Liceum cz.10

A co mi tam! Dwie notki jednego dnia (kit z tym, że jedna nie jest mojego autorstwa) - jak się bawić to się bawić! Dom zastawić, drzwi wypierdolić, okno wstawić! xD 

Oj... coś dzisiaj mi odbija, ale to nic; właśnie dzięki temu prezentuję wam oto najnowszą część liceum :D

„Liceum cz.10”

[Ruki]

- Akira! – usłyszeliśmy za sobą krzyk i jak oparzeni odkleiliśmy się od siebie. Obejrzałem się za siebie i zobaczyłem, że w drzwiach stoi matka Reity…

Pani Suzuki miała policzki mokre od łez, jednak mimo tego trudno było pominąć wyraz bezbrzeżnego zdumienia, który malował się na jej twarzy. Zdezorientowana kobieta przenosiła wzrok, to ze mnie na swojego syna, to z powrotem. Za nią stał funkcjonariusz, który nas tutaj zgarnął.

- Co tu się wyprawia? – zapytała, o dziwo nie groźnie, a… sam nie wiem, jak to określić. Głos, który usłyszałem należał do strudzonej życiem i ciężkim losem kobiety, która przez długie godziny bezustannie płakała, nie zważając na próby pocieszenia jej przez męża oraz córkę; ten głos… aż nie chciało mi się wierzyć, że mógł należeć do pani Suzuki, która zawsze była pełna energii i miała pozytywne nastawienie… na dobrą sprawę, do wszystkiego i wszystkich. – Proszę… Proszę pana – zwróciła się do policjanta. – Czy mógłby pan nas na chwilę zostawić samych? Muszę wyjaśnić sobie z chłopcami parę spraw…

Mężczyzna skinął głową i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Matka Akiry oparła się o nie plecami i westchnęła, po czym odepchnęła się od nich, jak oparzona i w ułamku sekundy znalazła się przy synu.

- Mamo… ja nic tym razem nie zrobiłem… Dlaczego tutaj jestem? Nic nie rozumiem… - Reita pokręcił głową.

- Akira! – krzyknęła i przytuliła go. – Tak się o ciebie bałam! Kiedy nie wracałeś do domu, razem z twoją siostrą zgłosiliśmy twoje zaginięcie! Policja cię szukała! – kolejne łzy popłynęły srebrnymi strumykami. – Miałam wyrzuty sumienia, że tak na ciebie nakrzyczałam, synu… A teraz – odsunęła się od niego i sama usiadła naprzeciw nas na podłodze. – Takanori, dlaczego tutaj jesteś?

Drgnąłem na dźwięk mojego imienia. Przeniosłem wzrok na blondyna, zadając mu nieme pytanie. Chłopak westchnął i kiwnął głową.

- Aki się u mnie zatrzymał… i my razem byliśmy na punkcie widokowym, kiedy przyszedł ten policjant… no i – rozłożyłem ręce. – No i teraz jesteśmy tutaj – wzruszyłem ramionami.

- Czyli cały czas, Akira, byłeś praktycznie w domu, tuż pod moim nosem, a ja cię szukałam po całym mieście? – Reita niepewnie kiwnął głową. Jego matka westchnęła. - Chłopcy… - kobieta zaczęła taksować nas uważnym spojrzeniem. – Wyjaśnijcie mi jeszcze jedno, dobrze? Co miał oznaczać ten pocałunek? – jej wyprany z wszelkich uczuć ton był jeszcze gorszy niż jakby miała na nas wrzeszczeć i pourywać nam głowy.

[Uruha]

Kto by się spodziewał, że… odepchnę od siebie Aoia w takiej chwili! Zrzuciłem go z siebie i szybko wstałem spoglądając na niego groźnie.

- Co to, do cholery, miało być?! – wydarłem się na niego. W myślach ciągle karciłem się za tę chwilę słabości, na którą sobie pozwoliłem. – Taak, ty rzeczywiście nie uważasz mnie za głupiego… ty masz mnie za kretyna i dziwkę! – uderzyłem go w twarz. Łzy popłynęły po moich policzkach.

- Kouyou, to nie tak! Zaczekaj! – podniósł się z trawy, kiedy ja zacząłem kierować się pod górę, by wrócić na główną ścieżkę, a następnie dojść nią do samochodu. Chłopak dobiegł do mnie i chwycił za ramię. – Kyou, nie chciałem ci zrobić nic złego! – uchylił się przed kolejnym ciosem. – Kocham cię! – krzyknął, a ja wyrwałem mu się i zacząłem biec przed siebie.

„Palant, dupek, idiota, cham, kłamca!...” – wyzywałem go w myślach. Łzy rozmazywały mi widok. Biegłem, tak naprawdę zdając się na pamięć; przyjeżdżałem tu tak często, że drogę od szlabanu, przy którym zawsze parkowałem do samej polany, mógłbym przejść z zawiązanymi oczami… przejść, a nie przebiec! Nie widziałem, na co staję, przez co kilka razy mało się nie wyłożyłem.

- Zaczekaj! Uruha!

Mimo iż nie byłem żadnym wybitnym biegaczem, cieszyłem się, że mam przynajmniej długie nogi, przez co robiłem o wiele większe kroki niż Yuu. Dodatkowo dziękowałem sobie w duchu, że nie założyłem dziś koturn, tylko zwykłe trampki. Na moje nieszczęście Shiro miał dobrą kondycję i kiedy ja jak głupi cieszyłem się już z widoku rozmazanej srebrnej plamy, która była moim mercedesem, brunet dogonił mnie. Złapał mnie mocno za ramiona i chciał zatrzymać, jednak ja, jak ostatnia sierota, potknąłem się o jego nogę i wylądowałem plecami na masce mojego samochodu. Shiroyama miał przez to ułatwione zadanie. Przyszpilił moje ręce nad głową. Próbowałem go kopnąć, wierzgałem nogami, ale nie pomogłem tym sobie – doprowadziłem tym tylko do tego, że chłopak praktycznie się na mnie położył, uniemożliwiając mi już każdy ruch. Nasze twarze znajdowały się na tej samej wysokości.

- Zostaw mnie, pederasto jeden! – jak mogłem w ogóle pomyśleć, że ktoś taki jak on może zmienić się na lepsze?! Dlaczego ta moja durna potrzeba pomagania wszystkim, którzy uronią choćby jedną łezkę doprowadza mnie do takich patowych sytuacji? Ja chcę pomóc, a co dostaję w zamian; gwałt?!

- Pederasto? – powtórzył zdziwiony. – No, teraz to chyba już przesadziłeś… - podniósł jedną brew.

- Czy ty nie rozumiesz, jak się do ciebie mówi po ludzku? Puszczaj, zboczeńcu! – darłem się jak opętany.

- Najpierw pederasto, teraz zboczeńcu… Kyou, za kogo ty mnie masz? – szarpałem się, ale nic mi to nie dawało. Zaczynałem tracić nadzieję, że się uwolnię. Cholera, choć raz zamiast na zakupy, mógłbym pójść na siłownię! – Nic ci nie zrobię! Spokojnie! – zapewnił, choć wcale mnie to nie uspokoiło. – Puszczę cię, ale dopiero kiedy zrozumiesz, że nie chcę cię zgwałcić ani zrobić ci żadnej krzywdy! Pocałowałem cię, bo się w tobie zakochałem!

- No to w takim razie jeszcze długo tutaj tak postoimy… - burknąłem, odwracając głowę w bok by na niego nie patrzeć.

- Ja mam czas – wzruszył ramionami. – Spójrz na mnie – poprosił, ale oczywiście nie zrobiłem tego. Jedną dłonią nadal przytrzymywał oba moje nadgarstki, a drugą chwycił mnie za podbródek i delikatnie przekręcił moją głowę tak, bym na niego patrzył. – Kocham cię… - powiedział już spokojnie, na co ja prychnąłem. – Możesz prychać, wyśmiać mnie, pobić, zniszczyć doszczętnie życie… ale chcę, żebyś o tym wiedział. Jesteś aniołem… Chcesz wszystkim pomagać, twoje serce jest czyste jak kryształ…

- No, tak, zacznij mi tu jeszcze cisnąć jakimiś tekstami z dramatów o nieszczęśliwej miłości – przewróciłem oczyma.

- Kouyou, chodzi mi o to, że nigdy wcześniej nie znałem tak dobrej i empatycznej osoby, jaką jesteś ty… Wiem, że cię skrzywdziłem, i wiem, że mi nie ufasz, ale… chciałbym, o ile to możliwe, zyskać twoje przebaczenie i zaufanie… Kocham cię i nie mogę przestać o tobie myśleć! Takanori już mnie nie interesuje! Zrozumiałem, że podstępem nic nie zyskam, więc chcę z tobą grać w otwarte karty; fair. Chcę żebyś wiedział, że cię kocham. Może trochę źle rozegrałem to wszystko… najpierw zapewne powinienem stać się zostać twoim kumplem, potem starać się stać się twoim przyjacielem, a dopiero wtedy zabiegać o twoje względy, ale… po prostu nie mogłem się powstrzymać. Wybacz – spuścił głowę, a mnie zamurowało.

- Nie… Nie kłamiesz? – wydukałem.

- Nie śmiałbym! – odpowiedział szybko.

Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, po czym chłopak nachylił się nade mną i pocałował mnie. Złożył motyli pocałunek na moich wargach, a następnie odsunął się i puścił mnie.

- Przepraszam – ukłonił się, a ja nadal leżąc na masce mojego samochodu, z nogami ustawionymi na krawędzi tablicy rejestracyjnej, nie wiedziałem, co mam powiedzieć.

W końcu zrezygnowałem ze słów i pociągnąłem go za koszulkę, by ten znów się na mnie położył. Rozsunąłem nogi, by było mu wygodniej. Tym razem to ja go pocałowałem; długo i namiętnie. Aoi oddawał moje pocałunki z pasją i uczuciem. Po chwili polizał moją dolną wargę, a ja już bez żadnych obaw i nie planując ponownego uderzenia go za to, uchyliłem usta i oplotłem ramionami jego kark. Drżałem pod wpływem różnorodnych emocji, jakie wzbudzał we mnie chłopak. Opierał się rękami po obu stronach mojej głowy. Kiedy przygryzł mój język, westchnąłem cicho. Oderwaliśmy się od siebie, dopiero kiedy zabrakło nam tchu.

Ująłem jego twarz w dłonie i powoli zacząłem sunąć opuszkami palców po opuchniętej skórze. Policzek był nadal czerwony od ciosu, który mu zadałem.

- Aleś ty się dzisiaj nacierpiał… Jedna bójka, druga, a teraz ja… Przepraszam – pocałowałem go w obolały policzek, który był niewyobrażalnie gorący.

- Jeżeli miałem to znieść, żeby zrozumieć, że to tobą powinienem był interesować się od samego początku i zabiegać o ciebie w sposób, w jaki cała reszta absztyfikantów próbuje cię zdobyć… - uśmiechnął się i cmoknął mnie jeszcze raz. – Opłacało się - jego uśmiech był zaraźliwy. Moje kąciki ust również podjechały ku górze.

- Wiesz… może to i lepiej, że wybiłeś się z tego tłumu… Przynajmniej cię dostrzegłem i teraz masz mnie na własnoś… - zaciąłem się. – Zaraz, zaraz… A ty w ogóle chcesz być ze mną? Czy to tylko taki chwilowy romans?

- Kocham cię, Kyou-chan – pogładził mnie po włosach. – I nie marzę o niczym równie mocno, jak o tym, żeby być z tobą – przytuliłem się do niego mocno. Przez chwilę tak trwaliśmy, dopóki się nie odezwałem:

- Więc mnie sobie przywłaszczasz, tak?

- To nie tak! – tysięczny raz chciał już zacząć mnie przepraszać, ale uprzedziłem go.

- Przecież tylko żartuję! – spojrzałem na niego z politowaniem, a ciemnowłosy odetchnął głęboko. – Więc mnie kochasz, tak?

- Tak – przytaknął i ponownie się uśmiechnął.

- A mocno? – droczyłem się z nim.

- Najmocniej na świecie! – zapewnił, na co ja zaśmiałem się krótko.

- A chciałbyś mi to jakoś okazać… fizycznie? – Shiro ściągnął brwi w niezrozumieniu.

- Nie wiem, o co ci chodzi… - przyznał. Westchnąłem i jeszcze bardziej rozsunąłem przed nim nogi.

- Kochałeś się kiedyś z facetem? – upewniłem się.