do łazienki, a nawet pod biurko, myśląc, że brunet padł z przepracowania, jednak w żadnym z tych miejsc go nie znalazł. Opadł na swoje stałe miejsce i zapalił papierosa. Dziwnie się czuł bez drugiego detektywa… tak… tak pusto? Nie chciał się do tego przyznać nawet sam przed sobą, ale cóż… co prawda to prawda. Brakowało mu Hizu.

Bez względu na swoje wewnętrzne rozterki, przystąpił do pracy. Paląc papierosa, nerwowo podrygując nogą i bębniąc palcami o blat biurka przeglądał notatki, których nie zabrał Yoshida. Po jakiś dwudziestu minutach wpadł w furię i zrzucił wszystko z blatu na podłogę, ledwo powstrzymując się od krzyku. Następnie wyprostował się i z niedowierzaniem spojrzał na pobojowisko, które sam urządził.

- Coś się ze mną dzieje…? - mruknął cicho pod nosem, nie mogąc zrozumieć, co wywołało u niego ten chwilowy napad złości… albo co gorsza, nie chcąc zrozumieć, co go wywołało… Przykucnął i zaczął zbierać porozrzucane papiery. – Pewnie jest zmęczony i chce odpocząć… albo po prostu zaspał i się spóźni – mamrotał.

Kiedy stos akt, które już pozbierał, był całkiem pokaźny, znów coś w nim wybuchło. Uderzył pięścią w podłogę, po czym siadł na niej i wyjął z kieszeni paczkę papierosów, wsuwając kolejnego z nich między wargi. Następnie wyłowił również telefon z kieszeni i wybrał numer Hiroshiego.

Pierwszy sygnał.

Drugi…

Trzeci…

- Cholera – warknął, wiedząc, że Hizu nie odbierze.

***

A Hizumiemu było to na rękę. Stwierdził, że nie ma co się użerać z policją, wciskać tam gdzie go nie chcą, kiedy może zająć się tym, gdzie jego pomoc naprawdę jest potrzebna. Obiecał sobie, że wraz z odebraniem ostatniej pensji i pierwszym dniem nowego miesiąca, rzuci wypowiedzenie przełożonemu i zacznie pracować na prywatne zlecenia. Bardzo mu się to podobało – zero krytyki, zero ćwierćinteligentów, z którymi miałby pracować… no i co najważniejsze, zero Zero; Hizumi zaśmiał się, uznając, że dziwnie to brzmi. Bardzo cieszył się na myśl o tym, że już nie będzie musiał współpracować z Shimizu.

Jako prywatny detektyw nie musiał zrywać się bladym świtem do roboty; nie. Tym razem się wyspał. Stoczył się z łóżka dopiero po godzinie jedenastej, a przechodząc korytarzem, gdzie wisiało lustro, z sypialni do kuchni, przeglądając się w nim, stwierdził, że z uśmiechem na ustach i odrobinę mniejszymi cieniami pod oczami wygląda jak zupełnie inna osoba, której od tak dawna nie widział.

Po wypiciu kawy przypomniało mu się, że miał oddzwonić do brata. Wrócił do sypialni i zgarnął telefon domowy, po czym wybrał odpowiedni numer. Po tradycyjnym przekierowaniu i kilku wyćwiczonych, kurtuazyjnych słówkach jakie zamienił z jakimś innym zakonnikiem, usłyszał głos brata.

- Yoshida?

- Tak to ja – uśmiechnął się pod nosem. – Cieszę się, że zadzwoniłeś, jednak…

- Wiem, wiem. Byłeś zajęty i nie mogłeś odebrać. Doskonale o tym wiem, Yoshi, i nie mam o to do ciebie żalu – niemal usłyszał jak Hiroki uśmiecha się delikatnie i kiwa głową. – Skoro nie masz czasu odebrać telefonu, to zgaduję, że do rodziców również nie zaglądałeś – zaśmiał się serdecznie. Odpowiedziała mu głucha cisza. – Kiedy ostatni raz u nich byłeś, Yoshi?

- Na Boże Narodzenie… - powiedział niepewnie młodszy z braci. – Dwa lata temu… - dodał znacznie ciszej.

- Ach! Zawsze utrzymywałem, że ta praca cię wykańcza! – zmartwił się. – Powinieneś odpocząć!

- Ale kiedy? Cały czas mnożą się jakieś nierozwiązane sprawy, w których musiałem brać udział… ale to już nieważne… koniec z tym. Chcę otworzyć własny biznes.

- Cena za bycie najlepszym, co braciszku? Myślę, że to dobry pomysł. Jesteś już naprawdę znany i uważam, że nadal nie będziesz narzekał na nudę, jednak przynajmniej sam będziesz mógł sobie wyznaczać godziny pracy. A… Ale chciałem o czymś jeszcze ci wspomnieć…

- O czym? – zaniepokoił się, słysząc, że brat nagle stracił humor i spoważniał.

- To… To nie jest rozmowa na telefon, ale powiem ci, że dotyczy mojego przeczucia… Naprawdę coś się święci. Coraz więcej dziwnych przypadków ma miejsce w moim otoczeniu, wiem, że w twoim też, mimo że za żadne skarby świata nie przyznasz się do tego. Ech, nigdy nie mówiłeś mi, kiedy miałeś kłopoty… - westchnął. – Moglibyśmy się spotkać?

- Hm… Wiesz, chyba zrobię sobie dzisiaj wolne, bo potrzebuję chociaż jednego dnia, żeby dojść do siebie i dalej ciągnąć to śledztwo… Możemy spotkać się w takim razie właśnie dzisiaj?

- Wieczorem?

- Dobrze. Może być u księdza Aizawy? Chciałbym mu jeszcze zadać kilka pytań, a poza tym przeszukać papiery, które posiada, gdyż mogłyby mi pomóc w dochodzeniu…

- Yoshida! Przecież miałeś zrobić sobie dzisiaj wolne! – Hiroki westchnął ciężko. -Pracoholik… Niech będzie. Spotkajmy się po godzinie dziewiętnastej, po mszy.

***

Zero cały dzień przesiedział dzisiaj w swoim gabinecie, ślęcząc nad robotą papierkową, którą jak dotąd zajmował się Hiroshi. Był wściekły, a jednocześnie padnięty – musiał odnotować każde słowo, dwuznaczne, jednoznaczne spojrzenie podejrzanego i światka, zapisać o nich każdą informację, łącznie z tym ile razy w danym dniu ktoś był w toalecie!... a bynajmniej tak zdawało się Michiemu.

Na domiar złego, zepsuł mu się samochód i musiał wracać na pieszo do domu. Szurał nogami po chodniku, nie mając ani siły, ani ochoty ich podnosić. Dopadło go to straszne uczucie poczucia winy za to, że to właśnie przez niego brunet rzucił sprawę. Chciał go przeprosić i błagać, żeby wrócił… ale jak miał to zrobić i się nie zbłaźnić?

Westchnął ciężko i kopnął jakiś drobny kamyk, który nawinął mu się pod nogi. Zatrzymał się na chwilę, obserwując jak kamyk znika między źdźbłami trawy zielonego trawnika. Spojrzał na budynek, przed którym się zatrzymał. Kościół. Zerknął na zegarek na swoim przegubie. Było grubo po dziewiętnastej, prawie dwudziesta.

- Czy upadłem aż tak nisko? – zapytał nie dowierzając sam siebie i popchnął jedno z wielkich skrzydeł wrót prowadzących do wnętrza świątyni.

***

O osiemnastej Hizumi przyszykował się do wyjścia i wyszedł z domu zamykając za sobą drzwi na klucz. Nie widział sensu w jechaniu do kościoła samochodem skoro znajdował się całkiem blisko, a chciał chwilę pospacerować przed spotkaniem. Poza tym nie było tam, gdzie zaparkować.

Tak naprawdę wcale nie chciał iść do księdza Aizawy dlatego, że musiał mu zadać pytania. Ksiądz nawet nie miał nic wspólnego ze śledztwem! Po prostu dzisiaj… Dzisiaj poczuł wewnętrzną chęć wyspowiadania się ze swoich grzechów. Te morderstwa w ostatnich dniach dały mu wiele do myślenia. Nigdy nie przestał wierzyć w Boga, lecz ostatnimi czasy ta wiara osłabła. Może wynikało to z okrucieństwa w jaki sposób ci ludzie zostali pozbawieni życia lub z tego, że na jego drodze znowu pojawił się Zero. Skłamałby mówiąc, że nic do niego nie czuje. Michi był jego pierwszą poważną miłością. Na jego widok nadal odczuwał to dziwne łaskotanie w żołądku mimo upływu lat. Ale by się to tego nie przyznał. Po co niszczyć sobie życie przez jednego palanta, który w dodatku jest homofobem?

- Hiroshi!

Hizumi westchnął ciężko. Ledwo wyszedł z domu, a już go ktoś dopadł. Człowiek nie może mieć nawet jednego spokojnego dnia. Obrócił się szybko z zamiarem spławienia tej osoby, ale jakież było jego zdziwienie, gdy zobaczył przed sobą Hirokiego.

- Hiro? Co ty tutaj robisz? – zapytał zdziwiony Hizumi. - Przecież mieliśmy się spotkać gdzie indziej.

- Wiem, ale sprawy się pokomplikowały. Mamy zaledwie dziesięć minut na rozmowę – odparł natychmiast Hiroki.

- Coś się stało? – Hiroshi zaniepokoił się teraz nie na żarty. Odkąd pamiętał, jego brat rzadko kiedy bywał tak poważny.

- Ostatnio w moim otoczeniu zaczęły się dziać.. dziwne rzeczy. Zginęła ostatnio święta relikwia, parę Pism Świętych, pojawiły się dziwne napisy na murach kościoła.

- Może mają w tym udział sataniści – zasugerował Hizumi, drapiąc się po policzku; ta sprawa coraz mniej mu się podobała. A jeśli coś groziło jego bratu?

- Nie ma nawet takiej opcji – Hiroki pokręcił przecząco głową. – Te napisy były po łacinie i mówiły o nowym stworzeniu Księgi Rodzaju. O napisaniu jej na nowo i o odrzuceniu szatana. Sataniści są zaś za wiarą w diabła i w to, co ze sobą przynosi. Poza tym… Ludzie zaczęli znikać. Głównie mnisi oraz parę głęboko wierzących katolików.

Hizumi patrzył szeroko otwartymi oczami na brata. Jeszcze nigdy w jego karierze coś takiego nie miało miejsca. Pojedyncze zabójstwa, drobne kradzieże, zorganizowane szajki przestępcze tak, ale nigdy masowe zaginięcia ludzi! Może ta sprawa była związana w jakiś sposób z mordami, nad którymi pracował. Za tym na pewno musiało kryć się coś grubszego.

- Czy po tych ludziach został jakiś ślad? Ktoś coś widział? – zapytał od razu. Wszystkie szczegóły były ważne.

- Właśnie to w tym wszystkim jest najgorsze – Hiroki wyglądał na przybitego. – Rozpłynęli się jak kamfora. Policja nic nie znalazła, kompletnie. Nawet odcisków palców.

- To niemożliwe! – krzyknął detektyw. – Nie ma zbrodni doskonałej, musieli coś pominąć.

- Nie Hizu, byli bardzo dokładni – poinformował go Hiroki swoim grobowym tonem. – Ja... Ja chyba w obliczu tych wszystkich wydarzeń tracę wiarę. Nigdy bym nie pomyślał, że coś będzie w stanie wpłynąć na moje relacje z Bogiem, ale... Ale czytałem o sprawie morderstw w Ueno oraz pozostałych miejscach i przyszło mi do głowy myśl. Dlaczego Bóg pozwala na te bestialstwa? W czym ci ludzie zawinili? Poza tym to wszystko, co się u nas dzieje… Rozumiesz mnie Hizumi?

- Rozumiem – potwierdził Hiroshi klepiąc brata po plecach. – Chyba przechodzę przez to samo, co ty. Nie martw się; zajmę się tą sprawą tak szybko, jak tylko będę mógł.

- Dziękuję ci – w tym momencie odezwała się komórka Hirokiego. – Muszę już iść. Powinienem później wpaść na chwilę do księdza Aizawy. Uważaj na siebie.

- Ty również.

***

To było takie dziwne uczucie. Znaleźć się w kościele po raz pierwszy od ponad dziesięciu lat. Miał wrażenie, że zupełnie nie pasuje do tego miejsca i że znalazł się tu przypadkiem, co wcale nie mijało się z prawdą.

Było pusto, tylko przy ołtarzu stał jakiś ksiądz. Zero uklęknął, przeżegnał się, wstał i usiadł w pierwszej ławce z brzegu. Tak, to stanowczo nie było miejsce dla niego. Kolorowe witraże, obrazy przedstawiające ukrzyżowanie i mękę pańską, wielki krzyż…Michi patrzył na to wszystko z jakąś wewnętrzną bojaźnią. Co tu robił? Po co tu przyszedł?

- Chyba wariuję – mruknął pod nosem. – Szukać odpowiedzi w kościele, dobre sobie.

- Możesz w nim znaleźć więcej niż myślisz – powiedział ktoś, kto właśnie przysiadł się do Zero.

Detektyw uniósł głowę i zobaczył tego samego księdza, który stał wcześniej koło ołtarza.

- Czego pan ode mnie chce? – zapytał szorstko, specjalnie nie tytułując mężczyzny per „ksiądz”.

- Zwykła rozmowa na razie wystarczy – zaśmiał się kapłan. – Aizawa Aki – przedstawił się i wyciągnął rękę w stronę Zero.

- Shimizu Michi – odparł mężczyzna i uścisnął dłoń księdza.

- Więc co cię tu sprowadza?

- Szczerze mówiąc sam nie wiem – odparł Michi. – Nie jestem osobą wierzącą, a jednak tu przyszedłem.

- Może potrzebna ci pomoc – zasugerował Aizawa.

- Nie sądzę – Zero uśmiechnął się kącikiem ust. – Jeśli już to kogoś, z kim mogę porozmawiać. Heh, nie sądziłem, że będę kiedyś tak zdesperowany.

- Nie ma nic złego w rozmowie – powiedział ksiądz, wyciągając przed siebie nogi.

Zapadła między nimi cisza, podczas której Michi zerkał co chwila na witraż przedstawiający anioła dzierżącego w ręku miecz i zstępującego na hordę demonów. Coś w tej scenie sprawiało, że przechodziły go ciarki po plecach.

- Skąd tyle nieprawości na świecie? – przerwał  w końcu milczenie.

- Nieprawość bierze się z ludzkich serc, które są pod wpływem szatana. Gdyby wszyscy byli dobrzy, nie byłoby jej – rzekł kapłan.

- W takim razie po co istnieją ludzie? Przynoszą ze sobą tylko zło.

- Pomyśl, o ile ten świat miałby mniej kolorów, gdyby ich nie było. Nie wszyscy są źli, nie ma ludzi złych z natury. Są tylko ci, którzy zbaczają ze ścieżki dobra.

- Księże Aizawo – przerwała im siostra zakonna. – Jest nam ksiądz potrzebny.

- Musimy kończyć naszą rozmowę – kapłan uśmiechnął się do Zero. – Mam nadzieję, że ci trochę pomogła – wstał i ruszył w stronę drzwi do zakrystii.

- Proszę księdza! – zawołał za nim Michi. – Mogę przyjść tu jutro o tej samej porze?

- Zawsze synu. Zawsze.

***

O godzinie dziewiętnastej trzydzieści, nieco spóźniony, Hizumi stanął przed furtką prowadzącą na posesję plebanii księdza Aizawy, która bezpośrednio łączyła się z kościołem. Świątynia mieściła się na parterze, podczas gdy mieszkanie księdza na piętrze. Yoshida bez krępacji wszedł na podwórze, a następnie wspiął się po schodkach na pierwsze piętro i zapukał do drzwi. Po chwili otworzyła mu siostra zakonna, którą dobrze już znał. Wpuściła go do środka i zaprowadziła do salonu, gdzie usiadł na wysłużonej, skrzypiącej sofie. Siostra powiedziała, iż ksiądz wciąż jest w świątyni i obiecała go zawołać. Dość długą chwilę czekał, jednak według jej obietnicy, Aizawa niebawem zjawił się w drzwiach.

- Hiroshi! – wykrzyknął uradowany. – Co cię do mnie sprowadza? – uśmiechnął się ciepło.

- Chciałem porozmawiać… wyspowiadać się i znaleźć kilka odpowiedzi na pytania… No i może przy okazji pocieszenia, a raczej utwierdzenia w wierze… - westchnął ciężko.

- Tracisz wiarę? – zapytał, siadając na krześle naprzeciw gościa.

- Tak… Tak mi się wydaje… Mój brat podobnie…

- Hiroki? Przecież on jest bratem zakonnym! – ksiądz potarł brodę w geście zamyślenia. – Ale każdy przechodzi przez swój kryzys wiary… Dlaczego zaczynasz wątpić?

- Razem z bratem nie możemy pojąć pewnych kwestii…

- Wiary nie można przyjąć na rozum. Wiara to wiara; potrzeba serca. Jeśli za bardzo będziesz spoglądał przez pryzmat nauki z katolika staniesz się naukowcem – podsumował.

- Nie o to chodzi – Hizu pokręcił głową. – Chodzi o te morderstwa z Parku Ueno, Asakusy i Stacji Shibuya… Z pewnością ksiądz o tym słyszał – mężczyzna przyprószony siwizną pokiwał głową. – Pracowałem nad tą sprawą dla policji, ale z powodu… powodów osobistych – poprawił się zaraz – musiałem zrezygnować i teraz pracuję na prywatne zlecenie. Wciąż nad tą samą sprawą… Nie mogę pojąć tego bestialstwa… Poza tym brat mówił mi, że w jego klasztorze ktoś kradnie Pisma Święte, wypisuje po łacinie bluźniercze przypowieści o ponownym napisaniu Księgi Rodzaju, znikają tam ludzie… A właśnie, gdzie jest, do cholery, Hiroki? – Hiroshi zaniepokoił się. – Już godzinę temu powinien tu być!

- Może musiał załatwić jakieś sprawy odnośnie zakonu? W końcu jest bratem przełożonym i musi dopilnowywać wszelkich spraw, które trzeba załatwić „ze światem zewnętrznym”, że się tak wyrażę… - ksiądz próbował usprawiedliwić nieobecnego brata Hizumiego. –A wracając do twojej niepewności… Ludzie są tylko narzędziami w rękach Boga lub szatana. Tuż przed twoim przyjściem rozmawiałem z mężczyzną, który również nie mógł pojąć, dlaczego Bóg pozwala na takie okrucieństwa; odpowiedź jest prosta: bo to nie Jego sprawka. Te bestialskie czyny to efekt działania szatana, który pokierował podatnymi na jego wpływy ludziom. Ludzie potrafią wybierać i sami decydują czy chcą służyć Bogu, czy diabłu…- w tym momencie rozdzwonił się telefon detektywa.

Czarnowłosy skinieniem przeprosił Aizawę, wstał i opuścił salon. Wyszedł z plebanii na schody, którymi tutaj wszedł. Usiadł na drugim najwyższym stopniu i przytknął aparat do ucha.

- Moshi, moshi…

***

Zero zatrzymał się w pół kroku, kiedy nagle zorientował się, co jest nie tak. Nie miał przy sobie telefonu! Przeszukał wszystkie kieszenie w spodniach, jednak urządzenia nie znalazł. „Przecież w biurze wkładałem go do kieszeni… - pomyślał. – Musiał wypaść mi w kościele!”. Niezbyt zachwycony wizją wracania do świątyni, obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i ruszył szybkim krokiem w drogę powrotną. Naprawdę nie uśmiechało mu się tam z powrotem iść; był zmęczony i chciał odpocząć w domu, po tej serii nieszczęść, która go dziś nawiedziła, jednak bez telefonu to jak bez ręki. Znając życie to właśnie teraz, kiedy nie miał przy sobie komórki, próbowało się dodzwonić do niego najwięcej osób w tym jego przełożony… Złośliwość losu…

Po kilkunastu minutach znów stanął przed kościołem. Wszedł do środka i podszedł do ławki, w której poprzednio siedział. Schylił się i dojrzał swój czarny telefon. Wyciągnął go spod klęcznika i przeklinając płytkie kieszenie w spodniach, tym razem cały czas trzymał go w ręce.

- Zapomniał pan czegoś? – nagle dobiegł go kobiecy głos. Shimizu podniósł się z podłogi, otrzepując spodnie i spojrzał na siostrę zakonną, która wcześniej zawołała księdza, z którym rozmawiał, tym samym, kończąc jego audiencję u niego.

- Tak, telefonu – pokazał jej swoją zgubę. W tym momencie wpadł na pewien pomysł. – Czy mógłbym spotkać się jeszcze z księdzem Aizawą?

- Niestety jest to niemożliwe. Ksiądz przyjmuje gości – odpowiedziała kurtuazyjnie.

- Nie obchodzi mnie to. Chcę się z nim zobaczyć i zadać jeszcze kilka pytań – Zero przypomniała się teoria Hizumiego, w której jego były wspólnik zakładał, iż cała ta sprawa może być powiązana z religią. Przyszło mu do głowy, że mógłby wypytać się księdza jak wytłumaczyć choćby to, że zamordowani zostali głęboko wierzący katolicy; czyli teoretycznie, najbardziej zagorzali słudzy Boga. Niespodziewanie przeszło mu przez myśl, że Yoshida również pochodził z takiej rodziny, dlatego był grzecznym, dobrze wychowanym chłopakiem, który bezustannie dążył do sukcesu… Podobno jego brat został zakonnikiem… Czyżby bał się, że Hiroshi może stracić życie? W dodatku pracował nad tą sprawą, więc zabójcy mieliby dobry motyw…

- Tłumaczę panu, że jest to niemożli…

- A ja mówię, że mnie to nie obchodzi – syknął, przerywając kobiecie w nagłym przypływie złości. Myśl, że Yoshida mógłby zginąć jakoś napełniła go strachem. Może i docinali dobie, nie byli najlepszymi przyjaciółmi… ale wspólnie pracowali nad jedną sprawą i znali się od lat… I mimo że Michi nie akceptował tego, że Hizu jest innej orientacji, co od lat tworzyło między nimi mur nie do przeskoczenia, zdawał sobie sprawę, że gdyby tego chłopaka zabrakło, odczułby wielką stratę. – Chcę się z nim widzieć. Teraz – zaznaczył.

***

- Pan Yoshida Hiroshi? – zapytał ktoś po drugiej stronie linii.

- Tak. Kto mówi?

- Akira Tomoyuki. Jestem zastępcą pana brata w klasztorze. Hiroki deklarował, że wróci około godziny dwudziestej, jednak wciąż go nie ma. Nie mamy z nim kontaktu. Czy wie pan może, gdzie on jest?

- Nie, nie wiem – Hiroshi zmarszczył brwi. – Hiroki nie odbiera telefonów?

- Niestety nie…

Dalszą część wypowiedzi zagłuszył krzyk dochodzący z wnętrza plebanii. Yoshida nie namyślając się długo, rozłączył się i wbiegł z powrotem do mieszkania księdza. Skierował się do salonu, gdzie znalazł zmasakrowane ciało Aizawy. Ksiądz leżał krzyżem na podłodze i został rozcięty od gardła po dolne partie brzucha. Nie było to precyzyjne cięcie wykonane ostrym narzędziem – wyglądało to tak, jakby coś rozszarpał jego gardło, klatkę piersiową i brzuch pazurami… jakby zrobiło to dzikie zwierze.  Stanął jak wryty w podłogę w progu drzwi. Po chwili ocknął się i postąpił krok do przodu, a wtedy coś jakby zleciało z futryny… ale jednocześnie nie zleciało… Nagle przed nim pojawiła się twarz mordercy, w którego oczach był wypisany obłęd. Szaleniec uśmiechał się, ukazując nienaturalnie ostre zęby. Usta i ich okolice były umorusane krwią przez co wydał się być kanibalem…? Morderca nie wiadomo w jaki sposób zwisał do góry nogami z futryny drzwi, a jego twarz dzieliły zaledwie milimetry od twarzy Hiroshiego.

- Witaj – odezwał się szaleniec, a jego oddech był w istocie fetorem rozkładającego się mięsa i siarki.

Serce Yoshidy waliło jak oszalałe, mózg wydawał setki tysięcy poleceń, jednak żaden z mięśni nie wykonał ich. Stanął oko w oko z czystym obłędem. Otworzył usta, jednak nie wydobył się spomiędzy nich żaden dźwięk – detektyw nie zdążył nic powiedzieć, gdyż został z wielką siłą uderzony w głowę i stracił przytomność. Szaleniec z wielką zwinnością i gracją zeskoczył z futryny i stanął na nogach, a następnie zarzucił sobie na bark ciało Hiroshiego. Już chciał odejść, jednak wpadł na pomysł, że dobrze byłoby zostawić jakąś wiadomość… Uśmiechnął się obłędnie i jeszcze raz wrócił się do ciała księdza Aizawy.

***

Nagle Shimizu usłyszał krzyk. Nie zwracając już uwagę na oporną siostrą zakonną przeszedł do zakrystii, skąd była tylko jedna droga – w górę, schodami. Michi właśnie z góry usłyszał krzyk dlatego też tam się skierował. Rozejrzał się i uświadomił sobie, że musi znajdować się na plebanii. Stojąc przy schodach miał idealny widok na salon, gdzie dostrzegł ciało. Podbiegł do niego, jednak nawet nie sprawił pulsu, orientując się, że ofiara nie żyje. Był nią ten sam ksiądz, z którym niedawno rozmawiał. Jego uwagę przykuł napis na ścianie wykonany krwią, jak się zdawało detektywowi, zmarłego:

„AOKIGAHARA. Podziemne wejście. Znajdziesz bez problemu, jeśli chcesz go uratować.”

(Aokigahara to las położony u stóp góry Fuji. Na jego terenie miejsce miało ponad 500 potwierdzonych samobójstw od roku 1950. Nazywany "idealnym miejscem by umrzeć”. Znajduje się tam około 200 jaskiń, na które łatwo natrafić i tym łatwiej się tam zgubić. Ponad to mieszczą się tam złoża magnetycznego żelaza, przez co nie działają tam kompasy ani GPS’y od aut. Kita)

Zero przez chwilę zastanawiał się, kim może być „ten”, którego chciałby uratować… a może ta wiadomość nie była przeznaczona dla niego? Mimo wszystko wyjął telefon i wybrał numer Hizumiego by się upewnić, że…

- Abonament jest czasowo niedostępny – poinformowała go przesadnie słodkim głosikiem nagrana kobieta.

- Nie no, kurwa, Hiroshi, nie żartuj sobie ze mnie w takiej chwili… - szepnął, nagle blednąc i przybierając kolor kartki papieru.

Odwrócił się i zobaczył siostrę zakonną, która patrzyła przerażona na zmasakrowane ciało księdza leżące na podłodze wśród wciąż nieskrzepniętej krwi.

- Trzeba zadzwonić na policję – powiedział do niej chowając swoje prawdziwe emocje za maską opanowania. – Proszę pani! – krzyknął na nią, gdy siostra w ogóle się nie poruszyła.

- To... To jest straszne... Kto mógł coś takiego zrobić? – spytała zszokowana kobieta przykładając rękę do twarzy.

- Psychopata i szaleniec – odparł Zero, lekko zniecierpliwiony brakiem reakcji na swoją komendę. – Siostro, trzeba zadzwonić na policję – wyartykułował jej, a zakonnica w końcu ocknęła się z szoku i ruszyła się z miejsca. – Chwila! – zawołał jeszcze za nią. – Kto był z księdzem Aizawą?

- Niejaki Yoshida Hiroshi – odparła zakonnica i pobiegła na dół.

Nie, nie, nie! To nie miało być tak! Dlaczego on?

Shimizu dostrzegł na podłodze obok księdza coś srebrnego. Były to kluczyki do samochodu. Detektyw wiedział, że nie powinien, ale stracił by dużo cennego czasu na czekanie na policję lub na dostanie się do swojego auta, a trzeba ratować Hiroshiego!

- Kurwa, dlaczego ze wszystkich osób porwano właśnie ciebie, Hizumi? – Zero złapał kluczyki od auta i wybiegł z pokoju, a następnie przez drzwi na podwórze.

Stał tam tylko jeden samochód, który jak mniemał Michi, należał właśnie do księdza. Nie liczyło się w tej chwili, że jest stare i lekko zardzewiałe, ważne, że jeździło. Na policję nie było co liczyć; przyjechałaby po jakimś czasie, zadawałaby pytania i dopiero po zapoznaniu się z sytuacją zostałyby podjęte odpowiednie środki. W tym czasie Hizumi mógłby być już martwy, o ile już nie wąchał kwiatków od spodu. Na samą myśl Zero skrzywił się nieznacznie. Wskoczył szybko na miejsce kierowcy i odpalił silnik.

- Błagam Hizu, żyj. Jeśli to przeżyjesz to obiecuję zmienić do ciebie moje nastawienie!

Shimizu nie patrzył już na Hiroshiego w kategorii irytującego geja, który kiedyś coś do niego czuł. Teraz Yoshida stał się dla niego ważną osobą, którą trzeba było uratować za wszelką cenę i nic innego się nie liczyło. Nawet nie chciał dopuścić do siebie myśli, że Hizumi może już nie żyć. Zresztą... Ten psychopata zostawił wiadomość, która sugerowała, że nie chce go aż tak szybko zabić, więc była szansa. Szansa, którą należało jak najszybciej wykorzystać i nie zastanawiać się nad konsekwencjami.

Inną poszlaką wskazującą na to, że Hizumi żyje, było miejsce jakie zostało wymienione w wiadomości – Aokigahara (droga przejazdu samochodem z Tokio od góry Fuji waha się od 140 do 180 km [tak w przybliżeniu], a średni czas to dwie godziny biorąc pod uwagę jazdę z maksymalną dopuszczalną prędkością, porę dnia i natężenie ruchu dop. aut. Aoi). Tylko czemu akurat tam został zabrany Yoshida? I czy w ogóle tam był? Może ten krwawy napis na ścianie miał na celu zbicie Michiego z tropu? Detektyw zatrząsł się na samą myśl, lecz mimo to w jego umyśle pojawiły się różne obrazy, jeden gorszy od drugiego, a wszystkie dotyczyły jednej rzeczy – śmierci Hizumiego. Dlaczego w takiej chwili nawet własny mózg nie chciał z nim współpracować?

Zero przeklął pod nosem i z piskiem opon wyjechał przez bramę na jezdnię. Na było dużego ruchu o tej porze, więc wdepnął gaz aż do deski, modląc się, by być na czas. Teraz cała nadzieja była w tym, że zdąży i że auto nie rozsypie się podczas pokonywania ostrego zakrętu, bo coś w nim trzeszczało złowrogo.Tak, auto księdza nie było pierwszej młodości.

Przejechanie wszystkich skrzyżowań na czerwonym świetle i nie wywołanie przy tym kolizji graniczyło z cudem, lecz Zero się to udało. Pewnie te parę fotoradarów, które mijał po drodze pędząc 150 kilometrów na godzinę, zdążyło mu zrobić ładne zdjęcia, lecz nie przejmował się tym. Ważniejszy w tej chwili był Hizumi i jego życie.

Wyjechał w końcu z Tokio i wjechał na drogę prowadzącą do góry Fuji. W głowie przypominał sobie mapę okolicy i zaczął myśleć jak dostać się szybko na miejsce omijając płatne odcinki trasy. Kto wpadł na pomysł pobierania opłat za przejazd? Zero z chęcią zamordowałby tą osobę, która w tej chwili utrudniła mu życie.

Po półtorej godzinie był już prawie u celu. Minął właśnie tabliczkę informującą, że znalazł się na terenie Aokigahary, więc teraz pozostało już tylko znaleźć odpowiednią jaskinię. Przejechał jeszcze parędziesiąt metrów i zaparkował auto na poboczu. Sprawdził czy ma pistolet w kaburze i telefon w kieszeni; obie rzeczy były na swoim miejscu. Lecz nagle go coś tknęło. To dlatego morderca wybrał to miejsce! Jego telefon był tutaj kompletnie bezużyteczny. Dlaczego nie wezwał pomocy zanim dojechał na miejsce? Wymierzył sobie mentalnego policzka za własną głupotę i wysiadł z samochodu.

Dookoła było nienaturalnie cicho. Las był tak gęsty, że zewsząd otaczały go egipskie ciemności. Tak, jasne. Bez światła nie przedrze się przez te gąszcze. Wsiadł do samochodu jeszcze raz i zajrzał do schowka. Liczył na to, że jakimś szczęśliwym trafem znajdzie coś przydatnego. I chyba rzeczywiście szczęście się do niego uśmiechnęło, bo znalazł małą latarkę, która w dodatku działała.

Wszedł między drzewa oświetlając sobie drogę. I nagle tknęło go, że nie wie dokąd ma iść. W Aokigaharze były chyba z setki jaskiń!

- Kurwa – zaklął pod nosem na złośliwość tego świata. – Nie mógł wybrać jakiejś opuszczonej fabryki?

Z tego, co sobie przypominał, musiał być w okolicy największej jaskini lawowej. Może to właśnie tam Hizumi został zabrany? Zaczął iść przed siebie licząc na to, że się nie zgubi i dotrze cało na miejsce. Cisza… Wszędzie towarzyszyła mu przeraźliwa cisza i na domiar złego było strasznie duszno. Nagle usłyszał przeraźliwy krzyk.

***

Hizumi ocknął się czując pulsujący ból z tyłu szyi. Otworzył powoli oczy i pierwsze co rzuciło mu się w oczy to to, że znajdował się w jaskini. Dużej, mrocznej, jaskini ze stalaktytami.

- Gdzie ja jestem? – spytał sam siebie rozglądając się dookoła.

I nagle sobie przypomniał. Telefon, ksiądz, dużo krwi, morderca... Został pozbawiony przytomności i porwany! Chciał szybko wstać z ziemi, na której leżał w dość niewygodnej pozycji, lecz uniemożliwiły mu to więzy; jego ręce i nogi były skrępowane. Czy to znaczyło, że był zdany na łaskę szaleńca? Wewnętrzna intuicja podpowiadała Hizumiemu, że ten morderca nie był człowiekiem. Był zbyt... nieludzki, zbyt zwinny i szybki. Poza tym ten oddech... (nie mogę powstrzymać się od komentarza, że w takim razie w mojej klasie również jest jeden nie-człowiek xD od aut. Kita)

Nagły szelest zwrócił jego uwagę. Yoshida wstrzymał oddech nasłuchując, lecz nic więcej nie usłyszał. Po prawej stronie jaskini było nikłe światło, ale detektyw nie widział skąd się wydobywało, bo grota rozszerzała się. Przetoczył się na brzuch i zaczął ostrożnie czołgać w tamtym kierunku. Wiedział, że nie powinien, że tam może znajdować się morderca, ale coś ciągnęło go w stronę światła. Uważając na to, by nie narobić za dużo hałasu, posuwał się kawałek po kawałeczku do przodu. Jego biała koszula pewnie nabrała innego koloru, ale to nie było w tej chwili ważne.Czołgał się wzdłuż ściany jaskini i zatrzymał się dopiero w miejscu, gdzie widać było wnętrze groty.

- Nie, to nie może być prawda… – szepnął przerażony Hizumi widząc swojego brata, mocno poturbowanego na ziemi, leżącego koło starej lampy naftowej.

- A może jednak jest? – odezwał się głos gdzieś za detektywem.

Hiroshi szybko obrócił głowę momentalnie żałując swojego posunięcia. Spod długich, czarnych włosów patrzyły na niego równie czarne oczy, w których odbijał się blask lampy. Usta mężczyzny rozciągnięte były grymasie mogącym uchodzić za uśmiech, ukazując przy tym ostre zęby.

- Czego od nas chcesz? Co z nami zrobisz? – Yoshida nie był w stanie ukryć drżącego głosu.

- To wyłącznie zależy od ciebie…

***

Zero biegł, ile sił w nogach w stronę, z której dobiegł krzyk. Potykał się co chwila o gałęzie lub kamienie, ale nadal dążył wytrwale do celu. Zatrzymał się dopiero zdyszany przed wejściem do sporych rozmiarów jaskini. I wtedy właśnie wysiadła mu latarka. Błagam, niech to będzie tutaj, pomyślał i wszedł w ciemność…

***

Hizumi pożałował, że na przysposobieniu obronnym nigdy nie było mowy, jak bronić się przed psychopatami, którzy zaskakująco mało mają związane z człowiekiem; w dodatku, kiedy jest się skrępowanym przez tegoż psychopatę i leży na dnie jaskini z nieprzytomnym bratem do uratowania.

- To wszystko zależy od ciebie… - jego głos bardziej przypominał coś na granicy syku węża i warczenia psa niż ludzkiej mowy (ach, ten niemiecki akcent xD Od aut. Kita). Jego twarz wciąż była umorusana zakrzepłą już krwią… niestety nie jego własną. Szaleniec odwrócił się tyłem do detektywa, który byłby to zapewne wykorzystał; gdyby tylko miał jak, gdyby tylko nie był tak sparaliżowany strachem i nie był związany. W momencie, kiedy oprawca obrócił się rozbłysły czerwone, słabe światła. Yoshida zmrużył oczy i zamrugał gwałtownie nagle orientując się, że jaskinia, w której się znajdowali była tak naprawdę salą wykutą w skale. Korytarz, który do niej prowadził był naturalny, wyżłobiony przez setki lat przez wodę, przez co niepozorne wejście zdawało się być jedynie zwykłą jaskinią, podczas gdy głęboko w podziemi mieściło się właśnie to miejsce; miejsce, które Hiroshi nazwał w myślach przedsionkiem piekła – i dużo się nie pomylił…

- Kochasz brata i chcesz go uratować, prawda? – zapytał morderca, a Hizumi od razu zrozumiał, o co tak naprawdę mu chodziło.

- Nie pomogę ci w żaden sposób, nawet jeśli będziesz mnie szantażował życiem brata…

- Nie? – upewnił się, rozkładając ręce i będąc wciąż odwrócony tyłem.

- Nie – warknął porwany.

- W takim razie… - psychopata doskoczył do swojej ofiary i chwycił ją za gardło, zaciskając na niej palce. Detektyw chciał krzyknąć, jednak z jego ust wydobyło się jedynie stłumione westchnienie…

***

Shimizu podziękował sobie, że nie chodził na spowiedź, bo gdyby miał odpokutować za wszystkie przekleństwa, które opuściły jego usta wyłącznie dzisiaj, musiałby leżeć krzyżem w kościele do końca swoich dni. Korytarz jaskini, do której wszedł, był śliski od wilgoci i bardzo stromy. Zero nieraz poślizgnął się czy potknął o jakiś nowopowstający stalagmit – kilka z nich porządnie uszkodził, za co zapewne w normalnych okolicznościach mógłby spodziewać się procesu wytoczonego przed Green Peace, ale cóż… to nie była normalna okoliczność. Bo ile razy dziennie zdarza się, że facet, którego nie znosisz za orientację seksualną nagle odchodzi przez ciebie z roboty, a ty zaraz po tym zaczynasz za nim tęsknić; a jakbyś miał mało problemów to potem porywają go, a ty kradniesz auto księdza-nieboszczyka i jedziesz w ciemno ratować go, pakując się do miejsc, których w swoich książkach nie opisał nawet Edgar Allan Poe?

Michi miał wiele obaw, tysiące myśli kotłowało się w jego głowie, jednak uparcie schodził w dół, nie poddając się. Im niżej się znajdywał, tym wyraźniej widział słabe światełko na dnie jaskini… a zaraz potem oślepiła go fala czerwonego światła – i dałby sobie rękę uciąć, że miało ono coś nie z tego świata. Do cholery, w której jaskini nieprzeznaczonej do zwiedzania dla turystów jest instalacja elektryczna? No właśnie… Więc skąd to światło? Psychopata miał na zbyciu czerwone diody, które tu ze sobą przytargał razem z uprowadzonym? Jakoś mało realistyczny ten scenariusz…

Dzięki czerwonemu światłu, widział nieco lepiej to, co znajdowało się pod jego nogami… i przez chwilę jednak pożałował, że to widzi… a potem ruszył dalej. Podszedł najbliżej jak tylko mógł. Zorientował się, że grota, do której Hizumi został uprowadzony została wykuta przez człowieka… a może to była robota tego psychopaty? Jego włosy były długie i czarne; takiego samego koloru były przepastne oczy, które zdawały się nie mieć źrenic – albo odwrotnie, tęczówek. Jego twarz przypominała nieco zwierzęcą, wilczą; szczupła, z ostrymi rysami, aż nadto uwydatnionymi kościami policzkowymi, wąskimi ustami umazanymi krwią, które skrywały nieludzko ostre i połyskujące zęby. Był wątłej postury, jednak Shimizu doskonale zdawał sobie sprawę, że do ułomków nie należał i ma potężną krzepę, co również nie wydało mu się być na miejscu. Poza tym był tak szybki, zwinny… a raczej: za szybki i za zwinny jak na osobę o takiej budowie… jak na człowieka…

Przypomniały mu się stare legendy, jakimi nastolatki straszyli się nawzajem, kiedy i on był jednym z nich – niezależnie od jego woli umysł zalały opisy demonów z różnych kręgów, diabłów, upadłych aniołów, Nefilów (w dalszej części wyjaśnienie, co to są Nefilim od aut. Kita) To było nieco niepokojące… Zero nigdy nie był przesądny. Był realistą do szpiku kości i wierzył tylko w to, co widział – więc to, że wygląd tego mordercy przypominał mu stwory, jakimi lubiła postraszyć Inkwizycja nie pocieszała go. Było naprawdę źle…

Michi poprzysiągł sobie, że bez względu na to czym w istocie, jest ten szaleniec – i tak go złapie i wyswobodzi Hizu z jego szponiastych łap.

Detektyw oparł się o ścianę, dochodząc do wniosku, że nie jest ona skałą, a… betonem. Była sztuczna. Wychylił się, aby ocenić sytuację i rozeznać się w terenie, jednocześnie uważając na to, aby nie zostać zauważonym przez przeciwnika.

Po jego prawej stronie pod kolejną sztuczną ścianą zauważył nieprzytomnego brata Yoshidy. Krawędzie sali, łączące podłoże i sztuczne ściany emanowały ciemnoczerwonym światłem… Zaczął zastanawiać się, jakie do cholery prawa fizyki i chemii musiały zostać tu złamane, aby te spojenia zaczęły świecić, kiedy nagle… morderca, którego wciąż obserwował kątem oka, zniknął z pola jego widzenia. Shimizu rozejrzał się dyskretnie po pieczarze, w poszukiwaniu… kiedy nagle poczuł odór rozkładających się ciał i gorący oddech na karku.

- Spójrz lepiej tam -  długi, szponiasty palec wskazał widok, który wstrząsnął mężczyzną.

Oto jego nieprzytomny przyjaciel w poszarpanych ubraniach został przybity do krzyża. Z jego nadgarstków, w które zostały wbite długie gwoździe (niewielu wie, że nawet w przypadku Jezusa gwoździe zostały wbite właśnie w nadgarstki a nie dłonie, gdyż kości, a raczej kostki, które się tam znajdują są za słabe, aby utrzymać ciężar człowieka, przez co dłonie przybitego do krzyża zostałyby rozerwane, a jego ciało spadłoby z krzyża od aut. Kita) ciekła obficie krew. Michi z niepokojem pomyślał, że jego główne tętnice mogły zostać przebite lub choćby naruszone, co powodowało tak wielki krwotok… Jego stopy również zostały przybite, jednak to było świadectwem czystego bestialstwa wobec Hiroshiego, gdyż te gwoździe w żaden sposób go nie podtrzymywały na koślawym krzyżu. Zero zdawał sobie sprawę, że osoba ukrzyżowana najczęściej ginie przez uduszenie, gdyż w takiej pozycji zaczerpnięcie tchu jest niemal niemożliwe – a klatka piersiowa Hizumiego nie unosiła się; w jego głowie pojawiła się obawa, że przybył za późno.

- Więc jak? Ty będziesz bardziej skory do współpracy?

- Ty skurwielu! – teraz Zero pozwolił już całkowicie opanować się emocjom. Próbował uderzyć pięścią w głowę tego szaleńca, lecz mężczyzna był szybszy i złapał detektywa za obydwa nadgarstki. – Dlaczego mu to zrobiłeś?! Czym ci zawinił?

- Tsktsk niedobra zabawka. Jeśli nie zrobisz tego, co ci powiem, zginiecie tu wszyscy – morderca wyszczerzył się w nędznej parodii uśmiechu. – A on? – tu wskazał na Hizumiego. – On nie chciał współpracować. Też tak możesz skończyć..

- Kim jesteś? Czego od nas chcesz? –warknął Michi próbując wyrwać ręce.

- Powinieneś słuchać swojego przyjaciela, kiedy miałeś ku temu okazję – mężczyzna pochylił się i szepnął mu do ucha. – Wy ludzie jesteście tacy interesujący, tacy niedoskonali…

- Przecież sam jesteś człowiekiem! – Zero miał teraz prawie pewność, że facet przed nim powinien zostać zamknięty w pokoju bez klamek. – Widziałem już takie przypadki jak ty...

Shimizu jęknął z bólu, gdy uścisk na nadgarstkach został wzmocniony. Czuł jak dłonie mu drętwieją; dopływ krwi został odcięty.

- Jesteś tego pewien? – czarne oczy błysnęły niebezpiecznie, a za plecami zmaterializowały się znikąd dwie pary czarnych skrzydeł. – Jesteś pewien, że widziałeś już kogoś podobnego do mnie?

- Czym…Czym jesteś? – zapytał Zero nie wierząc własnym oczom.

Mężczyzna puścił jego ręce i ukłonił się przed nim uśmiechając przy tym szyderczo.

- Gabriel, jeden z siedmiu najważniejszych archaniołów (Gabriel lub inaczej Dżibril,  jest przedstawiany w islamie jako mężczyzna o czterech skrzydłach dop. aut. Aoi).

- To niemożliwe! Gabriel jest posłańcem, opiekunem raju. Jest dobry! – krzyknął Zero nie dając wiary słowom szaleńca.

- Wiesz o mnie całkiem sporo jak na ateistę – odparł archanioł. – Szkoda tylko, że i tak niedługo zginiesz.

- Co chcesz z nami zrobić?

- Och, to proste. Napiszę od nowa Księgę Rodzaju. Oczyszczę ten świat z wszelkiego brudu jakim są ludzie i stworzę ich na nowo. Bóg jest dla was za dobry... Wystarczy na łożu śmierci przyznać się do grzechów i szczerze za nie żałować, i Raj stoi dla was otworem... Plugawe, nędzne robaki, które nie znają prawdziwej miłości, za to sieją dookoła zniszczenie i spustoszenie. Zwracacie się do Najwyższego tylko wtedy, gdy macie poważny problem. Nie zasługujecie na miano dzieci bożych – syknął wściekle Gabriel. – Widzisz ten krąg na ziemi? – spytał detektywa, który patrzył na niego przerażony. – To wrota do piekieł. Gdy uwolnię wszystkie upadłe anioły i demony, ten świat przestanie istnieć. Na jego zgliszczach zbuduję nową, idealną cywilizację! Tyle, że z nowym Bogiem. Stwórca jest dla was zbyt pobłażliwy, zbyt miłosierny.. Inaczej niż dla nas, aniołów. Ktoś taki nie znajdzie miejsca w moim świecie!

- Jesteś chory psychicznie... – Shimizu nie wierzył w to, co właśnie usłyszał. – Więc po co ci jest Hizumi i jego brat?

- Jest jeden haczyk. Żeby otworzyć wrota, potrzebny jest Nefilim – potomek anioła i człowieka. Do tego potrzebowałem Yoshidy. Niestety nie chciał współpracować, więc stał się zbyteczny. Oby jego brat był mądrzejszy.

- Świr – syknął Zero. – Nie wierzę w twoje ani jedno słowo! I w dodatku skąd znasz nazwisko Hizumiego?

- Jesteś jak niewierny Tomasz – jaskinia rozbrzmiała zimnym śmiechem Gabriela. – „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę” – zacytował fragment Nowego Testamentu. – Ale uwierzysz tak samo jak on, gdy zobaczysz na własne oczy prawdę stworzenia.

Gabriel odszedł od Zero i podszedł do krzyża, na którym wisiał przybity Hizumi. Wpatrywał się chwilę w niego, a później obrócił się do Michiego.

- Trudno, żebym nie wiedział, jak nazywają się moi synowie – Gabriel wydał z siebie odgłos, który był czarną groteską śmiechu.

- Synowie? – Michi prychnął, jak zwykle będąc pewnym siebie.

Dobra, może skurwiel miał skrzydła, może potrafił w jakiś magiczny sposób doprowadzić prąd do sztucznej komory jaskini, może nawet potrafił ją wykuć… może wykonał najbrutalniejsze morderstwa, jakie Zero miał okazję widzieć w całej swojej karierze detektywa, może lubił taplać się w cudzej krwi i był psychopatą… ale to nie zwalniało Shimizu z traktowania go, jak zwykłego kryminalisty. Nie mógł pozwolić sobie na utratę zimnej krwi. Musiał uratować przyjaciela i jego brata, jednak nie wiedział jak – nie raz spotkał się już z mordercą, jednak żaden z nich jak dotąd nie miał skrzydeł! Cholera, to było naprawdę niepokojące zjawisko… A jeśli… jeśli to coś naprawdę nie jest człowiekiem? Czy detektyw igrał z mocami podziemia?

Chcąc zyskać trochę czasu na obmyślenie planu, postawił na najstarszą i najprostszą metodę, jaką znał – rozmowę.

- Dlaczego uważasz, że ci dwaj to twoi synowie? – zapytał, lekko drżącym głosem. Resztkami sił powstrzymywał się od kolejnego wybuchu emocji.

- Nie twój interes – warknął, gładząc Hizu po odsłoniętym boku ciała i drapiąc jego skórę aż do krwi. – Jesteś zwykłym człowiekiem – zachichotał – Nie muszę ci się z niczego tłumaczyć… Zresztą i tak już nasłuchałeś się wiele. Powiem co coś więcej jeśli będę miał na to ochotę – uśmiechnął się drapieżnie, odwracając w stronę szatyna.

- Skoro i tak planujesz nas wszystkich zabić to nie chcę umrzeć nieświadomy tego, co tak naprawdę dzieje się wokół mnie – założył ręce na piersi, opierając się o ścianę plecami. Oddychał  głęboko, aby się uspokoić. Chciał wyglądać na co najmniej znużonego, aby przeciwnik nie mógł wykorzystać jego strachu przeciw niemu samemu.

Gabriel momentalnie znalazł się przy detektywie, kładąc dłoń na jego torsie. Położył ją płasko, zdawało się, że ledwo go dotknął, jednak tym ruchem niemal pozbawił Shimizu tchu. Nacisk był niewyobrażalnie mocny; Michi czuł wszystkie nierówności betonowej ściany, które wbijały mu się w plecy. Sięgnął do palców anioła, próbując je rozluźnić – bezskutecznie.

- Jesteś tak arogancki, że gdybyś był upadłym, włączyłbym cię do mojego nowego świata – zaśmiał się dźwięcznie. – Wyczułbym twój strach z odległości kilkunastu kilometrów! – zarechotał. – Udajesz takiego pewnego siebie, podczas gdy z chęcią byś stąd uciekł… ale nie masz dokąd. Zniszczenie dotknie całego świata… choć z drugiej strony słodka niewiedza o nadchodzącym końcu świata byłaby zapewne zbawcza dla twoich zszarganych nerwów. Może piłbyś właśnie kawę, gdyby zaczął się koniec; a ty nawet nie wiedziałbyś, co się stało i kiedy twoje i siedmiu miliardów podobnym tobie ludziom życie zostało odebrane – ukazał ostre zęby w czymś, co mogło być uśmiechem, ale nie musiało. – Jesteś tylko zabawką, człowiekiem… żyjesz krótko, a twoja egzystencja nic nie wnosi – wywrócił oczyma, puszczając chłopaka i ponownie wracając do ukrzyżowanego Yoshidy. – On jest Nefilim – dotknął swojego „syna”.

- Kim jest?

- Nie kim, a raczej czym. Stworzeniem „pomiędzy”. Nefilim nie są ludźmi i nigdy się nimi nie staną. Nefilimowie zrodzeni z żądzy zemsty upadłych aniołów i człowieczej krwi… Powstali tylko po to, aby doprowadzić ten świat do zagłady – wyjaśnił archanioł. – Są… „instytucją wykonawczą” – zaśmiał się. – Są kluczem do wrót.

Zero na razie nie chciał wnikać co to za wrota, gdyż w jego głowie już wcześniej zrodziło się pytanie, które chciał zadać, jednak nie ośmielił przerwać się mordercy.

- Zrodzeni z żądzy zemsty upadłych aniołów… - powtórzył cicho pod nosem. – Ale ty nie jesteś upadły; jesteś archaniołem, czyż nie? Jesteś aniołem zmartwychwstania, zwiastowania, miłosierdzia, objawienia, zemsty i śmierci… (informacje potwierdzone przez Kościół Katolicki od aut. Kita).

- Zaskakujące jak dużo wiesz… Myślałem, że jesteś głupszy – uśmiechnął się półgębkiem. – Byłem aniołem i pełniłem te funkcje, które wymieniłeś… ale już tego nie robię…

- Dlaczego?

- Zostałem wrzucony z nieba. Niedługo po wygnaniu Adama i Ewy z Raju Bóg zaczął interesować się tylko ludźmi. Mimo iż popełnili grzech wciąż był dla nich pobłażliwy; i tak jest do dziś – skrzywił się. – Zaabsorbowały go twory niewierne, unoszące się pychą, nieposłuszne, ułomne… stworzone później… - warknął.

- Później? Później niż co?

- Pierwszym tworem Boga byliśmy my – aniołowie. Byliśmy wierni, przez całe swoje nieśmiertelne życie wysławialiśmy imię Boga, jednak ten odwrócił się od nas by zająć się wami… To… zabolało. Przestał się nami interesować, a jakby tego było mało, kazał nam usługiwać ludziom. Miarka się przebrała; podniosłem bunt. Gabriel to moje drugie imię – moje pierwsze imię to Lucyfer. Jestem pierwszym aniołem, którego stworzył Bóg. Jestem pierwszym tworem, który stworzył. Przede mną był tylko On. Byłem najbardziej umiłowanym aniołem; dopóki nie pojawiliście się wy, ludzie. Istoty tak niedoskonałe, proste i naiwne… - z jego gardła zaczął wydobywać się charkot, a nie mowa. – A mimo to On wolał was… Wybuchła woja w niebie, którą przegrałem z moimi sprzymierzeńcami. Niektórzy aniołowie, te dupolizy, które nie odważyły się sprzeciwić, pozostali w niebie i to oni walczyli z moją armią. Po przegranej zostaliśmy wygnani z nieba; i tak oto staliśmy się upadłymi. Ludzie nadali mi jeszcze wiele innych imion: Belzebub, szatan, diabeł, demon…

- Nienawidzisz ludzi?

- Nienawidzisz to mało powiedziane… - jego oczy błysnęły dziko. – Dlatego postanowiłem was unicestwić. Za pomocą któregoś z Nefilim, których stworzyłem otworzę wrota i uwolnię z Tartaru pozostałych upadłych; a wtedy rozpocznie się Armagedon. Zniszczymy ten świat, a na jego zgliszczach zbudujemy nowy – uśmiechnął się obłędnie. – Napiszemy Księgę Rodzaju od nowa i nie pozwolimy, aby coś takiego jak ludzie ponowie powstało… Stworzymy swoje własne twory, zdetronizujemy Boga, który nie jest ani sprawiedliwy, ani miłosierny…A pomogą mi w tym synowie, których spłodziłem właśnie na tą chwilę. Będą częścią mojego dzieła! Ich poświęcenie nie pójdzie na marne.

- Boże... – szepnął przerażony Zero.

- Bóg ci teraz nie pomoże. Ale koniec tych bajdurzeń – machnął ręką, ucinając temat. – Czas ucieka, a moim poplecznicy domagają się wolności – uśmiechnął się niebezpiecznie. – Słyszysz jak skandują?

- Nie – przyznał szczerze Shimizu. Bo taka była prawda; oprócz swojego nierównomiernego, świszczącego oddechu i głosu Gabriela nie słyszał nic.

- Ech, durny człowiek… - mruknął znudzony, po czym wciąż nie odchodząc od Yoshidy, wskazał w kierunku Hirokiego. – Przyprowadź go i ułóż w kręgu – rozkazał.

Detektyw za żadne skarby tego świata nie chciał pomagać upadłemu, ale nie mógł się sprzeciwić. Gdyby to zrobił, przewidywał, że zostałby zabity, co wiązało się z tym, że szanse na uratowanie kogokolwiek czy Hizumiego, czy jego brata, nie wspominając już o zapobiegnięciu Armagedonu, przestałyby w ogóle istnieć. Zero podszedł do zakonnika, który nie był tak wątłej postury jak jego brat. No niestety… Złapał go za barki, a następnie po prostu przeciągnął do kręgu, według rozkazu, jaki dostał.

Gabriel podszedł do wciąż nieprzytomnego mężczyzny i jednym z długich szponów rozciął swój palec, a następnie swoją, o dziwo, czarną posoką nakreślił na czole, ustach i piersi Hirokiego krzyż. Zakonnik przebudził się, a jego oczy były takie same jak upadłego – nieludzkie i przepastne.

- Synu… Już czas – syknął archanioł.

Michi z niedowierzaniem obserwował, jak mężczyzna podnosi się, a następnie zaczyna wypowiadać szeptem jakieś słowa, których szatyn nie był w stanie ani dosłyszeć, ani zrozumieć. Nagle wszystko się zatrzęsło, a na ścianach powstały wyraźne pęknięcia. Shimizu przewrócił się i uderzył głową o podłoże. Czerwony blask zaczął emanować z wielkiego okręgu, w którym stał Hiroki. Mdłe światło rozmazywało jego postać, a Zero zdawało się, że co i rusz zamiast brata Yoshidy widzi tam nieludzkie stworzenie, wlepiające w niego ślepia wyrażające żądze krwi. W powietrzu uniósł się fetor siarki i zgnilizny. Detektyw ledwo stłumił odruch wymiotny i krzywiąc się, wstał. Przez chwilę analizował próbując znaleźć jeszcze jakieś inne wyjście. „Przecież jego również da się jakoś ocalić…” – myślał gorączkowo, jednak kiedy coś przypominające gigantyczny ogon z kolcami długości ludzkiego przedramienia, który wydostał się z kręgu, mało go nie dosiągł, stwierdził, że nawet jeśli jest inne wyjście, to nie ma na nie czasu. Nie myśląc wiele sięgnął po kaburę, wiszącą u jego paska spodni i wyciągnął z niej pistolet. Wycelował w głowę Hirokiego, w myślach błagając o wybaczenie za to posunięcie, kiedy nagle…

- NAWET SIĘ NIE WAŻ! – rozwścieczony archanioł rzucił się w jego stronę.

Szatyn został powalony na ziemię. Pistolet, który trzymał w dłoni, został mu odebrany, a sama ręka została boleśnie wykręcona. Detektyw próbował kopnięciem zrzucić z siebie przeciwnika, jednak ten był zbyt zwinny i złapał nogę Shimizu, a następnie rzucił nim o ziemię jak szmacianą lalką. Michiego zamroczyło. Pieczarę wypełniły dzikie ryki, krzyki i piski nie z tego świata. Kolejne szponiaste dłonie, skrzydła, ogony zaczęły wydobywać się z kręgu, a postać Hirokiego była coraz trudniejsza do dostrzeżenia. Zdawało się jakby… po prostu znikał.

- „Gdy Pan nadejdzie w ogniu i rozpocznie się sąd… Jego miecz spadnie na głowy grzeszników” (cytat z Biblii od aut. Kita) – nagle rozległ się tak dobrze znany głos. Jednocześnie tak dobrze znany, a jakiś nierealny… do tego stopnia, że Zero aż nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. - „I głos Boga przeciął płomienie.” „A gdy Bóg ręką swą wskazał, przywieźli oni ze sobą chaos i zniszczenie, i wszelkie stworzenie wymarło” (cytat z Biblii od aut. Kita) – niespodziewanie obok archanioła pojawił się Hiroshi. Zdezorientowany Shimizu spojrzał na krzyż, na którym pozostały jedynie gwoździe. Jak Hizumi zdołał się wyswobodzić, nie wyjmując gwoździ oraz kiedy odzyskał przytomność Michi nie potrafił powiedzieć… oprócz tego nie umiał także wyjaśnić, dlaczego jego przyjaciel przemawiał tak wzniosłym, obcym dla siebie tonem, cytując Pismo Święte.

Rozjuszony anioł rzucił się w stronę czarnowłosego, zamierzając go uderzyć, jednak nie udało mu się to. Yoshida uchylił się zręcznie przed ciosem, a następnie sam wymierzył uderzenie przeciwnikowi, przez co ten znalazł się na ziemi. Shimizu nie mógł wyjść z podziwu dla drugiego detektywa… a jednocześnie ogarnął go strach, że stało się z nim coś niedobrego, czego nie będzie można już odwołać. Dopiero teraz zrozumiał jak bardzo Hiroshi jest mu bliski i jak bardzo go potrzebuje. Zaczął się modlić o to, aby to wszystko już się skończyło… ale nie Armagedonem.

-„Nie toczymy bowiem walki przeciwko ciału, lecz przeciwko zwierzchnościom, przeciwko władzom ciemności, przeciwko pierwiastkom duchowym Zła na Wyżynach Niebieskich. Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zniszczywszy wszystko. Stańcie więc i przepasawszy biodra wasze prawdą i oblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość, a obuwszy nogi w gotowość niesienia dobrej nowiny o pokoju. W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego. Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha. To jest słowo Boże. Amen” – Hizumi nachylił się nad upadłym, wręcz wypluwając kolejne słowa. - „O synu Diabelski, pełny zdrady i przewrotności! Czyż nie zaprzestaniesz wykrzywiać prostych dróg Pańskich?” (część egzorcyzmu od aut. Kita) – następnie przyłożył mu dłoń do twarzy, siląc się na kolejne słowa. - „Teraz dotknie cię ręka Pańska i przez pewien czas nie będziesz widział słońca. Będziesz niewidomy. Amen.” (część dalsza egzorcyzmu od aut. Kita)

Gabriel wrzasnął jakby coś go poparzyło – a następnie spod palców czarnowłosego zaczął unosić się biały dym. Światło emanujące z kręgu zaczęło słabnąć, a ryki stały się bardziej żałosne. Na powrót postać Hirokiego zaczęła być lepiej dostrzegalna, jakby z powrotem zaczął się materializować. Anioł rzucał się, próbując odsunąć od Yoshidy, jednak ten był nieugięty. Spojrzał na Shimizu, dla którego te zajście było nie do pojęcia.

- Zastrzel go. Inaczej krąg się nie zamknie – powiedział już naturalnym dla siebie głosem, choć nieco przygnębionym.

Zero nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Walcząc z obezwładniającym bólem w prawej ręce dosiągł swojego pistoletu i ponownie wymierzył lufą w głowę zakonnika. Michi chodził na strzelnicę w każdy czwartek i był świetnym strzelcem – nie spudłował. Jeden strzał wystarczył by pozbawić życia brata Hizumiego. Mężczyzna padł martwy, światło kręgu zniknęło całkowicie tak samo jak demony, które próbowały przecisnąć się do świata ludzi. Po upadłym archaniele został jedynie popiół.

- „Wszystko pochodzi od Boga i zostaje przez Niego wezwane” (cytat z Biblii od aut. Kita) – wyszeptał Hiroshi, stając na równych nogach. Zero również dźwignął się z ziemi i podszedł do przyjaciela. Położył mu rękę na ramieniu, a wtedy tamten zemdlał. Szatyn złapał go w ostatniej chwili, uchroniwszy przed upadkiem. Czekała go teraz kolejna podróż przez korytarz jaskiniw ciemnościachku powierzchni – tym razem z balastem w postaci nieprzytomnego Yoshidy.

Hizumi nie wyglądał najlepiej. Z ran po gwoździach ciekła krew tworząc szkarłatne plamy na i tak już brudnej,i podartej koszuli. Mężczyzna był tak blady, że Zero bał się go dotykać w obawie, że jeszcze pogorszy jego stan. Jednak trzeba było stąd uciekać. Nikt nie wiedział czy było już bezpiecznie, a detektyw wolał nie ryzykować. Ręka go bolała jak cholera, a dłonie miał poranione od upadku, ale nie mógł tak zostawić Hiroshiego; plus ciągnięcie go po ziemi odpadało.

Spojrzał na swoje prawe przedramię i skrzywił się widząc głęboką ranę ciągnącą się od nadgarstka aż po łokieć. Nie wyglądało to za dobrze, ale nie krwawiło za mocno. Jakimś dziwnym trafem, tętnica nie została uszkodzona. Jakim cudem? Tego Zero nie wiedział, ale w duchu dziękował Bogu, bo inaczej byłyby kiepsko; nawet bardzo. Hizumi też najwyraźniej miał całe tętnice, ale ilość ran jak i to, że wisiał na krzyżu przez długi okres czasu, nie przedstawiała sytuacji w jasnych barwach, a raczej w postaci czarnej dziury.

Podejmując się heroicznego wysiłku, wziął nieprzytomnego mężczyznę na ręce zaciskając przy tym z bólu zęby. Zachwiał się lekko, ale złapał równowagę i zaczął ostrożnie iść do wyjścia. Potknął się parę razy o kamienie, ale udało mu się nie wywrócić i szedł wytrwale dalej. Odetchnął z ulgą dopiero, gdy wyszedł z tej przeklętej jaskini, co w tych ciemnościach nie było takie łatwe. Ale teraz czekało go trudniejsze zadanie – wydostanie się z lasu, a nie miał przy sobie latarki.Pewnie wypadła mu na dole, poza tym i tak nie miałby jak sobie przyświecać. Musiałaby mu wyrosnąć dodatkowa ręka, co było teoretycznie niemożliwe.

Poprawił sobie Hizumiego na rękach i ruszył przed siebie. Miał nadzieję, że dobrze zapamiętał drogę, choć wtedy miał latarkę i biegł, nie zwracając do końca uwagi na otoczenie.

- Cholera! – czemu nawet, gdy zagrożenie zostało zlikwidowane, musiało być tak trudno?

Ufając swojej intuicji, szedł między drzewami tak szybko, jak pozwalał mu na to balast w postaci nieprzytomnego Hizumiego. Na czole pojawiły się kropelki potu, a ból stawał się coraz bardziej nie do zniesienia, lecz wytrwale szedł do przodu. Życie Hiroshiego wisiało na cieniutkim włosku i Zero musiał się spieszyć. Nie wybaczyłby sobie, gdyby zawalił sprawę.

Cudem udało mu się wyjść z lasu blisko miejsca, gdzie zaparkował. Podszedł do auta, położył ostrożnie Hizumiego na trawie i otworzył drzwi, by następnie umieścić bezwładne ciało na tylnym siedzeniu. Sam usiadł na miejscu kierowcy i już po chwili jechał drogą powrotną tak szybko jak tylko się dało. To był wyścig z czasem, którego nie należało przegrać, ponieważ najbliższy szpital znajdował się w Tokio, a konkretniej na jego peryferiach.

Zerkał co chwila na Hizumiego, który nie dawał najmniejszego znaku życia. Nie, to nie mogło się tak skończyć!

- Hizu, nie rób mi tego – zaczął mruczeć pod nosem.

Zacisnął mocniej dłonie na kierownicy i momentalnie wydał z siebie syk. To nie był dobry pomysł, teraz ręka rwała go jeszcze mocniej, o ile to było możliwe.Skrawki porwanego materiału nasączonego krwią przylepiły się do rany podrażniając ją, a to nie było najmilsze doświadczenie.

Po ponad godzinie zajechał pod szpital w mieście. Wypadł z auta, podniósł ostrożnie Hizumiego i wszedł szybko do budynku.

- Niech mi ktoś pomoże! – krzyknął zrozpaczony.

Podbiegł do niego pielęgniarz, wołając od razu paru ludzi z personelu medycznego.

- Ratujcie go – zdążył jeszcze powiedzieć, zanim pochłonęła go ciemność i osunął się na podłogę.

***

Biało. Wszędzie było biało. Gdzie trafił? Obraz przestał być zamazany i Zero spostrzegł, że był w szpitalu. Leżał w pustej sali na jednym z czterech łóżek, podłączony do kroplówki i z zabandażowaną prawą ręką. Fuknął cicho, niezbyt zadowolony ze swojego położenia. Nie było szczytem jego marzeń wylądowanie w szpitalu z powodu… Właściwie dlaczego się tu znalazł? I przypomniał sobie ostatnie wydarzenia: Gabriela, Hirokiego i Hiroshiego wiszącego na krzyżu.

- Hizumi! – usiadł natychmiast, ale zaraz tego pożałował, czując ból w ręce.

- Radziłbym uważać na szwy – powiedział podstarzały, siwy lekarz, który właśnie wszedł do sali, by sprawdzić swojego pacjenta.

- Szwy? – spytał niezrozumiale Zero.

- Rana na pańskim przedramieniu wymagała natychmiastowego odkażenia i zszycia. Niech się pan cieszy, że nie wdało się żadne zakażenie, bo nie wiem, co pan z tą ręką robił, ale wyciągnęliśmy ładną, kilkucentymetrową drzazgę.

- Co z mężczyzną, którego tu przywiozłem?! – Michi całkowicie zignorował informację o stanie swojego zdrowia, bardziej zaniepokojony tym, co się stało z Hizumim.

- Nie bardzo wiem o kogo chodzi…

- Yoshida Hiroshi. Co z nim?

- Ach, pan Yoshida – westchnął lekarz, ściągając okulary i pocierając nasadę nosa. – Jest pan może z rodziny?

Ten mężczyzna zaczynał powoli irytować Zero, a irytacja i Shimizu nigdy nie szły ze sobą w parze. Detektyw narażał dla tego kretyna, znaczy Hiroshiego, życie! Chyba miał prawo wiedzieć w jakim jest stanie! Po tym wszystkim przez co razem przeszli, zdanie Zero o Hizumim zmieniło się przynajmniej o sto dwadzieścia stopni i teraz nie dałby go nikomu skrzywdzić.

- Czy ja wyglądam na jego ojca? A może lepiej, na jego matkę? – warknął Michi, zyskując tym samym od lekarza spojrzenie pełne dezaprobaty dla jego zachowania. – Był moim partnerem w śledztwie. Mogę chyba wiedzieć, co z nim jest!

„Partnerem”… To słowo zaczęło nabierać innego znaczenia w głowie Zero. Nie bardzo wiedział kiedy i jak zaczął postrzegać drugiego detektywa w innych kategoriach, ale w gruncie rzeczy nie czuł się z tym źle.

- Pacjent nie miał innych urazów wewnętrznych lub zewnętrznych niż rany na rękach i nogach, nie licząc nielicznych otarć. Żyje, ale cudem, bo stracił dużo krwi. Jednak…

- Jednak? – Zero stanowczo nie podobało się to słowo; niosło ze sobą jakąś grozę.

- Zapadł w śpiączkę – odparł starszy człowiek.

Jasne. Zawsze coś musiało się spieprzyć. Bo dla pewnych rzeczy po prostu nie istniało szczęśliwe zakończenie, gdzie główni bohaterowie odjeżdżali w stronę zachodzącego słońca. Zero uśmiechnął się ponuro do własnych pesymistycznych myśli. Jaki, według niego, powinien być koniec tej historii?

- Proszę mnie do niego zabrać.

***

- Hizu…

Michi ujął dłoń Yoshidy i spojrzał na bladą twarz mężczyzny leżącego na szpitalnym łóżku. Coś ścisnęło jego serce na ten widok. Dlaczego Hizumi musiał się tu znaleźć? Dlaczego to wszystko spotkało właśnie ich? Czy to po prostu nie był tylko zły sen, z którego zaraz się obudzą i zaczną się ponownie ze sobą kłócić? Zero chciałby w to wierzyć, ale ból w przedramieniu nie pozwalał na poddanie się tej wizji.

- Nie powinieneś się tu znaleźć – powiedział cicho Shimizu i złożył delikatny pocałunek na bezwładnej dłoni. – Gdybyś tylko wtedy zrezygnował całkiem z tego śledztwa… Może to by cię w jakiś sposób uchroniło. Może nie spotkałoby cię to, co teraz…

Nie dostał żadnej odpowiedzi, ale coś mówiło Zero, że Hizumi go słyszy i wolał się trzymać tej myśli. Zawsze, nieważne jak beznadziejna byłaby sytuacja, zawsze istniał choć cień szansy na to, że będzie lepiej. I gdy człowiek tracił tą odrobinę nadziei, jaką posiadał, szansa znikała.

- Przepraszam – Michi odgarnął włosy z twarzy Hiroshiego. – Przepraszam, dlatego.. Wróć do mnie, dla mnie. Obiecuję ci, że będzie lepiej, tylko wróć… - głos Zero powoli się łamał. Może jednak nie był tak silny, za jakiego się miał.

Ale oczy Hizumiego się nie otworzyły. Nie nastąpił też żaden ruch. Była tylko cisza…

***

Jakiś czas później Zero wyszedł ze szpitala. Przesłuchania, raporty… Detektyw powiedział, że morderca z Tokio został pogrzebany w wybuchu w jaskini. Nikt by mu nie uwierzył, gdyby wyznał prawdę. Zresztą Shimizu chciał, żeby cała sprawa została już na dobre zakończona, by mógł wrócić do swojego życia. Ale ono nie było już takie jak kiedyś.

Prawie codziennie przychodził odwiedzić Hizumiego, który nadal był w śpiączce. Stan Yoshidy nie ulegał zmianie, ale Zero ciągle wierzył, że niedługo detektyw się zbudzi. Nikt inny nie przychodził do Hiroshiego, co było dziwne. Nie miał żadnej rodziny, znajomych? A może po prostu nie wiedzieli, że znajduje się w szpitalu. W każdym razie coś tu nie pasowało i należało się dowiedzieć, co to było.

- Kurwa… - zaklął Zero, rozprostowując zdrętwiałe palce.

Tony papierów na jego biurku jak na złość nie chciały się zmniejszać tylko wciąż rosły. W dodatku musiał trzy razy opowiedzieć całą historię, jaką przeszedł z Hizumim; rzecz jasna nie wspomniał o upadłych aniołach, Nefilim, wiszącym na krzyży Hiroshim ani egzorcyzmach, jakie prawił chłopak, więc przekłamana wersja była znacznie krótsza od rzeczywistej, ale to nie zmienia faktu, że powtarzać w kółko jedno i to samo to nie jest przyjemne zajęcie. Pierwsze zeznanie musiał złożyć bezzwłocznie i nie miał nic do tego; rozumiał, że takie są wymagania i kropka. Drugi raz musiał powtórzyć wszystko, bo jakiś debil nie włączył dyktafonu i jego zeznanie się nie nagrało – w dodatku nikt nie był na tyle mobilny i pełny zapału, żeby to spisać. Zgrzytał wtedy zębami i krzywił się, uderzając palcami o blat stołu mieszczący się w sali przesłuchań. Trzeci raz musiał zeznawać w obecności psychologa - nie wiedział dlaczego, ale taki dostał rozkaz. Po kolejnym powtórzeniu się Michi dostał wrażenia deja vu, ale kiedy lekarz zaczął przeprowadzać badania, Shimizu zdał sobie sprawę, że jednak nie wszystko się powtarza i pomaluśku, drobnymi kroczkami znów zaczyna brnąć w przyszłość.

Psychiatra wydał orzeczenie, że Zero wciąż może wykonywać swoją pracę. Przez chwilę pomyślał, że zapewne te badania były zlecone przez jego szefa w akcie troski czy aby na pewno jeden z najlepszych śledczych nie dostał urazu lub traumy w wyniku bezpośredniego spotkania z seryjnym mordercą, jednak zaraz doszedł do wniosku, że to z pewnością nie była troska – ten stary piernik martwił się tylko o kasę i chciał wiedzieć czy musi dać szatynowi całą pensję, czy tylko jej część i odesłać mężczyznę na wcześniejszą emeryturę policyjną. Michi stwierdził, że to jeszcze nie czas na obijanie się i pierdzenie w drewniane bujane krzesło na ganku jakiegoś domu starości. Miał jeszcze dużo do zrobienia.

Wreszcie skończył – na dziś rzecz jasna. Jutro zabierze się za materiały, jakie w końcu będzie można rzucić mediom, które usiłowały niemalże zjeść wydział śledczy. Westchnął, przeciągając się. Wyszedł ze swojego gabinetu, a następnie z posterunku policji w ostatnich dniach. Zorientował się, że od pewnego czasu nie był już u Hizumiego i zrobiło mu się głupio… Spojrzał na zegarek na swoim przegubie i niestety doszedł do wniosku, że o godzinie dwudziestej już go nie wpuszczą na salę, gdzie leżał Yoshida. Skrzywił brzydko usta, kierując się do samochodu.

Ruch na drodze był duży. Shimizu stał od pół godziny w korku poruszając się tempem galopującego żółwia, ale nie przeszkadzało mu to. Sam uznał to za dziwne, gdyż znany był z charakteru choleryka, na którego najbardziej drażniąco działało marnowanie czasu lub czekanie, co w sumie w jego opinii równało się sobie wzajemnie. Był tak pogrążony w myślach, że nie obchodziło go to, co działo się dookoła. Ziewnął rozdzierająco, poprawiając się na fotelu i oparł rękę na drzwiach auta, a następnie głowę na zaciśniętej w pięść dłoni.

- Oj, Hizu… jeśli moje myśli nie zmienią torów swoich biegów to jeśli tylko się obudzisz, zabiorę cię na kolację – mruknął pod nosem. – Choćby i do szpitalnej stołówki…

Kiedyś zapewne zganiłby się za takie rozmyślanie, ale w obecnej chwili… ta wizja naprawdę mu się podobała. Z chęcią poszedłby z Yoshidą coś zjeść… Zresztą… Zacznijmy od tego, że Zero w ogóle chciał zobaczyć Hiroshiego. Tęsknił za nim? Głośno pewnie nigdy by się do tego nie przyznał, ale w głębi serca doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Sprawa dotycząca tych dziwnych morderstw, za którymi stał Gabriel naprawdę zbliżyła ich do siebie… a raczej włączyła tryb opiekuńczości u Michiego. Shimizu nigdy zbytnio o nikogo nie dbał, co potwierdzało choćby puste akwarium, w którym pływały już chyba same szkielety rybek, których nie karmił. Zajmował się pracą lub nauką i jakoś nie czuł potrzeby zmiany tego – aż do teraz. To właśnie teraz zdał sobie sprawę z kruchości innych; ale wcale to nie oznaczało, że szatyn zaraz założy na siebie niebieski lateksowy strój, a na to czerwone gacie i pelerynę, i będzie ratował wszystkich tych, których tylko da się jakoś uratować. Nie. Po prostu zrozumiał, że ludzie nie są z kamienia – bardziej przypominają porcelanę; teoretycznie twarda, ładna z zewnątrz… ale wystarczy mocniej uderzyć, a zaraz można ją ukruszyć, nie wspominając nawet o tym, że rozbić całkowicie. Shimizu zrozumiał dlaczego ludzie nawzajem się ochraniają – próbują nie dopuścić do rozbicia czy choćby ukruszenia drugiej osoby… szczególnie tej ważnej dla nich osoby…

Człowieka można zranić słowami zarówno jak i czynami – jednak ludzie tak samo jak ochraniają się nawzajem, tak samo ranią się… ale Hizumiego nie zranił człowiek. Zranił go upadły – dosłownie i w przenośni; skrzywdził go, przybił do krzyża, upuścił wiele krwi, zabił mu brata, o czym Yoshida dowie się, gdy się obudzi – to będzie dla niego kolejna dawka bólu. To oznaczało, że Hiroshiego mogą zranić nie tylko ludzie, ale także inne byty… On sam w sumie nie był człowiekiem, tak jak powiedział Lucyfer, brunet był Nefilim – pół człowiekiem, pół aniołem. Teoretycznie ta wiadomość u zwykłego śmiertelnika powinna wywołać strach, jednak Zero go nie odczuł. Miał świadomość, że Hizu był częścią jego życia już od… dwudziestu lat? Pierwszy raz spotkali się w szkole policyjnej… tak, to będzie gdzieś z dwadzieścia lat. Mimo iż przez te wszystkie lata nie widywali się regularnie ani, co ważniejsze, nie przepadali za sobą zbytnio to tak długi okres znajomości do czegoś zobowiązywał. Michi spróbował wymazać z pamięci Hiroshiego, jednak nie udało mu się to – ba! Nawet tego nie chciał! Ich znajomość była jaka była i może zostawiała wiele do życzenia, jednak szatyn był z niej dumny i nie chciał tracić wspomnień z nią związanych. Prawdę mówiąc próbując zapomnieć o Yoshidzie Zero poczuł jeszcze większą tęsknotę za chłopakiem. Ten tryb troski, który w końcu, po trzydziestu pięciu latach życia, uaktywnił się u niego nakazywał mu chronić Hizumiego – jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mu, że Yoshida jest jeszcze bardziej kruchy niż wszyscy inni; właśnie dlatego musi się nim zaopiekować i mu pomóc; ocalić swoje wspomnienia, ich znajomość i siebie samego – bo jakby nie patrzeć brunet był częścią jego życia, co składało się również na to, że był częścią jego samego.

Przez chwilę wahał się na skrzyżowaniu, jednak w końcu podjął decyzję i skręcił w prawo – w prawo, mimo iż żeby dojechać do swojego mieszkania musiałby skręcić w lewo dopiero na następnym rondzie. Z pewną nostalgią stwierdził, że dawno już go tu nie było. Pokręcił głową, rozglądając się.

- No… zmieniło się tutaj – potarł brodę w geście czegoś, co mogło być uznaniem, ale nie musiało.

Michi pamiętał tą dzielnicę jeszcze jako zlepek małych, najwyżej trój-piętrowych bloków, a raczej bloczków. Ta dzielnica niegdyś była osobnym, małym miasteczkiem, które „pochłonęło” Tokio, włączając je do siebie jako kolejną z dzielnic. Hiroshi mieszkał tu niegdyś w dwupokojowym mieszkanku z cieknącym dachem i odłażącą tapetą od ścian wciąż jeszcze jako uczniak szkoły policyjnej. Mieszkało tutaj dużo uczniów ze względu na to, że mieszkania, mimo iż w opłakanym stanie, były tanie i przeciętnego licealistę pracującego w kafejce stać było na czynsz. Zero nieraz pozwolił sobie pogrzebać w aktach chłopaka, skąd wiedział, że ten wciąż tu mieszkał, jednak nie w „piętrowym szałasie”, jak to zwykł nazywać takie budynki Michi, a na nowoczesnym osiedlu, gdzie bloki były zbudowane w większości ze szkła. Detektyw odnalazł budynek z właściwym numerem, a następnie zaparkował w pobliżu na krawężniku. Wszedł do środka i wjechał na szóste piętro windą. Stanął przed drzwiami z numerem 46 i wyciągnął klucze z kieszeni. Skąd je miał? Otóż ze szpitala. Shimizu odebrał wszystkie rzeczy Hizumiego ze szpitala – podarte i zakrwawione ubrania już wcześniej zostały wyrzucone przez pielęgniarki, ale telefon, portfel oraz klucze zostały przekazane szatynowi ze względu na to, że był jedynym, który doglądał Hiroshiego. Hiroki został zabity, ojciec detektywa zmarł, a matka jeździła na wózku inwalidzkim i nie była w stanie odwiedzić syna. Już wcześniej tu był i odłożył portfel do szuflady komody, która stała w przedpokoju i zabrał ze sobą czyste ubrania dla nieprzytomnego, gdyż szatyn wiedział z własnego doświadczenia, że szpitalne piżamy nie są zbyt wygodnym strojem, szczególnie kiedy idziesz z gołym tyłkiem zatłoczonym korytarzem, zmierzając do łazienki. Telefon zostawił przy Yoshidzie, myśląc, że kiedy się obudzi matka zapewne będzie chciała do niego zadzwonić – Zero nawet przez chwilę nie dopuszczał do siebie myśli, że Hiroshi mógłby się nie obudzić, umrzeć…

Wszedł do środka i ze zdziwieniem stwierdził, że światło w sypialni jest włączone. Zdawało mu się, że wyłączył wszędzie światła po swojej ostatniej wizycie w tym mieszkaniu, jednak pomyślał, że o tym akurat musiał zapomnieć – „Zapewne nieźle już wygląda rachunek za prąd” – pomyślał dość pesymistycznie, obiecując sobie, że w ramach zadośćuczynienia zapłaci go za bruneta.

Wszedł do sypialni i usiadł na łóżku. Przyciągnął do siebie poduszkę chcąc poczuć choćby zapach chłopaka. Ze zdziwieniem stwierdził, że jest on jeszcze bardziej intensywny niż przedtem. Zdziwiło go to, ale uznał, że to jedynie jego wyobraźnia. Położył się i na chwilę przymknął oczy… by zaraz wyskoczyć z łóżka jak oparzony. Usłyszał szum wody! I tym razem z pewnością to nie była jego wyobraźnia! Może to złodziej? Wiadomo, że opryszkowie muszą być sprytni i być dobrymi obserwatorami. Zapewne ktoś dostrzegł, że właściciela od dłuższego czasu nie ma w domu, więc okradzenie mieszkania nie byłoby problemem – to wyjaśniałoby włączone światło w sypialni; ktoś tu czegoś szukał, jednak wszystko było na swoim miejscu, nie było nic porozrzucane. Czyżby to był jakiś profesjonalista, który nie zostawiał po sobie śladów? Wszystko upozorował tak, aby kiedy właściciel wróci nie zorientował się nawet, że coś zostało skradzione? Ale do cholery… czy ci złodzieje są już do tego stopnia bezczelni, żeby korzystać z cudzej łazienki?!

Zero skradając się na palcach podszedł do drzwi łazienki i przytknął do nich ucho. Ewidentnie słyszał szum wody z prysznica. Nacisnął klamkę i cicho wszedł do środka, na wszelki wypadek kładąc dłoń na broni, którą miał przypiętą do paska. Kuźwa, no ktoś naprawdę brał prysznic! Drzwi kabiny prysznicowej były wykonane z przezroczystego szkła, jednak były tak zaparowane, że Shimizu nie mógł dostrzec jak wygląda włamywacz.

- Ładnie to tak… - zaczął, ale nie skończył, kiedy nagle słychać było tylko głośny huk.

- Kurwa! – osoba kąpiąca się, która najwidoczniej poślizgnęła się, zaklęła. Michi od razu poznał ten głos.

- Hizumi! Co ty tu, do cholery, robisz?! – wrzasnął zszokowany szatyn.

- A co ty robisz w mojej łazience, kiedy biorę prysznic?! I czemu, kurwa, mnie straszysz?! Przez ciebie się poślizgnąłem! – stęknął, wstając. – Jeśli dalej tam jesteś i zamierzasz tam być to bądź choćby na tyle przydatny, żeby rzucić mi ręcznik, bo nie zamierzam z gołą dupą przed tobą latać – warknął.

Shimizu przez chwilę zastanawiał się czy nie podroczyć się z brunetem albo czy nawet nie podejrzeć go, ale w końcu spasował. Chwycił pierwszy lepszy, biały, miły w dotyku ręcznik, który wisiał na kaloryferze na ścianie. Yoshida rozsunął drzwi kabiny i cudem się za nimi ukrywając wystawił rękę i chwycił ręcznik, po czym obwiązał się nim w pasie i wyszedł. Sięgnął po drugi ręcznik zza pleców Zero, którym wytarł włosy.

- Więc dowiem się, co robisz w mojej łazience? – zapytał przesłodzonym głosikiem.

Chwila namysłu Michiego: „Kurwa, jaki mam podać powód pojawienia się w jego mieszkaniu? Bo raczej nie powiem, ż przyjechałem tu, żeby poczuć jego zapach i powspominać… Ja pierdolę, ale to brzmi… Istnie tekst z „Mody na sukces”!”.

- Przyjechałem wziąć ci kolejne ubrania, a kiedy wszedłem zobaczyłem włączone światło w sypialni, i usłyszałem szum wody, i…

- I pomyślałeś, że ktoś się włamał? – reszty Hiroshi się domyślił. Szatyn potwierdził kiwnięciem głowy. – Ech, niech będzie, że ci wierzę – machnął ręką i schylił się (jednak nic nie było widać – stety lub niestety), wkładając brudne ubrania, walające się po podłodze, do pralki. Michi rozpoznał, że to te szare spodnie i biała bluzka, które przywiózł chłopakowi do szpitala.

- A ty co tu robisz? – zapytał zdziwiony detektyw, który nadal nie mógł uwierzyć, że postać przed nim jest prawdziwa.

- Mieszkam, wiesz? – uśmiechnął się kpiąco. – Świadczy o tym choćby moje nazwisko na karteczce przy domofonie pod numerem 46.

- Ale… Kiedy się obudziłeś? Kto cię tu przywiózł i jak wszedłeś do mieszkania, skoro ja miałem twoje klucze? – młodszy zasypał pytaniami starszego.

- Obudziłem się dwa dni temu i w trybie natychmiastowym zostałem wypisany ze względu na pracę. Znaczy… wymigałem się pracą i powrzeszczałem trochę na ordynatora i ta-dam! – klasnął w dłonie. – Wypisali mnie. Następnie zadzwoniłem do mojego zaufanego kolegi, który miał zapasowy komplet kluczy do mojego mieszkania. Ten odwiózł mnie tutaj i otworzył drzwi – wyjaśnił, rozczesując włosy.

- A dlaczego nie zadzwoniłeś po mnie?

- Po ciebie? – Yoshida aż obrócił się w stronę rozmówcę i zrobił dziwną minę. – Nie żartuj! – prychnął. – A właśnie… - mruknął. – Oddawaj moje klucze i więcej ich sobie nie przywłaszczaj – Michi posłusznie oddał własność, która nie należała do niego. – A teraz wypad, bo chcę się ubrać! – wypchnął wciąż zszokowanego Zero za drzwi.

Mimo tego, jak Hizumi go potraktował, Michi poczuł niewyobrażalną ulgę, jakby ktoś zabrał z jego serca ogromny ciężar, który dusił go i tłamsił od środka. Hiroshi nie leżał już w śpiączce… Był tu, w swoim własnym mieszkaniu i zachowywał się tak jak zwykle, jakby nic nie uległo zmianie.

 Zero obrócił się od drzwi i poszedł do kuchni. Powinien być na tyle mądry, żeby wynieść się stąd jak najszybciej, skoro Yoshida najwyraźniej nie cieszył się z tego, że go widzi, ale coś go tu trzymało. W jednej szafeczce znalazł pudełko herbaty, więc postawił czajnik na gaz i czekał, aż woda się zagotuje. Wyciągnął jeszcze dwa kubki i usiadł na krześle przy stole, rozglądając się po całym pomieszczeniu.

- Widzę, że czujesz się jak u siebie – rzucił Hizumi, gdy tylko wszedł do kuchni. – Co ty jeszcze tu robisz? Nie masz kogo nękać?

Hiroshi usiał po drugiej stronie stołu i zapalił papierosa, rzucając zapalniczkę na stół razem z w połowie pustą paczką fajek. Zero, pod wpływem jego spojrzenia, nie czuł się komfortowo; przyprawiało go o ciarki. Poza tym w tym spojrzeniu był jakiś smutek i gniew, a Michi czuł się winny.

- Martwię się o ciebie – przyznał.

- Tak, jasne. Myślisz, że ci w to uwierzę?

- Hizu, wiem, że byłem kretynem, ale…

- Jesteś nadal – przerwał Hiroshi, najwyraźniej nie mając zamiaru słuchać Zero.

- …ale naprawdę mi na tobie zależy! Wybacz mi! Wybacz, że cię tak traktowałem, wybacz, że cię odrzuciłem, wybacz, że zabiłem ci brata… - Shimizu stracił nad sobą panowanie i teraz wszelkie emocje, które w sobie tłumił znalazły ujście.

- Och, więc dręczą cię po prostu wyrzuty sumienia, tak? – warknął Hiroshi, gasząc na wpół wypalonego papierosa w popielniczce.

- Hizu… - jęknął załamany Zero i wstał z krzesła, gasząc przy okazji palnik pod gwiżdżącym czajnikiem.

Mężczyzna uklęknął przed Yoshidą i złapał go za bosą stopę, otrzymując zdziwione spojrzenie od Hizumiego. Mimo tego, nie było żadnej innej reakcji, jakby był zbyt zszokowany tym, co się przed nim działo. Zero obejrzał dokładnie czerwoną bliznę na nodze kolegi, jedną z czterech. Widząc ją, Michi przypominał sobie wszystko, co ich spotkało i aż ciarki przeszły go po plecach na myśl, że mogło być jeszcze gorzej. Puścił stopę Hizumiego i złapał go za dłoń.

- Ej! – fuknął zdenerwowany Hiroshi. – Co ty wyprawiasz?

- Wybacz Hizu – Zero przycisnął lekko swoje usta do blizny na ręce Yoshidy. – Nie powinienem się zachowywać jak ostatni skurwysyn, nie powinienem cię odrzucać, nie powinienem…zabijać Hirokiego… Powinienem cię chronić.

- Chronić? – Hizumi wyrwał swoją słoń z uścisku Zero. – Nie pomieszało ci się przypadkiem w głowie? – sięgnął po kolejnego papierosa, którego zapalił i zaciągnął się głęboko. – Co do Hirokiego…To nie twoja wina. Nie było innego sposobu – uśmiechnął się smutno – skąd mogłeś wiedzieć. Nawet ja nie podejrzewałem, że kiedyś zostanę postawiony w takiej sytuacji.

Zero poczuł się trochę lepiej wiedząc, że Hiroshi nie żywi do niego urazy za zabójstwo brata. Podchodząc do tego racjonalnie, przecież sam Hizumi powiedział wtedy, żeby strzelił.

- Kiedy wrócisz do pracy? – spytał Michi po chwili milczenia.

- Mam trzytygodniowe zwolnienie. Czemu cię to interesuje?

Hizumi znowu budował wokół siebie mur, którym odgradzał się od Zero. Znowu wracali do punktu wyjścia, gdzie jeden nie chciał znać drugiego, z tym, że teraz Shimizu wcale na to zgodzić się nie chciał. Detektyw pamiętał, co powiedział nieprzytomnemu Hiroshiemu w szpitalu. „Przepraszam, dlatego.. Wróć do mnie, dla mnie. Obiecuję ci, że będzie lepiej, tylko wróć…” Jak mogło być lepiej, skoro Hizumi wcale tego nie ułatwiał?

- Wiele się zmieniło przez te parę tygodni – odparł Michi, unikając wzroku mężczyzny. – Zacząłem postrzegać pewne sprawy inaczej.

- To znaczy? – naciskał Hizumi.

- Moje uczucia co do ciebie wyewoluowały w zgoła coś innego – przyznał niechętnie Shimizu.

- Tak, jasne. Nie wiem czy pamiętasz, ale na początku byłeś dla mnie miły. Wtedy, w szkole… Ale potem dowiedziałeś się, że mi się podobasz i wszystko się zmieniło. Liczysz na to, że jeśli przyznam, że żywię do ciebie jeszcze jakieś uczucie, będziesz miał jeszcze większy powód do mieszania mnie z błotem?

- Twoje podejrzenia są nielogiczne!

- To TY jesteś nielogiczny – Hizumi wrzucił niedopałek do popielniczki i wstał szybko, nie chcąc już mieć do czynienia z Zero – albo twoja logika jest cholernie popierdolona. Myślisz, że polecę na twoje słowa? Nie jestem taki głupi!

- O czym ty teraz, do cholery, mówisz, Yoshida? – Shimizu ściągnął brwi w niezrozumieniu i stanął na równych nogach przed brunetem. – Przecież nie wyznałem ci miłości tylko powiedziałem, że zacząłem spoglądać na ciebie nieco… inaczej.

- A… - Hizumi otworzył usta, ale nie wypowiedział ani słowa.

W jego głowie zionęła niewyobrażalna pustka. No tak, przecież Zero wcale nie wyznał mu miłości. Przyznał tylko, że już go tak nie nienawidzi. Czy tym nagłym wybuchem emocji Hiroshi zdradził, że mimo wszystko jakiś malutki płomień, może zalewie iskierka uczucia do szatyna, której wciąż nie potrafił zgasić, dogorywała w nim? I co ważniejsze – zdradził się przed Michim czy przed samym sobą? Po latach narzucania sobie myśli, że już nic nie czuje do drugiego detektywa nagle do głosu nieformalnie dobrała się jego podświadomość?... A może zwyczajnie szukał dziury w całym i próbował znaleźć coś, czego nie ma; tak jak podczas śledztwa?

- Martwiłem i wciąż się o ciebie martwię – mruknął mężczyzna stojący nad Yoshidą, który wyciągnął mu papierosa z ust i dwoma machami sam go dopalił do końca, a następnie zgasił w popielniczce.

- Ej… - Hizumi ponownie zaprotestował, jednak tym razem zrobił to jakoś bez przekonania. Wyszło mu to sztucznie, nienaturalnie.

- Ty nie palisz – poinformował go młodszy. – Ledwo wyszedłeś ze szpitala i pierwsze za co chwytasz to fajki? Proszę cię… Czy ty chociaż coś jadłeś po przyjeździe do domu?

- Co ty się mną tak interesujesz? – Yoshida wciąż się bronił i uparcie stawiał fundamenty ów muru. – Matką moją zostałeś?

- Nie, ale niecodziennie i nie wszystkich porywają upadli aniołowie, wiesz? To mnie „nieco” niepokoi. Boję się, że coś takiego może się powtórzyć; brakuje świrów na tym świecie? Jest ich więcej niż myślisz, a jakby tego było mało to okazało się, że w innych światach, wymiarach czy jak to tam ładnie nazwać, też szaleńców nie brakuje. Dzisiaj Gabriel, a jutro kto…? Obawiam się, że ktoś może znów cię zaatakować – jak nie upadły czy jakiś demon to narkoman z nożem albo satanista, któremu koty w klatkach się skończyły, a że w super-markecie sprzedają tylko starą i w dodatku mrożoną krew to postanowił zaatakować jakiegoś przechodnia, którym będziesz akurat ty, żeby zdobyć trochę świeżej posoki dla swojego pana ciemności…

- To brzmiało co najmniej źle… - skrzywił się Hizumi. – W super-markecie naprawdę sprzedają mrożoną krew? – zdziwił się.

- Nie… Znaczy nie wiem; może gdzieś tam sprzedają – wzruszył ramionami. – Kto to tam wie? Może są jakieś markety dla czarownic i tym podobnych…

- Zero… Rozpędziłeś się trochę; upadli, demony, sataniści i czarownice… Chyba powinieneś przestać oglądać amerykańskie filmy, bo tu zaraz jeszcze w twojej historii błyszczący wampir o imieniu Edward wpadnie przez okno… - westchnął cierpiętniczo.

- A niech se wpada – Mich machnął lekceważąco ręką. – Tylko niech to rozbite szkło sam po sobie zbiera. Niech nie myśli, że będzie bezkarnie wybijał okna, a ja będę po nim sprzątał i z szufelką za nim ganiał – prychnął.

- Ta rozmowa zeszła na dziwne tory… - brunet pokręcił głową z niedowierzaniem. Z niedowierzaniem dla tego, że ta rozmowa trwa tak długo i mimo iż była pokręcona to była niemalże przyjazna i lekka, a nie naszpikowana obrazami i docinkami, tak jak te wszystkie poprzednie, które prowadzili w przeszłości.

- Masz rację – zgodził się detektyw i przysiadł na blacie stołu. Położył rękę na głowie Hizumiego i zaczął go delikatnie gładzić, bawiąc się jego przydługimi kosmykami włosów. – Co nie zmienia faktu, że…

- …się martwisz – dokończył Hiroshi, wywracając oczyma i delikatnie odtrącając od siebie rękę Shimizu. – Nie zmienia to także faktu, że ja ci nie wierzę. Zrozum, przez tyle lat mieszałeś mnie z błotem, rywalizowaliśmy ze sobą, więc nie myśl, że po kilku „martwiłem się” uwierzę w każde twoje słowo. Już nie tak łatwo mnie omamić.

- Wiem, Yoshi-chan, wiem… - Zero uśmiechnął się pod nosem w błogim wyrazie. – Nawet nie liczyłem na to, że tak na „dzień dobry” wszystko mi wybaczysz, ale po prostu chciałem, żebyś wiedział, że moje nastawienie do ciebie zmieniło się. W końcu chyba cię zrozumiałem i nie znalazłem niczego złego w twoim postępowaniu – pogładził rozmówcę po policzku. – Na razie chcę, aby ta informacja po prostu do ciebie dotarła. Chcę byś wiedział, że nie masz już we mnie wroga, aniołku – szatyn uśmiechnął się szerzej, jeszcze raz pogładził Yoshidę po głowie, po czym zsunął się ze stołu. – Nie będę ci przeszkadzał. Pójdę już – oznajmił i skierował się do wyjścia. Został zatrzymany przez właściciela mieszkania niemalże w samym progu drzwi.

- Jak mnie nazwałeś? – zapytał Hiroshi z przejęciem.

- Yoshi-chan – odpowiedział chłopak.

- Nie, nie, później…

- Nazwałem cię aniołkiem… - nie dokończył nawet zdania, gdyż Hizumi zwinął szybko dłoń w pięść i przywalił mu z całej siły w twarz. Zero jęknął z bólu i zatoczył się do tyłu, ale nie oddał, jakby to pewnie zrobiłby kiedyś. To było całkowicie zasłużone. Podniósł dłoń do twarzy i dotknął okolic oka, które robiło się powoli opuchnięte. Bolało.

- Odpierdoliło ci?! – wrzasnął Hizumi.

- A czy to nie ja powinienem zadać to pytanie? – mruknął zdegustowany Zero.

- Nie irytuj mnie! Mam dość wszystkich aniołów, demonów, upadłych i wszelkich podobnych bytów! – prychnął i obrócił się na pięcie, ponownie wchodząc do kuchni. Opadł ciężko na krzesło i drżącymi rękoma wyjął kolejnego papierosa. Także i tego zganił Shimizu, który poszedł za brunetem.

Michi oparł się jedną ręką o blat stołu, a drugą o oparcie krzesła. Zawisł nad starszym, redukując odległość ich twarzy do zaledwie kilku centymetrów.

- Ale to prawda. I ty o tym dobrze wiesz – szepnął, jakby bał się, że zbyt donośny głos mógłby zranić Yoshidę.

- Dobrze ci radzę, nie irytuj mnie, bo jeszcze zdążysz zająć moje miejsce w szpitalu… - syknął wściekły.

- Mimo iż byłeś nieprzytomny, kiedy Gabriel mi o tym mówił, a w dodatku byłeś przybity do krzyża to doskonale wiesz… kim jesteś.

- Co się tak zawahałeś? Chciałeś powiedzieć „czym jesteś”? – fuknął i odepchnął od siebie mężczyznę, spoglądając na niego groźnie. – Ty się o mnie nie martwisz – stwierdził. – Ty się po prostu boisz! Chcesz naprawić nasze stosunki, myśląc, że jeśli w moich oczach ponownie zyskasz rangę „tego okej” to nic ci nie zrobię! – zaśmiał się paskudnie. – Za jakiego potwora mnie masz?!

- Nie jesteś potworem… - Hizumi wstał i w dwóch krokach podszedł do chłopaka, który siedział wciąż na podłodze. Zero zamilkł oczekując kolejnego ciosu w twarz, jednak ten nie nadszedł. Centymetr przed jego policzkiem Hiroshi zatrzymał dłoń. Poruszył palcami nie dotykając skóry Michiego, po czym z powrotem szybko zawinął się i usiadł na krześle w kuchni.

- Jestem potworem. W połowie, ale jestem… - mruknął cichutko Hizumi, podkulając nogi pod brodę i tym razem zapalając papierosa.

- Nie pleć bzdur. Nie boję się ciebie – Zero przysunął się do niego i uklęknął przed nim. Kiedy Hizu był tak zgarbiony ich twarze były na jednej wysokości, mimo iż Yoshida oparł głowę na kolanach i patrzył w bok, uparcie próbując nie zerkać na szatyna. Shimizu uśmiechnął się pod nosem i przeczesał palcami włosy bruneta. – Nie jesteś żadnym potworem… aniołku – zmusił Hiroshiego, aby ten w końcu spojrzał na niego. Chwycił jego twarz w dłonie i przysunął się jeszcze bardziej, następnie kosztując jego ust.

Pocałunek był niepewny i krótki. Był zaledwie dwukrotnym muśnięciem warg. Zapewne trwałby dłużej, gdyby Hizumi się nie odsunął. Yoshida zagryzł usta, a następnie je oblizał i ponownie zaciągnął papierosem, patrząc gdzieś ponad ramieniem Michiego. Wydmuchując szary obłok dymu, powiedział:

- Powinieneś już iść – Hizumi wskazał ręką drzwi. – I zostaw klucze.

- Już ci je przecież oddałem. Do zobaczenia… mam nadzieję… - odparł Zero i wyszedł.

W głosie Yoshidy brzmiał jakiś smutek. Zero znowu zrobił coś głupiego… Hizu miał rację – on był nielogiczny. Nie powinien tego robić, ale Hiroshi mu nie wierzył, więc co innego mu pozostało?

Zero minął dużym łukiem grupkę meneli siedzących na ławce i poszedł do swojego auta. Był zły. Zły na siebie, na Hizumiego oraz na tą całą pokręconą sytuację. Właściwie, trochę inaczej wyobrażał sobie to, co się stanie po obudzeniu się Yoshidy ze śpiączki. Może nie spodziewał się wybuchu radości, ale liczył na jakąś akceptację, przychylność. A teraz Hizumi pewnie nie chciał go widzieć.

Minął miesiąc. Najbardziej długie i nudne trzydzieści dni w życiu Shimizu, jakie tylko można było sobie wyobrazić. Detektyw był zawalony papierkową robotą bardziej niż kiedykolwiek, bo jak na złość nikt nie chciał go przydzielić do żadnej akcji. Nie chciał spędzić reszty swojego życia za biurkiem! Już od paru dni widywał Hizumiego, ale ilekroć chciał do niego podejść i porozmawiać, ten wynajdywał tysiące powodów, dla których był potrzebny gdzie indziej. Hiroshi po prostu go unikał na wszelkie możliwe sposoby.

Było już ciemno, gdy skończył pracę. Wyszedł na dwór i opatulił się szczelniej kurtką, gdy zawiał mocniej wiatr. Dzisiejszy dzień był nadzwyczaj spokojny i nic nie zmąciło tej wszechobecnej nudy, co skutkowało u Zero wzmożoną sennością, dlatego przetarł oczy, gdy zobaczył na parkingu Hizumiego. Powinien już dawno być w domu, więc co tu jeszcze robił?

- Durny gracie! Oddam cię na złom! – warknął Hiroshi i kopnął z całej siły w oponę, a raczej to było jego zamiarem, bo trafił w kołpak i krzyknął z bólu, łapiąc się za stopę.

- Pomóc ci w czymś? – spytał usłużnie Zero, gdy podszedł do Hiroshiego.

- Nie, idź stąd!

Michi wzruszył ramionami i skierował się w stronę swojego wozu. Jeśli Hizumi nie chciał pomocy, to Zero przecież nie będzie mu właził w tyłek. Też miał swoją dumę i wiedział, kiedy należy odpuścić.

- Czekaj… Pożycz mi pieniądze na taksówkę. Samochód mi się popsuł.

- Nie mam przy sobie portfela – powiedział zgodnie z prawdą Michi. – Mogę cię podwieźć – zaproponował po chwili.

- Dzięki, o łaskawco – prychnął Hizumi. – Już wolę iść na piechotę.

- W takim razie życzę powodzenia. Może dojdziesz za jakieś dwie godziny.

Otwierając drzwi swojego samochodu, Zero zauważył kątem oka, jak Hizumi rusza się w końcu z miejsca i staje po stronie pasażera. Michi wsiadł do wozu i otworzył mu drzwi.

- Więc jednak się zdecydowałeś – stwierdził.

Dziwnie było znowu znaleźć się tak blisko Hizumiego po tak długim czasie. Już na pierwszy rzut oka można było dostrzec, że mężczyzna zmarniał – zbladł, schudł, a pod jego oczami pokazały się sińce. Widać było, że coś gnębiło detektywa.

- Przepraszam… - Zero odezwał się pierwszy, gdy byli w połowie drogi do mieszkania Hizumiego.

- Za co?

- Za wszystko.

- Już to przerabialiśmy – Hizumi spojrzał na Michiego. – Zapomnij. Nie ma, o czym mówić.

- Nieprawda, jest. Unikasz mnie.

- Zero… Ta rozmowa do niczego nie prowadzi. Niczego nie zmienisz, nie cofniesz, nie poprawisz. Nie ma sensu rozpatrywać tego co było, kiedy należy patrzeć w przyszłość.

W głębi duszy Michi wiedział, że Hiroshi ma rację, lecz widział w jego rozumowaniu lukę. Owszem, czasu nie można było cofnąć, ale można było zmienić pewne rzeczy i Zero do tego dążył.

- Dzięki za podwiezienie – powiedział Hizumi, gdy Shimizu zatrzymał się przed domem policjanta.

- Hizu, powiedz mi prawdę. Dlaczego mnie unikałeś? – Michi złapał Hiroshiego za nadgarstek, gdy ten chciał otworzyć drzwi.

- Jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć… Obudziłeś we mnie uczucia, o których istnieniu zapomniałem. A nie powinno tak być, bo nie potrzebuję cudzej litości – Hizumi zaśmiał się gorzko.

- Kocham cię – powiedział dobitnie Zero. – To wcale nie litość. Nawet nie wiesz co czułem, gdy zobaczyłem cię przybitego do krzyża, a później nagle zapadłeś w śpiączkę. Gdy zostałeś porwany przez Gabriela, od razu za tobą poleciałem, a przecież mogłem czekać na wsparcie! Odwiedzałem cię w szpitalu! Czy naprawdę sądzisz, że to litość?

Hizumi chciał odpowiedzieć coś zjadliwego, ale miał pustkę w głowie. Bardzo chciał wierzyć w słowa Zero, ale ciągle pozostawały wątpliwości, które nie chciały go opuścić.

- To najgorsze wyznanie miłosne, jakie kiedykolwiek słyszałem – powiedział w końcu po długiej ciszy.

Zero odetchnął z ulgą i puścił nadgarstek Hizumiego. Położył dłoń na policzku mężczyzny i zbliżył do niego swoją twarz. Hiroshi przymknął instynktownie oczy czując usta Michiego na swoich, które poruszały się leniwie, nadając powolny rytm ich pocałunkowi. Odsunęli się od siebie dopiero, gdy potrzeba zaczerpnięcia powietrza stałą się zbyt wielka i nie dało się jej zignorować. Zero starł kciukiem strużkę śliny cieknącą Hizumiemu po brodzie i uśmiechnął się lekko.

- Cieszę się, że żyjesz – rzekł poważnie.

- Bóg nad nami czuwał – odparł Hizumi z właściwą dla siebie wiarą.

I Zero coś mówiło, że w słowach Hiroshiego zawarta jest prawda. Mimo, że na początku odrzucał Jego istnienie, po spotkaniu z Gabrielem zaczął przyjmować, do wiadomości, że istnieje świat aniołów i diabłów, który był dotychczas przed nim ukryty.

- Za to mu dziękuję. Nie chciałbym ciebie stracić – wyznał szczerze Zero.

- I nie straciłeś – Hiroshi uśmiechnął się do detektywa i wyszedł z samochodu. – Do jutra, Michi.

- Dobranoc, Hiroshi.

Gdy Zero odjeżdżał, chyba nigdy nie czuł się szczęśliwszy. Po tylu cierpieniach nareszcie nadszedł czas na rozpoczęcie czegoś nowego. Czegoś, co mogło mieć przyszłość. W to pragnął wierzyć Michi i nawet nie zakładał innej opcji. Nareszcie dorósł do tego, by zaakceptować Hizumiego takim, jakim jest, choć potrzeba było do tego niezrównoważonego psychopaty. Hiroshi dał mu szansę i Zero nie miał zamiaru jej zmarnować. Bo należało na nowo pokochać ten świat i siebie nawzajem.

"Hello" I'm Just feeling to the last scene...

"Hello" I'm just falling with you...

"Hello" I want to love this world...

Koniec 

Read More